vgomez

Preseidas 2015 / Imaxe:blog.astroaficion.com

Cuarto Minguante: 7 de agosto

Lúa Nova: 14 de agosto

Cuarto Crecente: 22 de agosto

Lúa Chea: 29 de agosto

Chuvia de Meteoros: Perseidas, do 17 de xullo ao 24 de agosto, con máximo o 12 de agosto. Son os restos do cometa Swift-Tuttle e ao coincidir a Lúa Nova o día 14 o espectáculo pode ser fabuloso.

O profesor da Universidade de Syracusa (Nova York, Estados Unidos) e artista, Sam Van Aken, usou unha antiga técnica de enxerto, pola cal creou árbores que poden dar máis de 40 tipos diferentes de froitas de óso, incluíndo melocotóns, nectarinas, albaricoques e améndoas.

En primavera, do coñecido como “Árbore das 40 froitas”, xermolan froitos rosas e púrpuras. No verán, comezan a xermolar froitos de todos tipos.

En concreto, o proceso de enxerto require de importantes dósis de pacienciae implica cortar un parte dunha rama cun brote proveniente dunha das variedades na que esteamos interesados, e inxerila dentro dunha fenda da denominada “árbore de traballo”. O que se faría envolvéndoo cunha fita adhesiva ata que cicatrice e comece a dar brotes, e medrar na súa nova rama. Este profesor da Universidade de Syracusa repetiu o proceso en varias ocasións durante anos, engadindo anacos de ramas de diferentes variedades.

FONTE: Xornal abc/ciencia

O Sol, nunha imaxe do Soar Dynamics Observatory, da NASA o pasado 15 de Xullo / Imaxe:NASA

A noticia causou impacto entre climatólogos de todo o mundo. E non é para menos. Un grupo internacional de investigadores da Univesidad de Northumbria, acaba de revelar, durante o Encontro Nacional de Astronomía en Llandudno, en Gales, que estamos a punto de experimentar unha nova "Pequena Idade de Xeo" similar á que conxelou unha boa parte do mundo durante o século XVII e principios do XVIII. Será entre 2030 e 2040.

Como é sabido, o campo magnético do Sol varía ao longo do tempo. E estas variacións magnéticas na ardente atmosfera solar teñen unha influencia directa na radiación electromagnética que emite o astro rei, así como na intensidade dos seus fluxos de plasma e no número de manchas na súa superficie. A variación na cantidade de manchas solares ten unha estrutura cíclica, con máximos que se producen cada once anos e que teñen efectos concretos sobre o medioambiente da Terra. Eses efectos poden medirse observando a presenza de certos isótopos (como o carbono 14 ou o berilio 10) en glaciares ou nas árbores.

Pero existen numerosos ciclos diferentes que se repiten unha e outra vez, con diferentes períodos e propiedades, aínda que os mellor coñecidos son os de once e noventa anos. O primeiro maniféstase cunha redución periódica de manchas sobre a superficie solar. E a súa variante de 90 anos asóciase coa redución periódica no número de manchas en determinados ciclos de once anos.

No século XVII produciuse un prolongado período de calma, chamado "o Mínimo de Maunder", que se estendeu dende 1645 a 1700 e durante o cal as manchas solares practicamente desapareceron por completo. Durante este período, en efecto, apenas contabilizáronse unhas 50 manchas solares en lugar das preto de 50.000 habituais. A análise da radiación solar, ademais, demostrou que os seus máximos e mínimos coinciden case sempre cos máximos e mínimos en canto ao número de manchas.

Esta redución da actividade implica unha diminución da radiación solar de 3 W por metro cadrado, máis do dobre do habitual, o que levará a un agravamento invernal extremo e a veráns moi fríos.

Se se produce na actividade solar unha redución similar á rexistrada durante o Mínimo de Maunder, tamén a atmosfera terrestre se arrefriará. Segundo os investigasdires, se as actuais teorías sobre o impacto da actividade solar no clima terrestre son certas, entón o próximo mínimo de 2030 traerá un arrefriamento significativo, moi similar ao acontecido durante o século XVII.

Non obstante, só durante os próximos 5 e 15 anos será posible ter unha certeza absoluta sobre o acertado destas predicións.

A idea de que a actividade solar afecta ao clima na Terra apareceu fai xa moito tempo. Sábese, por exemplo, que abonda unha lixeira variación dun 1% na actividade solar para causar cambios medibles na distribución de temperaturas e do fluxo de aire en todo o planeta. Os raios ultravioleta teñen efectos fotoquímicos, que levan á formación de ozono na atmosfera, a unha altura de 30 ou 40 km. E o fluxo de raios ultravioleta aumenta considerablemente cando se produce unha labarada solar. O ozono, que absorbe os raios do sol o suficientemente ben, quéntase como consecuencia deste aumento de radiación e afecta ás correntes de aire nas capas baixas da atmosfera e, en consecuencia, ao clima.

Tamén a emisión de partículas cargadas aumenta coa actividade solar. E esas partículas alcanzan a Terra e móvense en complexas traxectorias, causando auroras, tormentas xeomagnéticas e problemas nas comunicacións por radio.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Os golfinós, arroaces ou delfíns son animais sociais e tenden a viaxar en grupos pequenos, pero é inusual velos como neste vídeo. Gravado en Dana Point (California) por Dave Anderson, estímase que había uns mil golfiiños e varias baleas viaxando a toda velocidade.

FONTE: Revista Consumer

Cumpre este blog 8 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 e dende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 165.935

Visitas no último ano:  28.527                      

Promedio mensual:  2.377 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 359 

Promedio mensual:  30 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2014: 137.408

Visitas ata agosto de 2013: 117.568

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

A Estación Espacial Internacional (ISS) é un centro de investigación na órbita terrestre, cuxa administración, xestión e desenvolvemento está a cargo da cooperación internacional.

Este vídeo conta a súa orixe, unida consecuentemente á historia da conquista do espazo polo home.

Coma todos os anos, na miña terra, en O Carballiño (Ourense) e coincidindo, sempre, coa Festa do Monte (segundo domingo do mes de agosto, día 9), a miña terra de adopción, celébrase a Festa do Pulpo, que iste ano chega á LIII edición.

Para quentar motores, o pasado luns, bateuse o récord coa tapa de pulpo á feira máis grande do mundo, é dicir unha talla XXL. Para que teñades unha idea. estes son os datos:

Tamaño do prato: 5,13 metros de diámetro

Cantidade de pulpo: 500 quilogramos

Pulpeir@s participantes: 20

Tempo invertido: 14 minutos e 31 segundos

Outros condimentos: 40 litros de aceite, 6 paquetes de sal e un de pimentón.

O bo do asunto é que deste prato saíron 1.200 racións que secomeron no lugar (Praza Maior), acompañadas de pan de Cea, viño do Ribeiro e tarta de chocolate.

Se queredes seguir o proceso deste récord, premede AQUÍ.

Un equipo científico da Universidade de Cambridge, Reino Unido, descubriu que o organismo complexo máis antigo da Terra, que viviu no territorio da actual provincia canadense de Terra Nova e Labrador hai 540 millóns de anos, era un ser que se reproducía como os amorodos.

Os paleontólogos investigaron o proceso de reprodución do organismo complexo máis antigo achado na Terra. Trátase do “Fractofusus”, que vivía no fondo mariño hai 500 millóns de anos e cuxos fósiles atopáronse  en Terra Nova, Canadá. Por un lado, a súa vida estática asemellábao ás plantas, e por outro eran parecidos ás lapas mariñas, aínda que os científicos non se poñen de acordo á hora de afirmar se eran animais ou plantas, informa a revista “Nature”.

Os paleontólogos británicos cren que os Fractofusus usaban unha estratexia combinada de reprodución que lle permitía propagarse en distintas áreas do seu hábitat. Neste proceso utilizábanse propágulos, unhas estruturas das plantas capaces de desenvolverse de xeito separado para dar lugar a un novo organismo idéntico ao que o formou, que lles servían para propagarse por grandes extensións. Pero tamén ao igual que os amorodos, utilizaban estolóns, segmentos enraizados de planta cuxa separación dá lugar a plantas fillas. Esta estratexia servíalle para propagarse por áreas próximas ao organismo.

Fonte: RT/Ciencia

Nesta fin de semana chega aos cines a película Misión Imposible: Nación Secreta,  a quinta entrega desta saga. Un thriler trepidante e con esceas magníficas. Esta é a súa ficha técnica:

Título: Misión Imposible: Nación Secreta

Título Orixinal: Mission: Impossible-Rogue Nation

Xénero: Thriller

Nacionalidade: USA

Produtora: Paramount Pictures / Skydance Productions

Ano: 2015

Duración: 131 minutos

Director: Christopher McQuarrie

Guión: Drew Pearce

Música: Joe Kraemer

Fotografía: Robert Elswit

Reparto: Tom Cruise, Jeremy Renner, Simon Pegg, Rebecca Ferguson, Alec Baldwin, America Olivo, Ving Rhames, Sean Harris, Simon McBurney, Hermione Corfield, Jens Hultén, Jingchu Zhang, Rachel Ritfeld, Anastasia Harrold, Jorge Leon Martinez

Sinopse: Coa FMI disolta e Ethan Hunt abandonado á súa sorte, o equipo ten que enfrontarse contra o Sindicato, unha rede de axentes especiais altamente preparados. Estes grupos concienciudamente adestrados están empeñados en crear unha nova orde mundial mediante unha serie de ataques terroristas cada vez máis graves. Ethan reúne ao seu equipo e une as súas forzas coa axente británica renegada Ilsa Faust, quen pode que sexa ou non membro desta nación secreta, mentres o grupo vaise enfrontando á súa misión máis imposible ata a data.

Espectacular!

Ampliación do cana de Suez / Imaxe: Xornal El País

O pasado xoves, día 6, inagurouse a ampliación da Canle de Suez, a conexión marítima máis curta entre Asia e Europa, que concentra o 8% do tráfico marítimo mundial. Coa nova ampliación pretende competir con outras rutas marítimas como a que atravesa a Canle de Panamá.

A nova ampliación engade á vía de navegación unha canle paralela de 35 quilómetros. Nesta obra invertíronse 7.900 millóns de euros, traballaron 41.000 obreiros as 24 horas do día, 7 días á semana, durante 1 ano, movendo 250 millóns de m³ de solo (o equivalente a 100 pirámides).

Na parte negativa estímase que 800 familias foron desaloxadas, demolidas as súas vivendas e plantacións agrícolas polo Goberno nos pobos de Qantara Sharq e Abtal para executar o proxecto.

Pero a Canle de Suez ten moita historia, que a podes coñecer no vídeo da parte superior.

De esquerda a dereita, reconstrución da cara de australopiteco, “Homo habilis”, “Homo erectus” e “Homo sapiens”/ Getty

Unha extensa revisión de centos de cranios de primates, humanos actuais e homínidos extintos deron como resultado un apaixonante relato de como e cando xurdiu esa rareza evolutiva que chamamos cara.

O traballo, publicado na revista PLoS One,  estuda dúas partes do cranio: a posterior que contén o cerebro e os ósos frontais que compoñen o rostro. No encaixe destas dúas pezas está a clave para comprender por que os humanos non temos cara de mono, aínda que moitas veces nos vexamos moi parecidos a eles. A mostra inclúe chimpancés, gorilas, bonobos e orangutáns. En todos eles observouse a mesma regra inmutable no desenvolvemento das súas cabezas: canto máis grande é o neurocranio, máis grande faise tamén a cara. O tamaño é importante pois eses rostros anchos serven de soporte para unha dentición poderosa necesaria para unha vida na xungla comendo brotes, follas, froitos e, ocasionalmente, carne.

A investigación tamén analiza cranios de varias especies de australopitecos, homínidos que xa camiñaban ergueitos e que viviron en África dende hai uns 3,5 millóns de anos. As súas caras parecen, así mesmo, sometidas á mesma lei de desenvolvemento observada nos grandes primates. Despois produciuse un "cambio radical" coa aparición das primeiras especies do xénero Homo, o noso. Estas especies desenvolveron un cerebro cada vez maior e, a medida que o seu cranio medraba, a cara comezou a minguar coma se un necesitase dos recursos biolóxicos da outra. Este proceso é continuo no tempo. Iníciase en África co Homo habilis hai uns 2,5 millóns de anos e continúa, a media que se conquista territorio, con Homo Erectus, en Asia; Homo georgicus, en Xeorxia; Homo antecessor, en Atapuerca (Burgos), e o home neandertal, o noso parente humano máis próximo e que se extinguiu hai uns 30.000 anos. O punto máis avanzado chega con Homo sapiens, a cara máis pequena e estreita de todos os homínidos.

O estudo incluíu análise de cranios de sapiens que viviron en África hai 160.000 anos así como poboacións posteriores de cromañóns, pobos neolíticos e humanos actuais de varias nacionalidades.

A pregunta do millón é por que, de súpeto, os patróns físicos comezaron a cambiar para dar lugar a un cerebro maior e unha cara máis pequena. Débese en parte a que os Homo "estábanse a adaptar a un ámbito e a unha situación totalmente nova", apuntase no traballo. Entre eses cambios estivo o xiro cara a unha dieta carnívora, esencial para sustentar un cerebro que necesitaba o 22% de toda a enerxía do corpo (o dun chimpancé require o 8%).

O rostro humano tamén é único pola súa inmadurez. Comparados con outros primates, os sapiens teñen un período de desenvolvemento durante a nenez e adolescencia moi longo e, non obstante, chegan á idade adulta mantendo trazos xuvenís. Por iso, un cranio dun home e un chimpancé son visiblemente diferentes, pero o dun neno e un chimpancé bebé son moito máis similares, e mesmo o dun home adulto se parece máis ao do chimpancé bebé.

E como sería a nosa cara se non se tivese producido ese "cambio radical"? Teriamos quedado na zona de adaptación dos australopitecos e nunca teriamos despegado, teriamos caras máis grandes e probablemente nunca se tería desenvolvido un cerebro tan grande como o noso.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

"Épica". Non se lle ocorreu un adxectivo mellor á NASA para describir a última imaxe obtida polo satélite Deep Space Climate Observatory (DSCOVR). Trátase dunha serie de fotografías única, xa que se pode apreciar completamente iluminada a cara oculta da Lúa, a zona que nunca se pode observar dende a Terra.

A escena fotografouse grazas á Cámara de Imaxes Policromáticas da Terra (EPIC) de catro megapixeis CCD instalada no satélite (DSCOVR) que orbita a máis dun millón de quilómetros da Terra. Estas incribles imaxes foron tomadas o pasado 16 de xullo durante un intervalo de case catro horas. Nese instante a Lúa «sobrevoaba» o Océano Pacífico preto de América do Norte. Pódese apreciar o Polo Norte na parte superior esquerda da imaxe, o que reflicte a inclinación orbital da Terra dende o punto de vista do satélite.

O equipo formado por este satélite e a cámara EPIC está constantemente observando a parte iluminada da Terra acompañándoa no seu movemento de rotación, de tal maneira que os científicos poden controlar o ozono, a vexetación, a altura das nubes e os aerosois na atmosfera. Deste modo, o sistema ofrecerá aos científicos unha serie de imaxes que lles permitirán estudar as variacións destes niveis ao longo de todo o día.

A sonda automática soviética Lúa 3 fotografouna por primeira vez o día 7 de outubro de 1959. Por certo a imaxe non era tan nítida.

FONTE: Xornal abc/ciencia

A illa de Tanna está entre as máis fértiles de Vanuatu, no océano Pacífico Sur (Oceanía) e nela habitan tribos melanésicas de cultura ancestral. Neste vídeo de Shaun O’Callaghan pódese contemplar o volcán Yasur en plena acción.

FONTE: Revista Consumer

Esta gravación difundida pola NASA hai xa algúns meses podería ser digna de horas de debate na mesa de Cuarto Milenio. As imaxes falan por si soas: un estraño obxecto voador non identificado foi captado polas cámaras da Estación Espacial Internacional nun vídeo publicado pola administración estadounidense. Pero nesta ocasión, á organización resultaralle un pouco máis complicado facer crer que se trata de lixo espacial.

O usuario de Youtube Streetcap1, experto en temas conspiratorios e avistamentos de ovnis, volveu a cargar contra a NASA, recollendo na súa canle un novo vídeo no que se avista un destes estraños obxectos espaciais: “Durante un período no que a cámara se move uns dous minutos, a NASA captou un obxecto distante en cor ouro e rosa... necesitamos, para empezar, que as cámaras da Estación Espacial Internacional empezan a investigar o exterior e a NASA deixe de tratar á humanidade como a nenos”.

As polémicas imaxes incendiaron a rede e moitas páxinas expertas no fenómeno ovni non dubidaron á hora de afirmar que se trata dun novo avistamento real que supón un novo contacto con vida extraterrestre, tal e como informa o xornal británico Daily Express. Algúns tamén acusaron a Streetcap1 de intentar enganar á xente con material falso, pero el sostén que a súa gravación provén directamente da emisión realizada pola axencia estadounidense.

O editor da revista UFO e buscador de vida extraterrestre decidiu seguir cargando contra a NASA, afirmando en ton irónico que lle encanta como a cámara da ISS vira casualmente á dereita, enfoca ao OVNI e despois continúa o seu camiño coma se nada. Dubida que os tripulantes da Estación Espacial Internacional e os seus responsables descoñezan a existencia doutro tipo de vida máis aló da terreal. “Eles están no espazo profundo e aprecian continuamente a terra e todo o que a rodea, como poderían non ter visto o obxecto luminoso? Claro que o fixeron, simplemente non queren que a xente os vexa”.

O vídeo xa superou as 50.000 visitas e moitos usuarios non puideron resistirse a expresar as súas opinións sobre o posible avistamento.

A polémica está servida!

FONTE: Xornal La Voz de Galicia/Sociedade

Roubo de móbiles / Imaxe: comunidad.orange.es

En España existen 56 millóns de liñas de teléfono móbil e, de acordo cunha estatística recollida pola Secretaría de Estado de Seguridade, durante o último ano producíronse case 280.000 denuncias por roubos destes dispositivos. Isto equivale a un furto cada dous minutos.

A isto hai que sumar que hoxe en día o smartphone é moito máis que un simple teléfono. Nel gárdase todo tipo de datos persoais, de acceso ao correo electrónico e aos perfís de redes sociais, contrasinais, contas bancarias... En resumo, case toda a vida de cada persoa está nun destes dispositivos, polo que perdelo ou sufrir o seu roubo é unha gran faena.

Por fortuna, os dous sistemas operativos de móbil máis importantes do mercado, iOS de Apple e Android de Google, implementar medidas de seguridade nas súas opcións de configuración para minimizar o impacto que poida ter a perda ou roubo do smartphone.

Como recupero un móbil Android roubado ou perdido?

Os dispostivos Android contan cun servizo que posibilita localizar os móbiles e eliminar a información contida neles de forma remota. É o chamado Android Device Manager ou administrador de dispositivos.Para configurar este servizo no dispositivo Android, hai que seguir os seguintes pasos:

1. Ir ao menú de "Axustes" e tocar en "Seguridade".

2. Dar en "Administradores de dispositivos".

3. E seleccionar a opción "Administrador de dispositivos" para activala. Esta función permitirá diferentes opcións de seguridade, como localizar o dispositivo, cambiar o contrasinal de bloqueo de pantalla ou borrar todos os datos.

A partir dese momento, o teléfono poderá ser localizado a través da web de Administrador de dispositivos Android, en calquera navegador web. Dende este site poderase ver cal é a última situación coñecida do móbil e a súa última conexión, así como facelo soar, bloquealo ou eliminar os datos.

Como recupero o iPhone ou iPad perdido ou roubado?

Os dispositivos de Apple tamén teñen un sistema similar, que funciona en combinación coa app Buscar o meu iPhone. Para configuralo, débense seguir os pasos descritos a continuación:

1. Ir ao menú "Axustes" > "iCloud".

2. Introducir os datos do IDE de Apple.

3. Deslizarse pola pantalla ata que ver a opción "Buscar o meu iPhone" e entrar nela para activala.

4. A continuación, hai que descargar a app Buscar o meu iPhone dende a App Store e configurala tamén cos datos do IDE de Apple.

A partir dese momento, poderase localizar o iPhone ou iPad dende calquera navegador web, usando a páxina de iCloud e os datos de IDE de Apple. Facendo clic no punto que marca a situación do dispositivo, poderase facelo soar, borrar os datos ou poñelo en modo "perdido". O modo "perdido" do iPhone bloquea o dispositivo para que outras persoas non teñan acceso á información privada. Ademais, permite mostrar unha mensaxe personalizada (explicando que se perdeu o dispositivo, por exemplo) e un teléfono alternativo de contacto na pantalla de bloqueo. Mentres estea no modo "perdido", o iPhone ou iPad non mostrará alertas nin emitirá sons ao recibir chamadas, mensaxes ou notificacións.

FONTE: Revista Consumer

“O paxaro palestino” / Mohamed Shebl

A revista "BMC Ecology" elixe as mellores fotografias que mostran a beleza e fraxilidade da biodiversidade da Terra. Nesta edición 2015 a gañadora é: “O paxaro palestino”. Nela unha Suimanga palestina apañándollas para esquivar as afiadas espiñas desta Echinops spinosissimus, cuxo nome o di todo, e chegar ata as súas flores. Para o xurado, esta bela imaxe mostra toda a grandeza da vida e é unha metáfora de como, a pesar de todo, sae adiante.

se queres coñecer o resto de fotografías seleccionadas preme AQUÍ.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Xaqueca / Imaxe:abcblogs.abc.es

Este vocábulo non figura rexistrado no dicionario da RAE ata 1817, a pesar de que a xaqueca constitúe un padecemento universal, "que está connosco dende sempre", como aseguran os neurólogos. 

Non obstante, documéntase o uso desta palabra en datas moi anteriores nas formas axaqueca e xaqueca, caso do Lapidario (1271-1279), de Alfonso X o Sabio, que reza o seguinte: "A dor que se faze na media cabeça, a que chaman en arábico xaqueca,". Así é, do árabe saqqah adoptamos a palabra que aquí nos atinxe, cuxo significado "metade" ou "lado" define perfectamente a realidade desa dor, que adoita localizarse nun lado do encéfalo, segundo os neurólogos.

Pero a idea de que se trata dunha molestia que afecta parcialmente á nosa cabeza tamén está presente en xaqueca, que aparece case un século máis tarde no dicionario académico. Esta voz procede do termo médico de orixe latino hemicrania, que á súa vez deriva do grego hmikrní ou, o que é o mesmo, "metade do cranio".

FONTE: Revista Muy Interesante

Este vídeo, de Alte Vedut, fainos sobrevoar algunhas das zonas máis belas de Namibia, no continente africano. Trátase dun dos máis vistos na comunidade Dronestagram, onde se reúnen gran cantidade imaxes e vídeos gravados con drones en todo o mundo.

FONTE: Revista Consumer

Recreación artística ol planeta extrasolar 51 Eridani b /Danielle Futselaar & Franck Marchis, SETI Institute 

Cando os dinosauros se extinguiron, hai uns 65 millóns de anos, o planeta 51 Eridani b aínda non existía. Este mundo situado fóra do noso Sistema Solar acaba de ser descuberto utilizando o instrumento , que foi instalado no telescopio South Gemini de Chile o ano pasado. E segundo calculan os astrónomos, naceu hai só 20 millóns de anos. Que no reloxo cósmico é moi pouco tempo.

Segundo sosteñen os seus descubridores nunha investigación publicada na semana pasada na revista Science, as súas características recordan a como debía ser Xúpiter na súa xuventude, polo que esperan que o seu estudo contribúa a saber máis sobre como se formou o noso sistema solar. E é que unha das melloras formas de entender como o noso sistema evolucionou é observar outros sistemas planetarios que se encontran nas primeiras etapas de formación.

51 Eridani b é un millón de veces máis débil que a súa estrela (51Eridani). A súa masa é aproximadamente o dobre que a de Xúpiter, o que representaría a metade ou menos da masa que teñen os planetas novos que foron localizados ata agora con instrumentos terrestres. 

Tamén é un dos máis fríos dos que foron localizados, aínda que en comparación co noso é un inferno: A súa temperatura é de 430º C, así que é moi cálido para o que estamos afeitos na Terra. Non obstante, é moito máis frío que a maior parte dos planetas parecidos a Xúpiter que os astrónomos localizaron arredor doutras estrelas, e cuxa temperatura é duns 1.700º C. O Noso Xúpiter ten uns -143 º, así que Eri b está no medio".

Polo que respecta á posibilidade de que 51 Eridani b poida albergar algún tipo de vida, os investigadores  cren que é "bastante improbable", aínda que afirma que non dispoñen de ningún dato que lles permita afirmar tanto que non hai vida coma que a hai: "51 Eri b é un xigante gasoso moi parecido ao noso Xúpiter, así que non ten unha superficie sólida ou un océano, e os astrónomos cren que isto sería necesario para que puidese albergar algunha forma de vida. Tamén é moi novo, só ten 20 millóns de anos. A vida na Terra tardou 1.000 millóns de anos en aparecer dende que se formou. Pero é posible que 51 Eri b teña lúas, ou que estas se estean a formar na actualidade, que sexan moi parecidas aos satélites de Xúpiter e que poderían chegar a ser lugares adecuados para que se dese a vida. Estas lúas hipotéticas estarían demasiado lonxe da estrela 51 Ericomo para ter auga líquida na súa superficie, pero se recibisen a calor das mareas de 51 Eri b e tivesen auga líquida en océanos subterráneos baixo a súa superficie xeada, podería formarse a vida".

Non obstante, a investigación subliña que esta teoría son "especulacións" súas baseadas no que sabemos dos planetas xigantes do noso propio sistema solar, pero aínda non dispoñen de ningún dato que suxira que podería haber vida.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Colección de tesoiras que se utilizan nun hogar do sécuño XXI / Becky Stern

Hoxe existen en todas as formas e tamaños, para zurdos e mesmo para manexar cos pés. Están presentes na mitoloxía e na superstición: Átropos, a Moira, utilizábaas para cortar o fío da vida dos mortais, e nalgunhas culturas coidase que regalalas trae mala sorte. Hai quen nunca as deixaría abertas; pero o que talvez moitos ignoran é que, ao cortar as uñas ou abrir un paquete, están a facer uso dunha das tecnoloxías máis antigas inventadas polo ser humano; tanto que a súa verdadeira orixe, en palabras do químico e historiador da tecnoloxía Aaron N. Shugar, da Universidade Estatal de Nova York en Búfalo (EE. UU.), "parece estar perdido no veo da historia".

De feito, infinidade de recensións sobre a orixe das tesoiras están equivocadas: non foron inventadas por Leonardo dá Vinci, xa que historicamente aparecen en tempos moi anteriores ao xenio florentino. Pero segundo os expertos, tampouco existen probas de que xurdisen no antigo Exipto cara ao ano 1500 antes da nosa era, como sosteñen moitas webs populares e mesmo a Wikipedia.

Antes de adoptar a súa forma actual, as tesoiras naceron como pequenas cisallas, unha soa peza de bronce en forma de U con ambos os dous extremos afiados para cortar coa presión da man. Segundo a arqueóloga téxtil Gillian Vogelsang-Eastwood, "as tesoiras non se desenvolveron ata aproximadamente o século I d. C., e non hai probas para suxerir que os antigos exipcios as utilizaban. De forma similar, as cisallas non apareceron en Exipto ata o período Tolemaico [desde o 305 a. C.], ou posiblemente incluso o período romano”.

Tesoiras (séculos III-I a.C) atopadas no oppidum de Manching (Alemania)/Andreas Franzkowiak

Vogelsang-Eastwood apóiase nos estudos do eminente exiptólogo da era vitoriana Sir Flinders Petrie, quen en 1918 escribía na revista Scientific American: "O mundo arranxouse sen cisallas durante moitas eras, cortándose a tea cun coitelo de folla redondeada. Cara ao 400 a. C. o xenio mecánico de Italia inventou as cisallas, que en dous ou tres séculos máis se axustaron aos dedos, e así comezaron as tesoiras". Non obstante, investigacións máis recentes atribúenlles unha orixe anterior; pero non en Exipto, senón en Oriente Próximo. O traballo publicado en 1995 polo arqueólogo francés Jean-Claude Margueron na revista The Biblical Archaeologist incluía as tesoiras entre os obxectos achados na antiga cidade de Emar (hoxe en Sirya), datados no século XIV antes da nosa era. Pola súa banda,Shugar apunta que unhas cisallas de ferro aparecían mencionadas por primeira vez nunha taboíña de arxila neobabilónica do século VI a. C.: "Así, parece que as cisallas, dalgunha forma, puideron orixinarse no Oriente Próximo, pero os autores non teñen coñecemento de obxectos arqueolóxicos existentes".

A forma actual, dúas pezas unidas por un parafuso, apareceu en Roma no primeiro século da nosa era, e pouco despois empeza a documentarse a súa presenza en todo o mundo, dende occidente ata China. Segundo o libro de Wiss, unha das primeiras referencias escritas corresponde a San Isidoro de Sevilla, no século VI, que describía as tesoiras de follas cruzadas cun pivote central como instrumentos do barbeiro e o xastre. Durante a Idade Media e en épocas posteriores eran obxectos de artesanía fina que unían á súa utilidade unha factura preciosista: as hastas moldeábanse con formas de animais, de castelos ou mesmo de pernas de muller, asJambes deas Princesses que, segundo o libro de Wiss, facían estrago na Francia do século XVIII.

Pasaron moitos anos dende que Jacob Wiss, fundador da casa que leva o seu nome, utilizara un can San Bernardo correndo nunha roda para mover a súa maquinaria. Hoxe ao aceiro uníronse a outros materiais como o titanio ou o carburo de tungsteno, e a fabricación de tesoiras automatizouse. Pero hai algo que non cambiou: as tesoiras seguen manexándose hoxe exactamente igual que hai case 2.000 anos. Cando as utilizamos, estamos a practicar un xesto que a humanidade leva repetindo case dende que existe a historia.

FONTE: Javier Yañes/Xornal El País

A "Montsechia vidalii" só se atopou en varias zonas de España e, en menor medida, en Italia / David Dilcher

Hai 130 millóns de anos, a Serra do Montsec, en Lleida, e a Serra de Cuenca eran terras baixas con abundantes lagos de auga doce. Neles desenvolvéronse as que, segundo un novo estudo, serían as primeiras plantas florais ou anxiospermas. Non tiñan as flores máis vistosas nin o aroma máis embriagador, pero con elas o planeta empezou a encherse de cores. O seu nome? Montsechia vidalii.

Os primeiros exemplares fosilizados da Montsechia foron encontrados hai máis de 200 anos no Montsec, de aí o seu nome. Pero, en todo este tempo, a ciencia dándolle voltas. Que se non era unha planta, que se era unha especie de lique, que se un mofo ou unha parente afastada dos piñeiros. Non obstante, tras un traballo moi laborioso e usando a última tecnoloxía en microscopios, un grupo de investigadores estadounidenses, franceses e españois determinou que a Montsechia é a primeira anxiosperma ou plantas con flores do rexistro fósil.

"A Montsechia é a anxiosperma máis antiga encontrada no rexistro fósil que coñecemos polas súas partes vexetativa (talos e follas) e reproductora (froitos e sementes)", di un dos investigadores. Usando uns 1.000 fósiles tanto do Montsec coma do depósito de Las Hoyas (Cuenca), os investigadores dataron os exemplares situándoos no Barremiense, idade do período Cretácico, hai entre 130 e 125 millóns de anos.

Millón de anos abaixo ou arriba, a idade da Montsechia xa fora establecida. Pero non estaba tan claro o seu carácter de anxiosperma. Hoxe, este tipo de plantas son as que dominan o manto vexetal terrestre, tanto que Charles Darwin definiu a súa explosiva propagación como un "misterio abominable". Para ser unha anxiosperma, unha planta ten que estar organizada en talos e follas e ser vascular (ten células vexetais). Ademais, debe producir semente (espermatofita). Pero o que as remata de definir é o imbricar sistema de reprodución que é a flor, formado por sépalos, pétalos, estame ou carpelos.

"A xente pensa nas flores como cousas de gran tamaño e variadas cores de pétalos, estames e carpelos", comenta un dos investigadores Pero, para un botánico, "a flor é un órgano reprodutor polo menos cun carpelo ou cun estame. Neste sentido, Montsechia cumpre o requisito de ter carpelo, engade. E esta folla feminina pechada sobre si mesma é a que esconde o óvulo. Describiuse que a evolución da flor pasou por unha etapa sen sépalos, sen pétalos e sen nectarios. Ese é o estado que observamos en Montsechia. Así que si, Montsechia é a planta con flores máis antiga coñecida ata agora.

Para descubrir as sementes desta planta, os investigadores tiveron que separar os fosilizados talos e follas da pedra usando minúsculas gotas de ácido clorhídrico. A cutícula, ou pel vexetal, obtívose aplicando unha mestura de ácido nítrico e clorato potásico. Tal e como explican na revista PNAS, as mostras foron, ao final, pasadas polo microscopio electrónico.

Ademais da súa datación no Barremiense, o que fai a esta planta coetánea de dinosauros como o iguanodon, os investigadores puideron confirmar o carácter subacuático da Montsechia. Tamén comprobaron que non tiña raíces, aínda que pasase a súa vida pegada ao fondo do lago. Tampouco encontraron pole, pero a Montsechia ben podería recorrer á hidrofilia, usando a auga como medio polinizador, como outras flores usan o aire ou insectos. Todo isto relaciónaa coas ceratofiláceas, unhas anxiospermas primitivas das que aínda quedan algunhas especies no planeta, como o milfollas de auga ou cola de raposo, moi usadas nos acuarios caseiros.

                Esta recreación amosa os talos da "Montsechia", á dereita e un detalle das súas follas e sementes, á esquerda / Oscar Sanisidro

Para un dos coautores do estudo, se a súa hipótese que vincula á Montsechia co milfollas de auga é certa, "debían de ter unhas flores moi pequenas". E engade: "non serían vistosas, tiñan órganos sexuais pero sen o atractivo das flores actuais". A obra da selección natural encargaríase no futuro de multiplicar as cores, as formas e os aromas, para promover a polinización que antes facilitaba a auga.

A ollos dun profano as flores da Montsechia poderían ser ata vulgares. Pero esas flores vulgares encontradas na serra conquense e os montes ilerdenses poderían obrigar a reescribir a historia das plantas neste planeta. Aínda que non hai rexistros fósiles dos seus antecesores, a recente secuenciación do xenoma da Amborella trichopoda, un arbusto terrestre endémico de Nova Caledonia, colocábaa como a sucesora da anxiosperma máis primitiva, algo así como a nai de todas as flores. En paralelo, as Nymphaeales (nenúfares) máis antigas datan de hai 115 millóns de anos. E a Montsechia é acuática e moi anterior aos nenúfares.

Como di outro dos coautores, isto implica "ou un desenvolvemento/adaptación máis temperán das anxiospermas ao ambiente acuático ou unha filogenia diferente das anxiospermas, onde a rama Ceratophyllum, incluíndo Montsechia, tería un papel máis primixenio".

FONTE: Miguel Aandel Criado/Xornal El País/Ciencia

Lúa Chea / Imaxe: curiosidades.batanga.com

A presenza de neon na atmosfera do noso satélite, a Lúa, leva especulándose dende hai décadas. Agora, un equipo de científicos da NASA puido confirmar, grazas aos datos da sonda LADEE (Lunar Atmosphere and Dust Environment Explorer) a existencia deste gas tan utilizado na Terra. O achado foi publicado na revista Geophysical Research Letters.

A sonda espacial LADEE, grazas ao instrumento NMS (Neutral Mass Spectrometer) da nave, confirmou que a exosfera da Lúa está composta principalmente de neon, helio e argon e a súa abundancia relativa depende da hora do día no noso satélite con picos de neon ás 04.00 am e de argon ao amañecer, por exemplo.

E é que a atmosfera da Lúa é moi delgada (razón pola que sempre estudamos que non tiña atmosfera) e os seus átomos rara vez colisionan e o efecto das naves espaciais que transitan pola controrna podería cambiar doadamente a súa composición.

A sonda espacial foi enviada intencionalmente contra a superficie lunar, impactando a lúa en abril de 2014 debido ao esgotamento do seu combustible. A día de hoxe, aínda se estudan todos os datos que a misión remitiu á Terra.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

Viñeta de Tira y afloja (Pablo García-debuxante e Rogelio Román-guionista), publicada hoxe no xornal Faro de Vigo, referíndose á demisión do primeiro ministro grego Alexis Tsipras e o pasamento da popular artista española Lina Morgan.

Nunca unha viñeta foi tal dual e real!

A Volta a España 2015 comeza hoxe, sábado 22 de agosto, e rematará o domingo 13 de setembro de 2015. Contará con 21 etapas, cun percorrido total de ao redor de 3.357,1 quilómetros.

Un total de 22 equipos con 198 ciclistas sairán de Porto Banús, en Málaga, e loitarán polo prezado maillot vermello na chegada a Madrid.

Esta 70 edición, non pasará por Galicia, sendo a etapa máis próxima a número 16, o luns 7 de setembro, en Asturias, entre Luarca e a Ermida de Alba. Quirós.

Se queres estar ao día nesta proba, sobre percorridos, clasificacións..., só tes que premer AQUÍ.

Dierentes horarios no mundo / multiclock.softonic.com

Un fuso horario é unha das 24 áreas imaxinarias nas que se divide a Terra con respecto ao meridiano que se toma de referencia, o de Greenwich ,ou meridiano cero, situado en Londres, chamado tamén Tempo Universal Coordinado (UTC).

Polo tanto, cada 15º ao Leste é unha hora máis e cada 15º ao Oeste é unha hora menos. Todas as rexións que se encontran nun mesmo meridiano teñen un horario similar, e estas franxas establécense de norte a sur.

Por que entón España e Portugal que están no memo fuso horario temos horas distintas? Pois moi sinxelo, Franco adiantou unha hora os reloxos españois para estar en sintonía coa hora de Alemaña, polo que ata 1940 os reloxos de España marcaban unha hora menos que a actual e viviran acordes ao horario do meridiano cero. Por este motivo os españois temos unha hora máis que Portugal estando no mesmo fuso horario. España vai unha hora por diante do tempo solar en inverno e dúas horas durante o verán. Ademais, somos os únicos europeos que vivimos coa hora desaxustada con respecto ás horas de luz e de escuridade.

E Canarias? Eles si que teñen a hora de Portugal e Londres! A razón, un Real Decreto do 11 de febreiro de 1922 no que se estableceu que o servizo dos gobernos civil e militar, tribunais, correos, telégrafos, liñas de vapores e demais transportes e oficinas públicas se regulasen conforme ao tempo solar medio correspondente ao seu fuso horario, ou sexa, cunha hora de atraso en relación coa penínsular.

Non merecería unha modificación xa?

FONTE: Xornal abc/ciencia

Stu Gibson recompila neste vídeo algúns dos mellores lugares do mundo para facer surf. Belas postas de sol, golfiños xogando ou unha balea azul son parte da diversión que fai aínda máis atractivo este deporte.

FONTE: Revista Consumer

Recreación dun asteroide apoximándose á Terra / Imaxe:diariovasco.com

Os rumores fixéronse tan fortes que a NASA tivo que saír a desmentilos. Segundo numerosas publicacións web, un asteroide impactará a Terra, preto de Puerto Rico, nalgún momento entre o 15 e o 28 do próximo mes de setembro de 2015, levando a destrución ás costas dos Estados Unidos e o Golfo de México, así como a América Central e do Sur.

“Non hai ningunha base científica, nin un chisco de evidencia, de que un asteroide ou calquera outro obxecto celeste vaia impactar contra a Terra nesas datas”, manifestou o xerente da oficina de Obxectos Próximos á Terra da NASA no Laboratorio de Propulsión a Chorro en Pasadena, California.

De feito, as observacións deste programa indican que non houbo asteroides ou cometas observados que puidesen afectar á Terra en ningún momento no futuro previsible. Todos os asteroides potencialmente perigosos teñen unha probabilidade de menos do 0,01% de impactar a Terra nos próximos 100 anos.

A oficina de obxectos próximos á Terra no JPL é un grupo clave involucrado coa colaboración internacional de astrónomos e científicos que vixían no ceo cos seus telescopios, en busca de asteroides que poderían facer dano ao noso planeta e predicir as súas traxectorias a través do espazo para o próximo futuro. Se houbese algunha observación sobre calquera cousa que se dirixise ao noso planeta, saberíase.

“Se houbese calquera obxecto o suficientemente grande como para facer ese tipo de destrución en setembro, teriamos visto algo xa”, declarou.

Segundo manifestou tamén, non é a primeira vez que se fixo unha “salvaxe afirmación sen fundamento” de que un obxecto celeste está a punto de impactar a Terra, “e por desgraza, probablemente non será a última".

En 2011 houbo rumores sobre o chamado “día do xuízo final” do cometa Elenin, que nunca formulou ningún perigo de danar á Terra e se dividiu nunha corrente de refugallos pequenos no espazo. Logo estaban as afirmacións de Internet que rodean o final do calendario maia o 21 de decembro de 2012, insistindo en que o mundo remataría cun grande impacto dun asteroide.

Este mesmo ano, díxose que os asteroides 2004 BL86 e 2014 YB35 tiñan perigosas traxectorias próximas á Terra, pero os seus sobrevoos próximos ao noso planeta en xaneiro e marzo foron sen incidentes, como dixo a NASA que o farían.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Aquí tedes un sinxelo experimento de cociña para pelar de forma fácil e rápida patacas cocidas.

Unha boa aplicación para cando facemos polbo cocido con patacas.

Cinco sentidos tradicionais / Imaxe:redinnova.com

Á parte dos cinco sentidos tradicionais que xa catalogou Aristóteles, temos uns cantos máis: entre 9 e 20, dependendo da definición que usemos. Estes inclúen a propiocepción, que nos permite saber onde están as diferentes partes do noso corpo, os sensores de temperatura (termocepción), da dor (nocicepción) e mesmo o sentido do equilibrio. Algúns apuntan que o máis doado é dividilos en tres grupos: mecánicos (tacto, oído e propiocepción), químicos (gusto, olfacto e os sentidos internos) e a luz.

FONTE: Xornal El País/Verne

Un quitinozoo fósil malformado do xénero Ancyrochitina (esquerda) xunto a un conxénere normal. Ambos os dous extraídos en Libia e datados en 415 millóns de anos atrás.

A vida é extraordinariamente pertinaz. Xurdiu pronto na historia do planeta (hai máis de 3.500 millóns de anos, un cuarto da idade do universo) e aquí seguimos malia os inmensos escollos que supón ese lapso de tempo. Pero a gran cadea do ser que conduce ata nós perigou gravemente cinco veces dende que xurdimos os animais hai 600 millóns de anos: nas Big Five, as cinco extincións masivas da historia do planeta. É crucial comprender as súas causas. A segunda das cinco grandes, a brutal extinción ordovícico/silúrico, debeuse ao derrubamento do nivel de osíxeno nos océanos, segundo revela unha investigación internacional. Bo é sabelo.

Segundo esta investigación esa causa esencial da extinción masiva do ordovícico/silúrico (O/S, para abreviar) merece unha mención á parte. Foron os monstros en que se converteran os individuos que formaban o plancto na época os que os conduciron ao seu descubrimento.

O plancto fósil datado daquela época mostra as malformacións típicas do plancto actual alí onde o mar se contaminou de metais tóxicos, algo que por desgracia non é tan infrecuente nos nosos días. Iso quere dicir que a segunda extinción masiva da historia planetaria, a que marca o fin do ordovícico e o principio do silúrico, hai 420 millóns de anos, foi causada probablemente pola escaseza de osíxeno e o conseguinte exceso de metais tóxicos nos océanos. Ata agora atribuíase a unha glaciación. Cuxa existencia ninguén dubida, por outra parte.

Pero, se a extinción masiva O/S debeuse ao derrubamento do osíxeno nos océanos (anoxia), a que se debeu o derrubamento de osíxeno nos océanos? "Hai moitas ideas sobre os procesos terrestres que puideron disparar unha anoxia global", responde un dos autores da investigación. "Moitas delas implican un incremento da produción primaria". Iso é o uso directo da enerxía solar para sintetizar corpos de plantas, ou a transformación da luz en materia biolóxica. Execútano as algas e as plantas, e os demais beneficiámonos comendo ás algas, as plantas e a calquera animal que comese antes as algas e as plantas. Todos os animais somos parasitos planetarios, polo menos nese sentido.

"Empezamos a considerar que a anoxia e o conseguinte incremento de metais tóxicos poderían ter resultado nunha retroalimentación (retroacción) positiva que puido contribuír a propagar a anoxia polos océanos; non obstante, entender de todo estes sucesos vai requirir unha colaboración interdisciplinaria continuada, que está en marcha".

A extinción masiva máis famosa é sen dúbida a que extinguiu os dinosauros hai 68 millóns de anos. O seu nome técnico é extinción K/T (o tránsito do cretácico, que se escribe con K en alemán, e o terciario), e non só eliminou aos dinosauros (agás aos que evolucionaron para xerar as aves actuais), senón á maior parte das especies que existían no cretácico. A causa máis popular desta catástrofe foi o impacto dun cometa xigantesco na península do Yucatán, pero tamén estalou en aqueños anos unha orxía horrorosa de actividade volcánica. Por que hai causas múltiples para as extincións, coma se cunha non fose suficiente?

"Estudar os sistemas terrestres implica tratar de entender o xogo de interaccións completas entre todos os elementos do sistema, incluídos os océanos, os sedimentos, a atmosfera e a biosfera; os mecanismos que propoñemos para o paleozoico medio son moi diferentes dos que implican o impacto dun meteorito, como a extinción K/T".

Sairá o sol mañá? Se un tivese que apostar, faría mellor en poñer os seus cartos no lado do si. Pero hai veces, algo así como unha vez cada 100 millóns de anos, en que as cousas xeolóxicas tórcense e as apostas máis sensatas empezan a fallar. Os científicos non saben aínda a que se deben. Pero máis vale que o descubran antes da próxima, non cren?

FONTE: Javier Sampedro/Materia/Xornal El País

A montaña cónica, de 6 km de altura / NASA/JPL-Caltech/UCLA/MPS/DLR/IDA

As vistas máis próximas ata agora do planeta anano Ceres, remitidas pola nave espacial Dawn da NASA, mostran as características do pequeno mundo nun detalle sen precedentes.

Destacan unha alta montaña cónica, e restos de formación de cráteres. A montaña ten 6.000 metros de altura, sitúase no hemisferio sur, e destaca polas súas abas brillantes.

Na súa altitude orbital actual de 1.470 quilómetros, Dawn ten 11 días para capturar e devolver as imaxes de toda a superficie de Ceres. Cada ciclo de 11 días componse de 14 órbitas. Durante os próximos dous meses, a nave sobrevoará a totalidade de Ceres seis veces.

A nave espacial utiliza a súa cámara de encadre para mapear a superficie, o que permite o modelado 3-D. Cada imaxe desta órbita ten unha resolución de 140 metros por pixel, e cobre menos do un por cento da superficie de Ceres.

Ao mesmo tempo, o espectrómetro para mapas visible e infravermello de Dawn está a recoller os datos que darán aos científicos unha mellor comprensión dos minerais que se encontran na superficie de Ceres, informa a NASA.

Os enxeñeiros e os científicos tamén perfeccionan as súas medicións de campo de gravidade de Ceres, que axudarán planificar os próximos movementos da sonda Dawn. A finais de outubro, a nave comezará a moverse en espiral cara a esta órbita final, a unha altitude de 375 quilómetros.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Hoxe ímosvos ensinar un sinxelo invento caseiro para triunfar nas festas que fagades: unha bóla de discoteca caseira. Soamente necesitarás uns CD’s vellos e un pouquiño de paciencia.

Unha forma de reciclar CD’s.

O mes de agosto remata e SETEMBRO chega: EXAMEEEEESSSSS!

É unha segunda oportunidade para superar esas materias que impiden pasar ao curso seguinte.

Que aínda non sabes, ou non lembras, a que hora e en que aula tes mañá ou os próximos días os exames?

Aquí tes a solución, preme AQUÍ. 

Boa sorte!

A gala dos Premios MTV Video Music Awards, máis coñecidos como os galardóns da MTV, que se celebrou no escenario do teatro Microsoft dos Ánxeles, tivo unha triunfadora que non pillou a ninguén por sorpresa: Taylor Swift (Taylor Alison Swift-Reading-Pensilvania-EEUU,1989)

A cantante de 25 anos levouse o galardón ao vídeo do ano, con "Bad Blood", ademais do de mellor vídeo pop con "Blank Space" e o de mellor vídeo feminino.

Precisamente na parte superior tedes un dos vídeos gañadores: "Blank Space" .

Parabéns!