A ORIXE DAS PALABRAS: ABRACADABRA

Abracadabra é unha palabra usada como feitizo ou encantamento en trucos de maxia escénica e por pequenos grupos tribais primitivos europeos que profesaban animismo e panteísmo. Historicamente críase que tiña poderes curativos cando estaba inscrita nun amuleto.

A primeira mención coñecida da palabra foi no século II nun libro chamado Liber Medicinalis (ás veces coñecido como De Medicina Praecepta Saluberrima) creado por Serenus Sammonicus,​ médico do emperador romano Geta, quen no capítulo 52 prescribiu que os enfermos de malaria levasen un amuleto que contiña a palabra escrita en forma de triángulo.​ O poder do amuleto, explicou, fai que as enfermidades letais desaparezan. Outros emperadores romanos, como Alejandro Severo, foron seguidores dos ensinos médicos de Serenus Sammonicus e tamén poderían usar o encantamento.

Os gnósticos da seita de Basílides utilizábana como fórmula máxica para invocar a axuda dos espíritos benéficos contra as enfermidades e os infortunios. Atópase nas pedras de abraxas que se usaban como amuletos. Posteriormente, o seu uso estendeuse máis aló dos gnósticos.

O ministro puritano Increase Mather descartou a palabra por carecer de poder. Daniel Defoe tamén escribiu despectivamente sobre os londinienses que colocaron a palabra nas súas portas para protexerse da enfermidade durante a gran peste de Londres, pero Aleister Crowley considerouna como posuidora de gran poder, dicindo que a súa verdadeira forma é «abrahadabra».

FONTE e IMAXES: es.wikipedia.org