Blogia
vgomez

A ORIXE DAS PALABRAS

A ORIXE DAS PALABRAS: CAMARLENGO

O camarlengo, cardenal Kevin Farrell / Zumapres.com/Cordon Press

Estes días, pola porte do papa Francisco, hai moitas palabras vaticanas descoñecidas para a maioría de nos. A máis reperida é CAMERLENO.

O camarlengo é o Cardeal que preside a Cámara Apostólica e se encarga da administración e goberno da Igrexa mentres a sé apostólica de Roma está vacante.

Esta palabra ten a súa orixe nun termo do franco *kamarling que non significa outra cousa que ’camareiro’; certamente, como imos ver, o cargo de camarlengo é en certo sentido semellante ao de camareiro, por ser o axudante máis próximo ao pontífice.

De entre os cardeais posibles, é nomeado polo propio papa cada cinco anos para presidir a Cámara Apostólica, corpo administrativo da Igrexa romana. As súas funcións consisten en asumir o goberno da Igrexa, só administrativo, durante o período de sé vacante; na preparación do conclave e o seu correcto desenvolvemento, así como tamén en comprobar ou verificar a morte do pontífice, se se dá o caso. Ademais, destrúe o selo do pescador para evitar posibles falsificacións de documentos e sela cun lacre as dependencias papais ata que se instale o novo.

FONTE: portaldaspalabras.gal

A ORIXE DAS PALABRAS: O CAN DO HORTELÁN, NIN COME NIN DEIXA COMER

"Como o can do hortelán, nin come nin deixa comer": a historia do proverbio que Lope de Vega converteu nunha obra inmortal / Midjourney / E. F.

O proverbio o can do hortelán, nin come nin deixa comer constitúe unha das expresións máis arraigadas na tradición hispánica. Esta máxima, que transcendeu séculos e fronteiras, evidencia desde logo unha verdade humana extrapolable ao orbe en xeral e encerra unha profunda observación sobre certos comportamentos humanos que resultan tan recoñecibles hoxe como cando a expresión foi acuñada. E é que aqueles que, non aproveitándose das cousas impiden que outro o faga, sinceramente, son o pan o noso de cada día. E unha absoluta lata. Ou non?

A orixe deste refrán remóntase á época medieval, cando as hortas representaban unha fonte esencial de alimentación para as comunidades. A RAE recolle o devandito desta forma: "O can do hortelán, que nin come as verzas nin as deixa comer". A ver, explicamos un pouco: os horteláns adoitaban ter cans gardiáns que, aínda que non consumían as hortalizas que custodiaban, impedían celosamente que outros animais ou persoas alleas achegásense a elas. Esta imaxe do can vixiante que non aproveita o que garda pero tampouco permite que outros o gocen cristalizou na cultura popular desde outrora.

A primeira documentación escrita deste proverbio aparece en compilacións de refráns casteláns do século XV, aínda que o seu uso oral probablemente sexa moi anterior. O Seniloquium, unha das primeiras coleccións de refráns casteláns, xa recolle esta expresión, evidenciando o seu arraigamento no fala cotiá da época.

Esta colección, compilada cara a 1478-1480 e atribuída ao bacharel Diego García de Castro, cóengo de Segovia, inclúe uns 495 refráns glosados en latín, sendo un testemuño invaluable do refraneiro castelán medieval. A entrada correspondente ao noso refrán ilustra xa ese comportamento contraditorio e egoísta que segue sendo relevante cinco séculos despois.

A popularidade e riqueza semántica do devandito alcanzou a súa máxima expresión literaria en 1618, cando Lope de Vega utilizouno como título para unha das súas obras máis soadas: O can do hortelán. Esta comedia, inscrita no Século de Ouro español, narra a historia de Diana, condesa de Belflor, quen non corresponde ao amor do seu secretario Teodoro, pero tampouco soporta que este ame a outra muller. A que vos soa o asunto? O xenial dramaturgo aproveitou maxistralmente a metáfora para retratar os complexos carreiros do amor, os celos e as diferenzas sociais. A obra contribuíu decisivamente á difusión internacional do proverbio e a enriquecer as súas connotacións, ampliando a súa aplicación máis aló do egoísmo básico e máis persoal ou individual para abarcar as contradicións do desexo humano xeneral.

E, desde logo, desde a obra de Lope de Vega, esta expresión utilizouse en varias outras. Entre elas, destaca unha película peruana de 1996 titulada O can do hortelán, dirixida por Francisco Lombardi; a maxistral adaptación cinematográfica española da obra de Lope de Vega en 1996, dirixida por Pilar Miró e protagonizada por Emma Suárez e Carmelo Gómez, que obtivo sete premios Goya e achegou esta comedia clásica a novas xeracións, revitalizando o interese polo teatro do Século de Ouro.

FONTE: Carmen Sabalete/muyinteresante.com

A ORIXE DAS PALABRAS: A SEGURO LEVARONO PRESO



A frase orixinal foi A Segura levárano preso; ou sexa, leváronllo preso a Segura, en Xaén (Andalucía), no poblado de Segura, onde estaba o cárcere castelo medieval de Segura da Serra.

Nun principio, conta a historia, aloxábanse alí delincuentes comúns con condicións de vida e permanencia moi difíciles.

Tempo despois comezouse a utilizar como centro de detención de personaxes con certa alcurnia que cometeran delitos, quen, dada a súa posición social, gozaban de importantes privilexios, ademais de permanecer no lugar moito menos que o estipulado.

Pasado o tempo e como parte dun xogo de palabras, dada a similitude entre o nome do castelo e o adxectivo “seguro”, comezouse a utilizar esta locución da maneira que a coñecemos a seguro levárono preso, ou sexa, para implicar que ninguén está exento de que lle ocorra unha desgraza, sexa cal for a súa extracción.

FONTE: confilegal.com     Imaxe: Marco Antonio Losas, Flickr

A ORIXE DAS PALABRAS: LOITAR A CAPA E ESPADA

Quen loita a capa e espada faio con gran empeño, a brazo aberto e con todas as súas forzas, para lograr un obxectivo.

Esta frase popularízase durante o Século de Ouro español (séculos XVI e XVII) a través das chamadas “comedias de capa e espada” nas que certos nobres e cabaleiros loitan ou defenden intereses dese modo para dirimir conflitos esencialmente relacionados co amor e a honra.

Esta expresión xa aparece no Quixote, de Miguel de Cervantes. Dicía o escritor que loitar a capa e espada por algo ou por alguén é defendelo por forza e por encima de todo. E explicaba que loitar a capa e espada é o modo en que loitaban os cabaleiros, leándose a capa ao brazo esquerdo para parar os golpes mentres manexaban a espada coa man dereita, ao contrario que os pícaros, que pelexaban a capotillo e puñal.

Desa forma valente de afrontar os lances, propia dos cabaleiros, deriva a frase, que se aplica actualmente a toda defensa decidida e con empeño que facemos dalgún negocio ou persoa.

Esta maneira de loitar, con todo, é moito máis antiga. Montaigne (1533-1592) nos seus ensaios, escritos en 1580, di que os antigos romanos xa a practicaban.

No noso idioma identificase tamen coa frase contra vento e marea.

FONTE: clarin.com e viajerosenelarte.com    Imaxe: viajerosenelarte.com

A ORIXE DAS PALABRAS: TER BOAS ALDABRAS

Ter boas aldabras’ é unha antiquísima expresión utilizada para indicar que alguén tiña bos e importantes contactos e influencias (para conseguir un favor, traballo…).

A orixe desta locución provén dos tempos nos que as portas non dispoñían de timbre senón de picaportes (coñecidas como ‘aldabras’) os cales eran unhas pezas de ferro (ou bronce) utilizados para chamar, golpeándoas contra a porta.

Canto máis importante e poderosa era a persoa que vivía naquel lugar máis grandes e valiosos eran os chamadores.

Cando alguén tiña amizade cunha persoa influente, en caso de necesidade podía acudir á vivenda e chamar á porta (mediante a aldabra), co fin de expoñerlle un problema ou pedir un favor.

Por iso é polo que xurdise o símil entre os chamadores e o ter bos e importantes contactos.

FONTE: Alfred López/20minutos.es

A ORIXE DAS PALABRAS: VISTA DE LINCE

A expresión “vista de lince”, a pesar do que se poida pensar, non provén da visión que poidan ter os linces, que ven como calquera outro felino, ten a súa orixe nun personaxe da mitoloxía grega, Linceo.

Linceo era o fillo de Afareo, Rei de Mesenia no Oriente Próximo, e un dos aventureiros que se embarcaron con Jasón en busca do vellocino de ouro. Del dicíase que tiña unha vista tan extraordinaria, incrible e aguda que que podía advertir desde Libia unha frota de Cartago e era capaz de ver a través de obxectos opacos ou o que ocorría baixo terra.

Aínda que os mitos poden ter algo de realidade, neste caso, a calidade que posuía Liceo de ver a través das cousas podía provir dos seus propios coñecementos de xeoloxía ou experiencia en minería, os cales podían permitirlle decidir onde escavar para extraer ouro.

Tras esta explicación, podemos comprobar que este devandito é máis ben un erro de transcrición ou de audición, xa que debería ser “vista de Linceo” e non “de lince”.

Hai que lembrar que non é a única expresión de agudeza visual que recorre aos animais. Tamén adoitamos utilizar co mesmo significado as expresións “vista de aguia” ou “vista de falcón”, que nestes casos si está máis que xustificado xa que as aves, sobre todo as rapaces, teñen o sentido da vista moito máis desenvolvido que os do oído e olfacto.

FONTE e Imaxe: vistaoftalmologos.es

A ORIXE DAS PALABRAS: IR CAGANDO LEITES

Imos dar un argumento para que te fagas o listillo a próxima vez que escoites a alguén dicir que algo ou alguén vai cagando leites. O significado, e damos por feito que o sabes, pero polo si ou polo non explicámosche cagando leites: significa ir moi rápido

A expresión, evidentemente, non é literal. Grazas a Deus! Pero case. Temos que remontarnos ao século XIX, cando era habitual que os leiteiros vendesen o seu produto de porta a porta, transportándoo en cubetas grandes, ben sobre os seus ombreiros, ou ben coa axuda de animais que adoitaban ser burros ou cabalos. E tiñan que facelo á primeira hora da mañá e o máis rápido que puidesen, fundamentalmente por dúas razóns:

Razón 1. Ti almorzas con leite, verdade? Pois os do século XIX tamén, así que o leiteiro debía chegar pronto, antes da hora do almorzo.

Razón 2. Antes non existía a pasteurización, co cal o leite era un produto perecedoiro que se estragaba moi pronto. Había que darse présa.

Entón, se xuntamos esas présas con que por aquel entón as rúas non estaban asfaltadas e abundaban as fochancas, o resultado é que gran parte do leite que ía nas cubetas íase derramando polo camiño. Este leite cortábase rapidamente volvéndose medio sólida o que, unido a que as moscas acudían a pegarse o festín, dáballe unha aparencia bastante parecida ás boñigas do gando, pero nunha bonita cor branca roto. Imos, que o animal que servía de transporte deixaba ao seu paso pola rúa un rastro de leite derramado e parecía iso, que ía cagando leites.

FONTE: esquire.com/es  Imaxe: epics

A ORIXE DAS PALABRAS: TIRAR A CASA POLA VENTÁ

A expresión tirar a casa pola ventá utilízase para describir unha situación na que se realiza un gran dispendio ou malgasto. A súa orixe hai que buscalo en 1763, cando o rei Carlos III creou a lotería en España. Os agraciados de entón tiñan por costume lanzar os mobles e obxectos vellos pola xanela.

Esta tradición estendeuse por outros paises europeos. Na actualidade séguese practicando no sur de Italia, onde chegou de man dos Borbóns. Iso si, non o fan cando resultan premiados pola lotería senón para celebrar o fin de ano. A finalidade é a mesma: mostrar o seu desexo de desposuírse do vello para adquirir cousas novas.

FONTE: M.G./lasprovincias.es