SABÍAS QUE... POR QUE CHORAMOS CANDO ESTAMOS ALEGRES?

Se falamos de bágoas, as primeiras das que temos constancia datan do século XIV antes de Cristo. Nunhas tablillas atopáronse referencia ao deus Baal, a divindade fenicia relacionada coa fertilidade e as tormentas de choiva, que foi asasinada a mans da súa irmá amante Anat, noticia que desencadeou un torrente de bágoas.

Segundo o Dicionario da Real Academia a dacriología é a rama da ciencia que se ocupa do estudo da secreción lacrimal. Se nos cinguimos ao campo da bioloxía, os seres humanos temos tres tipos de bágoas: basales, reflictes e emocionais. As primeiras son as encargadas de manter os nosos ollos limpos e en perfecta disposición para cumprir coa tarefa para a que foron deseñados: a visión. A pesar de que non o notemos, a súa presenza é constante e manteñen o noso ollo lubricado.

As segundas bágoas son reflíctelas. Cando algo nos irrita, por exemplo, gases lacrimóxenos ou cortar unha cebola en pedacitos, reaccionan eliminando esa substancia e, en consecuencia, o posible dano que nos puidesen producir.

Por último, estarían as bágoas emocionais, as que se atopan vinculadas aos sentimentos. Dalgunha forma, chorar de pena ou de alegría fainos humanos, é unha forma de comunicación.

O salouco acompáñanos toda a nosa vida. É máis, nacemos cun salouco; apenas gozamos da «autonomía» da vida choramos de maneira incontrolable. Trátase, moi probablemente dun cordón umbilical acústico co que demandamos a protección materna.

O nacemento dun bebé, unha festa de aniversarios sorpresa, unha vitoria inesperada do noso equipo… pode provocar un salouco de alegría, un aparente paradoxo. Dito doutra forma, as bágoas, unha reacción que acompaña habitualmente a emocións negativas, pode aparecer ante experiencias positivas moi intensas.

A verdade é que as bágoas da alegría é un dos grandes misterios da ciencia, segundo o psicólogo Ad Vingerhoets, da Universidade de Tiburg (Países Baixos), este tipo de bágoas proceden do recordo dos malos momentos pasados antes de alcanzar ese instante de felicidade que explota nun salouco.

Hai xa algún tempo o bioquímico estadounidense William H Frey demostrou que esas bágoas teñen unha elevada cantidade de potasio, manganeso, endorfinas, prolactina e adenocorticotropina, algunhas das cales se liberan en situacións altamente estresantes. Con elas o noso organismo trata de restaurar o equilibrio emocional e devolvernos a eutimia.

Nesta liña de traballo, unha psicóloga da Universidade de Yale, a doutora Aragón, realizou hai tempo uns estudos encamiñados a avaliar a presenza de manifestacións contrapostas, é dicir, que tras presentar un estímulo positivo xerásese unha resposta negativa, como podían ser as bágoas.

Os resultados das súas investigacións mostraron que aquelas persoas que utilizan reaccións negativas para expresarse logran moderar cunha maior facilidade a intensidade das súas emocións. En Román paladino, as bágoas da alegría contrarrestan dunha forma máis eficiente a emoción positiva que nos desborda.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia           Imaxe:Adobe Stock