vgomez

Exemplar de "Hypsiboas punctatus" á luz natural / J. Faivovich e C Taboada / MACN

A ra punteada (Hypsiboas punctatus) é un anfibio arbóreo que vive nos bosques tropicais de América do Sur. A súa principal característica ata agora era o punteo sobre unha pel case translúcida que vai do amarelo ao avermellado. Pero un grupo de investigadores arxentinos e brasileiros descubriron algo que a fai aínda máis especial: é fluorescente e cren que usan estes pulsos de luz para comunicarse.

A fluorescencia é un fenómeno físico polo que un corpo que recibe luz a unha determinada lonxitude de onda, devólvea a outra lonxitude de onda maior. Na natureza hai peixes, tartarugas, escorpións e ata papagaios fluorescentes. Pero iste sería o primeiro caso detectado entre as máis de 7.600 especies de anfibios. A H. punctatus absorbe luz na franxa ultravioleta do espectro electromagnético e emítea na rexión azul a verde.

Os investigadores capturaron varios exemplares de ra punteada nos arredores de Santa Fe (Arxentina) e estudáronas xunto a outros de especies emparentados. Baixo a luz ultravioleta, só a H. punctatus iluminábase. O seguinte foi pescudar como o fai.

Os autores da investigación, publicada na revista PNAS, estudaron as ras capa a capa, desde a parte máis exterior da súa pel transparente. Viron que a fonte da luz non estaba nos cromatóforos, células pigmentarias que reflicten a luz e que son os responsables das súas vivas cores e da biofluorescencia noutros animais.

Nesta ocasión, o proceso químico que ilumina a esta ra atópase nunhas moléculas presentes no líquido linfático coa fórmula química C₂₂H₃₁NO₄ e que os investigadores denominaron Hyloin-L1. Tamén acharon outras dúas moléculas secundarias nas secreciones glandulares que interveñen na súa intensa fluorescencia verde.

O seguinte que fixeron os investigadores foi medir a intensidade da luz extra emitida polas ras. "Os nosos cálculos mostran que a fluorescencia achega desde o 18,5% da luz nas noites de lúa chea ata o 29,6% durante o crepúsculo", escriben os autores do estudo.

Aínda que a fluorescencia noutros animais cumpren variadas funcións, nas ras aínda está por determinar. Con todo, os investigadores cren que lles axuda a desenvolverse durante a noite, comunicarse e, quizá, atopar parella.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

A contestación á pregunta do día anterior é TORRE DO DIAÑO.

Tamén coñecido como o "tapón do inferno", o Monumento Nacional da Torre do Diaño está situado no condado de Crook, ao nordés de Wyoming, en EE.UU. O seu cume atópase a 1.558 metros por encima do nivel do mar e está formado por columnas basálticas. Este orixinal nome de "Torre do Diaño" débese a unha lenda das tribos americanas nativas dos kiowa e os sioux lakota.

Con esto, rematamos esta serie adicada aos monumentos naturais. Moi pronto unha nova serie sobre Albert Einstein.

FONTE: Revista Muy Interesante

A Pedra de Rosetta / Imaxe: anatomiadelahistoria.com

Foi descuberta o 15 de xullo de 1799 por un soldado francés, preto da cidade portuaria de Rashid, durante a campaña francesa en Exipto.

Trátase dun fragmento dunha antiga estela exipcia de granodiorita, de 760 kg, un pouco máis de 1 m de altura e 75 cm de ancho, que contén tres tipos de escritura: xerogífica, demótica e grega.

A súa importancia radica en que grazas a ela púdose descifrar a escritura xerogífica, que ata ese momento era un insondable misterio para os investigadores. Pero esto non sucedeu de inmediato. Foi en 1822 cando o francés Jean-Fraçois Champollion deu coas claves para descifralo: os xeroglíficos tamén eran elementos fonéticos que representaban signos alfabéticos. O seu descubrimento publicouno o 27 de setembro na súa "Carta para M. Dacier (secretario da Academia de Inscripcións de París) relativa ao alfabeto fonético xeroglífico utilizado polos exípcios".

Actualmente a pedra rosetta atópase no Museo Británico, xa que a tropas inglesas, nas contiendas de entón, confiscárona ás tropas francesas. Desde 2003, o goberno expcio reclamouna oficialmente para que a estela retorne ao seu lugar de orixe.

FONTE: Calendario Mensajero 2017

A contestación á pregunta do día anterior é LAGO TITICACA.

O lago Titicaca ocupa o lugar 19º do mundo por superficie e é o lago navegable máis alto do mundo, xa que está situado a 3809 metros sobre o nivel do mar. Ten unha superficie nada desdeñable de 8,562 quilómetros cadrados e atópase na zona coñecida como altiplano ou Meseta do Collao, situado en Ándelos Centrais (América do Sur).

E agora, a pregunta de hoxe:

O que ves é a montaña máis alta do planeta e ata ten película propia...Foi o primeiro monumento nacional declarado en Estados Unidos por Theodore Roosevelt. É...

- A Torre do Diaño 

- O Capitán, Yosemite

- Canón do Colorado

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é PERITO MORENO.

Perito Moreno está situado en América do Sur. Trátase dunha grosa masa de xeo localizado na rexión da Patagonia, Arxentina. Considérase a zona máis atractiva do Parque Nacional Los Glaciares. Este espectáculo natural ten un habitante un tanto particular: un pequeno insecto chamado Andiperla willinki.

E agora, a pregunta de hoxe:

Este monumento natural é o lago navegable máis alto do mundo. Sabes cal é?

- Lago Licancabur 

- Lago Lago Tanganica 

- Lago Titicaca

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é a GRAN BARREIRA DE CORAL .

A Gran Barreira de Coral australiana é o maior arrecife de coral do mundo e está situado fronte á costa de Queensland. Esténdese sobre uns 2600 quilómetros de lonxitude e pode verse con facilidade desde o espazo. Estímase que alberga unhas 1.800 especies distintas (cunhas 400 especies de coral) con animais tan particulares como o dugongo e a gran tartaruga verde, en perigo de extinción.

E agora, a pregunta de hoxe:

Recoñeces o maxestuoso glaciar da imaxe?

- Glaciar Upsala.

- Glaciar Perito Moreno.

- Glaciar Crowfoot.

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é o EVEREST.

O Everest é probablemente tamén a montaña máis coñecida. Ten unha altura de 8848 metros sobre o nivel do mar e atópase no Himalaya, Asia, marcando con rotundidade a fronteira entre Nepal e China. Esta montaña bautizada así na honra de George Everest, o xeógrafo galés, na aos seus estudos, presenta un dos climas máis extremos do planeta, con temperaturas tan frías que poden variar entre os -20 (no verán) e os -70 ºC (no inverno).

E agora, a pregunta de hoxe:

Os tres arrecifes citados abaixo conforman a lista dos 10 arrecifes máis espectaculares do planeta pero, cal deles é o maior do mundo?

- Arrecife de Aldabra, nas Seychelles.

- Barreira de Coral, en Belice.

- Gran Barreira de Coral, en Australia.

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é TURQUÍA.

O Pamukkale ou Castelo de Algodón atópase ao suroeste de Turquía, no val do río Menderes (provincia de Denizli). Esta fermosa zona alberga unhas fervenzas petrificadas de cor esbrancuxada que forman unhas piscinas naturais onde xacen augas termais cunha temperatura media de 35 graos. Os antigos gregos atribuíron ás súas augas propiedades terapéuticas, outorgadas polos deuses. Pamukkale foi declarado Patrimonio da Humanidade en 1988.

E agora, a pregunta de hoxe:

O que ves é a montaña máis alta do planeta e ata ten película propia...

- Monte K2

- Monte Everest

- Monte Annapurna

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

Un pequeno pobo serrano situado a 63 quilómetros ao noroeste de Madrid, Robledo de Chavela, xogou un papel fundamental para que o 16 de xullo de 1969 o home pisase a Lúa por primeira vez. Así o recoñeceu o propio Neil Armstrong: "sen as vitais comunicacións mantidas entre o Apollo 11 e a estación madrileña, a nosa aterraxe na lúa non sería posible". En realidade o astronauta norteamericano referíase a dúas bases distintas, a de Robledo e a de Fresnedillas de la Oliva, situadas a escasos 25 quilómetros de distancia naquel ano, aínda que na actualidade a segunda xa fose desmantelada, pero iso non resta méritos á participación española naquel fito tan relevante da conquista espacial. O agora coñecido como Madrid Deep Space Communications Complex (Complexo de Comunicacións do Espazo Profundo de Madrid), foi inaugurado en 1964, e unha das súas antenas recibiu a primeira foto da Terra vista desde a Lúa o 23 de agosto de 1966 retransmitida desde o Lunar Orbiter.

Naqueles anos sesenta, cunha España atrasada respecto ao resto de Europa por culpa da ditadura, a NASA tiña unhas connotacións case lendarias, de resonancias tecnolóxicas chegadas desde o outro lado do Atlántico. As estacións espaciais no noso país eran entes estraños, tan exóticos que mesmo inspiraron unha divertida película "O astronauta", protagonizada por Toni Leblanc, na que un grupo de iluminados con pouco talento e menos diñeiro empeñábanse en colocar un foguete español na lúa. Os tempos, obviamente, cambiaron moito e hoxe o MDSCC é un centro punteiro que pertence á rede internacional de antenas de radio coordinadas pola NASA, que serven como apoio a misións interplanetarias de naves espaciais, así como a observacións de astronomía e de radar para a exploración do Sistema Solar e do universo.

Unha das funcións da estación actualmente é a comunicación coas naves (orbitadores ou vehículos de superficie) que están a explorar Marte, un dos planetas que maior interese esperta na comunidade científica debido as grandes posibilidades que ten de converterse no próximo que pisen os seres humanos. As antenas do MDSC non serven unicamente para recibir información, tamén poden ser utilizadas como radiotelescopios. Son compartidas para realizar diferentes experimentos de observación de galaxias afastadas, buracos negros, outros planetas ou outras estrelas que sexan de interese científico.
 

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El Pais/Ciencia

A contestación á pregunta do día anterior é CATARATAS VICTORIA.

Este salto de auga atópase no río Zambeze, na fronteira de Zambia e Zimbabue, en África. Ten unha anchura aproximada de 1,7 quilómetros e 107 metros de altura dos que caen máis de 60 millóns de litros de auga por minuto. O estrondo que fai é sobrecogedor. As cataratas Vitoria foron declaradas Patrimonio da Humanidade pola Unesco en 1989.

E agora, a pregunta de hoxe:

En que país se atopa este monumento natural coñecido como "Castelo de algodón"?

- Turquía

- Irlanda

- Ecuador

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é CHINA.

O Bosque de Pedra ou Shilin está localizado no condado autónomo de Shilin Yi, na República Popular de China. Estas impresionantes formacións de pedra calcaria cobre unha área de 350 quilómetros cadrados e está dividida en sete áreas cubertas do que parecen estalagmitas xigantescas que nos fan lembrar un bosque repleto de árbores de pedra. O Karst de Shilin foi declarado Patrimonio da Humanidade pola Unesco.

E agora, a pregunta de hoxe:

Que famosa catarata é a da fotografía?

- As cataratas del Niágara

- As cataratas de Oloupena

- As cataratas Victoria

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é ULURU.

Uluru ou Ayers Rock representa un dos símbolos naturais máis reconocibles de Australia. Tamén chamado o "embigo do mundo", Uluru é unha formación rochosa composta por arenisca situada no centro de Australia, dentro do Uluru-Kata Tjuta National Park. Ten 348 metros de altura e 9,4 kilometros de circunferencia. Trátase dun lugar sacro para os aboríxenes australianos e é Patrimonio da Humanidade desde 1987.

E agora, a pregunta de hoxe:

Chámano o Bosque de Pedra ou Shilin. Sabes onde está?

- En xapón

- En China

- En Corea do Sur

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é as CATARATAS DE IGUAZÚ.

As cataratas de Iguazú localízanse sobre o río Iguazú, en Arxentina, América do Sur. Absolutamente inmersas en áreas protexidas, estas impresionantes cataratas están formadas por 275 saltos. O seu salto de maior caudal e tamén o máis alto é a "Garganta do diaño". Desde 2012 son oficialmente una das "Sete marabillas naturais do mundo".

E agora, a pregunta de hoxe:

Estamos ante un dos monólitos máis grandes do mundo. Sabes cal é?

- Pena de Bernal, en México.

- Sigiriya, en Sri Lanka.

- Uluru, en Australia.

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é O SALGAR DE UYUNI.

O salgar de Uyuni é o máis grande de salgárelos do mundo e atópase en Bolivia, na rexión de Potosí. A súa superficie alcanza o 10.582 km² e produce máis de 10.000 millóns de toneladas de sal ao ano. Tamén é a maior reserva de litio do planeta. É o resultado da desaparición de dous lagos prehistóricos: hai 40.000 anos este deserto de sal estaba cuberto polo Lago Minchinnota e hai 11.000 anos, polo lago Tauca.

E agora, a pregunta de hoxe:

O seu caudal é de 1.756 m³/s e representa un dos maiores atractivos naturais de Arxentina.

- As cataratas del Niágara

- As cataratas de Iguazú

- As cataratas de Salto Ángel

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é O CANÓN DO COLORADO.

O Canón do Colorado ou Gran Canón é unha espectacular e escarpada garganta escavada polo río Colorado e localizada no norte de Arizona, Estados Unidos. Este monumento natural é moi que coñecido, pois foi protagonista de moitas películas e campañas de publicidade. Esta garganta acumula unha idade xeolóxica de máis de 6 millóns de anos.

E agora, a pregunta de hoxe:

Estamos ante o maior deserto de sal do mundo. É o...

- Salar de Uyuni  

- Salar de Bonneville

- Salar de Etosha

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

É probable que a Torre de Pisa, a Estatua da Liberdade de Nova York, a Torre Eiffel de París ou o Coliseo de Roma, sexan ben coñecidos por todos, pero a natureza alberga tamén unha beleza sen parangón a través dos seus monumentos naturais.

Un monumento natural é un elemento natural de singular valor paisaxístico, xeolóxico, histórico ou doutro tipo (mesmo valor simbólico), desde unha árbore centenaria ata un bosque, unha cova, unha illa, etc. e cuxa conservación aconsella un tipo de protección especial, xa que normalmente atópanse fóra dunha contorna susceptible de ter unha protección superior.

Imos por a proba os teus dotes de recoñecemento. Comezamos!

A que famoso canón corresponde esta espectacular fotografía?

- O Canón do Antílope.

- O Gran Canón do Colorado.

 - O Canón ol Kali Gandaki.

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é MARTE.

En Marte atópase o Monte Olimpo, a montaña máis alta do Sistema Solar. O macizo central deste volcán elévase aproximadamente entre 22-23 quilómetros sobre a chaira, o que representa tres veces a altura do monte Everest. Marte é o segundo planeta máis pequeno do sistema solar.

Así remato esta serie sobre os planetas.

Moi pronto, ADIVIÑA O MONUMENTO NATURAL!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é TRES-4b.

TRES-4b, a 1.400 anos luz na constelación de Hércules, é o planeta máis grande descuberto ata a data. Ten polo menos 0,84 veces a masa de Xúpiter e unha densidade de 0,23 g/cm³.

E agora, a pregunta de hoxe:

Neste planeta atópase a montaña máis alta do Sistema Solar.

- Mercurio

- Venus

- Terra

- Marte

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é SATURNO .

O hexágono xigante que rodea o polo norte de Saturno chamou a atención de astrónomos e afeccionados. Trátase dun patrón nubrado persistente localizado a aproximadamente 78°N. O curioso é que o hexágono non se despraza longitudinalmente como outras nubes da atmosfera visible.

E agora, a pregunta de hoxe:

O planeta máis grande descuberto ata a data?

- Xúpiter

- TrES-4b

- Kepler-64b

- WASP-12b

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é KEPLER-438 B.

Kepler-438 b está situado a 472,9 anos luz do Sistema Solar. O seu descubrimento foi estatisticamente confirmado en xaneiro de 2015 e tanto a súa masa, radio como temperatura de equilibrio convérteno no mellor candidato atopado ata a data e posiblemente onde achar vida.

E agora, a pregunta de hoxe:

Este hexágono xigante é unha das súas calidades máis rechamantes. En que planeta está?

- Urano

- Xúpiter

- Saturno

- Neptuno

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é XÚPITER.

Xúpiter, é sen dúbida o planeta máis grande e con maior masa do noso Sistema Solar. O seu diámetro é 11 veces máis grande que o do noso planeta. Ata 1.300 Terras poderían caber dentro do chamado "Rei dos Planetas".

E agora, a pregunta de hoxe:

O exoplaneta confirmado máis parecido á Terra dentro da zona habitable é...

- KOI-4878.01

- Kepler -186f

- Kepler-438 b

- Gliese 667 Cc

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é OSIRIS.

HD 209458 b foi designado non oficialmente como Osiris polos seus descubridores. O nome está á espera de aceptación pola Unión Astronómica Internacional (IAU). A súa órbita é de apenas 7 millóns de quilómetros, 0,047 UA e atópase na constelación de Pegaso, a uns 154 anos luz da Terra.

E agora, a pregunta de hoxe:

Ganímedes e Europa son dúas das súas lúas. De que planeta falamos?

- Marte

- Saturno

- Urano

- Xúpiter

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é 55 Cancri e.

55 Cancri e é o planeta máis próximo á súa estrela dentro do seu sistema planetario dos que coñecemos, e necesita menos de tres días para completar a súa órbita. Denomínano o "planeta diamante" porque case un terzo da súa masa é de carbono na forma de diamante, segundo descubriu un equipo internacional de astrónomos liderado por Nikku Madhusudhan.

E agora, a pregunta de hoxe:

Este planeta fora designado nun principio co nome dun deus exipcio. Sabes cal é?

- Anubis

- Osiris

- Isis

- Horus

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é URANO.

Urano é o sétimo planeta do sistema solar e o cuarto máis masivo. Urano posúe a atmosfera planetaria máis fría do sistema solar; a súa temperatura mínima é -224 °C. O seu interior está composto primordialmente de xeo e roca.

E agora, a pregunta de hoxe:

Este planeta extrasolar ten unha masa moi parecida á Neptuno e atópase na constelación de Cancro a uns 41 anos luz da Terra. (Pista: tamén o chaman o planeta diamante)

- CoRoT 7b

- 51 Pegasi b

- Kepler-11

- 55 Cancri e

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

Cephalotus follicularis, planta de xerra de Australia / Mitsuyasu Hasebe

Contemplar unha planta carnívora en acción é unha deses pequenos espectáculos da natureza que alguén cun mínimo de curiosidade non pode perderse. Como o vexetal atrapa ao incauto insecto para devoralo dunha forma digna do guion dunha película de terror de serie b é algo fascinante e repulsivo á vez. A idea de que unha planta aparentemente pasiva e inocente poida transformarse nun depredador e gozar da carne resulta escabroso. Como pode ocorrer? Que levou a diferentes especies a alimentarse desta forma?

Un novo estudo realizado por un equipo xaponés, chinés e estadounidense explorou as orixes dese apetito pola carne en varias plantas lejanamente relacionadas entre si, o que inclúe as de xerra australianas, asiáticas e americanas, que aparecen sorprendentemente similares ao ollo humano (e aos dos insectos). Aínda que cada especie desenvolveu o seu gusto carnívoro de forma independente, a investigación conclúe que a maquinaria biolóxica necesaria para dixerir insectos evolucionou dunha maneira sorprendentemente similar nas tres

As plantas de xerra capturan insectos atraéndoos nunha trampa de caída, unha folla en forma de copa cun interior ceroso e esvaradío que fai que sexa difícil subir por el e escapar ao cruel destino. Unha sopa de fluídos dixestivos atópase na parte inferior desta cámara e, cando a presa cae, rompe a súa carne e a súa exoesqueleto.

As plantas de xerra australianas, asiáticas e americanas posúen estas características a pesar de evolucionar de forma independente para converterse en carnívoras, como xa se descubrira nun estudo de 1992 publicado na revista «Science».

O novo estudo, publicado en «Nature Ecology and Evolution», baséase nesoutro traballo e pretende coñecer como chegaron estas plantas non relacionadas a compartir en común tantas cousa.

En efecto, a ruta para converterse en carnívoras foi notablemente similar para as tres especies examinadas: a Cephalotus follicularis (a planta australiana de xerra relacionada coa carambola ou froita de estrela), a Nepenthes alata (unha planta de xerra de Asia relacionada co trigo sarraceno) e Sarracenia purpurea (unha planta de xerra estadounidense relacionada cos kiwis). Unha análise xenética, que inclúe a secuenciación de todo o xenoma da Cephalotus, atopou fortes evidencias de que durante a súa evolución como carnívoras, cada unha destas plantas optou por moitas das mesmas proteínas antigas para crear os encimas para dixerir a presa.

Co tempo, nas tres especies, as familias de proteínas vexetais que nun principio axudaron na autodefensa contra a enfermidade e outros problemas convertéronse nas encimas dixestivas que vemos hoxe en día, segundo suxiren as pistas xenéticas. Estas encimas inclúen a quitinasa básica, que descompón a quitina -o compoñente principal do exterior duro dos exoesqueletos dos insectos- e a fosfatasa aceda púrpura, que permite ás plantas obter o fósforo, un nutriente crítico, de partes do corpo das vítimas.

As encimas nunha cuarta especie carnívora, a Drosera adelae, unha parente da Nepenthes que non é unha planta carnívora, tamén parecían compartir este camiño evolutivo.

Os resultados representan un exemplo de evolución converxente, no que especies non relacionadas evolucionan de forma independente para adquirir trazos similares, din os autores do estudo.

Como explica o estudo "as plantas carnívoras a miúdo viven en ambientes pobres en nutrientes, polo que a capacidade de atrapar e dixerir os animais pode ser indispensable dada a escaseza doutras fontes de alimento".

Segundo os autores, é sorprendente que as plantas estudadas tomasen unha ruta similar para converterse en depredadoras. A evolución converxente a miúdo funciona desta maneira. Por exemplo, aínda que as plantas do café e o chocolate desenvolveron a cafeína de forma independente, optaron por proteínas estreitamente relacionadas para producir a cafeína.

FONTE: Xornal abc/ciencia

A contestación á pregunta do día anterior é VENUS.

Cada día de Venus dura 243 días terrestres. Pero as súas calidades extraordinarias non acaban aquí, posto que en Venus, o día dura máis que un ano. Como? Pois que un ano de Venus son 225 días terrestres, isto é, o día en Venus é 18 días terrestres máis longo que o seu ano. Por que sucede isto? A explicación é moi sinxela: a velocidade de rotación do planeta sobre o seu eixo é lentísima, tan lenta que tarda moito máis en virar sobre si mesmo que en virar ao redor do Sol.

E agora, a pregunta de hoxe:

Recoñeces o planeta da imaxe?

- A terra cando era "nova"

- Neptuno

- Urano

- Venus

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é KIC 12557548 b.

KIC 12557548 b atópase a uns 1.500 anos luz da Terra, na constelación Cygnus. Xunto a unha estrela vermella vemos un planeta titila e brilla de forma estraña. Isto sucede porque está a ser vaporizado lentamente por mor da estrela que orbita. Segundo os expertos, o que queda deste planeta apenas é o seu núcleo espido de ferro.

E agora, a pregunta de hoxe:

Este planeta posúe o día máis longo do sistema solar: 243 días terrestres.

- Marte

- Neptuno

- Urano

- Venus

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é VENUS.

Venus conta coas temperaturas medias máis altas do noso Sistema Solar, rexistrando ata 500°C; de feito, non adoita baixar dos 460°C. Venus e a Terra son os únicos planetas do sistema solar que posúen nome feminino.

E agora, a pregunta de hoxe:

Cal é o planeta da imaxe? Chámano o "planeta morto".

- COROT 7b

- HD 189773b

- KEPLER-36

- KIC 12557548 b

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación á pregunta do día anterior é MERCURIO.

O planeta máis próximo ao Sol é Mercurio (tamén é o máis pequeno). Non ten satélites e o seu período de rotación é de 58,7 días. Como a súa órbita é inferior á da Terra, Mercurio periodicamente pasa diante do Sol. Ten un diámetro de 4879,4 km e unha temperatura media de 166 ºC. (Mínima de -183 °C e máxima de 427 ºC).

E agora, a pregunta de hoxe:

É tan parecido á Terra que se non fose porque é o planeta máis quente do sistema solar poderiamos dicir que é case o seu xemelgo. O seu diámetro e a súa masa son case idénticos.

- Venus.

- Marte.

- Neptuno.

- Mercurio.

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

Tal como prometín, días pasados, comezamos cunha nova sección sobre preguntas sobre os planetas, no que se poñeran a proba os teus coñecementos sobre o tema: ADIVIÑA O PLANETA.

A primeira pregunta, é moi fácil...

É o planeta máis próximo ao Sol.

- Saturno.

- Urano.

- Mercurio.

- Xúpiter.

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

Hoxe, 2 de febreiro, coincide co ecuador do inverno. Desde o 21 de decembro, que marca o seu comezo, transcorreron o mesmo número de días que faltan para a chegada da primavera. Desde antigo, este día foi unha data clave para os agricultores, que miraban ao ceo, a falta doutras predicións máis fiables, para tratar de pescudar se podían iniciar seméntaa.

Este día celébrase a festa da Candelaria, e as observacións recollidas pola sabedoría popular quedaron reflectidas no refraneiro, un rexistro con moitos anos de soleira. "Se pola candelaria plora [chove], xa está o inverno fora. E se non plora, nin dentro nin fora. Pero se dá en rir [facer sol], o inverno por vir. E se non nevou e quere nevar, inverno por comezar".

De acordo coas previsións da Axencia Estatal de Meteoroloxía, hoxe haberá choivas xeneralizadas, polo que, o máis duro do inverno pasaría, de acordo co refrán.

A principios de febreiro, os días xa teñen unha hora máis (por San Blas, día 3, unha hora máis), e as xélidas noites de xaneiro, que adoitan ser despexadas, vanse acurtando. Por iso é polo que na Candelaria celébrese o triunfo da luz. Cos días máis longos, a terra vaise quentando e as temperaturas comeza a suavizarse. De feito, os mínimos nocturnos de temperatura adóitanse rexistrar a finais de xaneiro e primeiros de febreiro, e a partir de aquí as temperaturas diúrnas adoitan ir en ascenso. Por iso a Candelaria marcaba o momento de volver sementar os campos, despois de deixar atrás a primeira metade do inverno, máis fría e escura. Pero había que estar seguro antes de sementar e para iso había que botar man dos rexistros orais para predicir como sería o tempo. Pola contra, as xeadas podían arruinar a colleita. De novo o refraneiro marca a pauta: "Máis vale ver ao lobo entre as ovellas que o sol o día de Candeas".

Pola transcendencia dese día sobre a agricultura, nos países de tradición católica na Candelaria, Patroa da illa de Tenerife, celébrase a festa das candeas ou do triunfo da luz, durante a cal se bendicían ver que logo se gardaban nas casas para afastar os malos espíritos e as tormentas, sobre todo de saraiba, que podían danar as colleitas.

Esta tradición está presente tamén en Estados Unidos e Canadá, aínda que neste caso é unha marmota chamada Phil a encargada de predicir o tempo. Na festa da marmota, os granxeiros sérvense destes roedores para predicir o tempo. As marmotas, como os osos, hibernan durante os meses fríos do ano e desde antigo, tanto no Vello como no Novo Continente, observouse o seu comportamento neste día especial. A televisión estadounidense transmite esta tradición na que á primeira hora da mañá sácase do seu tobo a unha marmota, alcumada Phil. Se hai sol e o roedor ve proxectada a súa sombra, quedan seis semanas máis de inverno [a candelaria dá en rir, segundo o noso refraneiro, o inverno por vir]. Se amence cuberto e Phil non proxecta ningunha sombra, o peor do inverno xa pasou.

Aquí en España as cegoñas foron sempre un bo indicador, como recolle outro refrán: "Por San Blas (día 3) a cegoña verás, e se non a ves mal ano é". E é que estas aves migradoras pasan o inverno no Sur (África, subcontinente Indio e Península Arábiga. E volven para nidificar ao Norte, cando barruntan que o tempo será propicio. Por iso o seu atraso presaxia que o inverno seguirá sendo frío.

FONTE: Pilar Quijada/Xornal abc/ciencia

A contestación correcta á pregunta de onte é SARIGÚEIA ANANA.

A especie anana da sarigúeia (Didelphis marsupialis),  pode pesar entre 10 e 45 gramos e medir de 5 a 10 centímetros. Son animais nocturnos que durante o inverno enrólanse sobre si mesmos tapándose os ollos e as orellas para hibernar. As zarigüeias atópanse en perigo de extinción segundo a UICN debido a que a textura e sabor da súa carne son "agradables" para os humanos.

Así remato esta serie sobre os animais.

Moi pronto, ADIVIÑA O PLANETA!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é SERPE MALAYA.

Non é tan coñecida como a serpe de cascabel, a cóbra filipina ou a víbora da morte pero o seu veleno é 16 veces máis potente que o da cobra. A serpe malaya ou krait azul (Bungarus candidus) é a máis mortal desta especie. Pode alcanzar unha lonxitude total de 108 cm, cunha cola de 16 cm de longo. Adoita ter tonalidades con franxas marrón escuro, negro, ou azul-negro, separadas por amplos espazos intermedios amarelados ou brancos.
 

E agora, a pregunta de hoxe:

Este simpático animal é un dos mamíferos máis pequenos do mundo. É...

- Sarigüeia anana

-  Furafollas pequeno

-  Aie aie

-  Xerbo pigmeo

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é ARAÑA PAVÓN.

Dentro do mundo dos invertebrados, a araña pavón (Maratus volans) é en grao sumo rechamante que podemos atopar na natureza. Esta araña habita en Australia e é a máis popular de entre todas as especies deste xénero. Hainas de moitas cores: normalmente marrón escuro con franxas vermellas e verdes na parte superior do abdome e estampados con raias anchas de cor azul e marrón. Os machos ostentan cores moi rechamantes: amarelo, azul e laranxa e para cortexar utilizan esa especie de "á" que vemos na foto.
 

E agora, a pregunta de hoxe:

O seu veleno é 16 veces máis potente que o da cobra. Que serpe é?

- Víbora da morte

- Mamba negra

- Serpe de casacabel

- Serpe malaya

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é SI.

O picozapato (Balaeniceps rex) é unha ave que se atopa en perigo de extinción, en situación vulnerable segundo a UICN debido á perda do seu hábitat e á caza. É de cor gris e aliméntase de peixes e ras que caza nas ciénagas e augas estancadas de África tropical e oriental. O seu nome débese loxicamente ao seu enorme pico.

E agora, a pregunta de hoxe:

Non se trata de ningún cadro nin ningunha manipulación dixital. Sabes que animal estamos a ver?

- Esa araña non pode ser de verdade

- Unha araña arco da vella

- Unha araña pavón

- Unha araña dardo

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é PEIXE LÚA.

O peixe lúa é o peixe óseo máis pesado do mundo, cunha media de 1.000 kg de peso. Existen exemplares con máis de 2.000 quilos de peso e 3 metros de lonxitude. Habita en augas tropicais e tépedas ao longo de todo o planeta e o seu corpo é tan particular que cando abre as súas aletas dorsais e ventrales ten a mesma medida de longo e de alto. 

E agora, a pregunta de hoxe:

É certo que a este ave chámana picozapato?

- Si

- Non

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

Ytterby, un pobo situado na illa de Resarö, no arquipélago de Estocolmo (Suecia) ten o privilexio de ser a cidade que máis elementos químicos deu á ciencia.

En 1787 o novo tenente do exército Karl Axel Arrhenius descubriu un estraño resto dunha roca negra, moi parecido a un grumo de carbón, nunha vella canteira preto da aldeíña sueca de Ytterby. O nome dese descoñecido villorrio significa simplemente "pobo das aforas". Que o seu nome suxira unicamente a súa localización dá idea de que non posúe ningunha característica rechamante.

Arrhenius sabía que a roca pesaba demasiado para ser carbón polo que creu atopar un descoñecido mineral de tungsteno, metal que fora descuberto en España 4 anos antes. Curiosamente o tungsteno (que vén do sueco tung sten, pedra pesada) é o único elemento que ten dous nomes. O segundo é wolframio (do alemán lobo sucio). Foi descuberto polos irmáns Fausto e Juan José Elhuyar no Seminario de Vergara. O primeiro quería chamalo wolframio (nome que triunfou en Alemaña, España e Italia) e o segundo tungsteno (en Inglaterra e Francia).

Para as análises Arrhenius pasou a mostra ao químico Johan Gadolin da universidade de Åbo, entón en Suecia e hoxe Turku, Finlandia. Gadolin (que ten un elemento co seu nome, o gadolinio, tamén atopado en Ytterby) traballou co material de Arrhenius ata 1794, cando anunciou que no seu interior descubrira unha nova ’terra’ que representaba o 38% do seu peso total. Chamouno unha ’terra’ porque non puido separar o osíxeno que contiña polo método tradicional de quentar intensamente con carbón vexetal. Bautizouno como yttria, en honra a Ytterby. E aínda que o deletreó mal, o nome callou.

Yttria era, de feito, óxido de ytrio. O metal en si foi illado ao quentalo con cloruro de yitrio con potasio por Friedrich Whöler en 1828 (o mesmo ano en que sintetizou a urea, tendendo a ponte decisiva que uniría a química inorgánica coa orgánica).

O mineral do cal se extraeu o óxido de ytrio chamouse gadolinita, que é un silicato de berilio, ferro e ytrio. Que contivese berilio e Gadolin non o descubrise é sorprendente, pero semellante fallo permitiu a Nicolas-Louis Vauquelin obtelo en París 4 anos despois. Hoxe sospéitase que a "terra nova" de Gadolin estaba contaminada con moitos outros elementos; pero iso nunca o saberemos porque a súa colección perdeuse cando a universidade foi destruída polo lume en 1827.

En 1843 Carl Gustav Mosander, investigando o óxido de ytrio máis detalladamente, descubriu que estaba realmente composto por tres: o óxido de ytrio, que era branco; o óxido de terbio, que era amarelo; e o óxido de erbio, que era rosado. Os nomes destes dous novos elementos son, como pode supoñerse, variacións sobre o mesmo tema: a cidade de Ytterby. O cuarto elemento, illado desas mostras contaminadas de ytrio en 1878, si rende esa merecida homenaxe á cidade: Yterbio.

A contestación correcta á pregunta de onte é DEMO DE TASMANIA.

Este feroz marsupial, o demo de Tasmania (Sarcophilus harrisii) emite chillidos agudos moi desagradables mentres comen. Adoitan pesar 12 quilos e medir case un metro de lonxitude pero, a pesar do seu tamaño, é un animal moi forte. Só cazan de noite e aliméntanse de peixe, insectos, anfibios, serpes ou mesmo os restos doutro animal. 

E agora, a pregunta de hoxe:

Mergullámonos. A que peixe chámanlle Mola mola?

- Peixe remo

- Peixe borrón

- Peixe trasno

- Peixe lúa

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

Na ra macho, os dous testículos están unidos aos riles e o seme pasa aos riles a través de tubos finos chamados condutos eferentes. Logo viaxa a través dos uréteres, que son coñecidos como condutos urinogenitales. Non hai pene, e o esperma expúlsase da cloaca directamente sobre os ovos cando a femia ponos. Os ovarios da ra femia están á beira dos riles e os ovos pasan por un par de oviductos e pola cloaca cara ao exterior.

Cando as ras se aparean, o macho sóbese á parte posterior da femia e envólvea coas súas extremidades dianteiras, xa sexa detrás das patas dianteiras ou xusto en fronte das patas traseiras. Esta posición chámase amplexus e pode ser realizada por varios días. A ra macho ten certas características sexuais secundarias dependentes de hormonas. Estas inclúen o desenvolvemento de coxíns especiais nos seus pulgares na época de reprodución, para darlle un agarre firme. O agarre da ra macho durante o amplexus estimula á femia para liberar os ovos, polo xeral envolvidos en gelatina. En moitas especies o macho é máis pequeno e máis delgado que a femia. Os machos teñen cordas vocais e realizar unha serie de graznidos, sobre todo na época de reprodución, e nalgunhas especies tamén teñen sacos vocais para amplificar o son.

Reprodución sexual, con fecundación externa pero con tintes que asemellan interna, con desenvolvemento embrionario ovíparo e postembrionario indirecto.

FONTE: Ranapedia.com

A contestación correcta á pregunta de onte é CANGREXO YETI.

O cangrexo yeti (Kiwa hirsuta) ten aproximadamente 15 cm de longo e a súa característica máis destacada é o gran número de cogomelos louros sedosas (parecidas a peles) que cobren as súas patas e garras. Foi achado en 2005 a 1.500 quilómetros ao sur da illa de Pascua a unha profundidade de 2.200 metros.

E agora, a pregunta de hoxe:

Este escuro amigo só podes atopalo ao sur de Australia. Sabes que animal é?

- Numbat

- Demo de Tasmania

- Wombat

- Ornitorrinco

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é IGUANA.

A iguana é un animal herbívoro que pode chegar a medir ata dous metros de lonxitude e pesar ata 15 quilos. A pesar do seu gran tamaño e longa cola, poden moverse velozmente entre as plantas e son unhas excelentes trepadoras.
 

E agora, a pregunta de hoxe:

O crustáceo da foto foi descuberto por primeira vez en 2005 no Océano Pacífico Sur e o seu nome é...

- Cangrexo yeti

- Cangrexo xigante

- Cangrexo destrutor

- Cangrexo goliat

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é GUEPARDO.

O  guepardo (Acinonyx jubatus) é o mamífero terrestre máis rápido do mundo e pode alcanzar unha velocidade punta entre 95 e 115 km/h en carreiras de ata 400-500 metros. O seu estado de conservación segundo a UICN (Unión Internacional para a Conservación da Natureza) é vulnerable.
 

E agora, a pregunta de hoxe:

Recoñecer o réptil da foto?

- Camaleón

- Falcón paxareiro

- Lagarto do Nilo

- Iguana

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é o QUEBRAÓSOS .

O quebraósos (Gypaetus barbatus) é un voitre moi particular pois ten por costume voar con ósos e caparazóns ata grandes alturas para soltalos e que se partan en anacos para poder inxerilos como alimento. Por desgraza, trátase dunha especie ameazada segundo a UICN.

E agora, a pregunta de hoxe:

Pertence á familia dos félidos pero, sabes exactamente cal é?

- Un tigre

- Un guepardo

- Un leopardo

- Un xaguar

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é PREGUICEIRO.

O preguiceiro (Bradypus variegatus) é un animal curioso, que se pasa a maior parte do día durmindo (ata 18 horas) e é fundamentalmente herbívoro. Móvese con torpeza e tenta moverse o mínimo posible para non perder calor corporal.

E agora, a pregunta de hoxe:

Esta ave é posible observala na cordilleira Cantábrica, nos Pireneos ou nos Alpes. É...

- Aguia real

- Falcón paxareiro

- Falcón peregrino

- Quebraósos

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

A contestación correcta á pregunta de onte é COELLO DE ANGORA.

O coello Angora é unha variedade de coello doméstico que é criado fundamentalmente polo seu pelo, que non é senón la de angora. Crese que é oriúndo de Angora, en Turquía, como o gato de Angora e a cabra de Angora. Pesan entre 1 e 2 quilos e son bastante nerviosos.

E agora, a pregunta de hoxe:

A que especie pertence esta curiosa cría?

- Koala

- Preguiceiro

- Oso Panda

- Oso Formigueiro

Mañá a solución e... unha nova proposta!

FONTE: Revista Muy Interesante

O mundo animal é incribe e ten unha grande varidedade de especies. Con este novo apartado vou poñer a proba os teus coñecementos sobre este reino.

Comezamos!

Debaixo desa pelame tan profunda hai un coello. Como se chama este coello?

- Coello Angora

- Coello lop

- Coello holandés

- Coello branco

Mañá a solución e... unha nova pregunta!

FONTE: Revista Muy Interasnte/Natureza

  Representación artística do deseño da "Mars Ice Dome" / NASA/Clouds AO/SEArch

Se un astronauta aterrase en Marte, atoparíase cun deserto frío, seco, polvoriento, sometido a un bombardeo constante de raios cósmicos e cunha atmosfera irrespirable. Por iso, a única forma de permanecer alí é contar cun hábitat que o protexa e ille. Ao mesmo tempo, este “fogar” ten que ser o suficientemente lixeiro e fácil de transportar como para ser enviado desde a Terra, e ademais fácil de montar nunha contorna tan hostil e con ferramentas relativamente lixeiras.

Recentemente, varios expertos estiveron traballando neste asunto en apoio á misión da NASA de enviar unha misión tripulada a Marte. Tal como informou a NASA nun comunicado, despois de pensar en varias opcións no Estudo de Deseño de Enxeñería de Langley, unha das que parece máis prometedora pasa por usar un material pouco habitual na construción terrestre: o xeo.

Sección transversal do diseño / NASA/Clouds AO/SEArch

O deseño de xeo, coñecido como “Mars Ice Dome” (cúpula de xeo de Marte), é basicamente un toroide (ou sexa, un dónut), rodeado por unha capa de xeo e auga. É lixeiro (cando está baleiro) e pode ser facilmente transportado e despregado. Antes de que a tripulación chegue, pode ser enchido aos poucos con auga de Marte, bastante abundante no subsolo marciano.

Ten outras importantes vantaxes. Por unha banda, a auga e o xeo son un escudo idóneo contra os raios cósmicos (grazas ao seu alto contido en hidróxeno). Por outra, o escudo é á vez un almacén para a subministración dos astronautas e para as naves espaciais.

Outra solución clásica contra a radiación sería enterrar o hábitat. O problema é que isto require maquinaria pesada capaz de escavar o terreo. Fronte a isto, a «Mars Ice Dome» válese do xeo para frear a radiación. E ademais permite que a luz pase a través das súas paredes, permitindo que o interior estea iluminado.

Todos os materiais escollidos son translúcidos, de forma que unha parte da luz do día poida atravesar as paredes e síntasche coma se estiveses na casa e non dentro dunha cova. E non só iso, en principio será posible instalar invernadoiros no interior.

A parte dos materiais foi un reto, terán que soportar moitos anos de uso no duro ambiente marciano incluíndo radiación ultravioleta, radiación de partículas cargadas, quizais algo de osíxeno atómico, percloratos e tamén tormentas de po.

Outro factor crave é a cantidade de auga que se pode extraer de Marte. Os expertos indicaron que sería posible chegar o hábitat a unha velocidade dun metro cúbico ao día, o que permitiría que o hábitat se enchese en 400 días. Se se puidese extraer máis auga, o mesmo deseño podería aumentar de tamaño.

No interior, está previsto que os espazos de traballo sexan flexibles, de forma que as tripulacións poidan traballar con robots sen necesidade de levar traxes presurizados.

O illamento térmico é outro das claves. Para evitar o frío marciano, o hábitat conta cunha capa enchida con aire marciano (basicamente composto por dióxido de carbono), para actuar como illante entre o interior do habitáculo e o xeo do escudo.

Aínda que aínda falta moito para que se concreten os detalles da futura misión tripulada a Marte, para os expertos é tan importante pensar no habitáculo como escudo protector para os astronautas como no seu papel como fogar: “Despois de meses viaxando polo espazo, sería xenial que cando chegases a Marte soubeses que hai unha nova casa lista para ti”.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Conta a mitoloxía budista que un día, ao redor do século V antes de nosa era, Sidarta Gautama sentou baixo unha figueira unha noite de lúa chea e prometeu non levantarse ata alcanzar o Nirvana. Permaneceu na mesma postura durante 49 días coas súas noites. Cando abriu os ollos converteuse nun iluminado (un buda) e estaba tan agradecido a aquel "ficus relixiosa" por darlle acubillo que permaneceu unha semana enteira mirando as súas ramas en sinal de respecto e admiración. No caso do Buda a luz chegou do seu interior (unha iluminación metafórica) pero Antony Evans, fundador de Glowing Plants, quere que esa luz teña unha dimensión física e que proveña das plantas.

A idea de conseguir que algunhas especies vexetais brillen na escuridade non é nova. Nos anos 80 xa se conseguiu ao introducir encimas luciferinas provenientes de luciérnagas nalgunhas plantas. Os resultados, aínda que rechamantes, foron modestos: había que fotografar á planta cunha exposición de oito horas para apreciar unha tenue luminiscencia. Máis adiante, en 2010, investigadores da universidade Stony Brook modificaron xeneticamente unha planta de tabaco ao transplantarle algúns xenes dunha bacteria mariña produtora de luciferina. O novo no proxecto que lidera Evans é que deseñan as secuencias de ADN nun computador cun software especial, e despois imprímeno para inxectalo cunha pistola de xenes.

Calquera pode conseguir unha destas sementes milagrosas a través da web de Glowing Plants e facer crecer unha planta luminosa en casa. Mesmo, se se atreve, probar os seus propios experimentos, posto que o ADN creado é de código aberto e, por tanto, modificable. Antony Evans e os seus socios insisten en que o seu proxecto é a solución a un mundo que consome recursos de forma toleada, o que levará a crebar os límites do planeta. A propia Natureza, afirman, ten a resposta a través da bioluminiscencia, posto que é unha enerxía limpa, renovable e sustentable. "Estamos, afirma Evans, entrando nunha era na que deseñar un organismo biolóxico será tan fácil como deseñar unha aplicación móbil" por iso confía en que as súas plantas poderán, en poucos anos, servir para eliminar os farois nas cidades e substituílas por árbores luminosas.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Todo o que necesitaba Loquillo para ser feliz a comezos dos anos oitenta (ademais de tatuarse o peito, mascar tabaco, meter man á súa moza e cuspir á autoridade) era un camión. Supoñemos que, con tanta ansia motorizada expresada a ritmo de rock and roll, o cantante barcelonés sentiriase na auténtica gloria se puidese subirse a un dos prototipos autónomos de Mercedes. Porque, grazas á tecnoloxía, podería descansar da condución e tería maiores posibilidades para dedicarse a esas outras cousas (o de meter man, por exemplo) elevadas a acenos de identidade dun verdadeiro camioneiro.

Os tempos cambiaron desde que Loquillo irrompese na escena musical española, pero o traballo de camioneiro continúa sendo tan duro como entón, a pesar da mellora das vías e dos vehículos. Moitas horas ao volante, días fóra de casa e os sentidos sempre alerta para evitar os perigos da estrada, son unha constante na rutina diaria dos condutores profesionais. Por iso é polo que avances tecnolóxicos como os que anuncia Wolfgang Bernhard, máximo responsable da división de autobuses e camións da compañía Daimler, resultarán dunha gran axuda para aliviar as dificultades desta profesión. O Mercedes Future Truck 2025, que xa circulou en Estados Unidos e Alemaña, incorpora cámaras, sensores de movemento e un computador central que recolle todos os datos do propio vehículo e o resto de obxectos que lle rodean para tomar as decisións máis adecuadas en cada momento. Neste caso o condutor non desaparece, senón que o obxectivo é permitir que, grazas a un sistema de navegación autónomo, poida realizar outra tarefas ou descansar un tempo. Durante as probas realizadas cos prototipos mediuse a fatiga dos condutores e púidose apreciar que esta diminuía nun 25%, o que axuda a que despois, unha vez recuperado o mando do vehículo, sexan máis seguros nas súas manobras.

Para os máis escépticos, aqueles que non confían na tecnoloxía e senten temor ante a posibilidade de cruzarse no seu camiño cun camión autónomo, poderiamos recomendarlles ver "O diaño como unha seda", o primeiro guión que dirixiu de Steven Spielberg. Porque detrás daquel volante había un camioneiro psicópata; e en casos como aquel, por inusuais que resulten, mellor atoparse cun sistema intelixente.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Papá Noel / Imaxe: Integeneral

Como pode Papá Noel entregar agasallos a 700 millóns de nenos nunha soa noite e non ser visto?

O misterio de como o Papá Noel leva a cabo esta particular tarefa cada ano por Nadal foi demostrado pola científica Katy Sheen da Universidade de Exeter (Reino Unido). A ciencia explícanos, por tanto, os misterios trala lenda de Papá Noel e os seus famosos renos.

Segundo Sheen é posible achar unha explicación científica a por que os nenos non escoitan como Santa Claus deslízase polas chemineas de todo o mundo para deixar os seus agasallos. O motivo, que explicou aos nenos asistentes ao Science of Christmas Festival da Universidade de Exeter, é que Papá Noel e os seus renos móvense a unha velocidade tal que segundo a teoría da relatividade especial ideada por Albert Einstein, encolleríanse ou adelgazarían na dirección na que están a viaxar, o que lle permitiría introducir o enorme saco de agasallos polas chemineas sen facer ningún ruído e sen ser visto; nin el nin os seus renos. Iso si, tería que ter coidado de non parar para probar un pastel ou uns doces baixo a cheminea ou podería volver ao seu tamaño normal.

Ademais, o feito de que Papá Noel tampouco envellecese co paso dos anos tamén ten a súa explicación e é, explica Sheen, porque a relatividade pode retardar os reloxos.

Segundo os cálculos de Sheen, Papá Noel tería que viaxar a uns 10 millóns de quilómetros por hora para entregar a tempo os agasallos a todos os nenos que se espera que celebren o Nadal. Se os nenos foron moi bos, Papá Noel terá que moverse a maiores velocidades e os nenos serían incapaces de recoñecelo pois aparecería como un desenfoque das cores do arco iris que eventualmente desaparecería para o ollo humano. A física explicaría por que entón Papa Noel de cando en cando é pillado “in fraganti” polos pequenos, pois viaxaría a máis de 200.000 veces máis rápido que Usain Bolt, o home máis rápido do mundo.

A física calculou cuán rápido tería que viaxar o Papá Noel ao calcular o número de fogares que probablemente estarían a celebrar o Nadal en todo o mundo, xunto co número de nenos que probablemente estarán neles. Sheen espera que a súa explicación para o sistema de entrega secreta de Papá Noel, e por tanto sobre a súa propia existencia, inspire aos nenos para ter un maior interese na física.

FONTE: Sarah Romeu/Revista Muy Interesante/Ciencia

Imaxe dun peixe-xeo no océano Antártico / Wikipedia

A 1.600 quilómetros ao norte da Antártida e 2.500 ao suroeste do cabo de Boa Esperanza atópase o punto de terra firme máis illado do planeta. A remota Illa Bouvet xace azoutada polo xélido vento e un inverno eterno. Non viven humanos, só seres adaptados a un frío extremo. No 1928, o zoólogo Ditlef Rustad que formaba parte dunha expedición norueguesa para proclamar Bouvet como un base para a caza de baleas capturou un peixe asombroso: non tiña escamas, era moi pálido (mesmo translúcido nalgunhas partes) e cunha mandíbula prominente como a dun crocodilo. Pero o máis insólito foron as súas branquias. No canto de ser vermellas como o viño, eran esbrancuxadas como a vainilla. Cando Rustad diseccionou o peixe, viu que o seu sangue era transparente. "Farvelöst Blood", escribiu no seu libro de notas. "Sangue incolora."

Os peixes-xeo son os únicos vertebrados sen glóbulos vermellos nin hemoglobina, a proteína que dá ao sangue a súa cor e transporta o osíxeno por todo o corpo. Aínda así, baixo esta anemia total non padecen consecuencias, xa que o osíxeno disólvese directamente no plasma. O segredo da súa evolución está ligado á historia do Océano Antártico. Cando a Antártida comezou a separarse do resto do mundo e a moverse cara ao sur, a auga circundante arrefriouse notablemente. A medida que descende a temperatura da auga, aumenta a solubilidad do osíxeno e, por tanto, a demanda de hemoglobina é inferior. Ademais, un número menor de eritrocitos diminúe a viscosidade do sangue e, en consecuencia, o gasto de enerxía. Esta é a tendencia xeral en augas xélidas, pero o caso dos peixes-xeo é, sen dúbida, excepcional e extremo.

Recentemente, os biólogos descubriron que o seu xenoma aínda conserva formas reminiscentes dos xenes da hemoglobina. Ao longo da evolución, ao ser relativamente prescindibles para a supervivencia nun ambiente glacial rico en osíxeno, foron acumulando mutacións que desvirtuaron a proteína. En última instancia, non supuxo precisamente un cambio beneficioso: o sangue dos peixes-xeo só pode transportar o 10% do osíxeno da maioría dos peixes. Algúns científicos propuxeron que a perda da hemoglobina, aínda que non é letal, é unha mala adaptación. Por sorte, teñen trucos para contrarrestar esta deficiencia: corazóns e vasos sanguíneos moi grandes (e densos), altos volumes de sangue circulante e un elevado gasto cardíaco para o bombeo. O seu sangue menos viscosa, grazas á ausencia de glóbulos vermellos, flúe a toda velocidade a baixas presións.

Os cambios neutros (ou neutralizados) poden permanecer, pero os que realmente son favorecidos pola selección natural son aqueles con algunha vantaxe adaptativa. A pesar de que as augas onde habitan achéganse a temperaturas de -2 °C, os peixes-xeo son capaces de sobrevivir e nadar sen conxelarse. Mentres o mar empeza a petrificarse, o seu sangue segue correndo. Moitas especies de peixes no Océano Antártico, incluíndo os peixes-xeo, producen proteínas anticongelantes cando as temperaturas caen por baixo do punto de conxelación da auga doce. Estas proteínas xúntanse aos cristais de xeo e impiden o seu crecemento. Así non rompen as células nin se xea o sangue. A aparición dos anticongelantes foi un préstamo dun xene ancestral que se duplicou accidentalmente. Unha copia permaneceu estable, pero a outra acumulou unha cantidade de mutacións que eventualmente lle proporcionou a función anticongelante. Na historia da evolución, o xurdimento de algo novo a partir de algo vello é unha constante.

O cambio climático non augura un bo futuro para os peixes antárticos e, menos aínda, para os peixes-xeo. Son máis sensibles aos cambios de temperatura que os peixes de sangue vermello. Non poden soportar a calor. Ademais un aumento das temperaturas leva un aumento da acidez do océano e, como resultado, un desequilibrio nos ecosistemas e as redes tróficas. A súa base alimenticia quedaría totalmente afectada e a súa morte máis próxima. Os peixes-xeo adaptáronse a un dos ambientes máis duros da Terra, durante o camiño perderon o vermello de sángrea pero sobreviviron con corazóns máis grandes. Ante as adversidades, nunca se lles xeou o sangue. Son sobreviventes da vida extrema, expertos en vivir baixo o xeo. A súa historia natural conta a adaptación ao frío glacial... esperemos que o guión non cambie.

FONTE:Óscar Cusó/Xornal El País/Ciencia

Órbita faetón / Imaxe: Cosmonauta Multidimensional - Tumblr

A diferenza doutras chuvias de estrelas, non é un cometa o apoderado deste evento senón un asteroide. O seu nome é Faetón (cun diámetro de pouco máis de 5 quilómetros) e é probable que se trate dun cometa extinto cuxas partículas foron exectadas hai séculos. Este “Fillo do Sol”, pois é o asteroide que máis se achega á nosa estrela, ten un período orbital ao redor do Sol de 3,3 anos.

As Xemínidas adoitan ter un rango de actividade de 120 meteoros por hora se o ceo está despexado pero nesta ocasión a Lúa estará moi próxima á súa fase chea polo que as condicións non serán as máis adecuadas para ver este espectáculo nocturno. O seu radiante (punto da esfera celeste ao que parecen converxer, por efecto da perspectiva, todas as traxectorias das diferentes estrelas fugaces que pertencen a unha chuvia de meteoros dada) é a constelación de Xémini e, tras a posta de sol manterase por encima do horizonte durante toda a noite. Mágoa que as fases da Lúa enturben esta esperada chuvia de meteoros. A pesar diso, non hai que perder o acontecemento.

Considerada unha chuvia de meteoros de actividade alta comparable ás Cuadrántidas, ten lugar cada ano entre o 7 e o 17 de decembro, alcanzando o máximo de intensidade durante das noites do 13 e 14 de decembro. As noites máis indicadas para a observación serán as do 12 ao 16 de decembro, especialmente entre as 2 e as 6 a.m.

Os meteoros das Xemínidas procedentes do asteroide Faetón, son corpos celestes brillantes e de velocidade baixa (35 km/s), cuxa inusual órbita levouno a pasar moi preto da Terra o pasado 10 de decembro 2007. Afortunadamente, a súa seguinte aproximación connosco terá lugar en 2017, cando é probable que podamos gozar dunha das mellores choivas de estrelas Gemínidas.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

           Preguiceiro / PIXABAY

Por que son tan lentos os preguiceiros?

Os preguiceiros actuais, de tres dedos (Bradypus, Bradypodidae) e de dous dedos (Choloepus, Megalonychidae), dos que se coñecen máis de 50 xéneros distintos, están adaptados á vida arborícola. A súa fama precédelles, o seu nome é sinónimo de folgazán. No 1749, o naturalista francés Georges Buffon describiuno por primeira vez dicindo: “A lentitude [...] e a estupidez son os resultados desta conformación estraña e errada. Estes preguiceiros son a forma máis baixa de existencia. Un defecto máis lles faría a vida imposible". En realidade, a súa lentitude é a razón da súa supervivencia. Moverse lento significa gastar menos. Á parte, tamén aforran enerxía reducindo a termorregulación. A temperatura media do preguiceiro de tres dedos é de ao redor de 32,7 ºC, a dos seres humanos é de 36,5 ºC. De maneira parecida aos animais de sangue frío, os preguiceiros controlan a temperatura, en parte, grazas ao seu comportamento e ás posicións corporais. As fluctuacións durante o día poden variar ata 10 ºC. Sen depender dunha homotermia total e con movementos parsimoniosos, consomen moi pouco. Teñen o ritmo metabólico máis baixo de entre todos os mamíferos non hibernantes.

Como consecuencia, aos preguiceiros non lles fai falta adquirir moita enerxía. A súa dieta é a base de follas cun nivel calórico moi baixo. Mentres outros pasan horas e horas alimentándose para suplementar esta deficiencia, o preguiceiro non gasta moito tempo niso. Enerxéticamente falando, a procura e obtención de alimento pode chegar a ser contraproducente. Ademais, as súas catro cámaras no estómago adoitan estar sempre cheas. A súa dixestión é extremadamente longa e lenta. Rexistráronse casos de ata 50 días. Aínda que o máis frecuente é que suceda unha vez á semana. Entón, excepcionalmente ante a chamada da natureza, o preguiceiro abandona as árbores para defecar e expulsar o 37% da súa masa corporal. Baixar ao chan é perigoso porque se expón ante os depredadores, pero unha emerxencia é unha emerxencia.

Os seus lentos movementos non lle permiten escaparse ou defenderse ante un depredador, pero axúdanlle a pasar desapercibido. Esta táctica ten outro punto forte. Grazas a unhas algas simbióticas que crecen na súa pelame, poden camuflarse aínda mellor coa contorna. Aos seus depredadores, como os xaguares ou os ocelotes, cústalles distinguir o obxectivo do escenario. A súa discreción e acougo son causa e consecuencia do seu triunfo evolutivo. A maioría de animais perseguen ou foxen na loita pola vida, o preguiceiro tómallo con máis calma.

FONTE: Oscar Cusó/Xornal El País/Ciencia

Superlúa / Imaxe: Xornal El Mundo

Hoxe, poderemos ver a lúa un 14% máis grande e 30 % máis luminosa que unha media lúa corrente.

A orixe desta rareza explícase grazas á órbita elíptica da lúa. O noso satélite atoparase moi preto do punto da súa órbita máis próximo á Terra, 48.280 km máis preto que cando se atopa no punto máis afastado, chamado apoxeo.

Desta forma, o noso satélite está moito máis preto da Terra que habitualmente e recibe luz solar directamente que reflicte e fai que se vexa máis brillante e máis grande no noso ceo. Isto coñécese como Superlúa, ou máis tecnicamente, Lúa de perigeo.

Con todo, as superlúas son relativamente frecuentes. A última tivo lugar o pasado 16 de outubro e despois da gran superlúa deste 14 de hoxeo, teremos outra o próximo 14 de decembro. Pero a atención recae na de hoxe xa que se completará en aproximadamente dúas horas, o que alimentará a sensación de vela con maior tamaño.

Este  evento que non se repetía desde xaneiro de 1948, non volverá estar tan preto da Terra ata o 25 de novembro de 2034.

Lamentablemente o pico da súa fase completa será ás 13:52 horas en España, en pleno día. Iso si, á noite, podernos vela, un chisco máis lonxe da Terra.

Teno só una de cada 160 millóns de persoas, ou sexa, 43 en todo o mundo. Coñecido como Rh nulo, describiuse en 1961 nunha aborixe australiana e débese a unha alteración xenética que fai que os antígenos, que se utilizan para clasificar os  grupos sanguíneos, non se expresen (o sangue ten 61).

Os individuos con esta característica comparten cos do grupo 0- unha singularidade: ambos son doantes universais, pero só poden recibir unha transfusión da súa mesmo grupo. Na localidade británica de Filton, o Laboratorio Internacional de Referencia de Grupos Sanguíneos (IBGRL) dispón dunha base de datos cos deste reducido club para garantir que ningún dos seus integrantes que necesite unha doazón quede sen ela. A iniciativa conta cun grave inconveniente: os posuidores de Rh nulo residen en países tan distantes entre si como Xapón, Brasil, Irlanda ou Estados Unidos, o que dificulta o traslado dunha bolsa se se precisa con urxencia. No caso de que alguén con Rh nulo teña que someterse a unha cirurxía programada, previamente extráeselle sangue que se almacena (dura 45 días) por se fose necesaria.

En canto aos grupos máis normais, A, B, AB e 0, coas súas variantes positiva e negativa, os máis frecuentes no mundo son o A+, o 0+ e o B+, pero a distribución varía moito por países. Por exemplo, en España, un 36 % da poboación é 0+, un 34 % A+ e un 8% B+. Estas proporcións son similares noutros países europeos. En cambio, o B+ é moi abundante en países como Arabia Saudita (33 %), India (31 %), Xapón (20 %) ou Taiwan (24 %). O 0-, doante universal, ten un presenza importante en Europa, onde oscila entre o 6 % de Francia ou Alemaña, o 7 % de Italia e o 9 % de España. En cambio, en Asia dáse moi raramente (India, 2% ou Xapón, 0,15 %).

FONTE: Luis Otero /Revista Muy Interesante

Por que as veas vense de cor azul se o sangue é vermella?

O sangue arterial e osixenado ten unha cor vermella brillante. Doutro lado, o sangue venosa e parcialmente desosixenada tórnase dunha cor vermella escura e un tanto opaco. Así as cousas,  por que as veas son azuis? Certamente por mor dun efecto óptico pola forma en que a luz penetra a través da pel, as veas ven dunha cor azulado-verdoso. Por iso, as veas só parecen azuis cando están situadas aproximadamente a 0,5 milímetros por baixo da epidermis.

FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante

As nubes que se forman nun furacán poden ter tantas formas como persoas que o miran nun momento determinado. O furacán Matthew conxelado nun momento no que parecía forma de caveira representa á perfección este fenómeno. A foto, compartida polo meteorólogo Stu Ostro, amosa a Matthew cando tocaba terra en Haití a principios do pasado mes de outubro.

Un furacán é o elemento máis monstruoso e máis destrutivo que hai, o máis criminal. Velo representado como unha caveira parece a asociación perfecta. Pero ademais, o sorriso irónico que se debuxa no cranio está formada xusto na zona onde máis mortífero resulta.

FONTE: Verne/Xornal El País

A nova especie de milpés Illacme tobini / Imaxe: Paul Marek, Virginia Tech

Nunhas covas do Parque Nacional Sequoia de California, Jean Krejca, da compañía Zara Enviromental LLC, descubríu unha nova especie de milpiés, que foi recoñecida como un primo evolutivo do animal con máis patas do planeta, o Illacme plenipes. O novo milpés, chamado Illacme tobini, posúe "só" 414 pés, en comparación co seu parente de 750, pero ten un conxunto de características anatómicas tan estrañas como un corpo armado con 200 glándulas de veleno, pelos sericígenos (que orixinan seda) e catro penes. O estudo foi publicado na revista ZooKeys.

Ademais de tantas patas, o novo milpiés tamén ten un aparello bucal de aspecto estraño cunha función misteriosa, catro patas modificadas en penes, un corpo cuberto de longos pelos sericígenos e boquillas emparelladas en cada un dos seus máis de 100 segmentos que arroxan a barullo un produto químico defensivo de natureza descoñecida.

FONTE: xornal abc/ciencia

Ronsel que deixa un avión / Imaxe: taringa.net

Cando os avións voan a grande altura  e velocidade vemos un ronsel branco. A explicación deste feito é que ao queimarse o combustible do avión, desprende gases, un deles é vapor de auga. A 10.000 metros de altura, a temperatura atmosférica é duns -50 ºC. Esto fai que o vapor cristalice rapidamente e precisamente ises cristais de xeo son os que forman o ronsel do avión.

Corzo / Imaxe:El Diario Montañés

A que tenro animal coñécese como "O trasgo do bosque?" 

O corzo (Capreolus capreolus) é coñecido como "O trasgo do bosque" ou "A pantasma do bosque". É o cérvido de menor tamaño da Península. Caracterízano o seu fuciño de cor negra, ollos grandes e orellas prominentes. É un animal solitario e herbívoro e o seu período de actividade móvese baixo o manto da noite, para evitar aos depredadores.

FONTE: Revista Muy Interesante e gl.wikipedia.org

Formiga / Imaxe: Fumigaciones Castillo

Curiosos sobre as formigas:

• Son animais, invertebrados, artópodos, insectos.
• Pertencen ao mesma orde que as abellas e avispas: Himenópteros.
• Apareceron a partir da evolución dun avispa que viviu hai 110-130 millóns de anos.
• Existen unhas 12.000 especies distintas.
• Os biólogos que se especializan en formigas chámanse mirmecólogos.
• As únicas zonas do mundo onde non existen son a Antártida e algunhas illas remotas e inhóspitas (abrigo do Pacífico).
• Estímase que deben existir entre mil billóns e dez mil millóns de formigas sobre a Terra.
• Son capaces de segregar un ácido chamado fórmico, de aí o nome da familia ás que pertencen todas as formigas: Formícidos.
• A maioría deféndense e atacan mordendo; aínda que existe un grupo reducido que producen sustancias tóxicas ou venenosas e só unha especie é letal para o ser humano.
•  As que presentan aguillón teñen unha picadura moi dolorosa.
• As súas colonias poden ir desde unhas decenas de individuos ata máis dun millón.
• As especies de maior tamaño alcanzan os 2,5 cm sen incluír as ás.

FONTE:fotonaturalista.blogspot.com.es

Coñécese como  buraco azul ou cova vertical ás covas submarinas ou sumidoiros, case circulares e de paredes empinadas, que destacan polo intenso contraste entre o azul escuro das augas máis profundas e o ton máis claro das superficiais. Os buracos azuis fórmanse por medio da percolación da auga de choiva ao penetrar a través de fracturas en rocas calcarias sedimentarias ata o nivel que tivo o nivel do mar durante as eras glaciais que ocorreron durante o Pleistoceno, hai uns 15.000 anos. A maioría deles atópanse en plataformas de carbonato de pouca profundidade, como os bancos das Bahamas ou os cenotes da Península de Iucatán, en México, Guatemala e Belice, en Centroamérica. A profundidade dos buracos azuis adoita roldar os 100 metros, pero hainos maiores. Ata hai pouco, a cova deste tipo máis grande coñecida no mundo era o buraco azul de Dean, de 202 metros de fondo. Está situado nunha baía ao oeste de Clarence Town, na Illa Longa, unha das máis de 700 que forman o arquipélago de Bahamas, no Océano Atlántico.

Con todo, o pasado mes de xullo, un equipo de oceanógrafos chineses descubriu outro moito máis profundo no mar da Chinesa Meridional. Trátase do buraco azul de Sansha Yongle, situado xunto a un atolón das illas Paracelso. A súa caída en vertical é de 300,89 metros, cun diámetro de 36 metros no fondo e de 130 metros na superficie. Ata agora os investigadores constataron que alberga no seu interior máis de vinte especies mariñas.

FONTE: Revista Muy Interesante

Enviamos robots ao espazo e a rescatar persoas entre os cascallos despois dun terremoto. Puxemos robots nas fábricas e nos aeroportos. "O progreso en mobilidade robótica foi asombroso", aseguraba o profesor Oussama Khatib. "Os robots poden ver, facer mapas, descubrir barcos que naufragaron. Pero non poden facer nada". O dos barcos, aínda que soe raro, non é unha excentricidade, porque Kathib realizaba estas declaracións despois de que un robot humanoide da súa creación, o OceanOne, descendese case cen metros ata a fragata Lúa, afundida en 1664, para recuperar unha vasilla entre os restos do naufraxio na costa francesa.

O profesor Khatib dirixe o laboratorio de Robótica da universidade de Stanford, onde leva catro anos traballando en desenvolver este prototipo no que se investiron catro millóns de dólares. O máis asombroso de OceanOne non é a súa capacidade de chegar a profundidades que resultan inaccesibles para os humanos (mergullar a máis de 60 metros xa resulta moi perigoso), senón o complexo mecanismo que permite a un operador humano manipular obxectos a través do robot coma se fosen as súas propias mans. E é que, aínda que se adoita poñer o foco na capacidade de pensar que terán as máquinas nun futuro, o reto de conseguir que os robots fagan cousas é igual de complexo. Accións que para un humano son realmente sinxelas como sentar ou colocar o tapón dunha botella, convértense nun problema de difícil resolución cando se trasladan á robótica. Un robot pode ter unha gran forza ou unha precisión milimétrica, pero axustar ambas as calidades para que traballen en conxunto, como fai o noso cerebro cando dá as ordes xustas de presión e movemento ás nosas mans, non é nada fácil. No caso de OceanOne, o equipo de Kathib resolveu este problema a través dun sofisticado sistema de retroalimentación háptica: a persoa que manexa o robot pode sentir a través dos controis o que está a manipular o humanoide coas súas mans e, desta forma, convértese nunha especie de avatar nas profundidades.

OceanOne foi deseñado orixinalmente para axudar aos científicos para investigar e protexer os valiosos arrecifes de coral do Mar Vermello. O robot, dun metro e medio de altura, está equipado con visión estereoscópica e oito motores multidireccionales que lle permiten desprazarse na auga en calquera dirección. Oussama Khatib cre que unha das misións máis importantes que cumprirán este tipo de robots é operar en lugares perigosos para o ser humano, como zonas de alta montaña, terreos expostos a altas radiacións ou profundidades submarinas. A súa visión é que nos futuro robots e humanos traballarán xuntos, así que debemos aprender a convivir con eles e ensinarlles as tarefas que deben realizar case coma se fosen nenos. Esta convivencia será tanto mellor en canto os robots teñan unha aparencia amable; por iso é polo que Kathib nunca se esquece de sinalar que unha das cousas que máis lle gustan da súa creación é que "ten unha cara amigable".

FONTE: Xornal El País

Na mitoloxía nórdica, as valquirias sobrevoaban as batallas en cabalos alados ou cabalgaban a lombos de lobos, seleccionando entre os homes aqueles que deben vivir ou morrer para despois acompañar aos elixidos ata o Valhalla. Neste palacio maxestuoso construído xunto á residencia de Odín, os guerreiros, comían carne de xabaril, bebían hidromel e pelexaban entre eles preparándose para a gran batalla do fin do mundo. Non había maior gloria para un home que morrer en combate e gañar a recompensa de gozar desta divina cea. Así que nada mellor que unha valquiria para axudar aos homes para conquistar o planeta Marte, nomeado así en homenaxe a outro deus guerreiro e fero como Odín. Pero aínda que esta dama non viste túnica branca nin posúe a beleza das coidadoras do Valhalla, si consegue o obxectivo para o que foi deseñada, talvez tamén se converta en inspiración para algún compositor como xa o foron as súas divinas predecesoras para Richard Wagner.

Con máis de metro oitenta de estatura e 125 quilos de peso, a robot humanoide da NASA ten máis feituras de loitador grecorromano que de fráxil doncela. Unha complexión que lle será moi útil para moverse nos hostís ambientes que a esperan en Marte. A Axencia Espacial Americana, que planea enviar astronautas ao planeta vermello no ano 2030, pretende conseguir que varios robots como Valkirye aterren alí antes da chegada do home para preparar o terreo e axudarlles despois en distintas tarefas. O desafío é maiúsculo, posto que son moitas as dificultades deben encarar: o robot debe ter suficiente estabilidade para traballar en terreos abruptos, capacidade para recibir ordes salvando a distancia entre a Terra e Marte, así como cámaras e sensores moi precisos para realizar tarefas de forma autónoma. A robótica, con todo, non alcanzou aínda o nivel requirido para levar a cabo algúns destes desenvolvementos, por iso é polo que a NASA puxo en marcha unha ambiciosa competición na que están a participar varios dos equipos de investigación máis avanzados do mundo. É o Space Robotics Challenge, dotado cun millón de dólares de premio. Os participantes terán que programar unha Valkyrie virtual para completar unha serie de tarefas como aliñar correctamente un módulo de comunicacións ou reparar un panel solar despois dunha das terribles tormentas de po que son habituais en Marte.

Taskin Padir, profesor de enxeñería eléctrica e computacional na Northeastern University, lidera un dos equipos implicados no proxecto. O profesor Padir está convencido que a súa Valkirye será decisiva na conquista de Marte e que a robot conseguirá os obxectivos marcados pola NASA, aínda que non se atreve a dar unha data precisa. "Algúns días penso que estamos tan preto de logralo que imaxino que ao día seguinte todo estará resolto. Pero outras veces véxoo demasiado lonxe. Pero estou seguro de que un día, unha dos seus descendentes, será capaz de viaxar a Marte e realizar todas estas duras tarefas".

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País/Ciencia

Cobra e cascabel / Imaxe: tusimagenesde.com

OS PERIGOS DOS VELENOS DA NATUREZA

173.000 ANIMAIS: Estímase que existen entre 140.000 e 173.000 especies animais velenosas no mundo, aínda que moitas delas non foron descubertas. Doutra banda, calcúlase que un terzo de todas as plantas coñecidas conteñen tóxicos para o ser humano.

1.000 MOLÉCULAS TÓXICAS: Os velenos dalgúns animais son auténticos cocktails de sustancias tóxicas. Os máis complexos teñen unha mestura de ata 1.000 moléculas tóxicas, a maioría son miniproteínas chamadas péptidos que teñen á súa vez entre 10 e 100 aminoácidos.

600 SERPES VELENOSAS: Coñécense unhas 600 especies velenosas de serpe que morden a cinco millóns de persoas cada ano. Entre o 50 e o 70% das súas mordeduras causan envelenamento a 2,4 millóns de persoas ao ano, segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS).

125.000 MORTES: Pese ao desenvolvemento de antídotos, a OMS estima que entre 94.000 e 125.000 persoas morren cada ano por veleno de serpe, pois a maioría reside en zonas pobres do sueste asiático e África. Outras 400.000 sofren amputacións e/ou diversos problemas de saúde causados polo veleno.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

A expresión "ir a pedais", para Todd Reichert, significa violar o límite legal de velocidade na estrada montado sobre unha bicicleta. Agora que os motores eléctricos conquistaron bicis e patinetas, un concurso internacional aposta por bater récords en vehículos que están propulsados só con forza humana. É tamén o empeño de Reichert, un enxeñeiro aeroespacial de 33 anos metido a deseñador de bicicletas, e púxoo en escena coma se protagonizase unha road movie: rodando a velocidades impensables sobre a estrada 305 do deserto de Nevada: Unha das máis rectas, chairas e lisas do mundo.

Reichert e o seu equipo de Aerovelo, a empresa canadense que fabrica os prototipos, logrou romper o récord mundial de vehículos a tracción humana alcanzando as 88,26 millas por hora (142,04 quilómetros por hora). De estar a conducir un coche ou unha moto, o enxeñeiro cometería unha infracción de tráfico: o límite de velocidade na estrada en Nevada é de 129 quilómetros por hora. O récord bateuse o mércores ás sete da tarde (hora local), as catro da madrugada deste xoves (hora de Madrid), pero a organización non o confirmou ata última hora do día. 

O récord anterior tíñao tamén Reichert cando o 19 de setembro de 2015, acadara 138,45 km/h.

Que pasada!

FONTE: Xornal El País/Deportes

Aspecto dos estratos rochosos nas ladeiras do Monte Sharp /NASA/JPL-CALTECH/MSSS

Curiosity, o vehículo robótico da NASA, está a explorar unha rexión do Monte Sharp de Marte coñecida como Murray Buttes. Alí tomou imaxes que mostran con gran nivel de detalle diversos estratos rochosos que desvelan o pasado xeolóxico do planeta vermello.

As fotografías tomounas o pasado 8 de setembro co seu cámara Mast. Con varias destas instantáneas, o equipo que controla este robot ten en mente conformar un mosaico do lugar, que na NASA comparan polo seu aspecto co deserto do suroeste de Estados Unidos.

As formacións rochosas que se observan sobre a superficie (coa cima plana e ladeiras pronunciadas) son o resultado da erosión de antigas pedras areniscas que se orixinaron cando os ventos depositaron a area unha vez que xa se formou a zona inferior do Monte Sharp, cuxos estratos rochosos acumuláronse en forma de sedimentos no fondo de antigos lagos fai miles de anos.

O Curiosity leva un mes viaxando por Murray Buttes. O seguinte obxectivo é abandonar esta zona polo sur ata alcanzar a base destas formacións para levar a cabo os seus últimos traballos de perforación do terreo. Despois, continuará dirixíndose cara ao sur cara ao Monte Sharp.

Os diferentes estratos serven para coñecer o pasado xeológico do planeta / NASA/JPL-CALTECH/MSSS

Curiosityaterrizó no Monte Sharp en 2012. Alcanzou a base desta montaña dous anos máis tarde despois de atopar con éxito evidencias nas chairas próximas de que os antigos lagos marcianos ofreceron condicións que serían favorables para os microbios, no caso de que Marte albergase vida.

No Monte Sharp, Curiosity investiga como e cando aquelas condicións favorables para a vida cambiaron para dar lugar ás actuais, máis secas e hostís.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Se algunha vez tivestes a sorte de presenciar unha aurora boreal, esta gravación amosa este fenómeno como nunca o vistes antes. Un dron captou todos os matices que deixa a aurora mentres se estende a través do ceo nocturno de Islandia.

Aurora polar é un fenómeno en forma de brillo ou luminiscencia que se presenta no ceo nocturno, xeralmente en zonas polares, aínda que pode aparecer noutras zonas do mundo durante breves períodos. No hemisferio sur é coñecida como aurora austral, e no hemisferio norte como aurora boreal.

Unha aurora prodúcese cando unha exección de partículas solares cargadas choca coa Magnetósfera da Terra. Esta "esfera" que nos rodea obedece ao campo magnético xerado polo núcleo da Terra, formada por liñas invisibles que parten dos dous polos, como un imán. Ademais existen fenómenos moi enerxéticos, como as fulguraciones ou as eyecciones de masa coronal que incrementan a intensidade do vento solar. Cando dita masa solar choca coa nosa esfera protectora, estas radiacións solares, tamén coñecidas co nome de vento solar, desprázanse ao longo da devandita esfera. No hemisferio que se atopa na etapa nocturna da Terra nos polos, onde están as outras liñas de campo magnético, vaise almacenando dita enerxía ata que non se pode almacenar máis, e esta enerxía almacenada dispárase en forma de radiacións electromagnéticas sobre a ionosfera terrestre, creadora, principalmente, dos devanditos efectos visuais.

Nova especie de formiga / Imaxe: baruaja.com

Pheidole viserion e Pheidole drogon. Así foron bautizadas as dúas novas especies de formigas do xénero Pheidole que foron descubertas en Papúa Nova Guinea e nas illas Fiyi. O motivo desta nomenclatura débese a que as espiñas dos seus dorsos lembraron aos investigadores aos famosos dragones de Xogo de Tronos. O traballo foi publicado na revista PloS One.

O xénero Pheidole posúe máis de 1.000 especies repartidas por todo o mundo e, polo xeral, as formigas obreiras adoitan presentar unha mandíbula e unha cabeza moito máis grande con respecto ao seu corpo. Neste caso, as enormes e características espiñas destas dúas novas especies, foron descubertas grazas á utilización dunha nova técnica de imaxe 3D que permite crear mostras dixitalizadas, isto é, a microtomografía.

Así, en lugar de usar a clásica taxonomía (con fotografías, debuxos e descricións), os científicos empregaron para identificalas e nomealas a microtomografía de raios X que permite producir unha resolución moito maior de obxectos tan pequenos como neste caso un par de formigas.

O exame minucioso destas imaxes, unidas ás técnicas tradicionais con obxecto de crear unha mostra dixitalizada en tres dimensións de cada unha das especies descubertas, revelou que o interior destas formigas está repleto de fibras musculares, o que suxire que podían axudarlles a soportar o peso das súas grandes cabezas.

FONTE: revista muy Interesante/Natureza

Recreación artística da sonda OSIRIS-REx. NASA/Goddard/Chris Meaney

Hai unha posibilidade entre 2.700 de que o asteroide Bennu, duns 500 metros de diámetro, choque contra a Terra dentro duns 150 anos. Se o fai, creará un cráter duns cinco quilómetros de diámetro, liberando unha enerxía 70.000 veces superior á da bomba atómica de Hiroshima, segundo os cálculos da NASA.

Non hai que preocuparse en absoluto. A probabilidade acumulada de impacto é do 0,037%, e a finais do século XXII. (As probabilidades de morrer nun accidente de tráfico son unha entre 113, segundo os datos de EE UU). Pero  o asteroide Bennu, con todo, si pode ter un impacto no coñecemento humano sobre como se formaron os planetas, como empezou a vida na Terra e como de probable é que se orixinase tamén noutros lugares do Sistema Solar.

A NASA lanzará o 8 de setembro ás 19:05, hora local de cabo Cañaveral, a sonda OSIRIS-REx, coa misión de aterrar no asteroide, arrincar fragmentos e volver a casa. A sonda OSIRIS-REx, dunhas dúas toneladas, chegará ao asteroide Bennu en 2018.

Os responsables da misión decidirán o punto de toma de mostras tras mapear a súa superficie. O brazo robótico da misión recollerá o material. Será unha especie de cápsula do tempo dos primeiros momentos do Sistema Solar, que será analizada, se todo sae ben, á súa volta á Terra en 2023.

A misión da NASA ten ademais outro obxectivo: aprender a extraer minerais de asteroides. (Os asteroides están preñados de metais preciosos).

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Doto carinova / Imaxe:nationalgeographic.com.es

A Universitat de Barcelona acaba de dar a coñece, en nuna publicación en Plos One, unha nova especie de invertebrado mariño que vive nas frías augas do mar de Weddell, na Antártida. A nova especie Doto carinova é un nudibranquio porque os seus branquias non están ocultas senón espidas, é hermafrodita porque ten órganos masculinos e femininos e, doutra banda, posúe células xigantes agregadas ao sistema nervioso central que en realidade poderían ser neuronas xigantes. O seu sistema reprodutivo tamén espertou o interese dos investigadores, en especial a bocha, a próstata, o pene e a bolsa copuladora. A especie Doto carinova é un molusco sen cuncha pero que dispón dun sistema defensivo eficiente.

A nova especie foi descuberta a 277 metros de profundidade no mar de Weddell, un hábitat moi particular e difícil de estudar.

Os nudibranquios do xénero Doto atópanse distribuídos en océanos de todo o mundo, pero en latitudes antárticas só se tiña constancia da especie Doto antarctica, descuberta no mar de Ross e descrita en 1907 por Charles Norton Edgecumbe Eliot, diplomático británico e malacólogo ou experto en moluscos.

A nova especie Doto carinova diferénciase de Doto antarctica polos caracteres morfológicos externos: coloración, número e forma das ceratas, forma da vaina rinofórica... aínda que, algúns trazos internos tamén son diferenciais, como as glándulas salivales ou varios órganos reprodutivos.

Os investigadores tentan averigurar que defensas químicas utilizan estes invertebrados mariños para repeler aos depredadores, para facerse sitio ou para manterse limpos e evitar que se lles adhiran organismos á superficie.

FONTE: National Geographic/Natureza

China  completou a construción da ponte de cristal máis longo e alto do mundo, unha obra de enxeñería  sobre o gran canón de Zhangjiajie, na provincia chinesa de Hunan.

A ponte ostenta 10 récords mundiais. Ademais de ser o máis alto do planeta (300 metros), tamén é o máis longo (430 metros en total, 375 se soamente cóntase a parte que colga) e conta coa plataforma máis elevada do mundo para practicar puenting e coa randeeira máis longa de Asia. A pasarela está feita de grandes paneis de cristal duns 6 metros de ancho e pode soster a 800 persoas.

A obra, creada polo arquitecto israelí Haim Dotan, foi concibida para ser "o máis invisible posible para non obstruir as vistas", segundo explicou no seu momento o creador.

O investimento total ha alcanzado os 460 millóns de yuans (uns 62 millóns de euros).

Zhangjiajie é un dos parques naturais máis visitados de China e está recoñecido pola Unesco como Patrimonio da Humanidade desde 1992.

Recordades os cumes flotantes da lúa de Pandora en Avatar?

FONTE: Xornal El País

Polas súas finas estruturas filamentosas, foi chamada a “Nebulosa do Veo”, pero trátase dos restos dunha estrela masiva que estoupou hai aproximadamente oito mil anos.

Calcúlase que a nebulosa mide 110 anos luz de diámetro, e está a 2.100 anos luz de distancia na constelación de Cygnus, o Cisne.

As volutas de gas visibles, son todo o que queda do que foi unha estrela 20 veces máis masiva que o noso Sol. 

FONTE:ngenespanol.com/ciencia

British Airways i360 / Imaxe: luxuriousmagazine.com

Chámase British Airways i360 e atópase en Brighton, ao sur d0 Reino Unido. Mide 162 metros de altura, caben 200 persoas e fai un percorrido de 20 minutos. O novo observatorio de cristal ofrece espectaculares vistas de 360 graos de Brighton e a costa sur de Inglaterra ata 41 quilómetros á redonda.

O percorrido custa 15 libras esterlinas (18 euros) e 7,50 libras (9 euros) para os nenos ata os 15 anos.

Espectacular!

O milagre da natureza xa se produciu. O nenúfar xigante (Victoria cruziana) de Vigo, que se atopa na Fundación Sales, considerada como unha das dez plantas máis raras do mundo, superou o seu momento máis delicado, a floración do seu primeiro capullo

En apenas mes e medio multiplicou por cinco as súas tamaño grazas á calor rexistrada durante o mes de xullo.

FONTE: Xornal Faro de Vigo

En menos de tres minutos resúmese a evolución do lado iluminado da Terra ao longo de todo un ano, desde agosto de 2015. Pero o máis sorprendente do novo vídeo da NASA superior é que se gravou a 1,6 millóns de quilómetros de distancia, nunha rexión do espazo coñecida como Lagrange 1 onde a gravidade da Terra e o Sol exercen forzas similares. A metraxe é unha rápida sucesión de 3.000 imaxes (un estafe lapse) tomadas pola cámara EPIC do satélite DSCOVR.

Desde o seu punto de vista, EPIC é testemuña da saída do Sol polo oeste e o ocaso polo leste, polo menos, 13 veces cada día. Tampouco perde detalle da néboa que aparece sobre a superficie terrestre e que se debe á dispersión da luz por parte das moléculas da atmosfera; o mesmo fenómeno que fai que o ceo sexa azul durante o día e vermello á tardiña. Durante ese ano, ademais, captou a sombra da Lúa durante a eclipse solar do pasado marzo.

Con este tipo de ferramentas, a NASA pretende estudar os niveis de ozono e aerosois presentes na atmosfera, ademais da altura e cambios na cuberta de nubes que axuda ao balance térmico, a vexetación e como se reflicte a radiación ultravioleta. EPIC viaxa a bordo do satélite DSCOVR, que se lanzou en febreiro de 2015. DSCOVR é unha asociación da NASA, a Administración Oceánica e Atmosférica Nacional (NOAA) e a Forza Aérea dos Estados Unidos. O seu obxectivo é facer un seguimento do vento solar, aspecto de vital importancia para asegurar a precisión e a anticipación das alertas e os prognósticos do tempo espacial da NOAA.

FONTE: Xornal El Nundo/Ciencia

Continúo coa sétima, e última, entrega dos erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais: O efecto Coliolis é así de potente.

O efecto Coriolis é a forza producida pola rotación da Terra no espazo que tende a desviar a traxectoria dos obxectos que se desprazan sobre a superficie terrestre; á dereita no hemisferio norte e á esquerda, no sur. É un efecto moi pequeno e difícil de medir. A pesar deles, serve desde hai anos para que os guías turísticos de países ecuatoriais sáquense un bo diñeiro en propinas con espectáculos explicativos. Fíxosenos pensar que os seus efectos son moi grandes.

Quen son os culpables? Os Simpson.

FONTE:FONTE: Xornal Público.es/strambotic

Nova especie de cabaliño de mar atopada en Australia / Imaxe:newscientist.com

Sigo co Top 10 das especies máis asombrosas entre as descubertas durante os últimos 12 meses e que o Instituto Internacional para a Exploración de Especies publica cada ano.  Desta vez tócalle a un caballito de mar vermello rubí.

Atopado en Australia, o Phyllopteryx dewysea é un caballiño de mar de cor vermella rubí con liñas verticais vermellas, marcas de luz no seu fuciño e non chega aos tres centímetros de lonxitude. A pesar de ser tan rechamante, non fora descrito polos científicos ata o ano pasado, o que evidencia o pouco que se sabe da fauna mariña.

FONTE: Revsta Consumer/Medio Ambiente

Gato e rato/ Imaxe:tucucu.com

A contestación á decimo cuarta pregunta do test é: 48 km/h.

Un gato cun peso normal (sen sobrepeso) pode chegar a alcanzar unha velocidade de 48 quilómetros por hora. Por comparar cos seres humanos, o corredor olímpico Usain Bolt, por exemplo, non chega aos 38 quilómetros.

Aquí remato este test que espero que axudase a coñecer curiosidades do mundo animal.

 FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Natureza

Gato correndo / Imaxe:gatospedia.com

A contestación á decimo terceira pregunta do test é: KOALA.

A curiosidade máis destacable deste marsupial é, sen dúbida, a súa capacidade para durmir. É o animal que dorme máis horas ao día: unhas 22 horas; as dúas horas restantes dedícaas a comer e a asearse.

Imos coa pregunta de hoxe e última do test:

14. Que velocidade media de carreira pode alcanzar un gato?

- 40 km/h

- 45 km/h

- 48 km/h

A solución o próximo día.

 FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Natureza

A contestación á duodécima pregunta do test é: O CABALIÑO DE MAR.

Os caballiños de mar posúen un sistema de reprodución bastante particular. A femia deposita varios centenares de ovos no macho e é leste o que xesta as crías. Tras varias semanas de xestación dentro do abdome masculino, nacerán, tras uns dous días de parto con contraccións, aproximadamente, unhas 1.500 crías.

Imos coa pregunta de hoxe:

13. Cal é o animal que dorme máis horas ao día?

- Gato

- Preguiceiro

- Koala

A solución o próximo día e unha nova pregunta.

 FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Natureza

A contestación á undécima pregunta do test é: SI.

Así é. A jirafa non posúe cordas vocais, polo que é un animal completamente mudo. Coa súa lingua azul escura e a súa tremenda planta, que adoita superar os cinco metros de altura, o seu método de comunicación é a base de estímulos visuais e olfativos.

Imos coa pregunta de hoxe:

12. Esta especie ten un sistema de reprodución único. É o macho o que xesta as crías. A que animal referímonos?

- A ra dourada

- O hipopótamo

- O cabaliño de mar

A solución o próximo día e unha nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

A contestación á décima pregunta do test é: A EIRUGA.

As eirugas teñen entre tres e seis veces máis músculos que os seres humanos. Posúen máis de 2.000 en comparación cos ao redor de 600 do ser humano, nun corpo considerablemente máis grande.

Imos coa pregunta de hoxe:

11. Existe algún mamífero completamente mudo?

- Si

- Non

A solución o próximo día e unha nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Músculos do coprpo humano / Imaxe: saberia.com

A contestación á novena pregunta do test é: ESCARAVELLO TITÁN.

O Escaravello Titán (Titanus giganteus) é oriúndo de América do Sur (bosques húmidos tropicais) e mide case 17 centímetros. As súas colosais características non acaban aí pois ten unha mandíbula tan forte que pode romper un lapis de madeira en dúas ou rasgar a pel humana. Cando chega á súa etapa adulta deixan de alimentarse e utilizan as súas mandíbulas para defenderse ou aparearse.

Imos coa pregunta de hoxe:

10. O animal ao que nos referimos ten máis de 2.000 músculos. É...

- A anaconda

- A eiruga

- O caracol

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

A contestación á oitava pregunta do test é: FALSO.

Falso. El coyote es uno de los mamíferos terrestres más veloces pero no alcanza los 80 km/hora. Más bien llega a los 65 Km/h. Los que corren a unos 80km/hora son: el canguro gris oriental, la gacela Thomson o el berrendo. En el Top de la lista de mamíferos veloces está el guepardo, con sus 115 km/hora.  

Imos coa pregunta de hoxe:

9. Como se chama o escaravello máis grande do mundo?

- Escaravello Titán

- Escaravello Violín

- Escaravello Cervo

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Coiote / Imaxe: animalpicturesociety.com

A contestación á sétima pregunta do test é: OS ORANGUTÁNS.

Un estudo publicado na revista Biology Letters concluíu que os orangutáns tamén se contaxian a risa. Posúen empatía. A velocidade coa que os orangutáns do experimento copiaron as expresións de gargalladas, suxeriu que se trataba de actos involuntarios: isto é, contaxiábanse da risa.

Imos coa pregunta de hoxe:

8. O coiote pode acadar os 80 km/h?

- Verdadeiro

- Falso

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Diversidade xenetica entre os simios / Imaxe:agenciasinc.es

A contestación á sexta pregunta do test é: OS RATOS.

Os ratos poden consumar a súa relación sexual en apenas 5 segundos. En contraposición cos caracois, que pasan máis de 6 horas ata consumar o acto sexual. Durante este tempo, os caracois expulsan un moco cheo de calcio que aumenta a cantidade de seme que quedará dentro da femia.

Imos coa pregunta de hoxe:

7. Que simio contáxiase da risa cunha facilidade abraiante?

- O gorila

- O chimpancé

- O orangután

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Bolboretas monarca (Danaus plexippus) / Imaxe:naturalezacuriosa.com

A contestación á quinta pregunta do test é: PÍNTEGA NEGRA ALPINA.

A píntega negra alpina (Píntega atra), que acada os 15 centímetros de lonxitude e posúe unha cor negra moi característico e puro, ten un período de xestación que pode ir desde os 2 ata os 4 anos. Este anfibio, principalmente nocturno, dá a luz unha ou dúas crías completamente desenvolvidas que miden uns 4 centímetros de longo e son capaces de vivir en terra firme.

Imos coa pregunta de hoxe:

6. A relación sexual máis fugaz do mundo animal (uns 5 segundos) pertence a...

- Ras

- Ratos

- Caracois

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Salamandra atra / serpenti-del-ticino.com

A contestación á cuarta pregunta do test é: AS RAS, OS CABALOS E AS RATAS.

Por que? A clave está no esófago, que está rodeado dun músculo tremendamente poderoso xusto na zona que conecta co estómago, impedindo así que os alimentos poidan volver ao esófago e ser expulsados.

Imos coa pregunta de hoxe:

5. A xestación deste animal dura entre 2 e 4 anos. De que animal falamos?

- Iguana do Caribe

- Camaleón pantera

- Píntega alpina

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Cbalo pacendo / Imaxe:euroresidentes.com

A contestación á terceira pregunta do test é:  MÁIS DE 4500.

Xa sabemos o poder destrutivo que teñen os dentes dunha quenlla. No caso do quenlla balea (Rhincodon typus) podemos contar máis de 4.500 dentes na súa enorme boca; uns dentes implantados directamente nas encías, tremendamente finos e cortantes. É o peixe existente máis grande do mundo pero, a pesar do seu tamaño e a súa enorme boca, non hai nada que temer pois esta especie aliméntase fundamentalmente de plancto.

Imos coa pregunta de hoxe:

4. É un pouco escatolóxico pero... que animais son incapaces de vomitar?

- As ras, os cabalos e as ratas.

- Os cabalos, os elefantes e os suricatos.

- Os osos formigueiros, as Xirafas e os cabalos

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

A contestación á segunda pregunta do test é:  AVISPA CAZA TARÁNTULAS.

O tremendo insecto da imaxe era a Avispa Caza Tarántulas (Pepsini) que, como o seu nome indica, trátase dunha avispa araña que caza tarántulas como alimentos. A especie máis coñecida mide ata cinco centímetros de lonxitude, o que a converte nunha das avispas de maior tamaño. O aguillón da femia pode medir 7 mm de longo e a súa picadura é unha das máis dolorosas do mundo.

Imos coa pregunta de hoxe:

3. Cantos dentes posúe un quenlla balea de media?

- MáIs de 3.500

- MáIs de 4.500

- MáIs de 5.500

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

A contestación á primeira pregunta do test é: O PORCO.

O certo é que os porcos non poden mirar cara arriba. A forma do seu pescozo impídelles realizar este movemento, polo que para mirar o ceo o único que poderiamos facer sería... poñelos boca arriba. Certamente a súa morfoloxía prívalles deste pracer.

Imos coa pregunta de hoxe:

2. Como se chama o insecto da foto?

- Avispa Titán

- Avispa Weta

- Avispa Caza Tarántulas

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Entre animais anda o xogo. Poñer a proba os teus coñecementos máis insólitos sobre o mundo animal é esta nova serie de artigos que hoxe comezo. Estás preparado? Comezamos!

1. Encántanos mirar ao ceo pero hai un mamífero ao que esta acción élle fisicamente imposible. De que animal se trata?

- Xirafa.

- Porco.

- Rinoceronte.

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

“Os cans poden, literalmente, cambiar as nosas vidas. Poden salvar vidas. E xa o están facendo. Só lles faltan os medios para comunicarse”. Ese é o obxectivo dos seus experimentos dentro do proxecto FIDO (Facilitating Interactions for Dogs with Occupations), do que é creadora e directora Melody Jackson (Doctora en Ciencias Informáticas pola universidad de Georgia).

Aqueles que comparten a súa vida cun can saben que estes son moi capaces de comunicarse con eles e facerlles entender que é o que queren en cada momento a través de ladridos e a linguaxe corporal. Iste proxecto vai máis aló destas barreiras lingüísticas ao ofrecer aos animais os medios tecnolóxicos necesarios para que as súas mensaxes sexan máis precisos.

O que o equipo de FIDO deseñou son uns chalecos equipados con sensores que poden ser activados mediante a mordedura do can ou tocándoos co fuciño. Estes sensores envían sinais auditivas ou mensaxes de texto a un Smartphone para traducir o que o animal está a indicar. A súa habilidade está ademais documentada no feito de que poden aprender como funciona o chaleco en menos dun minuto. Trátase, asegura Melody Jackson, do primeiro paso para conseguir traducir á nosa linguaxe o que os animais queren dicirnos e conseguir unha comunicación máis eficaz con eles. A fantasía de Stapleton está moi preto e entón, talvez, os cans poidan ensinar aos humanos como entenden eles a lealdade.

FONTE: Xornal El País

Continúo coa sexta entrega dos erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais: O meu coche é un submarino.

Na Espía que me amou, Roger Moore/James Bond lánzase á auga cunha chati a bordo dun Lotus que se afunde como unha pedra para logo transformarse nun submarino. Non contento con iso, lanza un mísil que se carga á malvada Caroline Munro no seu helicóptero. Ao deste desperdicio non alegaremos nada, pero un coche está cheo de aire e cando cae á auga pode tardar ata uns minutos en afundirse. Tería que encher uns tanques con auga para adquirir peso e mergullarse, como os submarinos.

Sorry, James.

FONTE:FONTE: Xornal Público.es/strambotic

Sigo co Top 10 das especies máis asombrosas entre as descubertas durante os últimos 12 meses e que o Instituto Internacional para a Exploración de Especies publica cada ano.  Desta vez tócalle a un novo hominoideo que nos achega aos xibóns

O Pliobates cataloniae viviu hai máis de 11,5 millóns de anos no que hoxe é Cataluña. O seu descubrimento expón a posibilidade de que os primeiros humanos poderían estar máis estreitamente relacionados cos xibóns que cos grandes simios. Laia, bautizada así polos científicos en honra á patroa de Barcelona, pesaba entre 4 e 5 quilos e medía uns 45 centímetros. No vídeo superior un dos seus descubridores ofrece máis detalles e imaxes.

FONTE: Revista Consumer

Continúo coa quinta entrega dos erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais: As armas non teñen retroceso.

O da acción e reacción? Pois pasa cando disparas ao tolo unha arma, como en boa parte da produción de Hollywood, onde sálranse o famoso "retroceso" á  toureira. É o caso de Predator, no que vemos a un tipo disparar unha metralladora Gatlin á altura da cadeira case sen inmutarse.

FONTE:FONTE: Xornal Público.es/strambotic

Continúo coa cuarta entrega dos erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais: As persoas afúndense na lava.

Se un líquido é máis denso que un obxecto, é imposible que o obxecto se afunda  neste. A lava é pedra fundida, logo é máis densa ca nós. Por tanto, un non se afunde nun mar de lava coma se fose de auga. Gollum se partise o espiñazo, os seus órganos internos debería ter reventado e logo teriase que formar unha desagradable fogueira cos seus restos, pero non se afundiría.

FONTE:FONTE: Xornal Público.es/strambotic

A sepia ou xiba (Sepia officinalis) é un molusco da clase dos cefalópodos, da infraclase Decapodiformes (dez tentáculos), da orde Sepiida. Ten un  corpo ovado e groso, cunha cuncha calcaria interna e unha bolsa de tinta coa que escurece a auga en situacións de perigo.

Cabe destacar que son animais de ciclo biolóxico curto. A súa vida non chega aos dous anos, polo que moitas femias tan só se reprodúcen unha vez.

Neste vídeo veremos a súa orixinal forma de reprodución.

O profesor Ningyu Liu, do Instituto Tecnolóxico de Florida (EE.UU.) captou o desenvolvemento dunha tormenta eléctrica a 7.000 fotogramas por segundo. O resultado saíu publicado nunha vídeo onde se mostran as imaxes a 700 frames por segundo, unha especie de cámara lenta que permite seguir a vida "completa" dos lóstregos. Ao principio, un nervio de luz atravesa o ceo para despois chocar contra o chan e producir un resplandor que satura a cámara.

Todo un espectáculo!

Os investigadores tratan de conseguir unha lámpada capaz de emitir unha luz verde moi pura e tenue para aliviar esta doenza  / Stròlic Furlàn - Davide Gabino

A dor de cabeza é un compañeiro habitual de moitas persoas. A Organización Mundial da Saúde estima que a metade da poboación mundial padeceu dor de cabeza polo menos unha vez no último ano. Cando a dor de cabeza prodúcese de forma recorrente e está asociado a algún trastorno, a OMS considera que é unha doenza discapacitante que dana gravemente a calidade de vida das persoas. Tanto é así, que o «Global Burden of Disease Study», de 2013, consideraba á hemicrania como a sexta causa global de discapacidade no mundo. Por iso, o custo económico desta doenza é incalculable.

Ao mesmo tempo que a dor de cabeza é un problema global e discapacitante, segundo a organización de Nacións Unidas tamén é un asunto subestimado, mal tratado e mal diagnosticado. Este é un dos motivos que levou ao científico Rami Burstein, da Harvard Medical School, a tomar cartas no asunto. Intrigado polas dores de cabeza que empeoran coa luz, o investigador recorreu a 69 voluntarios para tratar de pescudar cales eran os tipos de luz, é dicir, as cores, que máis daniños resultaban. O que non podía imaxinar é que grazas á súa curiosidade ía descubrir que a luz verde era capaz de diminuír a sensación de dor nalgúns casos.

Segundo investigacións anteriores, a luz parece estar detrás do 80 por cento dos ataques de hemicrania. É o que se coñece como fotofobia, unha doenza que leva ás persoas para illarse en lugares escuros e a non poder desempeñar o seu traballo ou a súa rutina diaria. Pero ademais, outros estudos xa suxeriran que non todas as luces son igual de daniñas: algúns xa suxerían que as persoas con hemicrania eran sensibles á luz azul pero inmunes a outras cores.

Neste sentido, Burstein confirmou que a luz azul e vermella aumentaban a sensación de dor: canto máis intensas eran, máis doían. Pero o máis sorprendente foi pescudar que a luz verde, dunha lonxitude de onda moi concreta, non só empeora moito menos que outras cores a dor, senón que cando a intensidade é baixa, pode diminuír a dor de cabeza. Polo menos no 20 por cento dos 69 voluntarios.

Sorprendidos por este efecto, os investigadores trataron de pescudar que estaba a ocorrer. Para iso, prepararon experimentos para medir a actividade eléctrica da retina, nas profundidades do ollo, e na cortiza, xa no cerebro. Así comprobaron, que a luz verde xeraba menor actividade que os outros cores en ambas as rexións.

A continuación, o equipo de Burstein recorreu a ratos. Grazas a eles, averigaron que o tálamo, a zona cerebral que transmite información entre o ollo e a cortiza acerca da luz, modifica a súa «mensaxe» de forma que se pode explicar por que cada tipo de luz non é igual de dolorosa.

Sería estupendo que as persoas con hemicrania puidesen ler e traballar baixo esta luz verde, pero aínda é imposible poder conseguila a un prezo alcanzable. Os científicos traballan agora en buscar unha lámpada barata e capaz de emitir luz verde extremadamente pura, de 530 nanómetros de lonxitude de onda, pero o prezo da tecnoloxía necesaria é realmente astronómico.

Tal como recoñeceu o investigador en IFL, nin as lentes de sol nin os filtros poden facer as veces desta lámpada. “Habería que conseguir que só os conos verdes (células receptoras da retina que captan as cores verdes) activásense. Para iso, a luz tería que ser de 530 nanómetros, e ter só unha desviación de 5 nanómetros para evitar activar a outros receptores. Pero se colles unha lámpada e colocas un filtro de celofán ao redor, a luz terá unhas variacións de máis de 100 nanómetros, e moi pouco control sobre a intensidade da luz”.

FONTE: Xornal abc/Ciencia

Este impresionante vídeo é un espectacular exemplo do ceo que se pode observar en Canarias. Marabillosas imaxes ao redor do Teide que son todo un espectáculo para a vista.

O vídeo foi realizado por Daniel López (www.elcielodecanarias.com), Teleférico do Teide e AEMET Izaña. Precisamente o observatorio de AEMET Izaña, desde onde se ve este mar de nubes, cumpriu este ano o seu centenario.

FONTE: aemetblog.es

Unha nova imaxe do aquivo fotofráfico da NASA do satélite Terra que, desde o seu lanzamento hai máis de 10 anos, non parou de capturar a superficie terrestre. En concreto as Liñas de Nazca , Perú.

Estes antigos geoglifos do deserto de Naza (Perú) son desde 1994 Patrimonio da Humanidade.

FONTE: Revista Muy Interesante

Continúo coa terceira entrega dos erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais:  O láser é visible.

Basta con coller un punteiro e facer a proba. Só veremos o láser se hai partículas de po en suspensión, fume ou similares. No espazo, o láser é totalmente invisible, ademais de moito máis rápido. Nada de ir cachito a cachito coma se fosen balas, é luz. No mundo real non veriamos á Entreprise lanzar as súas lanzas de enerxía coma unha bala, e a destrución do planeta Alderaan pola Estrela da Morte sería un triste espectáculo de mimo polo que non soltarías o que pagas agora no multicine.

Un exemplo o vídeo superior, un corte de Star Trek.

FONTE:FONTE: Xornal Público.es/strambotic

Continúo coa segunda entrega dos erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais:  O malo non se move porque é moi forte.

No cinema, cando lle pegas a alguén, ese golpe non che afecta a ti. A lei da acción e reacción non existe. O principio de conservación da cantidade de movemento desaparece das leis da lóxica. O Duente Verde mételle unha puñada a Spiderman e mándao a Cuenca, e ese tipo de cousas. Unha película que si respecta (ao bruto) a cinética é Matrix, polo menos no momento "supertoña baixo a choiva" no que Neo e o Axente Smith (dous adversarios coa mesma masa) saen disparados cada un cara a un lado.

FONTE: Xornal Público.es/strambotic

Unha nova imaxe do aquivo fotofráfico da NASA do satélite Terra que, desde o seu lanzamento hai máis de 10 anos, non parou de capturar a superficie terrestre. En concreto é a imaxe dunha  lingua do glaciar Erebus

Cando un glaciar de val se despraza moi rápido sucede isto. O glaciar Erebus da Antártida (que descende do Monte Erebus, o volcán máis austral da Terra) forma unha impresionante lingua de xeo de case 12 quilómetros.

FONTE: Revista Muy Interesante

A Física ten unha serie de batallas perdidas co cinema. Pese que toda película cun orzamento decente adoitan contar nos nosos días con asesores especializados, hai erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais. Naves alieníxenas derrapando no espazo, tipos musculados aos que non se lle move nin un pelo co retroceso da súa metralladora, coches submarinos imposibles ou as estrañas propiedades de lava. De todo iso e máis trata un artigo publicado no xornal público.es e realizado por Jaime Noguera, e que reproducirei ao longo de varios días. Maxia do cinema, erros asumibles ou fallos garrafais?

Imos co primeiro: O son propágase polo baleiro

"No espazo ninguén pode oír os teus berros", anunciaba a película  Alien en 1979. Pois parece que o único que non se podía oír eran os berros, nada máis. Excepto en honrosas ocasións como 2001 ou en Gravity, no universo da gran pantalla pasan da transmisión natural das vibracións mecánicas e escóitase de todo: explosións, motores de destrutores imperiais, naves derrapando e ata a voz de mestres Jedi falecidos.

Un exempo, o vídeo superior, un corte da película Star Wars. Episodio IV.

FONTE: Xornal Público.es/strambotic

Unha nova imaxe do aquivo fotofráfico da NASA do satélite Terra que, desde o seu lanzamento hai máis de 10 anos, non parou de capturar a superficie terrestre. En concreto é a imaxe do Lago Uvs.

Este lago salino é o maior de Mongolia. Ocupa unha área de 3.350 quilómetros e a súa conca está separada do resto da depresión dos Grandes Lagos polo Khan Khökhii, montaña da provincia de Uvs.

FONTE: Revista Muy Interesante

O insecto pau máis largo d0 mundo / Xinhua

Un insecto pau atopado na rexión autónoma Guangxi, ao sur de China, foi clasificado como o insecto máis longo do mundo. As autoridades chinesas afirmaron o pasado xoves que o exemplar, de 62,4 centímetros, superou o récord de lonxitude de todos os rexistrados ata a data.

Unha investigadora do Museo do Insecto do Oeste de China (IMWC), atopou o insecto pau nunha estrada de montaña durante unha inspección nun campo de Guangxi hai dous anos. Este exemplar é o insecto máis longo dos descubertos ata agora, entre os que se clasificaron máis de 807.625. O récord anterior pertence a outro insecto pau de 56,7 centímetros atopado en Malaisia en 2008, que se atopa actualmente no Museo de Historia Natural de Londres.

A investigadora levaba esperando este momento desde 1998, cando os habitantes desa zona aseguraron ver un "bicho enorme" de medio metro roldando polo campo. "Estaba a coleccionar insectos nunha montaña de 1.200 metros de altitude na cidade de Liuzhou, Guangxi, a noite do 16 de agosto de 2014, cando unha sombra parecida á rama dunha árbore apareceu á distancia", dixo a investigadora. "Cando me acheguei, impactoume ver que as súas patas eran tan longas como o seu corpo".

O insecto, alcumado Phyganistria chinensis Zhao (a última parte do seu nome na honra da investigadora Zhao Li que o atopu), foi transportado ata o IMWC, onde puxo seis ovos. Tras eclosionar, o corpo máis pequeno dos recentemente nados medía polo menos 26 centímetros, case o dobre que os conservados no museo londiniense. As autoridades chinesas sinalan que a tese sobre este caso publicarase proximamente.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

A verdade é que vendo esta imaxe parece un cadro pintado ao óleo dun bo artista, pero non. Relamente trátase dunha fotografía.

A NASA liberou o arquivo fotográfico do satélite Terra que, desde o seu lanzamento hai máis de 10 anos, non parou de capturar a superficie terrestre. En concreto é a imaxe da Cordilleira do Atlas (Marrocos).

Con 2.400 km de longo, esta cordilleira percorre o noroeste de África ata Marrocos. Atlas separa as costas do mar Mediterráneo e do océano Atlántico do deserto do Sahara, o motivo polo que este é tan árido e seco.

En próximos días... maís fotografía deste tipo!

FONTE: Revista Muy Interesante

O robot Curiosity da NASA acaba de percorrer un tramo do terreo máis escarpado e difícil de transitar que atopou durante os 44 meses que durou ata agora a súa misión en Marte. Para que poidades ter unha idea de como é esta rexión do planeta vermello, a axencia espacial difundiu un vídeo panorámico e interactivo coas imaxes obtidas polo robot.

O robot ascendeu á Meseta Naukluft, na parte baixa do Monte Sharp, a principios de marzo, despois de pasar varias semanas investigando as dunas de area. O leito de roca arenisca da meseta foi tallado por millóns de anos de erosión eólica. O camiño de aproximadamente 400 metros cara ao oeste está a levar ao rover a superficies máis lisas que conducen a capas xeolóxicas de interese científico máis arriba.

A imaxe panorámica foi captada pola cámara de mastro (Mastcam) a bordo de Curiosity o pasado 4 de abril. A escena preséntase cun axuste de cor que mostra as rocas e a area como aparecerían baixo as condicións de luz diúrna da Terra.

FONTE: Xornal ElMundo/Ciencia

Devorador de estrelas / Imaxe: IAC

O canibalismo tamén existe no universo. Non só hai galaxias que se comen a outras (e como exemplo está a nosa, que leva millóns de anos dixerindo a unha máis pequena xusto no lado oposto de onde nos atopamos), senón tamén as estrelas.

Iso pásalle á pobre estrela que acompaña a un burato negro que viaxa a gran velocidade pola galaxia, a 145 km/s respecto de nós. O obxecto chámase XTE J1118+480 e foi descuberto polo satélite de raios X Rossi en marzo de 2000. Atópase xusto encima o noso (respecto ao plano galáctico) e moi preto, a tan só 6.000 anos-luz.

É posible que este burato negro fose "expulsado" fai 7.000 millóns de anos dun dos moitos cúmulos globulares estelares que forman un halo esférico ao redor da nosa galaxia e que se supón que apareceron durante as primeiras épocas de formación da Vía Láctea. Cunha masa dunhas sete veces a do Sol, antes de comezar a súa viaxe o taimado buraco negro "secuestrou" a unha das estrelas do cúmulo.

E coma se tratásese dun snack para o longo camiño, foi coméndolla aos poucos. Pero esa bolsa de patacas fritas estelar está próxima a terminarse: á pobre estrela só quedan as capas internas pois o resto xa o devorou o seu raptor.

Agora os astrónomos pregúntanse onde hai máis destes "caníbales", que estiman en centenares de miles.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

Superlúa e minilúa do ano 2012 / Imaxe.focus.it

A superlúa é un dos fenómenos astronómicos máis populares. Cando se anuncia unha, moita xente anímase a contemplar o ceo para gozar da beleza dunha Lúa máis grande do normal. Algo tan fermoso ocorre porque a órbita do noso satélite natural ao redor da Terra non é un círculo perfecto, senón unha elipse. Así que cando a Lúa atópase na súa perigeo, é dicir, no punto da súa órbita máis próximo ao noso planeta, vese máis grande.

Pero, como é lóxico, tamén sucede o contrario. Hoxe, venres, 22 de abril, poderemos contemplar a lúa chea máis diminuta do ano, a minilúa. O motivo? Que se atopa no seu apoxeo, o punto da súa órbita máis afastado de nós. En concreto, situarase 50.000 km máis lonxe da Terra do que o estará a lúa chea máis próxima do ano, a superlúa do 14 de novembro.

Cada ano ten unha lúa chea máis afastada e máis próxima. A minilúa prodúcese un mes e 18 días máis tarde cada ano, o que significa que no 2017 poderase contemplar o 9 de xuño. E en 2018, o 27 de xullo. O apoxeo da Lúa varía de 404.000 a 406.700 km de distancia.

Esperemos que as condición climatolóxicas axuden!

FONTE: Xornal abc/ciencia

Bolboreta monarca /Imaxe: Juan Emilio/periodismointernacional.org

Cando chega o outono, as bolboretas monarca emprenden a maior viaxe das súas vidas. Voan entre Canadá e México. Máis de 4.000 quilómetros que repiten de forma instintiva xeración tras xeración e que parecen impresos no seu material xenético.A evolución regaloulles un compás interno que utiliza o transcurso do tempo e a posición do Sol para dirixirse cara ao suroeste. Agora un grupo de investigadores conseguiu crear un modelo matemático, publicado pola revista Cell Reports, que reproduce os cálculos internos que leva a cabo o cerebro destes animais.

"As monarcas utilizan un compás solar para migrar, pero a posición do Sol non é suficiente para determinar a dirección correcta. Necesitan combinar esa información co momento do día para saber onde ir", afirma Eli Shlizerman, matemática aplicada na Universidade de Washington. Para iso dispoñen dun mecanismo molecular nas súas antenas que funciona como reloxo. Ademais, os seus grandes e complexos ollos infórmanlles da posición do astro rei. Deste xeito, se necesitan voar ao suroeste pola mañá farano co Sol á súa esquerda, mentres que se o fan pola tarde deixarano á súa dereita.

Con todo, "aínda non entendemos como este reloxo e o compás solar falan entre si para orientar o voo. Desde o punto de vista da neurobiología, esta é a principal pregunta", explica Steven Reppert, neurocientífico na Escola de Medicamento da Universidade de Massachusetts.

Para resolver este misterio, Shlizerman e Daniel Forger, matemático aplicado da Universidade de Michigan, desenvolveron un modelo de ecuacións que explica a actividade neuronal destas bolboretas. O resultado foi satisfactorio para Forger: "Examinamos en detalle diferentes comportamentos durante o voo das bolboretas e o modelo foi capaz de reproducilos. É emocionante".

O seguinte paso é utilizar a información que proporciona este modelo para desentrañar a maquinaria biolóxica que fai posible este mecanismo. Para Reppert, "isto pon de manifesto que non só se trata de animais belos. Son un tesouro biolóxico".

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Altura dende o centro da Tera / Imaxe: Instituto Xeográfico Militar de Ecuador. HEBER LONGÁS/EL PAÍS

Un grupo de expedicionarios franceses e ecuatorianos subiron ao volcán Chimborazo (6.268 metros sobre o nivel do mar), a montaña máis alta de Ecuador, en febreiro pasado, e colocaron no cume un sistema de posicionamento global (GPS) de alta precisión, que a través dunha antena de 60 centímetros de longo recibe o sinal de 15 satélites de diferentes países. “Para obter datos precisos deixamos o GPS durante dúas horas e logo procesamos a información que se almacenou nese lapso de tempo”, explica un dos expedicionarios do Instituto Xeofísico (IG).

Os resultados que arroxou a medición acábanse de coñecer e conclúen que o cume do volcán está a 6.384.415,98 metros do centro da Terra. Este novo cálculo confirma que o Chimborazo é o punto máis distante do centro da Terra, e por tanto máis próximo ao Sol, e está 40 metros por diante nesta clasificación da cima do nevado Huascarán, en Perú, que sería o segundo punto máis afastado.

A utilización de GPS, que ten unha marxe de erro de máis ou menos 10 centímetros, fixo gañar en 2001 tres metros á montaña máis alta de Europa, o Mont Blanc, que pasou de medir 4.807 a 4.810,4 metros segundo este sistema. O Everest, en Nepal, tamén foi medido co sistema GPS. Oficialmente conta 8.848 metros, aínda que segundo iste outro proceso é un pouco máis baixo, 8.846,4 metros. Con todo, o Everest, que é a montaña máis alta do planeta, está dous quilómetros por detrás do Chimborazo en canto á distancia do centro terrestre (6.382). A Terra ten maior radio no ecuador que nos polos, o que xoga a favor do Chimborazo na súa disputa honorífica co Everest.

A celebración dos 280 anos da primeira misión xeodésica (traballo dos franceses Charles-Marie da Condamine, Louis Godin e Paul Bouguer, xunto aos españois Jorge Juan e Antonio de Ulloa, que foron enviados polo rei de España Felipe V) foi un pretexto para lembrar a historia común de Ecuador e Francia.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Wolffia arrhiza / Imaxe:fairdinkumseeds.com

Wolffia arrhiza, é a planta máis pequena do planeta: pesa 0,5 gramos e o seu diámetro oscila entre 8,8 e 1,3 milímetros, o que fai que unha ducia delas caiba comodamente na cabeza dun alfinete. Acuática, frota na superficie das augas estancadas ou tranquilas, sendo orixinaria de Malaisia e Australia. Son nunha 40% proteína, o que as coloca ao mesmo nivel que a soia, e por iso utilízase como alimento.

FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza

 A tartaruga Adwaita / Imaxe: taringa.net

George: É o nome que se lle puxo a unha lagosta americana capturada na costa de Newfoundland, en Canadá, en decembro de 2008. Entón estimouse que roldaba os 140 anos. Foi devolta ao mar pouco despois.

Adwaita: Crese que esta tartaruga de Aldabra, Geochelone gigantea, naceu cara a 1750. Ata a súa morte, en 2006 "tiña uns 255 anos", foi o habitante máis famoso do zoo de Alipore, na India.

Ming: Así bautizouse a unha ameixa de Islandia, Arctica islandica, achada en 2007. Uns investigadores da Universidade de Bangor, en Gales, estimaron que vivira 507 anos. 

Corais: Un equipo de investigadores de distintas institucións de EE. UU. determinaron que algúns especímenes de coral negro do xénero Leiopathes que se desenvolven preto das costas de Hawai viviron máis de 4.260 anos. Outros, do xénero Gerardia, coñecidos como corais dourados, teñen case 2.750 anos.

Turritopsis nutricula: Tras alcanzar a súa madurez sexual, estas medusas son capaces de reverter ao seu estado de pólipo nun ciclo que se pode repetir indefinidamente, o que lles confire unha certa forma de inmortalidade.

FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza

O polbo "Casper" / Imaxe:www.antena3.com 

Dan ganas de levarllo a casa, verdade? E non para metelo nunha pota. Este adorable polbo saíu á luz por pura casualidade, durante unha misión da Administración Nacional Oceánica e Atmosférica de EE. UU. (NOAA) en augas da illa Necker, uns 250 quilómetros ao noroeste do arquipélago de Hawai. 

Como sucedeu? O pasado 27 de febreiro, o barco Okeanos Explorer da NOAA atopábase nos arredores desa pequena illa. O seu obxectivo principal era recoller mostras xeolóxicas do fondo para mellorar o coñecemento do relevo submarino do Pacífico. Ademais, o submarino non tripulado Deep Discoverer, pilotado desde o navío, ía observar a vida mariña da zona.

Cando este vehículo teledirigido cruzaba unha área a 4.290 metros de profundidade, os seus cámaras captaron un polbo de escaso tamaño tranquilamente pousado nunha roca plana cuberta de sedimentos. Ata agora non se observaron cefalópodos deste tipo tan lonxe da superficie.

Os octópodos de augas profundas divídense en dous grupos: os polbos cirrados, que presentan apéndices ou papilas alongadas en forma de dedo ao longo dos costados dos tentáculos na rexión oral; e os non cirrados, que carecen deste trazo e aseméllanse aos polbos de augas máis superficiais.

O cefalópodo descuberto pertence ao segundo. Carece de cromatóforos (células con pigmentos no seu interior típicas destes animais) e ten pouca musculatura, o que se traduce nun aspecto fantasmal que fixo que se lle chame “Casper”, como o famoso fantasmita de debuxos animados.

Os especialistas pensan que pertence case con toda seguridade a unha especie non descrita, e que mesmo podería formar parte dun novo xénero descoñecido. Os polbos cirrados foron vistos a máis de 5.000 metros de profundidade, pero ata agora non se tiña noticia de polbos non cirrados por baixo dos 4.000 metros. Esa honra quedou para “Casper”, aínda á espera dun nome científico.

FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza

O río Atoyac, antes e después de quedarse sen agua / EFE

Coma se alguén lle quitase un tapón á terra, o río Atoyac, no estado mexicano de Veracruz, desapareceu por un desaugadoiro natural. O estraño fenómeno ao que os científicos tentan atopar unha explicación produciuse tras abrirse unha fenda de 30 metros de longo por 20 de ancho no chan. Así, de súpeto, a terra tragouse un caudal enteiro.

Todo ocorreu hai unha semana, cando os poboadores de oito municipios da zona montañosa de Veracruz contemplaron con asombro, tras escoitar un enrome estrondo, que o río que lles daba auga aos seus cultivos desaparecera. "Démonos conta de que deixou de correr a auga e ao ir revisar atopámonos cun foxo", relataba unha veciña da zona.

Desde ese instante, 10.000 familias e algunhas industrias azucreiras quedaron sen a súa subministración natural de auga. "Non nos queda máis que rezar, non sabemos que nos espera. A Biblia di moitas cousas. Nós habemos sobreexplotado o río e agora estanos cobrando", explica.

Mentres, á espera de que a Biblia e os rezos poidan dar unha explicación a este estraño fenómeno, os científicos levan días traballando no suceso. Tanto a Comisión Nacional da auga como a Secretaría de Protección Civil de Veracruz están por unha banda traballando para desviar o caudal cen metros e evitar así a foxa e por outro buscando as causas dunha greta que se traga 200 litros de auga por segundo. As primeiras análises a apuntan ao terreo, pedra calcaria, que xa en anos anteriores sufrira algún derrube similar na zona.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Non se trata dunha mutación xenética creada nun laboratorio, senón dunha raza autóctona que reinou no Imperio Austrohúngaro. Os mangalica son porcos domésticos, aínda que cubertos dunha grosa capa de pelo que, en aparencia, aseméllase á la. O seu sorprendente relato vital levoulles a espertar a admiración tanto da emperatriz Sissi como de Ana Obregón no Formigueiro.

Eran un ben moi prezado no seu país de orixe, pero os conflitos bélicos e os cambios nos hábitos de consumo a punto estiveron de condenar a esta especie animal. "Nos seus bos tempos, a emperatriz Sissi encargábase persoalmente de que existisen granxas de produción que coidasen ao porco mangalica, pero Hungría formou parte do bando perdedor nas dúas guerras mundiais e viuse obrigada a pagar parte da súa débeda en especies", explica o responsable de comunicación de Monte Nevado (empresa española que axudou a salvar esta especie ao comercializar os seus produtos derivados).

O porco mangalica é unha raza de porco doméstico (Sus scrofa domestica) autóctona de Romanía que ten as súas orixes nos cruces da primitiva raza do tronco mediterráneo, Sumadia (tronco ao que tamén pertence o porco ibérico) coas razas Szalontai e Bakonyi (típicas razas semi-salvaxes dos Cárpatos). Dependendo da súa cor distínguense catro tipos de mangalica: o vermello, o negro (extinguido na actualidade), o louro (ao que corresponden o 80%) e o golondrino.

O mangalica ten un pelo moi groso e longo que parece la no inverno pero que cambia na primavera por unhas serdas ensortixadas, claras e brillantes. A pel da zona dos ollos e do disco nasal mostra unha pigmentación negra, retirando da cría os animais que non a presentan. A cor das súas uñas tamén é negro. O mangalica presenta unha proporción de graxas e touciño moi elevadas.

FONTE: Verne/Xornal El País

 O corpo e as ás da libélula Pantala flavescens evolucionaron de forma que o insecto pode cubrir longas distancias planeando coa axuda das correntes de aire /  Imaxe: Greg Lasley

Esta pequena gran voadora duns 4 centímetros de lonxitude parece ser o animal capaz de voar distancias máis longas, ata o punto de cubrir miles de quilómetros para pasar dun continente a outro.

Os científicos da Universidade Rutgers-Newark basearon o seu traballo (publicado na revista revista Plos One) na análise xenética. Ao estudar as poboacións desta libélula en lugares tan apartados entre si como Texas, o leste de Canadá, Xapón, Corea do Sur, India e Sudamérica, atoparon que a gran similitude dos seus perfís xenéticos só tiña unha explicación: os insectos cobren enormes distancias para o seu pequeno tamaño, se aparean en lugares afastados e crean unha base xenética mundial que sería imposible se non se mesturasen.

Como explica unha das responsables da investigación, "se a Pantala de Norteamérica só se cruzase coa Pantala de Norteamérica, e a Pantala de Xapón só se cruzase coa Pantala de Xapón, veriamos diferenzas xenéticas entre unhas e outras. Pero como non é así, debe de haber unha mestura de xenes ao longo de vastas distancias".

E como llas apaña esta libélula para completar os seus voos transatlánticos? A clave está na súa evolución. "A superficie das súas ás aumentou de tamaño para que o vento as impulse. Baten moito as ás e logo planean durante longos períodos, o que lles aforra moita enerxía".

Os científicos documentaron migracións deste insecto entre a India e África, saltos que esixen cruzar o Océano Índico. As libélulas necesitan un clima húmido para reproducirse, e por iso abandonan a India cando chega a estación seca.

Os exemplares máis fortes poden facer a viaxe de vez, aproveitando incluso os ventos tempestuosos; outros van parando polo camiño en illas nas que se aparean, que a seguinte xeración ?desenvolvida nunhas poucas semanas?  usará como base de despegamento para continuar o longo camiño expansivo da súa especie.

FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza

A ichnusaite ( Th(MoO₄)₂·3H₂O ) exemplariza a categoría de minerais raros. Creouse a partir dunha mestura a nivel subterráneo de dous elementos radioactivos: o torio e o molibdeno. Só se atopou unha mostra en Sardeña (Italia) hai uns anos.

FONTE:Paulo Biagioni (American Mineralogist)/Xornal El País/Ciencia

Para definir un mineral como raro, estabécense catro categorías: a primeira fai referencia a unhas condicións únicas de creación do mineral; a segunda, á incorporación de elementos “ingredientes” moi raros ou que nunca se atoparon na códia terrestre; a terceira é que se trate de minerais efémeros, é dicir, que se derritan, evaporen ou deshidraten cando se expoñan ás condicións da superficie terrestre; e a cuarta que proveñan de escenarios extremos como volcáns en erupción, rexións remotas da Antártida ou en grao sumo profundo do océano.

Imos coñecer algúns destes minerais raros. Hoxe falaremos da NEVADAITA.

A Nevadaita (Cu²⁺,Al,V³⁺)₆ Al₈(PO₄)₈F₈ (OH)₂.22H₂O, é un mineral clasificado en categorías uno e dúas de singularidade. Está composto por vanadio e cobre e formouse baixo condicións ambientais moi estritas. Os cristais son moi coloridos, pero microscópicos. Só se atoparon dúas mostras: unha no condado de Eureka (Nevada) e outra nunha mina de cobre en Kirguizistán.

 FONTE: Robert Downs (Universidad de Nevada)/Xornal El País/Materia

      Vista aérea do distrito proposto Next Tokyo coa Sky Milla Torre / KPF

Unha empresa de deseño xaponesa debuxou as liñas do macroproyecto Next Tokyo (futuro Tokio) con vistas a 2045 que inclúe unha torre de 1.700 metros de altura, o que a convertería, con diferenza, no edificio máis alto do mundo. A empresa responsable, Kohn Pedersen Fox (KPF) , presentou este innovador proxecto nun congreso sobre edificios altos e hábitat urbano. O rañaceos formaría parte dun novo distrito residencial "adaptado ao cambio climático", segundo puntualizan os autores. O complexo ecolóxico, que daría acubillo a medio millón de ocupantes, construiríase sobre un arquipélago artificial na baía da capital xaponesa e sería resistente a desastres naturais como terremotos ou tsunamis. A nova torre, bautizada como “Sky Mile Tower” (torre da milla do ceo), duplicaría en tamaño ao edificio Burj Khalifa de Dubái (Emiratos Árabes Unidos), o máis alto do mundo actualmente con 828 metros.

FONTE: Xornal El País

Resolver un cubo de Rubik sen axuda e en pouco tempo sempre é rechamante. Lucas Etter, un adolescente de 14 anos, ten o récord de ser o humano que máis rápido resolveu un destes crebacabezas: tan só tardou 4,9 segundos.

Aínda que sexa sorprendente en pouco tempo no que o conseguiu, agora un robot demostrou unha vez máis a superioridade das máquinas ao resolver o cubo de Rubik en menos de 1,2 segundos. Os enxeñeiros de software Jay Flatland e Paul Rose, de Kansas (Missouri, EEUU) son os autores deste sistema robótico que inclúe varias cámaras, un computador que fai funcionar o programa para resolver o cubo de Rubik e seis brazos monitorados colocados dentro dunha estrutura creada cunha impresora 3D que fai virar os lados do cubo.

As cámaras escanean o cubo, entregan a información ao algoritmo do programa (chamado Kociemba) e este algoritmo informa os motores da secuencia de movementos que teñen que facer para resolver rápido o cubo. Ademais, o cubo ten seis orificios nos seis caras para que os brazos do robot poidan manipulalo.

Nunha das probas, a máquina conseguiu facer o crebacabezas en tan só 1,04 segundos.

Actualmente, a máquina que ten o récord puido resolvelo en 3,253 segundos. Agora, Flatland e Rose están en proceso de tramitacións para conseguir que o seu robot sexa recoñecido polo Guiness World Record.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Un bo titular para esta imaxe sería Apocalipse... A fin do mundo!, pois seguro que o tsunami levaría por diante a toda esa xente da praia. Pero todo ten unha explicación: as nubes.

A meteoroloxía tenas catalogadas: son coñecidas como nubes arcus e adoitan preceder ás tormentas, pero non estamos moi habituados a velas. O pasado 6 de novembro una delas chegou á costa de Australia, preto do centro de Sídney, e as imaxes que deixou foron tan espectaculares que fixeron que fose rebautizada nas redes sociais como a “nube tsunami”.

Quen se atopaba na praia de Bondi foron quen puido captar a nube-onda no seu maior esplendor.  As cores, o tamaño, a forma da nube e a súa proximidade ao mar crearon no ceo un efecto similar ao provocado polos maremotos.

FONTO: Verne/elpais.com

Esta impresionante nube foi fotografada na illa de Madeira polo blogueiro Rogerio Pacheco o pasado día 24 de xaneiro, que el bautizou como a "A ma de Deus".

Este sería un bo titular para esta imaxe: A espectacular “bóla de lume” que cruzou o ceo de Portugal. Pero, como moitas outras veces, non é ouro todo o que reloce.

A explicación ten que ver cos tipos de nubes e a luz do Sol. Neste caso entraron en xogo tres capas de nubes a distinta altitude e a luz do sol quedou atrapada entre elas. Estas nubes, coñecidas como cúmulus, sobrevóannos todo o tempo, pero habitualmente non podemos distinguir tan claramente os diferentes tons de gris dunha e outra. O efecto viuse reforzado pola luz do Sol ao amencer, polo que seguramente o fenómeno durou apenas uns minutos. (Explicación dada ao fenómeno por Aisling Creevey, da Canle Meteorolóxica da BBC).

FONTE: Verne/elpais.com

Unha colaboración internacional entre 15 antenas terrestres e a antena da misión espacial RadioAstron (da Axencia Espacial Rusa), en órbita ao redor da Terra, conseguiu captar a imaxe con maior resolución da historia da astronomía. O traballo, liderado por investigadores do CSIC no Instituto de Astrofísica de Andalucía, achega novas claves para o estudo das galaxias activas.

Esta imaxe foi posible grazas á técnica coñecida como interferometría de moi longa base (VLBI polo seu acrónimo en inglés), que desde 1974 permite que múltiples radiotelescopios separados xeograficamente traballen ao unísono, funcionando como un telescopio cun diámetro equivalente á distancia máxima que os separa.

FONTE: csic.es

Os cágados da ra Frankixalus descubierta na India 7 Altaf Qadri AP

Durante máis dun século, creuse que unha especie de ras arbóreas, descuberta por un naturalista británico en 1870 e que se atopa exposta no Museo de Historia Natural de Londres, estaba extinta. Ata agora. Un grupo de científicos, encabezado polo indio Sathyabhama Dás Biju, redescubriu ás ras, ás que chamaron “Frankixalus”,  en distintos puntos das selvas do nordés de India. Ademais, cren que poderían estar a habitar nunha ampla franxa de China e Tailandia.

As ras foron achadas en catro rexións de India situadas a unha gran altura, pero onde algunhas áreas forestais xa foran talladas e queimadas en 2014 para o desenvolvemento agrícola, o asentamento humano e a construción de estradas. Ademais, o desenvolvemento económico da última década no país do sur de Asia tamén propiciou o aumento da contaminación á que esta especie é especialmente sensible.

O achado produciuse de casualidade. O científico relatou que o seu equipo levaba buscando outros anfibios desde 2007 cando, unha noite, escoitaron "unha orquestra musical que chegaba das copas das árbores". Observaron o fenómeno e estudaron o aspecto exterior das ras e as características do seu esqueleto, pero non foi ata que secuenciaron o seu código xenético cando confirmaron que se trataba dun novo xénero. E, sorprendentemente, descubriron que posuían o mesmo ADN que outras ras provenientes de China baixo unha identidade equivocada.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

É tan raro que ata deixou perplexos aos científicos do Museo de Nova Zelandia Te Papa Tongarewa que o examinaron. É negro, espiñento, cunha especie de corno na cabeza e presenta dúas aletas a ambos os dous lados do seu abdome, unha especie de patas coas que podería camiñar no fondo do mar.

Os investigadores identificárono como un peixe sapo a raias, un peixe sapo, pero que se afasta dos canons do descrito para esta especie. "É moi inusual, xa que é completamente negro", segundo describen os expertos que o examinaron. Tampouco saben se trátase en realidade dunha especie única no seu xénero ou de se realmente é unha variable doutras coñecidas xurdida por algún tipo de modificación xenética.

Descuberto na Baía das Illas, ao norte de Nova Zelandia, escondido entre unha chea de algas nun barco, tomáronselle mostras de tecido para ser analizadas e resolver o misterio.

FONTE: Xornal La Voz de Galicia/Sociedade

O Observatorio de Dinámica Solar da NASA (SDO) captou unha impresionante fervenza de arcos magnéticos, que podedes ver no vídeo superior.

Un filamento solar escuro por encima da superficie do Sol volveuse inestable e estalou entre o 16 e 17 de decembro de 2015, producindo unha fervenza de arcos magnéticos. Unha pequena erupción da parte superior dereita do filamento probablemente está relacionada co seu colapso, informa a páxina web da NASA. Os arcos de material solar brillan debido a que emiten luz en lonxitudes de onda ultravioleta extrema, destacando as partículas cargadas que viran ao longo de liñas do campo magnético do Sol. Este vídeo foi tomado en lonxitudes de onda ultravioleta extrema de 193 angstroms, que é un tipo de luz que normalmente é invisible aos nosos ollos, e no vídeo aparece en tons bronce.

FONTE: RT/Ciencia

Un instituto de investigación xaponés resucitou con éxito un oso de auga, un microanimal capaz de sobrevivir en condicións ambientais extremas, que foi atopado conxelado no Polo sur hai máis de 30 anos.

O Instituto Nacional de Investigación Polar de Xapón (NIPR) explicou, nun comunicado, que o exemplar de tardígrado (popularmente coñecido como oso de auga) resucitado foi achado nunhas mostras de brión obtidas en novembro de 1983 preto da base polar Showa que Xapón ten na Antártida Oriental.

O proceso de desconxelación do oso de auga comezou en maio de 2014, segundo o NIPR.

O organismo apuntou que ata agora logrouse revivir a un destes microanimales (aqueles que só poden verse mediante un microscopio) tras un máximo de nove anos de conxelación, polo que este logro supoñería un novo récord.

O tardígrado é considerado o ser vivo máis resistente, ao ser capaz de sobrevivir en condicións extremas de temperatura (de entre máis de 100 graos centígrados e por baixo dos 200 baixo cero), presión ou radiación.

De feito, é o único animal que logrou sobrevivir no espazo exterior, tal como demostrou un experimento realizado en 2007.

Os osos de auga son capaces de entrar en estado de criptobiosis, un proceso que lles permite sobrevivir en contornas extremas.

Mediante a criptobiosis os tardígrados deteñen ou reducen todos os seus procesos metabólicos ata que as condicións ambientais retornan á normalidade.

Os investigadores do NIPR consideran así que a supervivencia deste espécime tras permanecer en temperaturas inferiores aos 20 graos baixo cero durante máis de tres décadas axudará a coñecer mellor os procesos criptobiónicos.

FONTE: Xornal El Mundi/Ciencia

Trachylepis ivensii / Imaxe Philipp Wagner

Este órgano característico dos mamíferos placentarios vivíparos, entre os que se atopan os homínidos, xoga un papel crave na supervivencia do feto, xa que, entre outras cousas, achega os nutrientes necesarios para que se desenvolver e permítelle respirar e excretar os produtos de refugallo. Aínda que algunhas especies de serpes e lagartos posúen estruturas análogas, ata hai poucos anos pensábase que as auténticas placentas eran exclusivas dese tipo de mamíferos.

Con todo, en 2011, Daniel G. Blackburn, do Departamento de Bioloxía do Trinity College, en Connecticut (EE. UU.), e Alexander F. Flemming, do de Botánica e Zooloxía da Universidade de Stellenbosch, en Sudáfrica, revelaron na revista Journal of Morphology que o réptil Trachylepis ivensii ten unha que funciona de forma practicamente idéntica.

Durante o desenvolvemento embrionario, este animal, que o biólogo Philipp Wagner, do Museo de Investigación Alexander Koenig, en Alemaña, localizou na República Democrática do Congo, Zambia e Angola, perde o remanente do cascarón e fíxase á parede do oviducto da súa nai, onde accede ao sustento a través do seu sistema circulatorio.

FONTE: Revista Muy Interesante

Se as nubes non o impiden, durante estes días está a uns 108 millóns de quilómetros de distancia o cometa Catalina. Cun brillo aparente dunhas cinco magnitudes, permite observalo a primeira ollada: vese como un escintileo verdoso cuns prismáticos, antes do amencer. Cada día aparece nun punto diferente, entre a constelación do Boyero (Bootes) e a Osa Maior (oeste/noroeste).

É un obxecto celeste novo, descuberto cun pequeno telescopio en 2013, procedente da remota Nube de Oort, nos confíns do Sistema Solar.

Construción de mega radiotelescopio chino / Imaxe: sophimania.pe

Actualmente o maior radiotelescopio do mundo ten 300 metros de diámetro e atópase en Arecibo (Porto Rico).

Do mesmo xeito que o de Arecibo, o novo radiotelescopio FAST está a ser construído nunha depresión do terreo, pero o diámetro da súa apertura é moito maior, pois alcanza o medio quilómetro. Trátase pois do maior telescopio do mundo de apertura única, e aquí hai que insistir no concepto de “apertura única”, pois mediante a técnica da interferometría conséguese simular aperturas moito maiores grazas á utilización de varios telescopios que, funcionando ao unísono, sitúense a grandes distancias entre si.

O telescopio está emprazado na depresión Dawodang no sueste de China, no relevo kárstico da provincia de Guizhou, a mil metros de altitude. Trátase dun lugar remoto e pouco poboado, o que se traduce en pouca contaminación radioeléctrica. A relativamente baixa latitude do lugar (25 graos norte, 3 menos que a das Illas Canarias), favorece un clima suave (subtropical) e permite a observación dalgúns obxectos do hemisferio sur.

A gran estrutura de soporte do telescopio é un casquete dunha esfera de 300 metros de radio formado por unha densa rede de cables. Sobre esta rede descansarán os 4400 paneis triangulares da superficie reflectora que, mediante un sistema de control en tempo real das súas posicións (o que se denomina “óptica activa”), tomarán  a forma dun paraboloide de revolución. Nestes momentos está a procederse á instalación destes paneis na rexión central do telescopio.

Esquema do reflector principal do FAST / FAST/NAN ET AL

O sinal que chega do ceo reflíctese nesta gran superficie e diríxese cara ao punto focal, na vertical sobre a zona central da gran parábola. Alí atópase a cabina que contén os receptores, suspendida a 140 metros de altura mediante un sistema de poleas con servomecanismos que permiten o seu posicionamento, para enfocar o telescopio, cunha precisión altísima: a súa posición pode ser axustada na posición ideal cuns milímetros de erro. Movendo lentamente a posición desta cabina, pode compensarse o movemento de rotación da Terra, o que permite observar un mesmo astro, “seguíndoo” no ceo, durante un período de 6 horas. Pero, para realizar este seguimento, aínda que o diámetro da apertura do casquete é de 500 metros, en cada observación astronómica tan só utilizarase unha zona de 300 metros de diámetro da gran superficie reflectora.

A banda de frecuencias na que traballará inicialmente o radiotelescopio esténdese desde os 70 megahercios ata os 3 xigahercios, pero está previsto que poida alcanzar as bandas ao redor de 6 e 8 xigahercios nunha segunda fase. Con estes receptores, FAST poderá realizar mapas moi detallados da distribución do hidróxeno atómico tanto na Vía Láctea como en galaxias externas e poderá detectar decenas de miles de novas galaxias. Tamén terá a capacidade de observar milleiros de novos púlsares débiles, incluíndo os primeiros que poidan descubrirse noutras galaxias.

Ademais, FAST dedicará unha fracción do seu tempo buscando posibles sinais de radiofrecuencia que puidesen proceder de civilizacións extraterrestres. Para iso apuntará aos exoplanetas máis “prometedores”, é dicir os de tipo terrestre que estean situados nas zonas de habitabilidade das súas estrelas. Trátase dun proxecto que ampliará o programa estadounidense SETI que vén levando a cabo en gran medida co radiotelescopio de Arecibo, o irmán de FAST.

Aínda que o proxecto comezou a fraguarse nos primeiros anos da década dos 1990, a construción de FAST iniciouse en marzo de 2011. Agora, as imaxes que nos chegan desde a depresión de Dawodang mostran que a construción se atopa nun estado moi avanzado. Espérase que o radiotelescopio poida ser completado, tal e como estaba inicialmente programado, en setembro de 2016 para realizar os primeiros tests astronómicos. Construíndo este radiotelescopio, que está chamado a permanecer como o maior telescopio monolítico do mundo durante moitas décadas, China fai alarde do seu potencial tecnolóxico e dunha decidida aposta pola ciencia e a innovación.

FONTE: Rafael Bachiller/Xornal El Mundo/Ciencia

Lixo espacial / Imaxe: esmateria.com

En marzo de 2013, un satélite experimental ruso quedou esnaquizado ao chocar cun anaco de chatarra espacial. Este proxectil, que golpeou ao aparello a case 10 quilómetros por segundo, era un pedazo dun satélite chinés que Pequín decidiu destruír lanzándolle un mísil en 2007, xerando 3.000 anacos máis de lixo para a órbita terrestre. Xa son centos de miles os obxectos que ameazan a orde e a seguridade ao redor da Terra. E non é só un problema para os satélites: a finais de 2014 a Estación Espacial Internacional tivo que improvisar o uso duns propulsores para quitarse do camiño dun anaco de chatarra que ameazaba aos seis astronautas que a ocupaban.

Neste perigoso escenario, as axencias espaciais e expertos de todo o mundo mobilizáronse para tratar de dar solución ao problema. Xa non vale con facer un seguimento dos máis de 170 millóns de anaquiños de chatarra (30.000 de máis de 10 centímetros), urxe empezar a recoller. A Axencia Espacial Europea, por exemplo, xa ten en marcha un programa para combater estes refugallos no que participa España.

Un dos principais problemas para recoller estes restos provocados por satélites e outros obxectos xorde da autonomía dun posible camión do lixo espacial: a cantidade de combustible que o manteña limpando a órbita é unha gran pega que limita a capacidade desta hipotética nave. Aí é onde cobra interese a proposta que acaba de realizar un equipo de enxeñeiros chineses: usar a propia chatarra para nutrir os motores. Unha aspiradora espacial que se alimenta dos desperdicios que recolle.

Así, este enxeño chinés propón usar os pedazos para convertelos en plasma, un combustible de enerxía eléctrica que xa se usa na exploración espacial. No seu exercicio teórico, estes investigadores da Universidade Tsinghua propoñen o uso do aluminio dos anacos medianos xa que é un dos elementos máis comúns, tras recollelos cunha rede (que é o método máis habitual proposto polas axencias espaciais). Segundo a súa idea, que publicado en Arxiv, os restos primeiros serían reducidos a po nun muíño. Na seguinte fase, o po quéntase a altísimas temperaturas e sepáranse iones positivos e negativos que, ao expelerlos con forza, impulsan a nave.

Simulación dun dos aparatos propuestos pola ESA / ESA

"Ao expulsar esta carga a gran temperatura e alta presión, impulsada desde o motor, obtense un empuxe continuo. Este impulso pódese usar para levar a cabo as manobras e para que a nave espacial avance ao encontro cos cascallos. As partículas expulsadas serán empuxadas lonxe da órbita circunterrestre polo vento solar", indican os investigadores chineses.

Aínda que se trata dun simple exercicio teórico, trátase dunha proposta que podería resolver moitos problemas: "Por unha banda, utilizando o motor de refugallos como o propulsor da nave espacial, límpase o espazo dunha forma eficaz. Doutra banda, a nave espacial consegue propulsión para a próxima acción. E máis importante aínda, ofrece unha nova idea para a exploración de asteroides e voos interplanetarios polo seu suplemento de combustible sustentable", defenden.

FONTE: Xornal El país/Ciencia

Unha lura xigante foi avistado esta semana na baía de Toyama, na costa norte de Xapón. Os veciños da zona foron sorprendidos cando este raro exemplar paseouse entre os barcos pesqueiros da zona durante máis dunha hora.

Un mergullador que se atopaba no lugar, Akinobu Kimura, non dubidou en lanzarse á auga para nadar xunto ao cefalópodo.

Kimura asegurou que se trataba dunha lura Architeuthis, un animal que polo xeral vive nas profundidades e pode alcanzar os 14 metros de longo. Os seus oito brazos e os seus enormes ollos (que poden alcanzar ata 25 centímetros de diámetro) son dous dos seus trazos físicos máis característicos, xunto cunha boca con pico de papagaio e unha bolsa de tinta relativamente pequena.

O animal medía case catro metros de lonxitude, polo que o mergullador sinalou que probablemente se trataba dun exemplar novo.

FONTE: Xornal La Vanguardia

Armorphophallus titanum / es.wikipedia.org

Trátase da Armorphophallus titanum. O exemplar vivo máis grande alcanzou 2,74 metros de altura. Din dela que ten aspecto de pene e cheiro a cadáver ou carne podrecida, por iso é polo que tamén se denomine “flor cadáver”. O certo é que o seu aspecto é asombroso e extravagante. É orixinaria das selvas tropicais de Sumatra (Indonesia), pode superar os 3 metros de altura, o 75 kg de peso e tan só vive durante 3 días. En ardua competencia atópase a planta Rafflesia arnoldii, natural dos bosques húmidos de Indonesia que desenvolve a segunda flor máis grande do mundo. A flor pode medir ata case un metro de diámetro e pesar 11 kg.

FONTE: revista Muy Interesante/Natureza

Dende onte, Cervantes xa dá nome a unha estrela, e  o Quixote, Rocinante, Sancho e Dulcinea aos catro planetas que a orbitan. A proposta cervantina resultou vencedora no concurso NameExoWorlds da Unión Astronómica Internacional (IAU) no que se votaron propostas de todo o mundo para nomear 20 novos sistemas planetarios descubertos nos últimos anos.

 A proposta "Estrela Cervantes" competía con outras seis opcións de diversos países (Portugal, Italia, Colombia e Xapón) para renombrar o sistema planetario μ (lido "mu") Arae, situado a 49,8 anos luz de distancia na constelación Ara (o altar).

Desde o 12 de agosto e ata o 31 de outubro estiveron abertas as votacións a través de internet, para todo o mundo e coa única limitación dun voto por dispositivo (computador, teléfono, tableta).

Aínda que as civilizacións puxeron nomes aos astros durante milenios, a IAU é actualmente a autoridade responsable para asignar nomes oficiais aos obxectos celestes. O concurso NameExoWorlds proporcionou a primeira oportunidade para que o público en xeral poña nomes a exoplanetas e as súas estrelas. Os nomes gañadores poderán ser usados libremente en paralelo coa nomenclatura científica xa existente, dando o crédito adecuado ás organizacións que os propuxeron.

Coas votacións finalizadas o 31 de outubro de 2015, un total de 573.242 votos contribuíron a dar nome a 31 exoplanetas e a 14 estrelas anfitrioas máis aló do noso Sistema Solar. As organizacións que propuxeron os nomes gañadores serán galardoadas cunha placa conmemorativa pola súa contribución á astronomía, e daráselles a emocionante oportunidade de dar nome a un corpo menor do Sistema Solar (un asteroide).

FONTE: Xornal El País/Ciencia

A NASA divulgou unha espectacular fotografía nocturna da Terra con Venus no fondo feita pola tripulación da Estación Espacial Internacional (EEI).

A imaxe foi captada polo astronauta xaponés Kimiya Yui desde a EEI, con axuda da sonda nipoa Akatsuki, que esta semana entrou con éxito na órbita de Venus.

Na fotografía, o segundo planeta do sistema solar aparece na parte superior brillando como unha estrela sobre a superficie da Terra, iluminada por miles de luces dunha metrópole.

FONTE: RT/Ciencia

Gato de Cheshire / NASA

Astrónomos da NASA acharon un conxunto de galaxias que alcumaron "Cheshire Cat" (Gato de Cheshire) pola súa semellanza co famoso felino da obra de Lewis Caroll "Alicia no País das Marabillas", levada ao cinema por Walt Disney. Algúns dos trazos felinos son, en realidade, galaxias afastadas cuxa luz se estirou e curvado debido ás enormes cantidades de materia, a maior parte da cal atópase en forma de materia escura detectable só a través do seu efecto gravitacional atopado no sistema, informa a NASA.

O descubrimento supón unha proba da teoría da relatividade de Albert Einstein, segundo a cal a materia deforma o espazo-tempo. O fenómeno, coñecido como lente gravitacional, permite probar a existencia de galaxias afastadas e obsérvase cando un obxecto de gran masa causa unha deformación na traxectoria da luz procedente dun obxecto afastado.

FONTE: RT/Ciencia

Imaxe da lura xigante capturado en Asturias / CEPESMA

Atopouna unha parella de pescadores cando faenaba a 300 brazas de profundidade, (entre 300 e 400) metros no caladoiro do Cudillo. Os pescadores non podían crer o que estaba entre as súas redes, unha lura xigante, capturado de forma accidental. Cando a embarcación, o Minchos VI, chegou ao porto de Xixón, sobre ás dez e media da noite, esperábanos xa membros da Coordinadora para o Estudo e a Protección de Especies Mariñas (CEPESMA) para levalo a terra. Alí calculouse o peso, uns 150 quilos e a medida, 10 metros. Trátase ademais dunha femia.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Recreación buraco branco / Imaxe:batanga.com

Poderíanse definir como o oposto aos buracos negros: mentres que estes son auténticos tragones que non deixa escapar nada (nin sequera a luz), os buracos brancos serían unha colosal erupción de materia e enerxía. Trátase dun fenómeno hipotético, non observado, pero que pode deducirse da teoría da relatividade xeral de Einstein.

A orixe destes fogonazos cósmicos sería, do mesmo xeito que ocorre cos buracos negros, unha singularidade, é dicir, un punto onde o campo gravitatorio é infinito. No improbable caso de que unha nave achegásese a un, os seus ocupantes non vivirían para contalo. E se, sigamos imaxinando, o vehículo estivese totalmente blindado fronte á emisión de radiacións, os astronautas experimentarían unha progresiva desaceleración, coma se tentasen ascender por unha montaña empinada ata quedar conxelados no espazo-tempo.

Entre os candidatos a buracos brancos atópanse os estalidos de raios gamma, os púlsares (estrelas de neutróns que emiten radiación intensa de forma periódica) ou os buracos negros moribundos. Incluso o propio big bang que deu lugar ao universo podería considerarse un buraco branco. 

De todos os xeitos, moitos científicos rexeitan a posibilidade de que estes fenómenos existan realmente. O principal argumento na súa contra é que violan as leis da termodinámica, as cales postulan que a entropía ou desorde molecular sempre debe aumentar no universo; os buracos brancos, explosións colosais que parecen xurdir da nada, serían excepcións a este inexorable incremento.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

Nubes captadas por Kyle Mijlof en Sudáfrica e difundidas na súa conta de instagram @mijlof

O ceo é moi fermosoo, e o é máis cando certas nubes fórmanse nel, aparecendo con forma lenticular, e non só iso, senón que se forman en dous pisos cunha lentella sobre a outra, o máis parecido posible a unha nave espacial branca, de invasores extra-terráqueos.

As nubes en forma de OVNIs, ocurren cando hai vento horizontal que ondula en vertical como unha corda suxeita a unha árbore e que un neno hace serpentea de arriba a abaixo.

Adóitanse formar a sotavento das montañas ou dos obstáculos verticais, pero tamén cando hai columnas de aire ascendente e nas frontes frías.

O aire ten que ter unha humidade relativa moi próxima á condensación.  Cando o aire ascende un pouco, o vapor condensa e fórmase a nube. Cando descende, quéntase e o líquido pasa de novo a forma de vapor.  Se a estes ascensos e descensos engadimos vórtices verticais que fan, ademais, virar ao aire como un trompo co eixo cara arriba, temos as nubes lenticulares, as nubes en forma de OVNI.

O aire móvese constantemente nesa capa tan delgada que é a atmosfera. Móvese cara arriba e móvese paralelamente  á superficie, e este último movemento é xeralmente en forma de ondas. Non vemos o movemento máis que cando hai nubes e entón estas déixannos visualizalo coma se botamos pos de talco nunha corrente de auga.

FONTE: Antonio Ruiz de Elvira/Xornal El Mundo/Ciencia

Imaxe do lixo espacial que orbita arredor da Terra / NASA

Un obxecto duns tres metros de longo, nunha órbita que excede a Lúa, caerá á Terra mañá venres, pola mañá. Será no océano Índico, ao sur de Sri Lanka. Os expertos están a seguilo e non teñen claro a súa orixe: pode ser un meteorito, pero tamén un fragmento dalgunha misión da época da exploración lunar. Denomínase WT1190F e non supón ningún risco de impacto en zonas habitadas.

En canto ao tamaño de WT1190F, calcúlase que está entre un metro, se é moi brillante, e seis metros, se é máis escuro, continúa este especialista.

A densidade calculada destes obxectos é determinante para a súa identificación como refugallo artificial ou como obxecto celeste natural. Dado o altísimo custo que supón enviar calquera carga ao espazo, os enxeñeiros afánanse para reducir o seu peso e resultan extremadamente lixeiros en comparación cunha roca, que ten moita maior densidade.

O curioso de WT1190F é que foi descuberto hai pouco polos sistemas de observación e seguimento de obxectos próximos á Terra e especúlase que pode ser un fragmento identificado hai anos e do que se perdeu a súa pista.

FONTE: Xornal El País/ciencia

Un instrutor de mergullo tomou as instantáneas / Ryan Jeffery

O corpo dos exemplares de manta raia é de cor gris (tendente a negro) na súa zona dorsal e branco na parte ventral. Con todo, un grupo de mergulladores filmou e fotografou unha manta raia rosa. Ocorreu o 20 de outubro nas augas da Illa Lady Elliot (Queensland, Australia), unha área moi coñecida entre os amantes desta actividade deportiva dado o gran número de mantas raias que poden observarse, informan os medios locais.

“Nunca antes vimos un exemplar tan particular, que xa está a ser nomeado como Clouseau, o inspector da Pantera Rosa", explica Kathy Townsend, responsable do Proxecto Manta que desenvolve en Australia a Universidade de Brisbane desde 2007.

FONTE: Xornal abc/natural

A NASA ofrécenos a oportunidade de ver o Sol comodamente desde o sofá da nosa casa, coma se estivésemos alí mesmo. Todo iso a través dun vídeo de 30 segundos, en ultra-alta definición 4K, que colgou na súa páxina web.

O vídeo está realizado a partir das imaxes tomadas polo telescopio espacial «Solar Dynamics Observatory (SDO)» que, segundo o sitio online da NASA, toma fotografías desde ata unha decena de lonxitudes de onda diferentes, cada unha das cales axuda a resaltar as distintas temperaturas do material solar.

A Axencia Espacial Estadounidense engadiu que "as diferentes temperaturas poden mostrar estruturas específicas do Sol, tales como erupciones solares, que son gitantescas explosións de luz e raios X ou arcos coronales, os cales son regatos de material solar viaxando arriba e abaixo, en forma de búcle, polos campos magnéticos".

A NASA lembrou, desde a súa web, que os científicos usan este tipo de imaxes para estudar o complexo sistema electromagnético que causa o constante movemento do noso astro, o cal pode ter un efecto sobre a Terra."As erupciones e os demais tipos de explosións solares denominadas arcos coronales poden, nalgunhas ocasións, afectar á tecnoloxía espacial", sosteñen estes expertos quen ve no estudo da nosa estrela máis próxima unha forma de ampliar o noso coñecemento sobre a galaxia.

FONTE. Xornal abc/ciencia

O lagarto Salvator meriana, de seis colas / N. Pelegrin e S.M. Leão

Este  lagarto branco (Salvator meriana), non adulto, atopado na cidade de Córdoba (centro de Arxentina) e de máis medio metro de lonxitude, feriuse gravemente a cola cun obxecto afiado que non chegou a cortarlla. Pero a lesión foi o suficientemente profunda como para iniciar o proceso de rexeneración desta extremidade. Neste caso, ao lagarto saíronlle simultaneamente seis colas de diferentes tamaños e desde diferentes puntos. Algunha delas mesmo medrou cun ángulo de 90º respecto da cola orixinal.

Os científicos do Instituto de Diversidade e Ecoloxía Animal (CONICET-UNC) e do Centro de Zooloxía Aplicada (Arxentina) describen o fenómeno de "extremadamente raro", aínda que a bifurcación da cola en lagartos non é do todo inusual. Con todo, é a primeira vez que se observa un lagarto de seis colas.

Esta habilidade de rexeneración xa era coñecida: algúns lagartos poden volver crear células nerviosas, parte da súa mandíbula e das súas extremidades. De feito, a estratexia de desfacerse da cola e volvela a xerar é amplamente usada para escapar dos depredadores. O estudo, publicado en Cadernos de Herpetoloxía, recalca que no caso deste lagarto, ter seis colas pode xerarlle máis custos que beneficios.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

   A boca do inferno  / IGOR SASIN

O pozo ardente da foto, tomada o 3 de maio de 2014 preto do pobo de Darvaza, en Turkmenistán, Asia Central, tamén é coñecido como Porta do Inferno. Leva ardendo sen interrupción desde hai 44 anos, e aínda que parece un volcán, este enorme cráter de 69 metros de diámetro e 30 metros de profundidade que se abre en metade do gran deserto de Karakum, é en realidade obra humana: formouse en 1971, cando un equipo de enxeñeiros e geólogos rusos que realizaba prospeccións na antiga república soviética peforó por accidente unha caverna chea de gas, provocando o seu derrube e creando un buraco que se tragou o campamento e a maquinaria. Para recuperar o equipo, aos técnicos non se lles ocorreu outra cousa que prenderlle lume e esperar a que o gas se consumise, pero fallaron nos seus cálculos: Turkmenistán alberga unha das maiores reservas de gas natural do mundo, e ninguén sabe cando se apagará. De momento, converteuse nun dos reclamos turísticos do país e da Ruta da Seda.

FONTE: Xornal El País

Científicos estadounidenses revelaron que os antepasados dos indios, que se asentaron no Novo Mundo fai 15.000-16.000 anos, foron responsables da extinción dos mastodontes e outros representantes da megafauna de América do Norte e do Sur.

Os investigadores aseguran no seu estudo, publicado na revista "Proceedings of the National Academy of Sciences", que "grazas ao descubrimento do conxunto de indicadores ambientais", faise cada vez máis claro o impacto que as poboacións humanas prehistóricas tiveron no medioambiente.

"As antigas comunidades humanas alteraron radicalmente o funcionamento dos ecosistemas durante decenas e centos de miles de anos", afirma o autor do estudo Todd Surovell, da Universidade de Wyoming, EE.UU.

Para investigar o asunto, Surovell e os seus colegas calcularon o período exacto da extinción de varias especies da megafauna en Alaska, o centro de América do Norte, América Central, Amazonas e o extremo sur do continente. Os especialistas lograron descubrir certo algoritmo segundo o que a extinción "se movía" desde o norte cara ao sur. Este algoritmo, ao mesmo tempo, reflectía a forma na que os humanos se propagaban no Novo Mundo.

Esta coincidencia foi desvelada por primeira vez nos anos 1960 polo famoso paleontólogo Paul Martin, pero a súa teoría foi obxecto de críticas por parte doutros especialistas

FONTE: RT/Ciencia

Cabeza antropomorfa atopada / Imaxe: xornal Faro de Vigo

Efectivamente, tal como publica hoxe o xornal Faro de Vigo, fomos testigos  en vivo e en directo, 25 alumnos (17 de 1º ESO C e 8 de 1º ESO A), o guía do Monte e 2 profesores, do achado dunha cabeza antropomorfa nas escavacións que veñen realizado no poboado de Mergelina, no monte Santa Trega, durante a visita que estabamos a realizar alumnado do IES A Sangriña.

Trátase dunha cabeza labrada en pedra na que se aprecian as oquedades que corresponden aos ollos e á boca, unha leve protuberancia que podería ser o nariz, a forma das dúas orellas e unha liña de relevo na parte traseira que pode representar a delimitación dun casco ou o cabelo.

A ledicia por parte dos arqueólogos e traballadores da excavación foi moi grande, contaxiada a todos os presentes.

Parabéns!

Hypersión e a á arbore de Tule / Imaxe: tatuy.net e flordeipe.com

A árbore máis alta do mundo é un “Hyperión”, unha árbore orixinaria de California pertencente á familia das Secuoias. Concretamente trátase dunha Sequoia Sempervirens (secuoia vermella ou secuoia de California), especie que foi descuberta en 2006 por dous excursionistas no Parque Nacional Redwood, ao norte de San Francisco (California).

A Hyperión é máis de 20 metros máis alto que a estatua da liberdade de Nova York (EE.UU.) Mide 115,55 metros de altura e non para de medrar. Calcúlase que posúe uns 526.69 metros cúbicos de madeira e uns 700-800 anos de antigüidade. A súa localización exacta non foi revelada publicamente para evitar que o tráfico de turistas poida alterar o ecosistema no que habita este xigante natural.

Respecto á árbore co diámetro de tronco máis grande do mundo (14.05 metros de diámetro), a Árbore do Tule (Taxodium mucronatum) cunha circunferencia de aproximadamente 58 metros e unha altura de 42 metros.  Descoñécese a súa idade pero podería ter máis de 2.000 anos. Na sombra desta magnífica árbore caben aproximadamente 500 persoas. Está localizado no atrio da igrexa de Santa María del Tule en Oaxaca, México.

FONTE: Revista Muy Interasnte/Sarah Romero

Lagostas e gambas / Imaxe:es.dreamstime.com

Copiar á natureza foi e segue sendo un dos principais motores da ciencia. A ciencia aínda busca na natureza a súa fonte de inspiración. Hoxe a terceira entrega dunha serie de proxectos de enxeñería baseados no medio natural: Plásticos feitos de gambas e outros crustáceos.

Gambas e lagostas son crustáceos dos máis populares. Con todo, as cunchas e cascas sobrantes procedentes da industria do marisco están a converterse nun problema crecente polas súas implicacións na saúde e no impacto ambiental. Só en Europa, a organización FAOSTAT (a división de estatística da Organización Mundial para a Alimentación e a Agricultura) estima que se producen cada ano máis de 750.000 toneladas de restos de crustáceos.

En moitos países asiáticos, estes restos convértense en quitosano, un composto valioso comercialmente, con moitas aplicacións que van desde o uso como biopesticida a solucións biomédicas. O problema é que as cunchas dos crustáceos europeos conteñen máis carbonato cálcico, o que fai inviable o enfoque dos asiáticos.

Agora, un proxecto europeo de investigación chamado ChiBio, desenvolvido polo instituto Fraunhofer (Alemaña), pretende converter os restos dos crustáceos nos ladrillos básicos (ou monómeros) que servirían de precursores de plásticos. Será a futura alternativa aos plásticos derivados do petróleo? O tempo o dirá.

FONTE: Revista Consumer

Isurus oxyrinchus / Imaxe:wikiwand.com

Copiar á natureza foi e segue sendo un dos principais motores da ciencia. A ciencia aínda busca na natureza a súa fonte de inspiración. Hoxe a segunda entrega dunha serie de proxectos de enxeñería baseados no medio natural: Embarcacións máis veloces e traxes de neopreno imitando a pel da quenlla.

As particularidades da pel da quenlla suscitan o interese dos enxeñeiros, que viron nas súas propiedades hidrodinámicas un modelo para imitar á hora de deseñar elementos que se despracen na auga. Nun proxecto financiado polo Gobierno Vasco e pola Comunidade Económica Europea, liderado polo centro tecnolóxico AZTI e coa colaboración dun equipo de investigación da Escola Técnica Superior de Enxeñería de Bilbao, traballaron durante anos para descubrir as claves desa portentosa capacidade dos escualos para optimizar o seu desprazamento na auga.

Os investigadores estudaron o Isurus oxyrinchus, quenlla Mako ou maraxo azul, a especie mariña máis veloz que se coñece e que pode alcanzar velocidades superiores ao 70 km/h. A peculiaridade da pel destes animais radica en que está recuberta de dentículos dérmicos similares en certa medida a escamas, que están adaptados na súa forma, tamaño, densidade e orientación aos requirimentos hidrodinámicos de cada parte do corpo do animal.

Os resultados do traballo científico terán dous sectores de aplicación principais: por unha banda, conseguir embarcacións máis veloces e que consuman menos combustible a través dunha nova xeración de recubrimientos para o casco dos barcos; e, por outro, fabricar unha nova xeración de traxes de neopreno para nadadores de competición.

FONTE: Revista Consumer

Vista detallada e en falsa cor do cráter Occatos e as súas estrañas manchas brillantes   / NASA/JPL-Caltech/UCLA/MPS/DLR/IDA/PSI

Por agora, todos os esforzos resultaron inútiles. E é que Ceres, o planeta anano que reina no Cinto de Asteroides, entre as órbitas de Marte e Xúpiter, segue empeñado en ocultar aos científicos a orixe das intrigantes manchas brancas que brillan no centro dalgúns dos seus cráteres.

Na semana pasada, celebrouse na localidade francesa de Nantes a Conferencia Europea de Ciencias Planetarias, e Ceres (que ten un diámetro de 950 km.) foi un dos temas estrela nesa edición do evento. Alí, os investigadores debullaron neses días as súas hipóteses, pero admiten que, a pesar de que a sonda Dawn leva orbitando a Ceres xa seis meses, a orixe das manchas segue sendo descoñecido.

As manchas foron vistas por primeira vez xusto no centro do cráter Occator pouco antes de que Dawn chegase ao seu destino, o pasado 6 de marzo. Antes, en 2011 e 2012, a nave visitara Vesta, outro dos grandes corpos do Cinto de Asteroides. Xa de lonxe, apreciábase en Ceres un brillo intrigante, de intensidade case metálica e que espertou de inmediato a curiosidade dos investigadores da misión. Pero a medida que a nave se achegaba ao seu destino, foron aparecendo máis manchas do mesmo tipo noutros cráteres do planeta anano.

Desde entón, formuláronse toda clase de hipótese: Trátase de volcáns? Quizá de masas de xeo que destacan sobre a escura rocha? Poderían ser depósitos de sal? Ou poida que, sinxelamente, sexan rochas que afloraron á superficie máis recentemente que as da súa contorna e non foron castigadas (e escurecidas) aínda o suficiente pola radiación solar?

Os investigadores achegaron novas e detalladas imaxes, nas que as manchas aparecen xa en toda a súa extensión, e non como simples puntos brillantes. E por agora, a súa mellor explicación é que parece tratarse dalgún tipo de sales. Aínda que, admiten, trátase dunha simple especulación.

En palabras de Chris Russel, da Universidade de California e investigador principal da misión Dawn “non logramos atopar a fonte dese material branco. Cremos que se trata de sales que, dalgún modo, atoparon un camiño ata a superficie. Medimos a súa extensión, e os seus contornos, e tratamos de comprender o que esas variacións no terreo dos cráteres están a querer decirnos”.

O novo set de datos revelado polos científicos en Nantes inclúe un novo mapa topográfico de Ceres que permite observar con detalle os accidentes da súa superficie. E imaxes en cores codificadas que mostran as diferentes elevacións do terreo. O cal permitiu descubrir outras «rarezas» no planeta anano, por exemplo unha montaña de estrañas formas, que se eleva a unha altura de 6 km sobre un terreo completamente chairo e cuxo aspecto non se parece en nada ao resultado de calquera proceso xeolóxico coñecido.

Durante leste mesmo mes, a sonda Dawn achegarase á súa órbita definitiva ao redor de Ceres, a un 375 km. Actualmente atópase a máis do dobre de distancia. E de aí non volverá moverse. Aínda que a súa misión nominal non pasa de mediados do ano próximo, a Dawn converterase nun punto máis do ceo dese mundo extraterrestre e estraño.

FONTE: Xornal abc/ciencia

"Pegamento" das ostras / Imaxe: vistaalmar.es

Copiar á natureza foi e segue sendo un dos principais motores da ciencia. A ciencia aínda busca na natureza a súa fonte de inspiración. Inicio unha serie de proxectos de enxeñería baseados no medio natural.

Hoxe falarei do pegamento de ostra: útil para o medicamento e a construción.

As ostras mantéñense xuntas para reproducirse e para protexerse dos predadores e das grandes ondas. Forman arrecifes que poden estenderse varios quilómetros e filtran grandes volumes de auga, preveñen a erosión e crean unha barreira que reforza a liña da costa. Estas peculiaridades das ostras situáronas, desde hai tempo, no centro de interese dos científicos. Coñecer como se manteñen unidas podería ser de gran utilidade para sectores tan diversos como o medicamento ou a construción.

Jonathan Wilker e un grupo de investigación, analizaron a ostra común americana, Crassostrea virginica, afirma que "tendo a descrición do cemento das ostras, podemos deseñar estratexias para desenvolver materiais sintéticos que copien a habilidade da ostra para pegarse en ambientes húmidos".

A odontoloxía e o medicamento pódense beneficiar destes materiais, cun pegamento cirúrxico que substituíse ás grapas e suturas, que perforan tecido san e crean sitios potenciais para a infección.

Outra posible utilidade sería como método de prevención e control da acumulación (tamén chamado "fouling") das especies mariñas que se pegan aos barcos e que, en consecuencia, aumentan a súa resistencia e diminúen a velocidade de navegación. O "fouling" é un gasto enorme para as frotas mundiais. Os métodos "antifouling" actuais baséanse na toxicidade e o casco dos barcos está recuberto moitas veces dunha pintura con contido en cobre que mata os estadios larvarios dos organismos mariños.

Atopar trazos comúns nas sustancias adhesivas producidas por organismos mariños é moi importante para desenvolver tanto pegamentos sintéticos como tratamentos que preveñan a acumulación destes animais nos barcos. "Se puidésemos inventar unha maneira non tóxica de desfacer os adhesivos, poderiamos mantelos fóra dos buques sen danar o medio ambiente", afirma Wilker.

FONTE: Revista Consumer

Un equipo internacional de científicos liderado pola Universidade de Shinshu (China) descubriu na provincia de Guangxi (China) unha nova especie de minúsculo caracol de terra: Angustopila dominikae. A súa cuncha é tan pequena (na súa parte máis ancha mide tan só 0,86 milímetros) que poderían caber case 10 exemplares no ollo dunha agulla. O achado foi publicado na revista ZooKeys.

Os investigadores acharon ata sete novas especies de caracois terrestres pero, sen dúbida, o bautizado como Angustopila dominikae, podería ser o caracol máis pequeno do mundo descuberto ata agora. Existen moi poucas especies que mostren este grao de enanismo polo que atopar exemplares vivos é unha tarefa máis que difícil.

De entre as sete especies descubertas, outro dos caracois estivo a piques de superar este récord de tamaño. Os científicos bautizaron a esta especie como Angustopila subelevata e é tan só unha centésima de milímetro maior que a outra especie (é dicir, a parte máis ancha da cuncha mide 0,87 mm).

“Os extremos no tamaño do corpo dos organismos non só atraen a atención do público, senón que suscitan interese en canto á súa adaptación á contorna. Estudar os caracois de terra de cunchas diminutas é importante para avaliar a biodiversidade e a historia natural, así como para establecer as bases para o estudo da evolución do enanismo nos animais invertebrados”, aclaran os científicos.

FONTE: Sarah Romero / Revista Muy Interesante

O segredo da impresionante desaparición do zafiro de mar

Coma se dun espectáculo de maxia se tratase, o zafiro de mar convértese nun auténtico prestidixitador, xa que o diminuto corpo deste crustáceo aparece con cores iridiscentes azul, morado ou verde, e ao segundo vólvese invisible.

Pero, como o consegue? Un equipo de científicos israelí do Instituto Weizmann de Ciencias e o Interuniversity Institute for Marine Sciences acaba de comprobar que a transparencia e o cambio de cor destas criaturas prodúcese cando as estruturas de cristal das súas costas varían en función do ángulo de reflexión.

Os investigadores resolveron o misterio ao analizar a composición da capa de cristal sobre as costas dos zafiros de mar macho, xa que son estes últimos os que presentan cores rechamantes e iridiscentes cores, mentres que as femias son transparentes.

Para lograr os resultados que se publican en Journal of the American Chemical Society, os científicos mediron en primeiro lugar a reflectancia (que determina a cor), e a continuación usaron unha técnica chamada crio-microscopia SEM para observar a organización dos cristais xunto ao material celular que os mantén.

Segundo os científicos, a cor débese á iridescencia, é dicir, é o resultado da luz reflectíndose en estruturas periódicas. Os reflectores de máis dunha capa (un tipo de estrutura coñecida como cristal fotónico) están compostos por finos e transparentes cristais de guanina (unha das cinco bases nitroxenadas que forman parte dos ácidos nucleicos encontrados no ADN).

"As placas de guanina dos zafiros de mar amontóanse en matrices periódicas incriblemente precisas", indican os científicos, intrigados polo proceso que dá a cada unha destas especies a súa cor única. A súa análise revela que o principal factor que determina se un animal será amarelo, azul ou morado é o espazo que hai entre esas placas, controlado por unha fina capa de material celular que as separa.

Así os expertos puideron demostrar que a complexa disposición das placas permite desaparecer a algúns zafiros de mar. Cando certas especies de macho xiran as súas costas cara á luz nun ángulo de 45 graos, á vez que realizan unha manobra de natación en espiral, a lonxitude de onda da luz reflectida sae do rango de luz visible e pasa ao ultravioleta invisible. A luz que chega directamente devolve a cor azul.

A distancia entre as placas é a que determina a lonxitude de onda da luz e polo tanto a cor do organismo. "Canto máis preto estean as placas, máis corta é a lonxitude de onda, é dicir máis azul é a luz que se reflicte dende elas", din os autores.

Segundo os autores do achado, a estratexia dos zafiros de mar ao manipular a luz podería usarse no deseño de estruturas artificiais de cristal fotónico (estruturas a nanoescala que poden manipular o fluxo de fotóns). Entre os posibles usos están os espellos e as pantallas ópticas, e as cubertas reflectantes cambiables.

Os zafiros de mar (do xénero Sapphirina) son copépodos, grupo de crustáceos maxilópodos de pequeno tamaño moi estendidos por todo o planeta, que viven en auga doce ou salgada. Estes animais son apenas visibles para o ollo humano, e miden entre ao redor dun a varios milímetros de lonxitude.

FONTE: Xornal  El Mundo/Ciencia

Seis semanas despois da aproximación da nave New Horizons a Plutón, un científico da NASA resumiu nun vídeo de 23 segundos os momentos álxidos do achegamento ao planeta anano do pasado 14 de xullo. A animación inclúe imaxes reais captadas pola sonda cando se encontraba a 12.500 quilómetros da superficie deste corpo celeste.

Tras completar o seu estudo do sistema de Plutón, a NASA elixiu xa o posible seguinte destino para a nave New Horizons. Segundo sinalou, o seu destino será un pequeno corpo do cinto de Kuiper denominado 2014 MU69. Non obstante, antes de aprobar oficialmente esta extensión da misión, os científicos da NASA terán que facer máis estudos para avaliar se é un obxectivo realista.

O pasado 14 de xullo, a nave espacial foi capaz de tomar imaxes moi nítidas de Plutón e de Caronte, a maior das súas lúas, recollendo máis de 60 xigabits de datos que está a empezar a mandar á Terra para ser analizados polos científicos. 

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Soldados chineses saltando / Imaxe:xatakaciencia.com

Como se recolle en Xataka, citando "100 mitos da ciencia", de Daniel Closa i Autet, "a Terra pesa dez billóns máis que todos os seus habitantes humanos xuntos", polo que "sería coma se unha mosca saltase sobre a superficie dun barco".

FONTE: Xornal El País/Verne

Cinco sentidos tradicionais / Imaxe:redinnova.com

Á parte dos cinco sentidos tradicionais que xa catalogou Aristóteles, temos uns cantos máis: entre 9 e 20, dependendo da definición que usemos. Estes inclúen a propiocepción, que nos permite saber onde están as diferentes partes do noso corpo, os sensores de temperatura (termocepción), da dor (nocicepción) e mesmo o sentido do equilibrio. Algúns apuntan que o máis doado é dividilos en tres grupos: mecánicos (tacto, oído e propiocepción), químicos (gusto, olfacto e os sentidos internos) e a luz.

FONTE: Xornal El País/Verne

Dierentes horarios no mundo / multiclock.softonic.com

Un fuso horario é unha das 24 áreas imaxinarias nas que se divide a Terra con respecto ao meridiano que se toma de referencia, o de Greenwich ,ou meridiano cero, situado en Londres, chamado tamén Tempo Universal Coordinado (UTC).

Polo tanto, cada 15º ao Leste é unha hora máis e cada 15º ao Oeste é unha hora menos. Todas as rexións que se encontran nun mesmo meridiano teñen un horario similar, e estas franxas establécense de norte a sur.

Por que entón España e Portugal que están no memo fuso horario temos horas distintas? Pois moi sinxelo, Franco adiantou unha hora os reloxos españois para estar en sintonía coa hora de Alemaña, polo que ata 1940 os reloxos de España marcaban unha hora menos que a actual e viviran acordes ao horario do meridiano cero. Por este motivo os españois temos unha hora máis que Portugal estando no mesmo fuso horario. España vai unha hora por diante do tempo solar en inverno e dúas horas durante o verán. Ademais, somos os únicos europeos que vivimos coa hora desaxustada con respecto ás horas de luz e de escuridade.

E Canarias? Eles si que teñen a hora de Portugal e Londres! A razón, un Real Decreto do 11 de febreiro de 1922 no que se estableceu que o servizo dos gobernos civil e militar, tribunais, correos, telégrafos, liñas de vapores e demais transportes e oficinas públicas se regulasen conforme ao tempo solar medio correspondente ao seu fuso horario, ou sexa, cunha hora de atraso en relación coa penínsular.

Non merecería unha modificación xa?

FONTE: Xornal abc/ciencia

Colección de tesoiras que se utilizan nun hogar do sécuño XXI / Becky Stern

Hoxe existen en todas as formas e tamaños, para zurdos e mesmo para manexar cos pés. Están presentes na mitoloxía e na superstición: Átropos, a Moira, utilizábaas para cortar o fío da vida dos mortais, e nalgunhas culturas coidase que regalalas trae mala sorte. Hai quen nunca as deixaría abertas; pero o que talvez moitos ignoran é que, ao cortar as uñas ou abrir un paquete, están a facer uso dunha das tecnoloxías máis antigas inventadas polo ser humano; tanto que a súa verdadeira orixe, en palabras do químico e historiador da tecnoloxía Aaron N. Shugar, da Universidade Estatal de Nova York en Búfalo (EE. UU.), "parece estar perdido no veo da historia".

De feito, infinidade de recensións sobre a orixe das tesoiras están equivocadas: non foron inventadas por Leonardo dá Vinci, xa que historicamente aparecen en tempos moi anteriores ao xenio florentino. Pero segundo os expertos, tampouco existen probas de que xurdisen no antigo Exipto cara ao ano 1500 antes da nosa era, como sosteñen moitas webs populares e mesmo a Wikipedia.

Antes de adoptar a súa forma actual, as tesoiras naceron como pequenas cisallas, unha soa peza de bronce en forma de U con ambos os dous extremos afiados para cortar coa presión da man. Segundo a arqueóloga téxtil Gillian Vogelsang-Eastwood, "as tesoiras non se desenvolveron ata aproximadamente o século I d. C., e non hai probas para suxerir que os antigos exipcios as utilizaban. De forma similar, as cisallas non apareceron en Exipto ata o período Tolemaico [desde o 305 a. C.], ou posiblemente incluso o período romano”.

Tesoiras (séculos III-I a.C) atopadas no oppidum de Manching (Alemania)/Andreas Franzkowiak

Vogelsang-Eastwood apóiase nos estudos do eminente exiptólogo da era vitoriana Sir Flinders Petrie, quen en 1918 escribía na revista Scientific American: "O mundo arranxouse sen cisallas durante moitas eras, cortándose a tea cun coitelo de folla redondeada. Cara ao 400 a. C. o xenio mecánico de Italia inventou as cisallas, que en dous ou tres séculos máis se axustaron aos dedos, e así comezaron as tesoiras". Non obstante, investigacións máis recentes atribúenlles unha orixe anterior; pero non en Exipto, senón en Oriente Próximo. O traballo publicado en 1995 polo arqueólogo francés Jean-Claude Margueron na revista The Biblical Archaeologist incluía as tesoiras entre os obxectos achados na antiga cidade de Emar (hoxe en Sirya), datados no século XIV antes da nosa era. Pola súa banda,Shugar apunta que unhas cisallas de ferro aparecían mencionadas por primeira vez nunha taboíña de arxila neobabilónica do século VI a. C.: "Así, parece que as cisallas, dalgunha forma, puideron orixinarse no Oriente Próximo, pero os autores non teñen coñecemento de obxectos arqueolóxicos existentes".

A forma actual, dúas pezas unidas por un parafuso, apareceu en Roma no primeiro século da nosa era, e pouco despois empeza a documentarse a súa presenza en todo o mundo, dende occidente ata China. Segundo o libro de Wiss, unha das primeiras referencias escritas corresponde a San Isidoro de Sevilla, no século VI, que describía as tesoiras de follas cruzadas cun pivote central como instrumentos do barbeiro e o xastre. Durante a Idade Media e en épocas posteriores eran obxectos de artesanía fina que unían á súa utilidade unha factura preciosista: as hastas moldeábanse con formas de animais, de castelos ou mesmo de pernas de muller, asJambes deas Princesses que, segundo o libro de Wiss, facían estrago na Francia do século XVIII.

Pasaron moitos anos dende que Jacob Wiss, fundador da casa que leva o seu nome, utilizara un can San Bernardo correndo nunha roda para mover a súa maquinaria. Hoxe ao aceiro uníronse a outros materiais como o titanio ou o carburo de tungsteno, e a fabricación de tesoiras automatizouse. Pero hai algo que non cambiou: as tesoiras seguen manexándose hoxe exactamente igual que hai case 2.000 anos. Cando as utilizamos, estamos a practicar un xesto que a humanidade leva repetindo case dende que existe a historia.

FONTE: Javier Yañes/Xornal El País

Esta gravación difundida pola NASA hai xa algúns meses podería ser digna de horas de debate na mesa de Cuarto Milenio. As imaxes falan por si soas: un estraño obxecto voador non identificado foi captado polas cámaras da Estación Espacial Internacional nun vídeo publicado pola administración estadounidense. Pero nesta ocasión, á organización resultaralle un pouco máis complicado facer crer que se trata de lixo espacial.

O usuario de Youtube Streetcap1, experto en temas conspiratorios e avistamentos de ovnis, volveu a cargar contra a NASA, recollendo na súa canle un novo vídeo no que se avista un destes estraños obxectos espaciais: “Durante un período no que a cámara se move uns dous minutos, a NASA captou un obxecto distante en cor ouro e rosa... necesitamos, para empezar, que as cámaras da Estación Espacial Internacional empezan a investigar o exterior e a NASA deixe de tratar á humanidade como a nenos”.

As polémicas imaxes incendiaron a rede e moitas páxinas expertas no fenómeno ovni non dubidaron á hora de afirmar que se trata dun novo avistamento real que supón un novo contacto con vida extraterrestre, tal e como informa o xornal británico Daily Express. Algúns tamén acusaron a Streetcap1 de intentar enganar á xente con material falso, pero el sostén que a súa gravación provén directamente da emisión realizada pola axencia estadounidense.

O editor da revista UFO e buscador de vida extraterrestre decidiu seguir cargando contra a NASA, afirmando en ton irónico que lle encanta como a cámara da ISS vira casualmente á dereita, enfoca ao OVNI e despois continúa o seu camiño coma se nada. Dubida que os tripulantes da Estación Espacial Internacional e os seus responsables descoñezan a existencia doutro tipo de vida máis aló da terreal. “Eles están no espazo profundo e aprecian continuamente a terra e todo o que a rodea, como poderían non ter visto o obxecto luminoso? Claro que o fixeron, simplemente non queren que a xente os vexa”.

O vídeo xa superou as 50.000 visitas e moitos usuarios non puideron resistirse a expresar as súas opinións sobre o posible avistamento.

A polémica está servida!

FONTE: Xornal La Voz de Galicia/Sociedade

"Épica". Non se lle ocorreu un adxectivo mellor á NASA para describir a última imaxe obtida polo satélite Deep Space Climate Observatory (DSCOVR). Trátase dunha serie de fotografías única, xa que se pode apreciar completamente iluminada a cara oculta da Lúa, a zona que nunca se pode observar dende a Terra.

A escena fotografouse grazas á Cámara de Imaxes Policromáticas da Terra (EPIC) de catro megapixeis CCD instalada no satélite (DSCOVR) que orbita a máis dun millón de quilómetros da Terra. Estas incribles imaxes foron tomadas o pasado 16 de xullo durante un intervalo de case catro horas. Nese instante a Lúa «sobrevoaba» o Océano Pacífico preto de América do Norte. Pódese apreciar o Polo Norte na parte superior esquerda da imaxe, o que reflicte a inclinación orbital da Terra dende o punto de vista do satélite.

O equipo formado por este satélite e a cámara EPIC está constantemente observando a parte iluminada da Terra acompañándoa no seu movemento de rotación, de tal maneira que os científicos poden controlar o ozono, a vexetación, a altura das nubes e os aerosois na atmosfera. Deste modo, o sistema ofrecerá aos científicos unha serie de imaxes que lles permitirán estudar as variacións destes niveis ao longo de todo o día.

A sonda automática soviética Lúa 3 fotografouna por primeira vez o día 7 de outubro de 1959. Por certo a imaxe non era tan nítida.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Ampliación do cana de Suez / Imaxe: Xornal El País

O pasado xoves, día 6, inagurouse a ampliación da Canle de Suez, a conexión marítima máis curta entre Asia e Europa, que concentra o 8% do tráfico marítimo mundial. Coa nova ampliación pretende competir con outras rutas marítimas como a que atravesa a Canle de Panamá.

A nova ampliación engade á vía de navegación unha canle paralela de 35 quilómetros. Nesta obra invertíronse 7.900 millóns de euros, traballaron 41.000 obreiros as 24 horas do día, 7 días á semana, durante 1 ano, movendo 250 millóns de m³ de solo (o equivalente a 100 pirámides).

Na parte negativa estímase que 800 familias foron desaloxadas, demolidas as súas vivendas e plantacións agrícolas polo Goberno nos pobos de Qantara Sharq e Abtal para executar o proxecto.

Pero a Canle de Suez ten moita historia, que a podes coñecer no vídeo da parte superior.

O profesor da Universidade de Syracusa (Nova York, Estados Unidos) e artista, Sam Van Aken, usou unha antiga técnica de enxerto, pola cal creou árbores que poden dar máis de 40 tipos diferentes de froitas de óso, incluíndo melocotóns, nectarinas, albaricoques e améndoas.

En primavera, do coñecido como “Árbore das 40 froitas”, xermolan froitos rosas e púrpuras. No verán, comezan a xermolar froitos de todos tipos.

En concreto, o proceso de enxerto require de importantes dósis de pacienciae implica cortar un parte dunha rama cun brote proveniente dunha das variedades na que esteamos interesados, e inxerila dentro dunha fenda da denominada “árbore de traballo”. O que se faría envolvéndoo cunha fita adhesiva ata que cicatrice e comece a dar brotes, e medrar na súa nova rama. Este profesor da Universidade de Syracusa repetiu o proceso en varias ocasións durante anos, engadindo anacos de ramas de diferentes variedades.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Imaxe completa da Terra publicada o luns 20 de xullo pola NASA

O pasado luns, a NASA publicou unha imaxe dende o Observatorio do Clima do Espazo Profundo (DSCOVR). Non é unha instantánea máis. Trátase da primeira instantánea da Terra, co disco completo, publicada pola axencia espacial dende a era Apolo (Apolo 17-1972). Segundo o sitio web da NASA, a tinguidura azulada da imaxe é o resultado da luz solar dispersada polas moléculas de aire. Foi tomada dende unha distancia dun millón de millas.

Cebrallo / Imaxe: taringa.net

O cebrallo pertence ao grupo dos Cebroides, un híbrido dunha cebra macho cunha egua, que ao igual que a maioría de híbridos son estériles. Ten máis a aparencia dun cabalo que a dunha cebra, pero con algunhas raias en diferentes partes do corpo, as cales tórnanse máis visibles nas patas. O seu carácter encóntrase entre o da cebra e o cabalo, así que son domésticos e pódense domar e usar como monturas, pero resultan pouco fiables xa que teñen moitos instintos salvaxes, fortes e agresivos, precisándose un xinete experimentado para montalos.

As cicatrices entrecruzadas que marcan a superficie xeada da lúa Europa de Xúpiter / NASA/JPL/University of Arizona

Europa, o satélite de Xúpiter é un dos principais candidatos a albergar vida dentro do Sistema Solar. Durante moito tempo as súas características cicatrices avermelladas foron un misterio.

Esta imaxe enviada pola nave espacial Galileo da NASA mostra a Europa marcada por profundas feridas vermellas, similares ás veas vibrantes que flúen a través do ollo humano.

A pesar do seu aspecto inquietante, a cicatrices vermellas entrecruzamento Europa son, en realidade, gretas e cristas que marcan débiles liñas dentro da codia de xeo da lúa, destacadas polo inchazo e a caída das mareas debido á atracción gravitatoria de Xúpiter.

A NASA cre que baixo a superficie xeada de Europa hai un enorme océano de auga líquida, e esa auga, ás veces, escapa entre as placas de xeo. A cor avermellada podería deberse precisamente aos depósitos de sal que a auga vai acumulando nas gretas.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Este termo define á capa do subsolo da codia terrestre que se atopa permanentemente conxelada.

Ten unha idade xeolóxica de máis de 15.000 anos, e agora está en continuo desxeo, proceso polo cal libera á atmosfera moitas toneladas de metano e dióxido de carbono.

Tamén chamado permaconxeamento ou permaxel, o seu estudo serve para rexistrar as temperaturas do planeta nos últimos séculos. Para chegar a coñecelas, os investigadores perforan o seu interior e extraen unha serie de mostras, que achegan información acerca das variacións climáticas.

O permafrost pode dividirse en dúas capas: perxelisolo, que é a máis profunda, e molisol, a máis superficial e que tende máis doadamente a desconxelarse. A maior parte do permafrost encóntrase en Noruega, Siberia, Tibet, Canadá, Alasca e algunhas illas como as Illas Georgias do Sur, situadas no Océano Atlántico sur.

FONTE: Revista Muy Intersante

O cempés Hades, a máis dun quilómetro baixo os nosos pés / J. Bedek

Un equipo internacional de investigadores descubriu un cempés vivindo á incrible profundidade de 1.100 metros, con diferenza o animal máis “profundo” deste tipo xamais atopado. A criatura foi achada por membros da Sociedade Bioespeleológica Croata en tres covas diferentes do montes Velebit, en Croacia. A nova especie, cuxo hábitat atópase a máis dun km. baixo o subsolo, foi chamada Geophilus hadesi. Hades é o deus do inframundo na mitología grega. O achado acábase de publicar na revista ZooKeys.

Axexando desde as escuras bóvedas dalgunhas das covas máis profundas do mundo, o nome de Hades elixido para este ciempiés tamén serve para emparejarlo con outro parente subterráneo, Perséfone, a raíña do inframundo e outra clase de cempés subterráneo.

Os cempés son carnívoros que se alimentan dando caza a outros invertebrados. Son habitantes comúns de moitas covas, pero os membros desta orde particular, chamado dos xeofilomorfos, só moi raramente buscan acubillo nalgunha delas. De feito, as especies cuxo ciclo vital completo desenvólvese dentro dunha cova son extremadamente raras neste grupo.

Por iso, os cempés Hades e Perséfone son unha excepción á regra. Trátase, en efecto, dos dous únicos cempés xeofilomorfos que se adaptaron a vivir exclusivamente en covas. Por iso levan os nomes dun rei e unha raíña do mundo subterráneo.

Como a maioría dos cavernícolas, o novo cempés mostra unhas caracerísticas que son inusuais entre as súas conxéneres, pero que a miúdo coinciden coas doutros artrópodos que tamén viven en covas. Así, Hades loce unhas antenas moi longas, un tronco segmentado e garras nas patas. Está equipado con mandíbulas poderosas que incorporan glándulas velenosas, e con garras curvas e longas que lle permiten capturar e manter firmemente suxeita á súa presa. Nin que dicir ten que o cempés Hades é un dos principais depredadores que se arrastran na rocosa escuridade da cova.

A nova especie súmase así ás criaturas asombrosas que viven nas covas do Velebit, unha montaña que se estende ao longo de máis de 145 km. e que, no seu conxunto, considérase un punto quente da diversidade subterránea.

Ao igual que Hades, que gobernou sobre o reino das sombras, o novo cempés habita entre un extraordinario número de animais cavernícolas pálidos, algúns coñecidos pola ciencia e moitos outros aínda por descubrir. O achado proba unha vez máis o pouco que sabemos da vida subterránea, e que ata nas zonas mellor estudadas é posible achar animais incribles.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Mosca / Imaxe:curiosidades.batanga.com

Comezo hoxe un apartado adicado a esas preguntas que nunca te atreviches a facer en voz alta, coas súas despostas.

A primeira pregunta é:  Onde van todas as moscas no inverno?

As moscas son unha das moitas cousas molestas que chega co verán, incluíndo a calor, a praia, os pantalóns curtos e que ás dez da noite aínda sexa de día. Segundo conta BBC, as moscas non o pasan ben co frío, pero (evidentemente) tampouco chegan a morrerse todas e extinguirse. Estes insectos pasan o inverno en gretas e fisuras nun estado similar á hibernación, desperezándose en primavera para poñer os seus ovos. As larvas adoitan vivir en materia en estado de descomposición, que está a maior temperatura que o ambiente, o que lles permite aguantar.

FONTE: Xornal El País/Verne

O seu nome científico é Anabas testudineus, coñécidas comunmente como percas rubideiras ou gateadoras, está sendo unha precupación para os científicos de Australia, pola súa presenza nese país.

Un equipo da Universidade James Cook gravou imaxes dun exemplar desta especie en Townsville, na costa norte do país. O máis rechamante é que o peixe non está na auga, senón sobre a terra seca. E esa é precisamente a principal fonte de preocupación: as percas rubideiras son moi resistentes e agresivas. Poden vivir e desprazarse ata seis días fóra da auga, o que as converte nunhas invasoras pertinaces, e segundo os últimos estudos mesmo resisten ben o sal malia ser unha especia de auga doce.

Habituais en ríos e lagos de Asia, crese que chegaron a Oceanía dende Papúa Nova Guinea e o que preocupa é como expulsalas. Son capaces de esconderse e hibernar seis meses no barro e en ocasións matan os seus predadores inchándose ata afogalos cando intentan comelas.

FONTE: Xornal El Pais

Esta avespa rouba o libre albedrío da súa presa cunha soa picada antes de comela viva. Por iso, foi nomeada Ampulex dementor en homenaxe aos dementores, eses monstros dos libros de Harry Potter que absorven a alma das súas vítimas. Esta avespa caza cascudas inxectando un veleno no ventre da súa presa que a converte nun zombi ao bloquear os neurotransmisores. Unha vez que a cascuda perdeu o control, a avespa arrastra a súa presa ata un lugar seguro onde devorala.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

O peixe serra de dente pequeno (Pristis pectinata) / zap.aeiou.pt

Moitos descubrimentos acontecen de chorra, e o dos investigadores da Universidade de Stony Brook é o último deles. O que buscaban entre os peixes serra dos ríos de Florida non era un milagre, senón un dato aburrido pero esencial para esa poboación de peixes ao bordo da extinción: o seu grao de uniformidade xenética como consecuencia da endogamia que adoitan padecer as poboacións con moi poucos individuos. E o que encontraron é moito mellor que iso: que as femias virxes empezaron a ter fillos. Sen necesidade de sexo.

A partenoxénese (nacemento virxe), pola que unha especie sexual ten a posibilidade de reproducirse por unha especie de clonación natural das femias, é un fenómeno común en invertebrados como os insectos, e mesmo se documentou ocasionalmente en vertebrados como paxaros, réptiles e quenllas, case sempre en catividade. Pero os peixes serra de Florida son o primeiro exemplo descrito no seu hábitat natural, nunha poboación que segue reproducíndose sexualmente na maioría das ocasións, e onde a partenoxénese non é unha curiosidade de zoolóxico: o 3% dos peixes serra de alí son fillas de virxes. Os machos, por certo, nunca teñen esa capacidade, en ningunha especie.

O peixe serra de dente pequeno (Pristis pectinata) é unha especie en perigo extremo de extinción, cunha poboación que se viu decimada ata menos do 5% do seu tamaño en 1900. A especie sobrevive case exclusivamente no sueste de Florida. Son uns peixes de bo tamaño: alcanzan con facilidade o medio metro de lonxitude. E teñen esa fealdade inconfundible: coa boca torcida e os dous ollos ao mesmo lado da cara, nun pesadelo biolóxico que resulta da conveniencia de nadar estendendo as aletas aos lados do corpo, en lugar de verticais.

Estes investigadores, recolleron, e devolto á auga, 190 individuos entre 2004 e 2013. Analizáronos coas técnicas xenéticas convencionais para estimar o grao de variedade xenética de cada individuo: utilizan unhas secuencias de ADN que, ao ser moi variables na especie, permiten calcular o parentesco interno dun individuo consigo mesmo. Todos temos un xogo de cromosomas herdado da nai e outro do pai, e o noso xenoma contén polo tanto un rexistro das diferenzas xenéticas entre a nosa nai e o noso pai.

Cando as poboacións se reducen ata o risco de extinción, os dous proxenitores tenden a ser primos ou mesmo irmáns, pola sinxela razón de que non é doado encontrar outra cousa polos arredores. Un parentesco interno (IR, por internal relatedness) de 0,25 quere dicir os pais eran primos; un de 0,50 revela que eran irmáns. Os científicos de Stony Brook encontraron sete peixes serra cun IR próximo a 1: os seus dous xogos de cromosomas son idénticos, ou case, e polo tanto non proveñen de pai e nai, senón só da nai.

Os científicos conxecturan que estes casos de partenoxénese son adaptativos, é dicir, un intento das femias por superar a escaseza de machos (e de calquera outra cousa). É só unha hipótese. Cren que a partenoxénese pode estar moito máis estendida no mundo animal do que cremos. E recordan que o proceso é extremadamente improbable, ou imposible, en humanos.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Coral plumoso / Michael Janes (WWF)

Os científicos atoparon fronte ás costas de Tailandia esta nova especie de coral brando con tentáculos como plumas.

FONTE: Xornal El país/Ciencia

A Axencia Espacial Europea (ESA) difundíu hai uns días este vídeo que amosa a Peninsula ibérica e a Canarias iluminadas pola noite, con imaxes captadas da Estación Espacial Internacional (ISS). O vídeo componse de fotografías realizadas pola astronauta italiana Samantha Cristoforetti, que actualmente se encontra vivindo a bordo da ISS, unidas nunha soa secuencia mediante a técnica de estafe-lapse.

Espectacular!

Seguindo co “Top 10" de 2015 das especies destacadas das 18.000 que se descubren cada ano e seleccionadas polo Instituto Internacional para a Exploración de Especies, tócalle hoxe a iste animal en forma de cogomelo: Dendrogramma enigmática.

Aparentemente relacionados coas augamares e as corais, son pequenos animais parecidos aos cogomelos, cunha boca no extremo do “talo” e o outro extremo coa forma dun disco aplanado. Encontráronse nos fondos mariños de Point Hicks (Australia) a máis de 1.000 metros de profundidade. Miden de 8 mm de longo e o disco superior apenas supera os 10 mm.

FONTE: Revista Muy Interesante

Seguindo co “Top 10" de 2015 das especies destacadas das 18.000 que se descubren cada ano e seleccionadas polo Instituto Internacional para a Exploración de Especies, tócalle hoxe a esta babosa mariña do arquipélago xaponés sorprende polas súas rechamantes cores azul, vermello e ouro.

Bautizada como Phyllodesmium acanthorhinum, é considerada considera como "o elo perdido" entre as babosas de mar que se alimentan de corais e as que dependen de hidroides, unha etapa da vida de varias especies mariñas.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Cada ano para celebrar o aniversario do nacemento de Carlos Linneo (o botánico sueco do século XVIII considerado pai da taxonomía moderna), o 23 de maio, un comité internacional de investigadores dá a coñecer a selección da lista "Top 10" de novas especies máis destacadas, entre as preto de 18.000 que se descobren cada ano.

Hoxe falaremos da primeira, atopada en Marrocos, a Cebrennus rechenbergi  é unha araña moi áxil que foxe dos seus depredadores con acrobacias.

Ao detectar algún sinal de perigo adopta primeiro unha actitude ameazante pero, se esta estratexia non non funciona, sae correndo e dá pinchacarneiros para acelerar a súa fuxida.

Dado que vive no deserto, onde non hai lugar para esconderse, os investigadores consideran que esta estratexia é a última baza do arácnido para librarse dos seus depredadores.

FONTE: Xornal el Mundo/Ciencia

"Opah" / Imaxe: NOAA FISHERIES WEST COAST

A diferenza das aves e os mamíferos, a maioría dos animais está á mesma temperatura que hai no exterior. Adóitase dicir deles que son de sangue frío, porque dan esa sensación ao tacto, pero sería máis correcto dicir que son poiquilotermos (de feito algúns poden estar bastante quentes se lles dá o sol). Caracterízanse en que, en vez de manter unha temperatura interna estable como os humanos, permanecen máis ou menos á mesma que hai no ambiente. Pero como a calor aumenta a velocidade das reaccións bioquímicas que acontecen nos animais, estes ás veces necesitan moverse para refrescarse ou quentarse. Nalgúns casos mesmo deben desenvolver compostos anticonxelantes para non morrer.

E aínda que o 99 % das especies de peixes recorren a esta estratexia, algúns deles (como o atún, a quenlla peregrina e o peixe espada), non son considerados como «animais de pura raza frío». O motivo é que son tan rápidos e musculosos que manteñen quentes algunhas partes do seu corpo, grazas tamén á existencia de radiadores internos que rescatan a calor do seu sangue. Agora, un grupo de investigadores do NOAA (Administración Nacional Oceánica e Atmosférica) descubriu que o peixe lúa real, (tamén coñecido como «xitana», Lampris guttatus ou "opah") é o primeiro peixe de sangue quente ao 100 por cento, ao igual que as aves e os mamíferos. Segundo o achado, publicado o pasado xoves na revista Science, o seu corpo está a uns 5 graos centígrados máis que a auga fría de arredor, aquilo que lle permite nadar máis rápido e ver mellor.

Para descubrir se os "opahs" eran ou non peixes de sangue quente, os investigadores recolleron datos das súas temperaturas nos animais que capturaron na Costa Oeste de Estados Unidos, e tamén seguiron as súas temperaturas cando se somerxían despois.

Pero o descubrimento produciuse cando o coautor do estudo, recolleu unha mostra das branquias dun "opah". Alí encontrou un novo tipo de «radiador» similar os que usan eses peixes que «non son de pura raza frío», como as quenllas, e que lles permiten manter quentes algunhas zonas do seu corpo.

En concreto, observaron que os vasos sanguíneos das branquias estaban deseñados para minimizar a perda de calor, seguindo un sistema de contracorrente, que consiste en poñer en contacto o sangue frío coa quente nalgunhas zonas para evitar que se perda enerxía a través da pel. Isto consegue manter todo o corpo máis quente que a auga do exterior.

Aínda nos quedan moitas cousas por aprender!

FONTE: Xornal abc/ciencia

Cova, situada en Nova Zelandia / Imaxe: Waitomo.com

A Arachnocampa luminosa é unha especie de mosquito única en Nova Zelandia, e tanto a súa larva coma o imago son luminiscentes. Miles destas pequenas criaturas irradian a súa brillante luz dando a esta cova, situada no norte de Nova Zelandia, unha imaxe totalmente onírica.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Monte Roraima / LARESERVA

Outro deses lugares que parecen quitados doutro planeta é o Monte Roraima, coñecido tamén como Tepuy Roraima, que é o punto máis alto da cadea de mesetas tepuyes (montañas tabulares) da serra de Pacaraima. Os cumes das mesetas do parque considéranse algunhas das formacións xeolóxicas máis antigas da Terra, que se remontan a uns dous mil millóns de anos, no Precámbrico.

FONTE:Xornal abc/ciencia

Unha nave de carga da serie Progress atracando na Estación Espacial Internacional / NASA

A nave rusa Progress 59, descontrolada no espazo dende o seu lanzamento falido o pasado 28 de abril, caerá á Terra hoxe, venres, aínda que os expertos definen aínda unha forquita ampla en canto á hora. Segundo o cálculo máis recente da web especialista en seguimento de obxectos espaciais Satflare.com, o artefacto non tripulado caerá ás 8.10 (hora peninsular española), cunha marxe de seis horas máis e seis horas menos. A axencia espacial rusa Roscosmos estimara o mércores pasado unha ventá temporal de 21 horas en torno ás 10.39 (hora peninsular). En calquera caso, sobre o momento da caída e, polo tanto, o lugar exacto, inflúen as condicións atmosféricas e solares.

O cargueiro espacial leva case tres toneladas de subministracións que ían dirixidas á Estación Espacial Internacional (ISS). O fallo na operación de lanzamento, probablemente debido a un problema na separación da terceira etapa do foguete Soyuz que o puxo en órbita, pero aínda sen confirmar polos expertos, impediu o despregamento correcto de varias antenas da nave, o que imposibilitou tanto a aproximación automática á ISS para engancharse alí como a debida comunicación co centro de control en Terra.

Horas despois do contratempo a nave, estaba indebidamente en rotación sobre si mesma (cumprindo un xiro completo cada cinco segundos) e, tras múltiples intentos dos expertos rusos para recobrar o control da nave, deuse por perdida. Os expertos en seguimento de artefactos e fragmentos espaciais identificaron ata 40 anacos de material (da propia nave e da última etapa do foguete) arredor do cargueiro.

Na reentrada na atmosfera terrestre, a Progress-59 queimarase, pero non se descarta que non se destrúan algunhas pezas, como o sistema de enganche á ISS. A franxa terrestre de caída está comprendido entre os 52 graos de latitude Norte e os 52 Sur. De calquera forma, os expertos afirman que o risco que pode supoñer para persoas 1 entre 10.000) é moi baixo xa que o máis probable é que se algún anaco da Progress-59 chega á superficie terrestre sexa sobre o mar ou nalgún territorio deshabitado.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Lago Natron / BOREDPANDA

Existen no noso planeta Terra lugares sorprendentes que parecen quitados doutro planeta ou galaxia, facéndoos fascinantes e incribes.

É o caso do lago Natron, situado no Grande do Rift de Tanzania, preto da fronteira con Kenya, de auga salgada. A característica cor avermellada das súas augas débese ás algas que habitan nel. A alta cantidade de sal que contén, así como a súa alta temperatura fano inhabitable para a maioría dos animais, salvo para os peixes Alcolapia alcalica, que se poden adaptar ás súas duras condicións, e para os flamencos que poden filtrar as súas augas.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Un 24 de abril 1990 foi posto en órbita o telescopio espacial Hubble (HST), que orbita no exterior da atmosfera, en órbita circular arredor da Terra a 593 km sobre o nivel do mar, cun período orbital entre 96 e 97 min.

A NASA e a Axencia Espacial Europea (ESA), que colaborou con EUA nesta multimillonaria misión, celebraron a semana pasada os 25 anos de fascinantes descubrimentos do Hubble.

Unha das actividades foi o concurso Ode to Hubble, consistente en presentar nun vídeo curto relacionado co legado do telescopio, expresando como “Hubble” o que se convertirá nunha fonte de inspiración.

Dous vídeos con firma española acadaron o primeiro e segundo premio dete concurso: Bariónica, o vídeo presentado pola gaditana Desiré de Palacio levou o primeiro premio e o segundo premio foi para o Observatorio Astronómico da Universitat de València, co vídeo titulado Hubble’s Time Machine (A máquina do tiempo do Hubble).

Podedes velo naparte superior.

Recreación da sonda Messenger na órbita de Mercurio / University of Colorado Boulder

A sonda Messenger da NASA chegou a Mercurio en marzo de 2011 tras unha viaxe de sete anos e case 8.000 millóns de quilómetros, converténdose no primeiro artefacto humano en orbitar o planeta máis próximo ao Sol do noso sistema. Dende entón, os seus instrumentos realizaron detallados mapas da superficie deste mundo misterioso, estudaron a súa composición, o seu campo magnético e a súa case inexistente atmosfera, arrancando os segredos do planeta. Agora, chegoulle o seu final. A axencia espacial americana anunciou que a nave estrelarase contra a superficie de Mercurio o próximo xoves, día 30 a 12.000 quilómetros por hora tras esgotar o seu propulsor e cumprir a súa misión científica. A Messenger caerá no lado do planeta afastado da Terra, polo que os enxeñeiros non serán capaces de ver en tempo real a situación exacta do impacto.

Os operadores da misión na Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory (APL) completaron a semana pasada a cuarta dunha serie de manobras de corrección de órbita deseñadas para atrasar o impacto da nave espacial contra a superficie de Mercurio. A última manobra realizouse o venres, día 24.

Aínda que Mercurio é un dos veciños planetarios máis próximos da Terra, o planeta era un misterio case absoulto antes da chegada da misión Messenger.

A primeira misión da nave cando alcanzou Mercurio foi orbitar o planeta e recoller datos durante un ano terrestre. O bo estado dos instrumentos, suficiente combustible e a aparición de novas preguntas serviron para deseñar dúas extensións da misión, ata completar case catro anos e varias primicias científicas.

Un achado clave proporcionou apoio convincente para a hipótese de que Mercurio alberga abundante auga conxelada e outros materiais volátiles nos seus cráteres polares permanentemente en sombra. Os datos indicaron que o xeo nas rexións polares de Mercurio sería de máis de dous quilómetros de espesor. Por primeira vez, os científicos comezaron a ver con claridade un capítulo na historia de como os planetas interiores, incluída a Terra, adquiren a auga e algúns dos compoñentes químicos básicos para a vida.

Unha capa escura que cobre a maior parte dos depósitos de xeo de auga apoia a teoría de que os compostos orgánicos, así como a auga, chegaron dende o exterior do sistema solar ata os planetas interiores e puideron dar lugar á síntese química prebiótica e, en consecuencia, á vida na Terra.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Característica lingua azul do Tiliqua scincoides / Imaxe:upload.wikimedia.org

Existen algunhas especies animais cunha característica: lingua de cor azul, morada ou lavanda que os fan particularmente especiais. Entre eles encóntranse o lagarto lingua-azul, o can Chow Chow ou o oso negro. Pero, por que teñen as súas linguas esta cor azulada tan rechamante e irregular?

Lagarto de lingua azul: Para empezar a lingua nunha cor tan rechamante serve de protección contra os depredadores, como xa acontece con outras especies que usan as vivas cores para amedrentar os que buscan alimentarse destas criaturas. Os lagartos coa lingua azul, concretamente o escinco de lingua azul (Tiliqua scincoides) son moi comúns nas sabanas e rexións semidesérticas de Australia e o feito de que sobresaia tanto a súa lingua e a expoñan tanto ao exterior é porque teñen a capacidade de ulir a través delas.

Chow Chow: Descoñécese por que esta robusta raza de can orixinaria de China ten a lingua azulada ou mesmo púrpura ou negra pero o xene con esta tonalidade na lingua adoita ser dominante nesta raza e a súa cor depende tamén da coloración do pelo do can. Outra das razas de can que comparten este pintoresco trazo cos Chow Chow (que significa can león inchado) son os Shar Pei (ou Pel de area), tamén de orixe chinesa.

Oso negro: O Ursus americanus é o oso máis común de Norteamérica e cun tamaño entre os 100-130 cms de alto e os 140-200 cms de longo. A cor da súa pelaxe varía do negro ao branco, pasando marrón, canela ou louro. Estes osos son capaces de terse de pé e de andar sobre as súas patas traseiras. A pesar do seu tamaño poden chegar a correr ata 55 km/h. A súa media de vida é de 10 anos aínda que poden chegar a vivir ata os 30 anos.

FONTE: Revista Muy Intersante/Natureza

Este exemplar de Ili pika foi visto o pasado verán nas montañas chinesas de Tianshan / LI WEIDONG (NATIONAL GEOGRAPHIC)

O pequeno mamífero da imaxe con orelliñas redondas, cara de oso de peluche e mirada tenra chámase Ili pika e podería exintinguirse en calquera momento. Durante anos escondeuse nas montañas de Tianshan, ao noroeste de China, ata que en 1983 o científico Weidong Li atopouse cun exemplar por accidente. O ano pasado descubridor e descubrimento volvéronse ver outra vez por casualidade. O encontro foi breve, pero tras varios días de expedición xunto a outros expertos concluíron que só quedan uns 1.000 individuos desta especie, segundo recolle National Geographic.

A principios dos oitenta, o Goberno chinés enviou a Li, científico no Instituto de Ecoloxía e Xeografía de Xinjiang, ás montañas para que estudase os recursos naturais da zona. O investigador percorría a zona de Jilimalale cando viu unha pequena cabeza emerxer dunha das rochas. Ao achegarse foi incapaz de identificar ese pequeno animal, duns 20 centímetros. Atrapouno e levouno á Academia chinesa de Ciencias onde certificaron que se trataba dunha nova especie. Li viaxou en máis ocasións a esta rexión ata que en 1985 encontrou máis espécimes que remataron de confirmaron o descubrimento. Os Ili pika, tamén coñecidos como Ochotona iliensis, son pequenos mamíferos que viven en grandes elevacións montañosas (entre 2.800 e 4.100 metros de altura), alimentándose de herba. Pouco máis se sabe destes animais, dos que se avistaron só 29.

Nos noventa estimouse que a súa poboación estaba en torno aos 2.000 individuos, segundo a Unión Internacional para a Conservación da Natureza. En 2008, esta mesma organización, incluíu estes animais na lista de perigo de extinción. Agora, tras a última viaxe de Li ás montañas, a estimación baixa aos 1.000 exemplares. O problema xa non é só o efecto do quentamento global - "Xa non viven nas zonas que adoitaban estar", apunta-, senón como explica o científico en CNN e National Geographic, "non" existe "un equipo de expertos estudando e protexendo a especie". O traballo deste defensor dos Ili Pika está financiado do seu peto e as doazóns ocasionais que recibe de institucións como World Wide Fund for Nature.

Á espera dos fondos, este animalillo conseguiu a atención dos medios. Dende que National Geographic publicara a imaxe do último Illi pika avistado por Li, xornalistas e internautas interesáronse por coñecer a súa historia. Ademais dos detalles científicos, novas teorías empezan a alongar a súa lenda. Algúns cren que se trata do inspirador do personaxe de Pikachu en Pokemon.

FONTE: Xornal El País/verne

Ao atlas do mundo saíulle unha penca. Concretamente, a nova terra emerxida está situada a 45 quilómetros de Nuku’alofa, a capital de Tonga, país insular da Polinesia.

Trátase dunha illa (ou por ser máis precisos, un illote) de medio quilómetro de lonxitude que se formou a consecuencia da erupción do Hunga-Tonga, activo dende o mes de decembro.

O violento espertar deste volcán submarino creou a illa número 176 do arquipélago, como proclamou oficialmente o ministro de Terras de Tonga. De momento, non é recomendable ir a visitala, xa que a actividade volcánica continúa (cae chuvia ácida nun radio de dez quilómetros) e a nova mancha no mapa, feita de magma fragmentado, é inestable.

FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza

Mañá, venres 20, poderemos apreciar como se escurece o día, debido ao paso da Lúa diante do Sol, nun fenómeno coñecido como eclipse de Sol. En Europa e en concreto no noso país será de forma parcial.

Datos da eclipse:

Horario e duración da eclipse (A Guarda)

Inicio da eclipse: 9h 3min 51s

Máximo da eclipse: 10h 6min 31s

Fin da eclipse: 11h 14min 39s

Duración da eclipse: 2h 11min

Características da eclipse parcial no máximo local:

Magnitude: 0,782

Oscurecemento: 73,4 %

Altura sobre o horizonte: 25,6º

Razón do diámetros entre a Lúa e o Sol: 1,046

Distancia entre os centros da Lúa e o  Sol: 7,77´

Precacións:

Non se debe mirar directamente ao Sol a non ser que dispoñas de filtros especiais homologados para tal efecto, nunca caseiros. Xamais debes utilizar radiografías, cristais de soldadura ou similares. Sen a protección axeitada, aínda que non se sintan molestias, a retina absorbe unha grande cantidade de enerxía infravermella e ultravioleta podendo sufrir graves lesións nos ollos, como cegueiras temporais e mesmo definitivas. Non é para tomalo por a broma. Mesmo con protección é aconsellable mirar ao Sol por períodos curtos, nunca de forma continuada e con descansos entre medio.

Hai unha solución para evitar riscos, seguilo por medio da internet en directo premedo AQUÍ.

FONTE: Datos do Instituo Xeográfico Nacional

O reino animal non deixa de mostrar imaxes impactantes. Neste caso é un espectacular ataque de leóns famentos a un elefante. O vídeo mostra como os depredadores intentan conseguir un elefante novo sen culminar con éxito.

Un total de 14 leóns intentan por todos os métodos posibles derrubar ao elefante, pero o maior tamaño deste fai imposible a manobra. Nin os saltos enriba do elefante nin os enormes dentes dos leóns conseguen derrubar a súa presa. Finalmente, a auga convértese no aliado do gran mamífero, xa que os leóns temen internarse no río mentres que o maior tamaño do elefante lle permite moverse sen problemas.

O vídeo foi gravado durante un safari en Zambia polo xornalista Jesse Nash, o profesor de arte de Long Island Dan Christofel, o naturalista Steve Baker e a australiana Nina Karnikowski.

FONTE: Xornal El Periódico/Tencnoloxía/Redes

Un exemplar de ppñbo antártico / TOMAS LUNDÄLV

Os polbos teñen tres corazóns e sangue azul. Esa cor débese a que en lugar de utilizar a molécula hemoglobina para transportar o sangue osixenado polo seu corpo, empregan hemocianina, unha molécula que, en vez de ferro, contén cobre. Esta proteína tamén está presente no sangue doutros moluscos, en crustáceos e arácnidos para transportar o osíxeno.

Polo que respecta ao trío de corazóns dos octópodos, dous bombean sangue sen osíxeno ás branquias, mentres que o terceiro se encarga de repartir o sangue con osíxeno pola súa anatomía. Non sorprende, pois, que o sistema circulatorio e respiratorio destes moluscos cefalópodo fascinase e espertase o interese dos científicos, que agora describiron nunha especie concreta de polbo outro interesante mecanismo.

Un equipo de investigadores do Instituto Alfred-Wegener, en Alemaña, quería comprender que procesos leva a cabo o organismo do polbo antártico (Pareledone charcoti) para sobrevivir nas xélidas augas nas que vive. Xa se sabía que era grazas ao seu sangue azul, pero agora descubriron que este polbo utiliza unha estratexia única para transportar o osíxeno polo seu sangue que lle permite aguantar mellor que outras especies de octópodos os cambios de temperatura. Os detalles deste proceso publícanse esta semana na revista Frontiers in Zoology.

A resposta do corpo do polbo antártico, sinalase na publicación, é distinta e máis eficiente que a doutros animais acuáticos que viven neste ambiente extremo, como algúns peixes antárticos. E tamén é mellor que a doutras especies de polbo.

En concreto, os investigadores compararon os sistemas do antártico Pareledone charcoti con dúas especies que habitan zonas máis cálidas, o Octopus pallidus, que vive no sueste de Australia, e o mediterráneo Eledone moschata.

Das tres especies de polbo analizadas nesta investigación, o antártico presentou a maior concentración de hemocianina (polo menos un 40% máis). A cantidade desta proteína no seu sangue é tamén a máis alta que se encontrou en calquera especie de polbo estudada.

Segundo os científicos, a alta concentración deste pigmento veríase compensada pola escasa capacidade da hemocianina para levar osíxeno aos tecidos en ambientes moi fríos, e polo tanto, podería axudar a garantir unha subministración de osíxeno abondo para garantir un bo funcionamento do seu organismo cando está nesas xélidas augas.

O estudo tamén mostrou que o sistema de transporte de osíxeno do polbo antártico era máis eficiente cando o animal estaba exposto a temperaturas de 10ºC que a 0ºC, e comprobaron que podía transportar máis osíxeno que as outras dúas especies, habituadas a vivir en climas máis cálidos. Segundo apuntan os científicos, esta habilidade podería facer que o antártico se adapte mellor que outros polbos ao cambio climático, pois lle permite sobrevivir tanto en augas moi frías coma máis cálidas.

Esta gran capacidade de adaptación, engaden, podería ser unha das claves que expliquen o abundantes que son os polbos antárticos pois, ademais de vivir en augas moi frías, foron divisados noutros ecosistemas máis cálidos.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

O Museo Australiano amosa a mandíbula da quenlla / AFP

Unha criatura mariña de corpo brando e rosado, fuciño carnoso e dentes como cravos foi encontrada preto da costa australiana. Os pescadores coñéceno como “o alien das profundidades” pola súa viscosa aparencia. Non obstante, non é máis que a estraña quenlla encanto (Mitsukurina owstoni) á que os científicos riscan de “fósil vivente”, pois cren que se trata dunha especie duns 125 millóns de anos de antigüidade e da que sabe moi pouco, salvo que adoita frecuentar o Pacífico, o Atlántico e o Índico. O exemplar foi doado ao Museo Australiano, onde se mostrou á criatura ao público.

Este último “alien das profundidades” foi achado preto de Eden, na zona sueste da costa de Australia, a unha profundidade de 200 metros. Foi entregado a un acuario local, que o mantivo en "excelentes condicións" para o museo.

Este último exemplar de quenlla encanto, do que tomaron mostras de tecido para realizar análises xenéticas, será preservado polo museo e posto a disposición para a investigación.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Gotas de chuvia no chan / Imaxe:tiempo.com

Un equipo de científicos do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT) identificou o mecanismo que libera o particular olor a mollado que notamos cando chove. O achado foi publicado na revista Nature Communications.

Para a súa investigación, os expertos realizaron preto de 600 experimentos en 28 tipos diferentes de superficies incluíndo os chans de todo o campus do MIT, ao longo do río Charles e mesmo o chan areento da praia de Nahant (Massachusetts). Unha vez no laboratorio, mediron a permeabilidade de cada mostra de chan vertendo o material en tubos longos para empezar e logo engadindo auga á parte inferior de cada tubo mentres tomaban medidas da velocidade á que se levantaba a auga a través do chan. Descubriron que canto máis permeable era o chan, máis rápido levantábase a auga.

Por outra parte, depositaron gotiñas individuais de auga en cada unha das superficies obxecto de estudo, simulando diversas intensidades de chuvia. O experimento revelou que canto maior foi a liberación da gotiña, máis rápida foi a súa velocidade máxima.

Capturando as gotas de chuvia no momento do impacto con cámaras de alta velocidade descubriron un mecanismo non visto antes: cando unha gota de auga golpea unha superficie, comeza a aplanarse e simultáneamente comezan a ascender pequenas burbullas antes de estalar no aire. Así, dependendo da velocidade da gota e das propiedades da superficie, dispérsase unha nube frenética de aerosois polo aire, o que provoca este particular olor a mollado. A conclusión foi que se producen máis aerosois cando a chuvia é lixeira, pero se expulsan en maior número cando chove intensamente.

Os investigadores aclaran que, en ambientes naturais, os aerosois poden levar elementos aromáticos, xunto coas bacterias e os virus que están almacenados no chan. Estes aerosois son liberados durante a chuvia e estendidos pola forza do vento.

FONTE: Revista Muy Interesante

O ornitorrinco xunto co Equidna son as especies que perviven na actualidade da orde dos monotremas, únicos mamíferos que poñen ovos na vez de parir as crías. O seu nome científico é Ornithorhynchus anatinus.

Imos coñecer algo máis deste peculiar animal no seguinte vídeo.

O Observatorio de Dinámica Solar da NASA comezou a observar o Sol o 11 de febreiro de 2010, coa captura de máis dunha foto por segundo durante 24 horas ao día dende entón. Os máis de 200 millóns de fotos e 2.600 terabytes de datos capturados proporcionan unha "imaxe clara", "sen precedentes " do que acontece na súa superficie.

Iste é o resultado!

Primeira superlúa do 2015 / Imaxe: beevoz.com 

A primeira superlúa do 2015, que ten lugar cando o satélite se sitúa no punto máis próximo á Terra, producirase hoxe, mércores. Con todo, non vai ser unha superlúa habitual senón unha lúa negra, xa que estará en fase nova, é dicir, non se poderá observar en todo o seu esplendor.

Concretamente, a lúa situarase no seu punto máis próximo ao planeta tan só 8 horas despois de atoparse na súa fase nova. Esta situación provocou a controversia entre os expertos, algúns dos cales non consideran este caso como o dunha superlúa, precisamente, porque non pode observarse.

Por esta razón, outros chaman a este fenómeno a lúa negra, aínda que esta denominación tamén se usa para a terceira das catro lúas novas da tempada (desde o solsticio de decembro ao equinoccio de marzo).

A próxima superlúa rexistrarase o próximo 20 de marzo e tamén será con lúa nova, é dicir, unha lúa negra. Con todo, ese día o satélite pasará por diante do Sol, producíndose unha eclipse solar total que poderá verse en España así como en latitudes árticas, Groenlandia, Islandia, outros puntos de Europa, norte de África e Asia nororiental.

FONTE: Xornal La Voz de Galicia

O Nautilus está considerado un fósil vivinte. É un invertebrado do xénero dos moluscos cefalópodos do que sobreviven hoxe en día tres especies.

Unha delas, o Nautilus pompilius, é bastante peculiar porque os cefalópodos actuais non teñen unha cuncha externa ben desenvolvida; as luras e xibas teñen unha cuncha interna pouco desenvolvida, e os polbos carecen dela.

Pero teñen un segredo nesa cuncha, xa que se atopa dividida por unha serie de tabiques transversais baleiros, xa que o animal vive na última cámara que está en contacto co exterior. E aquí vén o interesante: existe un cordón visceral ou sifuncúlo que atravesa todos os tabiques e que produce un gas que queda retido en cada unha das cámaras que forman a cuncha, esta é a forma en que se consegue unha flotabilidade positiva.