Facebook Twitter Google +1     Admin

Se muestran los artículos pertenecientes a Octubre de 2014.

O CEO DO MES: OUTUBRO 2014

20140929175041-eclipses-28.jpg

No mes de outubro temos dúas eclipses, uha se Lúa e outra de Sol  / Imaxe:dlbrasil.no.comunidades.net 

 

1 de outubro: Cuarto Crecente.

8 de outubro: Lúa Chea. Eclipse total de Lúa. Non visible dende o noso país.

15 de outubro: Cuarto Minguante.

23 de outubro: Lúa Nova. Eclipse parcial de Sol. Non visible dende o noso país.

26 de outubro: Cambio de hora, horario de inverno.

Chuvia de meteoros: Dracónidas, actividade dende o 6 ao 10 de outubro, con máximo o día 8. Táuridas Sur, actividade dende o 10 de setembro ao 20 de novembro, con máximo o 10 de outubro. Delta-Aurígidas, actividade dende o 10 ao 18 de outubro, con máximo o día 11. Epsilon-Xemínidas, actividade dende o 14 ao 27 de outubro, con máximo o día 18. Oriónidas, actividade dende o 2 de outubro ao 7 de novembro, con máximo o 21 de outubro. Leo Minóridas, actividade dende o 19 ao 27 de outubro, con máximo o día 24.

No hay comentarios. Comentar. Más...

O ÚLTIMO CUMIO DO CLIMA: UN FRACASO

20140930074352-1412009190-822931-1412009341-noticia-normal.jpg

Viñeta de Ramón / Xornal El País 

 

Retroceso dos glaciares en todas as grandes cordilleiras do mundo e nos casquetes polares; fusión acelerada da banquisa do Ártico; aumento exponencial das emisións de gases de efecto invernadoiro "que triplican os niveis existentes nos inicios da Revolución Industrial a mediados do século XVIII" coa conseguinte elevación da temperatura media do planeta; ciclóns e tifóns cada vez máis destrutivos; arrepiantes secas que se superpoñen a frecuentes episodios de inundacións en zonas atípicas? Ninguén, agás os grandes grupos investidores interesados en que non diminúa a nosa dependencia dos combustibles fósiles, pode negar a evidencia de que nos achamos nun ciclo de cambio climático no que, xunto a causas naturais, a actividade humana ten moito que ver.

Os dirixentes do mundo, ante a presión da opinión pública, non tiveron máis remedio que abordar o tema. A ONU, aparentemente interesada en limitar o quentamento global a 2°C respecto á época preindustrial (pois moitos científicos sinalan que as temperaturas terán aumentado ao final do século XXI en máis de 4°C), acolleu o pasado día 23 de setembro, o Cumio do Clima, coa asistencia de representantes de máis de 120 países de todo o mundo, aínda que algunhas nacións estiveron representadas por políticos de segundo nivel, o que demostra o escaso interese real en abordar o asunto. E iso malia que o secretario xeral da ONU, o surcoreano Ban Ki-Moon, pediu expresamente as delegacións dos respectivos países que acudiran con propostas audaces destinadas a reducir as emisións, reforzar a resistencia ao cambio climático e mobilizar a vontade política para chegar a un acordo xurídico significativo en 2015.

Pero, polo que transcendido dos resultados do devandito Cumio, as medidas adoptadas quedaron, unha vez máis, en simples promesas, sen anuncios concretos. Xunto ás reticencias de países desenvolvidos, sobre todo EUA, a renunciar aos seus niveis de desenvolvemento e consumo, países emerxentes, como China e India, non están dispostos tampouco a limitar o seu propio crecemento. No caso de China, as súas emisións de CO2 e óxido de nitróxeno poden aumentar exponencialmente se, como se prevé, o seu parque automobilístico segue un crecemento imparable. Situación que é particularmente preocupante nun país cuxa poboación supera os 1.300 millóns de habitantes. Se, como todos os economistas prognostican, a curto prazo a economía chinesa supera as occidentais, o efecto que sobre a atmosfera do planeta poida supoñer un crecemento sen freo do xigante asiático é, hoxe por hoxe, impredicible.

A situación é particularmente grave. Pero no Cumio, moitos países pospuxeron a unha data tan tardía como a do ano 2050 a adopción de medidas concretas para reducir parcialmente as emisións de gases contaminantes para achegalas ás rexistradas en 1990. Unha vez máis, o Cumio do Clima non foi senón un escaparate que puxo en evidencia a escasa vontade política "e tamén a escasa marxe de manobra da maioría dos países" para facer fronte á avaricia do conglomerado de empresas transnacionais que operan no mercado do petróleo.

O Cumio do Clima 2014 constituíu un fracaso. A próxima, prevista para o 2015, pode atrasar de novo as solucións drásticas que o planeta nos está a demandar.

 

FONTE: Diego Jiménez Fonte/ laopiniondemurcia.es


DESCUBREN DOUS PLANETAS "CURMÁNS"

20141002194538-wasp-transit-large.jpg

  O planeta WASP pasa por diante da súa estrela anfitriona / Mark Garlick

 

Astrónomos da Universidade de Keele (Reino Unido) descubriron dous novos planetas extrasolares do tamaño de Xúpiter que orbitan senllas estrelas xemelgas dun sistema binario a 600 anos luz da Terra, na constelación de Microscopium. Estas estrelas formáronse a partir da mesma nube de gas e é a primeira vez que os científicos observan un caso similar.

O achado destes mundos “curmáns” arredor das estrelas WASP-94 A e WASP-WASP-94B realizouse cando, ao observar polo telescopio, os científicos detectaron diminucións na luz do astro, unha especie de minieclipses, o que indicaba que un corpo estaba a pasar por diante. Eses eran os planetas.

Os científicos cren que son do tipo «Xúpiter quente», do mesmo tamaño que o do Sistema Solar, pero situados moito máis preto das súas estrelas que o que o noso Xúpiter se atopa do Sol, polo que alí o ano dura só uns poucos días. Este tipo de mundos son raros, polo que é moi pouco probable encontralos tan xuntos no mesmo sistema.

A existencia de mundos deste tamaño tan preto das súas estrelas é unha incógnita dende hai moito tempo, xa que non puideron formarse tan preto do seu astro, onde vai tanta calor. Probablemente, formáronse moito máis lonxe, un lugar suficientemente frío para que o xeo se conxele fóra do disco protoplanetario arredor da moza estrela, formando unha coiraza para o novo planeta. Entón, algo debe de mover ao formula a unha órbita máis próxima, quizais a interacción con outro mundo ou unha estrela. Por iso, os astrónomos cren que encontrar a estes dous “curmáns” ao redor de dúas estrelas xemelgas pode axudalos a entender todo este proceso.

Segundo os autores do estudo, publicado na revista Nature, as dúas estrelas son relativamente brillantes, polo que é doado estudar os seus planetas para descubrir a súa composición e a das súas atmosferas.

FONTE: Xornal abc/ciencia 

No hay comentarios. Comentar. Más...

MÚSICA CON CONTIDO AMBIENTAL VI

 

A banda de punk rock estadounidense Bad Religion lanza en gran parte dos seus traballos mensaxes de denuncia e concienciación pola destrución do planeta. “Kyoto Now” (Kioto agora), de 2002, é un tema de apoio ao movemento estudantil de igual nome. Os seus integrantes defenden o Protocolo de Kioto, cuxo obxectivo é a redución das emisións de dióxido de carbono (CO2), un dos principais gases de efecto invernadoiro implicados no cambio climático, e que Estados Unidos non se comprometeu a cumprir.

FONTE: Revista Consumer

No hay comentarios. Comentar. Más...

UNHA PARTÍCULA QUE É MATERIA E ANTIMATERIA Á VEZ

20141003074547-1412271004-616324-1412273959-noticia-normal.jpg

Imaxe de microscopio do material observado coas novas partículas observadas / Princeton


En 1937, un mozo e brillante físico italiano chamado Ettore Majorana predixo a existencia dunha partícula aparentemente imposible. Non tiña carga e, polo tanto, podía comportarse á vez coma se estivese feita de materia e antimateria. Había só uns anos que Paul Dirac, outro novo e brillante físico británico, explicara a teoría moderna da antimateria. Esta viña a dicir que por cada elemento de materia coñecida podía haber un reverso con carga oposta feita de antimateria. Así, un electrón tería o seu positrón e un protón, o seu antiprotón. Cando ambos os dous entraban en contacto desintegrábanse de forma violenta deixando escapar un estalido de radiación. A excepción era esa exótica partícula predita por Majorana. Dende entón, ninguén conseguiu observala na natureza. A súa falta de carga faría que estas partículas, chamadas fermiones de Majorana, non interactuar coa materia convencional co que serían moi difíciles de detectar. Hoxe pénsase que partículas similares poderían ser as que compoñen a esquiva materia escura, esa substancia que compón o 23% do universo sen que ninguén aínda conseguise observala de forma directa. Un ano despois de facer a súa proposta, coma se fose un dos seus fermiones indetectables, Ettore Majorana desapareceu sen deixar rastro mentres viaxaba nun barco cara a Nápoles.

Hoxe, un equipo de investigadores de EUA publica un estudo no que demostran ter observado fermiones de Majorana. Tal e como predixo o físico, trátase de partículas que se comportan coma se estivesen feitas de materia e antimateria ao mesmo tempo e que serían á vez unha partícula e a súa propia antipartícula.

O achado non se fixo nun grande acelerador de partículas, como no caso do bosón de Higgs, senón nun experimento controlado con materiais supercondutores e observou cun microscopio de efecto túnel, que permite ver un material a nivel atómico. Os investigadores tomaron unha fina tira de ferro dun átomo de ancho e arrefriárona ata rozar o cero absoluto (-273 ºC). Foi entón cando, a cada extremo da cadea, apareceron os esquivos fermiones de Majorana.

Os seus resultados publícanse hoxe na revista Science. En 2012, outro equipo europeo clamou ter observado os mesmos fermiones. Pero a súa detección non era de todo directa e os sinais observados podían deberse a outras causas. 

Pero, son estas partículas realmente fermiones como os preditos polo desaparecido Majorana? É unha cuestión que acende aos físicos que traballan con detectores como o LHC ou en grandes sensores para cazar neutrinos. Estes experimentos poden observar partículas fundamentais naturais, producidas de forma espontánea no universo ou de forma provocada facendo chocar protóns a velocidades próximas a da luz. Pola contra, as partículas xeradas en experimentos como o de Princeton deben o seu comportamento aos átomos que as rodean, neste caso de ferro e chumbo. Non son partículas elementais senón unha variante inferior que os físicos denominan "cuasipartículas". A gran pregunta agora é se as propiedades que se observan nestas cuasipartículas se dan tamén no mundo das partículas elementais. Por exemplo pénsase que o neutrino, que apenas interactuar coa materia, podería ser á vez partícula e antipartícula. Isto explicaría como puido xurdir un universo como o que coñecemos, pero ninguén, por agora, o conseguiu demostrar. Outras posibles partículas de Majorana aínda non confirmadas e tamén esenciais para entender o universo serían os neutralinos, que compoñerían a materia escura, outro dos grandes interrogantes da física actual.

FONTE: Muño Domínguez/Xornal El País/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

ROSETTA A TAN SÓ 26 KM DO SEU COMETA

20141006091830-20141004083336-rosetta.jpg

Combo de catro fotografías do cometa de Rosetta ESA/ROSETTA/NAVCAM 

 

Rosetta segue aproximándose ao seu cometa. Coa data do 11 de novembro no horizonte, día no que o módulo Philae pousarase no 67/P Churyumov-Gerasimenko, a sonda enviou catro imaxes que compoñen unha nova montaxe do astro que foron tomadas o 26 de setembro desde a nave espacial da ESA. Nese momento, Rosetta estaba a uns 26 quilómetros do centro do cometa.

Na montaxe, unha rexión con actividade pódese ver no pescozo do cometa. Estes chorros son un produto da sublimación de xeos e gases que escapan do interior do núcleo do astro de Rosetta .Os ángulos sobrepostos e lixeiramente diferentes das catro imaxes de Rosetta que compoñen a montaxe son o resultado do efecto combinado da rotación do cometa, rotación entre as primeiros e últimos imaxes tomadas na secuencia, e o movemento da nave espacial durante ese mesmo tempo.

misión Rosetta , unha sonda que concluíu unha viaxe de dez anos polo Sistema Solar ata chegar ao seu cometa. O lugar elixido, ao que os científicos denominan «punto J» e que ocupa unha superficie dun quilómetro cadrado, atópase na «cabeza» do 67/P Churyumov-Gerasimenko, só a 4 quilómetros do seu extremo exterior, e revelouse como o máis idóneo dos cinco que preseleccionaran os expertos, aínda que non é absolutamente perfecto.

FONTE: Xorna La Voz de Galicia/Sociedade

No hay comentarios. Comentar. Más...

PREMIO NOBEL DE MEDICINA 2014: O "GPS" DO NOSO CEREBRO

20141007000104-los-nobel-de-medicina-2014-joh-54416797637-51351706917-600-226.jpg

John O’Keefe e o matrimonio noruegués Maio Britt Moser e Edvard I. Moser / Imaxe:AP e AFP

 

Os investigadores John O’Keefe e o matrimonio Maio-Britt e Edvard Moser recibiron onte o premio Nobel de Medicina por descubrir as células que compoñen o sistema de posicionamento no cerebro humano.

O traballo dos tres investigadores desvela as neuronas que nos axudan a "saber onde estamos e queremos onde ir", segundo resumiu hoxe un dos membros do Comité que outorga cada ano o premio.

John O’Keefe, naceu en 1939 en Nueva York. Americano-irlandés neurocientífico e profesor no Instituto de Neurociencia Cognitiva e o Departamento de Anatomía (University College London).

May-Britt Moser naceu en 1963 en Fosnavåg (Noruega). Psicóloga, neuróloga e directora fundadora do Instituto Kavli de Neurociencia de Sistemas e o Centro de Computación Neural na Universidade Noruega de Ciencia e Tecnoloxía (NTNU) en Trondheim. Forma matrimonio co seguinte galardoado.

Edvard Moser naceu en Ålesund (Noruega) en 1962. É psicólogo, neurocientífico e director fundador do Instituto Kavli de Neurociencia de Sistemas e o Centro de Computación Neural na Universidade Noruega de Ciencia e Tecnoloxía (NTNU) en Trondheim.

FONTE: Xornal La Vanguardia/Vida

No hay comentarios. Comentar. Más...

PREMIO NOBEL DE FÍSICA 2014: A PORTA ÁS LÁMPADAS "LED"

20141007232600-isamu-akasaki-hiroshi-amano-y-54417708385-51351706917-600-226.jpg

Isamu Akasaki, Hiroshi Amano e Shuji Nakamura, gañadores do premio Nobel de Física de 2014 / AP

 

Isamu Akasaki, Hiroshi Amano e Shuji Nakamura reciben este ano o máximo galardón mundial de física, o Premio Nobel, por un traballo que disparou unha revolución na tecnoloxía da luz: a "invención dos díodos emisores de luz azul eficientes que permitiron as fontes de luz brillantes e de aforro enerxético", segundo destacou, onte, o comité da Real Academia sueca de ciencias. Noutras palabras, Akasaki e os seus colegas abriron a porta ás lámpadas LED de luz branca e larga duración. "Coas lámpadas LED temos agora alternativas máis duradeiras e máis eficientes ás vellas fontes de luz", destaca a academia sueca.

Isamu Akasaki naceu en 1929 en Chiran (Xapón) e doutorouse en 1964 pola Universidade de Nagoya; é catedrático da Universidade Meijo de Nagoya e catedrático emérito da Universidade de Nagoya.

Hiroshi Amano naceu en 1960 en Hamamatsu (Xapón) e doutorouse en 1989 tamén pola Universidade de Nagoya, onde é catedrático.

Shuji Nakamura naceu en 1954 en Ikata (Xapón) e doutorouse en 1994 pola Universidade de Tokushima. Nacionalizado estadounidense, exerce como catedrático na Universidade de California.

FONTE: Xornal El Pais e La Vanguardia

No hay comentarios. Comentar. Más...

PREMIO NOBEL DE QUÍMOCA 2014: O PREMIO Á "NANOSCOPIA"

20141008173159-nobel-de-quimica-2014-para-los-inventores-de-la-microscopia-fluorescente-de-superresolucion-image-380.jpg

Eric Betzig, Stefan W. Hell e William E. Moerner, gañadores do Nobel 2014 de Química 2014 / agenciasinc.es 

 

Os estadounidenses Eric Betzig e William E. Moerner e o alemán Stefan W. Hell gañaron o Nobel 2014 de Química por desenvolver a microscopia fluorescente.

O xurado da Real Academia das Ciencias Sueca quixo así recoñecer o traballo dos tres galardoados no desenvolvemento de microscopios de "alta resolución" que empregan "moléculas fluorescentes", unha técnica tamén denominada "nanoscopia".

Isto permite estudar "moléculas individuais dentro de células vivas", algo ata entón imposible coas técnicas dos microscopios ópticos tradicionais. Este avance contribuíu ao estudo de enfermidades como o alzheimer e o parkinson, así como na análise de procesos cognitivos nas neuronas do cerebro, explicou o xurado.

O estadounidense Eric Betzig, nacido en 1960, é doutor pola Universidade Cornell de Ithaca (Nova York) e traballa actualmente no Instituto Médico Howard Hughes, de Ashburn (EUA).

O alemán Stefan W. Hell, nacido en Romanía en 1962, doutorouse na Universidade de Heidelberg e dirixe hoxe o Instituto Max Planck de Química Biofísica, en Gotinga (Alemaña), e o Centro Alemán de Investigación contra o Cancro de Heildelberg.

O terceiro premiado, o estadounidense William E. Moerner, naceu en 1953 e, tras doutorarse como Betzig na Universidade Cornell, traballa na Universidade de Stanford.

FONTE: Xornal La Vanguardia

No hay comentarios. Comentar. Más...

A CIENCIA E O HUMOR: "CIENTÍFICOS SOBRE RODAS"

20141009163751-van-einstein.jpg

 

The Big Van Theory demostra que a ciencia tamén pode ser divertida. E non, iso de Van non é unha errata, non falamos de televisión, falamos de cómicos. Son os "científicos sobre rodas" que se botaron á estrada para facer divulgación científica dun xeito moi diferente á habitual. Non máis publicacións con termos indescifrables que ninguén entende. Para estes investigadores a ciencia é para todos, así que utilizan "o humor como accesorio", como unha linguaxe universal que é capaz de chegar a todas as persoas.

Con iso de ser científicos de día e monologuistas de noite calquera preguntaríase se estes investigadores teñen tempo para durmir, pero, "por sorte", son 12 integrantes e fan quendas para as xiras. Ademais, contan co apoio dos seus xefes, que "entenden a importancia do labor de divulgación".

Para estes investigadores, a divulgación é "unha obriga", pois senten a necesidade de ensinar ás persoas en que inverten os seus impostos, "porque, aínda que a xente non se decata da súa importancia, a ciencia é un dos motores da economía".

No vídeo superior tedes unha das súas actuacións!

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

7º CONCURSO DE RELATOS CURTOS: "CIENCIA QUE CONTA"

20141010195001-cienciaqueconta.jpeg.bmp

 

Gústache escribir? Si. Pois entón isto interésache!

O grupo DIVULGATIVA da Universidade de Vigo, convoca o 7º concurso de relatos curtos "Ciencia que conta", que ten como obxectivo contribuír a concienciar ao conxunto da sociedade galega sobre a importancia da ciencia no desenvolvemento económico e benestar social de Galiza, fomentando a cultura científica.

A temática do concurso é de relatos curtos vencellados á ciencia. En xeral trátase de relatar poñendo en valor a importancia da ciencia no desenvolvemento económico e no benestar dunha sociedade, nomeadamente a galega, e un maior recoñecemento social destas actividades, así como un achegamento ao traballo científico e ás profesións de científicos e tecnólogos.

Participarás na categoría de Educación Secundaria e o prazo para o envío dos traballos remata o 15 de novembro de 2014.

Hai bos premios e como en edicións anteriores, os mellores relatos de cada categoría (en total sobre corenta) serán publicados nun libro.

Se estas interesado-a, aquí tes as bases do concurso. Preme AQUÍ.

No hay comentarios. Comentar. Más...

PREMIO NOBEL DA PAZ 2014: "LOITA CONTRA A OPRESIÓN INFANTIL"

20141011105234-1412931102-118892-1412936311-noticia-fotograma.jpg

Malala Yousafzai e Kailash Satyarthi / Imaxe: internacional.elpais.com  

 

O Premio Nobel da Paz deste ano 2014 foi compartido: outorgado a unha moza paquistaní de credo musulmán, Malala Yousafzai, e un indio de credo hindú, Kailash Satyarthi. Ambos os dous recibírono pola súa loita en contra da opresión infantil e a favor do dereito de todos os nenos á educación.

É un galardón que premia a súa coraxe, pois ambos os dous dan “unha mensaxe de esperanza aos mozos", en palabras do presidente do Comité Noruegués do Nobel.

Malala Yousafzai nacida en Mingora, Pakistán, en 1997 é coñecida polo seu activismo a favor dos dereitos civís, especialmente dos dereitos das mulleres no val do río Swat, onde o réxime talibán prohibira a asistencia á escola das nenas.

Kailash Satyarthi naceu en Vidisha (India) en 1954. É licenciado en enxeñaría eléctrica e activista na defensa dos dereitos dos nenos. Fundou a Bachpan Bachao Andolan en 1980 e actuou para protexer os dereitos de 80.000 nenos.

FONTE: 2Ominutos.es e wikipedia.or

No hay comentarios. Comentar. Más...

A ESTRELA MÁIS LUMINOSA DA VÍA LÁCTEA

20141009165846-cygnusob2-12.jpg

Estrela Cygnus OB2 12 / Imaxe: orionsarm.com 

 

A estrela máis luminosa da Vía Láctea, a nosa galaxia, é Cygnus OB2 12, unha hiperxigante azul 6 millóns de veces máis luminosa e 110 veces máis masiva que o Sol.

Atópase na constelación do Cisne, a 5.500 anos luz.

Espectacular!

No hay comentarios. Comentar. Más...

SERPES ROBÓTICAS

20141012101408-14129606889934.jpg

Prototipo do robot / NICO ZEVALLOS e CHAOCHUI GONG

 

Os seres vivos sen extremidades, como as serpes, son capaces de atravesar calquera terreo. En particular, as serpes cascabel poden escalar as superficies inestables e inclinadas do deserto. Ata agora esta habilidade, coñecida como sidewinding, non se implementara en robots.

Varios experimentos, realizados por un grupo de investigadores da Universidade de Xeorxia, en colaboración coa Universidade de Carnegie Mellon e o Zoo de Atlanta, e publicados na revista Sciencere, revelan como funciona o mecanismo destas serpes "todoterreo" conseguindo, simultáneamente, que os robots imiten o movemento.

Segundo estas observacións, os científicos encontraron que as serpes, en contacto cunha superficie inclinada e inestable, como son as elevacións de area, aumentaban a lonxitude do seu corpo, e segundo a inclinación da superficie, facíano en maior ou menor medida.

Para determinar os patróns de movemento, o equipo investigou ao robot e as serpes nun recinto circular de area. Nesta superficie, construída no zoo de Atlanta, colocaron seis tipos de serpes que empregan este movemento para observar como escalaban os montículos de area en diferentes inclinacións. Calcularon ata que punto penetraban a area, cantos puntos de contacto se establecían entre o corpo e a superficie, e de que xeito cambiaba este comportamento en función do tipo de pendente.

Os investigadores decatáronse de que as serpes non se escorrían malia a inclinación, senón que ese movemento facía que conseguisen avanzar. A medida que a inclinación era máis pronunciada, as serpes aumentaban a lonxitude do seu corpo.

Seguidamente, os investigadores reconstruíron o movemento no robot, que emulou con éxito a capacidade das serpes.

Esta perspectiva, que pon de relevo como os científicos encontran na natureza principios biolóxicos que instalar a robots, consegue desenvolver, grazas a isto, novas capacidades: maior velocidade, mellor deslizamento e voo, entre otras.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

UN BURACO NEGRO "VORAZ"

20141012105149-agujero-negro-voraz-.jpg

Simulación da fonte ultraluminosa ULX P13 / Tom Russell (ICRAR) /Rob Hynes (Louisiana State University)

 

Hai tres décadas, un telescopio espacial detectou un tipo de obxecto descoñecido que brillaba en raios X máis que calquera estrela. Sen ter claro de que se trataba, estes obxectos foron bautizados como fontes X ultraluminosas ou ULX. Agora, un grupo de científicos logrou descifrar o misterio: o que está detrás de tanto fulgor é un burato negro como se esperaba, pero sorprendentemente pequeno dunhas quince masas solares. O que acontece é que xera tanto brillo porque é tremendamente voraz, “come” a materia circundante cunha avidez maior do habitual.

ULX P13 (como se chama a fonte ultraluminosa observada) emite tanta enerxía porque alberga un burato negro que come dez veces máis rápido do que se cría posible. Atópase a 12 millóns de anos luz da Terra, non é un obxecto, senón dous: unha parella formada por unha estrela superxigante con 20 veces a masa do Sol e o burato negro. Este último completa unha órbita en torno á estrela en 64 días, mentres absorbe parte da masa da súa compañeira. Esa materia que o burato tan rapidamente devora é a causa da gran luminosidade do sistema: os buratos negros en si non brillan, pero si o fai, e moito, a materia que se acelera e quenta mentres cae, “como nun último berro antes de ser absorbida polo sumidoiro cósmico”.

ULX P13 é unha fonte moi brillante en raios X, moito máis luminosa que os buratos negros que hai na nosa propia galaxia. O que a fai dobremente especial é que a estrela que alimenta o sistema é tamén máis brillante que noutras ULX. Por iso puideron entender a natureza do sistema e medir a rotación de ambos os dous.

 Estes buratos negros medianos son moi buscados porque os modelos actuais de formación de estruturas no Universo predín a súa existencia, pero aínda non se detectou ningún con certeza. Pero, por que o burato negro observado devora tan rapidamente o gas da súa estrela compañeira? A explicación máis probable, aseguran, é que a rápida expansión da estrela compañeira superxigante “sobrealimente” ao burato negro, forzándolle a tragar materia por enriba do que é habitual.

FONTE: Xornal abc/ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

O DÍA D PARA A SONDA ROSETTA APROXÍMASE

20141015234603-1413388122-351276-1413388167-noticia-normal.jpg

Ilustración comparativa do tamaño do cometa 67P/Churyumov-Gerasimenko coa cidadr dos Ánxeles./ ESA /ANOSMICOVNI

 

Xa neste blog teño falado da nave espacial robótica da ESA Rosetta.

Pois ben, o próximo 12 de novembro, comezará unha nova e arriscada aventura da historia da exploración espacial: o módulo Philae separarase nese momento da sonda Rosetta que está a dar voltas arredor do cometa 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko, e iniciará un descenso de sete horas de duración en caída libre ata chegar ao chan do núcleo cometario. Para que vos fagades unha idea do tamaño deste cometa, na fotografía superior tedes unha comparacióm cunha cidade americana.

Nunca ata agora se intentou unha manobra así e as experiencias de descenso de robots adquiridas en Marte ou mesmo na lúa Titán de Saturno non serven de moito porque o pequeno núcleo do cometa, a diferenza deses obxectos do Sistema Solar visitados in situ por artefactos terrestres, apenas ten gravidade.

Espectacular aventura!

No hay comentarios. Comentar. Más...

CINE: "A VIAXE DA TÚA VIDA"

20141016181033-el-viaje-de-tu-vida.jpg

Cartel da película / Imaxe:fotogramas.es 

 

Esta fin de semana chega aos cines a èlícula "A VIAXE DA TÚA VIDA", baseada no bestseller "As Pegadas do Deserto" de Robyn Davidson.

Esta é a súa ficha técnica:

Título: A viaxe da túa vida

Título Orixinal: Tracks

Xénero: Aventuras

Nacionalidade: Australia

Ano: 2013

Duración: 112 minutos

Produtora: Australia-Reino Unido; See-Saw Films

Director: John Curran

Guión: Marion Nelson

Fotografía: Mandy Walker

Reparto: Lily Pearl, Mia Wasikowska, Philip Dodd, Fiona Press, Daisy Walkabout, Rainer Bock, Felicity Steel, John Flaus, Ian Conway, Evan Casey, David Pearce, Jessica Tovey, Darcy Crouch, Brendan MacLean, Jamie Timony

Sinopse: A película conta a historia real dunha moza aventureira, Robyn Davidson, que cruzou case 2000 millas polo deserto australiano ata alcanzar o Océano Índico, deixando a súa vida atrás. Sós, durante 9 meses; ela, o seu leal can e 4 impredicibles camelos descobren un mundo aínda máis asombroso do que ela imaxinara. Durante a viaxe, que supoñerá o inicio dunha nova vida, Robyn crúzase con personaxes moi peculiares e cun fotógrafo de National Geographic, patrocinadoras da viaxe, quen, fascinado co seu espírito de aventura, persegue a Robyn intentando captar a esencia do extraordinario mundo que os rodea.



No hay comentarios. Comentar. Más...

NEBULOSA BOLBORETA

20141016174031-14132765878527.jpg

Imaxe da Nebulosa NGC 6302 / NASA/ESA Hubble


Hai moitos obxectos celestes espectaculares, pero as escenas máis impactantes, segundo a ESA (Axencia espacial Europea), chegan co último alento das estrelas de masa media, co que emiten grandes nubes de gas a altas temperaturas. Estes estertores forman nebulosas planetarias como NGC 6302, máis coñecida como a Nebulosa do Insecto, ou Nebulosa Bolboreta.

A súa forma tan característica convértea nun bo exemplo dunha nebulosa bipolar, nas que o gas pode escapar máis doadamente dos polos que da rexión ecuatorial da estrela moribunda, creando unha estrutura lobular que recorda a un reloxo de area ou, neste caso, a unha gran bolboreta cósmica.

Esta complexa estrutura encóntrase a uns 3.800 anos luz da Terra, dentro da Vía Láctea. Formouse cando unha estrela cunha masa cinco veces superior á do Sol se transformou nun xigante vermello, desprendéndose das súas capas externas e volvéndose extremadamente quente.

Ademais do seu indiscutible valor estético, esta imaxe revela unha gran cantidade de información sobre as propiedades físicas da nebulosa.

O ton avermellado dos bordos das ás da bolboreta é produto da radiación emitida polo nitróxeno, e indica que esta rexión se encontra a unha temperatura relativamente baixa. En contraste, as manchas brancas preto do centro da estrutura son as emisións do xofre, que se corresponden coas zonas de máis alta temperatura, nas que as correntes de gas colisionar no ámbito da estrela central.

O gas quente expulsado pola estrela colisionar coa materia do seu ámbito, creando ondas de choque a través de toda a nebulosa. Un bo exemplo é a liña serpeante ben definida que atravesa a mancha branca na esquina superior dereita da imaxe. As outras tonalidades da nebulosa indican a presenza de osíxeno, helio e hidróxeno.

Fonte: Xornal El Mundo/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

OS KOBs DO CINTURÓN DE KUIPER

20141016194630-kbos.jpg

Recreación artística dun obxecto do cinturón de Kuiper / NASA, ESA, and G. Bacon (STScI)

 

Escudriñando as escuras e afastadas fronteiras do noso Sistema Solar, o telescopio espacial Hubble descubriu tres novos obxectos no cinto de Kuiper (KBOs) que poderían ser visitados pola sonda New Horizons unha vez rematada a súa misión en Plutón, ao que chegará o próximo mes de xullo.

Os KBOs foron detectados durante un programa especialmente deseñado polo equipo que opera a New Horizons para buscar obxectivos alcanzables pola sonda unha vez esta remate a súa misión principal.

O cinto de Kuiper é un vasto anel de residuos do material orixinal a partir do cal se formou o Sistema Solar. O anel rodea por completo o noso sistema planetario, e os obxectos que o compoñen, os KBOs, pertencen a unha clase única e que nunca foi visitada ou estudada por misión espacial ningunha. De feito, ese material orixinal contén valiosas pistas sobre o nacemento dos planetas que nos acompañan arredor do Sol.

Os KBOs encontrados co Hubble son unhas dez veces máis grandes que un cometa típico, pero apenas alcanzan entre o un e o dous por cento do tamaño de Plutón. A diferenza dos asteroides, os KBOs non reciben calor do Sol e son, polo tanto, auténticas mostras conxeladas e intactas do que foi o Sistema Solar cando empezou a formarse hai uns 4.600 millóns de anos. En concreto, os tres KBOs achados polo Hubble poderían ser, segundo os datos dispoñibles, os "ladrillos" a partir dos cales se formaron os planetas ananos como Plutón.

O equipo de New Horizons empezou a buscar obxectos accesibles no cinto de Kuiper en 2011, usando algúns dos maiores telescopios terrestres, e acharon varias ducias de KBOs, aínda que ningún deles estaba ao alcance das escasas reservas de combustible da sonda unha vez rematada a súa misión en Plutón.

A finais de setembro, os investigadores lograron identificar un KBO "definitivamente accesible" e outros dous que podrecían selo tamén, aínda que se necesita seguir as súas órbitas durante algúns meses antes de estar completamente seguro de que poden ser alcanzados pola New Horizons.

Os KBOs son extremadamente difíciles de localizar, xa que son pequenos, non brillan e resultan case imposibles de ver sobre o fondo estrelado da constelación de Saxitario, que actualmente está na mesma dirección que Plutón. Os tres KBOs encóntranse a uns 1.500 millóns de km máis alá de Plutón. Dous deles teñen uns 55 km de ancho e o terceiro, máis pequeno, mide uns 25 km.

A New Horizons, lanzada en 2006, é a primeira misión espacial que visitará Plutón. Cando cumpra o seu obxectivo principal, a NASA intentará aproveitar a nave para levar a cabo outras investigacións. Calcúlase que a finais de 2016, a nave poderá dedicarse ao estudo dos KBOs. Para entón, terá percorrido unha distancia de 6.500 millóns de km dende a Terra.

FONTE: Xornal abc/ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

AS ORÍXES ACUÁTICAS DO SEXO

20141020170534-14138025014967.jpg

Recreación artística dos placodermos copulando / BRIAN CHOO/FLINDERS UNIVERSITY

 

A copulación e a fertilización interna xurdiu a través duns peixes prehistóricos chamados placodermos que poboaron a Terra hai 385 millóns de anos, segundo acaba de concluír un equipo de científicos e publicado na revista Nature.

Os extinguidos placodermos , primeiros antecesores vertebrados dos seres humanos, foron peixes con mandíbulas con placas cortantes, medían uns 8 centímetros de longo e habitaban os antigos lagos de Escocia e partes de Estonia e China.

A investigación mostra que os fósiles machos dos Microbrachius dicki, que pertence ao grupo dos antiarchios dos placodermos, desenvolveron uns membros xenitais osudos coa forma dunha L que lles permitía trasferir o esperma ás femias. Pola súa banda, as femias desenvolveran pequenos ósos pares para asegurar os órganos masculinos durante a copulación.

O descubrimento de como copulaban estes peixes produciuse o ano pasado cando estudaban un óso fósil da colección da Universidade de Tecnoloxía en Tallin, Estonia. Este fósil simboliza a forma máis primitiva que se coñece dun órgano sexual e demostra o primeiro uso dunha fertilización interna e unha copulación como unha estratexia reprodutiva coñecida nos rexistros paleontolóxicos.

"Microbrachius significa pequenos brazos. Os científicos estiveron desconcertados por séculos sobre a utilidade destes pares de brazos osudos. Resolveron este gran misterio porque sabemos que servían para a copulación, para que o macho poida posicionar o seu membro na área xenital da femia," comentase na investigación.

Consideran que os peixes copulaban nunha posición lateral (ver imaxe) o que permitía que o macho puidese manobrar os seus órganos xenitais na posición correcta para que este encontro sexual se produza, nunha especie de baile cadrado.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

MÚSICA CON CONTIDO AMBIENTAL VII

 

O cantante de soul Marvin Gaye lanzou en 1971 “Mercy Mercy Me (The Ecology)” (Ten misericordia de min. A Ecoloxía) para denunciar algúns dos principais impactos ambientais que sofre o planeta, como a contaminación, a extinción dos animais ou a superpoboación.

FONTE: Revista Consumer

No hay comentarios. Comentar. Más...

XOGO EN LIÑA: TOMA DE DECISIÓNS

20141022193805-dibujo.jpeg.bmp

 

SOGAMA (Sociedade Galega do Medio Ambiente, empresa pública autonómica, creada no ano 1992) vén de editar un xogo en liña sobre residuos urbanos para escolares de Educación Secundaria (12 a 16 anos): Toma de Decisións.

Este xogo ten  o fin de promover a reflexión dos mozos e mozas en torno aos hábitos de consumo e compras responsables, decidindo que debe facerse cos residuos xerados e avaliando as consecuencias das súas accións.

Se o queres coñecer só tes que premer AQUÍ.

FONTE: Sogama.es

No hay comentarios. Comentar. Más...

TEMPORADA DE COGOMELOS

20141022194454-34667908533.jpg

 

Un ano máis os amantes dos cogomelos saímos a percorrer os montes na procura deste fantástico tesouro agochado.

Dende a fin de semana pasada contamos cun tempo estupendo que facilita a saída. No meu caso hoxe pola tarde apañei estes níscalos ou robellóns (Lacatarius deliciosus), uns poucos cantarelos (Cantharellus cibarius) e unha pouca lingua de vaca (Hydnum repandum).

Non estivo mal! Gocei da natureza e aínda trouxen algo para a cea!

Iso si, se decidides ir na súa procura sempre ide acompañados dunha persoa que coñeza este mundo da micoloxía, unha cesta e unha navalla. Nunca vaides por libre, é cando acontecen accidentes, pois non todas as especies son comestibles.

Sede prudentes!

No hay comentarios. Comentar. Más...

COMO FUNCIONA A ILUMINACIÓN LED?

20141020172957-led-lights-category-manager.jpg

Iluminación LED / Imaxe:bohemprojects.com 

 

A pasada semana os xaponeses Isamu Akasaki, Hiroshi Amano e Shuji Nakamura foron galardoados co premio Nobel de Física por inventar o diodo emisor de luz LED azul.

Mentres que unha lámpada normal conta cunha vida útil dunhas 5.000 horas, a vida útil dun LED é superior ás 100.000 horas de luz: estamos a falar de 11 anos de continua emisión lumínica.

Pero, como funcionan realmente os LED? Funcionan esencialmente baixo o principio que enunciou no seu día Albert Einstein segundo o cal algúns materiais ao ser sometidos a corrente, xeran luz. A base da tecnoloxía LED está baseada no díodo, este é un compoñente electrónico de dúas puntas que permite a circulación de enerxía a través del nun só sentido.

Os díodos emisores de luz (LED) son semicondutores. Cando os electróns pasan a través deste tipo de semicondutor, convértese en luz. Se se compara coas lámpadas incandescentes, as luces LED son máis eficientes en converter a enerxía en luz. E é por iso polo que, se as tocamos irradian menos calor que o resto de lámpadas.

Os LED teñen unha estrutura na que podemos destacar catro compoñentes básicos. Por un lado teriamos o material emisor semicondutor, que montado sobre un chip-reflector determina a cor da luz. Despois temos os postes condutores, o cátodo e o ánodo, e o cable condutor que a través do que se xuntan os dous polos. O cuarto elemento é unha lente que protexe ao material emisor do LED.

Ao pasar a electricidade a través dun deses díodos, os átomos excítanse a un gran nivel. Nese momento almacenan unha gran cantidade de enerxía e necesitan expulsala. Ao facelo, os electróns chegan ata o chip-reflector, momento no que se produce a luz.

FONTE: Xornal abc/ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

CAMBIO DE HORA PARA ENTRAR NO HORARIO DE INVERNO

20141024152630-1224852616103.jpg

Cambio de hora / Imaxe: rtve.es

 

A normativa da Unión Europea establece que cada ano, o último domingo de outubro, procederase ao cambio de hora para adaptarse ao horario de inverno. Ás 3 da madrugada (hora da Península) de mañá, domingo 26 de outubro, haberá que atrasar o reloxo ata as 2, e polo tanto, este día terá, oficialmente, unha hora máis.

Este horario permanecerá ata o 29 de marzo, último domingo dese mes, no que procederase ao cambio de hora para adaptarse ao horario de verán.

O cambio de hora encóntrase regulado en España polo Real Decreto 236/2002 da 1 de marzo, que incorpora ao noso ordenamento xurídico a Directiva 2000/84/CE de 19 de xaneiro de 2001 do Parlamento Europeo e do Consello da Unión.

Mirádeo polo lado positivo, mañá podemos durmir unha hora máis!

No hay comentarios. Comentar. Más...

VAIA VALADO

20141025092352-inmigrantes-ediima20141022-0486-30.jpg

No primeiro plano, dúas mulleres xogando ao golf; ao fondo inmigrantes colganos no valado que separa Melila e Marrocos / Imaxe:José Palazón-Prodein/diario.es

 

Esta imaxe deu a volta ao mundo na semana pasada. Situación:valado de Melilla con Marrocos. Dun lado a imaxe da prosperidade, do luxo, do outro a miseria e a aspiración a conseguir o salto.

Non é estrano que queiran vir!

No hay comentarios. Comentar. Más...

O PEIXE NAPOLEÓN

20141025090243-1414174700-316387-1414174770-noticia-normal.jpg

Viñeta de Ramón, no xornal El País do pasado sábado, na que denuncia a situación na que  se atopa este peixe

 

O Peixe Napoleón (Cheilinus undulatus), tamén denominado Peixe Humphead ou Maorí, é o membro máis grande da familia dos lábridos, podendo superar os dous metros de lonxitude e os 200 kg de peso. Habitan en arrecifes, e aliméntanse fundamentalmente de crustáceos. Actualmente a súa poboación encóntrase en perigo debido á sobrepesca. Esta especie está catalogada na Lista Vermella da UICN.

As súas característica física máis salientables, ademais do seu enorme tamaño, é unha protuberancia sobre a cabeza, que lle outorga un perfil moi característico. Son hermafroditas, nacendo sempre femias. Durante os primeiros anos de vida poden transformarse en machos, sen que saiban os motivos ou os mecanismos que desencadean este cambio.

A pesar das súas dimensións, son animais pacíficos e non representan ningún perigo para os humanos. A súa carne é moi cotizada na gastronomía dalgúns países orientais.

FONTE:wikipedia.org

No hay comentarios. Comentar. Más...

UNHA DESCOMUNAL MANCHA SOLAR

20141027193202-oct-26-x2-304-171-644x570.jpg


A luz brillante, abaixo á dereita, mostra unha labarada solar de clase X o domingo, a terceira en 48 horas / Imaxe: NASA/SDO

 

A descomunal mancha solar AR 2192 é a máis grande rexistrada en 24 anos e segue medrando. A rexión activa sobre a superficie do Sol, unha zona fría que impide que o plasma solar flúa cara á superficie e actúa como un poderoso campo magnético, cobre unha área equivalente a 33 planetas Terra. É tan xigantesca que mesmo puido ser observada a simple vista cando o brillo do Sol é suavizado polas nubes ou a néboa. (Nunca miredes ao Sol sen protección, é altamente perigoso).

Como dá a entender o seu gran tamaño, esta mancha é moi poderosa. Só nos últimos tres días lanzou ao espazo tres labaradas de clase X, as máis intensas na escala de medición, e oito de clase M, algo máis suaves. Unha mesmo provocou apagamentos de raio HF e problemas nas comunicacións no lado da Terra que estaba de cara ao Sol.

As labaradas solares adoitan ir acompañases da emisión unhas execcións de masa coronal, unha nubes de plasma magnetizado coñecidas como CME. Non obstante, ningunha das erupcións de AR 2192 produciu un destes eventos de forma significativa. Polo tanto, tampouco se produciron tormentas xeomagnéticas nin rechamantes auroras.

FONTE: Xornal abc/ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

PEQUENO CALAMAR

20141027071310-1413996243-853463-1413996955-album-normal.jpg

"Pequeno calamar" / Imaxe: Fabien Michenet (Natural History Museum, BBC)

 

Imaxe dun calamar bioluminiscente de Tahití captada polo francés Fabien Michenet. Só ten uns tres centímetros de lonxitude.

FONTE: Xornal El País/Natureza

No hay comentarios. Comentar. Más...

UNHA ESTRELA ESCAPA DUN BURATO NEGRO

20141028153433-black-hole-eats-away-a-star.jpg

O burato negro empezara xa a “devorar” a estrela cando ela logrou liberarse / Ohio State University

 

Un equipo internacional de astrónomos foi testemuña directa dun acontecemento raro e excepcional: a "fuga" dunha estrela que fora capturada por un enorme burato negro. De feito, o burato negro empezara xa a "devorar" a estrela cando esta conseguiu liberarse.

Normalmente, pensamos nos buratos negros como en enormes "depredadores espaciais" capaces de engulir estrelas enteiras (ou calquera outra cousa que se poña a tiro da súa inmensa gravidade). Non obstante, nalgunhas ocasións unha estrela xa "mordida" por un burato negro logra escapar aínda que, iso si, tras perder unha substanciosa porción da súa masa. Neste caso, a "dentada" sufrida pola estrela tiña unha masa equivalente á do planeta Júpiter.

A estrela en cuestión encóntrase a uns 650 millóns de anos luz de distancia, na dirección da Osa Maior. Pero os astrónomos do Ohio State University que realizaron a observación non puideron ver directamente a estrela, senón a luz emitida cando o burato negro empezaba a devorar a presa que había caputado. A observación foi realizada coa rede de telescopios All-Sky Automated Survey for Supernovae (ASAS-SN).

Nun artigo que se publica en Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, os investigadores revelan que a estrela e o burato negro atópanse nunha galaxia que está fóra do recén bautizado supercúmulo de Laniakea, do que a nosa galaxia, a Vía Láctea, forma parte.

FONTE: Xornal abc/ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

FOTOGRAFÍA DA VIDA SALVAXE

20141031092735-michael-nichols-michael-nichols-7404.jpg

 

O estadounidense Michael Nichols gañou o premio de Fotografía de Vida Salvaxe na 50º edición dos WPY Awards. Para conseguir a súa fotografía, "Leoas durmintes", Nichols seguiu de preto un grupo de leoas no Parque nacional Serengueti (Tanzania).

Se queres ver o resto de gañadores nas diferentes categorías só tes que premer AQUÍ.

FONTE: Revista Muy Interesante

No hay comentarios. Comentar. Más...