Os récords de lonxevidade do reino animal

Se pensamos en animais lonxevos, probablemente virállenos á mente unha tartaruga ou un elefante. Con todo, os auténticos campións en materia de esperanza de vida son as criaturas fixadas nos leitos oceánicos: as esponxas e os corais non só poden vivir centos, senón que alcanzan miles de anos.

Outras especies mariñas, como as medusas inmortais ou algunhas lagostas, van máis aló: poden rexenerar as súas células de maneira infinita, de forma que evitan, literalmente, o envellecemento.

No reino animal existen numerosos exemplos de lonxevidade extrema. O estudo destes casos achega á comunidade científica novos instrumentos para estudar como reverter o aparentemente inexpugnable proceso de envellecemento.

Coñezamos algún destes animais!

Esqueleto de Euplectella; as espículas dalgunhas hexactinélidas forman un armazón / es.wikipedia.org

1. As esponxas vítreas (da clase Hexactinellida) habitaron os océanos desde hai máis de 600 millóns de anos. Estes animais son os campións do mundo en canto a lonxevidade refírese. Para mostra, as conclusións dun estudo dirixido polo Instituto Max Plack de Química de Maguncia publicado na revista científica Geophysical Research Letters, en que se asegura que poderían vivir máis de 15.000 anos. 

Que é o que converte a estes animais en practicamente inmortais? Unha parada reversible do seu metabolismo. Resulta que, nun momento dado, as súas células deixan de dividirse, latexar e bombear... pero seguen vivas. Unha parada reversible que lles serve para vivir moito máis tempo que os seus conxéneres. 

Os investigadores descubriron que a clave desa flexibilidade metabólica reside no singular tecido sincitial, que é como se chama á estrutura celular que representa varios núcleos, froito da fusión celular. Descubriron que esa multiplicidade de núcleos facía que non tivesen límites celulares, o que lles permite compartir recursos entre grandes extensións de tecido.

Desta maneira, orgánulos, como as mitocondrias ou mesmo os núcleos celulares, poden desprazarse libremente a través deste tecido. E iso permite ás esponxas redistribuír as reservas de enerxía durante o letargo para manter as funcións celulares vitais, incluso funcionando a niveis extremadamente baixos ata que as condicións melloren de novo. Noutras palabras, sería como conxelar o tempo.

FONTE: Sergi Alcalde/ nationalgeographic.com.es

Continuará...