A ORIXE DAS PALABRAS: BRILLAR POLA SÚA AUSENCIA

Na Roma antiga, cando un individuo falecía, era tradición exhibir os retratos de todos os seus antepasados diante da súa urna funeraria. Estes retratos, creados a partir de máscaras de cera dos parentes defuntos, servían como un tributo e unha forma de honrar a memoria daqueles que pasaran antes. Esta práctica tiña un profundo significado cultural e simbólico na sociedade romana da época.

Segundo o historiador latino Tácito, na súa obra Anais, relátase un evento particular que resalta a ausencia de dous individuos nunha cerimonia funeraria. Durante o funeral de Junia, viúva de Casio e irmá de Bruto, notables pola súa participación no asasinato de Xulio César, a ausencia das imaxes destes dous personaxes chamou a atención de todos os presentes. En lugar dos retratos dos «criminais», como os describe Tácito, «brillaba a súa ausencia» ante as demais imaxes dos antepasados.

Foi no século XVIII cando o poeta francés André de Chenier popularizou a expresión «brillar pola súa ausencia». A partir de entón, a frase integrouse na linguaxe común e utilízase para sinalar, ás veces con certo ton de ironía, a falta de alguén nun lugar onde se esperaría a súa presenza.

FONTE: sortem.es    Imaxe creada con IA representando un funeral da antigua Roma