SABÍAS QUE... O SEGREDODO PRODUTO QUE DEIXA A ROUPA MÁIS BRANCA

No mundo da limpeza, a lixivia álzase como un heroe indiscutible. O seu poder blanqueador, aparente máxico, permítenos eliminar manchas difíciles e manter a nosa roupa impecable. Pero, como funciona realmente?

Para comprender o poder da lixivia debemos penetrarnos no fascinante mundo das moléculas. Sabemos que a roupa, do mesmo xeito que calquera outro material, está composta por moléculas estreitamente unidas, as cales, á súa vez, están formadas por átomos.

Ademais, as moléculas non se atopan illadas no espazo, senón que interactúan entre si a través de forzas intermoleculares (forzas de Van der Waals ou forzas de ligazón de hidróxeno).

Introducímonos agora na cor da roupa, e dunha forma simplificada, podemos afirmar que se produce cando a luz branca incide sobre ela e os electróns dos átomos absorben un pouco da súa enerxía, devolvendo a luz sen esa fracción enerxética.

Isto explica por que a luz rebotada non é branca senón de cor.

A sucidade, nas súas diversas formas, tamén está composta por moléculas, as cales, ao entrar en contacto coa roupa, poden interactuar coas moléculas do tecido a través das forzas intermoleculares.

Segundo a interacción hai dous tipos principais de manchas: por transferencia e por precipitación. As primeiras prodúcense cando as moléculas da sucidade transfírense á roupa por contacto directo. Un exemplo clásico é unha mancha de graxa de comida.

Pola súa banda, as manchas por precipitación fórmanse cando as moléculas da sucidade disólvense nun líquido, como pode ser auga ou o aceite, e logo deposítanse sobre a roupa ao evaporarse o líquido. Un exemplo común é unha mancha de café.

Agora é cando entra en xogo o terceiro actor, a lixivia, cuxo compoñente principal é o hipoclorito de sodio (NaClO). Este composto químico actúa como un axente oxidante, o que significa que ten a capacidade de roubar electróns a outras moléculas.

E é que cando a lixivia entra en contacto cunha mancha, as súas moléculas de hipoclorito de sodio atacan as moléculas do colorante, arrebátanlle electróns, rompen as ligazóns e altera a súa estrutura molecular.

Ao perder electróns, as moléculas experimentan un cambio na súa configuración electrónica que modifica a súa capacidade para absorber a luz visible, facendo que a mancha perda a súa cor e tórnese invisible aos nosos ollos. Este proceso químico é irreversible, posto que unha vez que as moléculas perderon os seus electróns e cambiaron a súa estrutura nunca poderán volver ao seu estado orixinal.

Ademais do seu poder blanqueador, a lixivia tamén ten propiedades desinfectantes, xa que é capaz de eliminar microorganismos. Esta característica convértea nun produto ideal para desinfectar superficies e previr a propagación de enfermidades.

De feito, cando a lixivia foi descuberta, alá por 1785, polo químico francés Charles- Francois de Bethollet, utilizouse principalmente para desinfectar auga e previr a aparición de enfermidades.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia     Imaxes: espacioclean.cl e pascual-eduardo.com