Crean o primeiro cristal de tempo observable a simple vista
Imaxe de microscopio do primeiro cristal de tempo visible /
Xa é posible mirar o tempo, aínda que só sexa a través dun cristal. Un equipo de científicos logrou crear o primeiro cristal de tempo visible a primeira ollada, usando cristais líquidos e luz. Isto non é ciencia ficción: é un avance que combina teoría e materialidade de maneira tanxible, e abre novas posibilidades en óptica, comunicacións e seguridade dixital.
O achado, liderado por Hanqing Zhao e Ivan Smalyukh na Universidade de Colorado Boulder, demostra que estes cristais, antes observados só en sistemas cuánticos complexos, poden existir e manterse en condicións normais, a temperatura ambiente e con materiais cotiáns. Publicado en Nature Materials, o estudo mostra un cristal cuxa estrutura non só repítese no espazo, senón tamén no tempo, xerando un “tic-tac” interno sen necesidade de intervención externa.
Aclaremos isto: un cristal de tempo non viaxa ao pasado nin ao futuro. Tampouco fai que vexas o tempo literalmente. O que ocorre é que a súa estrutura cambia seguindo un patrón que se repite de maneira periódica, como un ritmo interno constante. Así como un cristal normal ten un patrón que se repite no espazo, este faino tempo, sen que ninguén o obrigue a facelo.
Como funciona? Os investigadores colocaron unha capa de cristal líquido nemático entre dúas placas de vidro recubertas cunha tinguidura fotosensible. Ao iluminalo con luz azul polarizada, as moléculas da tinguidura cambian a orientación do cristal líquido, formando patróns que oscilan de maneira regular en espazo e tempo. Estes patróns, chamados solitóns topolóxicos, poden observarse directamente cun microscopio óptico e mesmo a primeira ollada, como raias de cor que ondulan suavemente e manteñen o seu ritmo durante horas.
O sorprendente non é só que sexan visibles, senón que estes cristais recupéranse tras perturbacións e conservan a súa oscilación sen intervención externa. A clave está na interacción colectiva dos solitóns, que funcionan como un “pegamento” que mantén a estrutura estable incluso fronte a cambios en luz ou temperatura.
Máis aló da curiosidade científica, o descubrimento ten potencial tecnolóxico: desde novas lentes e moduladores de luz ata sistemas anticopia baseados en patróns espazo-temporais únicos. Podería aplicarse tamén en xeradores de números aleatorios e códigos de barras espazo-temporais, superando a densidade de información dos sistemas actuais.
Este cristal de tempo demostra que a materia pode organizarse de formas que apenas comezamos a imaxinar, e que fenómenos antes limitados ao mundo cuántico poderían ter a súa versión na nosa contorna cotiá. É unha ollada a un universo onde o tempo non só pasa, senón que se pode ver e medir.
FONTE: Carolina de la Torre/pijamasurf.com
0 comentarios