Sempre houbo en Galicia unha gran tradición bandística. Moitas e boas agrupacións que deleitaban e deleitan á xente, en festas, procesións ou romarías. Algunhas tan grandes, que mesmo pasaban dos cincuenta números.
Nunha pequena aldea de Lugo, trataron de traer unha banda para as festas do setembro, pero, como a aldea era tan cativa, pensaron en contratar só unha parte da mesma.
Amable e Paco eran os maiorais da comisión, e achegáronse á cidade que tiña a banda máis grande da bisbarra. Ian falar co xefe da agrupación, Don Alejandro Solís, natural de Valencia.
- Mestre, vimos contratarlle vintemúsicos para a festa dos Remedios.
- Ya, dixo el, pero, qué músicos? Porque no todos os contarán lo mismo. Depende del instrumento que ejecuten.
Colleu unha lista e engadíu:
- El más caro: el director, que soy yo; le siguen los primeros clarinetes, luego las flautas traveseras y flautines, requintos, fliscornos y pínfanos, trompetas, fagots y contrafagots, oboe, corno inglés, trompas, ...
Aquel home non acababa de nomear instrumentos que nin coñecían. Amable atallou a conversa en seco e preguntou:
- E logo? Cal é o músico máis barato?
- El bombo. Contestou o profesor.
- Pois daquela, dixo o Paco, que veñan vinte bombos, e non se fale máis.
do Papa de 
