SABÍAS QUE... POR QUE O XAMPÚ FAI ESCUMA?

Cando aplicamos xampú sobre o noso cabelo mollado e fregámolo estamos a asistir a un espectáculo molecular fascinante. A escuma que se forma non é máis que unha multitude de burbullas de aire atrapadas nunha matriz líquida. Pero, que fai que estas burbullas fórmense e mantéñanse estables?

Os grandes responsables da formación da escuma son os tensioactivos. Trátase duns compostos químicos dotados dunha rexión molecular que é atraída pola auga (hidrófila) e doutra parte que é repelida por ela, pero atraída polas graxas e aceites (lipófila).

A tendencia natural da auga é formar pingas esféricas debido á tensión superficial, mentres que a tendencia natural dos tensioactivos é reducir esa tensión, facilitando que a auga se estenda e mestúrese coas graxas e aceites presentes no noso cabelo e coiro cabeludo.

As partes lipófilas dos tensioactivos únense ás moléculas de graxa e aceite, formando estruturas esféricas chamadas micelas. A parte hidrófila dos tensioactivos oriéntase cara ao exterior da micela, interactuando coa auga.

Ao axitar o xampú introdúcese aire na mestura. As micelas, ao ser máis lixeiras que a auga, tenden a ascender á superficie, atrapando aire no seu camiño e formando burbullas. Por outra banda, as moléculas do tensioactivo adhírense á superficie das burbullas formando unha película que evita que rompan rapidamente.

A escuma que se produce ao usar xampú cumpre tres funciones principais. Aumenta a superficie de contacto, facilita a distribución do xampú e crea unha sensación de limpeza.

Ao formar escuma, aumentamos a superficie de contacto entre o xampú e o cabelo, o que facilita a eliminación da sucidade, o sebo e outros residuos. A escuma axuda a distribuír o champú de maneira uniforme por todo o cabelo, garantindo unha limpeza máis efectiva. Ademais, a sensación que nos provoca a escuma cando nos lavamos o cabelo está asociada coa limpeza e a frescura, o que nos proporciona unha experiencia sensorial agradable.

Segundo a súa carga eléctrica os tensioactivos clasifícanse en aniónicos, catiónicos, non iónicos e anfóteros. Os máis comúns son os aniónicos, á vez que son os máis eficaces para eliminar a graxa e a sucidade. Estes compostos químicos teñen unha carga eléctrica negativa e son moi bos xerando escuma. Algúns exemplos son o lauril sulfato de sodio (SLS) e o lauril éter sulfato de sodio (SLES).

O catiónicos teñen unha carga eléctrica positiva e utilízanse principalmente como acondicionadores, xa que se adhiren á superficie do cabelo, deixándoo suave e fácil de peitear. O seu principal hándicap é que non son moi bos xerando escuma.

Os tensioactivos non iónicos son aqueles que non teñen carga eléctrica e utilízanse a miúdo en xampús para bebés e cabelos sensibles. Algúns exemplos son o coco-glucósido e o lauril glucoside.

Por último, están os anfóteros que poden ter unha carga positiva ou negativa, dependendo do pH do produto. Son moi suaves e utilízanse en xampús para todo tipo de cabelo. Un exemplo desta familia é a cocamidopropil betaína.

Así que xa sabes, a próxima vez que teña que comprar un xampú párate uns segundos en ler a etiqueta e elixe o que mellor se adapte ás súas necesidades, debido a que non todos son iguais.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia    Imaxe: elconfidencial.com