O secador de pelo, o invento que naceu da casualidade como un híbrido entre aspiradora e licuadora
Difusores, embocaduras especiais, diferentes potencias, velocidades e temperaturas son algunhas das peculiaridades do secador de pelo, un pequeno electrodoméstico que nos acompaña na nosa rutina cosmética diaria.
Os primeiros intentos de fabricar un secador de pelo remóntanse a finais do século XIX, época na que se utilizaban aparellos que xeraban aire quente mediante unha chama, como o que se coñecía como secador de campá. Tratábase de modelos voluminosos, pesados e, ademais, inseguros, cuxo uso estaba moi limitado a uns poucos salóns de beleza.
O inventor francés Alexandre Ferdinad Godefroy foi pioneiro no uso do secador de pelo moderno e incorporouno ao seu tocador parisiense. Ao parecer naceu por casualidade, cando a perruqueira colocou a unha clienta co cabelo mollado debaixo do capó da estufa de gas para ver que pasaba, o que sucedeu foi o esperado: succionou a humidade e secou o seu cabelo. Era o ano 1.920 nese momento.
O secador Godefroy, que foi o nome co que se popularizou o invento, era en realidade un aspirador investido: tiña unha bomba de aire que creaba o baleiro, un motor que quentaba os gases do interior e un tubo por onde saía a calor.
Dúas empresas americanas melloraron o invento do perruqueiro francés combinando a descarga de aire quente utilizada nas aspiradoras co motor da batedora, dese estraño binomio xurdiron os primeiros secadores portátiles da historia. A pesar de todo, eran demasiado voluminosos, pesados e desprendían pouco aire.
Terían que pasar tres décadas máis para que o secador de pelo convertésese nun electrodoméstico habitual nos fogares, cando apareceron modelos máis compactos e lixeiros, que ademais permitían programar diferentes temperaturas e velocidades.
En 1.951 apareceron os secadores de cascos, que consistían nun secador conectado a un tubo e que alcanzaba un casco que se axustaba sobre a cabeza. Cando se acendía a secadora, o aire fluía a través do tubo e era expulsado a través de pequenos orificios dispostos ao redor do casco.
Na década seguinte, a tecnoloxía mellorou considerablemente ao utilizar materiais máis lixeiros e motores máis potentes. A seguinte mellora produciuse nas medidas de seguridade, cando se incorporaron interruptores de apagado por temperatura, circuítos de interrupción de fallas…
Durante moito tempo, os secadores de pelo asociáronse con accidentes mortais e non era do todo raro que unha persoa resultase electrocutada por un secador de pelo que non cumpría as normas de seguridade. Un accidente que foi máis frecuente cando a secadora entrou en contacto coa auga.
Por iso, na década de 1.970, a Comisión de Seguridade de Produtos de Consumo de Estados Unidos estableceu pautas para que se cumprisen certas medidas na fabricación.
Afortunadamente, neste momento, os modelos que temos, ademais de moi seguros, son lixeiros (están fabricados en titanio e cerámica), potentes e secan o cabelo nun tempo récord. O desenvolvemento dos secadores iónicos, que emiten ións negativos, permitiulles ampliar o seu rendemento reducindo o encrespamiento do cabelo.
FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia
