vgomez

Perseidas / Imaxe: orionspurnews.blogspot.com 

4 de agosto: Cuarto Crecente

10 de agotos: Lua Chea

17 de agosto: Cuarto Minguante

25 de agosto: Lúa Nova

Chuvia de meteoros: As Perseidas, do 18 de xullo ao 24 de agosto, con máximo o 12 de agosto. Tamén coñecidas como as "Bágoas de San Lourenzo", ten unha taxa máxima que pode chegar de 50 a 100 meteoros por hora, o que a converte na máis popular chuvia de meteoros do hemisferio Norte. Lamentablemente, coa entrada da lúa chea o día 10, este fenómeno quedará algo deslucido.

Acaban de publicarse as datas das probas extraordinarias de setembro 2014. Referente á materia de Ciencias da Natureza estes son os días:

Alumnado con CCNN pendentes de 1º ESO: 2 de setembro, martes, ás 9 horas no salón de actos.

Alumnado con CCNN de 1º ESO suspensas: 3 de setembro, mércores, ás 12:30 horas no salón de actos.

Alumnado con CCNN de 2º ESo suspensas: 3 de setembro, mércores, ás 12:30 horasno salón de actos.

Para o resto de materias, PREME nos seguintes enlaces:

- EXAMES POLA MAÑA

- EXAMES POLA TARDE

A entrega de notas será o venres, día 5 de setembro ás 10:30 horas

FONTE:IES A Sangriña.

Efectos dunha tormenta solar sobre a Terra / Imaxe:wikipedia.org

O perigo dunha súper tormenta solar sobre a Terra é “inminente”, segundo advertiu Ashley Dálle, da Universidade de Bristol, nunhas declaracións á revista Physics World  e que foron difundidas pola Sociedade Astronómica Estadounidense (AAS). O investigador, que traballou sobre a identificación dos riscos dunha tormenta solar como parte do grupo internacional SolarMAX, sostén que é “só cuestión de tempo” que unha tormenta solar “excepcionalmente violenta” acabe golpeando a Terra e “devaste” os seus sistemas de comunicación e subministración de electricidade. “Sen electricidade, a xente tería dificultades para encher o depósito dos seus coches ou sacar diñeiro do banco. Ademais, os sistemas de augas e rede de sumidoiros veríanse afectados tamén, o que crearía epidemias nas áreas urbanizadas, co regreso de enfermidades que pensabamos que deixaramos atrás hai séculos”, asegurou Ashley Dálle.

A AAS explica que estes fenómenos son causados por “violentas erupcións” na superficie do Sol que veñen acompañadas das chamadas execcións de masa corporal (CME), coas que a estrela arroxa ao espazo grandes burbullas de plasma e campos magnético. Neste sentido, o organismo engade que cando unha CME de “suficiente intensidade” penetra no campo magnético da Terra e rómpeo, dáse unha súper tormenta solar que lanza enormes correntes eléctricas que poden causar cortes de luz xeneralizados e danos en compoñentes eléctricos fundamentais.

Así mesmo, Dálle cualifica este tipo de sucesos de “inevitable” e recorda que, segundo a predición da NASA, cada 150 anos de media a Terra vólvese vulnerable a unha súper tormenta solar do nivel da que se produciu en 1859 e que foi bautizada como o Suceso Carrington. Por iso, engade, a última tería que ter ocorrido “hai cinco anos”.

Segundo a AAS, o Suceso Carrington de 1859 constitúe a maior súper tormenta solar que golpeou a Terra desde que existen rexistros, con preto de 1.022 kilojulios de enerxía liberados (o equivalente á explosión simultánea de 10 mil millóns de bombas Hiroshima) e un billón de quilogramos de partículas cargadas de electricidade que voaron a unha velocidade de ata 3.000 quilómetros por segundo. Con todo, matiza que as consecuencias sobre a poboación foron “relativamente benignas” dado que a infraestrutura eléctrica da época non superaba os 200.000 quilómetros de liñas de telégrafo.

Nesta liña, o organismo estadounidense indica que durante a última reunión do grupo de traballo SolarMAX o ano pasado en Estrasburgo (Francia), un equipo de investigadores concluíu que a predición meteorolóxica-espacial “avanzada” constitúe a “mellor solución” e propuxo o envío de 16 pequenos satélites cúbicos á órbita solar para proporcionar información con antelación sobre posibles tormentas solares. Pola súa banda, Ashley Dálle suxeriu o deseño de satélites e naves espaciais para que os “sensibles” instrumentos de abordo estean “mellor protexidos” ante aumentos súbitos da radiación como consecuencia de súper tormentas solares. “Como especie, xamais fomos máis vulnerables aos estalidos da nosa estrela máis próxima, pero protexernos fronte a eles entra dentro dos límites da habilidade, coñecemento e experiencia humanas”, concluíu.

FONTE: Xornal La Voz de Galicia

Vista xeral da Lúa / OPOTERSER

Un grupo de cientíicos da Universidade de California Santa Cruz, en Estados Unidos, parece ter resolto o misterio da forma de limón da Lúa. Lonxe de ser unha esfera perfecta, o satélite terrestre está lixeiramente achatado e posúe unha protuberancia a un lado. Desvelar a orixe desta morfoloxía lunar é importante para comprender os procesos xeolóxicos que aconteceron na Lúa despois da súa formación tras o impacto dun asteroide sobre a Terra aínda en formación.

Un estudo recén publicado na revista Nature mostra que a maior parte da forma xeral da Lúa pódese explicar tendo en conta os efectos dunha marea que actuaron na historia temperá da Lúa.

Os resultados proporcionan unha visión da historia da nova Lúa, a súa evolución orbital e a súa orientación actual no ceo. A medida que a Lúa se arrefriou e solidificou hai máis de catro mil millóns de anos, os efectos de esculpido das forzas da marea e a rotación conxeláronse. A idea dunha protuberancia conxelada da marea rotacional, coñecida como a hipótese da "protuberancia fósil", foi descrita por primeira vez en 1898.

Pero este proceso de protuberancias fósiles non pode explicar por completo a forma actual da Lúa. No novo estudo, incorpóranse outros efectos das mareas na súa análise e tiveron en conta as concas que deron forma á topografía da Lúa, ademais de considerar o campo gravitatorio da lúa xunto á súa topografía.

Os esforzos por analizar a forma xeral da Lúa complicáronse polas grandes concas e os cráteres creados por impactos de grande alcance que deforman a codia lunar e expulsan moitas cantidades de material.

Os resultados indican que as variacións no espesor da codia da Lúa causadas polo quentamento da marea durante a súa formación explican a maior parte da topografía a grande escala da Lúa, mentres que o resto está en consonancia cunha protuberancia pola marea de rotación conxelada que se formou máis tarde.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Cumpre este blog 7 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 edende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 137.408

Visitas no último ano: 19.840                        

Promedio mensual: 1.653 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 363

Promedio mensual: 30 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2013: 117.568

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

A nave espacial Rosetta / Imaxe:es.euronews.com

A nave espacial Rosetta, que partiu da Terra hai algo máis de 10 anos, chega hoxe ao seu obxectivo: o cometa 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko, un corpo do Sistema Solar feito de xeo e po, con forma de parrulo de goma e duns catro quilómetros de longo que está agora mesmo entre as órbitas de Júpiter e Marte, a tres veces e media a distancia entre a Terra e o Sol. Se todo sae como está previsto, a sonda automática da Axencia Europea do Espazo (ESA) poñerase na órbita do cometa e acompañarao na súa viaxe cara ao Sol para estudar de preto os cambios que sufra. O encontro será a 100 quilómetros da superficie do 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko, que foi desvelando algunhas das súas características, como a temperatura e forma, nas últimas semanas, á medida que a Rosetta, cargada de cámaras e sensores, estaba máis e máis preto e freando para compasar a súa velocidade a do cometa.

O núcleo do 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko parece estar formado por dous lóbulos, un algo máis grande que outro, unidos por un colo. As fotografías tomadas polas cámaras da nave a finais do mes pasado mostraban o cometa dando unha volta completa sobre si mesmo cada 12,5 horas cunha superficie moi accidentada. O estudo desta rexión de preto, non só a través de imaxes, senón tamén con outros instrumentos para coñecer a súa composición, axudará a determinar se o cometa é o resultado de dous corpos separados que se fusionaron ou se se trata dun só obxecto que se erosionou dramaticamente ata chegar á forma que vemos. Esa forma do 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko, cunha bóla grande e outra máis pequena, é o que recorda aos científicos ao parrulo de goma.

Se todo sae ben nos próximos días Rosetta será a primeira nave espacial póñase en órbita dun cometa e será tamén a primeira vez que unha sonda acompañe a un destes obxectos do Sistema Solar na súa viaxe cara ao Sol. Ademais, Rosetta leva outra primicia da exploración do espazo: unha sonda (Philae), de 100 quilos, que se desprenderá da nave o próximo novembro para descender ata a superficie do núcleo do 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko; despregará tres patas e engancharase con arpóns ao chan dende onde tomará múltiples datos e imaxes.

A nave achegarase ao 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko máis aínda dos 100 quilómetros do primeiro encontro de hoxe. Está previsto que para o 24 de agosto se aproximase ata os 50 quilómetros da superficie do núcleo e finalmente, o 10 de setembro, a Rosetta poñerase en órbita do cometa a 30 quilómetros. As complicadas manobras de aproximación comezaron hai unhas semanas acendendo os motores da nave en fases ben calculadas para ir perdendo velocidade. Agora queda completar a complexa traxectoria prevista ata poñer en órbita do pequeno obxecto celeste relativamente descoñecido un artefacto duns 3.000 quilos (no lanzamento, incluído o combustible), de 2,8 x 2,1 e 2 metros e con dous grandes paneis solares de 14 metros de longo cada un.

Os cometas interesan aos científicos porque non deberon cambiar moito dende a fase de formación do Sistema Solar, hai un 4.600 millóns de anos, polo que deben gardar pistas importantes daquel tempo remoto. Algúns especialistas mesmo esperan que esta misión teña algo que achegar sobre a hipótese de que a vida chegou á Terra nos cometas. O 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko cumpre unha volta ao Sol cada 6,4 anos e o seu punto de máxima aproximación á estrela sitúase entre as órbitas de Marte e a Terra.

FONTE: Xrnal El País/Ciencia

A tapa de pulpo máis grande do mundo / Imaxe: laregion.net

Na miña terra, no Carballiño (Ourense) onte volvérono conseguir. As mans de 20 profesionais da Asociación de Pulpeiros e Pulpeiras de Arcos conseguiron preparar a tapa de polbo máis grande do mundo. Para iso valéronse de 420 quilos de pulpo ou polbo e dun prato de 5,10 metros de diámetro. Ademais, estes expertos na arte da cocción, o aliño e o picado traballaban baixo a presión dun cronómetro o que non lles impediu bater o seu propio récord. Se o ano pasado o recipiente tiña un diámetro de 4,60 metros e tardaban en enchelo 12 minutos, onte con medio metro máis, completaron a súa tarefa en 10 minutos e 35 segundos.

Este segundo intento sebeuse a que tan só catro memes despois de conseguilo o ano pasado foi superado en Ponferrada (León).

Esta actividade enmárcase na 52 edición da Festa do Pulpo que terá lugar o próximo domingo, día 10, que coincide sempre coa subida ao Monte, nas festas da miña segunda terra, A Guarda.

Xa sabedes para pulpo, Carballiño!

Neste timelapse, Antonio Lomba (profesor de tecnoloxía no noso IES) condensa unha noite no monte Santa Trega. A posta do sol e a caída da noite sobre a vila. Os ceos nocturnos no cumio, cunha vivenda castrexa, a casa forestal, e o poboado como testigos do paso das estrelas e a impresionante vía láctea, e o amanecer con vistas ao Miño e os montes portugueses.

Disfrutade das imaxes!

Virus do ebola / Imaxe:examiner.com 

Dende África Occidental chegan noticias preocupantes pola enfermidade do EVE (Enfermidade polo Virus do Ébola), que só tomamos en serio cando afecta aos nosos ou cando hai posibilidade de entrada na nosa contorna.

Segundo a OMS (Organización Mundial da Saude) están infectados polo ébola preto de 2.000 persoas, das cales máis da metade  xa morreron. Os países, en principio, efectados pola epidemia son: Guinea Conakry, Liberia, Nixeria e Serra Leoa.

Pero que é o ÉBOLA?

O virus do Ébola (virus da familia Filoviridae e do xénero Filovirus) causa no ser humano a EVE, antes coñecida como febre hemorráxica do Ébola, cuxa taxa de letalidad pode chegar ao 90%.

Detectouse por vez primeira en 1976 en dous brotes simultáneos acontecidos en Nzara (Sudán) e Yambuku (República Democrática do Congo). A aldea en que se produciu o segundo deles está situada preto do río Ébola, que dá nome ao virus.

O virus do Ébola introdúcese na poboación humana por contacto estreito con órganos, sangue, secrecións ou outros líquidos corporais de animais infectados. En África documentáronse casos de infección asociados á manipulación de chimpancés, gorilas, morcegos fruxívoros, monos, antílopes e puercoespines infectados que se encontraran mortos ou enfermos na selva.

Posteriormente, o virus propágase na comunidade mediante a transmisión de persoa a persoa, por contacto directo (a través das membranas mucosas ou de solucións de continuidade da pel) con órganos, sangue, secrecións, ou outros líquidos corporais de persoas infectadas, ou por contacto indirecto con materiais contaminados polos devanditos líquidos.

A EVE é unha enfermidade vírica aguda grave que se adoita caracterizar pola aparición súbita de febre, debilidade intensa e dores musculares, de cabeza e de garganta, o cal vai seguido de vómitos, diarrea, erupcións cutáneas, disfunción renal e hepática e, nalgúns casos, hemorraxias internas e externas.

O período de incubación (intervalo dende a infección ata a aparición dos síntomas) oscila entre 2 e 21 días.

Non hai vacina contra a EVE. Estanse a probar varias, pero ningunha está aínda dispoñible para uso clínico.

Lamentablemente o medo aumenta no mundo, aínda que o risco de contaxio no noso país é remoto!

FONTE: www.who.int

Cartel da película / Imaxe:lahiguera.net

Esta fin de semana chega aos cines a película MIL VECES BOAS NOITES, na que se conta a historia, cunha paixón desbordante, dunha muller obsesionada por documentar a atrocidade a través da creación artística.

Gran Premio do Xurado do Festival de Cine de Montreal 2013. Esta é a súa ficha técnica:

Título: Mil Veces Boas Noites

Título Orixinal: Tusen ganger god natt

Xénero: Drama

Nacionalidade: Noruega, Irlanda, Suecia

Ano: 2013

Duración: 117 minutos

Director: Erik Poppe

Distribuidora: Golem Distribucion S.L.

Produtora: Zentropa International Sweden / Film i Väst

Guión: Erik Poppe, Harald Rosenløw-Eeg

Música: Armand Amar

Fotografía: John Christian Rosenlund

Reparto: Nikolaj Coster-Waldau, Juliette Binoche, Maria Doyle Kennedy, Lauryn Canny, Chloë Annett, Larry Mullen Jr., Eve Macklin, Mads Ousdal, Denise McCormack, Carl Shaaban, Stephen Mullan, Bush Moukarzel, Anna Leah Thorseth Poppe

Sinopse: Rebecca é un dos primeiros reporteiros gráficos de guerra do mundo. Mentres fotografa unha terrorista suicida en Kabul, sofre unha ferida grave. Cando chega á súa casa, cae outra bomba. O seu home, Marcus,  e as súas dúas fillas, Lisa e Steph, xa non soportan a angustia de pensar que pode pasarlle algo e danlle un ultimato: o seu traballo ou a súa familia. A elección parece obvia.

Pelícua a ter en conta!

Marco Antonio e Cleopatra na película "Cleopatra", interperatados por Richard Burton e Elizabeth Taylor / Imaxe: taringa.net

Antes de nada, a solución ao reto IX (O HOME DO COCHE): Xogaba ao monopoly.

E agora unha última proposta: ANTONIO E CLEOPATRA.

"Antonio e Cleopatra son atopados mortos no chan dunha vila de Exipto. Moi preto encóntranse cristais rotos. A única testemuña é o can gardián. Non hai ningunha marca en calquera dos seus corpos e eles non foron envelenados. Como morreron?"

Lembrade que a técnica para a resolución destes problemas é de xeito imaxinativo.

 Mañá, a solución!

FONTE: Xornal abc/ciencia

"O Pensador" de Auguste Rodin / Imaxe: burbujasweb.com

Poño un punto final a esta sección, iniciada alá polo 18 de xuño, coa solución ao último reto, o X, ANTONIO E CLEOPATRA:

"Son dous peixes de cores cuxa peceira foi golpeada por un can torpe".

Espero que resultase interesante esta técnica para a resolución de problemas de xeito imaxinativo, coñecida como pensamento lateral.

FONTE: Xornal ab/ciencia

A novela "Silencio" de Fran Alonso / Imaxe: noticiasdefranalonso.blogspot.com 

Dado o tempo tan cambiante deste “verán”, a lectura é unha boa alternativa para o disfrute. Preséntovos a última novela de Fran Alonso (Vigo, 1963): “SILENCIO”.

Con esta novela, chea de intriga e paixón, descubrimos o arrepío que habita no ser humano contemporáneo con só rañar uns centímetros na cotra do cotián, na nosa vida doméstica. Coa súa capacidade habitual para transportarnos aos lugares máis sorprendentes e cun estilo directo, breve e conciso, en Silencio Fran Alonso non deixa lugar para o respiro.

Sinopse: Un xornalista galego duramente castigado polo poder ten que emigrar a Madrid na procura de traballo. Nesa cidade aluga un piso vello e enigmático e, sen querelo, vese envolto nunha situación kafkiana. Da vivenda do lado proceden os estraños ruídos do silencio. A través dunha atmosfera intrigante, Silencio configúrase como unha novela de suspense, suspense que se intensifica de forma vertixinosa para presentarnos unha historia próxima ao misterio e ao desacougo urbano.

Boa lectura!

Datos da novela: “Silencio”. Edicións Xerais, maio 2014. Colección Fóra de Xogo. I.S.B.N.: 978-84-9914-635-5

Mínimo perixeo lunar (distancia Terra-Luna=356.355 km; tamaño aparente da Luna=33,5 minutos de arco) e máximo apoxeo (distancia Terra-Luna=406.725 km; tamaño aparente da Luna=29,4 minutos de arco) no período que vai dende os anos -1999 a 3000. A diferenza de tamaños aparentes (dende a Terra) é dun 14% / ILUSTRACIÓN: Gabriel Pérez Díaz, SMM (IAC) / FONTE: Fred Espenak @ astropixels.com.

A Lúa orbita arredor da Terra cun período de aproximadamente 27 días (27,32 días), se consideramos o tempo que tarda o satélite en completar unha órbita respecto ao fondo de estrelas (período sideral), pero como durante ese tempo a Terra  móvese tamén na súa órbita arredor do Sol, a Lúa necesita un pouco máis de tempo, aproximadamente 29 días (29,53 días), para mostrar a mesma fase á Terra (período sinódico). Ademais, a súa órbita non é circular, senón que se parece máis a unha elipse, de aí que a distancia Luna-Tierra non sexa sempre a mesma. É máis, os parámetros orbitais da Lúa varían co tempo debido principalmente ás influencias gravitatorias do Sol e os planetas. Por esta última razón, sempre que falemos dalgunha característica da órbita lunar debemos referirnos a un determinado período de tempo.

Se tomamos o período de 5.000 anos que vai dende -1999 ata 3000, a distancia do perixeo lunar (máxima aproximación entre a Terra e a Lúa) terá variado de 356.355 a 370.399 km, mentres que o apoxeo lunar (máxima separación entre a Terra e a Lúa) variará de 404.042 a 406.725 km.

Por definición, producirase unha SuperLúa se a lúa chea sucede preto do perixeo lunar (normalmente a menos de dous días). Durante o ano 2014 teremos cinco SuperLúas (13 de xuño, 12 de xullo, 10 de agosto, 9 de setembro e 8 de outubro) sendo a maior a do 10 de agosto, cando a distancia Terra-Lúa será de 356.898 km. A maior SuperLúa do século XXI producirase o 6 de decembro do ano 2052 coa Lúa a unha distancia de 356,429 km.

Durante as SuperLúas, o diámetro da lúa chea pode aumentar ata nun 14% e o seu brillo arredor dun 30%, respecto a unha lúa chea no apoxeo.

Lamentablemente, onte, as condicións meteorolóxicas impediron observar claramente a Lúa, pero non vos preocupedes, pois resulta moi difícil percibir o cambio de tamaño a simple vista.

FONTE: Miguel Serra Ricar/iac.es/el blog

Lume de San Telmo / Imaxe: fondear.org 

Probablemente sexa un dos fenómenos naturais eléctricos menos coñecidos e co que é máis difícil atoparse, e aínda que o seu nome induce a confusión, non é ningunha clase de lume (é un plasma), nin tampouco é unha forma de raio. O lume de San Telmo ten a súa orixe na electricidade estática da atmosfera e poderiamos definilo como unha descarga luminiscente ou resplandor luminoso semellante a pequenas faíscas que saltan dos obxectos metálicos e punzantes durante unha tormenta intensa. Os obxectos puntiagudos ou bos condutores da electricidade empezan a desprender pequenos estalos ou labaradas pola ionización do aire dentro do campo eléctrico que orixinan estas tormentas. O aire ionizado desprende esa luz entre azulada e violeta característica do fenómeno.

Na antigüidade, o lume de San Telmo observábase con frecuencia no mar. Os navegantes coñecían ben estas luzadas posto que se formaban nas puntas dos mastros dos barcos, e aínda que parecían estar en chamas, non se queimaban. Chegaron a pensar que era unha protección de santo (San Telmo é o patrón dos mariñeiros e da vila veciña de Tui) contra a tormenta. Mesmo Charles Darwin, mentres viaxaba polo río da Prata, quedou asombrado polo "lume que non ardía". A explicación é que este lume se produce a temperatura baixa, co que non é habitual que produza incendios (tamén pode aparecer no morro dos avións en pleno voo). Iso si, cando se producía nos antigos dirixibles era moi perigoso porque o hidróxeno que se utilizaba para enchelos era extremadamente inflamable. No accidente do cepelín Hindenburg, en Nova Jersey, o 6 de maio de 1937, morreron 36 persoas.

FONTE: Los porqués del tiempo/Jovi Esteve/Xornal El País

Allianz Global Assistance, por primeira vez no noso país, asumiu o reto de atopar as Marabillas Naturais da nosa xeografía. Grazas aos 80.000 votos e 5.000 tweets, estas son as 7 Marabillas Naturais de España 2014.

1. Gaztelugatxe (Bizkaia). Este illote, fronte á localidade de Bermeo, únese á terra por un istmo artificial apoiado en dous grandes arcos. No seu cumio hai unha ermida á que se pode acceder tras subir un intricado camiño elevado de 231 chanzos. Dende o seu cume pódese admirar unha bela combinación entre a verde paisaxe dos montes vascos e a bravura do mar Cantábrico. É tamén un dos principais atractivos da Reserva da Biosfera de Urdaibai.
2. Parque Natural de Somiedo (Asturias). É tamén Reserva da Biosfera. No seu interior pódense contemplar 65 das 73 especies de árbores e arbustos autóctonos desta comunidade autónoma, como faias, carballos, bidueiros, pradairos ou freixos. O oso pardo ibérico converteuse no emblema do parque. Tamén vive entre os seus bosques a pita do monte ibérica, en perigo de extinción, e os grandes ungulados (cervo, rebezo e corzo).
3. Parque Natural Cabo de Gata (Almería). Tamén declarado Reserva da Biosfera, posúe unha gran variedade de especies vexetais, como acebuche, esparragueiras, esparto ou espiño, e animais, como o lagarto ocelado, a víbora hocicuda, o ourizo moruno, a aguia perdicera, o moucho común ou o raposo. Conta ademais cos 50 quilómetros de costa acantilada mellor conservada do litoral mediterráneo europeo.
4. As Medulas (León). Considerado Patrimonio da Humanidade pola Unesco, atópase na Reserva da Biosfera Ancares Leoneses. Cuberto na actualidade por castiñeiros e carballos, foi a maior mina de ouro a ceo aberto do Imperio Romano.
5. Parque Natural de Las Lagunas de Ruidera (Ciudad Real). A súa paisaxe ofrece un belo contraste entre as lagoas altas, situadas augas arriba de La Laguna del Rey, e as baixas. O conxunto serve de descanso, acubillo e alimentación a numerosas aves acuáticas, como o porlón europeo e o somorgullo lavanco. Está rodeado de importantes comunidades vexetais tipicamente meseteñas e mediterráneas.
6. Fonte Dé (Cantabria). Situado no Parque Nacional de Picos de Europa, destacan as vistas que se contemplan dende o seu teleférico, un circo glaciar con paredes de ata 800 metros e un amplo poboado de faiais.
7. A Praia dás Catedrais (Lugo). Debe o seu nome á forma que adquiriron os seus acantilados, que poden apreciarse en todo o seu esplendor en marea baixa. Arcos de máis de 30 metros de altura, grutas de decenas de metros ou corredores de area entre bloques de rocha son algunhas das súas peculiaridades.

Non hai que saír fóra do noso país para atopar marabillas naturais!

FONTE: Revista Consumer

Simulación artística do planeta Kepler 91-b, en negro, e a estrela xigante vermella KIC 8219268 / DAVID CABEZAS JIMENO

A 3.500 anos luz da Terra, fóra do noso Sistema Solar, hai un planeta a punto de ser devorado pola súa estrela, unha xigante vermella chamada KIC 8219268. Este planeta moribundo dende o punto de vista astronómico (para o que un millón de anos é un instante), foi descuberto dende o observatorio astronómico hispano-alemán de Calar Alto, en Almería, utilizando datos do telescopio espacial da NASA Kepler, que durante anos rastrexou o espazo á busca de pegadas que indicasen a posible presenza de planetas.

Os investigadores españois do Centro de Astrobiología (INTA-CSIC) que asinan este traballo sobre Kepler-Kepler-91b, como foi bautizado este mundo infernal, destacan que se trata do primeiro exoplaneta (é dicir, fóra do Sistema Solar) que foi confirmado utilizando instrumentos desenvolvidos no noso país.

Segundo este estudo, que será publicado proximamente na revista Astronomy&Astrophysics Letters, trátase dun xigante gasoso, cun tamaño un 30% máis grande ca Xúpiter. Se o comparamos co noso planeta, sería equivalente a unhas 15 Terras.

O equipo español confirmou que o obxecto chamado Kepler-Kepler-91b era un planeta mediante dúas técnicas distintas, pois os resultados do seu primeiro estudo foron cuestionados por outros investigadores, que sostiñan que non era un planeta. Primeiro, usaron unha técnica chamada variación elipsoidal, que só se utiliza para planetas masivos, de gran tamaño. Os resultados do seu traballo foron publicados a principios deste ano tamén en Astronomy&Astrophysics Letters.

Case simultáneamente se publicaron traballos doutros equipos investigadores que rexeitaban que Kepler-Kepler-91b fose un planeta baseándose en análise da súa curva de luz. Por iso, os científicos españois retomaron o estudo deste obxecto, aplicando esta vez a técnica da velocidade radial (que mide o pequeno movemento da estrela que se produce debido ao tirón gravitatorio do planeta no seu xiro). Os resultados obtidos confirmaron os do seu primeiro traballo, establecendo que Kepler-Kepler-91b era un planeta.

O seu tempo de vida máximo é duns 55 millóns de anos. Dito doutro xeito, o planeta xa consumiu o 99% da súa vida.

Chegará un día no que a Terra tamén será devorada polo Sol, cando este evolucione, envelleza e se converta outro tipo de astro. As estrelas pasan a maior parte da súa vida na fase adulta, que é pola que atravesa agora noso Sol. É unha fase longa e tranquila, na que adoitan ter máis ou menos o mesmo tamaño e temperatura. Cando se lle acabe o hidróxeno que hai no seu interior, que é o seu combustible, empezará a queimar helio, entón o seu núcleo irase contraendo e as capas exteriores expándense, facéndose moito máis grande. Mercurio, Venus, a Terra e Marte serían os primeiros planetas devorados polo Sol.

Aínda que para iso aínda falta moito tempo. Nada menos que 4.500 millóns de anos!

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Neste vídeo temos a explicación, e a solución, a un problema que seguro tedes padecido en motas ocasións: Como abrir unha lata axitada sen que se derrame o seu contido.

Atentos!

O muro das gomas de mascar de Seattle (EEUU) / Imaxe: blicu.net 

Tragar unha goma de mascar pode ter consecuencias... inocuas. Salvo que traguemos moitos ao mesmo tempo. Caso no que poden pegarse a outros obxectos non dixeribles (moedas, sementes, etc) e fomar un tapón no intestino que nos levaría ao médico.

Cando chegan ao sistema dixestivo, á parte dunha pequena cantidade de edulcorantes e aromas, a maior parte da goma de mascar non se pode dixerir, posto que está feito de gomas e aceites vexetais indixeribles. Por iso son expulsados ao exterior sen ser moi modificados.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Escintileo das estrelas / Imaxe: portalastronomico.com 

Unha das preguntas tipo na parte de astronomía das Ciencias da Natureza é “Diferenzas entre un planeta e unha estrela?” Das moitas diferenzas a considerar na contestación, hai unha repetitiva: “As estrelas escintilas e os planetas non!” Pero cal é a explicación desta afirmación?

Se observan o ceo nunha noite despexada (e sen contaminación lumínica; é dicir, fose das grandes cidades), poderán ver como unha infinidade de puntiños brancos enchen o firmamento. E se se fixan aínda máis decataranse como uns parecen pestanexar e outros non. A que é debido isto? Ben, en primeiro lugar diremos que as estrelas son as únicas que escintilan, mentres que os planetas permanecen como puntos fixos na bóveda celeste. A razón pola que vemos pestanexar as primeiras é debido á distorsión que a nosa atmosfera produce sobre os raios luminosos que nos chegan delas. A medida que a luz dunha estrela (que é en realidade radiación) vai atravesando cada unha das capas da atmosfera terrestre, vaise refractando e cambiando de dirección, posto que cada unha destas capas ten turbulencias, temperatura e unha densidade diferente, motivo polo cal parece que escintile.

Realmente, os nosos ollos perciben un feixe que cambia continua e rapidamente de posición no ceo e por iso dános a sensación de brillo continuo. Isto é un crebacabezas para os astrónomos porque este efecto distorsionador da atmosfera (chamado seeing) afecta ás observacións de obxectos astronómicos, por iso o telescopio espacial Hubble situouse no espazo.

No referente aos planetas (do Sistema Solar), aparecen como puntos máis grandes e non escintilan porque ao estar máis próximos a nós que as estrelas, presentan unha superficie e un feixe moito maior que non se ve afectado por estas perturbacións. O dato curioso é que, se puidésemos ver as estrelas dende o espazo, a súa luz permanecería inmóbil posto que non teriamos a influencia da atmosfera.

FONTE: Los porqués del tiempo / Jovi Esteve/ Xornal El País

O rover chino "Yutu", comunmente coñecido como “coello de xade” / TIANGONG 1

Mentres EUA, a Axencia Espacial Europea (ESA), India e ata Emiratos Árabes Unidos teñen os seus ollos postos en Marte, China segue centrada en conquistar a Lúa. Oito meses despois da chegada do seu primeiro vehículo robótico (Yutu ou coello de xade) a bordo da nave Chang’e-3, anunciou o seu próximo paso na exploración lunar. A finais deste ano enviará unha nova sonda orbitadora á Lúa, Chang’e-4, que regresará á Terra.

Con esa misión, probará a tecnoloxía necesaria para facer realidade o seu próximo e ambicioso obxectivo, previsto para 2017: que a futura nave Chang’e-5 recolla mostras do satélite e as traia á Terra durante a súa viaxe de regreso.

O seu plan foi feito público a través dun comunicado da Administración Estatal de Ciencia, Tecnoloxía e Industria para a Defensa Nacional (SASTIND), no que subliña as dificultades técnicas que entraña a reentrada na atmosfera dun vehículo espacial, que terá que soportar temperaturas moi altas.

Segundo informa Xinhua (a axencia de noticias oficial do Goberno chinés) o orbitador lunar foi transportado ao Centro de Lanzamento de Satélites de Xichang, na provincia de Sichuan.

China compatibiliza o seu programa lunar coa construción da súa propia estación espacial, que pretende ter lista cara a 2020. O xigante asiático non forma parte da Estación Espacial Internacional (ISS).

De momento, China mandou xa cinco naves tripuladas ao espazo en diversas misións para construír a súa estación espacial. En xuño de 2013, os seus taikonautas, considerados auténticos heroes en China, completaron con éxito o acoplamento da nave Shenzou X co laboratorio espacial chinés Tiangong I, que orbita arredor da Terra.

En decembro de 2013, converteuse no terceiro país que logra realizar unha aluaxe controlada (só EUA e a URSS conseguírano ata entón). Aínda que China considera esta misión «un éxito total», o rover sufriu problemas técnicos ás poucas semanas.

O obxectivo último do seu programa lunar é enviar taikonautas. Dende que concluíron as misións Apolo en 1972, ningún ser humano volveu pisar o noso satélite.

FONTE: Xonal El Mundo/Ciencia

Inicio este apartado que pretense facer un percorrido por unha ducia de cancións, de toódolos tempos, en cuxas letras está presente o medio ambiente. De seguro que non son as máis coñecidas, pero si amosan compromiso e denuncia, facendo a súa aportación á defensa deste planeta tan acosado ambientalmente.

Comezamos pola canción do 2006 “Ready to Fall” (Preparados para caer), de Rise Against, unha banda estadounidense de hardcore punk. Nela denunciase a destrución do planeta, pero ao final do tema, o seu cantante, Tim McIlrath, dá unha mensaxe de esperanza: "Cada acción ten unha reacción. Nós temos un planeta e unha oportunidade".

Aquí tedes a súa letra en galego:

Agárrate reduce a velocidade

outra vez no cume

agora

e dinme todo

Coñézoo

tería sido para o que sempre parece

Pero aquí agora espero

convencelo que non son un fantasma ou un forasteiro

Pero máis preto do que ti pensas

Ela soamente continúa

ela quéreo e este fai a súa vida

por favor non morras sobre min

O costume de ter ás tómame

Teño os ollos pechados

Entón dou un paso

Pero non mires abaixo

Dou un paso

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Pensan que estou no bordo agora, pero eu poderia

equivocarme

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Movemento perpetuo o foco de costume de imaxe

Un aspecto borroso é todo o que vin

Pero aqui neste momento, é como estar no ollo da tormenta

Isto todo vino claro

Atopei un ombreiro onde inclinarme

Unha razón infalible de vivir absolutamente só

Fixen unha última mirada das alturas

ás que unha vez me gustaron

E logo corrín como o inferno

O costume de ter ás tómame

Teño os ollos pechados

Entón dou un paso

Pero non mires abaixo

Dou un paso

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Pensan que estou no bordo agora, pero eu poderia

equivocarme

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Conto as veces

ás que te é coñecido (coñézoo)

Agora a miña confesión afógase devagar (coñézoo)

Se hai un tempo estas paredes poderían protexerme (coñézoo)

Entón deixei aquel tempo para ter agora a razón

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Pensan que estou no bordo agora, pero eu podria

equivocarme

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer (x5)

FONTE: Revista Consumer e musica.com

Seguramente escoitarías falar do estado da materia de PLASMA . Pero como o podenos ver? Propóñoche un pequeno experimento caseiro, iso si no caso de ser menor debe facerse baixo a supervisión dun adulto.

Se metes un misto acendido no microondas suxeito con algún alimento para que se manteña en posición vertical, e sobes a potencia ao máximo, xerarás plasma como o que hai no interior da pantalla do televisor ou o que abunda no universo. Os globos de luz de cor azul que emanan da chama son o cuarto estado de agregación da materia, xa que iste componse de átomos ionizados que perderon os seus electróns.

FONTE: Revista Muy Interesante

12 de xuño. “Portugal, España e Marrocos, nunha tarde maiormente soleada"

Incrible imaxe que o astronauta Reid Wisema da ISS (Estación Espacial Internacional) manda dende o espazo.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Spot da Volta Ciclista a España 2014, coa bailadora flamenca Sara Baras.

Maña, sábado 23, comeza a Volta a España 2014, ata o domingo 14 de setembro. O seu punto de partida será Xerez da Fronteira (Cádiz)  e contará con 21 etapas, cun percorrido total de ao redor de 3.239,9 quilómetros, que a levará á nosa Comunidade, a Santiago de Compostela, onde rematará.

Cun final galego (“O final do camino”), contará en total con 4 etapas na nosa Comunidade, a saber:

Etapa 17: Ortigueira - A Coruña

Etapa 18: A Estrada – Monte Castrove. Meis

Etapa 19: Salvaterra do Miño- Cangas do Morrazo

Etapa 20: San Estevo de Ribas do Sil / Porto dos Ancares

Epata 21: Santiago de Compostela – Santiago de Compostela

Se queres coñecer o percorrido de tódalas etapas preme AQUÍ.

Para estar ao día na 69ª edición desta proba ciclista, no refrente a clasificacións, historia…só te que premer AQUÍ.

Cola na oficina de emprego / Imaxe:economiaplana.com

Hoxe, o tema de reflexión é sobre algo que por desgraza aféctanos a todos, directamente ou indirectamente (familia, amigos…). Falo do PARO E O DESEMPREGO.

A primeira das frase é da narradora e poeta uruguaia Cristina Peri Rossi (Montevideo, 1941): “Na sociedade actual estar no paro é como estar enfermo, síntoma dalgunha escura falta: impotencia, debilidade, mala sorte, ineficacia. Se non podo comprar, non existo".

A segunda corresponde ao que fora  presidente dos Estados Unidos entre 1981 e 1989, Ronald Wilson Reagan (1911-2004): “Recesión é cando o teu veciño queda sen emprego; depresión é cando o perdes ti”.

A terceira é do escritor e articulista Juan Cueto Alas (Oviedo, 1942): "Cando o fracaso se mide polo paro, é lóxico que o triunfo se anuncie pola dilapidación".

Para rematar, unha frase a aplicar, se se pode. É do historiador, crítico social e ensaista británico Thomas Carlyle (1795-1881): “Benaventurado aquel que atopu traballo; que non pida máis”.

Houbo algunha modificación no calenario das probas extraordinarias de setembro, polo que debedes revisar as vosas datas, premendo:

- EXAMES POLA MAÑÁ

- EXAMES POLA TARDE

No referente a Ciencias da Natureza, mantéñense as mesmas datas:

- Alumando de 2º con CCNN pendentes de 1º: martes, día 2, ás 9 horas no salón de actos.

- Alumnado de 2º con CCNN suspensas: mércores, día 3,ás 12:30 horas no salón de actos.

-Alumnado de 1º con CCNN suspensas: mércores, día 3, ás 12:30 horas no salón de actos.

FONTE: IESA Sangriña

Seguimos co percorrido por esa ducia de cancións  en cuxas letras está presente o medio ambiente. Hoxe tócalle a un tema do ano 1989 “Entre salitre e suor” do grupo donostiarra Duncan Dhu. Nel denunciase a caza de baleas que levou á desaparición destes cetáceos da costa do Cantábrico.

FONTE: Revista Consumer

Reconstrución das tres etapas de crecemento do Caiuajara dobruskii / MAURILIO OLIVEIRA / MUSEO NACIONAL-UFRJ

O achado de fósiles pertencentes a medio centenar de réptiles voadores no sur de Brasil engade ás enciclopedias unha nova especie, bautizada como Caiuajara dobruskii, que viviu durante o período Cretácico.

Un equipo da Universidade de Contestado (Brasil) descubriron os restos procedentes de 47 réptiles alados nun leito óseo de pterosaurio. O estudo, publicado na revista Plos One explica que os ósos pertencían a individuos de diferentes idades, con ás que comprendían dende os 65 centímetros ata os 2 metros, o que permitirá aos científicos analizar como maduran estes réptiles. O equipo puido determinar que se trataba dunha nova especie de pterosaurio despois da análise inicial, converténdose no caso máis meridional coñecido neste clado (grupo biolóxico).

As características distintivas desta nova especie están principalmente na súa cabeza, pois presentan unha expansión ósea en forma de crista que sobresae da grande abertura do cranio entre os ollos, ademais de posuír depresións redondeadas na superficie exterior da mandíbula.

En canto á evolución cara á madureza, exemplares novos e adultos variaron principalmente no tamaño e no ángulo da crista ósea na parte superior da cabeza, que parecía ser pequena e inclinada para os mozos e grande e empinada nos adultos.

Segundo os autores, a análise dos ósos achados suxire que tratábase dunha especie de carácter social, que vivía en colonias e puido ser capaz de voar a unha idade moi temperá.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Reprodución do interior dunha célula eucariótica. Cada unha é un sistema complexo que se adapta ao ámbito, mantense e transmite a súa forma de organización / YOUTUBE/HARVARD/UNIVERSITY

Comprender como funciona ata o último mecanismo da vida podería permitir descontaminar o chan e a auga, producir órganos para transplantes, sintetizar novos combustibles, rematar coas enfermidades e soñar coa inmortalidade. Os límites están na imaxinación e na ética. Pois ben, a partir do ano 2000, os intentos por comprender a vida e modificala desenvolvéronse nunha dirección nova: a de producir vida artificial no laboratorio e poder controlala por vontade dos científicos.

Un artigo publicado esta semana na revista Science mostra un importante avance neste sentido: científicos do Instituto Weizmann, (Rehovot, Israel), conseguiron facer unha reprodución artificial e en miniatura dun grupo de células e imitar o seu funcionamento. En concreto, conseguiron introducir dous xenes, secuencias de ADN, e obter proteínas.

Isto é moi importante porque as células almacenan a información que mantén a súa estrutura e dinlles como funcionar no ADN, pero necesitan que esta molécula produza proteínas para facer todas as cousas que necesitan, como crecer, recoñecer o ámbito ou producir enerxía. "Os xenes son como Leigos nos que podes mesturar e unir varios compoñentes para producir distintas cousas", explicase nun artigo de "Science News".

Se efectivamente logran que se comporten como as pezas dun Leigo, poderíase producir calquera proteína neste sistema artificial. Isto podería servir para comprender os procesos biolóxicos básicos e no futuro axudaría a sintetizar proteínas específicas para facer combustibles, medicamentos, produtos químicos ou encimas de uso industrial baixo circunstancias controladas ou interesantes.

De momento só fixeron probas con dous xenes cada vez, pero pretenden aumentar a complexidade ata reproducir redes de xenes que interaccionan uns con outros. En última instancia, en teoría poderían probar con todos os xenes dun organismo.

O seu deseño consiste nunha rede de pequenos compartimentos unidos por capilares, que son uns pequenos condutos que permiten o tránsito de nutrientes e outras substancias. En cada compartimento, os investigadores engadiron extractos de células naturais que tiñan toda a maquinaria necesaria para producir proteínas. Cando introducían os xenes, toda esa maquinaria lía a información que contiñan e producían as proteínas correspondentes.

Ademais viron que a forma e o tamaño dos compartimentos influía na produción de proteínas, tal como acontece nos seres vivos. De feito, o equipo xa está a traballar nun sistema que imite o desenvolvemento embrionario dalgúns animais, no que inflúe moito a forma, o tamaño e a distribución das células.

Sexa como sexa, aínda que estes investigadores conseguisen deseñar un compartimento que dá soporte ás funcións da célula, recorreron á maquinaria de células naturais preexistentes e a xenes extraeron destas, polo que aínda non se pode falar nin moito menos de auténticas células artificiais.

FONTE: Xornal abc/ciencia

O efecto invernadoiro debido ao aumento do CO₂ na atmosfera e o quentamento do planeta durante a segunda metade do século XX son unha realidade cientificamente incontestable. Pero dende o ano 2000, a calor acumulada na superficie terrestre parece ter desaparecido e as temperaturas medias globais permaneceron practicamente inmutables durante os primeiros anos do presente século.

Unha nova investigación, realizada por expertos a Universidade de Washington (Estados Unidos) e que se acaba de publicar na revista Science, mostra que esta ausencia de calor pódese estar sumindo nas profundidades do norte e o sur do Océano Atlántico e é parte dun ciclo natural. O quentamento baixo a superficie do océano explica por que as temperaturas medias mundiais do aire se estancaron dende 1999, a pesar dunha maior presenza de gases de efecto invernadoiro que atrapan a calor solar na superficie da Terra.

Tras un rápido quentamento no século XX, este século viu ata agora moi pouco aumento da temperatura media da superficie da Terra. Este cambio desatou máis dunha ducia de teorías da chamada interrupción do quentamento global, que van dende a contaminación do aire aos volcáns ou as manchas solares.

Os resultados mostran que unha corrente de lento movemento no Atlántico, que transporta calor entre os dous polos, se acelerou a principios deste século para afundir a calor cara a case 1.500 metros de profundidade.

Cando as observacións mostraron unha alteración no ciclo oceánico, arredor do ano 2000, a corrente comezou a afundir a calor máis profundamente no océano, para contrarrestar o quentamento inducido polo home. O ciclo iníciase cando a auga máis salgada e máis densa na parte norte da superficie do Atlántico, preto de Islandia, fai que a auga se afunda, cambiando a enorme velocidade da corrente no Océano Atlántico que fai circular a calor por todo o planeta.

Na superficie, este quentamento derrete o xeo, o que, co tempo fai que a auga superior sexa menos densa e, despois dalgunhas décadas, pon freo á circulación, o que desencadea unha fase de arrefriamento de 30 anos. Esta explicación implica que a actual desaceleración no quentamento global podería durar outra década, ou máis, e logo volverá un rápido quentamento.

FONTE: Xornal El Mundo/ciencia

O lagarto anolis pode perder a cola e despois crear unha nova / Joel Robertson

Os lagartos teñen unha capacidade propia dun superheroe de ficción. Poden rexenerar a súa cola despois de perdela, creando un membro completamente novo que substitúe ao anterior, e con todas as súas funcións intactas.

Dende hai moito tempo, os científicos perseguen a clave de tan extraordinaria capacidade. Agora, investigadores da Universidade Estatal de Arizona (EUA) deron un paso máis para resolver o misterio. Descubriron a «receita» xenética que utiliza o lagarto para a súa transformación. O achado, descrito na revista PLoS ONE, podería servir no futuro para crear distintos tecidos do corpo humano, incluída, segundo din os seus autores, a medula espiñal.
Os investigadores utilizaron ferramentas de análise molecular de nova xeración para examinar os xenes que participan na rexeneración da cola dunha especie de lagarto anoles (Anolis carolinensis), que, cando é atrapado por un depredador, pode perdela para logo volver crecerlle.

“Os lagartos comparten basicamente a mesma ’caixa de ferramentas’ de xenes que os humanos. Son os animais máis próximos ao home que poden rexenerar apéndices enteiros. Descubrimos que poden activar polo menos 326 xenes en rexións específicas para rexenerar a súa cola, incluídos xenes involucrados no desenvolvemento embrionario, responsables dos sinais hormonais e a cura das ferida. A rexeneración non acontece nun instante, de feito, ao lagarto lévalle máis de 60 días rexenerar unha cola funcional. Forma unha estrutura rexeneradora complexa con células que crecen en tecidos nun número de sitios distintos ao longo da cola, manifestan os investigadores.

Eles cren que esta «receita» xenética pode axudar no futuro para enjaezar os mesmos xenes en células humanas e rexenerar cartilaxe, músculos e mesmo medula espiñal, reparando defectos de nacemento e tratando enfermidades como a artrite.

FONTE: Xonal abc/ciencia

Unha ra da madeira de Alaska crea un hibernáculo para pasar conxelada o longo inverno / Uwe Anders

As ras da madeira de Alaska (Lithobates sylvaticus ) pasan o duro inverno conxeladas. Literalmente. Estes animais teñen unha tolerancia extrema ao frío, de forma que poden quedarse quietos meses e meses nos seus hibernáculos, creados entre a follaxe do chan, acadando temperaturas de 20ºC baixo cero. Despois, milagrosamente, "volven á vida" durante a primavera. O truco consiste en cubrir as súas células con glicosa (un tipo de azucre) que reduce o secado e estabilízaas, o que os científicos chaman un proceso de crioprotección.

Os investigadores cren que, algún día, os seus "trucos" terán unha aplicación na ciencia do transplante de órganos humanos, atopando o xeito de conxelar os órganos sen sufrir danos gañaríase máis tempo para doalos ás persoas necesitadas.

FONTE: Xornal abc/ciencia

O amor é o tema principal das cancións do grupo mexicano Maná, pero non só polas relacións de parella, senón tamén polo medio. Demóstrano con títulos como "Onde xogarán os nenos?" de 1992, e tamén co seu activismo ecolóxico. Os seus integrantes crearon en 1995 a Fundación Selva Negra para financiar diversos proxectos ambientais, como a protección da tartaruga mariña, e pola que recibiron diversos premios.

FONTE: revista Consumer

Rematan as vavacións / Imaxe:93dias.blogspot.com 

Remataron as vacacións para todos e mañá volveremos á rutina diaria. Non queda outra!

O curso 2013/2014 remata nun días, xa que só quedan os exames de setembro que serán os días 1, 2 e 3. A entrega de notas será o día 5, venres, ás 9 horas (para o alumnado de ESO).

O curso 2014/2015 comezará oficialmente o día 15, luns.

Pensade positivamente, despois...volven as vacacións!