Se muestran los artículos pertenecientes a Marzo de 2015.
O día 20 de marzo poderemos ver un fenómeno espectacular dende a nosa localidade: unha eclipse parcial de Sol (Sol-Lúa-Terra)
Lúa Chea: 5 de marzo
Cuarto Minguante: 13 de marzo
Lúa Nova. 20 de marzo. Eclipse total de Sol, sendo visible dende toda España pero en fase parcial. Comezo da primavera.
Cuarto Crecente: 27 de marzo
Cambio de hora: 29 de marzo. Comeza o horario de verán.
Chuvia de meteoros: Gamma-Nórmidas, actividade desde o 25 de febrero ao 28 de marzo, con máximo o día 15.
O Sol descende cara ao horizonte marciano e ponse nesta simulación de película con imaxes da cámara panorámica (Pancam) en Marte, tomadas polo robot Opportunity da NASA, que está a cumprir unha misión nese planeta dende o 7 de xullo de 2007.
Gotas de chuvia no chan / Imaxe:tiempo.com
Un equipo de científicos do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT) identificou o mecanismo que libera o particular olor a mollado que notamos cando chove. O achado foi publicado na revista Nature Communications.
Para a súa investigación, os expertos realizaron preto de 600 experimentos en 28 tipos diferentes de superficies incluíndo os chans de todo o campus do MIT, ao longo do río Charles e mesmo o chan areento da praia de Nahant (Massachusetts). Unha vez no laboratorio, mediron a permeabilidade de cada mostra de chan vertendo o material en tubos longos para empezar e logo engadindo auga á parte inferior de cada tubo mentres tomaban medidas da velocidade á que se levantaba a auga a través do chan. Descubriron que canto máis permeable era o chan, máis rápido levantábase a auga.
Por outra parte, depositaron gotiñas individuais de auga en cada unha das superficies obxecto de estudo, simulando diversas intensidades de chuvia. O experimento revelou que canto maior foi a liberación da gotiña, máis rápida foi a súa velocidade máxima.
Capturando as gotas de chuvia no momento do impacto con cámaras de alta velocidade descubriron un mecanismo non visto antes: cando unha gota de auga golpea unha superficie, comeza a aplanarse e simultáneamente comezan a ascender pequenas burbullas antes de estalar no aire. Así, dependendo da velocidade da gota e das propiedades da superficie, dispérsase unha nube frenética de aerosois polo aire, o que provoca este particular olor a mollado. A conclusión foi que se producen máis aerosois cando a chuvia é lixeira, pero se expulsan en maior número cando chove intensamente.
Os investigadores aclaran que, en ambientes naturais, os aerosois poden levar elementos aromáticos, xunto coas bacterias e os virus que están almacenados no chan. Estes aerosois son liberados durante a chuvia e estendidos pola forza do vento.
FONTE: Revista Muy Interesante
A erupción do volcán Villarrica, nos Andes meridionais, provocou onte que as autoridades chilenas elevasen a vermello a alerta en varias zonas do sur do país. O Servizo Nacional de Xeoloxía e Minaría avisou ás 03.00 da madrugada hora local (07.00 hora española) da explosión deste volcán, despois de que a actividade sísmica crecese durante as últimas semanas. O volcán emite unha columna de cinzas e lava que alcanzou alturas próximas aos tres quilómetros, aínda que a súa actividade comezou a diminuír a primeira hora da mañá.
As comunas de Villarrica, Pucón e Curarrehue na Rexión de La Araucanía e a comuna de Panguipulli na Rexión de Los Ríos, todas zonas moi turísticas de Chile, manteñen a alerta vermella e 3.600 persoas foron evacuadas de xeito preventivo por posibles aluvións de lava. O perigo agora son os deslizamentos do desxeo do cono volcánico.
O volcán Villarrica é un dos máis activos de Sudamérica e posúe unha forma cónica case perfecta. É clasificado como estratovolcán e conta cunha altitude de 2847 msnm (2450 m contando dende a base). Está situado no límite das provincias de Cautín (Rexión da Araucanía) e Valdivia (Rexión de Los Ríos), entre os lagos Villarrica e Calafquén.
FONTE: Xornal El País/Materia/Ciencia
Imaxes do planeta anano Ceres tomadas pola nave “Dawn”, o pasado 19 de febreiro, dende unha distancia duns 46.000 quilómetros / NASA/JPL-Caltech/UCLA/MPS/DLR/IDA
A sonda espacial Dawn, da NASA, prepara a súa chegada ao planeta anano Ceres, un corpo de 950 quilómetros de diámetro (fronte aos 12.742 quilómetros da Terra) que pertencente ao cinto de asteroides que hai entre Marte e Xúpiter.
Será mañá, venres, segundo o plan previsto, cando a sonda automática se poña en órbita deste obxecto do Sistema Solar, para estudalo de preto durante un ano.
A Dawn, que partiu da Terra en setembro de 2007, explorou durante 14 meses (dende xullo de 2011 ata setembro de 2012) o grande asteroide Vesta, de 525 quilómetros de diámetro, antes de encamiñarse cara a Ceres. Será a primeira nave que terá estado en órbita de dous corpos do Sistema Solar. Ámbolos dous obxectos celestes son ben diferentes. Mentres Vesta é un corpo rochoso e moi seco, estímase que o 25% da masa de Ceres é auga.
O plan para a Dawn, que non esta deseñada para descender á superficie destes obxectos celestes, é que realice observacións e toma de datos arredor de Ceres, en órbita a diferentes alturas, coa máxima aproximación (375 quilómetros de altura sobre a superficie), prevista para o próximo novembro.
Dentro de aproximadamente un ano, rematará a misión Dawn e a nave quedarase, inactiva, como satélite de Ceres nunha órbita moi estable.
FONTE: Xornal El País/Ciencia
O Museo Australiano amosa a mandíbula da quenlla / AFP
Unha criatura mariña de corpo brando e rosado, fuciño carnoso e dentes como cravos foi encontrada preto da costa australiana. Os pescadores coñéceno como “o alien das profundidades” pola súa viscosa aparencia. Non obstante, non é máis que a estraña quenlla encanto (Mitsukurina owstoni) á que os científicos riscan de “fósil vivente”, pois cren que se trata dunha especie duns 125 millóns de anos de antigüidade e da que sabe moi pouco, salvo que adoita frecuentar o Pacífico, o Atlántico e o Índico. O exemplar foi doado ao Museo Australiano, onde se mostrou á criatura ao público.
Este último “alien das profundidades” foi achado preto de Eden, na zona sueste da costa de Australia, a unha profundidade de 200 metros. Foi entregado a un acuario local, que o mantivo en "excelentes condicións" para o museo.
Este último exemplar de quenlla encanto, do que tomaron mostras de tecido para realizar análises xenéticas, será preservado polo museo e posto a disposición para a investigación.
FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia
"UN SOÑO IMPOSIBLE", ese é o título deste vídeo de animación foi realizado polas Nacións Unidas en colaboración con Kratky Films de Praga, no que se ilustra o día a día dunha muller ama de casa, nai e traballadora. O filme mostra tamén como afecta este modelo de familia ao tipo de educación impartido aos nenos, perpetuándose así este modelo de conduta.
O motivo deste artigo é a celebración hoxe, 8 de marzo, do DÍA INTERNACIONAL DA MULLER. A primeira celebración do Día Internacional da Muller Traballadora tivo lugar o 19 de marzo 1911 en Alemania, Austria, Dinamarca e Suiza, e o seu conmemoración veuse estendendo, desde entón, a numerosos países. En 1977, a Asemblea Xeral da Organización das Nacións Unidas (ONU) proclamou o 8 de marzo como Día Internacional polos Dereitos da Muller e a Paz Internacional.
Na nosa man está conseguir ese soño!
Científicos observan ao mesmo tempo a luz como partícula e como onda / EPFL
A luz compórtase como unha partícula e como unha onda. Dende a época de Einstein, os científicos estiveron a tratar de observar directamente estes dous aspectos da luz ao mesmo tempo. Agora, investigadores da Escola Politécnica Federal de Lausanne (EPFL), en Suíza, conseguiron captar a primeira instantánea deste comportamento dual.
A mecánica cuántica dinos que a luz pode comportarse ao mesmo tempo como unha partícula ou unha onda. Non obstante, nunca houbo un experimento capaz de capturar ambas as dúas naturezas da luz ao mesmo tempo; o máis preto que chegamos é ver a luz como onda ou partícula, pero sempre en momentos diferentes. Tomando un enfoque experimental radicalmente diferente, os científicos do EPFL agora foron capaces de tomar a primeira instantánea da luz en que se comporta tanto como onda e como unha partícula. O fito publícase en Nature Geosciences.
Cando a luz ultravioleta golpea unha superficie de metal, causa unha emisión de electróns. Albert Einstein explicou este efecto "fotoeléctrico" propoñendo que a luz - se cre que só unha onda - é tamén unha corrente de partículas. A pesar de que unha gran variedade de experimentos observaron con éxito tanto os comportamentos de partículas como de ondas da luz, nunca puideran observar as dúas cousas ao mesmo tempo.
FONTE: Xornal abc/ciencia
Este vídeo é unha posta en valor dun dos principais recursos biolóxicos do medio mariño da Enseada de San Simón (Redondela-Pontevedra): o choco.
O choco, xiba ou sepia común (Sepia officinalis) é un moluco cefalópodo mariño de grande interés comercial en Galicia.
No citado vídeo tamén se tratan outras especies interesantes desta zona situada ao fondo da Ría de Vigo, así como aspectos xeográficos da localidade de Redondela.
Espero que sexa útil!
Ilustración do exoplaneta Gliese 581d / Queen Mary U.
Chámase Gliese 581 d e orbita arredor da estrela Gliese 581, unha anana vermella situada a 20 anos luz da Terra, xunto a outros cinco mundos, algúns deles tamén moi interesantes. O planeta extrasolar foi descuberto en 2009 por investigadores da Universidade Queen Mary de Londres e de Hertfordshire, os cales presentárono como a primeira superterra achada en zona habitable, é dicir, un mundo dun tamaño algo superior ao noso que se encontra á distancia axeitada da súa estrela como para conter auga líquida na súa superficie, unha condición indispensable para a existencia de vida tal e como a coñecemos.
O candidato a planeta foi descuberto usando un espectrómetro que mide a «oscilación», pequenos cambios na lonxitude de onda da luz emitida por unha estrela, causados cando un planeta orbita ao seu arredor. Non obstante, un informe publicado o pasado ano na revista Science desestimou a existencia deste planeta, considerando que o que vían os astrónomos non era máis que “actividade estelar disfrazada de planeta”. Ao seu xuízo, o suposto mundo era en realidade ruído nos datos causado por manchas estelares.
Os “pais” do “d” non teñen achantado, insisten en que o seu planeta existe e aseguran que as conclusións dos seus colegas foron provocadas por unha análise inadecuadas dos datos.Utilizando un modelo máis preciso nos datos existentes, os investigadores están convencidos de que o sinal de GJ 581d é real, a pesar da variabilidade estelar.
A estrela Gliese 581 é unha fonte de achados para os cazadores de planetas, pero tamén unha fonte de polémica. En 2010, astrónomos das Universidades de California e Santa Cruz e do Instituto Carnegie de Washington anunciaron o descubrimento do primeiro planeta «realmente habitable» fóra do noso Sistema Solar, o planeta «gr», outro dos seis mundos coñecidos do sistema. Como aconteceu co seu irmán «d», o «gr» tamén foi posto en dúbida apenas unhas semanas despois de ser anunciado oficalmente, pero, tamén da mesma forma, o equipo descubridor volveu para achegar novos datos que parecían confirmar a súa existencia. Sen dúbida.
Gliese non deixará de dar sorpresas!
FONTE: Xornal abc/ciencia
Residuos de aparactos electrónicos e eléctricos / Imaxe:eis.uva.es
O Goberno aprobou un Real Decreto sobre Residuos de Aparatos Eléctricos e Electrónicos (RAEE) que inclúe novas medidas para mellorar a súa recollida e xestión. Nós, s consumidores, teremos máis facilidades para reciclar estes aparatos, que poden ocasionar un grave impacto no medio e a saúde, se non se tratan de xeito axeitado.
Unha das principais novidades da nova norma é que as tendas de aparatos eléctricos e electrónicos deberán aceptar gratis, e sen necesidade de comprar outro a cambio, os xa usados polos consumidores. Agora ben, só estarán obrigados a recoller os aparatos moi pequenos "de ata 25 centímetros" (teléfonos móbiles, transistores, etc.) e se dispoñen dun local de máis de 400 metros cadrados.
No resto dos casos, poderemos seguir depositando os RAEE nos Puntos Limpos. Ecolec, a fundación dos fabricantes e importadores de grandes e pequenos electrodomésticos é a encargada de xestionar os seus residuos. Ao mercar un electrodoméstico novo, os responsables do establecemento deben facerse cargo do antigo de forma gratuíta.
A cantidade de RAEE non para de aumentar. A Iniciativa para resolver o problema dos refugallos electrónicos (STEP), composta por Nacións Unidas, a industria, gobernos, ONG e asociacións científicas, publicaba en 2013 un informe no que aseguraba que se produciron case 48,9 millóns de toneladas no mundo, unha media de sete quilos por cada un de 7.000 millóns de habitantes da Terra.
Ademais da gran cantidade de residuos xerados, un dos seus principais problemas é que son moi contaminantes. Moitos deles conteñen substancias tóxicas como fósforo, mercurio, cadmio ou bromo que, sen unha axeitada xestión, provocan danos graves ao medio e a saúde. Por exemplo, o fósforo dun televisor pode contaminar ata 80.000 litros de auga, mentres que un frigorífico mal reciclado emite á atmosfera gases de efecto invernadoiro (implicados no cambio climático) equivalentes ás emisións dun coche en 15.000 quilómetros, segundo datos de Ecolec.
A reciclaxe, ademais de evitar o devandito impacto, recupera materiais valiosos (cobre, ouro, prata ou aluminio), aforra diñeiro e recursos naturais e xera postos de traballo.
FONTE: Revista Consumer
Un exemplar de ppñbo antártico / TOMAS LUNDÄLV
Os polbos teñen tres corazóns e sangue azul. Esa cor débese a que en lugar de utilizar a molécula hemoglobina para transportar o sangue osixenado polo seu corpo, empregan hemocianina, unha molécula que, en vez de ferro, contén cobre. Esta proteína tamén está presente no sangue doutros moluscos, en crustáceos e arácnidos para transportar o osíxeno.
Polo que respecta ao trío de corazóns dos octópodos, dous bombean sangue sen osíxeno ás branquias, mentres que o terceiro se encarga de repartir o sangue con osíxeno pola súa anatomía. Non sorprende, pois, que o sistema circulatorio e respiratorio destes moluscos cefalópodo fascinase e espertase o interese dos científicos, que agora describiron nunha especie concreta de polbo outro interesante mecanismo.
Un equipo de investigadores do Instituto Alfred-Wegener, en Alemaña, quería comprender que procesos leva a cabo o organismo do polbo antártico (Pareledone charcoti) para sobrevivir nas xélidas augas nas que vive. Xa se sabía que era grazas ao seu sangue azul, pero agora descubriron que este polbo utiliza unha estratexia única para transportar o osíxeno polo seu sangue que lle permite aguantar mellor que outras especies de octópodos os cambios de temperatura. Os detalles deste proceso publícanse esta semana na revista Frontiers in Zoology.
A resposta do corpo do polbo antártico, sinalase na publicación, é distinta e máis eficiente que a doutros animais acuáticos que viven neste ambiente extremo, como algúns peixes antárticos. E tamén é mellor que a doutras especies de polbo.
En concreto, os investigadores compararon os sistemas do antártico Pareledone charcoti con dúas especies que habitan zonas máis cálidas, o Octopus pallidus, que vive no sueste de Australia, e o mediterráneo Eledone moschata.
Das tres especies de polbo analizadas nesta investigación, o antártico presentou a maior concentración de hemocianina (polo menos un 40% máis). A cantidade desta proteína no seu sangue é tamén a máis alta que se encontrou en calquera especie de polbo estudada.
Segundo os científicos, a alta concentración deste pigmento veríase compensada pola escasa capacidade da hemocianina para levar osíxeno aos tecidos en ambientes moi fríos, e polo tanto, podería axudar a garantir unha subministración de osíxeno abondo para garantir un bo funcionamento do seu organismo cando está nesas xélidas augas.
O estudo tamén mostrou que o sistema de transporte de osíxeno do polbo antártico era máis eficiente cando o animal estaba exposto a temperaturas de 10ºC que a 0ºC, e comprobaron que podía transportar máis osíxeno que as outras dúas especies, habituadas a vivir en climas máis cálidos. Segundo apuntan os científicos, esta habilidade podería facer que o antártico se adapte mellor que outros polbos ao cambio climático, pois lle permite sobrevivir tanto en augas moi frías coma máis cálidas.
Esta gran capacidade de adaptación, engaden, podería ser unha das claves que expliquen o abundantes que son os polbos antárticos pois, ademais de vivir en augas moi frías, foron divisados noutros ecosistemas máis cálidos.
FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia
A cantante Edurne, co tema “Amanecer” será a representante de España, que con outros 39 paises competirán no LX Festival da Canción de Eurovisión 2015, que se celebrará en Viena (Austria) os días 19, 20 e 21 de maio.
Para os seguidores deste tipo de eventos, premendo AQUÍ, tedes toda a infomación sobre o mesmo.
Boa sorte!
Recreación artística da lúa Ganímedes, coas auroras detectadas, orbitando Xúpiter, ao fondo / NASA
Ganímedes é a maior lúa de Xúpiter e tamén do Sistema Solar; e segundo suxiren as observacións realizadas co telescopio espacial Hubble, alberga un grande océano subterráneo que contén máis auga líquida que a que hai na Terra. A conclusión foi presentada na semana pasada durante unha rolda de prensa da NASA na que participaron os principais científicos que levaron a cabo esta investigación, publicada no Journal of Geophysical Research: Space Physics.
Segundo os seus cálculos, esta gran masa de auga salgada tería uns 100 quilómetros de profundidade (aproximadamente dez veces máis que os océanos máis profundos da Terra) e atoparíase baixo unha codia de 150 quilómetros de espesor, composta na súa maior parte por xeo.
Descuberta por Galileo no ano 1610, a lúa xigante Ganímedes ten un tamaño comparable ao planeta Mercurio e conta cun campo magnético propio (é o único satélite do Sistema Solar que o ten) e unha fráxil atmosfera, moi distinta á da Terra, na cal o telescopio Hubble xa encontrara indicios de osíxeno.
O telescopio Hubble utilizou para observar en Ganímedes as auroras, un fenómeno vinculado ao campo magnético do satélite. Debido a que os telescopios non poden ver o que hai no interior dos planetas, os satélites ou calquera obxecto celeste, rastrexar o campo magnético a través das auroras permítelles de forma indirecta descubrir o que hai dentro. Ademais de ter un campo magnético propio, ao orbitar moi preto de Xúpiter, Ganímedes tamén se ve influída polo campo magnético dese planeta xigante.
FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia
O cráter Earhart na Lúa, ata agora descoñecido
Un equipo de investigadores da Universidade de Purdue (Indiana, EUA) descubriu un xigantesco cráter duns 200 quilómetros de diámetro na cara da Lúa que se enfronta á Terra. O novo cráter, un dos máis grandes do noso satélite natural e o primeiro semellante achado en polo menos un século, foi bautizado como Earhart en honor da famosa aviadora estadounidense Amelia Earhart, que desapareceu durante un voo arredor do mundo en 1937.
O achado, segundo explicaron os seus autores na Conferencia de Ciencia Lunar e Planetaria (LCSP), que se celebra estes días en Texas (EUA), produciuse durante a análise dos resultados da misión Gravity Recovery and Interior Laboratory (Grail) da NASA, destinada no seu día a elaborar un mapa de gravidade do noso satélite.
Aínda que parte do cráter é visible na superficie da Lúa, a maior parte está enterrada e só pode ser vista a través de sinais de gravidade detectados polas naves xemelgas Grail, hoxe en día estreladas contra a superficie lunar.
FONTE: Xornal abc/ciencia
O reino animal non deixa de mostrar imaxes impactantes. Neste caso é un espectacular ataque de leóns famentos a un elefante. O vídeo mostra como os depredadores intentan conseguir un elefante novo sen culminar con éxito.
Un total de 14 leóns intentan por todos os métodos posibles derrubar ao elefante, pero o maior tamaño deste fai imposible a manobra. Nin os saltos enriba do elefante nin os enormes dentes dos leóns conseguen derrubar a súa presa. Finalmente, a auga convértese no aliado do gran mamífero, xa que os leóns temen internarse no río mentres que o maior tamaño do elefante lle permite moverse sen problemas.
O vídeo foi gravado durante un safari en Zambia polo xornalista Jesse Nash, o profesor de arte de Long Island Dan Christofel, o naturalista Steve Baker e a australiana Nina Karnikowski.
FONTE: Xornal El Periódico/Tencnoloxía/Redes
Mañá, venres 20, poderemos apreciar como se escurece o día, debido ao paso da Lúa diante do Sol, nun fenómeno coñecido como eclipse de Sol. En Europa e en concreto no noso país será de forma parcial.
Datos da eclipse:
Horario e duración da eclipse (A Guarda)
Inicio da eclipse: 9h 3min 51s
Máximo da eclipse: 10h 6min 31s
Fin da eclipse: 11h 14min 39s
Duración da eclipse: 2h 11min
Características da eclipse parcial no máximo local:
Magnitude: 0,782
Oscurecemento: 73,4 %
Altura sobre o horizonte: 25,6º
Razón do diámetros entre a Lúa e o Sol: 1,046
Distancia entre os centros da Lúa e o Sol: 7,77´
Precacións:
Non se debe mirar directamente ao Sol a non ser que dispoñas de filtros especiais homologados para tal efecto, nunca caseiros. Xamais debes utilizar radiografías, cristais de soldadura ou similares. Sen a protección axeitada, aínda que non se sintan molestias, a retina absorbe unha grande cantidade de enerxía infravermella e ultravioleta podendo sufrir graves lesións nos ollos, como cegueiras temporais e mesmo definitivas. Non é para tomalo por a broma. Mesmo con protección é aconsellable mirar ao Sol por períodos curtos, nunca de forma continuada e con descansos entre medio.
Hai unha solución para evitar riscos, seguilo por medio da internet en directo premedo AQUÍ.
FONTE: Datos do Instituo Xeográfico Nacional
Viñenta de Davila, no xornal Faro de Vigo de hoxe.
Plástico / Imaxe: alterativaregonal.com
O plástico é un material con multitude de aplicacións na vida cotiá, pero ao abusar del nas últimas décadas estase a producir un grave impacto no medio, a saúde e a economía en todo o planeta. Sen impoñerse prohibicións absolutas, os consumidores podemos facer fronte a este problema con diversas medidas sinxelas que logren evitalo ou polo menos reducir o seu emprego indiscriminado:
1. Concienciar(se) polo impacto do plástico
Concienciarse e concienciar aos demais sobre as consecuencias negativas do uso excesivo do plástico é o primeiro paso para tomar unha actitude activa. En España hai medio século cada cidadán consumía uns 300 gramos anuais de plástico; na actualidade, 115 quilos. Ao utilizalos de forma masiva contribúese a graves impactos para o medio ou a saúde: cambio climático, saturación de vertedoiros, contaminación, en especial nos ecosistemas mariños, onde morren millóns de seres vivos, diversas enfermidades causadas por algúns de tipo tóxico, etc.
2. Evitar os plásticos comúns máis nocivos
No mercado pódense encontrar multitude de produtos e materiais plásticos, como demostran os símbolos para identificalos do 1 ao 7 rodeados de tres frechas formando un triángulo. De entre todos eles convén evitar os que peores consecuencias teñen para o medio e a saúde: o cloruro de polivinilo (PVC # 3), o poliestireno (PS # 6) e o policarbonato (Outros # 7).
3. Rexeitar as bolsas de plástico de usar e tirar
O impacto ambiental das bolsas de plástico de usar e tirar é enorme. A súa vida útil é duns 12 minutos, pero poden tardar séculos en degradarse. A gran maioría remata desbotada sen control, contaminando dende as cidades aos ecosistemas naturais. No mar o seu impacto pode ser letal para animais como tartarugas, baleas ou delfíns, que morren tras inxerilas. O consumidor pode crear o hábito de empregar bolsas reutilizables cando vai de compras ou levalas no coche para cando as necesite. Os tamaños e materiais son moi diversos para que duren o máis posible e cumpran a súa función.
4. Non tomar auga embotellada
O consumo de auga embotellada medrou de xeito espectacular nos últimos anos, provocando diversos impactos ambientais e un gasto innecesario nun país como España, onde a subministración pública garante auga potable de calidade. Os cidadáns poden usar botellas reutilizables de diversos materiais, como vidro ou aceiro inoxidable, ou pedir nos establecementos de hostalaría un vaso ou unha xerra de auga da billa xunto á consumición.
5. Utilizar produtos doutros materiais
Antes do plástico todos os produtos de uso común se facían doutros materiais. Agora, tamén: vasos, tarteras, botellas, utensilios de cociña, cubertos e un longo etcétera pódense encontrar feitos en metal, madeira ou outros materiais capaces de darlles unha maior vida útil e un menor impacto ambiental. A roupa merece especial atención, xa que se poden evitar no posible os materiais sintéticos e substituílos por outros naturais (sempre que estean elaborados de forma sostible).
6. Comprar a granel e fuxir do excesivo empaquetado
A froita xa ten a súa pel como protector natural. É imprescindible comprar unha mazá forrada en filme transparente e cunha bandexa de plástico? Para evitar este sobre envasado, e de paso aforrar diñeiro, os cidadáns poden comprar a granel todo tipo de produtos. Para iso pódese levar o seu propio envase e explicar a quen poña pexas as vantaxes desta práctica.
7. Reutilizar os produtos plásticos
Os produtos plásticos máis duradeiros poden reutilizarse para ampliar así a súa vida útil o máximo posible. Coidalos, reparalos en caso de que se estraguen ou cambiar algunha das súas partes para que estean operativos, regalalos a amigos e familiares, se non se usarán máis, ou doalos, vendelos ou adquirilos nalgunha rede de intercambio e compravenda de economía colaboradora son algunhas posibilidades. Os máis manitas mesmo poden empregar produtos plásticos usados para facer orixinais manualidades ecolóxicas.
8. Adquirir produtos sen plástico
Algúns produtos alternativos son doados de encontrar, pero outros non tanto. Algunhas das persoas que fixeron da redución do emprego do plástico un sinal de identidade ("plasticarianos") crearon tendas en Internet onde se venden centos de produtos sen plástico de todo tipo. A parella canadense Chantal Plamondon e Jay Sinha teñen en marcha dende 2006 ’Life Without Plastic’ (Vida sen plástico), mentres que en España Javi Terrón, Marion de La Porte e Javier Barrios creaban en 2014 ’Sinplástico’.
FONTE: Revista Consumer
Ao atlas do mundo saíulle unha penca. Concretamente, a nova terra emerxida está situada a 45 quilómetros de Nuku’alofa, a capital de Tonga, país insular da Polinesia.
Trátase dunha illa (ou por ser máis precisos, un illote) de medio quilómetro de lonxitude que se formou a consecuencia da erupción do Hunga-Tonga, activo dende o mes de decembro.
O violento espertar deste volcán submarino creou a illa número 176 do arquipélago, como proclamou oficialmente o ministro de Terras de Tonga. De momento, non é recomendable ir a visitala, xa que a actividade volcánica continúa (cae chuvia ácida nun radio de dez quilómetros) e a nova mancha no mapa, feita de magma fragmentado, é inestable.
FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza
Reconstrucción do “Macrauchenia” descuberto por Charles Darwin / Peter Schouten
En 1833, Charles Darwin era un xeólogo veinteañero a bordo do Beagle que ignoraba canto ía cambiar a súa vida. Un día, en Uruguai, comprou por uns peniques un cranio fósil ao que os nenos coseran a pedradas. Era unha rareza e, polo seu tamaño, ben podía ter tido o talle dun elefante africano. Despois encontrou un dente que encaixaba á perfección na caveira. Para a súa sorpresa, os incisivos parecían dunha rata xigante. Darwin describiuno como "un dos animais máis estraños xamais descubertos" e seguiu adiante. Meses despois, en Arxentina, achou o fósil doutro mamífero enorme que tiña colo de camelo e unha trompa que recordaba ao elefante.
O que non puido facer foi identificar a orixe daqueles enormes mamíferos extintos de América. Estaban emparentados cos elefantes africanos ou coas chamas e os roedores americanos? Dende entón moitos outros expertos intentaron, sen éxito, responder a esta pregunta estudando a estraña morfoloxía dos ósos. "Ninguén tiña nin idea do lugar que ocupan estes animais na radiación dos mamíferos", detalla a Materia Ian Barnes, investigador do Museo de Historia Natural de Londres. Agora, grazas á axuda dalgúns dos maiores expertos do mundo en rescatar material biolóxico de fósiles, Barnes conseguiu resolver o enigma.
Barnes e o resto do seu equipo conseguiron illar proteínas de coláxeno de restos de ambos os dous animais, coñecidos como Toxodon e Macrauchenia. É unha técnica que xa se usou con ósos de dinosauro e á que se recorre cando non se pode extraer ADN debido á deterioración polo clima ou o tempo. En ambos os dous casos a análise do coláxeno permite fragmentar esta proteína nas súas pezas básicas, os aminoácidos, comparalas coas doutros animais (un cabalo extinto e hipopótamos e tapires actuais), e dilucidar a orixe evolutiva dunha especie.
Os animais descubertos por Darwin pertenceron a un grupo de ungulados primitivos, irmáns dos ungulados actuais como o rinoceronte, o cabalo ou o tapir, segundo o traballo publicado na semana pasada na revista Nature por Barnes e o resto dun equipo internacional de científicos. Ningunha das dúas especies estaba emparentada cos afroterios, animais xenuínos de África como o elefante ou o porco formigueiro.
O descubrimento non é só importante por recuperar proteínas de fósiles que teñen máis de 12.000 anos e polas posibilidades que esta técnica abre no futuro, senón por un significado que Darwin soubo intuír a perfección. En lugares diferentes e momentos diferentes, a vida desenvolve e mestura adaptacións similares, como o longo colo de camelo dos Macrauchenia ou os redondeados corpos dos manatís, outros afroterios que a simple vista poderían confundirse con focas ou morsas, pero cuxo parente terrestre máis próximo é o elefante.
Tras descubrir o Toxodon, Darwin escribiu asombrado: "De que forma tan marabillosa están diferentes ordes [de animais] hoxe ben separados mesturados en diferentes puntos na estrutura do Toxodon! ". Segundo o seu biógrafo Peter Bowler, o visto nestes fósiles foi xusto o que necesitaba para acuñar unha das ideas claves da súa teoría: a evolución non é unha escaleira que progresa de menos a máis, senón unha árbore que se ramifica constantemente.
FONTE: Xornal El País/Ciencia
O vehículo robótico "Curiosity" explora Marte desde agosto de 2012 / Imaxe:mexico.cnn.com
O nitróxeno é un dos ingredientes que se considera imprescindible para que exista vida como a coñecemos na Terra. E este elemento está presente en Marte. Encontrouno o en tres mostras distintas do subsolo do cráter Gale que tomou durante a súa expedición polo Planeta Vermello, segundo asegura un equipo internacional de investigadores nun estudo publicado esta semana na revista Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS).
O vehículo da NASA, que explora Marte dende agosto de 2012, detectou a presenza de nitróxeno fixado en sedimentos do Planeta Vermello a través da perforación de rochas e da análise realizada co instrumento SAMS (Sample Analysis at Mars). O estudo suxire que nalgún momento da historia de Marte debeu existir un ciclo de nitróxeno.
Este descubrimento supón un novo indicio que axudará a avaliar a habitabilidade de Marte, aínda que a súa presenza, matizan os científicos, non demostra que hai vida ou a houbera: "Dende logo este achado non é proba de que haxa vida no subsolo de Marte. Tampouco éo de que a haxa habido no pasado, pero abre un horizonte moi interesante", aclaran os investigadores.
FONTE: Xornal El Miundo/Ciencia
O ADN do mamut laúdo encontrouse intacto en exemplares conxelados en Siberia
O destacado xenetista George Church da Universidade de Harvard fíxose moi popular hai un par de anos despois de que unha revista alemá anunciase que buscaba unha muller para convertela en nai dun bebé neandertal, proxecto que o científico desmentiu ter posto en marcha, considerándoo só unha posibilidade teórica. Polémicas á marxe, o traballo que agora Church ten entre as súas mans é se podería conducir a unha clonación, pero non á da outra especie humana intelixente, senón á do mamut. O equipo de Harvard inseriu 14 xenes do animal extinguido hai miles de anos no ADN dun elefante vivo.
George Church explicou que o seu obxectivo non é a clonación do mamut laúdo, senón reconstruír o seu xenoma mediante o estudo do ADN a partir de exemplares preservados no Ártico, para logo replicalo e inserir a copia no xenoma dun elefante asiático, que é o equivalente moderno máis próximo. O resultado: células de elefantes vivos levan ADN de mamut. Ningún pequeno mamut vai nacer desta enxeñaría de laboratorio, pero si significa un paso máis nese camiño.
A técnica que empregaron os investigadores chámase CRISPR e permite a reprodución de copias exactas dos xenes. O anuncio é bastante preliminar, xa que a investigación aínda non apareceu publicada en ningunha revista científica. Church recoñece que teñen que facer máis traballo antes de dar a coñecer os seus resultados nun medio revisado por pares.
Traer á vida a un mamut, ou a unha quimera xenética o máis similar posible, é o sono dalgúns equipos de investigación, especialmente rusos e coreanos, despois de conseguir extraer ADN viable do tecido dun mamut conxelado nos xeos perpetuos de Siberia. A idea encontrou novo vigor cando sangre e tecidos musculares perfectamente ben conservados fosen achados entre os restos doutro mamut laúdo enterrado baixo o xeo na pequena illa Liajovski, na costa do nordés de Rusia.
Pero, sería de verdade un mamut o que obteriamos da clonación? Algúns cren que non. O propio Church explicouno 2013, no IV Congreso de Mentes Brillantes. Segundo contaba entón "o que poderiamos chegar a xerar é un elefante laúdo ao que lle gusta o frío, pero non é un mamut, segue sendo un elefante". En canto aos beneficios de «resucitar» seres extinguidos, o científico argumentaba: "Non vexo cal é o beneficio social de traer á vida un dinosauro, pero traer un mamut si ten un beneficio para o ecosistema. A tundra ten tres veces máis carbono atrapado no xeo que todos os bosques do mundo. Levar animais a ese área evitaría que ese dióxido fose expulsado á atmosfera pola súa acción no ecosistema".
FONTE: Xornal Abc/ciencia
Vacacións de Semana Santa / Imaxe:blablebliblogg.blogspot.com
Por fin! Xa era hora!
Hoxe, despois de recoller as temibles notas ás 11:55, rematan as clases desta segunda avaliación.
Estaremos de vacacións ata o día 7 de abril, martes, en que comezaremos a 3ª avaliación e definitiva deste curso.
Boas vacións a tod@s!
Logotipo da Hora do Planeta / Imaxe: WWF
Mañá sábado, 28 de marzo, de 20:30 a 21:30 horas será A HORA DO PLANETA. Esta iniciativa da organización conservacionista World Wide Fund for Nature (WWF) proponnos apagar a luz durante esa hora para concienciarnos da importancia de loitar contra o cambio climático e en defensa do medio ambiente.
O ano pasado, participaron máis de 7.000 cidades de 160 países de todo o mundo. A Torre Eiffel de Parides, o Cristo Redentor de Río de Janeiro, as cataratas do Niágara, San Pedro do Vaticano, a Acrópolis de Atenas, A Porta de Alcalá de Madrid, a Alhambra de Granada, a Sagrada Familia de Barcelona, o Museo Guggenheim de Bilbao, a catedral de León, a Mezquita-Catedral de Córdoba, a Torre do Ouro de Sevilla, a Ciutadella de Menorca, o Castelo de Bellver de Palma de Mallorca, as Casas Colgadas e Hoz do Huécar de Cuenca, a Muralla de Ávila, a Torre de Hércules da Coruña, foron algúns dos lugares emblemáticos que tiveron apagadas as súas luces, uníndose a esta campaña ambiental, unha das maiores a nivel global.
Este ano, noveno consecutivo, animóte a que participes con este xesto como mostra de compromiso co noso planeta
Participa!
FONTE: Revista Consumer
Cambio de hora / Imaxe: publico.es
Na madrugada de hoxe ao domindo, día 29, producirase o cambio de hora hora para adaptarnos ao horario de verán. Iso significa que cando o reloxo marque as 02:00 horas, teremos que adiantalo ás 03:00.
Como consecuencia, hoxe, durmiremos unha hora menos, pero a cambio obteremos máis horas de luz durante o día ata o último domingo de outubro, cando volvamos a cambiar para o horario de inverno.
O obxectivo desta iniciativa é poder aproveitar mellor a luz do sol e consumir menos electricidade.
O cambio de hora xeneralizouse de forma desigual dende 1974, a raíz da primeira crise do petróleo. En España e a Unión Europea aplícase dende 1981 cunha Directiva que foi renovada cada catro anos ata que no ano 2001 se consolidou o seu carácter indefinido.
Este exemplar de Ili pika foi visto o pasado verán nas montañas chinesas de Tianshan / LI WEIDONG (NATIONAL GEOGRAPHIC)
O pequeno mamífero da imaxe con orelliñas redondas, cara de oso de peluche e mirada tenra chámase Ili pika e podería exintinguirse en calquera momento. Durante anos escondeuse nas montañas de Tianshan, ao noroeste de China, ata que en 1983 o científico Weidong Li atopouse cun exemplar por accidente. O ano pasado descubridor e descubrimento volvéronse ver outra vez por casualidade. O encontro foi breve, pero tras varios días de expedición xunto a outros expertos concluíron que só quedan uns 1.000 individuos desta especie, segundo recolle National Geographic.
A principios dos oitenta, o Goberno chinés enviou a Li, científico no Instituto de Ecoloxía e Xeografía de Xinjiang, ás montañas para que estudase os recursos naturais da zona. O investigador percorría a zona de Jilimalale cando viu unha pequena cabeza emerxer dunha das rochas. Ao achegarse foi incapaz de identificar ese pequeno animal, duns 20 centímetros. Atrapouno e levouno á Academia chinesa de Ciencias onde certificaron que se trataba dunha nova especie. Li viaxou en máis ocasións a esta rexión ata que en 1985 encontrou máis espécimes que remataron de confirmaron o descubrimento. Os Ili pika, tamén coñecidos como Ochotona iliensis, son pequenos mamíferos que viven en grandes elevacións montañosas (entre 2.800 e 4.100 metros de altura), alimentándose de herba. Pouco máis se sabe destes animais, dos que se avistaron só 29.
Nos noventa estimouse que a súa poboación estaba en torno aos 2.000 individuos, segundo a Unión Internacional para a Conservación da Natureza. En 2008, esta mesma organización, incluíu estes animais na lista de perigo de extinción. Agora, tras a última viaxe de Li ás montañas, a estimación baixa aos 1.000 exemplares. O problema xa non é só o efecto do quentamento global - "Xa non viven nas zonas que adoitaban estar", apunta-, senón como explica o científico en CNN e National Geographic, "non" existe "un equipo de expertos estudando e protexendo a especie". O traballo deste defensor dos Ili Pika está financiado do seu peto e as doazóns ocasionais que recibe de institucións como World Wide Fund for Nature.
Á espera dos fondos, este animalillo conseguiu a atención dos medios. Dende que National Geographic publicara a imaxe do último Illi pika avistado por Li, xornalistas e internautas interesáronse por coñecer a súa historia. Ademais dos detalles científicos, novas teorías empezan a alongar a súa lenda. Algúns cren que se trata do inspirador do personaxe de Pikachu en Pokemon.
FONTE: Xornal El País/verne
Recipientes de 8, 5 e 3 litros / Imaxe:matematicascercanas.com
Unha leiteira ten un cántaro cheo de 8 litros de leite, e dous máis de 5 e de 3 litros.
Un cliente pídelle exactamente 4 litros.
Como pode calcular os catro litros e darllos no cántaro de 5 litros?
A solución, mañá!
FONTE: juegosdelógica.com
Leiteiro / Imaxe: gabitos.com
Aquí está a solución ao problema, plantexado onte, do leiteiro.
Punto de partida: Temos 3 cántaros: 1 de 8 litros, cheo, e dous baleiros de 5 e 3 litros respectivamente.
1ª paso: Enchemos o cántaro de 5 litros, quedando no de 8 litros os tres restantes.
2º paso: Enchemos o cántaro de 3 litros co contido do cántaro de 5 litros, quedando 3 litros no de 8 litros e 2 no de 5 litros.
3º paso: Baleiramos o cántaro de 3 litros no cántaro de 8 litros, que xa tiña 3 litros. Deste xeito este cántaro queda con 6 litros e o de 3 litros baleiro.
4º paso: Baleiramos os 2 litros que tiña o cántaro de 5 litros no de 3 litros (que estaba baleiro).
5º paso: Enchemos o cántaro de 5 litros co contido do cántaro de 8 litros, quedando neste 1 litro.
6º paso: Acabamos de encher o cántaro de 3 litros (que tiña 2 litros) co cántaro de de 5 litros que estaba antes cheo, quedándolle agora 4 litros.
Punto final: Baleiramos o cántaro cheo de 3 litros no de 8 litros, que antes tiña 1 litro, quedando con 4 litros. Deste xeito quedarían 3 litros no cántaro de 8 litros, 4 litros no de 5 litros e baleiro o de 3 litros, facendo un total de 8 litros, dos que partiamos.
FONTE: juegosdelogica.com
Utiliza este buscador:
Si no encuentras lo que buscas escrbenos un comentario.
Algunos sitios recomendados
Basado en el tema: Pixel. Iconos: famfamfam. Volver arriba ↑
Blog creado con Blogia. Esta web utiliza cookies para adaptarse a tus preferencias y analítica web.
Blogia apoya a la Fundación Josep Carreras.
