SABÍAS QUE... POR QUE AS XIRAFAS TEÑEN O PESCOZO TAN LONGO?
Segundo o naturalista inglés Charles Darwin, na súa magna obra Sobre a orixe das especies, hai moitos millóns de anos, as xirafas desenvolveron pescozos máis longos para alcanzar máis follas das árbores e sobrevivir aos competidores, en liña coa teoría da supervivencia do máis apto. Da mesma forma, Jean Baptiste Lamarck tamén suxería esta mesma liña evolutiva. Con todo, un equipo de biólogos estadounidenses da Universidade Estatal de Pensilvania achega unha nova teoría que explicaría por que teñen o pescozo tan longo as xirafas. E, en esencia, cren que foron as femias as que impulsaron este característico trazo evolutivo.
Así as cousas, contrario á crenza que suxire que a competencia entre os machos impulsou unha maior lonxitude do pescozo, os investigadores expoñen que as xirafas femias teñen pescozos proporcionalmente máis longos, o que implica que as necesidades nutricionais poderían influír nesta evolución.
En 1990 os científicos propuxeron unha hipótese chamada “pescozo por sexo”, pola que os machos acabaron desenvolvendo pescozos máis longos na súa competición polo dominio e para impresionar ás femias (ao ter pescozos máis longos e anchos podían golpearse a cabeza con máis forza para chamar a atención das potenciais femias). Isto é, un cambio evolutivo impulsado pola selección sexual. Os machos adultos teñen patas dianteiras máis longas (efectivas para montar á femia durante o apareamiento) e pescozos máis anchos (que poden recibir golpes dos machos rivais durante as pelexas).
Dado que determinar o tamaño unicamente a partir de imaxes é un desafío, centráronse nas proporcións do corpo, comparando a lonxitude do pescozo coa altura total dos animais.
Segundo os expertos, no momento do nacemento, tanto as femias como os machos presentan a mesma proporción corporal; non hai diferenzas na lonxitude do seu pescozo. Con todo, a partir dos tres anos, son os machos os que empezan a medrar máis, notándose unha gran diferenza con respecto ás femias de xirafa. Con todo, a súa análise revelou que, con respecto ao tamaño do seu corpo, as femias teñen pescozos máis longos e os machos patas dianteiras mais longas e pescozos máis anchos. Este patrón foi consistente tanto en xirafas en cativerio como salvaxes.
“As xirafas son quisquillosas coa comida: comen só as follas dunhas poucas especies de árbores, e os seus pescozos máis longos permítenlles chegar máis profundamente ás árbores para obter as follas ás que ninguén máis pode chegar. Unha vez que as femias alcanzan os catro ou cinco anos de idade, case sempre están preñadas e aleitando, polo que cremos que o aumento das demandas nutricionais das femias impulsou a evolución dos longos pescozos das xirafas”, apuntan os expertos. "A femia ten un esqueleto axial proporcionalmente máis longo (un pescozo e un tronco máis longos) e ten unha aparencia máis inclinada, mentres que os machos son máis verticais".
"A hipótese do pescozo por sexo predixo que os machos terían pescozos máis longos que as femias", explican os autores no seu traballo publicado na revista Science. “E tecnicamente teñen pescozos máis longos, pero todo o relacionado cos machos é máis longo; son entre un 30% e un 40% máis grandes que as femias. Neste estudo, analizamos fotografías de centos de xirafas Masai salvaxes e cativerio para investigar as proporcións corporais relativas de cada especie e como poderían cambiar a medida que as xirafas crecen e maduran”.
O equipo non rexeita a hipótese do pescozo por sexo, tal e como comentan pero se tivo algún efecto, probablemente chegou máis tarde. Establecen unha causa máis efectiva pola función das femias: “A evolución inicial do longo pescozo e as patas da xirafa foi impulsada pola competencia interespecífica e as demandas nutricionais maternas da xestación e a lactación a través da selección natural para obter unha vantaxe competitiva”, conclúen.
O equipo de investigación tamén está a empregar a xenética para identificar as relacións dentro de grupos de xirafas salvaxes, co fin de comprender mellor cales machos teñen maior éxito reprodutivo. O obxectivo é achegar máis información sobre a elección de parella e a selección sexual, ademais de orientar os esforzos de conservación desta especie en perigo de extinción.
"Se a procura de alimento por parte das femias está a impulsar este trazo icónico como sospeitamos, realmente resalta a importancia de conservar o seu hábitat cada vez máis reducido", dixo Cavener. "As poboacións de xirafas masai diminuíron rapidamente nos últimos 30 anos, en parte debido á perda de hábitat e a caza furtiva, e é fundamental que comprendamos os aspectos clave da súa ecoloxía e xenética para deseñar as estratexias de conservación máis eficaces para salvar a estas maxestosas xirafas".
FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es Imaxe:
0 comentarios