CRIATURA MARIÑA CON DENTES DE PEDRA

 Unha reconstrución do que Cartorhynchus puido parecer en vida / Brócoli Stefano

Hai 252 millóns de anos, terribles erupcións volcánicas e un repentino cambio climático mataron á maioría das especies animais en terra e a case todas as dos océanos. É o que se chama a extinción masiva do Pérmico. A catástrofe preparou o escenario para o posterior xurdimento dos dinosauros e unha explosión de nova vida mariña. Entre as augas, un tipo de réptil, os ictiosaurios, evolucionaron ata converterse en elegantes depredadores similares aos golfiños, con longos fuciños repletos de dentes afiados e corpos aerodinámicos. Poderían ser descritos como golfiños diabólicos.

Pero antes da súa transformación física, os primeiros ictiosaurios, como Cartorhynchus lenticarpus, un dos máis antigos e pequenos xamais descubertos, eran máis parecidos a pequenas crías de foca de pouco máis de 30 cm longo, o fuciño curto (precisamente, iso é o que significa o seu nome) e apéndices que lles permitían deslizarse por terra. Agora, un novo estudo levado a cabo por investigadores do Museo Field de Chicago e a Universidade de California, Davis, deu a coñecer unha nova característica destas criaturas que di moito do seu estilo de vida. Cóntano en Scientific Reports.

Ao  escanear con tomografía computorizada o fósil do ictiosaurio, os científicos descubriron dentes en forma de seixos ocultos no seu curto fuciño. Estes estraños dentes eran probablemente utilizados para esmagar as cunchas duras dos caracois e bivalvos en forma de ameixa.

"Non sabemos exactamente a ascendencia dos ictiosaurios. Son réptiles, e probablemente son arcosaurios, é dicir, están máis estreitamente relacionados con crocodilos, dinosauros e paxaros que con lagartos e serpes, pero incluso iso non é ao 100%", di o coautor do estudo. "Ao estudar os dentes redondeados inusuais deste ictiosaurio temperán, obtemos unha mellor comprensión de como evolucionaron estes animais e como eran os seus estilos de vida", engade.

Cartorhynchus lenticarpus tiña articulacións flexibles na boneca, que suxiren que era capaz de saír da auga e deslizarse pola terra. Os ictiosaurios posteriores convertéronse en criaturas do océano aberto, pero os pequenos Cartorhynchus probablemente vivía preto da costa e recollían  invertebrados para comer do fondo do mar. Os seus dentes redondos seríanlles enormemente útiles.

Cando Cartorhynchus foi descrito por primeira vez, pensaron que non tiña ningún dente e que se alimentaba por succión. Pero máis tarde, os investigadores déronse conta de que tiña algúns dentes máis atrás nas súas mandíbulas. Agora, as tomografías  computarizadas do fósil ensináronnos os dentes que estaban ocultos no seu cranio, e descubrimos que tiñan unha forma inusual de seixos.

Estes dentes redondeados estaban na parte posterior das mandíbulas, onde están nosos molares, e probablemente usáronse para esmagar pequenos  invertebrados de casca dura. Os dentes tamén mostraron desgaste, o que suxire que, aínda que o único espécime coñecido de Cartorhynchus era moi pequeno, estaba completamente desenvolvido.

O único espécime fósil coñecido de Cartorhynchus, un pequeno ictiosaurio temperán cun fuciño curto e apéndices similares aos dunha foca / Ryosuke  Motani

Armados con este novo coñecemento, os investigadores compararon a especie con outros ictiosaurios temperáns. Descubriron que os dentes redondeados tamén xurdiron noutras especies de ictiosaurios, o que suxire que o trazo evolucionou independentemente máis dunha vez. Mentres tanto, moitos outros ictiosaurios temperáns tiñan dentes  puntiagudos en forma de cono.

Segundo os investigadores, estas diferentes formas de dentes que xorden en diferentes familias dannos unha idea do mundo no que evolucionaban os ictiosaurios.

Os dentes dos animais pódennos dicir moito sobre os seus estilos de vida: que estaban a comer e como. A rápida aparición de moitos tipos diferentes de ictiosaurios con diferentes tipos de dentes indica a forma en que se apoderaron dos océanos e desempeñaron diferentes roles ecolóxicos. Tamén é probable que a evolución repetida de dentes esmagadores redondeados fose impulsada pola evolución da presa de caparazón duro que prevaleceu nese momento.

FONTE: abc.es/ciencia