SATURNO ESTÁ PERDENDO OS SEUS ANEIS

 

Saturno e os aneis, fotografados pola nave espacial Cassini o 25 de abril de 2016 / NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute

Saturno está a perder os seus icónicos aneis. E estao facendo moi rápido, á taxa máxima estimada a partir das observacións que as naves Voyager 1 e 2, os dous únicos artefactos humanos que saíron do Sistema Solar, levaron a cabo hai décadas. Desta forma, confirma unha nova investigación da NASA, os aneis desaparecerán dentro de 100.000 anos arrastrados pola gravidade do planeta como unha choiva  polvorienta de partículas de xeo.

"Esta ’choiva de aneis’ leva unha cantidade de auga que podería encher unha piscina de tamaño olímpico en media hora", aseguran dende o Centro de Voos Espaciais  Goddard da NASA en  Greenbelt,  Maryland (EE. UU.). Só con isto, todo o sistema de aneis desaparecería en 300 millóns de anos, pero resulta que o material que cae no  ecuador do planeta é aínda maior, segundo datos da sonda Cassini, polo que os científicos cren, en efecto, que aos aneis quedan menos de 100 millóns de anos. Aínda que pareza moito tempo, en realidade é un prazo relativamente breve se se ten en conta que Saturno ten máis de 4.000 millóns de anos.

Os investigadores preguntáronse durante moito tempo se Saturno formouse cos aneis «postos» ou se o planeta adquiriunos máis tarde. O novo estudo, que publicará a revista Icarus, favorece este último escenario, o que indica que é pouco probable que teñan máis de 100 millóns de anos, xa que o anel C tardaría ese tempo en converterse no que é hoxe, supoñendo que algunha vez foi tan denso como o anel  B.

Propuxéronse diversas teorías sobre a orixe dos aneis. Se o planeta alcanzounos máis tarde na vida, poderían formarse cando chocaron pequenas lúas xeadas ao redor de Saturno, talvez porque as súas órbitas foron perturbadas polo tirón  gravitacional dun asteroide ou un cometa que pasaba.

Os aneis de Saturno son na súa maioría anacos de xeo de auga que varían en tamaño desde grans de po  microscópicos ata cantos rodados de varios metros de ancho. As partículas do anel quedan atrapadas nun acto de equilibrio entre a atracción da gravidade do planeta e a súa velocidade orbital, que quere lanzalas cara ao espazo. Os investigadores cren que a cantidade de choiva dos aneis coincide bastante ben cos valores sorprendentemente altos obtidos fai máis de tres décadas, cunha rexión no sur que recibe a maior parte.

O equipo tamén descubriu unha banda brillante nunha latitude máis alta no hemisferio sur. Aquí é onde o campo magnético de Saturno crúzase coa órbita de  Encélado, unha lúa  xeológicamente activa que está a disparar  géiseres de xeo de auga ao espazo, o que indica que algunhas desas partículas tamén están a chover sobre Saturno. Crese que os  géiseres, observados por primeira vez polos instrumentos de Cassini en 2005, proceden dun océano de auga líquida debaixo da superficie conxelada da pequena lúa. A súa actividade xeolóxica e o océano acuático fan de  Encélado un dos lugares máis prometedores para buscar vida extraterrestre.

O equipo traballa para ver como cambia a choiva de aneis coas estacións en Saturno. A medida que o planeta avanza na súa órbita de 29,4 anos, os aneis expóñense ao Sol en diversos graos. Dado que a luz  ultravioleta do Sol carga os grans de xeo e faios responder o campo magnético de Saturno, a exposición variable á luz solar debería cambiar a cantidade de choiva de anel.

FONTE: abc.es/ciencia