O que aprendín dun cura enfermo do corazón

Ao facer memoria, Héctor Abad lembra que de neno resultáballe máis fácil relacionarse coa escritura que coa palabra: “Nese sentido, ser escritor é un oficio moi bo para unha persoa insegura, para unha persoa á que lle gusta repasar a vida. Para alguén a quen lle custa isto de “estar sempre en directo” na vida”, explica. Precisamente a memoria, e tamén o esquecemento, son dous temas que asolagan a obra deste escritor e columnista colombiano. É autor da novela O esquecemento que seremos (2006), unha das obras en español máis conmovedoras dos últimos tempos e que narra a vida e o asasinato do seu pai. Unha bela homenaxe dun fillo ao seu pai polo que obtivo o Premio Casa de América Latina en Portugal e o Premio Literario Wola-Duke de Dereitos Humanos. Para el, “unha parte do fenómeno literario consiste en xogar con dúas tendencias da mente humana: a de esquecer e a de lembrar”.

Héctor Abad Faciolince naceu en Medellín (Colombia) e estudou Lingua e Literatura Modernas na Universidade de Turín (Italia). Foi columnista de revístaa Semana e na actualidade escribe regularmente para o xornal colombiano O Espectador, o español El País e revístaa Letras Libres. É director da Biblioteca da Universidade Eafit.

Coa súa terceira novela, Lixo (2002), obtivo en España o I Premio Casa de América de Narrativa Innovadora. Ademais de ensaios, traducións e críticas literarias, publicou, entre outros: Angosta (2003), A Oculta (2015) e Salvo o meu corazón, todo está ben (2022). Foi galardoado co Premio Nacional de Conto de Colombia (1981) e con dous Premios Simón Bolívar de Xornalismo de Opinión (1998 e 2006). Das súas obras hai traducións a máis dunha decena de idiomas. No ano 2000 recibiu o Premio á Mellor Novela Estranxeira do Ano en China por Angosta.