ELEMENTOS QUÍMICOS INSPIRADOS EN DEUSES E SERES MITOLÓXICOS

Elementos químicos inspirados en deuses e seres mitolóxicos / Midjourney/Sarah Romero

A táboa periódica levan os nomes de deuses antigos ou seres mitolóxicos clásicos. Cantas substancias coñeces que encarnen nomes de personaxes da mitoloxía? Hoxe faremos un repaso por esta mestura de ciencia, cultura e historia, entrelazadas grazas aos nosos mitos, narracións e crenzas.

Procedencia dos nomes dos elementos químicos

Mercurio (Hg): Este elemento químico coñecido xa polas civilizacións antigas, leva o símbolo atómico Hg derivado do seu nome grego hidrargyrum (auga-prata). Mercurio fai honra ao deus romano Mercurio ou ao planeta do mesmo nome. Este deus incriblemente rápido era o mensaxeiro dos deuses, e o elemento recibiu ese nome debido ao seu estado líquido e a súa mobilidade a temperatura ambiente.

Cerio (Ce): Este elemento debe o seu nome a Ceres, a deusa romana da agricultura e os cultivos de cereais, e é o elemento de terras raras máis abundante. Descuberto en 1.803 polo químico sueco Jöns Jakob Berzelius (quen ideou o sistema moderno de notación química) e o xeólogo e químico sueco Wilhelm Hisinger, e independentemente en 1.803 polo químico alemán Martin Heinrich Klaproth, considerado o pai da química analítica. Ceres, coñecida pola súa asociación coa fertilidade agrícola, parece un homónimo apropiado para un elemento que logo resultaría esencial en varios campos, incluída a agricultura.

Titanio (Ti): O titanio, o noveno elemento máis abundante na codia terrestre, foi descuberto en 1.791 polo clérigo inglés e mineraloxista William Gregor. Debe o seu nome aos Titáns, as deidades xigantes de incrible forza da mitoloxía grega. Os Titáns eran fillos de Urano (o ceo) e Gaia (a Terra), por iso é polo que represente un nome mais que adecuado para un elemento tan abundante na Terra.

Neptunio (Np): Este metal actínido radioactivo, foi o primeiro elemento transuránico sintetizado. Foi descuberto en 1.940 polo químico e profesor estadounidense Edwin McMillan e o físico nuclear estadounidense Philip H. Abelson. Neptunio, que leva o nome de Neptuno, o deus romano do mar, seguiu a tradición de que os elementos recibisen nomes de planetas recentemente descubertos. Urano dera o seu nome a Uranio, e Neptuno, o planeta seguinte a Urano, prestou o seu nome a Neptunio.

Paladio (Pd): O paladio foi descuberto en 1.803 polo físico e químico británico William Hyde Wollaston, quen lle puxo o nome do asteroide Palas, que levaba o nome de Palas Atenea, a deusa grega da sabedoría, a artesanía e a guerra. Wollaston probablemente elixiu este nome debido ao descubrimento do asteroide que foi aproximadamente ao mesmo tempo que a identificación deste elemento.

Torio (Th): O torio leva o nome de Thor, o deus nórdico do trono e a forza. Foi descuberto en 1.828 polo químico sueco Jöns Jakob Berzelius, atopando que este elemento metálico radioactivo era unha excelente fonte de enerxía nuclear. A elección do nome deste deus, coñecido polo seu gran poder e a súa enerxía atronadora, parecía máis que comprensible parra un elemento químico que contén unha enerxía tan potente.

Niobio (Nb): O niobio foi descuberto en 1.801 por Charles Hatchett e inicialmente foi denominado "columbio" (Cb). Con todo, Heinrich Rose, un químico alemán, máis tarde o rebautizó como "niobio" en honra a Niobe, a filla de Tántalo na mitoloxía grega quen se converteu en pedra mentres choraba, en alusión á resistencia do elemento ao cambio cando se expón á calor e ao ácido.

Uranio (U): Este elemento tamén é fácil de adiviñar. O uranio, un metal pesado e radioactivo, foi descuberto en 1.789 polo químico alemán Martin Heinrich Klaproth (quen tamén descubriu o circonio e o titanio). Chamou ao elemento o nome do planeta Urano, que fora descuberto apenas oito anos antes. O deus Urano, na mitoloxía grega, era a personificación do ceo e o pai dos titáns; era un deus primordial, que representaba unha forza poderosa e fundamental, moi parecida ao elemento que levaría o seu nome. O seu descubrimento do uranio abriu a porta á era atómica.

Plutonio (Pu): O plutonio, un elemento radioactivo, foi descuberto precisamente durante o Proxecto Manhattan en 1.940. Leva o nome de Plutón, o deus romano do inframundo, seguindo a convención de nomear os elementos recentemente descubertos na serie de actínidos en honra aos planetas recentemente descubertos. No momento do descubrimento do plutonio, Plutón era considerado un dos planetas do noso sistema solar; agora só é un planeta anano.

Vanadio (V): O mineraloxista español Andrés Manuel del Río foi quen descubriu en 1.801 este elemento. Con todo, a súa afirmación foi inicialmente cuestionada e non foi ata 1.831 cando o químico sueco Nils Gabriel Sefström redescubrió o elemento e chamouno "Vanadio" en honra a Vanadis, un nome nórdico antigo para a deusa Freyja. Na mitoloxía nórdica, Freyja é unha deusa asociada co amor, a beleza e a fertilidade, pero tamén coa guerra e a morte. O elemento vanadio é tan versátil como a deusa que lle dá nome.

Prometio (Pm): O prometio, outro elemento radioactivo, foi descuberto en 1.945 polos químicos estadounidenses Jacob A. Marinsky, Lawrence E. Glendenin e Charles D. Coryell. Leva o nome de Prometeo, o titán da mitoloxía grega que roubou o lume dos deuses e deullo aos humanos, simbolizando o descubrimento dun novo elemento "ardente".

Tantalio (Ta): Este elemento foi descuberto en 1.802 polo químico sueco Anders Ekeberg, quen lle puxo o nome de Tántalo, unha figura coñecida da mitoloxía grega. Tántalo foi un rei que foi castigado polos deuses pola súa arrogancia, condenado á fame e a sede eternas. Ekeberg elixiu este nome porque inicialmente era difícil separar o elemento do seu mineral, do mesmo xeito que o sustento inalcanzable de Tántalo. O tantalio é un metal raro, duro, de cor gris azulado e moi resistente á corrosión.

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es