vgomez

Quentamento global do efecto invernadoiro / Imaxe:doslourdes.net

A loita contra o cambio climático non remata no dióxido de carbono (CO₂). Institucións como a Axencia Europea do Medio ou diversos investigadores internacionais alertaron sobre o impacto do aumento doutros gases de efecto invernadoiro (GEI) máis potentes que o CO₂.

Os gases-F contribuíron en 2010 ao 2% do total de emisións de GEI en termos de CO₂ equivalente dos 27 Países Membros, segundo os últimos datos da UE. A Axencia Europea do Medio (AEMA), en colaboración coa Comisión Europea, destacou nun informe o incremento "constante" destes gases dende 1990, a pesar da "F-Gas Regulation", o acordo comunitario que require as industrias europeas que reduzan o seu uso.

O Protocolo de Montreal prohibía en 1975 de forma internacional o uso de gases que reducisen a capa de ozono, como os CFC ou os HCFC. A industria buscou substitutos, como os gases-F, unha familia que comprende os hidrofluorocarbonos (HFC), os perfluorocarbonos (PFC) e o hexafluoruro de xofre (SF₆). O Panel Intergobernamental sobre o Cambio Climático de Nacións Unidas (IPCC) considera o SF₆, un gas inerte moi empregado como illante na industria da electrónica, o GEI máis poderoso do mundo: posúe unha capacidade de atrapar a calor 22.200 veces maior que o CO₂.

A cantidade de CO₂ emitido polo transporte ou a industria é tan elevada que o seu impacto final é maior que o metano (CH₄), cuxo efecto invernadoiro é 20 veces superior ao do CO₂. Non obstante, a preocupación dos científicos polo metano é cada vez maior. Por iso, algúns científicos considérano tanto ou máis perigoso que o CO2. Investigadores da Universidade Aberta de Reino Unido e da Universidade alemá de Colonia sinalaron que o metano foi o responsable do quentamento global de hai uns 180 millóns de anos e que rematou cun gran número de especies. Segundo estes científicos, o fenómeno produciuse a causa de alteracións periódicas na insolación da Terra debidas á forma na que rota. Deste xeito, os océanos quentáronse e desconxelaron as enormes cantidades de hidrato de metano atrapadas no leito mariño, expulsándoo á atmosfera.

Unha das formas nas que se xera o metano é mediante os procesos de dixestión animal. De aí que diversos científicos suxerisen cambiar a dieta do gando vacún, causante dunha cuarta parte das emisións de metano producidas por actividades humanas.

A lista de GEI é extensa e algúns deles son moito máis prexudiciais na súa capacidade de atrapar a calor na atmosfera que o CO₂. Para comparar os distintos GEI emprégase o denominado "potencial de quentamento global" (GWP), que ten tamén en conta o número de anos. Ao tomar o CO₂ como base, o seu GWP é 1. No caso do metano, o seu GWP en 20 anos é 72: a igualdade de masa na atmosfera, o metano atrapará a calor 72 veces máis que o CO₂ nos próximos 20 anos, 25 nos próximos 100 anos e 7,6 nos próximos 500 anos. O GWP do SF₆ é 22.800 en 100 anos, pero en 20 anos é 16.300.

En calquera caso, os científicos reclaman maior apoio para investigar os efectos reais destes gases e doutros pouco coñecidos. En 2009, un equipo da Universidade San Diego e o Instituto Tecnolóxico de Massachussets (MIT) descubría que o fluoruro de sulfurilo (SO₂F₂), utilizado como fumigante contra térmites, é un GEI que permanece na atmosfera entre seis a dez veces máis do que se cría ata ese momento. O SO₂F₂ é capaz de atrapar a calor 4.800 veces máis que o CO2.

FONTE: Revista Consumer

Unha situación, unha solución. Máis dunha vez tivemos que cravar unha punta nunha madeira, e ai!..., de cheo co martelo no dedo.

Do xeito que amosa a fotografía superior evitaremos esta dolorosa situación, empregando os dentes do peite como guía de suxeición.

Bo truco!

Rochas con grava dun antigo leito de auga en Marte / Imaxe:NASA

O robot Curiosity atopou novas probas de que fluíu auga pola superficie de Marte no pasado. Non é a primeira proba disto que se obtén, advirte a NASA, pero si é unha proba diferente. Nas fotos tomadas polas cámaras do vehículo aprécianse rochas con grava dun antigo leito. "Polo tamaño da grava arrastrada podemos interpretar que a auga se desprazaba aproximadamente un metro por segundo cunha profundidade que estaría entre a altura do nocello e da cadeira", explicou un investigador da misión do Curiosity da Universidade de California en Berkeley.

As rochas en cuestión descubríronse nun punto entre o bordo setentrional do cráter Gale e a base do monte Sharp que está no seu centro, segundo informa a NASA. Coas imaxes previas que se tiñan da zona permiten aos científicos unha interpretación do contexto das gravas. Parece ser un fluxo de auga que se abre en forma de abano arrastrando material dende o bordo do cráter, con numerosas canles.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Unha situación, unha solución. Cada vez que pintamos as paredes, portas… o bote está cheo de liñas de pintura como consecuencia de escorrer a brocha. A solución a este problema é a que se amosa na imaxe superior: unha goma. Así os restos da pintura quedarán no bote, evitando manchas e perdas innecesarias do produto.

Bo truco!

Osa maior / Imaxe:coompu.net

Moitas persoas consideran que a Osa Maior é unha constelación, pero, de feito, é un asterismo. Un asterismo é un conxunto de estrelas que vistas dende o ceo da Terra parecen formar unha figura pero que a diferenza dunha constelación non ten un recoñecemento oficial por parte da comunidade científica. Polo tanto é un patrón de estrelas no ceo que tamén se compón de estrelas que non están fisicamente relacionadas entre si e poden ter grandes distancias de separación. Un asterismo pode estar composto por estrelas dunha ou máis constelacións (no caso da Osa Maior, componse enteiramente das sete estrelas máis brillantes da constelacion "Great Bear").

Cinco das estrelas do Carro están no núcleo da Asociación estelar da Osa Maior, as dúas dos extremos, Dubhe e Benetnasch (Alkaid), non son parte da agrupación e móvense na dirección oposta. En relación coas cinco do centro, móvense cara a abaixo e cara á dereita sobre o mapa. Isto cambiará a forma do Carro, co corpo abríndose e o mastro facéndose máis curvo. Nuns 50.000 anos, o Carro xa non existirá tal e como o coñecemos.

Mitoloxía da Osa Maior

Aínda que para os exipcios a constelación da Osa Maior ou Ursa Major representaba a silueta dun xabaril e mesmo un hipopótamo para outras civilizacións, é a osa co animal que máis se asociou este asterismo ao longo dos tempos entre xentes que nunca mantiveron contactos entre si, como árabes, fenicios e iroqueses (estes de Norteamérica).

Di a mitoloxía grega que o gran deus Zeus se encaprichou coa ninfa Callisto da deusa Diana, da cal se disfrazou Zeus para achegarse á ninfa ata conseguir facer o amor con ela. Como Callisto quedou embarazada e Diana deuse conta do acontecido cando tomaba un baño con todas as súas ninfas, apartouna del. Hera, a esposa de Zeus escoitou que Callisto parira ao seu fillo Arkas, polo que nun ataque de celos, a converteu nun oso.

Anos despois, Arkas encontrou un oso ao que, por medo, intentou matar. Zeus, sabendo que se trataba de nai e fillo, tomounos e colocou entre as estrelas como dúas resplandecentes e veciñas constelacións. Hera, enfadada por isto, somerxeuse no océano en busca de Thethys e Oceanos, aos que contou a historia e pediu un favor: que o oso (a constelación Ursa Major) nunca tocase a auga. Por iso, segundo a mitoloxía, o Grande Oso nunca toca o horizonte. (Metamorfose, libro II, de Ovidio).

FONTE:mallorcaweb.net / coompu.net

Imaxe de Marte en cuarto crecente / ESA

É algo común observar a Lúa en cuarto crecente; pero é insólito ver a Marte reducido a unha pequena porción iluminado. A sonda "Rosetta" da Axencia Espacial Europea (ESA) foi capaz de captar esta curiosa imaxe, durante a súa aproximación ao planeta vermello en febreiro de 2007.

As sondas de exploración do Sistema Solar xa enviaran fotografías doutros planetas e das súas lúas en cuarto crecente, pero esta é a primeira vez que se observou a Marte nesa fase.

A sonda “Rosetta” aproximouse ao Planeta Vermello durante a segunda das catro manobras necesarias para alcanzar o seu destino final, o cometa Churyumov-Gerasimenko, ao que chegará no verán de 2014. As outras tres manobras realizáronse ao redor do noso planeta.

Durante esta aproximación a Marte, o equipo de “Rosetta” intentou observar a luminescencia nocturna da atmosfera do planeta. Este fenómeno consiste nunha tenue emisión de luz nas capas máis altas da atmosfera, producida pola enerxía liberada pola recombinación dos átomos de osíxeno e nitróxeno.

Os halos vermello e azul (difuso) son o resultado da reflexión da luz nos compoñentes ópticos da cámara.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Unha situación, unha solución. Máis dunha vez, sobre todo os máis pequenos, tomaron un refresco de lata cunha palliña. O problema xorde cando esta, xogando, cae ao chan. A solución témola na fotografía superior: o mesmo abridor da lata serve para fixala e evitar que se mova e se perda.

Bo truco!

O dinosauro con cairos de vampiro / Imaxe:zocalo.com.mx

Foi desenterrado hai moitos anos pero ata agora non se estudara en profundidade. Trátase dun dinosauro moi pequeno, duns 60 centímetros de lonxitude, do tamaño dun gato doméstico, cuberto de sedas como as dun porco espiño e cuxa cabeza recorda á dun loro. O seu trazo máis rechamante, non obstante, é a súa espectacular dentadura de cairos punzantes como os dun vampiro.

Ademais dos seus dous afiados cairos, os seus dentes superiores e a súa mandíbula inferior funcionaban coma se fosen unhas tesoiras afiadas. O seu pequeno cranio, duns sete centímetros de lonxitude adaptouse para arrancar a froita.

Polo que respecta aos seus cairs, máis propios dun animal carnívoro que dun herbívoro, o máis probable é que tivesen unha función defensiva, para loitar contra os seus inimigos ou para competir con outros machos por femias coas que copular.

Recreación do Pegomastax africanus / Todd Marshall

Este era ou extraordinario aspecto do Pegomastax africanus (mandíbula grosa de África), un dinosauro herbívoro que habitou a Terra hai 200 millóns de anos, cando ou supercontinente Panxea comezaba a dividirse en dous. Os seus restos apareceron orixinalmente nos anos 60 en Sudáfrica, pero non foi ata agora que ou famoso paleontólogo Paul Sereno («pai» do xigantesco Supercroc, entre outros monstros) identificounos como pertencentes a unha nova especie entre a colección de fósiles da Universidade de Harvard.

Este investigador da Universidade de Chicago e investigador de National Geographic, describiu os detalles da anatomía e estilo de vida do dinosauro anano na revista ZooKeys.

FONTE: Xornais El Pais e El Mundo

Localización da fractura da placa tectónica / Imaxe: Xornal El País

O 11 de abril deste ano rexistráronse dous grandes terremotos de magnitude 8.7 e 8.2 no océano Índico, ao sueste de Sumatra. Tremeu a terra dende Australia ata a India e o sueste asiático e morreron dúas persoas e outras oito faleceron por ataques cardíacos. Foron moi poucas vítimas e danos en comparación coa tremenda catástrofe do terremoto de 2004 na rexión, cando o tsunami desencadeado cobrouse miles de vidas. Pero non pasou desapercibido para os científicos: foi un grande acontecemento na historia da Terra, algo excepcional, porque eses sismos debéronse a un proceso de fractura dunha das grandes placas tectónicas (a Indoaustraliana) que forman a codia terrestre.

 En realidade, o terremoto de 8.7 respondeu a catro fracturas no interior da placa, tres delas paralelas entre si e unha cuarta perpendicular a elas, formando no seu conxunto unha falla en chanzo. O proceso durou dous minutos e 40 segundos e foi seguido dúas horas despois por outro terremoto de magnitude 8.2. A zona de rotura situouse a uns centenares de quilómetros da costa occidental de Sumatra e en pleno mar. Rompeu o fondo do océano. Os terremotos deron lugar ao que os expertos denominan esgazaduras de placa.

Segundo os investigadores da Universidade de California, Santa Cruz (UCSC), autores dun dos tres artigos sobre este acontecemento xeofísico publicados na revista Nature, "o terremoto do pasado 11 de abril é probablemente o maior terremoto de esgace que se rexistrou con sismógrafos".

A litosfera terrestre, é dicir, os 100 primeiros quilómetros que inclúen a codia e a parte superior do manto, está dividida nunha ducia de grandes placas ríxidas de distintos tamaños e formas que descansan sobre o manto terrestre semifluído. As placas chocan entre si, sepáranse, móntanse unha sobre outra, defórmanse e orixinan cordilleiras, deslízanse nos seus bordos... e as zonas do planeta onde acontecen estes procesos dinámicos nas fronteiras entre placas son especialmente susceptibles de sufrir terremotos e vulcanismo. Cando unha destas grandes pezas da litosfera está a premer sobre outra, vanse acumulando tensións que se liberan provocando grandes sismos.

Dende o punto de vista tectónico, os dous terremotos de abril manifestan un proceso de rotura no interior da placa Indoaustraliana e a creación dun novo bordo de placa no que as partes correspondentes a India e Australia sepáranse entre si.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

 John B. Gurdon e Shinya Yamanaka / Imaxe: lavanguardia.com

Como cada ano dende 1901, Suecia prepárase para a entrega dos Premios Nobel, que premian as mellores investigacións e traballos nas disciplinas de Fisioloxía e Medicina, Física, Química, Literatura e Economía, ademais do recoñecido premio Nobel da Paz.

A orixe dos premios Nobel está vinculada ás circunstancias persoais do seu fundador: Alfred Nobel (1833-1896), un magnate que acumulou unha fortuna cos seus inventos, pero a quen lle atormentaban as consecuencias funestas do máis famoso dos froitos do seu enxeño: a dinamita. Nobel legou a súa fortuna para premiar a benfeitores da humanidade, establecendo que o diñeiro se investise en valores inmobiliarios e que os intereses se dividisen en cinco partes iguais, tantas como premios creou.

Segundo fixo público a páxina web oficial destes premios, nesta edición 2012, o primeiro galardón, o Nobel de Filisoloxía e Medicina 2012, foi compartido polo británico John B. Gurdon e o xaponés Shinya Yamanaka por descubrir como se poden reprogramar as células maduras para que se convertan en células pluripotentes, capaces de transformarse en calquera tipo de tecido, o que revolucionou a comprensión científica de como se desenvolven as células e os organismos. Reprogramando estas células humanas, os científicos crearon novas oportunidades para estudar enfermidades e desenvolver métodos de diagnóstico e terapia.

Sir John Bertrand Gurdon, naceu o 2 de outubro de 1933. Biólogo británico coñecido pola investigación pioneira no transplante nuclear e a clonación.

Shinya Yamanaka, naceu o 4 de setembro de 1962. Biólogo xapones. Curiosamente en 2010, recibe o Premio de Biomedicina nos Premios Fundación BBVA Fronteiras do Coñecemento "por demostrar que é posible reprogramar células xa diferenciadas e devolvelas a un estado propio das células pluripotentes".

Dos 7 premios Nobel conseguidos por españois, 2 foron nesta especialidade: Santiago Ramón y Cajal, no ano 1906, e Severo Ochoa, en 1959.

FONTE: Xornal La Vanguardia e Wikipedia.org

Nalgunha ocasión tivestes que meter na argola dun chaveiro unha nova chave. A situación é complicada pois non é fácil separar os dous metais do aro, deixando parte das unllas ou incluso tendo que recorrer aos dentes ou a un coitelo.

Tal como amosa a fotografía superior a solución é sinxela. Un simple quitagrampas facilitará a separación e posterior inclusión da nova chave.

Bo truco!

Gañadores do Nobel de Física. Á esquerda, Serge Haroche, e á dereita, David Wineland / Imaxe: lavanguardia.com

O científico francés Serge Haroche e o estadounidense David Wineland gañaron o premio Nobel de Física 2012 polas súas investigacións pioneiras no campo da óptica cuántica: "Os premiados abriron a vía a unha nova era de experimentación na física cuántica ao demostrar a observación directa de partículas cuánticas individuais sen destruílas".

Serge Haroche, naceu o 11 de setembro de 1944 en Casablanca (Marrocos). Físico francés. É membro da Sociedade de Física francesa , da Sociedad Europea de Física e investigador e membro da Sociedade Americana de Física.

David Wineland, naceu o 24 de febreiro de 1944 en Milwaukee-Wisconsin (EEUU). É membro da Sociedade Americana de Física, da Sociedade Óptica Americana e membro da Academia Nacional das Ciencias.

FONTE: Xornal La Vanguardia/ Wikipedia.org

Lefkowitz e Kobilka, premio Nobel de Química 2012 / Imaxe: Xornal ABC

Os científicos estadounidenses Robert Lefkowitz e Brian Kobilka  gañaron o premio Nobel de Química 2012 polas súas investigacións sobre un tipo de receptores da membrana das células que regulan múltiples funcións biolóxicas.

Dos receptores aclopados ás proteínas G, como se denominan, depende a actividade de hormonas como a adrenalina ou a leptina, así como de neurotransmisores como a serotonina ou a dopamina. Regulan, polo tanto, dende o apetito ao estado de ánimo, pasando pola tensión arterial, o ton muscular ou as reaccións ante situacións de estrés. Aproximadamente a metade dos fármacos existentes actualmente basean a súa eficacia na acción destes receptores.

Robert Lefkowitz, naceu o 15 de abril de 1943 en Nova York (EEUU). Médico e investigador. Traballa no Instituto Médico Howard Hughes e no Centro Médico Universitario Duke, de Durham (EEUU).

Brian Kobilka, naceu no ano 1955 en Little Falls-Minnesota (EEUU). Desempaña a súa labor na Escola Universitaria de Medicina de Stanford (EEUU).

FONTE: Xornal ABC e Wikipedia

Nesta longa fin de semana chegana aso cines dúas película a ter en conta e moi recomendables: "Frankenweenie" e "O imposible".

A primeira delas, "Frankenweenie", é unha película baseada na curtametraxe homónima que o propio Burton, director desta película, realizou en 1984. Esta é a súa ficha técnica:

Título: Frankenweenie

Director: Tim Burton

Guión: John August (Historia: Tim Burton, Leonard Ripps)

Ano: 2012

Nacionalidade: USA

Produtora: Walt Disney Pictures / Tim Burton Animation Co. e Productions

Xénero: Animación, Comedia, Terror

Duración: 87 minutos

Música: Danny Elfman

Fotografía: Peter Sorg

Sinopse: Tras as inesperada morte do seu querido can Sparky, o pequeno Victor aproveita o poder da ciencia para devolvelle a vida. Esta nova situación obrigarao a afrontar terribles situacións cuxas consecuencias son imprevisibles.

A segunda, "O imposible", é unha longametraxe sobre o tsunami que azoutou o sueste asiático en 2004. Esta é a súa ficha técnica:

Título: O Imposible

Director: Juan Antonio Bayona

Guión: Sergio G. Sánchez

Ano: 2012

Nacionalidade: Española

Produtora: Apaches Entertainment / Telecinco Cinema / Mediaset España / Canal+ España / IVAC / ICAA

Xénero: Drama

Duración: 107 minutos

Música: Fernando Velázquez

Fotografía: Óscar Faura

Reparto: Ewan McGregor, Naomi Watts, Geraldine Chaplin, Marta Etura, Dominic Power, Bruce Blain, Tom Holland, Sönke Möhring, Nicola Harrison, Oaklee Pendergast, Natalie Lorence, Olivia Jackson, Laura Power, Russell Geoffrey Banks, Ploy Jindachote

Sinopse: Un matrimonio   e os seus tres fillos comezan as súas vacacións de inverno en Thailandia, pasando uns días nun paraíso tropical. Pero na mañá do 26 de decembro, cando a familia se relaxaba na piscina despois do día de Nadal, un ruxido terrible elévase dende o centro da terra:  un enorme muro de auga negro percorre todo o recinto do hotel. O home trata de coller aos seus dous fillos máis pequenos,   pero é demasiado tarde: a onda rompe nel cunha forza incrible e perde o control. A muller é empurrada baixo a auga, é golpeada e maltratada pola auga e os entullos ata deixala ao bordo da morte. Finalmente sae á superficie nun mar embravecido, que somerxeu por completo o hotel de tres pisos e a paisaxe circundante. Esta muller arquexa para respirar, mentres trata de entender o que acaba de acontecer, convencida de que a súa familia foi borrada nun abrir e pechar de ollos. Pero entón, o seu fillo maior, sae á superficies uns metros máis adiante en medio da inundación salvaxe. Cara a cara con algo incomprensible e inesperado ela debe loitar contra todo para a supervivencia do seu fillo e a súa propia.

Despois destas primeiras choivas aparecen os primeiros cogomelos. Na fin de semana pasada, na miña terra de Ourense, conseguín os primeiros exemplares de lepiota (Macrolepiota procera). Onte pola tarde fixen a primeira saída aos montes de Oia e xa vedes o botín conseguido. Pouco, pero para min como se fosen os zapatos novos dun rapaz: varios exemplares de níscaro (Lactarius deliciosus) e moi poucos de boleto (especie Boletus pinophilus).

Por certo, nunca collades exemplares de cogomelos sen estar seguros que é unha especie comestible. Facédeo na compaña dalgún experto. En caso de dúbida non consumir. E sempre con cesta e navalla para cortar. Nunca arrincar.

Se queredes investigar tedes unha guía para facelo premedo AQUÍ.

Gozade do monte, pero con respecto. Espero que sexa un bo ano para os amantes dos cogomelos!

Recreación do planeta 55Cancri / Reuters

Científicos da Universidade de Yale (EUA) descubriron un planeta rochoso composto de grafito e diamante, dúas veces máis grande que a Terra e cunha masa oito veces maior.

O planeta, chamado 55 Cancri, é un dos cinco planetas que orbitan en torno a unha estrela similar ao Sol na constelación de Cáncer, a 40 anos luz da Terra, relativamente preto, polo que se pode ver a simple vista.

O planeta orbita tan rápido que un ano dura 18 días, fronte aos 365 da Terra, é ademais extremadamente quente xa que, segundo os investigadores, a súa temperatura alcanza os 2.148 ºC.

Parece estar composto principalmente de carbono (como o grafito e o diamante), ferro, carburo de silicio, e, posiblemente, algúns silicatos, apuntan os investigadores que publicarán o estudo na revista The Astrophysical Journal Letters.

O planeta foi observado por primeira vez o ano pasado e os científicos asumiron inicialmente que podería ter unha composición química similar á auga, pero tras novas investigacións determinaron que o planeta non ten auga.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Poñer a ferver algo nunha ola e ver como bota fóra pola cociña ou vitrocerámica é algo que acontece moi a miúdo. Para evitar esta húmida situación, tal como amosa a fotografía superior, unha simple culler de madeira colocada sobre o recipiente resolverá o problema.

Bo truco!

Rocha de Marte / Imaxe: nasa.gov

O vehículo robot "Curiosity" descubriu un tipo de rocha en Marte ata agora descoñecida e que se asemella a unha rocha volcánica da Terra, segundo confirmou a axencia espacial estadounidense NASA.

"Esta rocha ten unha composición química similar á dun tipo de rocha ígnea inusual encontrada en varias rexións volcánicas da Terra", dixo Edward Solper, do Instituto de Tecnoloxía en Pasadena, estado norteamericano de California, sobre a primeira mostra de rocha analizada polo vehículo, que aterrou en Marte o 6 de agosto.

Polo momento non se deron a coñecer máis detalles sobre esta rocha nin sobre as implicancias do achado. Marte é considerado dende hai tempo un planeta rochoso que se asemella máis que calquera outro deste sistema solar á Terra.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Outro dos libros que lin este pasado verán foi "Coa auga ao pescozo" (Con el agua al cuello), do escritror Petros Márkaris (Estambul, 1937).

É unha novela do xénero policial, cun protagonista central: un comisario grego do Departamento de homicidio de Atenas  , Kostas Jaritos.

Nesta novela en concreto, a 5ª desta serie, sitúase na Grecia do verán do 2010 e que parece ser o destino, esperemos que non cheguemos a tanto, do noso país: a brutal crise económica ao bordo da bancarrota.

Argumento: Un caloroso domingo do verán de 2010, o comisario Jaritos asiste á voda da súa filla Katerina. Ao día seguinte, pouco despois de chegar a Xefatura, é informado do asasinato de Nikitas Zisimópulos, antigo director de banco, degolado cunha arma cortante. O macabro homicidio coincide cunha campaña que alguén, amparándose no anonimato, emprendeu contra os bancos, animando aos cidadáns a que boicoteen as entidades financeiras e non paguen as súas débedas e hipotecas. O certo é que Grecia, ao bordo da bancarrota, pasa por un momento moi crítico, e a poboación non dubida en saír á rúa para queixarse dos recortes en soldos e pensións. Para colmo, Stazakos, o xefe da Brigada Antiterrorista, sostén que o asasinato de Zisimópulos podería ser obra de terroristas. Jaritos, en desacordo con esa hipótese, terá que apañarllas cos seus dous axudantes para enfrontarse a un asasino cuxos crimes apenas acaban de empezar.

Novela moi entretida e fácil de ler, onde se mesturan coa trama problemas laborais, persoais e familiares, dándolle realidade, se cabe aínda máis, a este relato.

Recoméndovola!

A situación é a seguinte: coller auga nun caldeiro nun cuarto de baño que só ten unha billa na pileta. A solución témola na fotografía superior: un simple recolledor de man. O seu mango ten, normalmente, media abertura que fai de canle para conducir a auga da billa ao caldeiro.

Bo truco!

A viñeta de Dávila, no xornal Faro de Vigo de onte, amosa unha realidade: Os políticos só se acordan de nós cando hai eleccións. Como di un vello do meu pobo sarcasticamente, "ata saben o meu nome e mándanme cartas".

Pásanche a man polo lombo, saúdos efusivos, sorrisos forzadas, collen aos nenos, bican a mulleres e vellos... Penoso!

Prometen o ouro e o mouro e despois... Non cumpren case nada do que prometen, mo mellor dos casos, ou fan o contrario do que prometeron, como por desgraza está sucedendo ultimamente.

Iso si, despois do día 21, todo volverá á normalidade. Xa non se acordarán máis ata que toque outra elección!

Só queren o poder! Por que será?

Este vídeo amosa a realidade máis próxima a nós no Universo. Demostra que somos ananos neste mundo de xigantes. Danos unha visión comparativa para que teñamos unha realidade algo máis alá dos números.

O motivo deste vídeo (máis alá de ser un dos moitos sobre a temática que estamos a dar na clase) é tratar este tema pero empregando como lingua de información o inglés. Unha idea, que me propuxo, e que comparto, Rosana, do Departamento de Inglés do noso centro.

Seguramente non será a última colaboración! Grazas, Rosana.

O planeta PH1 orbitando ao rededor do sistema circumbinario / Europa Press

Un equipo de astrónomos afeccionados, en colaboración con expertos dá Universidade de Yale, descubriu un sistema único non Universo. Por primeira vez, observaron un planeta con catro estrelas. Trátase do planeta PH1, que xira ao redor dun sistema estelar binario que, á súa vez, é orbitado por un segundo par de estrelas distantes.

Segundo explicaron os expertos, trátase do primeiro sistema destas características e sinalaron que é unha configuración planetaria extremadamente rara: "Actualmente só se coñecen seis planetas que orbitan dúas estrelas, e ningún deles se moveu en órbita arredor doutras compañeiras estelares". Os astrónomos chamaron a este "mundo" recén descuberto "sistema circumbinario". Os planetas circumbinarios son os extremos da formación de planetas.

PH1 é un xigante de gas cun raio de ao redor de 6,2 veces ou da Terra -algo maior que Neptuno- e é denso, cunha masa unhas 170 veces maior que o noso planeta. Xira en torno ás súas estrelas máis ou menos cada 138 días. Máis alá da órbita do planeta, a unha distancia de ao redor de 1.000 UA (a distancia entre a Terra e ou Sol) está ou segundo par de estrelas que orbita o sistema planetario.

Segundo os expertos, o descubrimento destes sistemas obriga aos expertos a volver á mesa de debuxo para entender como estes planetas poden nacer e evolucionar dinamicamente nestes ambientes difíciles.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

A fin de semana pasada estiven en Vilanova de Cerveira (Portugal). Entre o Aquamuseu e o río Miño atopei esta obra equitectónica curiosa. Non ten nome, que eu saiba, pero podería bautizala como "Descanso invernal". Está formada por 84 cadeiras de terraza brancas colocadas e 7 columnas unidas entre elas.

Orixinal!

Os días non lectivos para o presente curso escolar 2012/2013 propostos polo noso centro son: 7 de decembro de 2012 (venres) e 20 de maio de 2013 (luns).

A Consellería de Educación propuxo o día 2 de novembro de 2012 (venres) como Día do Ensino, polo tanto non lectivo.

Finalmente os períodos de vacacións serán:

Nadal: Do 22 dedecembro de 2012 ao 7 de xaneiro de 2013, ámbolos dous inclusive.

Entroido:11, 12 e 13 de febreiro de 2013.

Semana Santa: Do 25 de marzo ao 1 de abril de 2013, ámbolos dous inclusive.

Curiosa fotografía que tomei hai uns días no pais veciño, concretamente fronte á praia do Muíño, pero claro do outro lado do río: Piñeiral dos areais de Camarido.

Nela apréciase un piñeiro agarrándose fortemente a ese chan tan inestable. Vense as súas raíces, grosas, como se quixese dar un paso adiante ou erguerse para ver mellor o océano, que outras árbores llo impiden.

“Bubble-jetting emperors” de Paul Nicklen / Imaxe: National Geographic

Esta é a fotografía do canadiense Paul Nicklen, gañadora absoluta do Veolia Environnement Wildlife deste ano 2012. Este é un concurso onde cada ano se premian as mellores fotografías de natureza do momento. Neste caso vemos os pingüíns emperador ascendendo como foguetes cara a un orificio de saída no xeo.

En seguintes días analizaremos outras fotografías gañadoras en difrentes categorías.

Este ano celébrase o ANO INTERNACIONAL DA ENERXÍA SOSTIBLE PARA TODOS. Recoñecendo a importancia da enerxía para o desenvolvemento sostible, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas proclamou o ano 2012 Ano Internacional da Enerxía Sostible para Todos mediante resolución 65/151. 

O Ano Internacional da Enerxía Sostible para Todos ofrece unha valiosa oportunidade para afondar a toma de conciencia sobre a importancia de incrementar o acceso sostible á enerxía, á eficiencia enerxética e á enerxía renovable no ámbito local, nacional, rexional e internacional.

Climántica está a desenvolver actividades co gallo desta celebración. Unha delas é o videoxogo CLMNTK (en galego, español e inglés). É un vídeoxogo de simulación para a toma decisións na xestión racional dos recursos enerxéticos para a mitigación do cambio climático na primeira metade do século XXI.

Se o queres coñecer só tes que premer AQUÍ.

A normativa da Unión Europea establece que cada ano, o último domingo de outubro, procederase ao cambio de hora para adaptarse ao horario de inverno. Ás 3 da madrugada (hora da Península) de mañá, domingo 28 de outubro, haberá que atrasar o reloxo ata as 2, e polo tanto, este día terá, oficialmente, unha hora máis.

Este horario permanecerá ata o 31 de marzo, último domingo dese mes, no que procederase ao cambio de hora para adaptarse ao horario de verán.

O cambio de hora encóntrase regulado en España polo Real Decreto 236/2002 da 1 de marzo, que incorpora ao noso ordenamento xurídico a Directiva 2000/84/CE de 19 de xaneiro de 2001 do Parlamento Europeo e do Consello da Unión.

Mirádeo polo lado positivo, mañá podemos durmir unha hora máis!

Un buraco negro  é un obxecto celeste cunha densidade tal que a curvatura do espazo adxacente está pregada sobre si, polo que están illados do universo exterior e nin sequera a luz pode fuxir. De aí o seu nome, xa que non só non emiten luz senón que absorben todo tipo de radiación ou materia que se achegue demasiado. O periodista científico José Manuel Nieves explica no seu videoblog «Materia Oscura» (na parte superior) que son estes pozos cósmicos e como se comportan.

“Into the mouth of the caiman” de Luciano Candisani / Imaxe: taringa.net

Se o outro día  publiquei a foto gañadora absoluta do Veolia Environnemet Wildlife 2012, esta é a gañadora do apartado de Comportamento: Animais de sangue fría.

A fotografía en cuestión, "Dentro da boca do caimán" é do brasileiro Luciano Candisani, na que se amosa un yacaré negro nas augas do Patanal de Brasil.

Se queres coñecer o resto de fotografía gañadoras, nos diferentes apartados, só tes que pinchar AQUÍ.

Son espectaculares!

Unha vez máis, a publicidade de GADIS, toca a fibra sensible dos galegos. Neste caso os nenos son os protagonistas, co telón de fondo da crise.

Os pequenos da casa non viven indiferentes ao que acontece ao seu arredor. Unha mensaxe común, "Axudemos como galegos!", repítese nos centos de mensaxes cos que os nenos e nenas galegas están inundando a rede para demostrarlle aos seus pais que están ahí, que son o que son gracias a eles e que xuntos enfrontarán a crise baixo un único desexo: "Vaite e non volvas!".

Esta vez, superaronse!

Fregetta gregaria / Imaxe: taringa.net

As aves raras ou rarezas son exemplares que chegan a un lugar de forma ocasional fóra da súa zona habitual. Segundo  SEO/BirdLife , o seu avistamento en España aumentou nos últimos anos por diversos factores. Algunhas delas atópanse en perigo e por iso observalas é un dobre luxo.

Ao longo de varios días coñeceremos as dez aves máis raras descubertas en España. Hoxe comenzaremos polo Paíño ventinegro (Fregetta gregaria).

1. PAÍÑO VENTINEGRO (Fregetta gregaria): Observouse por primeira vez en España en 2011 a unhas 40 millas náuticas ao norte de Lanzarote, no Banco da Concepción. Nativo de zonas austrais de América, África ou Oceanía, a Lista Vermella de Especies Ameazadas da UICN asegura que esta especie non se atopa en perigo, aínda que a súa poboación marca unha tendencia en descenso.

FONTE: Revista Consumer