A pesar do que se poida pensar, cando un depredador atácalles, os suricatas non sempre foxen.
(Suricata suricatta) é unha especie de mamífero carnívoro da familia Herpestidae que habita a rexión do deserto de Kalahari e o Namib en África.
National Geographic España
Inquiedas e voraces, as colonias de formigas guerreiras son como as hordas mongois da natureza. Matan e devoran todo o que se atopan ao seu paso e mesmo o dixiren mentres o esnaquizan.
National Geographic España
As algas volven ser prometedoras para facer máis sostible a gandería. Un novo estudo realizado por investigadores da Universidade de California en Davis descubriu que alimentar ao gando vacún cun suplemento de algas en forma de gránulos reduce as súas emisións de metano en case un 40% sen afectar á súa saúde nin ao seu peso. O estudo publicouse en Proceedings of the National Academy of Sciences.
Trátase do primeiro estudo do mundo no que se proban as algas no gando vacún de pastoreo. Estudos anteriores demostraron que as algas reducen as emisións de metano nun 82% no gando de cebo e en máis dun 50% nas vacas leiteiras.
O gando é responsable do 14,5% das emisións mundiais de gases de efecto invernadoiro, e a maior parte procede do metano que o gando libera ao eructar. O gando de pastoreo tamén produce máis metano que o gando de cebo ou as vacas leiteiras porque comen máis fibra da herba. Só en Estados Unidos hai 9 millóns de vacas leiteiras e máis de 64 millóns de vacas de carne.
"O gando vacún pasa só tres meses en cebadeiros e a maior parte da súa vida pastando e producindo metano", explica Ermias Kebreab, autor principal e profesor do Departamento de Ciencia Animal. "Temos que facer que este aditivo de algas mariñas ou calquera aditivo para pensos sexa máis accesible ao gando de pastoreo para que a gandería sexa máis sostible e, ao mesmo tempo, satisfaga a demanda mundial de carne".
Segundo Kebreab, a alimentación diaria do gando de pasto é máis difícil que a das vacas de cebo ou leiteiras, porque adoitan pastar lonxe dos ranchos durante longos períodos. Con todo, durante o inverno ou cando a herba escasea, os gandeiros adoitan complementar a súa dieta.
Para este estudo, os investigadores dividiron 24 xatos de vacún (unha mestura de razas Angus e Wagyu) en dous grupos: un recibiu o suplemento de algas e o outro non. Os investigadores realizaron o experimento de 10 semanas nun rancho de Dillon (Montana). Como se trataba de gando de pastoreo, inxeriron o suplemento voluntariamente, o que aínda así se traduciu nunha redución de case o 40% das emisións.
A maioría das investigacións para reducir as emisións de metano mediante aditivos alimentarios realizáronse en contornas controladas con suplementos diarios. Pero Kebreab sinalou no estudo que menos da metade deses métodos son eficaces para o gando de pastoreo.
"Este método achanda o camiño para poñer un suplemento de algas mariñas facilmente ao dispor dos animais de pastoreo", dixo Kebreab. "Os gandeiros poderían mesmo introducir as algas a través dun bloque de lambido para o seu gando".
Segundo Kebreab, a gandería de pastoreo, que inclúe grandes sistemas de pastoreo, sustenta a millóns de persoas en todo o mundo, a miúdo en zonas vulnerables ao cambio climático. "Este estudo suxire unha forma de facer que o pastoreo do gando sexa mellor para o medio ambiente e desempeñe un papel na loita contra o cambio climático".
Un artigo relacionado no mesmo número de PNAS subliña a necesidade de mellorar a eficiencia da produción gandeira nos países de renda baixa e media mediante mellores prácticas xenéticas, alimentarias e sanitarias. Alison Van Eenennaam, catedrática de UC Davis e especialista en extensión cooperativa, autora do artigo, afirma que se trata da formulación máis prometedora para satisfacer a demanda mundial de carne limitando ao mesmo tempo as emisións de gases de efecto invernadoiro.
Outros autores do estudo sobre as algas son os investigadores postdoutorais da UC Davis Paulo de Méo Filho Paulo Mexo-Filho e John-Fredy Ramirez-Agudelo. A investigación contou co apoio do rancho Matador de Dillon (Montana).
FONTE: Baltasar Pérez/quo.eldiario.es/naturaleza
A velocidade do vento, o campo magnético, o gasto calórico, son todas as variables que ten en conta este cánido á hora de cazar e o mundo é branco: o raposo vermello (Vulpes vulpes).
Cada ano, o Ártico perde preto de 80.000 km2 de xeo e así desde hai case medio século / Céline Heuzé/Universidade de Gotemburgo
Desde 1979, cando os satélites fixeron posible medir a súa extensión fielmente, o océano Ártico vén perdendo case 80.000 km² de xeo cada ano. A cantidade equivale á área de Castela-A Mancha e así durante 45 anos. En 2023 a banquisa ártica marcou un os seus mínimos históricos e os catro maiores mínimos producíronse todos xa neste século. Hai tempo os científicos modelaban cando sería o primeiro ano no que, chegado o fin do verán, todo fose mar. Más recentemente, calcularon que o desxeo se produciría nun mes de setembro dos próximos 20 anos. Agora, científicas que levan máis dunha década estudando a rexión, ha modelado e estimado cando será o primeiro día sen xeo.
Apoiadas nos modelos climáticos máis avanzados, as investigadoras simularon a evolución da banquisa ártica partindo da situación de 2023, cando a súa extensión marcou un dos seus mínimos, con 3,30 millóns de km² (o Ártico ten unha extensión total de máis de 16 millóns). O que descubriron é que, fagamos o que fagamos coas emisións agora, ese primeiro día sen xeo é xa inevitable. Aínda que se se reducen de forma drástica, non habería moitos máis días son xeo que este primeiro.
En realidade, o Ártico non se vai a quedar sen xeo por completo, pero os científicos usan a expresión ice-free para referirse ao momento (que sería histórico) no que a extensión xeada do Ártico baixe do millón de km². A investigadora da Universidade de Colorado en Boulder e coautora deste novo traballo publicado en Nature Communications, Alexandra Jahn explícao: “Este limiar vén usando desde hai máis dunha década en estudos científicos, xa que, aínda que a área de xeo mariño dun millón de km2 non é pequena en termos absolutos, atópase ao norte de Groenlandia e o arquipélago ártico canadense, o que deixa o 93% do océano Ártico libre de xeo mariño”. Haberá xeo, pero xa non será un océano xeado.
O primeiro día, segundo as súas simulacións, será nun mes de agosto dos próximos anos. Das case 400 proxeccións que realizaron, a maioría indican que ese primeiro día terá lugar nos próximos anos. Mesmo podería ser tan pronto como no verán de 2027. “Pero un Ártico sen xeo dentro de tres anos, a transición máis rápida que atopamos nas simulacións, é moi, pero que moi improbable”, lembra Jahn. “É unha das 366 simulacións que avaliamos, polo que, segundo as que analizamos, iso dá unha probabilidade menor do 1%”, engade. A porcentaxe sobe ata o 2,5% se o lapso temporal é o final desta década. “Con todo, devandito isto, vivimos nunha materialización da realidade, mentres que os modelos dannos moitas posibles (neste caso, 366). Así que, aínda que é pouco probable, incluso os eventos de baixa probabilidade poden suceder na única liña de tempo que experimentaremos”, termina.
A climatóloga da Universidade de Gotemburgo (Suecia) e coautora do estudo, Céline Heuzé, pide fuxir das porcentaxes, das probabilidades de que día será. “Non podemos poñer un número á probabilidade, xa que neste momento, depende do clima caótico que teñamos un día sen xeo ou non”, sostén. O que si manteñen as investigadoras é que unha serie de fenómenos meteorolóxicos extremos poderían derretir dous millóns de quilómetros cadrados ou máis de xeo mariño nun curto período de tempo. É o que chaman un RILE, siglas en ínguas de Evento Repentino de Perda de Xeo. As simulacións indican que o primeiro día sen xeo chegará despois dun destes eventos.
A imaxe, recreada con datos da NASA, mostra a extensión da banquisa o 11 de setembro de 2024. A liña amarela marca a extensión mínima media do período 1981-2010. A deste ano foi a quinta mínima histórica / Estudo Científico de Visualización da NASA/Trent L. Schindler
Sobre o impacto deste primeiro día de xeo cando chegue, “obviamente terá un valor simbólico, di Heuzé. “Non cambiará as cousas drasticamente”, lembra Jahn. Os impactos, no propio xeo, nos ecosistemas e ata na xeopolítica, xa veñen producíndose nos últimos anos. Pero Jahn tamén di que “canta máis superficie de xeo mariño perdamos, maiores serán os impactos da perda de xeo mariño; por tanto, non ocorre nada máxico cun millón de km² que non ocorrese con 1,5 millóns de km². Pero cun millón de km² aproximadamente, significa que a maior parte do Ártico está libre de xeo e, por tanto, é facilmente navegable mesmo para barcos non reforzados contra o xeo”. Non só abrirase o Paso do Noroeste á navegación, abrirase todo o Ártico.
O que non cambiará será o nivel do mar. As masas de auga árticas son sempre as mesmas, estean case todas xeadas (a inicios da primavera) ou desxeadas (a finais do verán). Só cambia dun estado sólido a outro gasoso. Pero que o Ártico estea libre de xeo cada vez máis días nos próximos anos terá moitas serias consecuencias, unhas rexionais, outras globais. Entre as primeiras, o feito de que a maior parte do océano sexa navegable terá profundas consecuencias para os cetáceos e outros mamíferos mariños. Ademais, a maior cantidade de auga en estado líquido fará que aumente o quecemento rexional, xa que o azul escuro absorbe maior radiación, calor, que o xeo, que ten o maior efecto albedo (rebote da radiación) tras a neve recentemente caída. Esta redución do albedo do Ártico é clave tamén para explicar o quecemento global, que se espera acelérese cunha banquisa ártica menguante. Hai outro efecto do que a ciencia está só empezando a coñecer o seu alcance: a inestabilidade no Ártico parece estar relacionada con alteracións na circulación atmosférica global e, en latitudes medias, as nosas, co aumento dos eventos extremos como a recente dana en Valencia.
FONTE: Miguel Ángel Criado/elpais.com
A flor de pascua chámase tamén Poinsettia ou flor de Nadal empezouse a cultivar hai xa centos de anos. A súa popularidade como elemento de decoración debémoslla aos frades franciscanos, que alá polo século XVI empezaron a colocala nos seus mosteiros para dar calor e viveza ás salas máis escuras. Como a margarida, a flor de pascua é símbolo de pureza, por iso os aztecas ofrecíanlla aos deuses. E é que para moitos, a flor de pascua é orixinaria de México. Así, entendemos que é unha planta que en Nadal non está, nin moito menos, fóra de lugar.
A denominación da flor de pascua como Poinsettia é unha homenaxe a Joel Roberts Poinsett, que foi o primeiro embaixador dos Estados Unidos en México. Poinsett era botánico e ocupou este posto na política entre os anos 1825 e 1829. Con todo, isto non fixo que se despegase da súa paixón polas plantas. De feito, desde México, regalaba aos seus amigos unha flor de pascua cada Nadal. Escolleu esta época do ano e non outra porque é nos meses de frío inverno cando mellor dáse. E así, sen querelo, foi Poinsett instaurando unha tradición que chegou aos nosos días. Faleceu o 12 de decembro de 1851 e, en conmemoración súa, fixouse no calendario ese mesmo día como o día da Poinsettia ou a flor de pascua.
Seguro que a viches millóns de veces e seguramente non che deches conta. Agora máis que nunca loce nos escaparates das florerías. Se aínda non che fixeches coa túa, vas ter a oportunidade de descubrir a verdade sobre a flor de pascua e achegarche a ela neste preciso instante para comprobar que o que che imos a revelar é certo. As follas vermellas non son os pétalos! Son follas ás que nos referimos como «follas modificadas». A auténtica flor da planta é pequeniña e de cor champaña.
Isto dános as claves para acertar ao comprar. Non nos temos que fixar nas follas vermellas, no seu tamaño, o seu brillo ou a súa intensidade. O que importan son as flores centrais! Cantas máis teña a planta, menos nos vai a durar. Son máis novas as que menos abrochos teñen, así que se nos decantamos por estas seguramente as vaiamos a conservar durante máis tempo do que dura o Nadal.
É suficiente regala unha ou dúas veces por semana esa preciosa planta. Con poñerlle un platito con auga debaixo durante uns 10 minutos, será suficiente. Ollo tamén coa temperatura á que se atope a calefacción da vosa casa. As flores de pascua non resisten temperaturas superiores aos 24 graos centígrados.
Por moito que corra o tempo, por moito que as modas pasen, o vermello do Nadal permanece. A flor de pascua é un maneira de manter o vermello en casa en Nadal sen ter que preocuparnos por combinar, entre outras cousas, a árbore de Nadal cos centros de mesa, o xogo de cubertos ou os pratos.
FONTE: laregion.es
Crean un plástico que se descompón totalmente na auga do mar nunhas horas
Un equipo científico desenvolveu un novo plástico duradeiro que non contaminará os océanos. O novo material é tan resistente como os plásticos convencionais e biodegradable, pero o que o fai especial é que descomponse na auga de mar.
Espérase que o novo plástico axude a reducir a nociva contaminación por microplásticos que se acumula en océanos e chans, segundo os investigadores do Centro Riken e a Universidade de Tokio (Xapón) onde se desenvolveu a investigación.
Os científicos tentaron desenvolver materiais seguros e sostibles que poidan substituír aos plásticos tradicionais, que non son sostibles e danan o medioambiente. Os microplásticos (anacos de menos de 5 milímetros) danan a vida acuática e chegan á cadea alimentaria, e tamén ao corpo humano.
Os novos plásticos fabricáronse combinando dous monómeros (moléculas) iónicos que forman pontes salinos reticulados, que proporcionan resistencia e flexibilidade. Non son tóxicos nin inflamables, é dicir, non emiten CO2, e poden remodelarse a temperaturas superiores a 120 graos como outros termoplásticos.
A propia salinidade da auga podería descompoñer eses plásticos, rexenerando as unidades de partida que, ademais, poden ser ’amigables’ co medio, reducindo así o problema da contaminación.
FONTE: infobierzo.com.tendencias
Grandes ausencias e negociacións arduas marcaron a Conferencia das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático (COP29), que reuniu a case 200 países en Bakú, Acerbaixán. No chamado “Cume das finanzas”, todas as miradas estaban postas no novo obxectivo de financiamento climático, que debía ser o suficientemente ambicioso para permitir que os países en desenvolvemento reduzan as súas emisións e adáptense á crise climática.
Con todo, agora que os participantes fixeron a maleta de volta, parece que os resultados son elevandos pero menos do desexado. Ata o último día, os países ricos evitaron comprometerse cunha cifra concreta. O acordo final, adoptado tras trinta horas adicionais de negociacións, fixou un monto de 300.000 millóns de dólares anuais ata 2035, moi por baixo dos 1,3 billóns que esixen os países máis afectados polo cambio climático.
O cumio climático virou en torno ao Novo Obxectivo Colectivo Cuantificado sobre Financiamento do Climática (NCQG), que debía substituír os 100.000 millóns de dólares anuais, pactados en 2009, por unha meta máis ambiciosa. Pero ata o penúltimo día da COP29, o borrador do acordo carecía dunha cifra específica. Nun intento por salvar as negociacións, António Guterres, secretario xeral das Nacións Unidas, fixo un chamado urxente na recta final: “O fracaso non é unha opción”, afirmou, subliñando que o financiamento climático non é unha "esmola", senón “un investimento contra o caos climático”.
Así, no último día oficial da COP29, un segundo borrador propuxo que os países do norte global paguen 250.000 millóns de dólares ao ano ao sur global. Nada máis lonxe da proposta dos países en vías de desenvolvemento, que insistiron nun mínimo de 1,3 billóns de dólares ao ano.
Ao final, tras 30 horas extra de negociacións, o acordo fixou o novo obxectivo en 300.000 millóns de dólares ao ano, o triplo da meta anterior. Aínda que o texto insta a aumentar os fondos ata chegar aos 1,3 billóns anuais para 2035, a falta de claridade sobre como se logrará esta meta deixou unha sensación de incerteza.
Ademais, a decisión de permitir que os fondos proveñan de “unha ampla variedade de fontes públicas, privadas, bilaterais, multilaterais e alternativas” debilita o principio de responsabilidade dos países desenvolvidos. Isto xerou fortes críticas desde as nacións do sur global, que cualificaron o acordo de “insuficiente” e un “insulto”. O negociador boliviano Diego Pacheco expresou esa frustración de forma contundente: “Pasamos da era de non deixar a ninguén atrás á de sálvese quen poida. O pago da xustiza climática é un dereito do Sur Global”.
Outra protagonista da COP29 foron os mercados de carbono. Tras case unha década de conversacións, no primeiro día das negociacións en Bakú aprobáronse as regras para que comece a funcionar un mecanismo de mercado de carbono regulado por Nacións Unidas. Este paso estaba previsto desde o Acordo de París de 2015 que, no seu artigo 6, establece que se debe crear un mecanismo diferente ao mercado voluntario de carbono, o cal é xestionado por organizacións privadas.
Este novo mercado deberá axustarse a normas científicas do Panel Intergobernamental de Expertos sobre Cambio Climático (IPCC). Ademais, os países participantes terán que informar á Convención Marco de Nacións Unidas sobre Cambio Climático (CMNUCC) sobre como calculan as emisións comercializadas e como garanten que os proxectos respecten os dereitos humanos e laborais, así como os das comunidades afectadas.
O acordo histórico da COP28, que estableceu o “principio do fin” dos combustibles fósiles, non tivo continuidade en Bakú. De feito, segundo unha análise da coalición Kick Big Polluters Out (KBPO), máis de 1.700 lobbistas de combustibles fósiles participaron nas negociacións, unha cifra récord que reflicte a influencia desta industria. Por iso é polo que, noutro dos textos aprobados no cumio, reafírmase “a necesidade de reducións profundas, rápidas e sostidas das emisións de gases de efecto invernadoiro en consonancia coas traxectorias de 1,5 °C”, pero optaron por non incluír unha mención explícita ao fin dos combustibles fósiles.
No seu lugar, destácase que “os combustibles de transición poden desempeñar un papel para facilitar a transición enerxética e garantir a seguridade enerxética”, unha alusión directa ao gas natural fósil, cuxa promoción preocupa por retardar o cambio cara a enerxías renovables.
O próximo cumio do clima celebrarase en novembro de 2025 en Belém, Brasil. Con todo, cuns compromisos tan cuestionados, o futuro dos países en desenvolvemento e dos obxectivos de descarbonización seguen sendo un reto fronte a unha crise climática que non espera.
FONTE: sostenibilidad.com/cambio-climatico