Todos lembramos con moito agarimo á cadela Laika, o primeiro animal en entrar en órbita. Con todo, a historia detrás do “fito” revela unha cara escura da exploración espacial. Un relato de dor e malos tratos. Que foi de Laika?
Inauguraron a ponte más alta do mundo: mide 625 metros / DangDai
A enxeñería moderna atopa desafíos permanentes e cada vez son máis as obras que apuntan a conectar dunha maneira moito máis eficaz, rápida e segura ás cidades.
Neste aspecto, recentemente inaugurouse o que se coñece como a ponte máis alta de todo o mundo por ter un total de 625 metros de altitude.
Tras anos de traballos intensivos, o país asiático inaugurou a ponte sobre o Gran Cañón de Huajiang, unha estrutura monumental que redefine os límites da construción moderna e que xa é motivo de orgullo para millóns de cidadáns.
Esta colosal ponte, que tivo un investimento superior aos 200 millóns de dólares, non só conecta dúas rexións en tempo récord, senón que tamén se converteu nunha nova atracción turística que promete recibir visitantes de todos os recunchos do planeta.
A flamante ponte, situado na provincia montañosa de Guizhou, elévase nada menos que 625 metros sobre o río Beipan. Con esta altura, pasou a ser a ponte máis alta do mundo, superando ao anterior récord, outra ponte situada a uns 100 quilómetros, que fora inaugurado en 2016 con 565,4 metros.
A nova estrutura tamén marca un fito pola súa luz principal de 1.420 metros, o que o converte na ponte colgante de vigas de aceiro con maior luz en terreo montañoso a nivel global.
Grazas a esta conexión, o que antes implicaba unha viaxe de dúas horas, agora pode facerse en menos de 30 minutos, transformando a mobilidade nunha das rexións máis complexas do país.
Pola súa banda, os enxeñeiros detrás do proxecto recorreron a tecnoloxía de última xeración para afrontar o desafío, o cal incluíu sistemas de navegación satelital, drons, materiais ultrarresistentes e plataformas de control intelixente permitiron lograr unha precisión case cirúrxica durante as obras e a estrutura de aceiro e formigón.
Así mesmo, o resultado é unha infraestrutura que non só impacta polo seu tamaño, senón tamén pola súa seguridade e eficiencia para os condutores, permitindo un maior fluxo de tránsito na rexión.
Hai apenas uns días, un equipo de investigadores xaponeses conseguía, por primeira vez, gravar en vídeo como unha formiga reina invasora coábase de incógnito nun niño alleo, facíase pasar por un súbdito máis, fornecía á auténtica raíña unha substancia que provocaba que os seus propios súbditos atacásena e descortizasea e, finalmente, terminaba usurpando o trono. Un comportamento digno da serie ’Xogo de Tronos’.
E agora, estes insectos sociais volven á actualidade científica da man dun equipo de investigadores do Instituto de Ciencia e Tecnoloxía de Austria (ISTA), que acaba de descubrir un comportamento que nos leva ao outro extremo do espectro moral dos insectos sociais. Da traizón ao altruísmo, do asasinato por poder, ao suicidio polo ben da familia.
Nun novo estudo recentemente publicado en Nature Communications, en efecto, os científicos do ISTA acaban de revelar un comportamento que desafía, ou parece desafiar, ao mismísimo instinto de supervivencia. E é que as pupas de formiga que contraen unha enfermidade terminal non tentan esconderse. Ao contrario, emiten un sinal químico, unha especie de ’cheiro a matar’, que avisa ás súas compañeiras de que son un perigo para toda a colonia e que deben, por tanto, ser eliminadas de inmediato.
As comparacións, desde logo, ás veces resultan odiosas. Ao sentirse gravemente enfermos, a maior parte dos animais sociais, por puro instinto, tratan de ocultar a súa debilidade para evitar a marxinación ou o abandono. Pero estas formigas fan exactamente o contrario. Gritan en silencio, mediante feromonas, unha única orde: ’Matádeme antes de que eu mátevos a todos’.
Cando unha pupa de formiga sinala co seu cheiro que padece unha infección incurable, as formigas obreiras sácana do seu casulo e a desinfectan, o que leva inevitablemente á súa morte / Christopher D. Pull/ISTA
Para entender este comportamento, os investigadores sinalan que debemos deixar de pensar nas formigas como individuos e empezar a velas como o que realmente son: células dun ’corpo’ moito maior.
Sylvia Cremer, directora da investigación, leva anos defendendo a idea de que un formigueiro funciona, en realidade, como unha sorte de ’superorganismo’. Un no que a raíña (os ovarios), encárgase da reprodución; as obreiras (os diferentes tecidos, como músculos, estómago, etc), manteñen o sistema funcionando. E no que, ademais, do mesmo xeito que o noso corpo ten un sistema inmunitario que detecta e destrúe as células canceríxenas ou infectadas por virus para que non danen ao resto do organismo, tamén o formigueiro conta co seu propio sistema de ’inmunidade social’.
Xa se sabía que as formigas adultas, cando notan que van morrer, afástanse do formigueiro. É unha forma de distanciamento social extremo: prefiren morrer soas antes que contaxiar ás súas irmás. Pero que pasa coas crías? As pupas de formiga (o estado intermedio entre a larva e o adulto, cando están encerradas nos seus casulos) non teñen patas funcionais. É dicir, que non poden moverse dun lugar a outro. Son prisioneiras nos seus propios berces de seda. E se se infectan cun fungo mortal, non poden fuxir.
E aquí é onde entra en xogo o descubrimento de Erika Dawson, autora principal do estudo. Estas pupas, do mesmo xeito que as células dun tecido infectado, desenvolveron un sofisticado mecanismo de comunicación. Non poden falar, non poden moverse, pero poden alterar o seu cheiro.
O estudo explica paso a paso como, ao enfrontarse a unha infección incurable, as pupas modifican o seu perfil químico. Non é simplemente o cheiro a descomposición (iso chegaría demasiado tarde, cando o patógeno xa se estendeu), senón un sinal moito máis rápido e sutil, unha especie de ’alerta temperá’. Os investigadores, en efecto, descubriron que certos compoñentes do seu cheiro corporal aumentan drasticamente ante unha enfermidade grave, actuando como unha alarma silenciosa.
A reacción das obreiras ante este estímulo é inmediata e brutal. En canto detectan o cheiro nunha das pupas, non dubidan. Sácana do seu casulo, perforan a súa cutícula (a pel dura do insecto) e inxéctanlle acedo fórmico, que actúa como un potente desinfectante e antibiótico natural. Desde logo, o proceso resulta letal para a pupa, pero tamén aniquila ao fungo que se estaba xestando no seu interior. É o que os inmunólogos chaman un sinal de ’atópame e cómeme’, algo moi similar a como unha célula danada do noso corpo marca a súa superficie con proteínas específicas para que os glóbulos brancos veñan devorala antes de que se volva maligna.
No seu artigo, Dawson e os seus colegas demostran que este comportamento é altruísta. A pupa morre, si, pero ao facelo salva ás súas compañeiras, con quen comparte gran parte dos seus xenes. Se a pupa ocultase a súa enfermidade e morrese en silencio dentro do niño, o fungo prosperaría e podería chegar a aniquilar a toda a colonia, borrando o seu legado xenético da face da Terra.
En ciencia, con todo, unha teoría non se acepta ata que pode demostrarse empíricamente. De modo que os investigadores, para probar que efectivamente era o cheiro (e non algún movemento ou son imperceptible) o que desencadeaba a execución, levaron a cabo un experimento ’enganoso’ par as formigas: extraeron o aroma das pupas enfermas e aplicárono sobre pupas totalmente sas. O resultado foi definitivo: as obreiras, confundidas polo sinal químico, atacaron e sacrificaron ás crías sas coma se estivesen infectadas. O cal confirmou que o ’cheiro a matar’, e non outra cousa, é o ’interruptor’ que activa o comportamento de ’limpeza sanitaria’. Non hai xuízo nin piedade, só unha resposta química automática ante unha ameaza percibida.
Pero a natureza foi moito máis alá. E os investigadores levaron toda unha sorpresa ao descubrir que o sistema ten unha excepción, un ’seguro de vida’ que evita falsos positivos ou sacrificios innecesarios.
E é que, ao parecer, non todas as formigas son iguais ante a morte. O estudo, de feito, revela que mentres as pupas de obreiras sempre emiten o sinal de alarma ante unha infección, as pupas de raíña non o fan. Trátase seica dun ’privilexio real’?
Nada diso. Segundo explica Erika Dawson, non se trata de que a futura raíña queira salvarse á conta de poñer en risco á colonia, senón máis ben de todo o contrario. As raíñas teñen un sistema inmunitario fisiolóxico moito máis robusto que as obreiras. E ante a mesma infección, unha obreira está condenada, pero unha raíña ten altas probabilidades de sobrevivir e recuperarse polos seus propios medios.
Por iso, se a raíña emitise o sinal de alarma e fóra executada, a colonia podería estar a sacrificar innecesariamente o seu futuro reprodutivo por unha enfermidade que quizais a raíña podería superar por si soa. Por tanto, a evolución calibrou o sistema cunha precisión milimétrica: a raíña só pide o sacrificio cando sabe que a morte é inevitable. Trátase dun auténtico ’triaxe médico’ levado á súa máxima expresión. A raíña só emite o sinal cando sabe que está desafiuzada e é un perigo para as demais formigas.
O achado engade unha nova capa (outra máis) de complexidade ao que sabemos sobre os insectos sociais. Nun mundo humano onde a miúdo cústanos traballo poñernos unha máscara para protexer ao veciño, estas criaturas cegas e diminutas codificaron no seu ADN o sacrificio final como ferramenta de supervivencia colectiva.
A sociedade das formigas é, pois, extraordinariamente complexa, unha civilización que, millóns de anos antes que nós, xa inventara a saúde pública, as corentenas e a vacinación social.
FONTE: José Manuel Nieves/abc.es/ciencia
Descobren por que as mulleres viven máis que os homes / Recreación artística/ ChatGPT-4ou/Christian Pérez
Durante décadas, repetiuse case como un mantra: as mulleres viven máis que os homes. Aínda que a primeira ollada podería parecer unha cuestión de estilo de vida ou de decisións persoais, o certo é que esta diferenza de esperanza de vida está profundamente enraizada na nosa historia evolutiva. Agora, un estudo publicado en Science Advances levou esta pregunta un paso máis aló e púxoa a proba en 1.176 especies de mamíferos e aves, incluíndo chimpancés, roedores, cervos, papagaios e moitas outras criaturas.
O resultado non só confirma a sospeita de que as femias viven máis na maioría dos mamíferos, senón que tamén revela un patrón inverso nas aves: nestas últimas, son os machos quen adoita superar en lonxevidade ás femias. Pero o máis interesante non é só ese contraste, senón o que suxire sobre nosas propias vidas e sobre o papel que xogan os xenes, o sexo e o comportamento en canto tempo vivimos.
O estudo, liderado por un equipo internacional do Instituto Max Planck de Antropoloxía Evolutiva e a Universidade do Sur de Dinamarca, recompilou datos de vida de animais mantidos tanto en zoológicos como na natureza. Ao comparar estas poboacións, os científicos lograron eliminar moitas variables externas como a depredación ou as enfermidades infecciosas, o que permitiu observar os factores puramente biolóxicos e evolutivos que afectan a esperanza de vida.
Os resultados foron claros: no 72% das especies de mamíferos analizadas, as femias viven máis tempo que os machos. En media, esa vantaxe é do 12%. No caso das aves, o patrón invístese: o 68% das especies estudadas mostran unha vantaxe de lonxevidade masculina, aínda que máis modesta, do 5%.
Por que sucede isto? A clave, segundo os investigadores, podería estar nunha combinación de factores: os cromosomas sexuais, a forma en que os animais se reproducen, o coidado das crías e a competencia entre os individuos do mesmo sexo.
Unha das explicacións máis antigas é a chamada "hipótese do sexo heterogamético". Nos mamíferos, os machos teñen un cromosoma X e un Y, mentres que as femias teñen dous X. Se un dos X ten unha mutación daniña, as femias teñen outro de reposto; os machos, en cambio, non. Esta diferenza xenética podería traducirse nunha maior vulnerabilidade masculina a enfermidades e un envellecemento máis acelerado.
Nas aves, con todo, o sistema é ao revés: as femias teñen dous cromosomas distintos (Z e W), mentres que os machos teñen dous iguais (ZZ). De acordo con esta teoría, serían as aves femias as máis vulnerables, o que coincide cos resultados do estudo.
Con todo, a xenética non o explica todo. De feito, os investigadores atoparon numerosas excepcións. En varias especies de aves rapaces, por exemplo, as femias son máis grandes e tamén viven máis tempo que os machos, rompendo por completo o patrón esperado. Isto suxire que hai outros factores, máis aló dos cromosomas, que están en xogo.
Unha das claves máis relevantes parece estar no comportamento reprodutivo. En moitas especies de mamíferos, os machos compiten ferozmente polas femias. Este tipo de selección sexual favorece o desenvolvemento de características esaxeradas, como cornos enormes, músculos voluminosos ou comportamentos arriscados. Todo isto pode ser útil para gañar parellas... pero ten un prezo en termos de saúde e lonxevidade.
Nos animais polígamos, onde un macho aparéase con moitas femias, a presión evolutiva para destacar é aínda maior. O estudo atopou que, nestas especies, a diferenza de esperanza de vida entre machos e femias é moito máis marcada. Pola contra, en especies monógamas, onde os machos e as femias adoitan emparellarse para sempre, esa diferenza é moito menor ou mesmo inexistente.
Outro dos factores detectados polo equipo é o coidado parental. En mamíferos, adoitan ser as femias quen dedica máis tempo e enerxía a coidar das súas crías. Este comportamento parece ir acompañado dunha maior lonxevidade, probablemente porque a evolución favorece a quen sobrevive o suficiente como para asegurar o éxito da súa descendencia.
Curiosamente, algo similar ocorre nalgunhas especies de aves onde o macho tamén se implica intensamente no coidado dos pitos. Neses casos, a diferenza de lonxevidade entre sexos tende a reducirse, ou mesmo reverterse.
Aínda que o estudo non se centrou unicamente na nosa especie, si incluíu datos de humanos de distintas épocas e lugares. Desde cazadores-recolectores ata poboacións modernas de Xapón e Suecia, o patrón é o mesmo: as mulleres viven máis que os homes. Mesmo en contextos históricos con alta mortalidade, a vantaxe feminina mantense.
Isto reforza a idea de que as diferenzas entre sexos na esperanza de vida teñen raíces evolutivas profundas, compartidas con moitas outras especies. As melloras en medicina e calidade de vida reduciron a brecha, pero non a eliminaron do todo.
Un dos achados máis sorprendentes do estudo é que estas diferenzas entre sexos persisten mesmo en zoolóxicos, onde os animais viven sen depredadores, con alimentación garantida e coidados médicos constantes. Aínda que as diferenzas son menores que en liberdade, seguen sendo estatisticamente significativas.
Isto indica que, máis aló da contorna, hai mecanismos biolóxicos que seguen actuando. E aínda que non todas as especies seguen o mesmo patrón, o feito de que estes efectos aparezan en máis de mil especies distintas suxire que non se trata dunha coincidencia.
A pesar de todo o que sabemos, aínda quedan moitas incógnitas por resolver. Por que algunhas especies rompen as regras? Que papel xogan as hormonas, o sistema inmunolóxico ou o metabolismo nestas diferenzas? E como podemos aplicar este coñecemento para mellorar a saúde humana?
O que está claro é que entender por que unhas vidas duran máis que outras non só é unha curiosidade científica, senón unha vía para desentrañar os segredos do envellecemento e quizá, algún día, alongar nosa propia vida.
FONTE: Christian Pérez/muyinteresante.com
Se o teu corpo estivese feito de musgo, escoitar o nome de Tomochi Fujita provocaría que un calafrío percorrese todas e cada unha das túas células. Este investigador experto en bioloxía evolutiva da Universidade de Hokkaido ten unha fixación coas plantas briófitas. Concretamente, fascínalle comprender onde se atopan os límites destes organismos e investigar os seus métodos de proliferación e rexeneración. Por iso, cando ten un exemplar de Physcomitrium patens, unha especie moi coñecida de musgo, sométea a todo tipo de probas en nome da ciencia. A última delas foi levar algunhas delas á Estación Espacial Internacional (EEI) e deixalas na parte exterior, expostas ao baleiro e a radiación do espazo.
Pero este experimento é só o último dunha serie de probas que tratan de medir a resistencia desta planta. Fujita leva anos sometendo a Physcomitrium patens a condicións practicamente incompatibles coa vida, como calor e fríos extremos, ou altas doses de ultravioletas. Por que? Para comprender como estas plantas lograron sobrevivir a todas as extincións masivas acontecidas nos últimos 500 millóns de anos. É dicir, o que realmente quere comprobar Fujita é se os musgos son os organismos complexos máis adaptados á supervivencia que existen na actualidade.
Con esta pregunta en mente, en marzo de 2022, comezou a última das probas, unha á que poñería a proba cada un dos sistemas de defensa do musgo. ‘Esperabamos que a supervivencia fóra case nula’, indica o investigador. E non é para menos, porque tras unha breve viaxe a bordo da nave espacial Cygnus-NG17, os astronautas tomaron células de Physcomitrium patens e adheríronas á parte exterior da EEI, en contacto directo co baleiro do espazo. 283 días despois, recolleron as mostras e, sen moita esperanza, miraron como se atopaban. Ninguén podía crer o que estaban a ver.
Anteriormente xa realizaran experimentos con tres tipos de estruturas que se poden atopar neste tipo de plantas. As primeiras, denominadas protenemata, é o que se podería denominar como musgo xuvenil. Nestas etapas, as células vexetais alónganse, se ramifican e, aos poucos, forman o musgo maduro. As segundas, son un tipo de células nai especializadas que aparecen en condicións estresantes para a planta, como falta de alimento ou temperaturas demasiado extremas. Finalmente, os que estaban a piques de exceder os listóns que marcaran, os esporofitos, unhas esporas encapsuladas.
Durante os meses anteriores á proba final, estas tres estruturas celulares sufriran todo tipo de estrés por parte de Fujita. Expuxéranas a condicións sen carga case absoluto, a radiación, a temperaturas superiores a 55ºC durante case un mes e a -196ºC durante polo menos unha semana. Unhas condicións que, á parte de poucas bacterias e organismos coñecidos pola súa resistencia como os tardígrados apenas podían resistir. Nin o protenemata nin as células nai saíron ben paradas, pero os esporófitos eran duros de matar.
Mostra de esporofito de Physcomitrium patens tras ser sometida ao espazo na Estación Espacial Internacional durante 283 días / Tomomichi Fujita
Respecto ao experimento que levaron a cabo na EEI, o Dr. Fujita afirma que: ‘O resultado foi todo o contrario [ao que esperabamos]: a maioría das esporas sobreviviron. Sorprendeunos enormemente a extraordinaria resistencia destas diminutas células vexetais’.
E non é para menos, porque cando tiveron nas súas mans a mostra, puideron observar como aproximadamente o 80 % dos esporofitos seguían vivos. Pero non só iso, senón que das células que estaban vivas, o 89 % reproduciuse sen problema cando tiveron as condicións adecuadas.
Con estes datos en mente, os membros do laboratorio de Fujita realizaron un cálculo que é aínda máis asombroso: se se manteñen estas condicións, as esporas do musgo poderían sobrevivir ata 15 anos no espazo. Con todo, como indican, é unha estimación moi basta, baseada unicamente neste experimento.
En palabras do propio Fujita: ‘Este estudo demostra a asombrosa capacidade de resistencia da vida que se orixinou na Terra’, e mostra as posibilidades do cultivo de musgo no espazo. En vistas a un futuro interplanetario, as propiedades destas resistentes plantas poderían ser claves á hora de construír ecosistemas en Marte ou na Lúa para soster ás futuras colonias humanas. ‘Espero que os nosos estudos con musgo sirvan como punto de partida’, pecha o investigador.
FONTE: Daniel Pallicer Roig/nationalgeographic.com.es/ciencia
Coello e lebre / reddit.com
Aínda que a primeira ollada parezan case idénticos, os coellos e as lebres pertencen a especies distintas dentro da familia Leporidae. Entender as diferenzas entre ambos non só é fascinante desde o punto de vista científico, senón tamén vital para naturalistas, fotógrafos de vida salvaxe e amantes dos animais.
Coello ou lebre? Ambos son lagomorfos, pero non iguais
Tanto os coellos como as lebres pertencen á orde Lagomorpha e á familia Leporidae, que tamén inclúe aos picas. Con todo, os coellos agrúpanse en varios xéneros, mentres que as lebres pertencen exclusivamente ao xénero Lepus. Esta diferenza taxonómica marca o inicio dunha longa lista de características que fan que podamos distinguir facilmente uns doutros. Hai moitas.
tostada con manteiga
Diferenzas físicas: tamaño, orellas e patas
Unha das distincións máis visibles entre coellos e lebres é o tamaño. As lebres adoitan ser máis grandes, con patas traseiras máis longas e musculosas, perfectas para correr a gran velocidade en campo aberto (os coellos son máis pequenos). Por exemplo, unha lebre europea (Lepus europaeus) pode pesar ata 5 kg e alcanzar os 70 cm de longo, mentres que un coello europeo (Oryctolagus cuniculus) raramente supera o 2 kg e os 40 cm de lonxitude.
A súa pelame tamén os diferenza, xa que o dos coellos é máis suave (e uniforme) e o das lebres moito máis áspero (e variado en cor). Tamén hai cambios nas súas orellas. As orellas dos coellos son máis curtas, aínda que nalgunhas razas domésticas poida variar (como o coello de orellas caídas ou coello belier). As das lebres son máis longas e en moitos casos presentan puntas escuras (algo que lles axuda a disipar a calor e percibir ameazas a maior distancia).
Comportamento
O comportamento social destes pequenos mamíferos tamén xera discrepancia. Os coellos son animais gregarios: viven en colonias e habitan tobos subterráneos que lles permite estar protexidos de depredadores, especialmente en bosques ou zonas con vexetación densa. As lebres, en cambio, son solitarias e non escavan tobos. Dormen e crían ás súas crías en depresións pouco profundas do chan, camufladas entre herbas ou arbustos. Por iso é polo que cando ven unha ameaza, as lebres foxen a toda velocidade en lugar de esconderse.
Diferenzas ao nacer
Unha das distincións máis sorprendentes entre coellos e lebres está nas súas crías. Os gazapos ou coellos bebé nacen cegos (como os pandas) sen pelo, e completamente indefensos, polo que necesitan a protección constante da nai. As lebres, pola contra, nacen completamente desenvolvidas, cos ollos abertos e cubertas de pelo. Tendo en cuenta que a súa contorna está exposto, non é de estrañar que ás poucas horas xa poidan moverse por si mesmas.
Corre máis a lebre ou o coello?
As lebres evolucionaron para sobrevivir en hábitats abertos, como praderías, estepas ou desertos por iso é polo que sexan capaces de alcanzar velocidades de ata 75 km/h e dar saltos longos e áxiles para evadir aos seus posibles depredadores. E é que o seu principal defensa é a fuxida, por iso é polo que sexan tan bos corredores. Os coellos, aínda que tamén veloces (algúns alcanzan ata 40 km/h), prefiren correr distancias curtas e esconderse rapidamente.
Diferenzas na domesticación
É posible ter unha lebre como mascota? A resposta é non. As lebres non se domesticaron con éxito debido á súa natureza solitaria, nerviosa e á súa necesidade de espazos abertos. Os coellos, en cambio, levan séculos domesticados e, por tanto, o seu temperamento, tamaño, tipo de pelame, sociabilidade etc... faios moi adecuados para a contorna humana.
Así, aínda que comparten moitas características, coellos e lebres son animais distintos con adaptacións únicas.
FONTE: Sarah Romero/nationalgeographic.com.es
Cando un pensa nun avión que puidese alcanzar altísimas velocidades, pensa directamente no Concorde. Quizá porque se trataba dun avión destinado ao transporte de pasaxeiros ou por outras razóns, pero en realidade está lonxe de ser o avión máis rápido do mundo. Esta honra pertence a un avión que, como o Concorde, non está en servizo: o SR-71 Blackbird (merlo).
O seu deseño futurista faille parecer chegado de décadas máis adiante, pero en realidade foi construído en 1964 pola empresa Lockheed. Foi unha icona da Forza Aérea de Estados Unidos durante a Guerra Fría, e mesmo foi utilizado pola NASA unha vez que foi retirado en 1998. O seu aspecto, de cor negra e cun deseño aerodinámico, xa deixaba ver as características deste caza furtivo.
Grazas á súa velocidade extrema era un importante activo estadounidense nas misións de recoñecemento, especialmente empregado en gran altitude e velocidade durante a Guerra Fría. A súa fuselaxe está construído con aliaxes especiais de titanio importado da Unión Soviética e, de feito, o fabricante evitou que o goberno soviético tivese coñecemento do uso real deste elemento no avión.
Esta aliaxe especial permitíalle resistir as altas temperaturas xeradas polo rozamento co aire a velocidades de Mach 3, o triplo da velocidade do son. E é que, como dicimos, é o avión máis rápido do mundo: chegou a alcanzar os 3.529 quilómetros por hora nun voo o 28 de xullo de 1976, no que tamén bateu o récord de maior altitude estadounidense, con 25.929 metros. Dous anos antes completou o traxecto Nova York-Londres en apenas 1 hora, 54 minutos e 56 segundos. Para poñelo en perspectiva, o Concorde fíxoo en 3 horas 20 minutos e un Boeing 747, ao redor de seis horas.
A súa alta velocidade facíalle evitar os mísiles terra-aire simplemente con acelerar. E aínda que se perderon un total de 19 sobre os 32 que foron fabricados, a Forza Aérea asegura que ningún foi por accións de combate. E iso que as súas misións non eran especialmente fáciles, pois durante o tempo que estivo en servizo sobrevoou zonas de conflito como a Unión Soviética, China, Vietnam e Oriente Medio, observando bases aéreas, instalacións nucleares e recompilando imaxes e datos sen ser interceptado.
Unha vez que foi retirado do servizo, foi empregado pola NASA para diferentes misións como probas de alta velocidade e altitude (grazas ás súas características, era ideal para estudar a aerodinámica e os materiais en condicións extremas), a investigación atmosférica (como o estudo da capa de ozono ou o impacto das emisións a gran altitude) ou a calibración de satélites e sensores.
FONTE: as.com
España pode estar orgullosa da súa rede ferroviaria. É unha das máis desenvoltas non só de Europa, senón tamén do mundo. Cun total de 15.652 quilómetros, dos cales 11.211 km son de ancho ibérico, 3.030 km de ancho estándar e 1.193 km de ancho métrico (segundo os datos proporcionados polo Ministerio de Transportes e Movilidad Sostible), España dispón, ademais, dunha das redes de alta velocidade máis extensas do planeta, con ao redor de 4.000 quilómetros en funcionamento. Esta cifra convértea na segunda máis grande, só por detrás de China.
O tren é un dos modos de transporte máis importantes do país asiático. Para finais de 2024, contaba con máis de 162 mil quilómetros de vías. Dese total, ao redor de 48 mil quilómetros eran de alta velocidade (HSR), o que representa dous terzos das redes ferroviarias totais do mundo. A rede ferroviaria chinesa experimentou un rapidísimo crecemento desde a década dos 2000, e case todos os seus trens, vías e servizos de alta velocidade son propiedade da empresa estatal China State Railway Group Company, Ltd., que opera como China Railway.
A pesar da súa vantaxe respecto ao resto de países, China quere máis. Para este 2025 estaba proxectado poñer en funcionamento preto de 2.600 quilómetros adicionais de nova vía, e o obxectivo a medio prazo do país de Xi Jinping é alcanzar o 180 mil quilómetros de rede total, dos cales un 60 mil quilómetros serían de alta velocidade. E aínda por riba, conta co tren máis rápido do mundo, segundo as últimas probas.
China está a ultimar os detalles para que o seu CR450 entre en funcionamento nos próximos meses, máis coñecido como «o tren bala máis rápido do mundo». Os trens bala, tamén coñecidos como trens de alta velocidade, están deseñados para viaxar a velocidades moito máis rápidas que os convencionais. Normalmente, a velocidades superiores a 250 quilómetros por hora, chegando aos 400 quilómetros por hora en casos especiais. Deben circular por vías desenvolvidas especificamente para este tipo de tren.
Algúns dos trens bala máis famosos do mundo son o Shinkansen xaponés, inaugurado en 1964 (ten a honra de ser o primeiro tren bala do mundo), o TGV de Francia, o AVE español, e os CRH e Fuxing Hao de China. A maioría destes trens de alta velocidade usa enerxía eléctrica para funcionar, de maneira que resulta un modo de transporte bastante máis ecolóxico que os avións ou automóbiles.
Volvendo ao CR450, durante as últimas probas na liña ferroviaria de alta velocidade Xangai-Chongqing-Chengdu logrou alcanzar unha velocidade de 450 quilómetros por hora. Para que nos fagamos unha idea, é como viaxar de Valencia a Segovia en apenas unha hora, cando en coche tardaríase ao redor de 4 horas e media. Cando o tren presentouse en novembro do ano pasado, díxose que podería chegar ao 400 km/h, pero as sucesivas probas demostraron que o seu límite é moito maior.
Agora, o CR450 debe percorrer 600 mil quilómetros antes de recibir a autorización para poder prestar servizos comerciais. Se todo vai segundo o previsto, o tren fabricado polas filiais da empresa estatal Chinesa Railway Rolling Stock Corporation (CRRC) poñeríase en funcionamento durante os primeiros meses de 2026. Na última proba executada, superou o récord de velocidade máis rápido actual de 350 km/h, logrado polos trens CR400 Fuxing.
Que ten de especial o CR450 respecto a outros trens? Para empezar, conta con melloras estruturais. O seu cono frontal incrementouse de 12,5 metros (o actual dos trens que van a 350 km/h) a 15 metros, reducindo así a resistencia. Tamén dispón de bogies (estruturas articuladas que se atopan debaixo de cada vagón ou locomotora, composta por rodas, eixos e sistemas de suspensión e amortiguación) completamente pechados e faldones inferiores baixo os vagóns. Estas innovacións permitiron que a resistencia xeral redúzase nun 22 %.
Doutra banda, a altura do CR450 tamén se reduciu en 20 centímetros, e o seu peso reduciuse en 55 toneladas. Os enxeñeiros priorizaron a redución da resistencia aerodinámica para lograr unha maior aceleración. Ao longo destes case cinco anos de desenvolvemento (o proxecto iniciouse en 2021), as melloras foron en incrementos minúsculos (tan pequenos como o 0,1 %).
Este tren bala é capaz de acelerar de 0 a 350 quilómetros por hora en apenas 4 minutos e 40 segundos; 100 segundos máis rápido que os EMU Fuxing existentes, que tardan ao redor de 6 minutos e 20 segundos en alcanzar a mesma velocidade. Supón un gran paso na modernización dos sistemas de ferrocarrís chinés, que xa eran antes do CR450 dos máis avanzados do mundo. Á parte dunha rede ferroviaria rapidísima que conecta máis do 80 % das rexións a nivel de condado de China, tamén conta cun sistema de autoestopistas moi competitivo (máis de seis millóns de quilómetros).
FONTE: Jsesus Quesada/nationalgeographic.com.es