vgomez

A solución á proposta de onte é: A  Nebulosa da Bolboreta. Esta bolboreta estelar é unha das  nebulosas máis espectaculares e fermosas que existen. Tamén é coñecida como  M2-9,  Nebulosa dos Chorros Xemelgos ou Nebulosa Ás de Bolboreta. É unha  nebulosa planetaria na constelación de Ofiuco a uns 2100 anos luz da Terra. Trátase dunha  nebulosa  bipolar con dúas  lóbulos de material emitidos pola estrela central. 

E así rematamos esta serie que espero que fose do voso agrado.

Ata a próxima serie!

FONTE: muyinteresante.es/ciencia e wikipedia

2 de outubro: Cuarto Minguante

9 de outubro: Lúa Nova

16 de outubro: Cuarto Crecente

24 de outubro: Lúa Chea

28 de outubro: Cambio de hora. Horario de inverno.

31 de outubro: Cuarto Minguante

Chuvia de Meteoros: Oriónidas: do 4 de outubro ao 14 de novembro, con máximo o 21-22. O seu radiante é a constelación de Orión, sendo o seu corpo proxenitor o cometa 1P/Halley. Actividade moderada.

Os investigadores galardoados: Honjo e Allison / REUTERS/EFE/elmundo.es

O investigador estadounidense James  P.  Allison (Alice-EEUU, 1948. Inmunólogo) e o xaponés Tasuku  Honjo (Kyoto-Xapón, 1942. Inmunólogo), foron distinguidos co Premio Nobel de Medicina concedido polo Instituto  Karolinska de Estocolmo. O galardón débese ás súas investigacións sobre a  inmunoterapia contra o cancro.

Os tratamentos desenvolvidos grazas aos descubrimentos ambos os científicos conseguen  espolear ao sistema  inmunitario para que faga fronte aos tumores,o que supuxo unha revolución as terapias contra o cancro e "cambiou totalmente o modo en que vemos como afrontar a enfermidade", sinalou a Academia ao anunciar o galardón.

En concreto,  descubriron como "liberar" dous freos do sistema  inmunitario que, na práctica, servían de axuda para a expansión do cancro. Controlando a súa acción, conséguese que as defensas do organismo combatan os tumores, estimúlase a súa acción, o que levou a  magníicos resultados na loita dalgúns tipos de cancro, como o melanoma ou o cancro de pulmón, entre outros.

Nos últimos anos, de feito, a  inmunoterapia postulouse como unha das armas máis efectivas á hora de facer fronte ao cancro.

Curiosamente, o pasado mes de xaneiro, James  P.  Allison foi distinguido co Premio Fronteiras do Coñecemento, que concede a Fundación BBVA, na categoría de Biomedicina.

FONTE: elmundo.es/ciencia

A Comisión Europea propuxo eliminar o cambio de hora e que a UE manteña todo o ano no horario de verán. Con todo, cada país poderá decidir por que horario opta finalmente. A medida non chegará antes de 2020.

Para que poidas facerte unha idea das súas consecuencia de adoptar un ou outro, fíxate nos seguintes gráficos que corresponde a nosa provincia, PONTEVEDRA:

HORARIO DE VERÁN

HORARIO DE INVERNO

Todas as mostras son a día 28 de cada mes.

Agora estás informado para tomar para falar con propiedade!

FONTE: Hector Llanos Martínez/Fernando Hernández/Lucas Jin/ Rodrigo Silva/elpais.es/verne

Actriz, directora, produtora… pero por encima de todo, Branca Portillo defínese como “intérprete”, namorada da comunicación e da conexión co outro. “Algunha vez pasouvos que sentistes unha emoción e contástesllo a alguén, e esa persoa emocionouse convosco. Saltáronselle tamén as bágoas ou tamén se riu. Eu teño o privilexio de vivir iso cada día da miña vida. E iso é o máis fermoso que me deu esta profesión. Sentir que o que eu sinto é real e chega ao que está alén, e compartímolo”, afirma. Licenciada pola Real Escola Superior de Arte Dramática e Danza, Branca Portillo lembra a aprendizaxe que recibiu do seu mestre Pepe Estruch ao terminar os estudos. “E agora que?”, preguntou a actriz. “Agora aguanta”. E iso fixo. A súa longa traxectoria aséntase en grandes éxitos en cinema, teatro e televisión, como o memorable personaxe de Carlota en sériea ‘Sete Vidas’, e as súas valentes interpretacións como  inquisidor do século  XVII na película ‘Alatriste’ ou  Segismundo en ‘A vida é soño’ baixo a dirección de Helena Pementa. Traballou con grandes referentes do cinema e o teatro como Pedro Almodóvar, Miloš Forman, José Luis Gómez, Jorge  Lavelli ou  Tomaz  Pandur, e recibiu entre outros galardóns, o Premio Max á Mellor Dirección de Escena por ‘A Avaría’ e o Premio Nacional de Teatro en 2012.

Arthur Ashkin, Gérard Mourou eDonna Strickland / Bell Labs/École Polytechnique/University of Waterloo

A Real Academia das Ciencias de Suecia concedeu hoxe o Premio Nobel de Física 2018 a Arthur Ashkin, Gérard Mourou e Donna Strickland, polas súas "rompedoras invencións no campo da física do láser".

Arthur  Ashkin (Nova York, 1922) inventou as pinzas ópticas, capaces de capturar partículas, átomos, virus e células vivas mediante dedos de luz láser. En 1987, foi capaz de atrapar bacterias vivas sen danalas con estas "ferramentas feitas de luz", segundo destaca o comité do Nobel.  Gérard  Mourou (Albertville, Francia, 1944) e Donna  Strickland (Guelph, Canadá, 1959) achandaron o camiño cara a "os pulsos de láser máis intensos xamais creados pola humanidade", segundo o comité que concedeu os galardóns.

FONTE: elpais.com/ciencia

Que ves na imaxe superior, unha muller nova ou unha señora maior?

Esta popular ilustración, foi creada polo debuxante inglés W. E. Hill e publicada no ano 1915 baixo o título "A miña muller e a miña sogra".

Tras observar a ilustración durante un par de segundos, a dúbida que xorde é se se trata dunha muller nova ou dunha anciá.

Podemos observar, por unha banda, unha muller nova cun chapeu que mira cara ao seu lado dereito. A outra opción é contemplar unha señora de pelo rizado, cun pano na cabeza e nariz e  mentón  puntiagudos.

Pero a particularidade desta ilusión óptica reside en que un recente estudo da revista Scientific Reports achegou un dato importante que condiciona as nosas respostas: a idade.

Cunha mostra de 400 participantes, con idades comprendidas entre os 18 e os 68 anos, mostráronlle a ilustración para coñecer a súa resposta.

Os resultados do estudo indicaron que os participantes tendían a ver á muller cuxa idade era máis próxima a eles. Os máis novos dixeron ver á muller máis nova primeiro, mentres que as persoas de maior idade identificaron á anciá á primeira.

A explicación ten que ver coa psicoloxía e os rumbos. Segundo os autores, "os resultados demostran que os procesos de grupos sociais de alto nivel teñen un efecto subconsciente nas primeiras etapas do procesamento facial".

O feito de que os mozos identifiquen á muller nova máis rápido e os maiores, á anciá, relaciónase coas prácticas sociais e culturais que son menos inclusivas cara aos anciáns, polo menos no mundo occidental. Probablemente, noutras culturas como a de Xapón, onde os anciáns están máis integrados na vida estes rumbos da percepción non existan.

FONTE: laregion.es/virales

Así se desvía o eixo de rotación da Terra. A dirección observada do movemento polar, que se mostra como unha liña azul clara, compárase no gráfico coa suma (liña rosa) da influencia da perda de xeo de  Groenlandia (azul), o rebote postglacial (amarelo) e a  convección do manto profundo (vermello). A contribución da  convección do manto é altamente incerta / NASA/JPL- Caltech

Cando pensamos na Terra, a imaxe que primeiro nos vén á mente é a dunha esfera xeométrica, como a dun globo  terráqueo que vira suave e regularmente cando o empuxamos. Con todo, a realidade é ben distinta, e resulta que o noso planeta non é, nin moito menos, tan perfecto como as representacións del que temos encima da mesa. Nin nas súas formas, nin na súa rotación.

Para empezar, a Terra non é unha esfera perfecta. E cando vira sobre o seu eixo (unha liña imaxinaria que atravesa o mundo desde o Polo norte ao Polo sur), a súa rotación parécese máis á dunha peonza que á dunha esfera, bamboleándose e desviándose continuamente. É o que se coñece como "movemento polar".

As medicións realizadas durante décadas demostran que, só durante o século  XX, o eixo de xiro desprazouse ao redor de 10 cm por ano. O que, durante todo o século, supón un desprazamento de máis de 10 m. Agora ben, a que se debe exactamente esta deriva?

Un equipo de investigadores da NASA utilizou datos observacionais que abarcan todo o século  XX e conseguiu, por primeira vez, identificar as causas do desprazamento. Son tres: a perda de masa, principalmente en  Groenlandia; o chamado "rebote  glacial" e, por último, a  convección do manto. O estudo acábase de publicar en Earth and Planetary Science Letters.

"A explicación tradicional, afirma o investigador do Jet Propulsion Laboratory da NASA e autor principal do traballo, é que un só proceso, o rebote  glacial, é responsable deste desprazamento do eixo de rotación terrestre. Pero recentemente, moitos investigadores especularon que outros procesos poderían ter tamén grandes efectos sobre el. Elaboramos modelos para un conxunto de causas que se consideran importantes para impulsar o movemento do eixo de rotación. Ao final non identificamos un, senón tres conxuntos de procesos que son cruciais. E a fusión da  criosfera global (especialmente  Groenlandia) ao longo do século 20 é un deles".

En xeral, a redistribución da masas sobre e dentro da Terra, como os cambios continentais, as capas de xeo, os océanos e o fluxo do manto, afectan á rotación do planeta. Pero a medida que as temperaturas aumentaron ao longo do século  XX, a masa de xeo de  Groenlandia diminuíu. De feito, un total de aproximadamente 7.500  gigatoneladas do xeo de  Groenlandia (o peso de máis de 20 millóns de edificios como o Empire State) se  derritió no océano durante ese lapso de tempo. O cal converte a  Groenlandia nun dos principais contribuíntes da masa que se transfire aos océanos, o que provoca un aumento do nivel do mar e, en consecuencia, unha deriva no eixo de rotación da Terra.

E aínda que é certo que o xeo tamén se  derrite noutros lugares, como a Antártida, a especial localización de  Groenlandia fai que o seu desxeo contribúa de forma máis significativa ao movemento polar.

"Existe un efecto xeométrico, asegura o coautor da investigación, segundo o cal, se temos unha masa que está a 45 graos do Polo norte (como é o caso de  Groenlandia) ou do Polo sur (como os glaciares patagónicos), terá un maior impacto no eixo de rotación da Terra que unha masa que estea xusto á beira dos Polos".

Anteriores estudos xa identificaran o "rebote  glacial" como outro dos maiores contribuíntes ao movemento polar a longo prazo. Pero que é exactamente o rebote  glacial? Durante a última idade de xeo, enormes e pesados glaciares afundiron a superficie da Terra de forma similar a como un colchón afúndese cando nos sentamos sobre el. Pero a medida que o xeo se  derrite, ou se elimina, a Terra volve lentamente á súa posición orixinal. No novo estudo, que se baseou en gran medida nunha análise estatística do devandito rebote, os científicos descubriron que é probable que o rebote  glacial sexa responsable de só ao redor dun terzo de derívaa polar ao longo do século  XX.

Por último, os investigadores sosteñen que "o terzo final" da responsabilidade tena a  convección do manto terrestre, que é responsable do movemento das placas  tectónicas sobre a superficie da Terra. Basicamente, trátase da circulación do material no manto, causada pola calor do núcleo da Terra.  Os investigadores descríbeno como algo similar a unha pota de sopa colocada sobre o lume. A medida que a pota (ou o manto) quéntase, os  tropezones da sopa empezan a subir e baixar, formando esencialmente un patrón de circulación vertical. E iso é o que fan as rochas que se moven a través do manto da Terra.

Unha vez identificados estes tres factores principais, os investigadores estiveron en condicións de distinguir entre os cambios a gran escala no movemento do eixo, causados por procesos xeolóxicos a longo prazo sobre os que non temos control algún, e os causados polo cambio climático. E agora saben que se a perda de xeo en  Groenlandia acelérase, o movemento polar tamén o fará.

FONTE: José M. Nieves/abc.es/ciencia

De esquerda a dereita: Gérard Mourou, Donna Strickland e Arthur Ashkin / Imaxe: Reuters, AFP, AP/elcomercio.pe

O pasado día 2, deuse a coñecer os galardoados do Nobel de Física 2018. Pero é importante falar dalgunhas consideracións que fan a este Nobel lago particular. Vexamos:

1. A ausencia de mulleres entre os galardoados era particularmente significativa no campo da Física, pois en 117 anos só o gañaban Marie Curie (francesa de orixe polaca, que en 1903 compartiuno co seu home, Pierre Curie, e con Henri Becquerel, e que en 1911 recibiu o de Química ) e  Goeppert-Mayer (estadounidense de orixe alemá, galardonada en 1963 ), cuxo anuncio, por certo, foi recollido con este titular por un xornal local de San Diego: "Nai de San Diego gaña o premio Nobel". Iste ano, Donna Strickland (Guelph, Canadá, 1959) entrou neste selectísimo club, sendo a terceira muller que gañou un Nobel de Física.

2. Outros dos gañadores, o estadounidense Arthur  Ashkin (Nova York, 1922), converteuse na persoa máis anciá que gaña un Nobel, en concreto conta con 96 anos.

3. Os Nobel non só son galardóns, tamén ten a súa dotacioón económica, en concreto, 9 millones de coroas suecas (unos 870 mil euros al cambio actual). Como consecuencia esta cantidade repartirase do seguinte xeito: A metade é compartida por Donna Strickland con Gérard Mourou, e a outra metade é para Arthur Ashkin.

FONTE: Teresa Guerrero/elmundo.es e hipertextual.com

De esquerda a dereita: George Smith, Frances H. Arnold e Gregory P. Winter / Imaxe:: AFP / EFE /elcomercio.pe

Frances H. Arnold, George Smith e Gregory P. Winter gañaron o Nobel de Química 2018 por tomar "o control da evolución e usar as súas mesmos principios para desenvolver proteínas que resolven moitos problemas da humanidade", segundo a Real Academia de Ciencias, que concede os galardóns.

As investigacións dos tres premiados permitíu que a humanidade realice o equivalente á agricultura ou a gandería no mundo dos  microbios e as moléculas. A evolución dirixida permite  domesticar  microbios para que desenvolvan proteínas que non existen na natureza e que se aplican á creación de novos combustibles e fármacos contra moitas enfermidades, desde a diabetes ao cancro metastásico.

Frances H. Arnold (Pittsburgh, EE UU, 1956) é catedrática de enxeñería química,  bioinxeniería e  bioquímica no Instituto de Tecnoloxía de  California (Caltech), recibe a metade do premio por inventar "a evolución dirixida de encimas".

George Smith (Norwalk, EE UU, 1941) e Gregory P. Winter (Leicester, 1951) reciben a outra metade do premio pola “presentación de péptidos e anticorpos na superficie de bacteriófagos”

FONTE: Nuño Domínguez/elpais.es/ciencia

Pilar de la Torre é licenciada en Psicoloxía pola Universidade Complutense de Madrid, especialista en Psicoterapia Xestáltica, fundadora e directora do Instituto de Comunicación Non Violenta, e principal expoñente desta metodoloxía. “A Comunicación Non Violenta é todo aquilo que facemos ou non facemos, dicimos ou non dicimos, que xera dano á outra persoa e fai que senta doído e afástese emocionalmente de nós”, explica a psicóloga, que foi a única discípula española formada con  Marshall Rosenberg en Estados Unidos e certificada polo  Center  for  NonViolent  Communication. Pilar da Torre é tamén autora do libro ‘Fundamentos e prácticas de comunicación non violenta’, onde expón as pautas básicas para converter desencontros ou conflitos en oportunidades de achegamento e diálogo. “Para min, a ferramenta máis poderosa é o proceso de comunicación non violenta son os seus catro pasos: feitos, sentimentos, necesidades e acción. É dicir, cando lexitimamos a experiencia ou vivencia interna dun neno estaremos a reforzar a súa autoestima e isto conséguese a través de escoita, compresión e aceptación”, conclúe.

Os datos de Cassini revelaron que a composición química dos seus aneis é "moito máis complicada" do que ata agora críase / Imaxe: lanoinformativo.com

O 17 de setembro de 2017 a sonda Cassini desintegrouse nas capas superiores da atmosfera de Saturno. O artefacto da NASA pasou as súas últimas horas enviando información á Terra de forma constante. Froito desas transmisións, agora publícanse en Science seis estudos que explican, entre outras cousas, que está a pasar entre as nubes máis altas do xigante  gaseoso e o interior dos seus aneis, unha zona que non se explorou ata agora.

Os datos mostran que esa rexión está azoutada pola choiva que cae desde o anel D, o máis próximo ao planeta, como unha “chuvieira”, en palabras do autor principal dun dos estudos. “Se estiveses alí apenas sentirías o impacto das pequenas partículas, pero poderías cheirar os gases”, explica o físico do Instituto de Investigación do Suroeste (EE  UU).

A choiva sobre Saturno contén auga (o 95% dos aneis está composto de xeo), metano,  amoníaco, monóxido de carbono, dióxido de carbono e nitróxeno, máis ou menos o que se esperaba, pero tamén, e isto é unha sorpresa, compostos orgánicos, entre eles butano e propano.

Os investigadores están sorprendidos pola cantidade de material que cae sobre a atmosfera  saturnina, uns 10.000 quilos por segundo. Pero o impacto destas “choivas” é relativo a que Saturno ten 63 veces a superficie da Terra e o material queda repartido por unha superficie tan ampla que se estivese chovendo durante toda a historia do Sistema Solar, uns 4.500 millóns de anos, a acumulación sería de apenas 2,5 milímetros.

Con todo, a choiva do anel D modifica a composición química das capas altas da atmosfera do planeta e é posible que co tempo cambie tamén a proporción de carbono e osíxeno nas capas interiores que están en contacto coa superficie. O espectacular sistema de aneis, que abarca 300.000 quilómetros pero ten apenas 10 metros de espesor, retroaliméntase. O anel  C descarga sobre o D e leste sobre o planeta, segundo mostra uno dos estudos.

Cassini profundou noutra rareza de Saturno: o seu campo magnético é algo nunca visto. Na Terra, os polos xeográficos e os magnéticos están separados 11 graos, pero en Saturno están aliñados cunha diferenza de menos dunha centésima de grao. “Ata agora criamos que debía haber una certa  desalineación, entre polos, para que exista un campo magnético, pero a súa ausencia en Saturno parece indicar que temos que repensar todo o que sabiamos sobre como algúns planetas forman campos magnéticos”, explica o coautor doutro dos traballos publicados e investigador do Imperial  College de Londres. Estudar o campo magnético do planeta é clave, porque pode desvelar se Saturno esconde un núcleo sólido no seu interior, unha das maiores preguntas que quedan por responder.

A nave foi lanzada o 15 de outubro de 1997 como parte dunha misión conxunta entre a NASA e a Axencia Espacial Europea, que se encargou do módulo de aterraxe  Huygens (que se separou o 25 de decembro de 2004), acadando a maior lúa de Saturno, Titán, o 14 de xaneiro.

Cassini foi a primeira nave que orbitou Saturno. Desde a súa chegada ao planeta en 2004 fixo cousas incribles, como atravesar as  fumarolas dos  géiseres de  Encélado que brotan dun descoñecido océano sepulto baixo o xeo, un dos lugares máis propicios para a vida no Sistema Solar. Pouco antes de desaparecer, a misión tamén confirmou que nas zonas ecuatoriais de Titán prodúcense tormentas de po como as que suceden nos desertos da Terra e de Marte.

FONTE: Nuño Domínguez/elpais.com

Unha frase atribuída a un dos grandes directores de orquestra do século  XX,  Herbet  von  Karajan, aseguraba que “a arte de dirixir consiste en saber cando hai que abandonar a batuta para non molestar á orquestra”. Sexa ou non certo que a frase fose pronunciada algunha vez polo  austriaco, o aforismo é brillante porque pon de manifesto un pensamento que compartiron moitos afeccionados á música. Anthony  Burguess (compositor e novelista, autor da famosa A laranxa mecánica que  Stanley  Kubrick adaptou ao cinema) expresouno nun artigo cargado de ironía: “Subirse a un podio e darlle vida a unha orquestra non require ningunha pericia especial. É máis difícil ser  cobrador de autobús ou revisor de tren. Á fin e ao cabo non é absolutamente necesario que haxa un señor movendo un  palito no podio (…) Os admiradores dos directores de orquestra cren que eles poderían facer o seu traballo moderadamente ben, e ata certo punto así é”.

Talvez  Burguess esaxerase, porque non está claro que calquera poida dirixir a unhas decenas de músicos profesionais para que interpreten, poñamos por exemplo, a  Verdi. Pero quen si pode facelo é YuMi, un brazo  robótico que debutou hai un ano dirixindo a orquestra filarmónica de Lucca nunha velada na que precisamente se interpretou, entre outras pezas, a famosa A Donna  è  Mobile, da ópera  Rigoletto. O tenor Andrea  Bocelli estivo entre quen foi dirixidos polo robot, que substituíu a quen fora o seu instrutor, o mestre Andrea  Colombini, o director habitual da orquestra: “a idea de  YuMi foi do profesor Franco Mosca, que é o presidente do festival da robótica. Franco coñéceme moi ben porque vén aos nosos concertos e ás nosas actuacións. E lanzoume esta proposta sabendo que me gustan moito os retos. Ao principio non tiña dúbidas, pero si un pouco de incerteza”. As dúbidas de  Colombini disipáronse cando viu a YuMi no centro de ABB de Milán, xa que descubriu unha máquina creada para aprender xestos e tarefas rapidamente, sen necesidade de que o usuario coñeza unha linguaxe de programación.

Andrea  Cassoni, director xeral de robótica de ABB, destaca tanto a rapidez na aprendizaxe do robot (necesitou só dúas sesións con  Colombini) como a súa precisión: é capaz de  enhebrar unha agulla, dúas calidades que xa quixesen posuír a maioría de aspirantes a dirixir unha orquestra.  Colombini asegura que  YuMi conquistoulle nada máis coñecerlle debido a que lle fixo unha das cousas que máis lle gustan no mundo… “un café”. Para quen xa albiscan un futuro  tenebroso no que as máquinas se apropian mesmo dos traballos aparentemente máis creativos,  Cassoni tranquilízalles: “podemos deixar que YuMi faga as actividades máis repetitivas as máis continuadas e as que requiren máis capacidade  congnitiva. As dos humanos, que as realicen os humanos”.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.com

Rafael Guerrero é Licenciado en Psicoloxía Clínica e da Saúde pola Universidade Complutense de Madrid e Doutor en Educación. Dedicou gran parte da súa carreira profesional á investigación, ao exercicio clínico e a docencia na Facultade de Educación na Universidade Complutense de Madrid e do Centro Universitario Cardeal Cisneros. Conferenciante en congresos nacionais e internacionais e  formador de profesores e pais en numerosos colexios e centros educativos, Guerrero acaba de publicar ‘Educación emocional e apego’, un manual para converter a nenos e mozos en expertos emocionais. Como fomentar a seguridade, autoestima e  empatía en fillos e alumnos? No seu último libro propón claves prácticas para implantar en casa e a aula. “Existen varias ferramentas que podemos dar ao neno para que saiba identificar, nomear e expresar as súas emocións. Debemos lexitimalas: se o noso fillo fálanos de algo que lle preocupa non podemos racionalizar, senón escoitar e atender ata que atope o equilibrio emocional”, afirma o psicólogo. E advirte da importancia do “outro” na aprendizaxe de habilidades sociais. “A  empatía non só pódese, senón que se debe ensinar. E para iso é importante non só o que dicimos, senón o que facemos”, conclúe.

Algúns dos ósos du Ledumahadi mafude / McPhee et al./Current Biology

En 1993, os humanos entraron por primeira vez no mundo dos dinosauros grazas á produción de Steven Spielberg, Jurassic Park. Cando escoitamos este título é inevitable lembrar esas ameazantes imaxes protagonizadas polo Tyannosaurus ou o Velociraptor. Pero, ata aí. Non moitas máis especies de dinosauro déronse a coñecer tanto como o mencionadas pero si que se puido ver un dinosauro cuxo aspecto se gravou na mente de máis dun neno, a pesar de ter un nome pouco  recordable. Trátase do Brontosaurus, un saurópodo que viviu a finais do período xurásico e reconocible polo seu longo pescozo e, en resumo, a súa grandeza que o caracteriza. Esta especie viviu hai 150 millóns de anos pero, sorprendentemente, ten un "parente" que lle gaña en antigüidade. Un achado recentemente presentado por Blair  Mcphee, o principal autor da investigación realizada por el e outros estudiosos da Universidade de  Witwatersrand (Sudáfrica).

O dinosauro "revelación" que protagoniza este estudo publicado recentemente en Current Biology, pertence á familia do  Sauropodomorfos e recibe o nome de  Ledumahadi  mafude ou trono xigante ao amencer no idioma africano Sesotho. Poida que algúns se pregunten por que ten un nome africano cando a maioría de fósiles de dinosauros son atopados en lugares como Europa ou China. Esta vez foi Sudáfrica a que acolleu, hai 200 millóns de anos, un Ledumahadi que se remonta moito máis atrás ao primeiro xurásico no pasado prehistórico.

Foi hai seis anos cando Jonah Choiniere viu por primeira vez o fósil dun Ledumahadi. A partir dese momento, ata agora, este biólogo formou parte do equipo de investigación que estudou a este dinosauro, cos seus ósos como ferramenta crave. Unha das cuestións que este equipo quería resolver era se estes dinosauros camiñaban a dúas patas ou de poutelas (catro patas), o cal non foi nada fácil. "A comprensión da bioloxía destes animais antigos representados só no rexistro fósil é extremadamente difícil", sinala  Choiniere. Pero conseguírono. Os investigadores mediron o grosor das extremidades de Ledumahadi para coñecer o seu peso e saber cantas extremidades puido chegar soportar e así verificar que este dinosauro andaba de poutelas.

Desde o primeiro contacto co fósil, os estudiosos sabían que non estaban ante un dinosauro calquera. A partir do método utilizado, no estudo establécese que este dinosauro pesaba 12 toneladas e, debido a un desenvolvemento adulto completo, morreu con 14 anos. Grazas a estes achados, McPhee e o seu equipo permitiulles coñecer a posibilidade de que algúns antepasados do Ledumahadi tentaron camiñar de poutelas, a pesar de dubidar en se eran bípedos ou cuadrúpedos. Sexa dunha forma ou outra, a hipótese queda sobre a mesa.

Conseguir a  cuadrupedalidade non foi tarefa fácil para os Ledumahadi. Ata chegar a camiñar de poutelas, estes dinosauros sufriron dous desenvolvementos diferentes, en canto a evolución de posturas refírese, para conseguir camiñar con extremidades firmes. Con todo, ninguén dixo que os inicios fosen fáciles, pero poden ter un desenvolvemento satisfactorio como ocorre nesta ocasión: "Estes desenvolvementos producidos nas súas características corporais axudounos a triunfar desde o punto de vista evolutivo" asegura  Choiniere.

"Esta investigación fíxonos ver que mesmo hai 200 millóns de anos, estes animais xa se converteron nos vertebrados máis grandes que xamais camiñen sobre a Terra" explica  Choiniere. Con iso pódese ver que, en ocasións, o futuro non ten sempre a clave para dar co último avance. O pasado tamén garda descubrimentos asombrosos, unha realidade que estes investigadores van aproveitar na súa procura de fósiles de dinosauros e outros animais que se extinguiron nos períodos  triásico e  xurásico de Sudáfrica.

FONTE: Paloma Terol/elmundo.es/ciencia

 Pegar ao teu fillo é ilegal e así o idica a lei española / Imaxe: guiainfantil.com

O caso recente dun pai condenado por losquear á súa filla tras negarse a facer os deberes demóstranos que, aínda que se loitou con afán os últimos anos polos dereitos e respecto de todos os menores, a disciplina con violencia segue vixente. Este proxenitor foi condenado a 56 días de traballos en beneficio da comunidade polas lesións que lle causou á súa filla que tardaron oito días en curar. Tamén se lle interpuxo unha orde de afastamento. O tribunal estableceu na súa sentenza que "en ningún caso pode entenderse que o dereito de corrección xustifique o que un pai golpee a unha filla menor de idade". Pegar ao teu fillo é ilegal e así o indica a lei española. Pero, que ocorre co feito de dar un azoute? Aínda que o castigo físico está cada vez peor visto, segue suscitando polémica entre moitos pais que consideran que a súa regulación supón  entrometerse na súa forma de educar.

Hoxe os nenos viven nunha constante avaliación. "Hai unha colonización da infancia que ten unhas consecuencias negativas nos menores, que lles impide desenvolver adecuadamente a súa autonomía e creatividade", explica José Ramón Ubieto, psicanalista e profesor colaborador da Universidade  Oberta de Cataluña. "Todo isto leva que os  sobreestimulemos e  sobreprotexamos, creando unha xeración á que non se lle permite evolucionar ao seu propio ritmo, levando á obsesión de moitos pais para controlar todo o que fan os seus fillos", engade o experto.

Esta conduta pode chegar a que os proxenitores perdan as formas e usen o castigo físico, aínda que sexa de forma puntual, como medida  correctiva. E “a pesar de que son conscientes de que está mal, moitos optan por dar unha labazada”, engade o tamén autor do libro "Nenos  Hiper" (NED edicións). “Son da crenza de que non hai penalizar un azoute, pero temos que ser conscientes de que non conseguiremos o efecto esperado”, argumenta  Ubieto.

Moitas veces, por exemplo, ante unha perrencha do pequeno nun supermercado, os pais sofren e terminan por darlle un azoute. “Nestas situacións podemos evitar a losqueada, afastándonos, deixándoos tranquilos, porque pasaralle. Se o neno nota que domina a situación non vai parar e é cando chega o sopapo, debido ao sentimento de impotencia dos pais, que responde o medo inherente actual dos pais para perder o amor dos seus fillos”, incide o experto. “O mellor que se pode facer, cando perdemos o control varias veces, é buscar axuda. Reformularnos a relación familiar. O que está claro é que as labazadas non son o recurso, son cousas doutra época, non producen o efecto desexado”.

Unha investigación publicada no  Journal of Family Psychology en 2016 apuntaba que os azoutes teñen o resultado oposto ao que buscan os pais. O  metaestudio, que analizaba os datos recolleitos durante 50 anos cunha mostra de 160.000 nenos, concluía que as losqueadas están asociados a unha maior probabilidade de desenvolver condutas desafiantes cara aos proxenitores, de exhibir comportamentos antisociais e de sufrir problemas psicolóxicos, entre outros. Para a análise, refugouse o abuso físico grave. “Os azoutes non só doen cando se dan, senón que o seu efecto é prolongado no tempo”, aseguraban os autores do estudo das universidades de  Austin e  Michigan.

Nesta liña, Olga  Carmona, psicóloga infantil do grupo Ceibe, cre que non hai debate posible. "O noso obxectivo é traballar para extinguir da nosa cultura que calquera forma de violencia sexa válida”, explica rotunda Carmona. Para esta experta, “aqueles pais que sosteñen que funciona e defenden a labazada a tempo, creno porque obteñen a conduta desexada momentaneamente, pero é un espellismo doloroso. O que ese neno está a facer é responder a unhas expectativas por medo, para evitar o golpe, non aprende nada".

Ademais,  Carmona cre que o "menor, de aprender algo, é que a violencia é unha ferramenta válida”. A psicóloga explica que a losqueada ten que ver cun impulso. “Ningún pai, ou case ningún, planifica dar unha labazada”, sostén a experta. E cre que estas situacións “adoitan ser produto da impotencia, da falta de control e de recursos, do cansazo, do bloqueo". "É certo que ás veces os nenos lévannos ao límite. Pero é a nosa responsabilidade aprender a non reaccionar. Cando se lles educa desde o amor e o respecto, os nenos son capaces de detectar cando non lles están tratando ben e defenderse”, conclúe  Carmona.

Verónica Pérez, psicóloga infantil do centro Raíces, engade que “o problema que nos atopamos é que hai moitas familias que aínda non coñecen outra maneira de poñer límites que non sexa exercendo violencia física ou verbal, por iso é tan necesario detectar estas carencias e axudar a crear alternativas de actuación en casa”. Esta experta asegura que “os pais séntense culpables tras pegar aos seus fillos, pero nunha situación similar volven exercer violencia. Teñen que ser conscientes da gran responsabilidade que leva educar e que busquen axuda se non saben como abordar estas situacións".

FONTE: Adrián Cordellat e Carolina García/sociedad/elpais.com

 

Acto de protesta contra O cambio climático en Kerpen, Alemña / AP/EPV

Os efectos do cambio climático (aumento de fenómenos extremos, incremento do nivel do mar ou descenso do xeo no Ártico) xa están aquí. As emisións de gases de efecto invernadoiro relacionadas co home elevaron aproximadamente un grao centígrado a temperatura global respecto dos niveis  preindustriales, conclúe o grupo de científicos asesores da ONU en materia de cambio climático, coñecido polas súas siglas en inglés IPCC. A cuestión agora é ata onde se chegará e que impactos estase disposto a asumir.

O IPCC advirte nun informe presentado a madrugada o pasado luns en Corea do Sur, de que o quecemento é probable que leve a un aumento de 1,5 ºC entre 2030 e 2052 se o mundo segue o ritmo actual de emisións de gases de efecto invernadoiro. Isto supón que se está en risco de incumprir o obxectivo máis ambicioso do Acordo de París (quedar por baixo do 1,5 en 2100) en pouco máis dunha década.

Para evitalo necesítase unha transición "sen precedentes" e cambios "rápidos" e de "gran alcance" na electricidade, a agricultura, as cidades, o transporte e a industria, apunta o informe. Se se quere cumprir a meta do 1,5 requírese unha diminución en 2030 do 45% das emisións de dióxido de carbono (CO₂), o principal gas de efecto invernadoiro, respecto ao nivel de 2010. En 2050, esas emisións, que maioritariamente proceden dos combustibles fósiles, deben desaparecer, algo realmente complicado.

De feito, as políticas que os países puxeron sobre a mesa cando se pechou en 2015 o Acordo de París, que obriga a todos os asinantes a presentar plans de redución de emisións, levarían nestes momentos a que o quecemento chegue aos 3 graos a final de século. De aí os cambios "rápidos, profundos e sen precedentes" aos que apunta o informe do  IPCC, no que participaron case un centenar de científicos de 44 países.

Os autores indican que pasar a fronteira do 1,5 supoñería depender no futuro das técnicas de captura do CO₂ da atmosfera para lograr cumprir con ese obxectivo. Pero advirten de que "a eficacia destas técnicas non está demostrada a gran escala e algunhas técnicas poden ter riscos significativos para o desenvolvemento sustentable".

FONTE: Manuel Planelles/ciencia/elpais.com

Gardián da luz do fotógrafo James Stone (Australia). A Vía Láctea elévase sobre un faro illado en Tasmania. O fotógrafo planificou a súa posición para fotografar a composición perfecta, posicionando a Vía Láctea en conxunto co faro e observando a mellor maneira de iluminar a torre para lograr un efecto artístico. Esta imaxe é parte dunha secuencia de lapso de tempo, o que lle dá ao fotógrafo algo de tempo para subir á torre na sala da lanterna do faro e reflexionar sobre a vida dura e solitaria, pero incrible que vivirían os antigos faros. Fotografía: James  Stone / Museo Marítimo Nacional

O Observatorio Real de Greenwich en Reino Unido convoca cada ano este certame de fotografía astronómica (Insight Astronomy Photographer of the Year) . Miles de imaxes excepcionais de fotógrafos afeccionados e profesionais de todo o mundo (máis de 4.200 fotos provenientes de 91 países) participaron. A exposición cos gañadores inaugurarase o 24 de outubro de 2018 en Londres, concretamente no Museo Marítimo Nacional.

De non poder asistir, aquí tes a solución, preme AQUÍ.

FONTE: theguardian.com e muyinteresante.es

Jorge Candán (Vigo, 1968), fotógrafo e documentalista submarino, leva máis de 20 anos rexistrando coa súa cámara o espectáculo das rías galegas. Conta con numerosos galardóns nacionais e internacionais na súa extensa carreira: Campión do mundo de Cinema Submarino 2010 e o Campionato de España de Vídeo Subacuático  CEVISUB 2017.

FONTE: farodevigo.es

A noticia non debería ser tal, pero o é. Non debería selo porque evidencia unha inxustiza histórica: o 2 de outubro de 2018, Donna  Strickland converteuse na terceira muller na historia en gañar o premio Nobel de Física polas súas achegas nas ferramentas que utilizan o láser. Antes, por suposto, moitas outras o mereceron e mesmo a algunhas escamoteóuselles sen rubor como no famoso caso de  Jocelyn  Bell que viu como en 1974 premiábase ao seu director de tese por un descubrimento, o do  púlsar, no que ela participara de forma decisiva (foi a primeira que o detectou). Recoñecida  Strickland, a científica canadense poderá converterse en modelo para moitas nenas apaixonadas pola tecnoloxía e dispostas a cambiar ese dogma absurdo que mantivo as ciencias como un terreo  predominantemente masculino. Patricia  Heredia, fundadora da academia de programación e robótica Minivinci , sabe ben desa necesidade de ter modelos femininos porque o vive a diario coas nenas a quen dá clase: “É mellor ter un referente que sexa unha moza. Se lles pregunto ás miñas alumnas: pechade os ollos e imaxinarvos un  hacker. Pois se imaxinan un señor gordo con lentes comendo pizza e, claro, a iso non se queren parecer”.  Valeria Currais, unha das súas pupilas máis destacadas, non quere parecerse a un tipo obeso por culpa dos  carbohidratos. Ela quere ser simplemente Valeria: unha nena de dez anos cun destacado talento para a tecnoloxía a quen lle gusta “montar robots,  soldar, ver vídeos de YouTube e xogar ao tenis”.

A curiosidade tecnolóxica de Valeria ten parte das súas raíces nun agasallo do seu pai. Un día chegou á súa casa de Huesca a boneca GoldieBlox cuxo slogan é xa toda unha declaración de intencións: “a curiosidade matou os estereotipos”. Ou, como explica a mesma  Valeria “as nenas podemos ser o que queiramos ser. Non só podemos ser princesas, tamén podemos ser enxeñeiras”. Esa determinación que mostra cada vez que se expresa é tamén a que a converteu nunha pequena celebridade grazas á aplicación que desenvolveu xunto a varias compañeiras na academia de Patricia e coa que participaron nunha competición internacional. O obxectivo de G2 P (Girls to Program) é achegar a tecnoloxía a nenos e nenas que viven en cidades pequenas a través dunha recompilación de vídeos de  YouTube.

Valeria e as súas compañeiras non gañaron o premio, pero conseguiron chamar a atención de importantes personalidades no mundo da tecnoloxía grazas ás súas actitudes e a unha orixinal campaña a través de redes sociais. Aos seus dez anos é pronto para dicir se o futuro desta pequena enxeñeira estará na ciencia ou en calquera outro campo. O que si parece claro, e esa é a mellor noticia, é que para ela e para o resto de mozas xa non haberá terreos vedados nin muros, porque veñen coa suficiente forza como para derrubalos.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.es

A frase “quen se foi a Sevilla perdeu a súa cadeira” adóitase aplicar para explicar o por que alguén perde os seus privilexios despois de ausentarse dun lugar durante un determinado tempo. Esta é a súa orixe:

Durante o reinado de  Enrique IV (1425-1474), foille concedido o arcebispado de Santiago de Compostela a un sobriño do arcebispo de Sevilla, don Alonso de Fonseca. Dado que o reino de Galicia andaba revolto, o arcebispo electo pensou que a toma de posesión do cargo non ía ser cousa sinxela, polo que pediu axuda ao seu tío. Don Alonso desprazouse ao reino galego, pero pediu ao seu sobriño que se ocupase do arcebispado sevillano durante a súa ausencia. O arcebispo, tras lograr  serenar os ánimos dos galegos, regresou a Sevilla, pero atopouse con que o seu sobriño non quería deixar de ningún modo a cadeira hispalense. Para que desistise, non só foi necesario un mandato do Papa, senón que interviñese o rei e que algúns dos seus seguidores fosen aforcados tras un breve proceso.

Nestes feitos ten orixe o refrán, polo que se deduce que a ausencia prexudica non ao que se foi a Sevilla, senón ao que se foi da cidade: "Quen se foi de Sevilla, perdeu a súa cadeira". No imaxinario colectivo quedou a historia da cadeira e propagouse ao longo do tempo, chegando aos nosos días con diferente significado do orixinario.

FONTE: nuevatribuna.es. Imaxe: arquidiocesisdeibague.org

Esta longa fin de semana chega aos cines a película  "O primeiro home", baseada na obra de James R. Hansen, sobre a vida do astronauta estadounidense Neil A. Armstrong, quen se converteu no primeiro home en poñer un pé sobre a superficie da Lúa. Esta é a súa ficha técnica:

Título orixinal: First Man Ano:2018

Duración: 133 minutos

País: EEUU

Xénero: Aventuras. Biográfica

Produtora:Universal Pictures/DreamWorks SKG/Temple Hill Entertainment/Perfect World Pictures

 Distribuidora:Universal Pictures

Director: Damien Chazelle

Guión: Nicole Perlman, Josh Singer

Música: Justin Hurwitz

Fotografía: Linus Sandgren

Reparto: Ryan Gosling, Jason Clarke, Claire Foy, Kyle Chandler, Corey Stoll, Pablo Schreiber, Lukas Haas, Brian d’Arcy James, Aurelien Gaya, Ciarán Hinds, Ethan Embry, Patrick Fugit, Shea Whigham, Christopher Abbott, Cory Michael Smith, Brady Smith, Perla Middleton, J.D. Evermore 

Sinopse:  A película centra a súa historia no programa espacial que levou a cabo a NASA entre os anos 1961 e 1969, desde as primeiras investigacións ata o momento en que finalmente Neil Armstrong viaxa á Lúa no Apolo 11. Un relato contado desde a perspectiva de Armstrong que explora o custo que supuxo, para o astronauta, a súa familia e os seus colegas, o levar a cabo esta misión que foi unha das máis perigosas da historia.

Unha boa película sobre un momento único na historia do home!

A Pinocho médralle o nariz coas mentiras / Imaxe:jornaldaorla.com.br

O dicionario da RAG (Real Academia Gagega) define MENTIRA como: Aquilo que unha persoa presenta como verdadeiro sabendo que é falso.

Imos hoxe reflexionar sobre esta palabra a través de frases célebres:

A primeira é de Martín Lutero (1483-1546), teólogo alemán e pai espiritual da Reforma protestante:

"Unha mentira é como unha bóla de neve; canto máis roda, máis grande vólvese"

A segunda é do peota inglés Alexander Pope (1688-1744):

"O que di unha mentira non sabe que tarefa asumiu, porque estará obrigado a inventar vinte máis para soster a certeza desta primeira"

A terceira é do psicólogo e filósofo estadounidense William James (1842-1910):

"Non hai maior mentira que a verdade mal entendida"

A cuarta é do escritor, pintor e cineasta fráncés Jean Cocteau (1889-1963):

"Un vaso medio baleiro de viño é tamén un medio cheo, pero unha mentiras a medias, de ningún modo é unha media verdade"

A quinta é do contante estadounidense, o Rei do Pop, o xenial Michael Jackson (1958-2009):

"As mentiras corren carreiras curtas, as verdades corren maratóns"

Para rematar, un refrán popular:

 "Píllase primeiro a un mentiroso que a un coxo"

Como conclusión, a mentira non é boa compañeira de viaxe!

Lentes de contacto / Imaxe: visualcentermadhu.com

Usar o  váter como un lixo é unha irresponsabilidade cuxas consecuencias están a sufrir os océanos e os seus moradores. Á lista de obxectos sorprendentes e moi contaminantes que acaban por erro no  inodoro, únense tamén as lentes de contacto de usar e tirar. Unha investigación recente alerta do perigo que implica arroxar as lentes de contacto desbotables a través do váter ou, noutros casos, o lavabo; un costume que, segundo apuntan os científicos, practican entre un 15% e un 20 % dos seus usuarios e que podería producir centos de toneladas cúbicas de lixo plástico nos océanos.

Preto de 45 millóns de persoas empregan lentes de contacto en Estados Unidos, o que supón que, segundo estimacións do equipo investigador, nun ano entre seis e dez toneladas de plástico de lentes de contacto terminan nas súas augas. En España, máis de 2,5 millóns de persoas usan lentes de contacto, segundo a Federación Española de Asociacións do Sector Óptico, polo que se trasladamos estes datos ao noso país, e sendo optimistas, podería ser que polo menos 10 millóns de lentes de contacto  desechables estivesen a ser arroxadas polo  váter.

Os químicos apuntan a que unha vez que unha lente chega ás plantas de tratamento de augas residuais, esta descomponse en minúsculos fragmentos de plástico. E o problema agrávase coa nova xeración de lentes de contacto desbotables, ben sexan produtos de uso diario, semanal ou mensual. Este tipo de lentes de contacto está formado por unha mestura de  polimetilmetacrilatos, siliconas e  fluoropolímeros, que fan que a lente sexa máis suave e permita o paso do osíxeno cara ao ollo. Pero resulta que, segundo os científicos, esta composición facilita que a lente de contacto se descompoña en microplásticos. Cando o plástico da lente perde a súa resistencia estrutural, as lentes de contacto descompóñense fisicamente.

Estes pequenos anacos enturban a auga do océano e entran na cadea  trófica mariña, ben a través da filtración ou por inxestión directa. A consecuencia: a morte de millóns de animais mariños ao ano.

E onde as tiramos? Aínda que as lentes de contacto  desbotables están formadas maiormente por plástico, non son envases e, por tanto, non poden ir ao contedor amarelo. Cada municipio determina onde se deposita este produto. De non haber espazo de recollida de lentes de contacto no punto Limpo, debe ir ao contedor do lixo normal, no nosos pobo contedor verde.

FONTE: Eva Martín/consumer.es/medioambiente

Tirando unha "caña" / Imaxe:diariodepontevedra.es

Quen non escoitou, estando nun bar ou cafeteria, a expresión: "Dame unha caña!". Parémonos nesta palabra.

Entre as acepcións que contempla o dicionario da RAE, atopamos estas dúas: “vaso, xeralmente de forma  cilíndrica ou lixeiramente  cónica, alto e estreito, que se usa para beber viño ou cervexa” e tamén “líquido contido” no devandito recipiente.

Pero, por que recibe ese nome? Existen diversas versións sobre a súa orixe, pero una das máis estendidas é que lla chama así pola cervexa a presión; en concreto, polo conduto, ou cano, que une o barril coa billa e polo que circula a bebida cando o camareiro vai servírnola.

Tamén hai quen relaciona este nome coa expresión "dar caña", vinculada ao vendedor ambulante, propio do século  XIX e da zona de Andalucía, que levaba un depósito de bebida ás costas, normalmente viño, e que dispoñía dunha cana ancha que lle servía de unidade de medida.

FONTE: muyinteresante.es/curiosidades

Nun momento que a ciencia aínda non conseguiu sinalar con exactitude, un tipo de  esquío común evolucionou desenvolvendo unha membrana de pel entre as súas extremidades, o que lle permitía planear entre as árbores. Coñecida como  patagio, é a parte máis característica dos esquíos voadores quen, a pesar do seu nome, planean, e non voan, entre as árbores, percorrendo distancias de ata 150 metros. Este roedor é o único mamífero  planeador con éxito evolutivo, xa que se coñecen ata 52 especies diferentes e expandiuse por diversas zonas de Europa, Asia e Norte América. Por todas estas peculiaridades, os científicos sempre se mostraron interesados nas súas orixes, que ata agora datábanse hia uns 23 millóns de anos.

Con todo, uns restos atopados en Cataluña virían a  refutar esta teoría, adiantando este salto evolutivo en, polo menos, dous millóns de anos. Descuberto no vertedoiro de Can Mata (situado en Hostalets de Pierola, provincia de Barcelona), trátase do esqueleto fósil do esquío voador máis antigo que se coñece ata a data no mundo. Aínda que a súa idade sería de 11,6 millóns de anos, o estudo molecular destes ósos adiantaría a orixe da especie a unha idade situada entre os 31 e 25 millóns de anos.

 A  Miopetaurista  neogrivensis atopada é de de o tipo planeador grazas aos máis de 80 ósos achados, entre os que se inclúen o cranio e varios elementos das extremidades anteriores e posteriores. O achádego acaba de ser publicado en eLife. 

A  Miopetaurista é un esquío voador de tamaño moi grande: cun peso de entre 1,1 e 1,6 quilos, é comparable á maioría de especies de esquíos xigantes actuais. Os seus ósos son tan grandes que inicialmente os investigadores pensaron que atoparan restos dun primate, unha especie que se atopa con relativa facilidade en Can Mata.

FONTE: P. Biosca/abc.es/ciencia

Un equipo de científicos presentou os fósiles máis antigos do mundo: ruínas de colonias de antigas bacterias coñecidas como estromatolitos en rochas de 3.700 millóns de anos en Groenlandia, sendo 200 millóns de anos máis antigas que os  estromatolitos fósiles de 3,48 billóns de anos descubertos na rexión de Pilbara no noroeste de Australia.

 Os reloxos moleculares, a taxa de mutación do material xenético, suxiren que a vida na Terra comezou hai uns 4.000 millóns de anos, polo que ter fósiles tan antigos como os  estromatolitos de Groenlandia indican que a vida na Terra pode comezar bastante rápido: estes serían os primeiros organismos da Terra.

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es/ciencia

Unha tartaruga mariña nadando no fondo do mar. É iso o que ve nesta fotografía? Pois tecnicamente non é correcto.

Aínda que custe crelo, na imaxe hai unha muller pintada por Johannes  Stötter, un dos mellores artistas internacionais de "bodypainting". O artista é capaz de situar aos seus modelos en contextos concretos para crear ilusións ópticas grazas para o efecto de camuflaxe.

No seu último traballo,  Stötter contou coa colaboración da modelo Sara  Costabiei para representar a escena dunha tartaruga mariña nadando no fondo do mar.

No vídeo soperopr obsérvase todo o proceso da creación.

Espectacular!

FONTE: laregion.es

Crías nadas de dous ratos femia / LEYUN  WANG (Europa  Press)/elpais.com

Un equipo de investigadores chinos logrou reproducir crías de rato a partir de parellas do mesmo sexo, grazas a unha nova técnica que usa células nai modificadas borrando grupos químicos do ADN asociados ao sexo. Trátase da primeira ocasión na que este método aplícase con éxito, despois doutras investigacións previas que usaron outras técnicas para reproducir crías a partir de parellas do mesmo sexo. O estudo publicouse recentemente na revista Cell Stem Cell.

Moitas especies de animais son capaces de reproducirse con métodos que non requiren unha parella macho-femia, como sucede con réptiles, anfibios e peixes. Pero o proceso é máis complicado no caso dos mamíferos.

O estudo desenvolveu un complicado proceso de manipulación xenética co que eliminaron anormalidades xeradas no proceso reprodutivo de parellas do mesmo sexo. Os mamíferos normalmente herdan dous conxuntos de xenes, un da nai e outro do pai. Pero un grupo químico do ADN asociado ao sexo, o chamado "sinal xenético", hérdase dun só proxenitor.

Neste caso, o  subconjunto do outro proxenitor está inactivo, xa que ao transmitilo apágase. Se o proceso de apagado non funciona correctamente, a cría pode sufrir anomalías ou mesmo morrer. Mesturar material xenético de parellas do mesmo sexo presenta o risco de que os bebés reciban dous conxuntos de sinais xenéticos.

O estudo usou células nais embrionarias haploides, que se parecen ás células  germinales orixinais, as precursoras dos óvulos e os espermatozoides. Despois alteraron a composición das células, borrando as "rexións con sinais xenéticos" para imitar o proceso de "apagado" que se dá na reprodución normal.

Usando dous conxuntos de ADN de ratos femia, con manipulacións xenéticas, os científicos lograron producir 29 crías a partir de 210 embrións, que lograron vivir ata a idade adulta e reproducirse con normalidade. Pero os ratos producidos a partir de dous conxuntos de material xenético masculino (que se inxectaron nun óvulo de rato ao que se lle retirou o núcleo e, por tanto, o material xenético feminino) apenas sobreviviron 48 horas. Os investigadores prevén estudar por que non funcionou o proceso.

Aínda que as aplicacións desta investigación son en gran medida teóricas, poderían mellorar os métodos de clonación dos mamíferos e mesmo, a longo prazo, os tratamentos de fertilidade para as parellas do mesmo sexo, aseguran os autores.

FONTE:elpais.com/ciencia

Axudarnos a identificar e conquistar a emoción do medo é un dos grandes obxectivos de Pilar  Jericó. É doutora en Organización de Empresas e posúe unha ampla formación internacional con estudos de especialización en Harvard e na Universidade de  California, entre outras. Escritora, profesora na Universidade Carlos III e en diferentes escolas de negocio, de forma paralela á súa actividade docente, Pilar  Jericó dedícase á divulgación sobre temas como o desenvolvemento persoal e o liderado a través de conferencias e colaboracións en medios se comunicación.  Jericó foi galardoada como unha das 100 Mulleres Líderes en España. Pilar fai fincapé en títulos como ‘Non Medo’, ‘Poderosamente fráxiles’, ‘E se realmente puidésemos?’, na educación e a confianza como o mellor antídoto para enfrontarnos ás nosas incertezas cotiás, e desta maneira, aprender a educar no “non medo” aos nosos fillos: “Os nosos fillos son os nosos mestres, son os nosos espellos daquelas dificultades que ás veces temos”. A cultura, a educación e os reforzos positivos son capaces de xestionar os medos  innatos, conclúe  Jericó.

 

Mercurio visto pola sonda ’Messenger’/ NASA
 

Se estivésemos en Mercurio veriamos o Sol tres veces máis grande que na Terra, pero daría igual, porque xa estariamos mortos. O planeta máis próximo ao Sol é tamén o menos explorado entre os que teñen unha composición rochosa (xunto con Venus, Terra e Marte) en parte polos brutais contrastes entre as zonas de luz, onde se alcanzan os 450 ºC, e as sombrías, cuns -170 ºC.

BepiColombo será a primeira misión europea a este mundo lixeiramente máis grande que a Lúa, na que participan 12 países, entre eles España. Lánzase o próximo sábado, día 20 de outubro, ás 3:45 (hora peninsular española) desde o porto espacial europeo en  Kourou (Guayana Francesa). Ata agora só dúas naves visitaron o planeta. A Mariner 10 da NASA sobrevoouno e tomou as primeiras fotografías do corpo en 1974, mentres a súa sucesora Messenger foi a primeira en orbitalo entre 2011 e 2015.

Messenger expuxo moitas preguntas que agora deberá responder BepiColombo, nome que homenaxea ao matemático italiano  Giuseppe  Bepi Colombo, que explicou o estraño comportamento orbital de Mercurio e propuxo a traxectoria do Mariner 10 para sobrevoar o planeta usando a asistencia  gravitatoria de Venus por primeira vez.

A misión vai penetrarse nun planeta moi diferente ao noso. Un día en Mercurio dura 59 días terrestres, pero está tan preto do Sol, case tres veces máis que a Terra, que tarda apenas 88 días en pasar un ano, é dicir, en dar unha volta ao redor do astro.  Messenger descubriu depósitos de auga xeada nas zonas de sombra perpetua e un val máis longo que o do río Colorado e máis profundo que o do  Rift que se formou porque o planeta está a encollerse, literalmente. 

Ao contrario que a Terra, Mercurio ten só unha placa tectónica esférica baixo a cal hai un núcleo de composición descoñecida, pero que é proporcionalmente enorme, ocupando un 85% do corpo. Este núcleo está a arrefriarse lentamente, en parte pola lenta perda da súa calor orixinal, en parte porque a atracción gravitatoria do Sol mingua a medida que o astro consome o seu combustible atómico e o planeta afástase del. Por todo isto a cortiza de Mercurio perdeu sete quilómetros de radio desde a súa formación, e iso creou os vales, fallas e gretas graduadas que descubriu  Messenger.

BepiColombo inclúe dous orbitadores, un que analizará a superficie e o interior do planeta construído pola Axencia Espacial Europea (ESA) e outro para estudar a  magnetosfera desenvolvido pola axencia espacial xaponesa. Entre os obxectivos científicos está determinar a composición exacta do interior do planeta.

BepiColombo orbitará o planeta a unha altura de entre 1.500 quilómetros e 500 quilómetros. Pasará máis preto que ningunha outra polas rexións próximas ao polo sur, co que realizará “o mapa de maior resolución” do corpo ata a data.

Outro enigma de Mercurio que BepiColombo pode explicar é a súa composición química, o que á súa vez desvelaría a súa orixe.

Antes de chegar ao seu destino, as naves viaxarán 9.000 millóns de quilómetros.  BepiColombo, do mesmo xeito que Messenger, vai fixarse nunha órbita en torno ao planeta, todo un reto debido ao enorme empuxe  gravitatorio do Sol. Despois do despegamento, as dúas sondas, unidas ao módulo de transferencia e ao escudo térmico, comezarán unha odisea que lles levará a sobrevoar a Terra unha vez,  Venus dúas veces e, por último, completar seis voltas a Mercurio ata quedar incrustadas na súa órbita o 5 de decembro de 2025. As operacións científicas comezarán en 2026.

A Terra e Mercurio están a unha distancia media de 77 millóns de quilómetros e o dispositivo será capaz de indicar a posición da sonda cunha marxe de erro de 15 centímetros. Grazas a este instrumento vai poder  testar a teoría xeral da relatividade de Einstein “a un nivel de precisión sen precedentes”.

A misión será curta. BepiColombo durará un ano coa posibilidade de ampliar un ano máis. Un dos seus compoñentes máis novos son os catro motores de propulsión eléctrica que utilizan gas xenón como combustible. Chegará un momento en que tanto a sonda xaponesa como a europea esgoten o combustible. Cando isto suceda, ambas estrelaranse contra a superficie de Mercurio, o mesmo destino que correu a súa predecesora estadounidense en 2015.

FONTE: Nuño Domínguez/elpais.com/ciencia

Se movemos os ollos e fiXámonos en diferentes partes da ilustración, contribuímos a crear a sensación de movemento.

O efecto de post-imaxe causado polo cansazo da retina (como cando despois de recibir un escintileo intenso de luz como un flash quédanos un punto escuro na nosa visión) produce este tipo de ilusións sorprendentes. Ata que non o imprimes e velo nun papel pensas que é un efecto de animación de ordenador.

Podes ver moitos máis exemplos similares na páxina do xaponés  Akiyoshi  KITAOKA, psicólogo e profesor da universidade de Kyoto, que dedica o seu traballo ao estudo e divulgación da percepción e as ilusións ópticas.

FONTE: educacionplastica.net

Nas augas da costa este de Australia, concretamente baixo o Mar de Tasmania, un equipo de científicos descubriu algo que nunca antes viran os ollos humanos: un ’mundo perdido’ de xigantescos volcáns de máis de 3.000 metros de altura.

Trátase dunha vetusta estrada de volcáns submarinos masivos, e esas montañas mergulladas serven de autoestradas mariñas para as baleas, segundo un comunicado da axencia nacional de ciencia de Australia, CSIRO.

"Mentres estabamos sobre a cadea de montañas submarinas, o barco foi visitado por un gran número de baleas xibardo e de aletas longas", comentou un dos científicos membro da tripulación a bordo do RV Investigator durante a súa recente expedición. "Estimamos que polo menos 28 baleas xibardo individuais visitáronnos nun día, seguidas dun grupo de 60 a 80 baleas de aleta longa ao día seguinte".

Os científicos embarcáronse recentemente nun percorrido de 25 días polo mar de  Tasmania para estudar a produtividade do océano, o proceso mediante o que o fitoplancto  microscópico converte a luz do Sol no carbono que sustenta ecosistemas oceánicos completos. Mentres observaban a vida mariña local, outros membros da tripulación  escanearon signos de actividade de fitoplancto e  mapearon anacos do fondo oceánico previamente  inexplorados usando un soar especial.

Cando o buque de investigación atopábase a 400 quilómetros ao leste de Tasmania, a tripulación observou picos na actividade do fitoplancto. As exploracións de soar revelaron que a actividade coincidiu coa aparición dunha cadea xigantesca de montañas  volcánicas mergulladas a miles de metros baixo da superficie do mar.

As exploracións de soar expuxeron que estas cordilleiras ocultas e subacuáticas erguíanse dende o fondo mariño a uns 5.000 metros por baixo da superficie da auga. Os volcáns variaban en tamaño e inclinación; algúns eran picos irregulares que se alzaban ata 3.000 metros por encima do fondo mariño, mentres que outros eran vastas e baixas mesetas. Cada unha dos outeiros e vales titánicos formáronse probablemente hai moitos milenios como resultado da antiga actividade  volcánica na área, segundo apuntan os investigadores.

Hoxe, este insólito ’mundo perdido’ probablemente proporciona hábitats para unha poboación de vida mariña enormemente diversa.

Segundo os expertos, as montañas máis sobresalientes poderían servir como "sinais" submarinos nunha estrada migratoria para as baleas rexionais, axudando a guialas desde as súas áreas de reprodución de inverno ás súas áreas de alimentación de verán.

Ademais dos abundantes avistamentos de fitoplancto e baleas, o equipo do  RV  Investigator tamén informou ver unha variedade significativa de aves mariñas, incluídas catro especies de  albatros e  petreis.

Os científicos terán que estudar máis a fondo estes montes submarinos recentemente descubertos para descubrir se realmente representan unha "autoestrada da vida mariña". Dúas novas expedicións a este novo ecosistema vibrante e diverso embarcaranse nos próximos meses de novembro e decembro.

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es

Licenciada en Psicoloxía e Filosofía pola Universidade de París X Nanterre,  Heike Freire é un referente nacional e internacional da chamada “Pedagoxía Verde”, con máis de 20 anos de experiencia neste ámbito, que expón o contacto coa natureza e o medio ambiente como recurso educativo. Freire foi asesora do Instituto de Educación Permanente de París do goberno francés e desenvolve a súa innovación educativa co apoio de escolas e familias que buscan a “renaturalización" da súa contorna. “Os nenos de 4 a 12 anos pasan o 76% do seu tempo sentados ou deitados en lugares pechados. Pero é a través do movemento ao aire libre como desenvolven os seus sentidos, a súa psicomotricidade, a súa intelixencia espacial e social. O contacto coa natureza debería ser frecuente e cotián, para aproveitar os beneficios cognitivos, de memoria, atención e aprendizaxe que achega a contorna natural”, sinala  Heike Freire. Nos seus libros ‘Educar en verde. Ideas para achegar a nenos e nenas á natureza’ e ‘Estate quieto e atende!’, así como nos seus talleres, cursos e conferencias, a psicóloga e pedagoga achega recursos para fomentar o contacto co medio natural nas familias e as aulas. “O noso futuro está en mans das próximas xeracións. Por iso é de vital importancia unha pedagoxía verde e conciencia ecolóxica que  reconecte co noso medio ambiente”, conclúe.

Xenial é a viñeta de hoxe de Davila, no xornal Faro de Vigo, onde trata a intervención de Toni Cantó no Congreso dos  Deputados para lamentar a extinción  do  castelán "en lugares como Cataluña, Baleares, a Comunidade Valenciana, o País Vasco ou Galicia". "Eu creo que ninguén o pode negar aquí",  engadiu.  As  verbas  do  deputado de Cidadáns, que  pediu retirar ou requisito de  coñecer a  lingua cooficial  nas comunidades bilingües para acceder a un  emprego público,  deu  co  rexeitamento dous grupos parlamentarios e  xerou polémica  nas redes  sociais.

Na viñeta, atopan o castelán, refreíndose a o zapato tipo castelán!

Fernando  Cucchietti, xefe de visualizacións e data processing de  Marenostrum IV (o supercomputador máis potente do sur de Europa), traballa na creación do que el chama un “xemelgo virtual”, un “doppelganger”. Sería a translación ao mundo real grazas á tecnoloxía dun vello mito, aquel que di que todos nós temos un dobre que nos acompaña. Un outro idéntico que habita noso mesmo mundo e co cal non deberiamos atoparnos xamais debido a que sería sinónimo de morte. O mito, que deu lugar a moitas  replicas literarias (desde o soado Doutor Jeckyll de Robert Louis  Stevenson ao home duplicado de José Saramago), é  pervertido na ida de  Cucchietti en tanto a súa intención non é comunicar o cesamento da vida, senón a súa prolongación. Porque o que buscan no seu equipo a través da capacidade de cálculo do  Marenostrum IV é a posibilidade de simular un corpo humano completo.

Instalado no Barcelona Supercomputing Center–Centro Nacional de Supercomputación, o  Marenostrum IV é o terceiro supercomputador máis potente de Europa e o número trece do mundo. Desde a súa instalación o ano pasado, adica 11,1 Petaflops á produción científica, é dicir, que pode executar 11.100 billóns de operacións por segundo. A cifra que escapa á nosa comprensión polo que representa, non é con todo suficiente para conseguir o que Cucchietti e o seu equipo perseguen: “Hai algúns centros especializados en simular ósos das pernas, outros no corazón, outros nos riles, algúns outros no aparello respiratorio. O conxunto de todos os órganos e formar un corpo humano completo é algo que está máis no futuro. Probablemente esteamos a falar de cinco ou dez anos, talvez vinte ata que todos os órganos non só estean simulados independentemente ben, senón que ademais logo podamos incorporalos e simulalos en conxunto”.

A complexidade do noso organismo e a precisión coa que funcionan en coordinación todos os nosos órganos, é o que fai que sexa tan difícil conseguir unha simulación exacta. O obxectivo final deste  supersoftware é facilitar aos médicos unha ferramenta perfecta para saber, por exemplo, como reacciona o corpo humano a un medicamento. Cada paciente é distinto e no futuro deberiamos ser capaces de achegar un tratamento completamente personalizado e a medida. Isto será posible grazas ao noso dobre virtual, ese “doppelganger” que nos axudará segundo Cucchietti a converternos en “superhumanos axudados pola tecnoloxía”.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.com

Imaxe dunha moderna especie de demoesponxa que produce as mesmas moléculas que as esponxas primitivas / Paco Cárdenas/abc.es

De forma común sinálase a explosión cámbrica, período que se sitúa hai 530 millóns de anos e no que proliferaron  exponencialmente os organismos  multicelulares, como o principio dos grandes grupos animais. Aquí suponse que xurdiu o antepasado a partir do cal evolucionaron as actuais peixes, as aves, os mamíferos e mesmo o ser humano. Con todo, segundo avanza a ciencia e a tecnoloxía, cada vez atópanse máis evidencias de que o noso predecesor podería existir moito antes do que establece esta teoría, anticipando a orixe do primeiro ser animal do planeta Terra.

É o caso da investigación dirixida por Gordon Love, titular do departamento de Ciencias da Terra da Universidade de California, Riverside (Estados Unidos) e publicada na revista Nature Ecology & Evolution. Este grupo de científicos, centrados desde hai máis dunha década en atopar a vida  primixenia a través de  biomarcadores, achou a evidencia do animal máis antigo que se coñece ata a data: o rastro dunha especie de esponxa que viviría hai entre 660 e 635 millóns de anos. É dicir, cen millóns de anos antes da proliferación de seres vivos  pluricelulares no  Cámbrico. Ademais, o achado sería anterior ao último fósil catalogado como especie animal (Dickinsonia), e cuxos restos datan hai 558 millóns de anos.

Diversas investigacións concluíron que a primeira forma animal de vida sería unha especie de esponxa, da que sería complicado atopar, en efecto, fósiles  corpóreos; aínda que como o resto de ser vivos, deixaron a súa pegada no planeta a través de interaccións co medio ou  secreciones (os  biomarcadores) que, tras a súa análise, arroxan datos do pasado máis remoto da aparición da vida.

Respecto diso,  Love aclara que este estudo non trata da captura do primeiro animal que apareceu na Terra, "senón que estas análises evidencian o momento no que as primitivas esponxas eran o suficientemente abundantes en certos ambientes mariños como para deixar un rastro  detectable de  biomarcadores". De feito, o estudo recolle mostras de rochas antigas de lugares tan distantes como Omán,  Sibera e India.

O grupo de Love basea o seu novo traballo noutro estudo previo realizado en 2009. Utilizando o mesmo sistema, os investigadores atoparon un  biomarcador  estoroide descoñecido, chamado 24-isopropilcolestano (24-ipc). Demostraron que esta molécula está presente en certas esponxas, aínda que tamén en certas algas modernas, o que implicaba que os restos achados puidesen ser vexetais e non animais. Agora, o novo estudo inclúe á teoría un novo  biomarcador, o 26-metilstigmastano (26-mes), que só  sintentizan unha serie de especies de esponxas modernas, chamadas  demosponxas e que vén a "duplicar" a evidencia de vida animal.

Love sinala que "é improbable que a combinación destes dous esteroides nas  demosponxas do  Neoproterozoico atopadas en antigas rochas pertenzan a unha rama extinta de  demoesponxas" e que o máis factible é que a habilidade para crear estas moléculas xurdise nunha especie  primixenia con esta habilidade que se mantivo ao longo da evolución, ata as esponxas actuais.

FONTE: P.Biosca/abc.es/ciencia

Un grupo de bacterias / UNIVERSIDADE DE TORONTO/elpais.com

No noso corpo hai moitísimos seres vivos. Nun corpo humano habitan infinidade de microorganismos, é ao que chamamos microbiota. Nos nosos organismos hai  microbiota en partes moi diferentes: o aparello dixestivo, a pel, a cavidade oral, os ollos, o aparello urinario e, no caso das mulleres, a  vaxina. Hai  microbiota ao longo de todo o corpo humano. Poderiamos dicir que os humanos estamos totalmente  okupados.

Para entender o que é a  microbiota é importante coñecer outro concepto moi próximo, o que chamamos microbioma humano e que é o conxunto de microorganismos pero tamén a relación que hai entre eles e co hospedador, que somos nós. É un concepto máis ecolóxico. Poderiamos dicir que o  microbioma é un ecosistema no corpo humano.

Outra cousa que hai que aclarar é que a microbiota está composta por bacterias, virus, fungos e  protozoos pero como o número de bacterias é moi superior ao dos outros microorganismos e as bacterias da  microbiota foron moito máis estudadas que o resto, en ocasións pode parecer que só está formada por bacterias cando non é así.

Pero cale é o número deles? Sobre a cifra de virus, fungos e  protozoos o único que se pode dicir é que non o sabemos. Non sabemos cantos de cada un deles hai nun organismo humano porque están aínda pouco estudados. Mesmo no caso das bacterias, moito máis investigadas, aínda non sabemos realmente cantas hai. Aínda que unha recente controversia dános a mellor pista.

Ata hai pouco tempo críase que o número de bacterias dun organismo humano comparado co das células dese mesmo corpo estaba nunha relación de dez a un, é dicir, dez bacterias por cada célula. Pero no ano 2016 publicouse un artigo que revisaba esas cifras que arrastrabamos desde os anos setenta do século pasado. A nova avaliación di que a proporción de bacterias con respecto ás células é de aproximadamente una a unha, é dicir, que os humanos temos case o mesmo número de células que de bacterias nos nosos organismos. Calculouse que o número de bacterias é 3.8 x 1013 (que son 380 billóns) e o número de células é 3 x 1013 (que son 300 billóns). Estes cálculos están referidos a un home de entre vinte e trinta anos e de setenta quilos de pesos. No caso das mulleres, a relación é un pouco maior, temos un número algo maior de bacterias que de células humanas.

Pero o importante non é tanto o número que haxa senón a interacción que existe entre as bacterias e o corpo humano. O lugar do organismo onde está o número máis elevado de bacterias é o intestino, e principalmente o colon. Estas bacterias evolucionaron xunto á especie humana, fóronse adaptando aos diferentes tipos de alimentación e estilos de vida e estableceron unha relación  simbiótica. Esta é a clave, que os microorganismos que viven nos nosos organismos teñen un papel no seu funcionamento. Na dixestión, por exemplo, as bacterias teñen un papel crucial á hora de descompoñer a fibra dietética e tamén producen vitaminas e interveñen no metabolismo dos  aminoácidos e o de graxas. Pero ademais están implicadas na modulación e o desenvolvemento do sistema  inmunitario.

Outro aspecto  interesantísimo da  microbiota é a súa composición que está afectada por factores moi diversos. Algúns son internos como a propia xenética do individuo pero tamén inflúen moito outros aspectos como a dieta ou a idade. Os nenos nacen cun tipo de comunidade  bacteriana pero aos poucos van adquirindo a  microbiota adulta que cambia de novo cando se chega á terceira idade. Esa composición, que é unha das grandes áreas de estudo actuais, ten efectos no sistema  inmunitario, por exemplo nos mecanismos de inflamación, é dicir, no estado de saúde das persoas.

Algunhas investigacións que se fixeron en ratos libres de microorganismos (sen  microbiota intestinal) descubriron un desenvolvemento inadecuado do sistema  inmunitario o que, loxicamente, provoca  gravísimos problemas.

Polo que respecta aos virus que nos habitan, aínda non están claras as súas funcións. Si temos algo máis de información sobre os fungos que compoñen a  microbiota que parece que tamén poderían ter relación co estado de saúde.

En calquera caso, o estudo da  microbiota está nos seus inicios e é unha das grandes áreas de investigación en saúde pública polo que é seguro que nos próximos anos asistiremos a continuos descubrimentos sobre ela.

FONTE: Mª José Gosalbes/elpais.es/ciencia

“Mestre de escola” é o atributo co que Gregorio Luri sente máis cómodo, aínda que está considerado un dos maiores referentes da educación en España. Estudou maxisterio en Pamplona e cursou a licenciatura en Ciencias da Educación e o doutoramento en Filosofía na Universidade de Barcelona. É profesor, escritor e publicou máis dunha vintena de obras sobre filosofía e educación.  Luri sostén que a atención é o novo cociente intelectual: “a capacidade dunha persoa para moverse de maneira intelixente na sociedade da información, vai depender da súa capacidade  atencional”. Asegura que a música, as matemáticas ou a lectura son recursos efectivos para educar a atención. Ademais, o docente de orixe navarro, reivindica o “sentido común” na educación familiar. “Comecemos polo obvio: non hai familias perfectas”, é a tallante afirmación coa que arrinca o seu libro “Eloxio ás familias  sensatamente imperfectas”. Un ensaio no que o pedagogo e filósofo fala dunha “neurose dos pais novos”, dos que di “non lles chega con facelo perfecto, queren facelo  pluscuamperfecto”. Crítico coas fórmulas pedagóxicas “bonitas”, Gregorio  Luri analiza os problemas aos que se enfrontan as familias actuais. “O meu obxectivo non é ensinar cousas novas senón poñer en valor o que xa se sabe”, afirma.

Edu Prints Plus, compañía de carteis educativos con sede en Londres, compartiu o debuxo na súa páxina de Facebook, desafiando aos seus seguidores para detectar o libro oculto en menos de 20 segundos.

O reto consiste en atopar un libro nunha pila de aparellos electrónicos de todas as xeracións ( iPods, radios, computadores, videoconsolas, cámaras...) ilustrados en branco e negro nunha imaxe.

Podes atopalo? Pois en marcha o cronómetro.

Mañá a solución!

FONTE: laregion.es

Unha gran telaraña cubriu 10.000 metros cadrados de ribeira nun pobo xunto ao lago  Vistonida, no norte de Grecia.

A bióloga  Efterpi  Patezinis, do Parque Nacional do Delta do Nestos e os lagos  Vistonida e  Ismarida, explicou ao xornal local "Xronos" que, aínda que non se trata dun fenómeno sen precedentes, nesta ocasión a súa extensión e rapidez é "impresionante".

Segundo  Patezinis, o fenómeno débese a un desequilibrio ambiental, pois este ano mosquitos e moscas de area abundaron na zona e serviron como banquete para as arañas, que en tales condicións, reproducíronse con rapidez.

A xigantesca seda arácnida tapou a vexetación, desde arbustos ata árbores, así como valos e muros e mesmo algúns santuarios de estrada típicos do país.

A pesar da  tétrica paisaxe,  Patezinis asegurou que a situación é temporal, pois, "cando chegue o frío e a comida redúzase, as arañas tamén diminuirán".

O pasado setembro unha masa de  telarañas similar cubriu uns 3.000 metros cadrados noutro lago en Grecia, o de  Aitoliko, a 250 quilómetros ao oeste de Atenas.

FONTE: farodevigo.es

Fuches quen de conseguilo? O récord estaba en 21 segundos. Arriba tes a solución.

O fundador da compañía Edu Prints Plus, Faisal Naisim, desvelou que o que lle levou a lanzar este desafío mental, tipo "Buscando a Wally", está inspirado no dominio cada vez maior da tecnoloxía nas nosas vidas e na súa particular visión de ler un libro físico en lugar de consumir información nunha pantalla.

FONTE: laregion.es

“Pola variedade de cores e as liñas que ven nos ollos dos insectos, sinto que estou a fotografar unha colección de xoiería. Non todas as persoas aprecian ás especies pequenas, especialmente aos insectos. A través da  microfotografía podemos atopar un novo e fermoso mundo que non viramos antes. É como descubrir o que se esconde por baixo da superficie do océano”, comentou Yousef Ao  Habshi, gañador do concurso.

Nikon  Instruments anunciou os gañadores do 44º concurso anual de  fotomicrografía  Nikon  Small  World, o certame en honra á beleza e a importancia científica das  micrografías. No concurso participaron 2.500 científicos e artistas de 89 países diferentes.

O primeiro lugar foi outorgado ao fotógrafo  emiratí  Yousef Ao  Habshi, polo seu impresionante traballo de arte e investigación sobre insectos. A imaxe gañadora de 2018 captura parte dos ollos compostos e as  escamas  verdosas circundantes dun gurgullo asiático da palma vermella. Este tipo de escaravello subquadrulifer Metapocyrtus mide menos de 11 mm e atópase en Filipinas.

Se queres coñecer o resto das mellores fotomicrografías preme AQUÍ.

FONTE: veritasmedios.org

Neuróloga e nai, así se define Frances Jensen, unha das voces máis respectadas a nivel internacional polos seus estudos sobre o cerebro adolescente. É presidenta do Departamento de Neuroloxía da Universidade de Pensilvania. Jensen foi tamén profesora de neuroloxía na Escola de Medicina de Harvard, directora de  neurociencia  traslacional e directora de investigación sobre epilepsia no Hospital de nenos de  Boston. No seu último traballo “O cerebro adolescente. Guía dunha nai  neurocientífica para educar adolescentes”, a  neurocientífica ofrece unha mirada revolucionaria sobre esta etapa da vida. Un manual científico para pais e educadores que permite entender como funciona a mente adolescente e achega claves para axudar aos mozos para facerse adultos. “Os adolescentes son máquinas de aprendizaxe” sostén a  neuróloga, aínda que matiza que “aprenden mellor tanto o bo como o malo”. Desde a súa posición privilexiada como científica, profesora e nai, Jensen explora, disipa mitos sobre a adolescencia e brinda consellos prácticos para superar esta complexa etapa vital.