SABÍAS QUE... O PELO

O pelo, ese escuro obxecto de desexo. Ás mulleres preocúpalles telo bonito e aos homes que non nos caia, algo doutra banda inevitable: como dixo un profesor o único que detén a caída do pelo é o chan e para conservalo, unha caixiña.

O número de pelos que temos na cabeza depende da súa cor: os que o teñen roxo teñen ao redor de 170.000 e os morenos 200.000, mentres que os louros quedan nun punto intermedio. O cabelo componse de células que brotan en forma de tira desde uns diminutos orificios que hai na cabeza (folículos). O seu ciclo vital é curioso. Durante tres anos vai medrando, pasados os cales morre nunhas 3 semanas. Pero non cae enseguida, senón que segue metido no coiro cabeludo polo menos 3 meses máis, ata que o novo pelo empúxalle e cae. Para que se deslicen con elegancia fóra deses orificios, na pel existen unhas bolsiñas que segregan un lípido que serve de lubricante: é o que comunmente chamamos graxa. Se non fóra por estas glándulas sebáceas sentiriamos unha gran comechón.

A medida que vai crecendo, esa graxa líquida solidifica formando escamas que se aferran ao coiro cabeludo e póñeno cada vez máis teso, por iso ao pasar os dedos polo pelo notámolo ríxido e graxento. Ademais, eses paquetiños de graxas son como imáns para diferentes elementos que flotan no aire: po e sucidade, fragmentos de insectos microscópicos, moléculas odoríferas, feluxe, pole… Deste xeito cada cabelo da nosa cabeza compórtase como un deses pegañentos atrapamoscas: no caso de que o cabelo mida 23 cm e teña uns 90.000, significa que hai un pouco máis de 20 quilómetros de atrapaporquería na cabeza, que en dous días levará pegada uns 15 gramos de sucidade. Se non se lavase o pelo en todo un ano o nivel de porcallada alcanzaría os 3 quilos e en dez anos acumularía o peso equivalente a un ser humano.

Por iso é tan importante lavarse a cabeza. Se nos fixamos, os anuncios de champú prométennos limpeza e beleza para o noso cabelo ao mesmo tempo que nos ensinan unha cabeleira envolta en escuma. Con todo, a escuma non limpa. Os fabricantes inclúena porque moi poucos comprariamos un champú que non fixese escuma. En realidade a limpeza corre a cargo do deterxente que contén, que é o 15% do contido do bote de champú. O seu labor é ben simple: arrincar as placas de graxa e sucidade agarradas ao xeito.

Agora ben, a situación non é tan simple como pode parecer. O pelo é eléctricamente neutro pero o champú só actúa sobre as zonas onde hai cargas positivas, co que o pelo perde o seu equilibrio eléctrico. Os cabelos, electrificados pola acción do champú, tenden a repelerse o que lles obriga a realizar un curioso baile, coma se dun twist tratásese. Se encima nos cepillamos o pelo xusto despois de habelo secado o que conseguimos é agravar a situación, porque se nos cepillamos 100 veces a carga eléctrica do cabelo aumenta tamén case 100 veces.

A única solución para evitar este enredo é meter a cabeza nun barreño de manteiga. Así a graxa do porco, ou de pato se somos máis elegantes, imita nosa propia graxa, mantendo illadas as diferentes superficies eléctricas que ocupan lugares contiguos. Como iso non sería moi agradable non nos queda máis remedio que utilizar o suavizante e o fixador. O suavizante proporciona as cargas eléctricas positivas necesarias para equilibrar as negativas sobre as que non actúa o champú, e o fixador non é máis que un plástico líquido cuxa única función é deixar o pelo alí onde se quedou durante o cepillado. Noutras palabras, manter o peiteado que desexamos.

FONTE: Miguel Ángel Sabadell/muyinteresante.es       Imaxe: consalud.es