vgomez

 Perihelio e Afelio / Imaxe:mecanicadefluidos2011.bligoo.com.co

Día 4 de Xullo: Lúa Nova

Afelio (A Tierra pasará por iste punto, o máis afastado do Sol no seu movemento   de translación, atopándose a distancia de 152.103.771 km del)

Día 12 de Xullo: Cuarto Crecente

Día 19 de Xullo: Lúa chea

Día 26 de Xullo: Cuarto Minguante

Chuvia de meteoros: Delta-Acuáridas Sur (SDA), do 12 de xullo ao 23 de agosto, con máximo o día 30.

Cbalo pacendo / Imaxe:euroresidentes.com

A contestación á terceira pregunta do test é:  MÁIS DE 4500.

Xa sabemos o poder destrutivo que teñen os dentes dunha quenlla. No caso do quenlla balea (Rhincodon typus) podemos contar máis de 4.500 dentes na súa enorme boca; uns dentes implantados directamente nas encías, tremendamente finos e cortantes. É o peixe existente máis grande do mundo pero, a pesar do seu tamaño e a súa enorme boca, non hai nada que temer pois esta especie aliméntase fundamentalmente de plancto.

Imos coa pregunta de hoxe:

4. É un pouco escatolóxico pero... que animais son incapaces de vomitar?

- As ras, os cabalos e as ratas.

- Os cabalos, os elefantes e os suricatos.

- Os osos formigueiros, as Xirafas e os cabalos

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Portada de "De Revolutionibus Orbium Coelestium", por Copérnico, na edición inicial de 1543. UNIVERSIDADE DE VIENA

Hai 500 anos, Nicolas Copérnico, un descoñecido canon da catedral da cidade de Frombork, na actual Polonia, distribuíu un pequeno opúsculo manuscrito ("Commentariolus") entre o seu círculo máis próximo. O texto contiña, sen aparato matemático, un programa heliocéntrico que culminaría co seu magnum opus, "De revolutionibus", que apareceu cando Copérnico se atopaba xa no seu leito de morte, en 1543. Sen sabelo, o seu traballo contribuiría de maneira esencial a cambiar a visión do home respecto da súa posición no universo, a pesar da censura á que eventualmente se enfrontaría. No proceso a teoría copernicana sería unha das pedras angulares sobre as que se edificaría a revolución científica, cuxos efectos hoxe en día son tan patentes.

O "programa de investigación" heliocéntrico que expuxo no "Commentariolus" baseouse en sete axiomas ou principios, entre os que destacaba dúas ideas totalmente fóra da visión do home medieval: que o movemento nocturno aparente das estrelas era debido á rotación da Terra e que o ciclo anual do Sol producíase porque o noso planeta vira ao redor daquel.

Copérnico traballou durante varias décadas na súa gran obra. Aínda que puido terminala cara a 1530, non se decidía a publicala, a pesar de existir certa expectativa en determinados círculos.

"De revolutionibus" fundou a cosmología moderna, negando a centralidade da Terra, expandiu o tamaño do Universo e situou ao Sol moi preto do centro daquel. Estes conceptos opoñíanse ao saber dos sabios e á experiencia máis directa do home común, pero sobre todo á doutrina eclesiástica dos doutores da igrexa. Era pois un salto no baleiro, que requiriu un gran esforzo intelectual para a súa concepción. Un risco para a súa carreira profesional, pero tamén persoal: outros, entre os que se atopan Giordano Bruno e Galileo Galilei, sufrirían décadas despois presións, xuízos, encarceramentos e ata o axustizamento na fogueira no caso do primeiro.

A idea copernicana tivo varios antecendentes. Aristarco de Samos, no século III antes de nosa era, abrazou este concepto, pero foi moito máis alá. Identificou o lume central co Sol, ao que colocou no centro do Universo, e postulou que as estrelas son obxectos similares ao Sol. Pero estas revolucionarias ideas, que eran coñecidas por Copérnico, non están recollidas na versión impresa de «De revolutionibus». Curiosamente, foi o mesmo Copérnico quen eliminou a referencia do heliocentrismo de Aristarco, talvez nun exercicio de prudente autocensura.

O uso de "De revolutionibus" lpermanecería formalmente no índice dos libros prohibidos pola Inquisición ata o ano 1835.

A historia que subxace no desenvolvemento do heliocentrismo iniciado co "Commentariolus" de Copérnico é, en realidade, o enfrontamento do individuo co poder e as crenzas asentadas. Un fenómeno que se repite unha e outra vez, e non só na ciencia, como recentemente vimos coa teoría da gravitación de Albert Einstein e a espectacular detección das ondas que predixo hai 100 anos. En todos os campos do saber, en calquera actividade humana, uns poucos visionarios empuxan os límites do coñecemento e ofrécennos novas vías de desenvolvemento e, finalmente, de benestar.

FONTE: David Barrado Navascués /Xornal El Mundo/Ciencia

Salamandra atra / serpenti-del-ticino.com

A contestación á cuarta pregunta do test é: AS RAS, OS CABALOS E AS RATAS.

Por que? A clave está no esófago, que está rodeado dun músculo tremendamente poderoso xusto na zona que conecta co estómago, impedindo así que os alimentos poidan volver ao esófago e ser expulsados.

Imos coa pregunta de hoxe:

5. A xestación deste animal dura entre 2 e 4 anos. De que animal falamos?

- Iguana do Caribe

- Camaleón pantera

- Píntega alpina

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Bolboretas monarca (Danaus plexippus) / Imaxe:naturalezacuriosa.com

A contestación á quinta pregunta do test é: PÍNTEGA NEGRA ALPINA.

A píntega negra alpina (Píntega atra), que acada os 15 centímetros de lonxitude e posúe unha cor negra moi característico e puro, ten un período de xestación que pode ir desde os 2 ata os 4 anos. Este anfibio, principalmente nocturno, dá a luz unha ou dúas crías completamente desenvolvidas que miden uns 4 centímetros de longo e son capaces de vivir en terra firme.

Imos coa pregunta de hoxe:

6. A relación sexual máis fugaz do mundo animal (uns 5 segundos) pertence a...

- Ras

- Ratos

- Caracois

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Unha cita atribuída a Thomas Alva Edison coloca en boca dun dos grandes inventores do século XX unhas palabras premonitorias: "O doutor do futuro non receitará medicamentos, fará que os seus pacientes interésense polo coidado do seu corpo, a súa dieta e as causas e prevención de enfermidades". Parece que Edison pronunciou estas palabras en 1902. Faltaban aínda varias décadas para que se comezasen a comercializar os antibióticos, as aspirinas eran os medicamentos máis avanzados coñecidos e drogas como a heroína eran utilizadas habitualmente polos médicos. Con esta situación, preferir a prevención á receita era un ditado do sentido común. Con todo, máis de cen anos despois, e cando os avances no terreo da química leváronnos a conseguir mellores e máis efectivos medicamentos, a idea de Edison de previr as enfermidades segue vixente. Obviamente non por desconfianza, senón por coñecemento.

Un dos elementos que máis pode axudarnos a que lle gañemos terreo á enfermidade adiantándonos á súa aparición son as novas tecnoloxías. Algo tan habitual nas nosas vidas como un smartphone é tamén unha ferramenta moi efectiva ao servizo da nosa saúde. Así o entendeu desde hai anos Eric Topol, reputado cardiólogo e xenetista estadounidense, quen se converteu nun dos maiores divulgadores da utilización da tecnoloxía móbil no medicamento. No seu libro "The Creative Destruction of Medicine. How the Dixital Revolution Will Create Better Health Care" (A destrución creativa do medicamento. Como a revolución dixital fará mellor o coidado da saúde) Topol describe o medicamento nun futuro próximo como unha práctica máis personalizada grazas ás novas tecnoloxías,  eminentemente preventiva e na cal os propios usuarios xogarán un rol activo, en lugar de limitarse a visitar ao doutor coma se fose un oráculo infalible. A súa teoría é que este novo medicamento abaratará os custos e reducirá as necesidades hospitalarias. A paixón coa que Topol impulsa os beneficios das tecnoloxías é tal que o New York Times escribiu á mantenta do libro: "O seu entusiasmo polas posibilidades do futuro é contaxioso. Só podemos esperar que se materialice a converxencia que el predicir tan convincentemente, que as barreiras erixidas polos gardiáns das vellos paradigmas desmantélense e non impidan os beneficios das súas promesas".

Algunhas destas promesas, de feito, xa son unha realidade. Os sensores biométricos capaces de enviar información das constantes vitais en calquera momento ou a posibilidade de realizar un electrocardiograma cun simple smartphone xa están a ser utilizados por algúns médicos. Pero a súa mirada vai moito máis alá "o meu soño é que consigamos ter unha fonte de coñecemento de billóns de persoas no planeta compartindo a súa información médica".

FONTE:José L. Álvarez Cedena/Xornal El país

A sonda Juno da NASA fixo historia ao chegar á órbita de Xúpiter tras cinco anos de misión, e converteuse no vehículo que máis se aproxima ao xigantesco planeta gaseoso, co obxectivo de descifrar os seus enigmas e descubrir máis sobre a orixe do sistema solar.

Cara ás 03:54 GMT do martes, a sonda impulsada por enerxía solar incorporouse á órbita de Xúpiter, culminando unha misión que comezou en agosto de 2011 e que busca despexar numerosos interrogantes sobre o maior planeta do sistema solar, tan enorme que nel podería caber a Terra máis de mil veces.

Científicos do Centro Nacional de Epidemiología detectaron unha “asociación estatística” entre a concentración de arsénico no chan e unha maior mortalidade por diferentes tipos de cancro en España. O elemento químico aparece en maior cantidade de maneira natural en chans de Galicia, Almería, Castelló, Asturias, Madrid e Lleida, entre outras rexións, aínda que a proximidade de industrias que emiten arsénico (como as centrais térmicas de carbón, as incineradoras e os fornos de fundición) eleva lixeiramente a súa concentración. O mapa non inclúe datos das illas Canarias nin Baleares, nin de Ceuta e Melilla.

O estudo, analizou máis de 860.000 mortes por cancro en case 8.000 municipios españois, ocorridas entre 1999 e 2008. A mortalidade por cancro de estómago, páncreas, pulmón, cerebro e linfoma non Hodgkin elévase nos lugares con niveis máis altos de arsénico. As concentracións deste metaloide obtivéronse do Atlas Geoquímico, unha obra elaborada polo Instituto Xeolóxico e Mineiro de España a partir da toma de mostras en 13.000 localizacións diferentes do país.

O seu estudo, publicado na revista especializada Environmental Science and Pollution Research, avalía o efecto da exposición ao arsénico sobre a mortalidade a nivel do municipio, non dun individuo.

O risco de morrer por un tipo concreto de cancro pode ser o dobre nunha rexión respecto doutra, aínda que o risco absoluto siga sendo pequeno. Factores como o consumo de tabaco, alcol e comida lixo son habitualmente moito máis decisivos. O feito de residir nun municipio con niveis de arsénico por encima da media “non implica que a súa localización espacial por si mesma orixine un cancro” manifestan os investigadores.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Diversidade xenetica entre os simios / Imaxe:agenciasinc.es

A contestación á sexta pregunta do test é: OS RATOS.

Os ratos poden consumar a súa relación sexual en apenas 5 segundos. En contraposición cos caracois, que pasan máis de 6 horas ata consumar o acto sexual. Durante este tempo, os caracois expulsan un moco cheo de calcio que aumenta a cantidade de seme que quedará dentro da femia.

Imos coa pregunta de hoxe:

7. Que simio contáxiase da risa cunha facilidade abraiante?

- O gorila

- O chimpancé

- O orangután

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Coiote / Imaxe: animalpicturesociety.com

A contestación á sétima pregunta do test é: OS ORANGUTÁNS.

Un estudo publicado na revista Biology Letters concluíu que os orangutáns tamén se contaxian a risa. Posúen empatía. A velocidade coa que os orangutáns do experimento copiaron as expresións de gargalladas, suxeriu que se trataba de actos involuntarios: isto é, contaxiábanse da risa.

Imos coa pregunta de hoxe:

8. O coiote pode acadar os 80 km/h?

- Verdadeiro

- Falso

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Dron / Imaxe:haber.sol.org.tr

En termos legais, un dron é unha aeronave pilotada por control remoto. Pero a Axencia Estatal de Seguridade Aérea (AESA), organismo que depende do Ministerio de Fomento e responsable de regular a utilización destes dispositivos, só estima como tales aos drons que teñen un uso comercial ou profesional. En cambio, se un dron está destinado só a un emprego deportivo ou de recreo, considéraselle "aeromodelo" e, por tanto, réxese baixo a súa normativa. É dicir, a regulación actual de drons aplícase no caso de que o dispositivo utilícese de forma profesional para traballos técnicos ou científicos.

Para un uso recreativo dos drons non hai unha normativa específica, senón máis ben unha serie de recomendacións da AESA que inclúe os seguintes puntos:

- Manter contacto visual permanente co dron.

- Altura máxima de voo: 120 metros.

- Saber voalo con seguridade.

- Utilizalo só en zonas adecuadas, como áreas de voo de aeromodelismo ou lugares despoblados.

- Ter en conta que os danos que poida causar o dron son responsabilidade de quen o pilota.

Así mesmo, hai que ter en conta certas limitacións importantes ao voar un dron:

- Non é posible voalo de noite.

- Non se poden sobrevoar núcleos urbanos nin concentracións de xente como praias, parques, concertos...

- Non hai que voalo preto de aeroportos ou aeródromos.

- Non se pode voar en zonas aéreas prohibidas, rexións de uso militar ou infraestruturas críticas, como centrais nucleares ou eléctricas.

- Non se permite voar en áreas onde se realicen voos a baixa altura doutras aeronaves, como parapente, aeromodelismo ou paracaidismo.

Se non se teñen en conta estas recomendacións, poderíase incorrer en imprudencia grave penada con multas de ata 225.000 euros, sen esquecer que a responsabilidade final -e- por tanto, a responsabilidade civil por danos a terceiros- é de quen estea manexando o dron.

FONTE: Revista Consumer/Tecnoloxía

A contestación á oitava pregunta do test é: FALSO.

Falso. El coyote es uno de los mamíferos terrestres más veloces pero no alcanza los 80 km/hora. Más bien llega a los 65 Km/h. Los que corren a unos 80km/hora son: el canguro gris oriental, la gacela Thomson o el berrendo. En el Top de la lista de mamíferos veloces está el guepardo, con sus 115 km/hora.  

Imos coa pregunta de hoxe:

9. Como se chama o escaravello máis grande do mundo?

- Escaravello Titán

- Escaravello Violín

- Escaravello Cervo

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Por primeira vez en 30 anos o buraco da capa de ozono reduciuse. Pasaron 30 anos desde que todos os países industrializados asinaron o chamado Protocolo de Montreal, polo que se comprometían a conseguilo. No ano 2000 o buraco alcanzou os 25 millóns de metros cadrados, o seu maior tamaño. Hoxe é catro millóns de metros cadrados máis pequeno. Para os científicos é evidente que esta redución foi causada polas políticas que prohiben a utilización do os compostos orgánicos clorados. Susan Solomon, investigadora do MIT, afirma que é un sinal esperanzador: “As cousas que fixemos puxeron o planeta no camiño da curación. Iso di bastante de nós. Non somos asombrosos os humanos, que creamos unha situación tras a que decidimos colectivamente, como mundo, que iamos eliminar esas moléculas?”. Efectivamente, o que fósemos capaces de comezar a reverter unha das grandes ameazas para a vida na Terra significa que, como especie, somos capaces de afrontar os maiores retos, aínda que en demasiadas ocasións levemos a situación ata un punto de desesperación. Cal será, cabe preguntarse, ese punto para o outro gran desastre que se cerne sobre nós: as emisións de C0₂?

Na conferencia do clima celebrada en París a finais do 2015, 188 países certificaron o que para a maioría de científicos xa era unha evidencia: o quecemento global do noso planeta. A causa principal é a emisión de CO₂ producida pola utilización de combustibles fósiles  (petróleo e carbón) que levou a que a presenza de dióxido de carbono na atmosfera aumentase nun 40% nos últimos 150 anos. A solución pasa por decisións políticas e económicas de gran calado que, lamentablemente, non son tomadas case nunca seguindo o criterio dos científicos. O exemplo da capa de ozono pode resultar estimulante para todos os que seguen empuxando coas súas investigacións e accións cara á instauración de políticas enerxéticas máis limpas.

Mentres, a ciencia continúa facendo as súas indispensables achegas. E un dos máis importantes é o proxecto OCO-2 roia impulsado pola NASA para medir as emisións de CO₂ a través de satélites desde o espazo. Cada ano a queima de combustibles fósiles e outras actividades humanas lanza á atmosfera 36 millóns de toneladas de CO₂. Con todo, cos sistemas de medición en superficie cos que contabamos ata agora, resultaba moi difícil coñecer o comportamento deste CO₂. Saber, por exemplo, porqué non todo o C0₂ emitido permanece na atmosfera (máis da metade desaparece), onde están situados estes “sumidoiros” naturais que absorben o dióxido de carbono, que partes da Terra axudan a disolver o CO₂ e se continuarán facéndoo no futuro. Un crebacabezas científico que é imprescindible resolver porque, como a propia web do proxecto asegura: “Só é posible manexar o que podemos medir”.

David Crisp, o responsable científico do proxecto OCO-2, está seguro dos satélites farán as medicións cada vez máis precisas “para saber como podemos axudar ao planeta en que vivimos”. Diso depende que esta especie asombrosa continúe tendo un fogar no que desenvolver o seu potencial.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Músculos do coprpo humano / Imaxe: saberia.com

A contestación á novena pregunta do test é: ESCARAVELLO TITÁN.

O Escaravello Titán (Titanus giganteus) é oriúndo de América do Sur (bosques húmidos tropicais) e mide case 17 centímetros. As súas colosais características non acaban aí pois ten unha mandíbula tan forte que pode romper un lapis de madeira en dúas ou rasgar a pel humana. Cando chega á súa etapa adulta deixan de alimentarse e utilizan as súas mandíbulas para defenderse ou aparearse.

Imos coa pregunta de hoxe:

10. O animal ao que nos referimos ten máis de 2.000 músculos. É...

- A anaconda

- A eiruga

- O caracol

A solución o próximo día e una nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

Hoxe propóñovos crear unha gominola xigante de Coca Cola. A textura fina é moi peculiar e mesmo pódela comer, só que non sabe practicamente a nada.

O resultado é espectacular!

A contestación á décima pregunta do test é: A EIRUGA.

As eirugas teñen entre tres e seis veces máis músculos que os seres humanos. Posúen máis de 2.000 en comparación cos ao redor de 600 do ser humano, nun corpo considerablemente máis grande.

Imos coa pregunta de hoxe:

11. Existe algún mamífero completamente mudo?

- Si

- Non

A solución o próximo día e unha nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

O descubrimento de Nattie Stevens / Imaxe:colegioglenndoman.edu.co

A investigación da estadounidense Nettie Stevens (Vermont, Estados Unidos, 1861), revolucionou a xenética. A pregunta que guiou á científica, de cuxo nacemento se celebra o 155 aniversario, foi a seguinte: Que xenética hai detrás do sexo? Como se determina iste? Nettie Stevens doutorouse en 1903 no Bryn Mawr College de Filadelfia, na facultade na que traballaban dous grandes biólogos da época. Partindo da investigación iniciada por Edmund Beecher Wilson e Thomas Hunt Morgan (máis tarde distinguido co Premio Nobel), Stevens descubriu a conexión entre os cromosomas e as características físicas.

O traballo Studies in Spermatogenesis with Special Reference to the "Accessory Chromosome" de 1905 marcou un antes e un despois no estudo da xenética. Nettie Stevens analizou a diferenciación celular en embrións e no estudo dos cromosomas. Se antes a ciencia sostivera que os cromosomas se organizaban en longos bucles, agora Stevens trazou un debuxo distinto: os cromosomas existen como estruturas parellas nas células. Se as células somáticas das femias contiñan 20 cromosomas grandes, as masculinas tiñan 19 grandes e unha pequena, 9 parellas de cromosomas grandes e unha constituída por un grande e outro pequeno.

A científica chegou á conclusión de que son os cromosomas os encargados de determinar o sexo dos organismos e que a única diferenza que determina o sexo radica en dúas clases de espermatozoides: os espermatozoides que posúen o cromosoma X e os que posúen o Y. Se un óvulo é fecundado por un espermatozoide portador de X producía unha femia, e se o cromosoma é Y daría lugar ao macho.

Stevens desenvolveu unha carreira breve pero enche de avances irrefutables para a ciencia. Faleceu en 1912 por mor dun cancro de mama, antes de poder ter acceso á cátedra que se creou especialmente para ela en Bryn Mawr College.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

A contestación á undécima pregunta do test é: SI.

Así é. A jirafa non posúe cordas vocais, polo que é un animal completamente mudo. Coa súa lingua azul escura e a súa tremenda planta, que adoita superar os cinco metros de altura, o seu método de comunicación é a base de estímulos visuais e olfativos.

Imos coa pregunta de hoxe:

12. Esta especie ten un sistema de reprodución único. É o macho o que xesta as crías. A que animal referímonos?

- A ra dourada

- O hipopótamo

- O cabaliño de mar

A solución o próximo día e unha nova pregunta.

FONTE: Sarah Romero/ Revista Muy Interesante/Natureza

A contestación á duodécima pregunta do test é: O CABALIÑO DE MAR.

Os caballiños de mar posúen un sistema de reprodución bastante particular. A femia deposita varios centenares de ovos no macho e é leste o que xesta as crías. Tras varias semanas de xestación dentro do abdome masculino, nacerán, tras uns dous días de parto con contraccións, aproximadamente, unhas 1.500 crías.

Imos coa pregunta de hoxe:

13. Cal é o animal que dorme máis horas ao día?

- Gato

- Preguiceiro

- Koala

A solución o próximo día e unha nova pregunta.

 FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Natureza

Aquí tedes o videoclip da nova canción de Rihanna: “Sledgehammer”, que será o primeiro vídeo musical da historia que se estree en exclusiva en salas de cinema, e ademais en 3D.

A canción foi escrita para a banda sonora da nova película de “Star Trek: Máis aló”, a última entrega da saga que se estreará o próximo 19 de agosto.

Detalle dun pantalón vaqueiro / Imaxe: abc.es/recreo

Non é sinxelo atopar unha peza de vestir máis universal que os pantalóns vaqueiros ou “jeans”. Non pasaron de moda desde que foron inventados por Levi Strauss durante o século XIX, sabendo adaptarse ás tendencias e as necesidades de cada época. Pero a pesar da súa lonxevidade, é posible que haxa cousas que aínda non saibas sobre eles. Por exemplo, por que hai pequenos botóns de cobre nas costuras dos seus petos?

A resposta atopámola no blog Elite Daily. Quizá escoitases algunha vez que os vaqueiros se concibiron orixinalmente como peza de traballo: profesionais como os mineiros necesitaban pantalóns moi resistentes que aguantasen as súas esixentes xornadas laborais. A tea dos “jeans” garantía ese aguante, pero as posturas e os esforzos realizados durante as tarefas terminaban provocando que as costuras rompesen en pouco tempo.

Foi un xastre chamado Jacob Davis quen se dirixiu a Levi Strauss en 1872 para propoñerlle unha solución: remaches, auténtico nome deses botoncitos que podes atopar nos petos dos teus vaqueiros. Situados estratexicamente nos puntos de tensións e tensión, os remaches multiplican a resistencia e durabilidad da peza. Davis e Strauss decidiron patentar xuntos a técnica, que se converteu en selo de identidade desta clase de pantalóns.

No blog oficial de Levi Strauss & Co. tamén nos contan outras curiosidades sobre partes das túas “jeans” que talvez che pasaron desapercibidas. Non é casualidade, por exemplo, que o fío das costuras sexa laranxa: conta a lenda que se escolleu esta cor precisamente para que combinase co de remáchelos. En todo caso, non é posible confirmalo de certo debido á gran cantidade de documentación perdida nun incendio nas oficinas da compañía en 1906.

O que si sabemos é por que hai un pequeno peto a un dos lados dos nosos pantalóns, xusto sobre o peto principal. Unha vez máis, Levi Strauss demostrou ser sensible ás necesidades dos seus clientes, deseñando este “extra” para que os traballadores puidesen gardar alí os seus reloxos durante a xornada laboral. Como podes observar, detrás da aparente sinxeleza duns vaqueiros hai moitas horas de traballo e estudo de mercado.

FONTE: Xornal abc/recreo

Gato correndo / Imaxe:gatospedia.com

A contestación á decimo terceira pregunta do test é: KOALA.

A curiosidade máis destacable deste marsupial é, sen dúbida, a súa capacidade para durmir. É o animal que dorme máis horas ao día: unhas 22 horas; as dúas horas restantes dedícaas a comer e a asearse.

Imos coa pregunta de hoxe e última do test:

14. Que velocidade media de carreira pode alcanzar un gato?

- 40 km/h

- 45 km/h

- 48 km/h

A solución o próximo día.

 FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Natureza

Gato e rato/ Imaxe:tucucu.com

A contestación á decimo cuarta pregunta do test é: 48 km/h.

Un gato cun peso normal (sen sobrepeso) pode chegar a alcanzar unha velocidade de 48 quilómetros por hora. Por comparar cos seres humanos, o corredor olímpico Usain Bolt, por exemplo, non chega aos 38 quilómetros.

Aquí remato este test que espero que axudase a coñecer curiosidades do mundo animal.

 FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Natureza

A órbita do novo planeta anano sinalada en amarelo Alex Parker / Javier Guzmán

A familia dos planetas ananos medra. Esta semana anunciouse a presenza dun máis deses obxectos no Cinto de Kuiper, nos arredores do Sistema Solar. A falta de bautizo, o novo membro chámase 2015 RR245 e ten un diámetro estimado de 700 quilómetros segundo as primeiras observacións. Plutón, o maior dos corpos xeados que habitan a rexión, ten un diámetro de 2.371 quilómetros.

A órbita está moito máis afastada do Sol que o que foi durante décadas o noveno planeta coñecido. O novo planeta anano necesita 700 anos para dar unha volta á nosa estrela fronte aos 248 de Plutón. Aínda que en 2096, cando alcance o punto da súa órbita máis próximo ao Sol, atoparase dentro da órbita de Plutón, no seu momento máis afastado atoparase a 120 veces a distancia da Terra ao Sol: 18.000 millóns de quilómetros de distancia.

O descubrimento produciuse en febreiro deste ano a partir de imaxes recollidas polo Telescopio Canadá-Francia-Hawaii en setembro de 2015 dentro do Estudo das Orixes do Sistema Solar (OSSOS). Esta colaboración pretende explorar a poboación de curmáns de Plutón co obxectivo de entender a evolución do noso sistema planetario. OSSOS xa descubriu máis de 500 obxectos, pero este é o primeiro que podería alcanzar a categoría de planeta anano.

Segundo expica o equipo responsable da observación, a maior parte dos planetas ananos foron destruídos ou expulsados do Sistema Solar durante o caos que seguiu ao momento en que os planetas xigantes saíronse das súas posicións actuais. RR245 sería, xunto a Eris ou Plutón, un dos poucos sobreviventes.

Esta categoría de planetas ananos introduciuse cando se observou que máis aló da órbita plutoniana existían obxectos similares ao que ata entón fora un planeta máis. A clave para ser planeta anano non está no seu tamaño, senón nunha definición exposta en 2006 pola Unión Astronómica Internacional: Os planetas ananos teñen a masa suficiente para ser esferas, como os planetas de pleno dereito, pero non teñen a influencia gravitatoria suficiente para ser o obxecto dominante na súa órbita.

De momento, xa entraron na categoría de planetas ananos máis aló de Neptuno Eris, Haumea e Makemake, e existen máis dunha ducia en período de avaliación. Nese grupo entraría tamén o novo obxecto anunciado esta semana.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

 Cartel da película / Imaxe:carteleta.com

Esta fin de semana chega aos cines a película “INFERNO AZUL”, que nos lembra a inigualable película “Tiburón”. Esta é a súa ficha técnica:

Título: Inferno Azul

Título Orixinal: The Shallows

Xénero: Thriller

Nacionalidade: USA

Produtora: Columbia Pictures / Ombra Films / Weimaraner Republic Pictures

Ano: 2016

Duración: 87 minutos

Director: Jaume Collet-Serra

Guión: Anthony Jaswinski

Produtor: Lynn Harris, Matti Leshem

Música: Marco Beltrami

Fotografía: Flavio Martínez Labiano

Reparto: Blake Lively, Óscar Jaenada, Angelo Jose, Lozano Corzo, Jose Manual, Trujillo Salas, Brett Cullen, Sedona Legge, Pablo Calva, Diego Espejel, Janelle Bailey, Ava Dean, Chelsea Moody, Sully Seagull

Sinopse: Nancy está a facer surf nunha praia solitaria cando unha enorme quenlla branca atácaa. Nancy queda atrapada a apenas uns metros da costa e, aínda que está a só 100 metros da salvación, para alcanzala terá que tirar de todos os seus recursos e a súa vontade.

Tensión trepidante!

Nova especie de cabaliño de mar atopada en Australia / Imaxe:newscientist.com

Sigo co Top 10 das especies máis asombrosas entre as descubertas durante os últimos 12 meses e que o Instituto Internacional para a Exploración de Especies publica cada ano.  Desta vez tócalle a un caballito de mar vermello rubí.

Atopado en Australia, o Phyllopteryx dewysea é un caballiño de mar de cor vermella rubí con liñas verticais vermellas, marcas de luz no seu fuciño e non chega aos tres centímetros de lonxitude. A pesar de ser tan rechamante, non fora descrito polos científicos ata o ano pasado, o que evidencia o pouco que se sabe da fauna mariña.

FONTE: Revsta Consumer/Medio Ambiente

SURFRIDER  é unha organización ambiental americana, sen fins de lucro, de base, que traballa para protexer e preservar os océanos, ondas e praias do mundo. Surfrider centra en grande medida o seu labor en cuestións tales como a calidade da auga, acceso á praia, preservación do surf, e o mantemento da zona mariña e os ecosistemas costeiros.

Fundada en 1984, ten a súa sede en San Clemente (California) e en España en San Sebastián dende 2009, participando nun proxecto de cooperación territorial europeo chamado "Mare Urdina", enfocado na protección e valorización do patrimonio natural costeiro a través da educación ambiental.

Esta é a súa proposta,  con 9 condutas que todos podemos cumpir:

O teu compromiso é fundamental!

Topografía detallada da cara visible (esquerda) e da cara oculta (dereita) da Lúa / NASA/LRO

No seu movemento orbital ao redor da Terra, a Lúa sempre amosa a mesma cara. Esta metade, a única que puido contemplar a humanidade durante milenios, ten grandes áreas escuras, terras chairas e baixas que foron cubertas por lava nas primeiras etapas evolutivas tras a formación do noso satélite. Tales planicies de denominan “mares”, pola similitude que atoparon os astrónomos antigos cos mares terrestres.

Era natural supoñer que a cara oculta da Lúa sería similar á cara visible. Pero a primeira fotografía da cara oculta, realizada pola sonda soviética Lúa 3 en 1959, reservábanos unha bonita sorpresa. As dúas caras da Lúa son moi diferentes. Na cara oculta non hai grandes mares como os observados na cara próxima, aquela cara está poboada por numerosísimos cráteres recentes e terras montañosas. Os poucos mares presentes na cara oculta son moito máis pequenos e están moito máis repletos de cráteres. Pola cara oculta lávaa non parece fluír coa mesma cantidade e actividade que mostrou na cara visible desde a Terra.

Primeira foto da cara oculta da Lúa realizada pola sonda soviética Lúa 3.

Na época inmediatamente posterior á formación do Sistema Solar, hai máis de 4.000 millóns de anos, producíronse numerosísimos impactos de meteoritos e asteroides sobre todos os planetas e satélites do sistema. Formáronse así as grandes concas e cráteres que se observan na superficie da Lúa. Pero o impacto dun meteorito non só crea un cráter, senón que na contorna do cráter créanse fracturas e fisuras verticais que atravesan a cortiza lunar.

A lava que fluíu pola Lúa fai uns 3000 millóns de anos orixinouse a partir do magma volcánico que abundaba entón baixo a súa cortiza. Este magma, literalmente roca fundida, foi producido pola calor despedida pola radioactividade natural que tiña lugar naquela fase temperá da Lúa. O magma puido alagar parte da superficie lúa ascendendo desde o subsolo polas numerosas fisuras producidas polos impactos meteoríticos.

Durante un tempo pensouse que as diferenzas entre as dúas caras da Lúa debíanse a un número maior de grandes concas na cara visible. Con todo, unha análise coidadosa mostra que tales concas están repartidas de maneira bastante uniforme entre os dous hemisferios e que a diferenza radica máis ben en que as concas da cara próxima da Lúa foron moito máis alagadas polos grandes fluxos de lava.

A diferenza nos fluxos de lava vén acompañada por diferenzas na distribución de elementos químicos en toda a superficie do noso satélite. En efecto, elementos como o potasio, o fósforo e as terras raras, que aparecen no material cristalizado creado polos fluxos de lava son máis abundantes na cara visible que na cara oculta da Lúa.

As dúas caras da Lúa son diferentes por soportar moi diferentes fluxos de lava. Pero isto non nos responde á pregunta sobre a orixe das diferenzas entre as dúas caras, senón que nos traslada a pregunta ao subsolo lunar.

Un dos descubrimentos máis interesantes realizados no curso das misións Apolo é que a codia da Lúa (a capa rochosa que repousa sobre o manto) é moi irregular. O espesor medio da codia é duns 50 a 60 quilómetros, pero o que é máis interesante é que o espesor medio da cara oculta é uns 15 quilómetros maior que o da cara visible.

Esquema da estrutura da Lúa.

As irregularidades da codia causan un desprazamento entre o centro de masas da Lúa e o seu centro xeométrico, un fenómeno que explica a rotación síncrona da Lúa, isto é, o feito de que o noso satélite sempre nos mostre o seu mesma cara.

Un podería esperar entón que o magma puidese escapar preferentemente a través da cara visible por ser a cortiza aquí moito máis delgada. Isto supoñería que todo o magma procedese da mesma profundidade e tivese a mesma composición en todos os mares. Con todo, observouse que a lava en diferentes mares ten diferentes composicións, o que indica que procede de diferentes profundidades e que o espesor da cortiza que atravesa nun lugar ou outro da superficie lunar é irrelevante.

Entón as diferenzas entre os dous hemisferios poderían deberse a unha maior actividade volcánica real baixo a cara visible. Traballos recentes suxiren que esta maior actividade puido deberse para o efecto da Terra. En efecto, a calor irradiada pola Terra nova puido manter a cara visible da Lúa máis quente durante un período máis dilatado de tempo, mentres que a cara oculta arrefriaríase máis rapidamente irradiando calor ao espazo libre. Outras hipóteses aínda máis especulativas suxiren que a colisión dun gran corpo coa cara visible da Lúa tamén podería incrementar a actividade radioactiva e volcánica de maneira local.

Como vemos hai numerosas ideas que poderían explicar as diferenzas tan notables entre os dous hemisferios da Lúa, pero debemos recoñecer que a causa precisa non se coñece aínda e que mesmo un corpo tan próximo e familiar como o noso satélite aínda esconde grandes misterios que merecen ser investigados.

FONTE: Rafael Bachiller/Xornal El Mundo/Ciencia

Continúo coa sétima, e última, entrega dos erros relacionados coa ciencia que parecen quedarse na pantalla para non irse xamais: O efecto Coliolis é así de potente.

O efecto Coriolis é a forza producida pola rotación da Terra no espazo que tende a desviar a traxectoria dos obxectos que se desprazan sobre a superficie terrestre; á dereita no hemisferio norte e á esquerda, no sur. É un efecto moi pequeno e difícil de medir. A pesar deles, serve desde hai anos para que os guías turísticos de países ecuatoriais sáquense un bo diñeiro en propinas con espectáculos explicativos. Fíxosenos pensar que os seus efectos son moi grandes.

Quen son os culpables? Os Simpson.

FONTE:FONTE: Xornal Público.es/strambotic

Cultivo do arroz / Imaxe:footage.framepool.com

O arroz  (Oryza sativa) non necesita crecer na auga, pero como pode sobrevivir este tipo de cultivo, faise así para controlar as malas herbas e outras pragas, conseguindo mellores colleitas.

O arroz é esencialmente un tipo de herba. É unha planta anual e medra ben na auga. Cando se cultiva en terra firme outras herbas e malas herbas poden superar ao arroz e reducir drasticamente os rendementos de campo e calidade. Non hai herbicidas que podan matar selectivamente outras herbas sen matar arroz. A inundación controlada de campos de arroz é un medio moi eficaz de control de malas herbas e arroz florece na auga.

O arroz é o segundo cereal máis producido no mundo, tras o millo.

FONTE: Escuela de Robisones/Verne/Xornal El País

Lembrades a película INTERESTELAR?  Unha película de ciencia ficción estadounidense de 2014, dirixida por Christopher Nolan? Nela preséntase un equipo de astronautas que viaxa a través dun buraco de verme en busca dun novo fogar para a humanidade. Interstellar gañou o Óscar aos mellores efectos visuais.

Pois ben detrás desta película estivo o físico teórico Kip Thorne, sendo produtor executivo e participou como consultor científico. No vídeo superior tedes precisamente a Thorne explicando aspectos da citada película.

Actualmente Thorne traballa nunha nova idea para outra película que está a bosquexar xunto aos seus colegas Stephen Hawking e Lynda Obst. E, aínda que non quere dar moitos datos respecto diso, seguro que desas cabezas sairá algo sorprendente. Non pode ser doutra forma en alguén que non concibe pasar un só día “sen tentar comprender algo ou inventar algo. É a esencia da vida”

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País/

Novo vídeo promocional do pobo de A Guarda e nova páxina de turismo:AQUÍ

Presumindo de pobo!

Esta fin de semana chega aos cines unha nova película basada no personaxe de ficción Tarzán creado por Edgar Rice Burroughs: A LENDA DE TARZÁN.

Esta é a súa ficha técnica:

Título: A lenda de Tarzán
 

Título original: The Legend of Tarzan

País: USA

 Productora: Warner Bros. Pictures, Village Roadshow Pictures

Director: David Yates

Guión: Adam Cozad, Craig Brewer

Música: Hans Zimmer, Rupert Gregson-Williams

Fotografía: Henry Braham

Montaxe: Mark Day

Reparto: Alexander Skarsgård, Samuel L. Jackson, Christoph Waltz, Margot Robbie, Djimon Hounsou, Ella Purnell, Jim Broadbent, Casper Crump, Alicia Woodhouse, Simon Russell Beale, Cali Nelle, Rory J. Saper, Alex Ferns, Bentley Kalu, Lasco Atkins

Sinopse: Xa pasaron varios anos desde que Tarzán abandonara a xungla africana para levar unha vida aburguesada como John Clayton III, Lord Greystoke, xunto á súa amada esposa Jane, pero agora convidáronlle a que volva ao Congo para exercer de embaixador de comercio no parlamento. En realidade, todo forma parte dun plan de vinganza e avaricia ideado polo capitán belga Leon Rom, pero os responsables desta estratexia homicida non teñen nin idea do que se lles vén encima.

Merece a pena vela!

O Everest / Imaxe:irispress.es

O Everest é probablemente a montaña máis coñecida. Ten unha altura de 8848 metros sobre o nivel do mar e atópase no Himalaya, Asia, marcando con rotundidade a fronteira entre Nepal e China. Esta montaña bautizada así en honra de George Everest, o xeógrafo galés, polos seus estudos, presenta un dos climas máis extremos do planeta, con temperaturas tan frías que poden variar entre os -20 (no verán) e os -70 ºC (no inverno).

FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza

Letharia vulpine, unha das especies de liques investigadas no traballo / Imaxe: elpais.com

Seguro que o lembrades das clases de ciencias naturais: os liques, dos que hai unhas 15.000 especies, que consisten nunha asociación simbiótica dun alga e un fungo. Pero hoxe é un deses raros días en que é preciso cambiar os libros de texto, porque os científicos acaban de descubrir un terceiro compoñente do consorcio, un fermento que, por mentira que pareza, escapouse ata agora da lupa analítica de séculos de estudos e decenas de xeracións de estudiosos.

O investigador posdoctoral Toby Spribille e os seus colegas das universidades de Montana en Missoula, Uppsala (Suecia), Graz (Austria), Purdue (Estados Unidos) e o Instituto Canadense de Investigación Avanzada en Toronto tiveron que empregarse a fondo non só con observacións microscópicas, senón tamén xenómicas, para pillar in fraganti ao terceiro home da asociación simbiótica. O seu espectacular descubrimento merece a portada da revista Science, un infrecuente recoñecemento para un traballo de índole máis ben taxonómica, como os que facía Linneo no século XVIII.

“Isto supón unha bonita sacudida do que sabiamos, ou pensabamos que sabiamos, sobre a simbiose do lique”, comenta Spribille. “Fórzanos a unha revaloración das suposicións máis básicas sobre a maneira en que se forman os líquenes, e sobre quen fai que cousa na simbiose”.

O científico conta que o punto de partida do traballo foi o seu intento de pescudar por que dúas especies de liquen moi estreitamente relacionadas, ambas as comúns en Montana, exhibían unha diferenza drástica: unha é tóxica para os mamíferos e a outra non. As análises de ADN non fixeran máis que profundar o misterio, porque as dúas especies presentaban uns xenomas idénticos. Ou iso parecía.

A explicación do descubrimento require unha mínima introdución aos elementos da bioloxía molecular. Os xenes están feitos de ADN, a famosa dobre hélice, pero activalos implica abrir a dobre hélice e sacar unha copia dunha das súas hebras. Esta copia non é de ADN, senón dunha molécula similar cunha soa hebra, chamada ARN. Se un analiza o ARN dunha célula está, polo tanto, examinando de forma indirecta os xenes que están máis activos nesa célula.

E iso é o que fixeron Spribille e os seus colegas: analizar o ARN das dúas especies de líquenes. E aí si que saltou á vista unha diferenza ben notable. Porque o ARN non correspondía só ao fungo coñecido da simbiose, senón tamén a outro tipo de fungo “un fermento” que pasara por completo inadvertido durante un século e medio. Máis aínda: a especie de lique tóxica contiña moita máis cantidade dese fermento que a especie inocua.

Como as células do fermento son minoritarias, escapáronse á análise de ADN (pois só hai unha ou dúas copias de ADN por célula). Con todo, se algúns dos seus xenes están moi activos, poden facer centos ou miles de copias de ARN por cada unha de ADN. Esa foi a clave do éxito. E, en efecto, é o fermento a que explica que un liquen sexa tóxico e o outro non, a pesar de que por todo o demais son idénticos.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Descobren dous planetas rochosos similares á Tierra / Imaxe: Xornal El Mundo

Teñen o tamaño e a temperatura idóneos para albergar vida e atópanse a só 40 anos luz da Terra. Son os tres planetas máis parecidos ao noso e descubríronos o pasado mes de maio científicos do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT) e da Universidade de Liexa (Bélxica), entre outros. A novidade é que agora sábese que dous deles son de natureza rochosa e que, ademais, as súas atmosferas non son grandes e difusas senón compactas e similares á da Terra. Estes achados, que publica a revista Nature, multiplican as posibilidades de que poidan ser habitables.

Dous “xemelgos” da Terra, por tanto, pero quizais non os únicos. "O telescopio Kepler detectou outros planetas que teñen o tamaño e a temperatura terrestres, pero están moi lonxe de nós para ser estudados en detalle", conta Julien de Wit, autor principal do estudo. Así as cousas, non se pode afirmar que estes dous sexan os planetas máis similares ao noso de cuantos coñécense.

Os candidatos a dobres da Terra forman parte do sistema estelar bautizado como TRAPPIST-1. A súa estrela é unha anana ultrafría, moito máis que o Sol, e emite radiación infravermella en lugar de luz visible. Aos investigadores da Universidade de Liexa ocorréuselles buscar planetas ao redor deste tipo de estrelas porque o seu sinal luminoso é máis débil que a doutras estrelas e non nos cega tanto como para que non podamos distinguir os corpos que as orbitan.

Para analizar con máis detalle o sistema TRAPPIST-1, os investigadores recorreron ao telescopio espacial Hubble da NASA e servíronse dun evento astronómico tan especial como pouco frecuente: un dobre tránsito. Este fenómeno prodúcese cando, desde o punto do observador, dous planetas pasan por diante da súa estrela case no mesmo instante. Iso fixo posible analizar as atmosferas deses dous planetas dunha soa ollada porque, ao atravesalas, a lonxitude de onda da luz que emite a súa estrela sofre cambios que se poden medir. Ao non observar grandes variacións nesa magnitude, conclúese que posúen atmosferas compactas, típicas dos planetas rochosos.

"Agora a cuestión é, que clase de atmosfera teñen?", pregúntase De Wit. Aínda que xa aventura algunhas opcións: "Os escenarios posibles inclúen algo parecido a Venus (onde a atmosfera está formada sobre todo por dióxido de carbono), unha similar á da Terra (con grandes nubes), ou incluso algo parecido a Marte (cunha atmosfera empobrecida)". Aínda non se sabe pero, para este investigador, aí está a maxia da ciencia: "Estamos constantemente en novos territorios; isto é pura exploración. É realmente emocionante porque está a pasar agora".

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Son unha persoa que nunca me pronuncio politicamente, pero a situación na que nos movemos últimamanete neste país é literlamente UN CACHONDEO!

Epaña non se merece estes goberantes, nin os políticos que aspiran a gobernar. Todos deberían marchar para a súas casas pois foron incapaces de resolver unha situación na que para eles o que importa é o seu acomodo.

A viñeta de El Roto (Andrés Rabago García, Madrid-1947) do xornal  El País do 22-07-2016, retrata a realidade desta situación.

Un cachondeo!

O mapa de 180 módulos, incluidas as áreas visuais (azul), auditivas (vermello), e táctiles/motoras (verde). MATTHEW GLASSER/DAVID VAN ESSEN

Un século de neuroloxía demostrou que o córtex cerebral, a sede da mente humana, está dividido en áreas discretas, ou módulos especializados en distintas funcións. Pero todo o córtex ten unha anatomía tan parecida que cartografar eses módulos non resultou nada fácil, a pesar de intentos loables como o de Brodman, que xa en 1909 elaborou un mapa que aínda se segue utilizando como unha aproximación aceptable. Esta situación acaba de cambiar.

Os neurocientíficos Matthew Glasser, David Van Essen e os seus colegas da Universidade de Washington en Saint Louis, Missouri, en colaboración con investigadores de Oxford, Londres, Minneapolis e Nijmegen, Holanda, debuxaron un mapa do córtex que pode resultar definitivo, ou polo menos ten esa vocación. O seu segredo é que é “multimodal”: a diferenza dos anteriores intentos, como o de Brodman de 1909, o novo mapa usa tres criterios combinados “microarquitectura local, conectividade e función” e reúne información de 210 mozos saudables.

Cada hemisferio do córtex resultou ter exactamente 180 áreas corticales, das que 97 eran descoñecidas para a ciencia. O traballo, un verdadeiro tour de force neurolóxico, ten importantes implicacións para a neurociruxía, os estudos de desenvolvemento, envellecemento e enfermidades neurolóxicas, e permitirá unha investigación avanzada da evolución da mente humana a partir dos seus devanceiros primates. O mapa preséntase no artigo principal de Nature. A mente foi ao fin cartografada.

A estrutura modular do córtex (ou cortiza cerebral, a fina e engurrada capa máis externa do cerebro) empezouse a revelar fai máis dun século co mero estudo das lesións accidentais, e tamén dos tumores ou ictus localizados nunha ou outra zona. Os danos en certas partes da cabeza poden causar formas de cegueira, ou complexos defectos do procesamento das imaxes, e noutros lugares asócianse á percepción auditiva, o control dos músculos ou a coordinación dos movementos, a interpretación da linguaxe, a aptitude numérica, o razoamento lóxico ou o comportamento social e moral.

A alta calidade do novo mapa afecta a todas as rexións do córtex. As distintas áreas implicadas en procesar a información visual (V1, V2…), que funcionan como unha xerarquía onde a información que chega da retina vaise abstraendo progresivamente (ángulos, polígonos, poliedros,…) resultan agora tan evidentes como nun mapa político, e ademais poden considerar facilmente as diferenzas entre persoas, que son notables. Noutro exemplo espectacular, a nova cartografía identificou unha área da linguaxe que pasara inadvertida tras un século de investigacións neurolóxicas intensas.

Os autores esperan, con todo, que sexan as partes cerebrais peor definidas ata agora as que máis se beneficien do seu estudo. Isto inclúe o córtex prefrontal, a parte máis anterior do cerebro, que é a que máis creceu durante a evolución dos homínidos, e onde residen as funcións máis especificamente humanas: as altas funcións intelectuais, como o razoamento lóxico, o pensamento abstracto e a súa interacción permanente coas emocións. É aí onde a nitidez da nova cartografía permitirá avanzar máis a investigación nos próximos anos.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Gregorio Allegri e Mozart / Imaxe:luccamusica.it

O Miserere mei Deus do compositor italiano Gregorio Allegri (Roma, 1582-1652) compúxose na década de 1630 para o Papa Urbano VIII. Non se permitía a súa transcrición nin a súa interpretación fóra da Capela Sixtina, onde se tocaba cada ano. Coñecíanse tres intentos non moi exitosos de pasar a melodía a partitura ata que un Mozart de 14 anos escoitouna e ao día seguinte transcribiuna de memoria. En lugar de excomulgarle, o papa Clemente XIV ordenoulle cabaleiro da Orde da Espuela de Ouro.

FONTE: Escuela de Robisones/Verne/Xornal El País

O vídeo de hoxe da ciencia en Big Bang, da revista MUY INTERESANTE, explicarnos O CONCEPTO DE MÚLTIPLES DIMENSIÓNS.

“Flatland: A Romance of Many Dimensions” é una novela satírica de 1884 escrita por Edwin Abbott Abbott baixo o pseudónimo "A Square" e traducida ao español como “Planilandia: Unha novela de moitas dimensións”.

É unha obra especialmente popular entre estudantes de matemáticas, física e ciencias da computación, xa que a súa fácil lectura resulta útil para estudar o concepto de múltiples dimensións.

Esto é ciencia!

En menos de tres minutos resúmese a evolución do lado iluminado da Terra ao longo de todo un ano, desde agosto de 2015. Pero o máis sorprendente do novo vídeo da NASA superior é que se gravou a 1,6 millóns de quilómetros de distancia, nunha rexión do espazo coñecida como Lagrange 1 onde a gravidade da Terra e o Sol exercen forzas similares. A metraxe é unha rápida sucesión de 3.000 imaxes (un estafe lapse) tomadas pola cámara EPIC do satélite DSCOVR.

Desde o seu punto de vista, EPIC é testemuña da saída do Sol polo oeste e o ocaso polo leste, polo menos, 13 veces cada día. Tampouco perde detalle da néboa que aparece sobre a superficie terrestre e que se debe á dispersión da luz por parte das moléculas da atmosfera; o mesmo fenómeno que fai que o ceo sexa azul durante o día e vermello á tardiña. Durante ese ano, ademais, captou a sombra da Lúa durante a eclipse solar do pasado marzo.

Con este tipo de ferramentas, a NASA pretende estudar os niveis de ozono e aerosois presentes na atmosfera, ademais da altura e cambios na cuberta de nubes que axuda ao balance térmico, a vexetación e como se reflicte a radiación ultravioleta. EPIC viaxa a bordo do satélite DSCOVR, que se lanzou en febreiro de 2015. DSCOVR é unha asociación da NASA, a Administración Oceánica e Atmosférica Nacional (NOAA) e a Forza Aérea dos Estados Unidos. O seu obxectivo é facer un seguimento do vento solar, aspecto de vital importancia para asegurar a precisión e a anticipación das alertas e os prognósticos do tempo espacial da NOAA.

FONTE: Xornal El Nundo/Ciencia

Proceso de desenvolvemento do Vanguard 1 / Imaxe:dd1us.de

O obxecto humano máis antigo que aínda se atopa en espazo é o satélite Vanguard 1, que se lanzou en 1958 desde Cabo Cañaveral. Era o cuarto satélite que o ser humano poñía en órbita, e o primeiro que facía uso da enerxía solar. O seu transmisor deixou de enviar sinales seis anos despois do lanzamento, pero a día de hoxe continúa dando voltas á Terra. No ano 2009 alcanzou as 200.000 voltas ao noso planeta, o que supón unha distancia duns 10.000 millóns de quilómetros. Só as sondas Pioneer e Voyager percorreron máis distancia que o Vanguard I.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

Velaquí tendes o calendario de exames de setembro 2016 de todas as materias e cursos. Para acceder preme AQUÍ.

FONTE: centros.edu.xunta.es/iesasangrina

O vídeo de hoxe da ciencia en Big Bang, da revista MUY INTERESANTE, explicarnos A ENTROPIA.

A entropía é unha magnitude termodinámica que dá conta da enerxía que non pode realizar traballo útil nun proceso termodinámico. É unha función de estado de carácter extensivo e o seu valor medra nun sistema illado, de acordo coa Segunda Lei da Termodinámica. Pode ser interpretada como o estado de desorde dun sistema.

Esto é ciencia!

Encephalartos woodii no KEW Royal Botanical Gardens / Imaxe: npr.org/Andrew McRobb/RBG Ke

O ser vivo máis solitario do mundo é unha cícada, un tipo de planta moi estendida durante a era dos dinosauros, que se descubriu en África en 1895. Parécese a unha palmeira e pode acadar unha altura de 6 m. Segue vivo, pero aínda non se atopou outro exemplar da mesma especie (Encephalartos woodii) para poder proceder á polinización (estas árbores necesitan tamén unha parella para reproducirse). Está en Londres e, segundo National Geographic, hai máis de cen anos que non sabe o que é o sexo.

FONTE: Escuela de Robisones/Verne/Xornal El País

Hoxe propóñovos que realicedes un espectacular truco para crear a ilusión óptica dun cubo levitando.

Como veredes no vídeo superior é moi doado de facer!