UN PAÍS CHAMADO ESPAÑA

RIQUEZA NATURAL E PAISAXÍSTICA DE ESPAÑA

España posúe unha riqueza natural e paisaxística inigualable, marabillas que a natureza esculpíu ao longo dos anos. Ao lado desas paisaxes salvaxes, non podemos esquecer aqueles que son o resultado do traballo e enxeño do ser humano.

Imos facer un pequeno percorrido por alúns deses lugares. Comezamos!

1. O Torcal de Antequera (Málaga)

O Torcal de Antequera, situado nos termos municipais malagueños de Antequera e Villanueva de la Concepción, é un espazo único que reúne un das paisaxes kársticos máis espectaculares de toda Europa. Con máis de 200 millóns de anos, conta formacións rochosas con forma de depresións circulares que se orixinaron pola acumulación e depósito de sedimentos mariños e a erosión de axentes naturais, dando lugar a esta contorna, con murallóns  calcáreos de formas moi caprichosas que chegan a alcanzar os 1.300 metros de altitude e as súas singularidades, tanto xeolóxicas como botánicas conduciron á Xunta de Andalucía a cualificalo como Paraxe Natural en 1989, aínda que xa desde 1978 posuía a calificación de Parque Natural. En 2014 é declarado Zona Especial de Conservación, gozando a serra a declaración de Zona Especial para a Protección das Aves.

Fisuras, gretas, canles e simas dominan un terreo no que a rocha nai atópase tan próxima á superficie que en moitos lugares, os vexetais deben desenvolverse directamente sobre ela. Pero non ocorre o mesmo no fondo das dolinas ou torcas que deron o seu nome á zona: nelas acumúlanse os materiais e forman un chan rico en nutrientes, onde a vexetación atopa un bo asento. A paisaxe componse así dun mosaico no que o gris prateado da rocha espida mestúrase co verde das zonas máis chairas.

Mañá outro lugar de alucine!

FONTE: Idea orixinal abc.es/viajar, es.wikipedia.org e desnivel.com  Imaxe: desnivel.com

OS BORBÓNS EN ESPAÑA XII (FIN)

Remato co paseo pola galería de todos os monarcas que, baixo o apelido Borbón, sentáronse no trono de España e o repaso dos fitos máis importantes do seu reinado.

12. FELIPE VI

Filipe VI (Madrid, 30 de xaneiro de 1968), de nome completo Felipe Xoán Pablo Alfonso de Todos os Santos de Borbón e Grecia, é o rei actual de España. É o fillo menor de Xoán Carlos I de España e Sofía de Grecia. Logo da abdicación do seu pai o 2 de xuño de 2014, ascendeu ao trono o 19 do mesmo mes e ano co nome de Filipe VI, ao ser proclamado perante as Cortes Xerais.

Está casado con Letizia Ortiz Rocasolano (Oviedo, 1972), raíña consorte de España, coa que ten dúas fillas, a princesa Leonor e a infanta Sofía.

Durante os seus anos como rei, Felipe Vi tivo que facer fronte ao xuízo da súa irmá e cuñado, ao problema independentista catalán, ás tensións internas na familia, á inestabilidade política e aos numerosos escándalos que se ían descubrindo ao redor da figura do seu pai. Todo isto causou un forte deterioro na imaxe pública da Casa Real e certo rexeitamento por parte da poboación española.

Moito terrían que cambiar as tornas, tanto sociais como lexislativas, para que que a princesa Leonor, a súa herdeira, non acceda ao trono, continuando así coa dinaistia Borbón en España.

Ata a próxima serie!

FONTE: Idea orixinal Daniel Delgado/muyinteresante.es e wikipedia.org Imaxe: Fotografía de Felipe VI/Wikimedia Commons.

OS BORBÓNS EN ESPAÑA XI

Continúo co paseo pola galería de todos os monarcas que, baixo o apelido Borbón, sentáronse no trono de España e o repaso dos fitos máis importantes do seu reinado.

11. XOÁN CARLOS I

Xoán Carlos I (Roma, 5 de xaneiro de 1938), fillo de Xoán de Borbón e neto de Alfonso  XIII, foi enviado a España para converterse no sucesor do ditador Francisco. Tras a morte do dictador, foi proclamado o 22 de novembro de 1975, de acordo coa Lei de Sucesión na Xefatura do Estado de 1947. A Constitución española, ratificada por referendo popular o 6 de decembro de 1978 e promulgada o 27 de decembro do mesmo ano, recoñéceo expresamente como rei de España e lexítimo herdeiro da dinastía histórica de Borbón, outorgándolle a xefatura do Estado.

En 1962 contraera matrimonio con Sofía de Grecia (Atenas,1938), tendo 3 fillos, un varón e dúas mulleres.

Con todo, o entón príncipe parecía ter outros plans máis acordes coas necesidades do país e os desexos dos españois, polo que acabou por converterse nun dos personaxes principais da Transición e a nova orde democrática que xurdiu en España en 1978. 

Os momentos claves do seu reinado foron: A Trasición cara a democracia (1975-1982), os gobernos de Felipe González (1982-1996), os gobernos de Xosé Mª Aznar (1996-2004), os gobrenos de José L. Rodríguez Zapatero (2004-2011) e os gobernos de Mariano Raxoi (2011-2017).

Lembrado polo seu papel neste período e pola súa intervención durante o intento de golpe de estado de 1981 (23 F), os seus últimos anos de reinado encadearon numerosos escándalos e sospeitas en casos de corrupción que lle levaron a abdicar en xuño de 2014. A súa presenza mediática como representante da Casa Real decreceu desde entón, en parte porque non deixaban de aparecer novos casos ou escándalos nos que se vía envolvido o rei emérito. O 3 de agosto diste ano, 2020, anunciou que abandonaba España nun último intento de que os seus actos non afecten á Coroa nin ao actual rei, estando, ao parecer, nos Emiratos Árabes Unidos.

Mañá o último monarca Borbón, por agora!

FONTE: Idea orixinal Daniel Delgado/muyinteresante.es e wikipedia.org Imaxe: Fotografía de Xoán Carlos I /Wikimedia Commons.

OS BORBÓNS EN ESPAÑA X

Continúo co paseo pola galería de todos os monarcas que, baixo o apelido Borbón, sentáronse no trono de España e o repaso dos fitos máis importantes do seu reinado.

10. ALFONSO XII

Alfonso XIII, chamado "o Africano",​ (Madrid, 17 de maio de 1886-Roma, 28 de febreiro de 1941), foi rei de España desde o seu nacemento ata a proclamación da Segunda República Española o 14 de abril de 1931. Asumiu o poder efectivo aos dezaseis anos de idade, o 17 de maio de 1902.

A inesperada morte do rei Alfonso XII o 25 de novembro de 1885, aos seus 27 anos, provocou unha crise que levou ao Goberno presidido por Práxedes Mateo Sagasta a paralizar o proceso de sucesión á Coroa á espera de que a viúva do rei, María Cristina de Habsburgo dese a luz, pois estaba embarazada naquel momento. Cando o 17 de maio de 1886 a raíña rexente deu a luz a un home, Alfonso  XIII, iste foi recoñecido de inmediato como rei, sendo un caso único na Historia.

En 1906 casou con Victoria Eugenia de Battenberg (1887-1969). Do matrimonio tiveron un total de sete fillos, cinco varóns e dúas mlleres.

Durante o seu reinado España experimentou catro problemas de suma importancia que acabarían coa monarquía liberal: a falta dunha verdadeira representatividade política de amplos grupos sociais, a pésima situación das clases populares, en especial as campesiñas, os problemas derivados da guerra do Rif e o nacionalismo catalán.

Abandonou España voluntariamente tras as eleccións municipis de abril de 1931, que foron tomadas como un plebiscito entre monarquía ou república. Alfonso pasou o seu exilio aloxado en hoteis de luxo de diferentes cidades europeas, que podía pagar grazas a diñeiro depositado previamente en contas bancarias suízas e inglesas. Ao pouco tempo separouse da súa esposa, Vitoria. Os últimos anos da súa vida pasounos en Roma.

Mañá o seguinte monarca Borbón!

FONTE: Idea orixinal Daniel Delgado/muyinteresante.es e wikipedia.org Imaxe: Fotografía de Alfonso XIII de Kaulak/Wikipedia.es

OS BORBÓNS EN ESPAÑA IX

Continúo co paseo pola galería de todos os monarcas que, baixo o apelido Borbón, sentáronse no trono de España e o repaso dos fitos máis importantes do seu reinado.

9. ALFONSO XII

Afonso XII,  alcumado "o Pacificador" (Madrid, 28 de  novembro de 1857-Madrid, 25 de  novembro de 1885)  foi Rei de España entre 1875 e 1885. Era  fillo dá  raíña Isabel II e  do  seu  curmán, ou príncipe Francisco de Asís de Borbón,  aínda que diversas  fontes apunta a que ou  seu  proxenitor  verdadeiro  é ou capitán de  tenentes Henrique Puig Moltó, coñecido amante da súa nai.

Alfonso  XII volveu a España en 1874 despois de que España pasase por unha época de extrema axitación baixo o reinado de Amadeo I e a caótica Primeira República (1873-1874). Políticos de peso viron no regreso da dinastía dos Borbóns a única salvación para o país e así se chegou aos tempos da Restauración.

Casou dúas veces, primeiro coa súa curmá, en 1878, María das Mercedes de Orleáns e Borbón (1860-1878), morrendo esta de tifo uns meses despois de casaren. Despois casa con María Cristina de Habsburgo-Lorena (1958-1929), con quen tivo tres fillos (dúas mulleres e un home).

Querendo marcar distancias co sistema que existira en tempos de Isabel II, creouse o que se chamaba o turnismo político, un modelo de goberno no que o Partido Liberal e o Partido Conservador irían entrando e saíndo do goberno segundo conviñese para manter así certo equilibrio e asegurar a supervivencia da monarquía e do propio sistema.

Alfonso  XII morreu por tuberculose en 1885 cando o seu fillo, o futuro Alfonso  XIII, aínda estaba no ventre da súa nai.

Mañá o seguinte monarca Borbón!

FONTE: Idea orixinal Daniel Delgado/muyinteresante.es e wikipedia.org Imaxe: Wikimedia Commons

OS BORBÓNS EN ESPAÑA VIII

Continúo co paseo pola galería de todos os monarcas que, baixo o apelido Borbón, sentáronse no trono de España e o repaso dos fitos máis importantes do seu reinado.

8. ISABEL II

Isabel II, chamada "a dos Tristes Destinos" ou "a Raíña Enxebre" (Madrid, 10 de outubro de 1830-París, 9 de abril de 1904), foi raíña de España entre 1833 e 1868,​ grazas á derrogación do Regulamento de sucesión de 1713 (comunmente denominado Lei Sálica aínda que, tecnicamente, non o fose) por medio da Pragmática Sanción de 1830. Isto provocou a insurxencia do infante Carlos María Isidro, irmán de Fernando VII e tío de Isabel II, quen, apoiado polos grupos absolutistas (os denominados carlistas) xa tentara proclamarse rei durante a agonía de Fernando.

En 1846, cando contaba 16 anos, casou co seu primo, o infante Francisco de Asís de Borbón, duque de Cádiz (1822-1902). Foron pais en doce ocasións, aínda que varios embarazos acabaron en abortos ou os neonatos faleceron ao cabo de moi pouco tempo.

O seu reinado empezou coa primeira das Guerras Carlistas e as rexencias da súa nai e o xeneral Baldomero Espartero. Foi proclamada maior de idade e raíña en 1843, con trece anos, e a súa subida ao trono supuxo un cambio de paradigma na política española e o abandono definitivo do Antigo Réxime a favor do liberalismo. Isabel tivo que outorgar toda a súa confianza nos liberais do país, que defendían o seu dereito ao trono, e ao final foron as distintas faccións deste pensamento as que gobernaron realmente.

O seu reinado resultou ser realmente convulso, definido polas constantes disputas entre liberais moderados e liberais progresistas, a aparición de varias constitucións, a sucesión de gabinetes e os levantamentos militares. Ao final, en 1868, a Revolución Gloriosa expulsou a Isabel II do trono e obrigouna a marcharse ao exilio. O 25 de xuño de 1870 abdicou en París en favor do seu fillo, o futuro Alfonso XII. Mentres tanto, grazas ao apoio de varios grupos no goberno, o príncipe  Amadeo de Saboya, membro da familia real italiana, foi elixido para substituíla no trono como Amadeo I de España.

O rei renuncia ao trono o 11 de febreiro de 1873. Os madrileños toman as rúas en apoio aos deputados republicanos que conseguen ao día seguinte a proclamación da República. Na reunión das Cortes o 11 de febreiro de 1873, Emilio Castelar abre a Cámara, proclamándose a Primeira República Española.

Mañá o seguinte monarca Borbón!

FONTE: Idea orixinal Daniel Delgado/muyinteresante.es e wikipedia.org Imaxe: Fotografía de Isabel II realizada por J. Laurent/wikipedia.org

OS BORBÓNS EN ESPAÑA VII

Continúo co paseo pola galería de todos os monarcas que, baixo o apelido Borbón, sentáronse no trono de España e o repaso dos fitos máis importantes do seu reinado.

7. FERNANDO VII

Fernando VII, alcumado "o desexado" e tamén "o felón" (San Lorenzo do Escorial, 14 de outubro de 1784-Madrid, 29 de setembro de 1833), foi rei de España entre marzo e maio de 1808 e, de novo, trala expulsión do «rei intruso» Xosé I Bonaparte e o seu retorno a España e dende maio de 1814 até a súa morte en 1833, agás nun breve intervalo de tempo en 1823, en que foi destituído polo consello de Rexencia.

Fillo e herdeiro de Carlos IV e de María Luísa de Parma que foran depostos tralo motín de Aranxuez, tivera unha enorme popularidade nos primeiros momentos entre o pobo español que o alcumara como "o desexado" cando fora obrigado a abdicar en Baiona polo que pasou toda a Guerra da Independencia en Valençay en calidade de preso de Napoleón I, a quen chegara a solicitar ser o seu fillo adoptivo.

En outubro de 1802 casou coa súa prima María Antonia de Nápoles (1784-1806), que chorou de desesperación a primeira vez que o viu, debido ao seu "horrible aspecto". Co tempo, a súa esposa colleulle cariño, pero a princesa faleceu sen deixar descendencia. En 1816 casou con Mª Isabel de Braganza (1797-1818), que era sobriña súa. Con ela tivo 2 fillas que morreon, a primeira aos poucos meses e a segunda no parto, no que tamén morreu ela. En 1819 volveu casar con Mª Josefa Amalia de Saxonia (1803-1829) que morreu prematuramente, sen deixar descendencia. En 1929 casou, por cuarta vez e xa con 45 anos, coa súa prima Mª Cristina de Borbón-Dúas Sicilias (1806-1878). Do matrimonio tivo 2 fillas: a primeira, que posteriormente se coñecería como Isabel II e Luisa Fernanda. 

O reinado de Fernando VII herdou un país dividido pola guerra da independencia e o fin do seu reinado deu paso a unha guerra civil, as chamadas guerras carlistas.

Considerado por moitos historiadores como o peor rei da historia moderna de España, reforzou aínda máis a súa poder absolutista e dedicouse a perseguir aos liberais que loitaran e sangraran contra os franceses para que el recuperase o seu trono. Foi un monarca cruel, egoísta e incompetente que só buscou o seu propio beneficio e o mantemento do seu poder, sen importar a quen levase por diante entre medias.

En política exterior, o seu reinado caracterizouse polo inicio do proceso descolonizador en América latina, que rematará a finais do século XIX.

Mañá a seguinte monarca Borbón!

FONTE: Idea orixinal Daniel Delgado/muyinteresante.es e wikipedia.org Imaxe: Retratro de Fernando VII de Vicente López Portaña/wikipedia.org

OS BORBÓNS EN ESPAÑA VI

Continúo co paseo pola galería de todos os monarcas que, baixo o apelido Borbón, sentáronse no trono de España e o repaso dos fitos máis importantes do seu reinado.

6. CARLOS IV

Carlos IV, chamado "o Cazador" (Portici, 11 de novembro de 1748-Nápoles, 19 de xaneiro de 1819), foi rei de España desde o 14 de decembro de 1788 ata o 19 de marzo de 1808. Fillo e sucesor de Carlos III e de María Amalia de Saxonia.

Casou con Mª Luisa de Parma (1751-1819), cando ela tiña 13 anos, sendo primos carnais por vía paterna e parentes próximos pola vía materna de María Luisa. Tiveron catorce fillos en trece embarazos (á parte destes, a raíña tivo 10 embarazos máis que acabaron todos en abortos espontáneos, o cal suma un total de 23 embarazos). Deles, sete chegaron á idade adulta. As malas linguas dicían que foi amante do primeiro ministro Godoy.

Carlos IV intentou continuar o labor reformista do seu pai por un brevísimo período de tempo. O estalido da Revolución Francesa fíxolle temer que as súas ideas de liberdade, igualdade e fraternidade estendésense a España e freou calquera tipo de medida progresista que houbese en marcha. Carlos IV resultou ser un rei vago e nefasto que confiou a responsabilidade de gobernar en Manuel Godoy, un home autoritario e con axenda propia que fixo de España o seu casarío. Tras a firma do tratado de  Fontainebleau, polo que España e Francia (e Godoy) repartíanse Portugal, Fernando VII promoveu unha rebelión contra o seu pai e iste tivo que abdicar nel, marchándose a Francia. A cousa podería terminar aí pero Napoleón Bonaparte tiña os seus propios plans: reuniu a Carlos IV e Fernando VII en Baiona, convenceu ao fillo para que lle devolvese a coroa ao pai e ao pai para que lla dese a Xosé Bonaparte e deixounos alí encerrados con todos os luxos imaxinables mentres o preparaba a invasión de España.

Mañá o seguinte monarca Borbón!

FONTE: Idea orixinal Daniel Delgado/muyinteresante.es e wikipedia.org Imaxe: Retratro de Carlos IV de Francisco de Goya/wikipedia.org