vgomez

Chuvia de meteoros de xullo: Delta Aquáridas / Imaxe: dhfinformaciones.blogspot.com

Lúa Chea: 2 de xullo

Afelio (distancia máxima da Terra ao Sol:152.093.527km): 4 de xullo

Cuarto Minguante: 8 de xullo

Lúa Nova: 16 de xullo

Cuarto Crecente: 24 de xullo

Lúa Chea: 31 de xullo

Chuvia de Meteoros:Delta Aquáridas, do 12 de xullo ao 19 de agosto, con máximo o día 28. Perseidas, do 17 de xullo ao 34 de agosto, con máximo o 12 de agosto.

Estes son os libros de texto, da miña materia, para o próximo curso escolar 2015-2016.  No refrente a 1º ESO, debido á implantación da LOMCE, prodúcese unha modificación do curriculo con respecto ao curso anterior, polo que hai que poñer un libro novo, sendo este o primeiro que vedes na imaxe superior: BIOLOXÍA E XEOLOXÍA ESO 1, da Editorial ANAYA, en lingua galega e co ISBM: 978-84-678-5181-6.

No caso de 2º ESO, ao non ter aplicación da nova lei (que será no curso 2016-2017, pasándose a chamar Física e Química), mantense o libro do ano pasado, o que vedes na parte dereita da imaxe superior: CIENCIAS DA NATUREZA 2 EDUCACIÓN SECUNDARIA, da Editorial ANAYA, en lingua galega e co ISBN: 978-84-678-2376-9.

Recreación do sistema binario V404 Cygni. A estrela compañeira (en vermello), o disco de material (morado) en torno ao burato negro e o chorro vertical que mostra o material expulsado / ESA

A 8.000 anos luz da Terra, na cosntelación do Cisne, un burato negro está devorando á súa estrela máis próxima con gran violencia. O proceso, que foi detectado a mediados de xuño, está a ser seguido por primeira vez con precisión por astrónomos de todo o mundo a través de telescopios espaciais e observatorios terrestres. O Gran Telescopio de Canarias (GTC) está a liderar as observacións deste sistema binario (formado por un burato negro e unha estrela) denominado V404 Cygni.

Este voraz burato negro, descuberto polos astrónomos en 1989, espertou tras 26 anos de inactividade. E é que dende aquel ano, cando foi observado polo satélite xaponés de raios X Ginga e os seus instrumentos a bordo da Estación Espacial Internacional (ISS), este sistema non se mostraba tan brillante e activo como na actualidade.

A alerta deuna o pasado 15 de xuño o satélite Swift da NASA, que foi o primeiro en detectar un repentino estalido de raios gamma na zona do ceo na que se encontra este burato negro. Pouco despois, dende o módulo xaponés da ISS observáronse labaradas de raios X na mesma parte do ceo. Telescopios de todo o mundo apuntan agora a esa rexión do ceo para observar como o burato negro vai engulindo vorazmente materia procedente da estrela.

Apenas se confirmou o fenómeno, o Gran Telescopio CANARIAS activou o que denominan un Target of Opportunity, unhas observacións que se reservan para eventos astronómicos extraordinarios. Dende a noite do 17 de xuño están a ser testemuñas de como se comporta este sistema binario composto polo burato negro e a estrela.

Os científicos cren que a erupción durará varios meses, como aconteceu na anterior ocasión. Tamén pensan que este burato negro entra en actividade periodicamente, cada cuarto de século aproximadamente. Así suxíreno as placas históricas de finais dos anos 30 e finais dos anos 50 nas que antigamente se plasmaban as observacións astronómicas dos telescopios e que reflicten un abrillantamento na rexión do ceo na que está este sistema.

FONTE: Xornal El Nundo/Ciencia

Terceira entrega da s erie de impresionantes vídeos de natureza  gravados con drones en España e outras partes do mundo, adicada neste caso ás PAISAXES XEADOS EN ALASKA .

Diversas covas de xeo natural creáronse dentro das terras nevadas de Alaska, que adoitan visitarse polos turistas. Se o espectáculo a pé de terra é impresionante, aínda o é máis coa visión aérea da produtora Fireflight Films.

FONTE: Revista Consumer

O cempés Hades, a máis dun quilómetro baixo os nosos pés / J. Bedek

Un equipo internacional de investigadores descubriu un cempés vivindo á incrible profundidade de 1.100 metros, con diferenza o animal máis “profundo” deste tipo xamais atopado. A criatura foi achada por membros da Sociedade Bioespeleológica Croata en tres covas diferentes do montes Velebit, en Croacia. A nova especie, cuxo hábitat atópase a máis dun km. baixo o subsolo, foi chamada Geophilus hadesi. Hades é o deus do inframundo na mitología grega. O achado acábase de publicar na revista ZooKeys.

Axexando desde as escuras bóvedas dalgunhas das covas máis profundas do mundo, o nome de Hades elixido para este ciempiés tamén serve para emparejarlo con outro parente subterráneo, Perséfone, a raíña do inframundo e outra clase de cempés subterráneo.

Os cempés son carnívoros que se alimentan dando caza a outros invertebrados. Son habitantes comúns de moitas covas, pero os membros desta orde particular, chamado dos xeofilomorfos, só moi raramente buscan acubillo nalgunha delas. De feito, as especies cuxo ciclo vital completo desenvólvese dentro dunha cova son extremadamente raras neste grupo.

Por iso, os cempés Hades e Perséfone son unha excepción á regra. Trátase, en efecto, dos dous únicos cempés xeofilomorfos que se adaptaron a vivir exclusivamente en covas. Por iso levan os nomes dun rei e unha raíña do mundo subterráneo.

Como a maioría dos cavernícolas, o novo cempés mostra unhas caracerísticas que son inusuais entre as súas conxéneres, pero que a miúdo coinciden coas doutros artrópodos que tamén viven en covas. Así, Hades loce unhas antenas moi longas, un tronco segmentado e garras nas patas. Está equipado con mandíbulas poderosas que incorporan glándulas velenosas, e con garras curvas e longas que lle permiten capturar e manter firmemente suxeita á súa presa. Nin que dicir ten que o cempés Hades é un dos principais depredadores que se arrastran na rocosa escuridade da cova.

A nova especie súmase así ás criaturas asombrosas que viven nas covas do Velebit, unha montaña que se estende ao longo de máis de 145 km. e que, no seu conxunto, considérase un punto quente da diversidade subterránea.

Ao igual que Hades, que gobernou sobre o reino das sombras, o novo cempés habita entre un extraordinario número de animais cavernícolas pálidos, algúns coñecidos pola ciencia e moitos outros aínda por descubrir. O achado proba unha vez máis o pouco que sabemos da vida subterránea, e que ata nas zonas mellor estudadas é posible achar animais incribles.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Este termo define á capa do subsolo da codia terrestre que se atopa permanentemente conxelada.

Ten unha idade xeolóxica de máis de 15.000 anos, e agora está en continuo desxeo, proceso polo cal libera á atmosfera moitas toneladas de metano e dióxido de carbono.

Tamén chamado permaconxeamento ou permaxel, o seu estudo serve para rexistrar as temperaturas do planeta nos últimos séculos. Para chegar a coñecelas, os investigadores perforan o seu interior e extraen unha serie de mostras, que achegan información acerca das variacións climáticas.

O permafrost pode dividirse en dúas capas: perxelisolo, que é a máis profunda, e molisol, a máis superficial e que tende máis doadamente a desconxelarse. A maior parte do permafrost encóntrase en Noruega, Siberia, Tibet, Canadá, Alasca e algunhas illas como as Illas Georgias do Sur, situadas no Océano Atlántico sur.

FONTE: Revista Muy Intersante

Hallucigenia sparsa / Imaxe: Revista Muy Interasnte/Ciencia

Medía entre 10 e 50 milímetros, tiña a forma dun pau de hóckey, era delgado como un alfinete, 14 espiñas sobresaían das súas costas e as súas delgadas patas remataban nun par de poutas. Así era esta criatura similar a un verme que viviu hai 508 millóns de anos e de cuxa familia proveñen a maioría dos invertebrados actuais, segundo conclúe o último estudo da Universidade de Cambridge (Reino Unido) e que recolle a revista Nature.

O achado de Hallucigenia sparsa (que viviu durante a explósión cámbrica), como así se chama este animal, foi posible grazas á reconstrución dun grupo de fósiles descubertos na aba dunha montaña do Parque Nacional de Yoho, nas Montañas Rochosas de Canadá nos anos 70. O seu aspecto tan característico provocou confusión na comunidade científica todos estes anos, xa que aínda quedaban dúbidas respecto a onde se situaba exactamente a cabeza ou se as espiñas eran tentáculos.

"Cando puxemos os fósiles no microscopio xa esperabamos encontrar un par de ollos, pero a nosa sorpresa veu cando tamén achamos uns dentes que nos sorrían. Esta dentadura supón unha morfoloxía complexa para unha especie tan antiga. Esperabamos achar unha anatomía máis primitiva", explicase no estudo.

Hallucigenia sparsa está clasificada dentro da familia dos panartrópodos, da que derivan especies como os vermes de veludo e os artrópodos, onde tamén se encontran os arácnidos ou os crustáceos. "Os nosos achados permiten saber que estas especies algunha vez tiveron partes bucais complexas que se foron simplificando: estes grupos perderon os seus dentes a medida que foi avanzando a evolución", aclárase no estudo.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

Deseños de enxeñaria responden ás preguntas biolóxicas / Science

Vista de preto, a cola do cabaliño de mar sáese da norma. É distinta da maioría dos peixes, réptiles ou mamíferos. En vez de ser branda e cilíndrica, é cadrada e está dividida en segmentos en forma de prisma rodeados de placas óseas. O pasado venres, a revista Science dedícalle un artigo á cola cadrada do cabaliño de mar. Resulta que a estrutura do apéndice destes animais ten posibles aplicacións en robótica e enxeñaría, debido a que a súa forma única lle confire máis resistencia á presión e o dano.

Os científicos xeraron un modelo dixital da cola cadrada do cabaliño e outro dunha cilíndrica. A súa intención era a de someter os devanditos modelos a distintas probas de resistencia e mobilidade para entender o porqué da disposición deste órgano e as características mecánicas derivadas dela. O equipo deduciu destes dous modelos que a estrutura cuadrangular non só ofrece máis resistencia a estas forzas, segundo parece como mecanismo de protección de fráxil columna destes peixes, senón que ademais ofrece unha maior superficie de contacto e, polo tanto, resulta ser máis útil como extremidade. Ademais, descubriron que a maior resistencia á torsión e á deformación se debe a pequenas estruturas, como xuntas de desprazamento, que a xeito de raís conducen as forzas ás que se somete a cola.

O estudo fai fincapé nas posibles aplicacións desta estrutura en bioinxeñaría, entendida como a rama da enxeñaría que se ocupa da aplicación tecnolóxica dos sistemas biolóxicos e organismos vivos, para a creación ou modificación de produtos ou procesos para un uso específico. Nesta materia, poderíase aplicar ao desenvolvemento de extremidades e, en xeral, de estruturas máis lixeiras e á vez máis resistentes, concretamente podería supoñer unha excelente achega á hora de desenvolver robots baseados en silicona.

Este novo e apaixonante campo permite que os expertos en ciencias naturais acheguen ideas ao desenvolvemento de novas tecnoloxías, así como que se expliquen enigmas naturais mediante métodos e modelos ata agora propios dos enxeñeiros. Neste sentido, dó hai que recordar outros avances tecnolóxicos importantes baseados en animais como o sonar baseado na orientación e a navegación do morcego ou os exoesqueletos que nos recordan funcionalmente ás estruturas externas dalgúns animais como os crustáceos.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

As cicatrices entrecruzadas que marcan a superficie xeada da lúa Europa de Xúpiter / NASA/JPL/University of Arizona

Europa, o satélite de Xúpiter é un dos principais candidatos a albergar vida dentro do Sistema Solar. Durante moito tempo as súas características cicatrices avermelladas foron un misterio.

Esta imaxe enviada pola nave espacial Galileo da NASA mostra a Europa marcada por profundas feridas vermellas, similares ás veas vibrantes que flúen a través do ollo humano.

A pesar do seu aspecto inquietante, a cicatrices vermellas entrecruzamento Europa son, en realidade, gretas e cristas que marcan débiles liñas dentro da codia de xeo da lúa, destacadas polo inchazo e a caída das mareas debido á atracción gravitatoria de Xúpiter.

A NASA cre que baixo a superficie xeada de Europa hai un enorme océano de auga líquida, e esa auga, ás veces, escapa entre as placas de xeo. A cor avermellada podería deberse precisamente aos depósitos de sal que a auga vai acumulando nas gretas.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Cuarta entrega da s erie de impresionantes vídeos de natureza  gravados con drones en España e outras partes do mundo, adicada neste caso AS CATARATAS DO NIÁGARA.

As cataratas do Niágara, situadas na fronteira dos EUA e Canadá, no estado de Nova York, son unha das máis famosas do mundo. Neste vídeo de Matt Quest pódense observar en toda a súa grandeza dende o aire, así como os arredores desta, cos seus sendeiros e miradoiros.

FONTE: Revista Consumer

A transformación dunha estrela en nebulosa planetaria / NASA/ESA

A enerxía das estrelas non é inesgotable. Tarde ou cedo, en forma tranquila ou explosiva, a vida de cada estrela chega á súa fin. Ninguén viviu o suficiente como para ver nacer e morrer a unha estrela, algo comprensible se se ten en conta que a maioría delas tarda millóns de anos en chegar ao final da súa vida.

Pero agora, un equipo de astrónomos puido observar, por primeira vez e en directo, a agonizante morte dunha estrela de masa similar ao Sol. A evolución destas estrelas de baixa masa é moito máis lenta que a das estrelas de alta masa (as que estoupan como supernovas). De aí que resulte moi complicado saber en que momento se produce esta transformación de estrela en nebulosa planetaria.

Este estudo, publicado na revista The Astrophysical Journal, amosa a transformación en tempo real da estrela IRAS 15103-5754 en nebulosa planetaria.

Este equipo internacional de investigación, observou esta estrela en varias ocasións co interferómetro-raio ATCA2, en Australia. Estas observacións presentan variacións na emisión en ondas de raio da estrela en só 2 anos.

Imaxe de IRAS 15103-5754 en infravermello, observada col telescopio VLT (Very Large Telescope) en Chile.

Esta estrela forma parte dun grupo de 16 obxectos coñecidos co nome de “water fountains” (fontes de auga). Mentres que as estrelas deste grupo aínda non son nebulosas planetarias, unha delas (IRAS 15103-5754) está cambiando de fase e xa empezou o seu camiño cara á morte estelar.

Cando finalmente se produce este fenómeno, toda a materia da estrela volve ao espazo interestelar e ela mesma converterase nunha anana branca. O mesmo final que lle espera ao noso Sol, aínda que pero para iso terán que pasar aínda 5.500 millóns de anos.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Educación e saúde / rednovasalud.com

Cada vez existen máis evidencias de que o benestar e o bo estado físico non dependen só da Sanidade en si mesma, de cantas revisións nos fagamos ao ano, que tratamentos sigamos, ou a que hospital vaiamos, senón de que, en realidade, todo está conectado, e aspectos que a priori poden non parecer estritamente sanitarios, teñen tamén un importante efecto na esperanza de vida das persoas.
Un clásico na Saúde Pública é a teoría que relaciona o nivel educativo dunha persoa co seu estado de saúde: canta máis educación recibise alguén, máis san estará, e isto repercutirá en moitos aspectos da súa vida. Agora, un estudo realizado en Estados Unidos e publicado na revista PLOS ONE pon números a esta teoría, e sinala as mortes que se poden atribuír a un baixo nivel educativo. As cifras resultantes son, canto menos, rechamantes, tanto que os investigadores afirman que a falta de educación pode ser tan daniña como fumar.

As conclusións son que, se en 2010, os estadounidenses que non remataran o instituto o tivesen rematado, se poderían ter salvado 145.243 vidas. Para chegar a esta cifra, os autores calcularon primeiro o número de mortes entre persoas que non finalizaran o instituto, e despois, as mortes que terían acontecido entre esas mesmas persoas se tivesen as mesmas cifras de mortalidade que o grupo que si completara esta etapa educativa. A diferenza entre ambas as dúas cifras é o número de vidas que, potencialmente, se poderían ter salvado.

A pesar de que a evidencia existente sinala que unha parte da asociación entre mortes e educación pode ser casual, unha mellor educación asóciase a unha vida máis longa, porque aqueles que teñen maior nivel educativo son máis propensos a ter os recursos e o coñecemento para seguir uns comportamentos máis saudables, gañar máis diñeiro e vivir con menos estrés crónico.

Así, a educación repercute na nosa actitude fronte á saúde: cunha mellor educación mellora a resposta fronte á enfermidade, o paciente ten unha maior adherencia aos tratamentos e ás pautas terapéuticas. Ademais, as repercusións sociais da educación son amplísimas: unha mellor formación está ligada a un mellor traballo, e polo tanto, a un mellor salario. De feito, segundo cifras de UNICEF, un ano extra de educación tradúcese nun aumento do 10% nos ingresos da persoa.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Cebrallo / Imaxe: taringa.net

O cebrallo pertence ao grupo dos Cebroides, un híbrido dunha cebra macho cunha egua, que ao igual que a maioría de híbridos son estériles. Ten máis a aparencia dun cabalo que a dunha cebra, pero con algunhas raias en diferentes partes do corpo, as cales tórnanse máis visibles nas patas. O seu carácter encóntrase entre o da cebra e o cabalo, así que son domésticos e pódense domar e usar como monturas, pero resultan pouco fiables xa que teñen moitos instintos salvaxes, fortes e agresivos, precisándose un xinete experimentado para montalos.

Fotografía do 9 de xullo, sacada dende unha distancia de 5,4 millóns de quilómetros e cunha resolución de 27 quilómetros por pixel. Nela permite distinguir por primeira vez as características xeolóxicas do planeta / NASA

Despois de percorrer 4.800 millóns de quilómetros en 9 anos, a sonda New Horizons da NASA achégase á fin da súa viaxe de nove anos rumbo a Plutón.

Lanzada dende Cabo Canaval en xaneiro de 2006, nunha misión de 700 millóns de dólares, New Horizons espertou dun período de letargo a principios do mes pasado. Os controladores de voo pasaron as últimas semanas preparando a nave para a etapa final e máis importante da súa viaxe.

O mellor da viaxe será hoxe, 14 de xullo, cando New Horizons pase a uns 12.300 quilómetros de Plutón a unha velocidade duns 49.500 quilómetros por hora. Pasará preto de Charon, o maior satélite de Plutón.

Os científicos non teñen unha idea concreta de como loce Plutón na Franxa Kuiper, máis alá da órbita de Neptuno, onde abundan os pequenos corpos xeados.

Plutón é o maior obxecto na Franxa Kuiper. Xunto coa súa megalúa Charon, aproximadamente a metade do tamaño de Plutón, podería caber dentro do territorio de Estados Unidos folgadamente. Ata agora acháronse cinco satélites de Plutón e podería haber máis.

Plutón era oficialmente un planeta no sistema solar cando New Horizons partiu rumbo ao espazo. Sete meses despois, a Unión Astronómica Internacional clasificouno como planeta enano.

FONTE: Xornal El Universo

O pasado día 10, ANABAM celebrou o seu 30 aniversario. Moitos foron os actos co gallo deste día, entre elas a publicación deste  vídeo que consta de dúas partes: unha, brevísimo resumo da paisaxe e biodiversidade do Baixo Miño; outra, membros do grupo de traballo de ANABAM nalgunhas das súas actividades.

Prabéns pola vosa actividade ao longo distes anos!

Xenial viñeta de El Roto, Andrés Rábago García (Madrid, 1947), no xornal El País de onte, onde trata o tema dos problemas medioambientais. Segue a asignatura maría, a que non se toma en serio, e a forma de solucionalo é con maquillaxe, escondendo ou aprazando o problema.

Cando será o día que collamos o touro polos cornos!

Seguro que xa será demasido tarde!

Quinta entrega da s erie de impresionantes vídeos de natureza  gravados con drones en España e outras partes do mundo, adicada neste caso á CENTRAL DE CHERNÓBIL .

Ao norte de Ucraína está Prípiat, unha cidade fantasma coñecida por sufrir os efectos do peor accidente nuclear da historia, producido na central de Chernóbil o 26 de abril de 1986. Este vídeo, gravado por Danny Cooke, anosa como se atopa esta rexión na que no seu día viviron máis de 40.000 persoas.

FONTE: Revista Consumer

Vídeo colgado por un alemán en YouTube, gravado cunha desas diminutas cámaras GoPro, que unha gaivota roubelle pensando que se trata de comida nas Ilas Cies. Unha comedia convertida nun improvisado documental.

Seguro que a visita, aínda así, mereceu a pena!

Sgeun un etsduio de una uivenrsdiad ignlsea, no ipmotra el odren en el que las ltears etsan ersciats, la uicna csoa ipormtnate es que la pmrirea y la utlima ltera esten ecsritas en la psiocion cocrrtea. El rsteo peuden estar ttaolmntee mal y aun pordas lerelo sin pobrleams. Etso es pquore no lemeos cada ltera por si msima preo la paalbra es un tdoo.

FONTE: juegosdelogica.com

Fondo mariño / Imaxe:csirofrvblog.com

Catro enormes volcáns submarinos, que poderían ter uns 50 millóns de anos, foron accidentalmente descubertos fronte ás costas de Sídney-Australia, por un equipo de científicos que buscaba larvas de lagosta.

O grupo de volcáns foi encontrado a uns 250 quilómetros da costa, coa axuda do mapeo por sonar do chan submarino do Investigador, un novo buque australiano de investigación de alta mar.

Os catro volcáns teñen grandes cráteres en forma de cunca. O máis grande ten 1,5 quilómetros de diámetro na súa base e 700 metros de altura. Estes encóntranse a case cinco quilómetros baixo a auga.

"Fomos alí para observar os remuíños da corrente do leste de Australia e encontrar estes volcáns foi totalmente fortuíto. Imaxinemos o que pode haber á volta da esquina se continuamos explorando esta área", sinalan os investigadores, que cren que os volcáns se formaron por unha serie de cambios nas placas xeolóxicas que causaron a separación de Australia e Nova Zelandia.

O mapeo do buque Investigator cóntanos parte da historia de como Nova Zelandia e Australia se separaron fai ao redor de 40 e 80 millóns de anos, e agora axudará aos científicos a enfocarse nunha futura exploración do fondo mariño para descubrir os segredos da codia da Terra.

FONTE: rt.com/ciencia

Coas novas imaxes tomadas en Plutón, pola sonda New Horizons da NASA, comezan a mostrar en detalle como é o centro dunha grande extensión con forma de corazón. Trátase dunha zona de chairas xeadas, sen cráteres e que parecen indicar que se formou fai só 100 millóns de anos.

Os responsables da misión bautizaron esta zona como a planicie Sputnik, o nome do primeiro satélite lanzado ao espazo. As imaxes amosan que o corazón de Plutón parece a superficie dun enorme charco xeado no que as diferentes placas teñen unha extensión duns 20 quilómetros separadas de profundas gretas.

A nova imaxe tomouse cando a sonda estaba a 77.000 quilómetros do planeta. Nela poden observarse formacións que parecen mostrar que Plutón ten actividade xeolóxica. Os responsables da misión esperan poder confirmalo a medida que a sonda envíe as imaxes de maior resolución tomadas a unha menor distancia.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Unha das mostras de rocha da posible codia continental detectada en Marte / NASA

Hai un robot do tamaño dun todoterreo que vai por Marte disparando raios láser. A súa luz concentra a potencia dun millón de lámpadas nun punto milimétrico e permite analizar as rochas a distancia. Esta tecnoloxía abre unha ventá única ao que sucedeu no planeta hai miles de millóns de anos e, grazas a ela, o Curiosity acaba de encontrar indicios do que podería ser o primeiro continente achado en Marte.

Os resultados do experimento ChemCam, publicados o pasado luns en Nature Geoscience, indican que hai rochas marcianas cunha composición moi similar á da codia continental da Terra. Este tipo de rochas forman todos os continentes terrestres e teñen unha composición diferente á codia que hai baixo os océanos. Esta actividade xeolóxica foi clave para que a Terra puidese desenvolver vida e os novos datos apuntan a que o planeta vermello tiña unha actividade similar, moito maior do que se pensaba ata agora.

O periplo do Nature Geosciencepolo cráter Gale comezou o 6 de agosto de 2012. No seu camiño, o robot topouse con pedras dunha estraña cor clara, diferentes a escuros basaltos que abundan no planeta. A orixe destas rochas esbrancuxadas, escriben os autores do estudo, parece ser "unha codia de varios quilómetros de grosor" que quedou en parte exposta na parede norte do cráter.

Tras torrar 22 destas pedras co láser e analizar os seus compoñentes, os responsables de ChemCam aseguran que son ricas en feldespatos, o que apunta a que teñen unha orixe magmática. De feito, resaltan, a súa composición é similar á da codia continental máis antiga que se achou na Terra. A súa existencia implica que o planeta vermello tiña no seu interior unha actividade xeolóxica moito maior do que se pensaba. De forma análoga ao que sucedeu no noso planeta, ese magma tería moldeado a codia ata facer aflorar a materia prima necesaria para formar continentes.

O novo achado é "moi importante", aínda que aínda sexa pronto para asegurar a existencia de "un gran continente". Os datos mostran que o planeta non só é moito máis diverso en minerais do que se pensaba, senón que ademais estes foron transformados polo magma para dar lugar a unha gran diversidade de rochas. Isto, á súa vez, ten importantes implicacións para a posibilidade de vida. Marte puido ser un xemelgo da Terra moito mellor dotado en orixe para xerar vida. De feito hai a posibilidade de que toda a vida da Terra proveña do planeta vermello. En todo caso, a existencia de actividade xeolóxica reforza as posibilidades de bioloxía en Marte.

DONTE: Xornal El País/ciencia

Imaxe completa da Terra publicada o luns 20 de xullo pola NASA

O pasado luns, a NASA publicou unha imaxe dende o Observatorio do Clima do Espazo Profundo (DSCOVR). Non é unha instantánea máis. Trátase da primeira instantánea da Terra, co disco completo, publicada pola axencia espacial dende a era Apolo (Apolo 17-1972). Segundo o sitio web da NASA, a tinguidura azulada da imaxe é o resultado da luz solar dispersada polas moléculas de aire. Foi tomada dende unha distancia dun millón de millas.

A Xefatura de Estudos do noso IES fixo público o calendario das probas extraordinarias de setembro 2015, que se desenvolveran os días 1 (martes), 2 (mércores) e 3 (xoves).

No referente a materia de Ciencias da Natureza estas son as datas:

Alumnado de 2º ESO con materia pendente de 1º ESO: día 2, ás 9 horas, no salón de actos.

Alumnado de 1º ESO: día 3, ás 12:30, na aula 3.

Alumnado de 2º ESO: día 3, ás 12:30, na aula 3.

Para o resto de materias, podedes consultalo premendo AQUÍ.

FOTE: centros.edu.xunta.es/iesasangrina

A cova máis grande do mundo encóntrase en Vietnam. Hang Son Doong ten un microclima co seu propio río, selva e praias. Para facerse unha idea, unha das súas galerías ten case 5 quilómetros de longo, 220 metros de altura e 150 metros de ancho. O fotógrafo Ryan Deboodt e o seu equipo publicaba este vídeo tras sobrevoalo durante 10 horas.

FONTE: Revista Consumer

Cando se cumpren vinte anos dende que Michel Mayor e Didier Queloz descubrisen o primeiro planeta fóra do noso sistema solar, os científicos da NASA acaban de presentar en sociedade a Kepler-Kepler-452b, un planeta de tamaño similar á Terra orbitando na zona habitable dunha estrela parecida ao Sol. A NASA cualificouno como "un curmán da Terra máis grande e máis vello".

Kepler-Kepler-452b é o planeta máis pequeno descuberto ata agora orbitando na zona habitable dunha estrela como o noso Sol. A NASA explicou en rolda de prensa que o planeta é un 60% máis grande que a Terra, polo que a gravidade na súa superficie sería o dobre, pero aínda así o seu tamaño permite aos científicos adiantar que o planeta é rochoso, cunha atmosfera máis densa e un bo número de volcáns activos. O sistema Kepler-452 encóntrase a 1.400 anos luz de distancia da Terra, na constelación de Cygnus.

Aínda que é máis grande, un ano en Kepler-Kepler-452b ten case a mesma duración que na Terra: tarda 385 días en completar a súa órbita en torno á súa estrela.

A zona habitable é a rexión ao redor dunha estrela onde as temperaturas son as axeitadas para que a auga de existir na súa forma líquida, polo que aumentan as posibilidades de que xurdise a vida. Tanto a Terra coma Kepler-Kepler-452b orbitan unha estrela con aproximadamente a mesma temperatura. Non obstante, a estrela de Kepler-Kepler-452b ten 6.000 millóns de anos, 1.500 millóns de anos maior que o noso Sol, polo que sería máis quente e máis brillante. Con Kepler-Kepler-452b, o número total de planetas confirmados alcanza os 1.030.

"Este achado apaixonante lévanos un paso máis preto de encontrar unha Terra 2.0. Este é ata agora o planeta que máis se asemella á Terra e algo que podemos chamar fogar", explicaron científicos do programa.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Coa intención de fusionar a ciencia e a cultura galega, acaba de nacer unha nova canle de divulgación científica chamado "Setestrelo"; nome en galego da constelación Osa Maior.

Esta publicación combina textos xornalísticos sobre actualidade ademais de textos publicado por científicos galegos que explican en primeira persoa o seu traballo.

Os contidos serán renovados cada catro meses, podéndose acceder a través de . Cada día da semana publicarase unha reportaxe sobre o tema acompañado de gráficas e viñetas do debuxante Santy Gutiérrez.

Trátase dunha proposta da sección de Ciencia, Natureza e Sociedade. Coa tecnoloxía como protagonista, os contidos publicados maquétanse en formato epub ou pdf para que o usuario poida acceder a eles a través de tablets ou móbiles.

Se quederes acceder só tedes que premer AQUÍ.

FONTE: Xornal Faro de Vigo

Viñeta de El Roto, Andrés Rábago García (Madrid, 1947), no xornal El País do pasado sábado, onde apunta o problema que acontece nos últimos días nalgúns concellos do noso país.

A bos entendedores, poucas palabras!

Os percentiles de temperatura 06-2015 Blended Land & Sea. Anomalía temperatura superficial en ° C / NOOA

O mes pasado foi o xuño máis cálido tanto en terra coma nos océanos dende que se teñen rexistros, segundo a Administración Nacional Oceánica e Atmosférica de EUA (NOAA).

A temperatura media global combinada sobre a superficie da terra e do océano en Xuño de 2015 foi a máis alta dende hai 136 anos, cun valor de 16.38 º C, 0.88 º C por enriba da temperatura media do século XX para un mes de Xuño, e rompendo o récord anterior de 2014 en 0.12 º C.

Tamén Xuño de 2015 foi o cuarto mes deste ano que bateu o seu récord de temperatura mensual, xunto con Febreiro, Marzo e Maio. Se se ten en conta o período dende Xullo de 2014 ata Xuño de 2015, obtense o período de 12 meses consecutivos máis cálido dende 1880, cunha anomalía de 0.83 º C por enriba da media.

Sobre a superficie terrestre, a temperatura media global foi de 14.56 º C, 1.26 º C por enriba da media do S. XX, a temperatura máis alta rexistrada en Xuño dende 1880. As temperaturas máis altas da superficie terrestre do planeta rexistráronse ao oeste de Estados Unidos, partes do norte de Sudamérica, varias rexións dende o centro ao oeste de África, o centro de Asia arredor e ao leste do Mar Caspio, e en zonas do sueste de Asia. Ao oeste de Groenlandia e noutras áreas da India e China, rexistráronse temperaturas máis baixas que a media, e o norte de Paquistán foi moito máis frío do normal.

FONTE: eltiempo.es

Aquí tedes o video que arrasa estes días en internet, nel os personaxes Antonia e Omaita, interpretados polos irmáns andaluces César e Jorge Cadaval, o dúo de humoristas "Os Morancos" co tema "A Pelotera", unha parodia de "A Gozadera" interpretado por Xente de Zona e Marc Anthony.

Unha peculiar visión da crise grega e europea.

Moi bo!

O Parque nacional de Zhangjiajie, é un lugar un lugar único, elixido polo cineasta James Cameron para filmar varias escenas do seu exitoso filme "Avatar": Situado en Hunan (China), onde se atopa o elevador exterior máis alto do mundo no Libro Guinness de los Récords, a nada menos que 326 metros en metade dos preciosos acantilados dende o que pode apreciarse esta colosal sonstrución. Gravado por AEE Unmanned Aircraft System- F50.

Os freos de disco foron unha das primeiras innovacións tecnolóxicas que pasaron da Fórmula 1 aos utilitarios. Despois fixérono os metais lixeiros como o aluminio ou os cambios de marcha a través de mandos no volante. Centos de obxectos da nosa vida diaria beneficiáronse dos avances en coches de alta competición.

A fibra de carbono, un dos materiais cos que se constrúe a carrocería dos bólidos, é o elemento clave no que Mike Spindle, ex enxeñeiro de Fórmula 1, baseou a súa revolucionaria cadeira de rodas todoterreo. No ano 2000 decidiu aplicar esa tecnoloxía de última xeración nalgún obxecto da vida cotidiana. Xunto ao seu equipo púxose en marcha para descubrir de que xeito podía mellorar o deseño da cadeira tradicional. Encontraron a solución na fibra de carbono. Con este material sintético facíase posible a fabricación dun asento monopieza resistente e lixeiro, doado de ensamblar co resto do equipo. A diferenza das cadeiras correntes, a de Trekinetic conta cunha pequena roda traseira e dous grandes por diante lixeiramente inclinadas. Un sistema de pancas nas rodas dianteiras permite controlar a velocidade no descenso. O asento reclínase cara a atrás para evitar a sensación de esvararse fóra del.

Esta cadeira todoterreo facilitou a mobilidade a Mikel Bidaurre, navarro de 30 anos e campión de España de Vela, tanto na cidade coma en plena naturaleza. En 2008 sufriu un accidente de circulación mentres participaba no Gran Premio Miguel Induráin. Dende entón necesita unha cadeira de rodas para trasladarse. Unha desvantaxe que non lle impediu esquiar, mergullarse ou lanzarse en parapente.

A cadeira de Trekinetic non é a única invención que se vale dos avances en tecnoloxía da Fórmula 1. Novas incubadoras móbiles para bebés máis lixeiras ou amortecedores hidráulicos para limitar o rebote en superficies irregulares son outras das contribucións que a categoría reina do automobilismo fixo ao mundo.

FONTE: Xornal El País/Motor