A Antártida é un continente do planeta Terra, situado no hemisferio sur. Ten unha superficie de 13.209.000 km², que diminúe debido ao cambio climático. Non ten unha poboación autóctona debido ás condicións climáticas. Con todo, unhas 2000 persoas pisan esa terra cada ano, entre as que se encontran científicos, técnicos, especialistas, militares e turistas.
Este vídeo narra a viaxe a este continente!
A subida do nivel do mar é algo que se nota e notarase especialmente en áreas costeiras de cota baixa, como praias e beiras de moi baixa altura. É o que sucede en moitas illas do mundo, que xa están a se ver obrigadas a tomar medidas concretas (ás veces, mesmo, a evacuación de poboacións ou o traslado de pobos). Corea do Sur vai construír a primeira cidade flotante do planeta para sortear este problema.
O proxecto en concreto, fronte a Busan, a segunda cidade máis importante de Corea do Sur, impulsa a construción dunha cidade flotante con capacidade para unhas 12.000 persoas. Trátase dunha iniciativa que nace baixo os auspicios de Nacións Unidas e as obras comezarán meste ano, 2025.
En realidade, xa existen algunhas comunidades flotantes nos Países Baixos, Tailandia e outros puntos do sueste asiático. Pero son pequenos grupos de casas flotantes amarradas unhas a outras. En cambio, agora vaise crear por primeira vez unha verdadeira cidade que flote sobre as augas, provista de todas as infraestruturas para asegurar unha vida cómoda aos seus habitantes.
De feito, o complexo Oceanix, que así se chamará, consistirá na suma de varios módulos residenciais, unidos entre si e edificados sobre enormes plataformas de formigón suspendidas sobre a auga.
"Un bloque de formigón afúndese", afirma Koen Olthuis, arquitecto holandés, en declaracións ao diario Clarín. "Pero se lle damos forma de caixa, frota. É o principio de Arquímedes. A cantidade de volume que se despraza é igual ao peso da auga desprazada”, comenta o experto. E agrega: "Pensen na estrutura dos portaavións".
O proxecto de Busan nace ao amparo do Programa das Nacións Unidas para os Asentamentos Humanos, coñecido como ONU-Hábitat. Forman parte do equipo o estudo de arquitectura BIG (Bjarke Ingels Group) e a empresa tecnolóxica Oceanix, dedicada a construír infraestruturas flotantes.
Con sede en Nova York, Oceanix deseña e constrúe infraestruturas flotantes para que as persoas vivan e traballen de forma sostible sobre o mar.
Unha alta porcentaxe das cidades son costeiras e, por tanto, poden ser vulnerables ao aumento do nivel do mar, segundo datos divulgados por ONU-Hábitat.
A cidade flotante que construirá fronte ás costas de Corea do Sur estará composta por unha serie de plataformas flotantes conectadas entre si, e que abarcarán unha superficie total de 6,3 hectáreas. Sobre elas poderán vivir entre 10.000 e 12.000 persoas.
Todo o conxunto estará unido a terra por unha ponte e cada unha das plataformas residenciais estará ancorada ao leito mariño.
Oceanix abastecerase de enerxías renovables e o obxectivo non é só a autosuficiencia, senón tamén, se é posible, producir suficiente enerxía para inxectar o sobrante na rede eléctrica xeral.
A construción do complexo, segundo confirmou un portavoz de Oceanix a este diario, comezará neste 2025. Primeiro fabricaranse as grandes plataformas de formigón, logo remolcaranse ata a súa localización definitiva e, acto seguido, levantaranse as edificacións e infraestruturas.
As plataformas de Busan serán basicamente grandes hexágonos de bordos redondeados, deseñados para que non se balanceen coa ondada e asegúrese así a comodidade dos seus habitantes, segundo os responsables da construtora, BIG.
BIG tamén traballou co Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT) e diversas empresas de enxeñería naval para asegurarse que as plataformas poidan soportar non só as ondas, senón tamén os ventos e mesmo furacáns que poidan afectar a zona.
Estas estruturas caracterízanse tamén pola súa capacidade de aumentar a biodiversidade nos lugares nos que están ancoradas, ao proporcionar lugares para que medren ostras e mexillóns, por exemplo. “Este tipo de estrutura flotante atrae vida ao océano e axuda a restaurar a ecoloxía”, afirman os seus impulsores.
“É un fito fundamental para todas as cidades costeiras e nacións insulares que se atopan na primeira liña do cambio climático. Estamos en camiño de entregar OCEANIX Busan e demostrar que a infraestrutura flotante pode crear novos espazos para as cidades costeiras que buscan formas sostibles de expandirse cara ao océano, mentres se adaptan ao aumento do nivel do mar”, dixo o director executivo de Oceanix, Philipp Hofmann.
FONTE: Joan Lluís Ferrer/farodevigo.es/medio-ambiente
Ría de Vigo
O quecemento acelerado das augas oceánicas é un dos efectos máis destacados do cambio climático, un fenómeno ao que non é alleo un territorio ribeirán e tan envorcado ao mar como Galicia, desde onde se segue con atención as súas previsibles consecuencias ambientais, climáticas e económico-produtivas. Ata que punto se esta elevando a temperatura das augas que nos bañan? É un crecemento similar, maior ou menor que no resto do Estado? E respecto á media global?
No informe CLIVAR-España (a recente actualización do estado do clima pasado, presente e futuro en España no referente á súa atmosfera, océano e criosfera) atópanse algunhas respostas. Segundo os datos recollidos no documento: “A temperatura das augas mariñas españolas están a aumentar a unha taxa de 0,25 graos por década, fronte a unha media global de 0,15”. A situación é especialmente alarmante no Mediterráneo.
Con todo, se poñemos o foco nas zonas costeiras atlánticas e, en concreto, en territorio galego: “Obsérvase que na fachada occidental de Galicia o incremento da temperatura foi máis lento que noutras zonas da península, a causa do efecto protector do afloramento costeiro, que actúa como un refuxio fronte ao quecemento oceánico”. Así o explica Ramón Gómez Gesteira, profesor da Facultade de Ciencias e un dos investigadores do grupo EPhysLab (Environmental Physis Laboratory) da Universidade de Vigo (UVigo), que participou na elaboración do informe CLIVAR.
“As proxeccións para o futuro suxiren que a temperatura das augas superficiais da plataforma galega a finais do século XXI será ao redor de 2,5 graos superior ao do período de referencia (1955–1984)”, engade Gómez Gesteira, quen subliña que “este aumento será significativamente menor que noutras áreas da península, como o Mediterráneo ou o Golfo de Biscaia”.
“O incremento xeneralizado da temperatura da auga está a afectar a especies mariñas e alterando patróns de circulación oceánica, uns cambios que poden ter repercusións na produtividade pesqueira, os ecosistemas de mar aberto e a ocorrencia de eventos meteorolóxicos extremos, como tormentas máis intensas e precipitacións extremas”, sinala o informe CLIVAR, que cita tamén como efecto adverso do cambio climático oceánico a subida do nivel do mar, que terá grande impacto en praias e infraestruturas costeiras.
Tamén a acidificación do océano e a redución do osíxeno disolto son unha ameaza para a biodiversidade mariña. E prevese unha escaseza de nutrientes na zona eufótica que podería afectar a produción primaria neta no Atlántico ibérico e Canarias.
As predicións do informe para o medio mariño están traballadas a escala macroscópica de decenas de quilómetros, por iso se queremos falar das consecuencias da alteración térmica das augas galegas hai que acudir a escalas máis reducidas e a estudos, á marxe do CLIVAR, centrados nas rías, un ecosistema único. “Sobre elas temos información precisa sobre o que pode ocorrer nas próximas décadas”, sinala Gómez Gesteira.
O profesor de Física Aplicada e investigador do EPhysLab detalla: “Os cambios na temperatura da auga e a estratificación serán máis desfavorables para o crecemento do mexillón ao longo do século XXI. No que respecta ás algas, as chamadas cintas de mar poderían extinguirse nas Rías Baixas a finais do século XXI, mentres que as algas pardas resistirán mellor e mesmo poderían ocupar o espazo deixado polas cintas de mar no seu declive”.
Ademais, engade, as condicións futuras de mortalidade de bivalvos, como ameixas e berberechos, polas baixadas de salinidade serán peores que as observadas historicamente, especialmente na ría de Arousa. E os bancos de marisqueo situados nas zonas interiores das Rías Baixas poderían verse afectados polo aumento das temperaturas, reducindo as áreas de produción a finais de século.
Por outra banda, apunta Gómez Gesteira, as proxeccións prevén un incremento na frecuencia, duración e intensidade das ondas de calor ao longo do século XXI, especialmente durante os meses de verán. E baixo estas condicións, algunhas especies de ameixas veranse seriamente afectadas.
E por último, sinala o profesor e investigador da UVigo, o aumento da temperatura da auga do mar podería favorecer a naturalización da ostra xaponesa nas Rías Baixas. A extensión das zonas favorables medrará rapidamente a partir de mediados de século, alcanzando a totalidade das Rías Baixas a finais de século.
Fronte ao horizonte que se debuxa, o reto é como reverter ou, cando menos, minorar o impacto do quecemento das augas mariñas.
“Mitigar o quecemento global nun período curto non é doado porque os gases de efecto invernadoiro (GEI) acumulados na atmosfera seguen afectando o clima durante décadas, mesmo se se reducen as emisións de inmediato. Así que o máis que se pode facer nunha escala máis ou menos curta é evitar que a situación empeore reducindo o uso de combustibles fósiles e activar políticas de mitigación”, Gómez Gesteira.
Agora ben, cando dirixe a mirada ás rías galegas enumera posibles actuacións: “Se nos referimos a especies de valor comercial, esta mitigación pode incluir cambios de localización, selección de especies máis resistentes e a creación de sistemas de alerta que permitan salvar parte da produción fronte a eventos extremos. Se pensamos na biodiversidade en xeral, poden aplicarse políticas de restauración dos ecosistemas mariños, creación de novas zonas de protección e fomentar una economía azul sostible”.
FONTE: Begoña Márquez/gciencie.com
Desde o aire podemos observar os segredos mellor escondidos da natureza, ou as consecuencias da actividade humana, desde o alto. Non te perdas estas fascinantes imaxes!
O proxecto Siena Awards presenta unha nova edición da súa icónico certame fotográfico Drone Photo Awards, e os gañadores deste 2024 xa foron anunciados. Competindo por distintos premios e categorías, os participantes teñen todos dúas cousas en común: un dron e moitas ganas de mostrar o seu talento ao mundo.
Xiaoying Shi / Siena Awards
Estados Unidos reúne unha colección de paisaxes moi variadas que van desde grandes extensións de verdes bosques ata desertos con formacións rochosas realmente interesantes. Este en concreto corresponde aos cumes de Factory Butte, no estado de Utah, ao oeste do país. O seu terreo erosionado forma unha serie de texturas que protagonizan esta colorida fotografía, gañadora da categoría "natureza".
Para ver a galería coas fotografías galardoadas na edición deste ano, só tes que premer QUÍ.
FONTE: droneawards.photo e nationalgeographic.com.es
A ave Lira Soberbia, tamén coñecida como Lira Real (Menura novaehollandiae) macho pode emitir diferentes sons e imitar, entre outros sons, a 20 especies de paxaros diferentes nun só canto co obxectivo de atraer ás femias.
Aínda que moitas persoas cren que os dous casquetes polares da Terra, o norte e o sur, son basicamente o mesmo, o certo é que hai moitísimas diferenzas entre ambos, a todos os niveis. Incluso a forma en que lles afecta o cambio climático difire tamén entre ambas as rexións xeadas. Estas son algunhas das características que distinguen o Círculo Polar Ártico (ao norte) do Círculo Polar Antártico (ao sur). Imos coas cinco últimas.
Mapa da Antártida / Axencias
4.- As temperaturas, aínda que baxísimas en ambos os casos, presentan tamén unha gran diferenza entre o norte e o sur. No Ártico, as temperaturas chegan a ser de -50ºC, con casos de -68ºC, pero na Antártida chegáronse a rexistrar -89,3ºC. Entre outras cousas, iso é debido á maior altitude do continente antártico, que se eleva uns 2.000 metros sobre o nivel de mar, como media.
5.- Auroras polares: existen en ambas as rexións. As do norte chámanse auroras boreales e as do sur, auroras austrais. Son máis coñecidas as do norte pola sinxela razón de que hai máis poboacións humanas nesa zona e, por tanto, de máis fácil acceso para a súa contemplación. Con todo, trátase do mesmo fenómeno nunha parte e outra do planeta.
6.- A subida do nivel do mar como consecuencia do cambio climático orixínase polo ingreso nos océanos de xeo que previamente estaba pousado sobre terra firme, o cal contribúe a aumentar o volume do mar. Iso sucede na Antártida (aínda que tamén en Groenlandia), pero non tanto no Ártico, dado que alí o xeo xa se atopa maioritariamente no mar. En cambio, o acelerado desxeo que sofre o Ártico (onde o quecemento é moito máis intenso que noutras partes do globo) provoca outros efectos climáticos globais, como alteracións na atmosfera e as correntes mariñas, que inciden sobre o clima mundial.
7.- A situación xurídica de ambos os espazos é diferente. A Antártida, mediante un acordo internacional, está consagrada á investigación e a ciencia, e atópase exenta de usos industriais, económicos ou militares. Non é así o Ártico, en gran parte dominado por Rusia e EEUU, que fan uso comercial, industrial e ata militar da devandita rexión. O desxeo que está a sufrir no verán, ademais, está a intensificar os roteiros comerciais que o atravesan por parque de grandes buques. Deste xeito, cada país con territorios árticos aplica os seus propios criterios nacionais.
8.- Existe o Océano Ártico e está xeralmente recoñecido como tal, con límites establecidos. Con todo, o recoñecemento oficial do Océano Austral segue sendo obxecto de disputa e non hai un acordo común entre todos os organismos implicados, aínda que entidades científicas estableceron límites precisos para o devandito océano.
No que, por desgraza, si están igualados os dous polos é na ameaza climática que se cerne sobre eles. Tanto un como outro están a perder xeo a pasos axigantados, debido ao aumento das temperaturas. Esta situación tamén pon en perigo a biodiversidade destes enclaves, así como o equilibrio da circulación das correntes mariñas que percorren o planeta, as cales, á súa vez, inflúen sobre o clima mundial. Aínda que a Antártida parecía estar relativamente a salvo do desxeo acelerado, nos últimos anos confirmouse que se derrite con rapidez.
FONTE: Joan Lluís Ferrer/farodevigo.es
Fin!
Aínda que moitas persoas cren que os dous casquetes polares da Terra, o norte e o sur, son basicamente o mesmo, o certo é que hai moitísimas diferenzas entre ambos, a todos os niveis. Incluso a forma en que lles afecta o cambio climático difire tamén entre ambas as rexións xeadas. Estas son algunhas das características que distinguen o Círculo Polar Ártico (ao norte) do Círculo Polar Antártico (ao sur). Imos coas tres primeiras.
1.- Dos dous casquetes polares, só a Antártida é un verdadeiro continente formado por terra firme, que se atopa debaixo do xeo. En concreto, a súa superficie convérteo no cuarto continente do planeta en canto a extensión, con 14 millóns de quilómetros cadrados, case o dobre que Oceanía e, por suposto, moito maior que Australia. Pero no inverno, cando a masa xeada é maior, alcanza os 32 millóns de km2. É, por tanto, unha masa de terra cuberta de xeo. En cambio, o Ártico é un espazo oceánico xeado no medio doutros continentes. Consiste nun conxunto de mares xeados, aínda que inclúe partes da costa rusa, norteamericana e Groenlandia.
Océano ártico e Círculo Polar Ártico / Axencias
2.- En canto á poboacin humana, a Antártida non ten poboación permanente, senón que está deshabitada. Tan só viven alí os científicos das bases que varios países teñen instaladas de forma permanente, e que se reducen a unhas 1.000 persoas durante o inverno, e unhas 10.000 no verán. En cambio, o Ártico conta cunha importante poboación, sobre todo nos países que teñen costas dentro do Océano Ártico, sobre todo Rusia, cuns dous millóns de persoas. Finlandia, Suecia, Noruega e Groenlandia achegan uns 1.300.000 habitantes, e América do Norte, uns 830.000. De toda esta poboación, que supera os 4.300.000 individuos, uns 450.000 son indíxenas.
3.- A fauna tamén é diferente. Dado que as temperaturas do Ártico son menos extremas que as da Antártida, hai unha maior biodiversidade. O oso polar é un dos animais máis emblemáticos do casquete polar do Norte, xunto con baleas amoladas, morsas, focas, raposos árticos, lobos, narvais, entre outras moitas especies. Na Antártida, o animal máis característico é o pingüín (que non existen no Ártico), aínda que tamén distintos tipos de focas, lobos mariños antárticos e elefantes mariños, así como algunhas aves mariñas.
Os pingüíns viven na Antártida, non no Ártico / Pixabay
FONTE: Joan Lluís Ferrer/farodevigo.es
Continuará...
Os cabaliños de mar machos encárganse de incubar os ovos para que a femia poida xerar máis.
708 K suscriptores