Doodle co que Google rinde homenaxe hoxe ao doutor Khorona, e nodía no que cumpriría 96 anos / Rohan Dahotre
A vida de Har Gobind Korona é un exemplo de constancia, superación e soños cumpridos. Desde unha humilde aldea na que a maioría da poboación era analfabeta, grazas á axuda do seu pai e a algunhas bolsas, conseguiu estudar, superarse, viaxar, interesarse pola ciencia e chegar a ser unha eminencia da bioquímica e da bioloxía molecular, ata o punto de recibir un Premio Nobel polos seus descubrimentos. O resumo dunha persoa namorada da investigación que sempre soubo traballar en equipo e transmitir os seus coñecementos na aula.
Har Gobind Khorana naceu un 9 de xaneiro de 1922 nunha humilde aldea da India colonial británica chamada Raipur, que na actualidade corresponde a Paquistán. Har era o máis pequeno de cinco irmáns, tres mozos e unha moza. A súa familia era a única que sabía ler e escribir nun pobo de apenas cen habitantes, en gran parte grazas á profesión do pai, que recadaba impostos para a colonia. Precisamente foi o seu pai quen máis se interesou pola educación dos seus fillos e a persoa que lles ensinou a ler e a escribir. Con todo, quen realmente marcou ao pequeno Har foi o seu mestre na escola, do que recibiu as primeiras leccións baixo as árbores da súa Raipur natal. Gobind Khorona sempre foi un bo estudante, así que a ninguén lle estrañou que lograse unha bolsa para poder continuar os seus estudos e acceder á Universidade de Punxab, onde conseguiu graduarse en 1943 e, máis tarde, doutorarse en Medicina.
Grazas a outra bolsa do Goberno indio, o mozo Har Gobind foi a estudar á Universidade de Liverpool, e alí obtivo o seu doutoramento en Química en 1948. Tiña clara a súa vocación e o seu afán por aprender, algo que lle permitiu seguir viaxando e, á vez, rodearse de grandes mestres, compañeiros e amigos investigadores. A partir dese ano desempeñou diversos cargos no Instituto de Tecnoloxía de Zúrich, na Universidade de Cambridge, na Universidade da Columbia Británica en Vancouver e no Instituto Rockefeller de Nova York. Na institución canadense, a finais da década dos 50, desenvolveu un novo método para sintetizar Coenzima-A, unha molécula transcendental na conversión das graxas en enerxía que lle valeu recoñecemento internacional.
No ano 1960 incorporouse ao Enzyme Institute da Universidade de Wisconsin, do que foi codirector ademais de profesor de Ciencias Biolóxicas. Nel conseguiu valiosos avances que foron imprescindibles para a elaboración do Dicionario de palabras do código xenético, co que a bioloxía molecular deu un gran salto na súa evolución. No seu laboratorio traballaban investigadores de 27 países con especialistas en química básica, bioloxía molecular, enzimología ou bioquímica. Ese equipo tan multidisciplinar foi a base da concesión do Premio Nobel de Fisioloxía e Medicina en 1968, compartido con Robert W. Holley, de Cornell University, e Marshall W. Niremberg, dos National Institutes of Health.
Os gañadores do Premio Nobel GETTY
Os traballos dos tres investigadores levaron a cabo de maneira independente, pero todos estaban encamiñados a mostrar como a información xenética flúe desde os ácidos nucleicos ata as proteínas, as moléculas encargadas de realizar e regular as actividades das células.
Har Gobind Khorana obtivo a súa cidadanía norteamericana no ano 1966 e en 1970 incorporouse ao Instituto Tecnolóxico de Massachusetts, onde permaneceu ata a súa xubilación como profesor emérito no ano 2007.
No ano 1972 Gobind Khorana deu a coñecer ao mundo outro importante descubrimento: a construción do primeiro xene artificial. Catro anos máis tarde, en 1976, logrou que este xene fose funcional nunha célula viva. Por este achado, tanto o desenvolvemento da enxeñería xenética como a industria biotecnológica débenlle moito, xa que demostrou a posibilidade de sintetizar fragmentos curtos de ADN.
A súa influencia na docencia chegou ata o punto de que algúns dos seus alumnos destacaron en ámbitos tan diversos como a industria e a ciencia, pero tendo que ver co que Har investigaba e ensinaba: o ADN. Un deles tivo moito que ver na creación dunha empresa que desenvolveu o equipamento necesario para desentrañar o xenoma humano; e outro discípulo seu, Michael Smith, recibiu en Premio Nobel de Química no ano 1993 por inventar un método de manipulación do ADN.
Ademais do Premio Nobel, Khorana tamén recibiu o Premio Albert Lasker de Investigación Médica Básica (1967) e a Medalla Nacional de Ciencia (1987). Os seus estudos centráronse a partir dos anos 70 na estrutura e función da rodopsina, unha proteína sensible á luz que se atopa na retina do ollo. Khorana tamén investigou mutacións na rodopsina que están asociadas coa retinosis pigmentaria, que causa cegueira nocturna.
O científico Har Gobind Korona faleceu o 9 de novembro de 2011 aos 89 anos por causas naturais na súa casa de Concord (Massachusetts), pobo ao que se trasladou uns anos antes.
FONTE: Alberto López/Xornal El País/Ciencia
