A ORIXE DAS PALABRAS: ACABAR COMO O ROSARIO DA AURORA

O Rosario da Aurora de Eugenio lucas Velázquez / Museo Carmen Thyssen Málaga

"Acabar como o rosario da aurora", en realidade, non lembra a ningunha muller (ou podería dicirse que a todas? Agora descubrirás por que), senón que evoca a un pasado no que se levaba a cabo unha práctica devocional que tiña para longo. Estamos concretamente no século XII, e hai que rezar cento cincuenta avemarías en recordo dos cento cincuenta salmos. Así empezou todo isto, que se di pronto.

Divulgada polos cistercienses, a curiosa actividade foise popularizando na península cristiá, alcanzando o seu momento de gloria (nunca mellor dito) no século XIX, cando se converteu na devoción máis característica das familias católicas.

En concreto, inmersa neste escenario de fe colosal, o rosario da aurora converteuse nunha procesión na que se recitaba e cantábase o rosario polas rúas á primeira hora da mañá. Tiña lugar en determinadas datas sinaladas, sendo frecuente sobre todo o primeiro domingo de maio e a primeira semana de outubro.

Pero quen a creou e deu nome? Pois o mismísimo papa Gregorio XIII. A súa idea era conmemorar a vitoria da frota cristiá fronte ao exército turco na batalla de Lepanto en 1571. Sempre se creu que a Virxe María botáralles unha man, xa que ocorreu o día 7 de outubro.

A idea tiña bo potencial, e así, con ela de fondo, non tardaron en proliferar por todas partes as confrarías do Rosario, e foron estas as que, seguindo as ordes do papa repetiron ata a saciedade aquelas letras que, entre unha cousa e outra xa eran un xesto tan típico como para designar algo, servir de nome, permanecer eterna.

A expresión "acabar como o rosario da aurora" fraguouse na época da revolución liberal de 1868 en España, alcumada a Gloriosa. Esta revolución deu paso a un período de sutís liberdades democráticas coñecido hoxe como o Sexenio, que transcorreu entre 1868 e 1874. Naqueles anos, o movemento obreiro e a pequena burguesía irromperon na vida política dando forma a espazo social sen precedentes.

Así, mentres as ideas políticas destes grupos collían cada vez máis forza, a Iglesia continuaba facendo mostras da súa capacidade de influencia, mantendo costumes como rezar o rosario colectivamente e en público, tal e como se fixo sempre. Con todo, o rexeitamento cara á doutrina disciplinaria da devandita institución para entón provocara unha ira anticlerical. Boa parte da poboación desatouse contra esta e outras prácticas, provocando altercados que a miúdo tomaron forma de auténticas batallas campais entre devotos cristiáns e críticos do carácter autoritario da relixión.

FONTE: C. Macías/elconfidencial.com