vgomez

6 de setembro: Lúa Chea

13 de setembro: Cuarto Minguante

20 de setembro: Lúa Nova

22 de setembro: Comezo do Outono. Comezará ás 22 horas.

28 de setembro: Cuarto Crecente

Imaxes de radar do asteroide 3122 Florence, obtidas o 29 de agosto polo observatorio Goldstone en California - NASA / JPL  

Recreación artística doictiosaurio estudiado / JOSCHUA KNÜPPE

O fósil deste réptil mariño, que morreu hai 200 millóns de anos, pasou desapercibido ata que chegou á colección dun museo de Hannover (Alemaña). Con todo, gardaba unha sorpresa no seu interior: un embrión de sete centímetros de lonxitude que revela que se trata dunha femia preñada.

Extinguido fai 90 millóns de anos, o ictiosaurio viviu durante o Xurásico inferior. Ata agora describíronse seis especies deste réptil mariño, pero o exemplar achado a mediados dos anos 90 na costa do condado de Somerset, en Reino Unido, é o máis grande rexistrado grazas aos seus máis de tres metros de lonxitude.

Foi o paleontólogo Sven Sachs o que reparou por primeira vez no fósil, e posteriormente informou a outro compañeiro seu, experto nesta especie, o científico Dean Lomax, da Universidade de Manchester (Reino Unido). Tras analizalo, os dous investigadores concluíron que os restos correspondían aos dun Ichthyosaurus someretensis. Os resultados publicáronse na revísta Acta Palaeontologica Polonica.

Aínda que é bastante común o achado de fósiles desta especie en Somerset (recolléronse numerosos restos de ictiosaurio, a maioría durante o século XIX, en minas e canteiras da zona) este en concreto proporciona nova información sobre o rango de tamaño desta especie. O feito de que sexa tan só o terceiro que se atopa cun feto no interior tamén o fai especial.

Os restos do embrión están incompletos e tan só consérvase unha parte da columna vertebral, a aleta dorsal, as costelas e algúns outros ósos menores. Ademais, os ósos non habían osificado ao completo, o que significa que aínda estaba a se desenvolver.

Por agora é o exemplar máis grande que se achou, aínda que os investigadores sinalan que hai outros restos que suxiren que había especímenes que alcanzaban os 20 metros.

Esta especie levaba un modo de vida similar ao dos actuais golfiños.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Casco dun cabalo / Imaxe: balance-f.com

Crese que os devanceiros dos cabalos tiñan o tamaño dun can. Tiñan unhas patas dianteiras que finalizaban en tres dedos e unhas traseiras que acababan en catro. Co tempo, estes animais foron medramdo ata chegar ao que coñecemos hoxe en día. Aos poucos, os científicos non saben como, as súss extremedidades evolucionaron e deron lugar ás pezuñas actuais. Calquera radiografía mostraría que no seu interior hai un único dedo e que o resto quedou reducido a vestixios minúsculos.

Un estudo realizado por científicos da Universidade de Harvard e publicado recentemente na revista Proceedings of the Royal Society B, arroxou luz ao misterio de como evolucionaron as pezuñas dos cabalos. Os investigadores concluíron que ocorreron dous procesos determinantes. Por unha banda, o peso do corpo foi aumentando e, por outra, os dedos fóronse reducindo. Segundo os autores, a evolución "descubriu" que, para soportar as forzas, era máis eficaz ter un dedo medio robusto e forte que moitos dedos laterais.

Pero, como ocorreu todo isto? Cando, ao longo da evolución dos cabalos, os dedos laterais deixaron de funcionar?

Para responder a estas e outras preguntas, os autores examinaron 13 fósiles de pernas de cabalo, de ata 50 millóns de anos de antigüidade, e comparáronas coas patas modernas. Grazas a tecnoloxías de reconstrución tridimensional mediron parámetros como a lonxitude e a área e estimaron a resistencia dos membros ás forzas, se o animal estivese saltando ou trotando.

Os resultados mostraron que en moitas especies temperás de cabalos os dedos laterais tiñan un papel moi importante e sostiñan boa parte do peso do animal. Pero logo, isto cambiou.

"A medida que aumentou o peso corporal, e os dedos laterais foron desaparecendo, o dedo medio compensou isto cambiando a súa xeometría interna, permitindo a cabalos aínda maiores permanecer en pé e moverse sobre un só dedo", manifesta a coautora da investigación. "Ademais, aumentou a cantidade total de óso, permitindo que resistise mellor á compresion e á flexión, o que é crucial para animais tan grandes".

Segundo os autores, estas análises mecánicas son o testemuño máis claro de como e por que a evolución optou por reducir o número de dedos nas extremidades dos cabalos.

FONTE: Xornal abc/ciencia

O mundo está repleto de lugares marabillosos, lugares que gardan un encanto único e que teñen o poder de transportarnos a épocas pasadas onde a maxia parece cobrar vida. Se che gustan os contos de fadas e as novelas de aventura, preséntoche algúns deses lugares que poderían ser perfectamente o escenario dalgún deles.

Hoxe, para comezar, falaremos do Tunel da Wisteria  de Xapón.

Os xardíns Kawachi Fuji están situados na cidade de Kitakyushu (Xapón). Nos devanditos xardíns localízanse máis de 150 plantas de Glicinias, (planta do xénero Wisteria)  de 20 especies diferentes. A atracción principal do xardín é o túnel da Wisteria que permite aos visitantes camiñar por un encantador túnel baixo unha explosión de cor.

A mellor época para visitar Kawachi Fuji Garden é de finais de abril a mediados de maio, polo xeral en horas pico a finais de abril. O xardín é privado, polo que hai que pagar entrada.

As Glicinias son plantas do xénero Wisteria, que abarca dez especies de vides trepadoras; nativas do leste de Estados Unidos e de países do Leste de Asia tales como China, Corea e Xapón. Son arbustos leñosos de hábito trepador. Cultívanse como plantas de decoración debido aos seus acios de flores primaverais e da súa espesa follaxe. Segundo as variedades, as flores son violetas, azuis ou brancas. A largura das inflorescencias varía de 10 cm a un metro da Wisteria floribunda "Macrobotryes". Tanto as sementes como as vainas son sumamente tóxicas polo que debe evitarse a súa inxesta. O nome Wisteria provén do Dr. Caspar Wistar, un anatomista da universidade de Pensilvania.

Espectacular!

FONTE: aryse.org

Bostezo / Imxe: gomuriukas.blogspot.com.e

O bostezo adoita atribuírse á falta de sono, ao cansazo e mesmo á fame. Con todo, bostezar pode ocorrer sen motivo aparente. De feito, prodúcese a miúdo de maneira involuntaria ao ver a outra persoa facelo. Esta é a pregunta á que un grupo de investigadores da Universidade de Nottingham en Reino Unido deu resposta: Por que bostezar é tan contaxioso?

A investigación publicada na revista Current Biology realizou un experimento que reuniu a 36 voluntarios para descubrir como se producen os bostezos contaxiosos. Para iso, dividiuse aos participantes en dous grupos e mostróuselles unha serie de vídeos onde aparecían persoas bostezando. Ao primeiro grupo pedíuselle que actuase con normalidade ao ver as imaxes, mentres que ao outro grupo solicitóuselle que reprimise os seus impulsos de bostezar.

Durante a proba, os expertos utilizaron unha técnica non invasiva de estimulación cerebral (TMS) para observar as diferentes reaccións que se producían no cerebro. Así mesmo, monitoraron e contabilizaron o número de bostezos que ocorreron durante o seguimento.

Tras analizar os resultados, os científicos descubriron que aqueles a os que se lles ordenou resistir aos bostezos tiveron máis ganas de facelo e ademais, resistirse a facelo alterou a forma en que bostezaban (tiveron medios bostezos). Doutra banda, obrigarlles a reprimir a súa necesidade de bostezar non alterou a propensión individual para facelo. É dicir, cada persoa bostezaba máis ou menos veces individualmente do que facía o resto.

Segundo a investigación, o bostezo é un exemplo dun ecofenómeno, que é o termo que denomina á imitación automática do que di ou fai outra persoa.

O traballo sostén que o impulso de bostezar ao observar que outros o fan está asociado á deshinibición do sistema de neuronas espello e á sobreexcitación das áreas motoras da cortiza cerebral. Este feito está relacionado con desordes neuropsiquiátricos como a Síndrome de Tourette ou a esquizofrenia, os cales "presentan un desequilibrio na inhibición e a excitación de zonas craves das conexións neuronais", asegurase na investigación.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Teñen os galegos fama de ser capaces de dicir unha cousa e a súa contraria nunha mesma frase. Unha forma moi súa de levar sempre a razón e demostrar que a ironía é unha ferramenta en grao sumo útil nas discusións. Por non deixar as cousas claras, non o fan nin tan sequera no nome dun dos seus lugares máis emblemáticos, a Ribeira Sacra, unha zona que comprende as ribeiras dos ríos Cabe, Sil e Miño entre as provincias de Lugo e Ourense, famosa pola calidade dos seus viños. Tradicionalmente, a toponimia sacra era atribuída á gran cantidade de mosteiros e templos edificados no lugar dende hai miles de anos (e dos cales aínda se poden visitar 18). Con todo, hai historiadores que defenden que a primeira tradución do latín orixinal realizada por Frei Antonio de Yepes era errónea debido a unha mala transcrición. E que o sacro non eran os mosteiros, senón os carballos, abundantes e esenciais na cultura dos druídas. O pío e o pagán nun mesmo nome. Pura esencia galega. No que non hai contradicións é na excelente calidade dos seus viños, denominados xenericamente mencías, famosos desde épocas remotas, tanto que se conta que Julio César ordenaba traelos desde Galicia ata Roma para o seu consumo persoal.

A forma tradicional de cultivo das viñas na Ribeira Sacra é en bancadas desde a época dos romanos. Debido á orografía destas terras, as terrazas dun mesmo viñedo poden ter desniveis que alcanzan os 30 metros, polo que o traballo foi historicamente duro e difícil, ata o punto de ser denominado viticultura heroica. Traballar alí adquire en ocasións condiciones máis propias do montañismo que da agricultura, con vendimiadores que se descolgan con arneses e pequenos raíles que se montan ocasionalmente para facilitar o ascenso polas ladeiras coas caixas repletas de uva. Unha tarefa dura que forma tamén parte da idiosincrasia dos viños producidos.

Pero agora, grazas á tecnoloxía, o coidado destas vides pode resultar un pouco máis fácil. O proxecto Ecovine, impulsado pola adega Ponte da Boga, fundada en 1898, empezou a introducir drons deseñados especificamente para a agricultura de precisión. As naves incorporan cámaras que fotografan o espectro de luz do viñedo para, posteriormente, xunto cos datos de distintos sensores instalados no chan, ser máis precisos na toma dalgunhas decisións relativas ao cultivo. A través da información recollida pódese obter información esencial como cal é o mellor momento para a vendima, se hai algunha enfermidade que ameace á uva ou as necesidades de auga nun momento determinado. As novas tecnoloxías non desterrarán, con todo, a compoñente humana do proceso. 

Tradición milenaria e modernidade, outro dualismo galego...

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El Pais

Titi pigmeo / Imaxe: amazinglist.net

Este pequeno animal, que ten por nome científico Cebuella pygmaea, é considerado o mono máis pequeno do mundo pois mide o que un dedo.

O titi pigmeo pode chegar a medir entre 14 a 18 centímetros (na idade adulta) sen considerar o tamaño da súa cola, a cal pode superar a lonxitude corporal chegando a medir entre 15 a 20 centímetros. O seu peso pode bordear só os 120 gramos.

Habita en Sudamérica, nos bosques tropicais da Amazonía que se estende sobre Colombia, Ecuador, Perú, Brasil e Bolivia.

Vive preto dos cursos de auga xa que aliméntase da savia e os froitos de certas especies de plantas, como  a do Ficus que medran nas beiras dos ríos e lagoas. Tamén incorpora á súa dieta algúns insectos como saltamontes, abellas, polillas e libélulas, xunto a pequenos animais como as lagartixas.

Vive en grupos reducidos de ata oito individuos, liderados por unha parella adulta.

Así mesmo, esta especie está incluída no Apéndice II da Convención sobre o Comercio Internacional de Especies Ameazadas (CITES), o que significa que o comercio internacional desta especie debe ser monitorada coidadosamente.

A súa clasificación é:

Reino: Animal

Filo: Cordados

Clase: Mamíferos

Orde: Primates

Familia: Callitrichidae

Xénero: Cebuella

Especie: Cebuella pygmaea

FONTE: latam.discovery.com e wikipedia.org

Cando falamos das Illas Cies, a primeira cousa que recordamos é a praia de Rodas. Se hai unha década o prestixioso diario británico "The Guardian" designouna como "a mellor praia do mundo", por diante do outros areais do Caribe e do Mediterráneo, agora foi elixida como "mellor praia de España" polos televidentes de Antena 3.

Pero as Illas Cies son algo máis ca esta paria. Neste vídeo do Faro de Vigo, amósanse cinco lugares que non deberiamos de deixar de visitar cando ali fósemos.

Pero hai que ir! 

Nada no corpo humano é azaroso, e tampouco o é a posición do órgano central dosistema cardiovascular. Cada órgano posúe unha localización concreta para asegurar o correcto funcionamento do organismo, e agora os científicos pescudaron o mecanismo desta fina enxeñería da natureza: o corazón sitúase á esquerda debido a unha forza de empuxe que xera un grupo de células no lado dereito, tal como detalla un estudo publicado na revista Nature.

O achado atribúeselle a un grupo de investigadores da Unidade de Neurobioloxía da Universidade de Alacante, que observou en embrións animais cal é o proceso biolóxico que sitúa a cada órgano no seu lugar correspondente, para asegurar así o seu correcto funcionamento e a perfecta concordancia con veas e  arterias.

En concreto, trátase de movementos e forzas celulares asimétricas, máis prominentes desde a dereita, que impulsan a lateralidad do corazón nos vertebrados. Estes movementos prodúcense grazas á implicación de determinados xenes; un mecanismo que se conserva en diferentes especies, polo que pode tamén extrapolarse aos seres humanos.

Durante o desenvolvemento embrionario, o corazón, como todos os órganos, aparece na liña media do corpo, para despois situarse no lugar que lle corresponde. Este proceso era ata agora descoñecido para os científicos. Con todo, pensábase que existían unha serie de sinais no lado dereito que se reprimían en favor das ao lado esquerdo, producindo así a asimetría.

Pero o estudo arroxa detalles sobre os implicados neste vital mecanismo: a clave está nos xenes que inducen os movementos celulares. Estes producen unhas proteínas que son as encargadas de converter un célula inmóbil en móbil. Estes xenes son fundamentais para o desenvolvemento embrionario debido a que, tal como describiron os investigadores, se estas proteínas non funcionan, o embrión non progresa e morre.

"Nas primeiras fases do desenvolvemento embrionario, hai moitas células que nacen moi lonxe da súa posición inicial e teñen que percorrer distancias grandes ata chegar ao seu destino", detalla a autora principal do estudo.

No estudo, realizado con embrións de pito, peixe cebra e rato, os investigadores comprobaron que, ao anular a función destes xenes, anulábanse tamén os movementos do corazón, permanecendo este en o centro da liña do corpo.

Pero estes xenes desactívanse sós unha vez completado o desenvolvemento embrionario. De feito, durante a vida adulta poden volver activarse, levando a patoloxías graves do corazón e a favorecer procesos como o cancro.  

Ademais, multitude de patoloxías cardíacas están relacionadas coa mala colocación deste órgano no corpo e, probablemente, tras as conclusións do estudo, a unha activación ineficiente ou incorrecta dos xenes responsables da mobilidade celular.

Os investigadores calculan que o 50% das alteracións ao nacer son cardíacas, e que moitas delas teñen que ver cunha incorrecta posición do corazón. Por exemplo, a mesocardia, que é unha patoloxía congénita que se produce cando o corazón non se moveu da súa posición central.

FONTE: Laura Marcos/Revista Muy Interesante

Como unha maneira de buscar refuxio e retirarse da vida pública, Luis II de Baviera construíu este extravagante castelo en 1868. Sete semanas despois da súa morte en 1886, a estrutura foi aberta ao público Europa.

Neuschwanstein é hoxe un dos castelos máis visitados de Europa. Aproximadamente 1,4 millóns de persoas visitan anualmente "o castelo do rei de conto de fadas". No verán, apíñanse diariamente máis de 6.000 visitantes por unhas habitacións que estaban destinadas a un só residente.

Neuschwanstein é a inspiración para o Castelo da Bela Durminte en Disneylandia, polo que é claramente máxico!

No vídeo superior podedes coñecer todo sobre este castelo.

FONTE: neuschwanstein.de

Hai 66 millóns de anos, unha rocha de 10-12 km de diámetro procedente do espazo, convertido nunha descomunal bóla de lume mercé á súa velocidade 20 km/s, impactou contra o que hoxe é a Península do Iucatán, en México, liberando unha enerxía equivalente, segundo calculan os expertos, á explosión de 10.000 veces todo o arsenal atómico do mundo hoxe. A brutal colisión desembocou nunha serie de acontecementos que provocaron un dos peores episodios de extinción de todos os tempos. Máis de tres cuartas partes de todas as especies que poboaban entón o noso planeta desapareceron por completo. Entre elas, os poderosos dinosauros non aviarios.

O meteorito causou terremotos, tsunamis e mesmo erupcións volcánicas. Pero ademais, os científicos cren que a forza do impacto lanzou unha colosal cantidade de rocha vaporizada á atmosfera, onde se condensou en pequenas partículas coñecidas como esférulas. A medida que as esférulas caían de novo, quentáronse pola fricción a temperaturas o suficientemente altas como para provocar incendios globais e arrasar a superficie do planeta. Unha fina capa de esférulas pódese atopar en todo o mundo no rexistro xeolóxico.

Pois ben, eses incendios globais lanzaron ao aire grandes cantidades de hollín que, segundo un novo traballo publicado na revista Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), sumiron á Terra na escuridade durante case dous anos. Isto impediu ás plantas realizar a fotosíntesis e arrefriou drasticamente o planeta.

O estudo, dirixido por científicos do Centro Nacional de Investigación Atmosférica (NCAR) con base en Boulder (Colorado, EE.UU.), co apoio da NASA e a Universidade de Colorado Boulder, utilizou un modelo computacional para facerse unha idea de como eran as condicións da Terra ao final do período Cretácico.

“A extinción de moitos dos grandes animais terrestres podería ser causada polas consecuencias inmediatas do impacto, pero os animais que vivían nos océanos ou os que podían esconderse baixo terra ou permanecer baixa a auga temporalmente poderían sobrevivir”, di oresponsable da investigación. “O noso estudo recolle a historia despois dos efectos iniciais. Queriamos ver as consecuencias a longo prazo da cantidade de hollín que cremos que foi creada e cales poderían ser as consecuencias para os animais que quedaron”, explica.

Nas simulacións dos investigadores, o hollín quentado polo Sol subiu máis e máis alto na atmosfera, formando finalmente unha barreira global que bloqueaba a gran maioría da luz solar que alcanzaba a superficie da Terra.

Mentres os ceos iluminábanse gradualmente, a fotosíntesis sería imposible durante máis dun ano e medio, segundo as simulacións. Debido a que moitas das plantas terrestres xa quedarían incineradas nos incendios, a escuridade probablemente tería o seu maior impacto no fitoplancto, que é a base da cadea alimentaria oceánica. A perda destes pequenos organismos podería ter devastado moitas especies da vida mariña.

O equipo de investigación tamén atopou que a fotosíntesis bloqueouse temporalmente mesmo con niveis moito máis baixos de hollín. Por exemplo, nunha simulación con só 5.000 millóns de toneladas de hollín, aproximadamente un terzo da medicións estimadas (crese que en realidade caeron 15.000 millóns de toneladas), a fotosíntesis aínda sería imposible durante todo un ano.

A perda de luz solar tamén causaría unha pronunciada diminución das temperaturas media, cunha caída de 28ºC sobre a superficie da Terra e 11ºC sobre os océanos. Pero mentres a superficie terrestre arrefriábase, a atmosfera na estratosfera volvíase moito máis quente a medida que o hollín absorbía a luz do Sol. Esas temperaturas máis cálidas causaron a destrución do ozono e permitiron almacenar grandes cantidades de vapor de auga na atmosfera superior, o que conduciu a unha maior destrución do ozono. Iso permitiría que doses daniñas de luz ultravioleta chegasen á superficie da Terra despois de que o hollín desaparecese.

O gran reservorio de auga na atmosfera superior formada nas simulacións tamén causou que a capa de hollín que bloquea a luz do Sol retirásese abruptamente despois de permanecer durante anos, un achado que sorprendeu ao equipo de investigación. Cando o hollín empezou a saír da estratosfera, o aire empezou a arrefriarse. Este arrefriado, á súa vez, fixo que o vapor de auga condensásese en partículas de xeo, que botaron aínda máis o hollín fóra da atmosfera. Como resultado deste circuíto de retroalimentación -o arrefriado que causou a precipitación que causou máis arrefriado- a capa de hollín desapareceu en poucos meses.

Os científicos advirten de que o seu estudo ten limitacións. Por exemplo, as simulacións levaron a cabo nun modelo da Terra moderna, non nun modelo que representaba o que o noso planeta parecía durante o Cretáceo, cando os continentes atopábanse en lugares lixeiramente diferentes. A atmosfera hai 66 millóns de anos contiña concentracións de gases tamén algo distintos, incluíndo niveis máis altos de dióxido de carbono. Ademais, as simulacións non trataron de explicar as erupciones volcánicas ou o xofre liberado da cortiza terrestre no sitio do impacto do asteroide.

Con todo, os autores cren que o seu traballo pode ser útil para outro tipo de estudos, incluíndo o modelado dun escenario de «inverno nuclear». Do mesmo xeito que os incendios forestais globais fai millóns de anos, a explosión de armas nucleares tamén podería inxectar grandes cantidades de hollín na atmosfera, o que podería conducir a un arrefriado global temporal.

FONTE: Xornal abc/ciencia

A reutilización é unha segunda vida que se lle da a obxectos que xa non serven para o que foron deseñados. Neste caso empregaremos unha roda usada da que cun chisco de paciencia e outros materiais converterémola nun práctico ASENTO.

Por certo, hai multitude de cousas que podemos facer con rodas usadas. Unha mostra, preme AQUÍ.

A cutametraxe "Cousas de vellos" acaba de acadar un dos premios aos centros educativos que concede o Festival Internacional de Curtametraxes de Bueu (FICBUEU) na súa X edición e que se celebra entre o 9 e 17 diste mes de setembro.

Iste trabajo, realizado por alumnos del IES Terra de Trasancos (Ferrol), reflexiona sobre a non sempre apreciada sabiduría dos maiores, a través da historia dun neno e o seu avó. En concreto, Hugo visita ao seu avó moitas veces, o que non pensa é que ás veces os ditos populares que el lle conta pódense cumprir.

Parabéns!

Pasión pola moda / Imaxe:visitflanders.com

É difícil escapar da MODA. Todo está marcado por ela: roupa. peiteados, mobles... Hoxe imos reflexionar sobre esta palabra a través das seguintes frases.

A primeira é do escritor e dramaturgo inglés Henry Fielding (1707-1754): "A moda é a ciencia da aparencia, e que lle inspira a un o desexo de parecer máis que de ser"

A segunda é do escritor e poeta irlandés Oscar Wilde (1854-1900): "A moda é sempre un esperpento tal que nos vemos obrigados a cambiar cada seis meses"

Para rematar, a terceira é do deseñador italiano Gianni Versace (1941-1997): "Non deixes que a moda te domine, ti decides quen eres e que queres expresar"

A cutametraxe "A Chave para 6000 presos. A vida na Arousa antes e despois da ponte" e outro dos premios aos centros educativos que concedeu o Festival Internacional de Curtametraxes de Bueu (FICBUEU) na súa X edición.

"A Chave para 6000 presos. A vida na Arousa antes e despois da ponte" é un documental que revisa a importancia que tivo a construción da ponte na vida da Illa de Arousa polo 30º aniversario da súa inauguración. Foi realizado polas nenas e nenos de 4ºB do CEIP Torre-Illa de Arousa.

Parabéns!

Baixo os verdes outeiros de Waitomo (Nova Zelandia) atópase un labirinto de covas, sumidoiros e ríos subterráneos. O nome da zona provén das palabras maori wai (auga) e tomo (buraco).

As covas foron talladas por correntes subterráneas que empuxan a través da pedra calcaria suave durante miles de anos. Moitos teñen estalactitas asombrosas que crecen abaixo do teito e estalagmitas que crecen para arriba do chan da cova, conos puntiagudos da roca abacelada formada sobre séculos polo goteo da auga.

Con todo esta cova atrae cada ano por centos de miles de turistas desde hai xa 100 anos porque ofrece algo máis. A súa atracción principal á parte da súa beleza natural, é o inquilino que habita nesta cova, nin máis nin menos que un mosquito o “Glowworm”.

O Glowworm é o nome común que se dá a varios tipos de insectos de larva que brillan a través de bioluminiscencia. Teñen unha similitude ás luciérnagas que podemos atopar en case calquera recuncho do mundo.

As cova creouse por un movemento de terra, a rocha expúxose ao aire, separáronse e crearon gretas e debilidades que permitiu o fluxo de auga a través delas. Co paso dos séculos, a auga foi disolvendo a pedra calcaria formando a cova. O interior rexistra unha humidade ideal para que se multipliquen os Glowworm.

En Waitomo atopamos principalmente unha abundante colonia de Arachnocampa luminosa que vai formando unha fileiras de larvas que colgan de finísimos fíos tendidos por estes insectos. Como máxicos colares colgando da negrura e brillando no interior da cova.

A cova está formada por tres diferentes niveis, vinculados por un eixo vertical de 16 metros de pedra calcaria. No segundo nivel é moito mais pequeno e cando hai moitos visitantes, adóitase pechar pola acumulación de monóxido de carbono polo que pode ser insalubre. Con todo, hai que chegar ao terceiro nivel para gozar do verdadeiro espectáculo. Chámaselle "A Catedral" e é unha área pechada con paredes de roca duns 18 metros de altura cunha gran acústica. En metade da escuridade descubrirás estas marabillosas fileiras luminosas de larvas.

Pódese percorrer en barca, podemos mollarnos o recorrerla cun flotador.Por suposto, está absolutamente prohibido tocar ningunha.

FONTE: diariodelviajero.com

Hoxe propóñoche resolver 10 xogos mentais onde poñeras a proba a túa destreza. Fíxate ben nas preguntas e para o vídeo. Despois comptoba a túa resposta coa solución premendo de novo no vídeo.

Boa sorte!

Esta é unha das fotografías finalistas da Wildlife 2017. O traballo titulado "Aguia intrépida" é do fotógrafo alemán Klaus Nigge.

Despois de varios días de constante choiva, o aguia calva estaba empapada. A concentración total na expresión a aguia creou un retrato íntimo, realzado pola luz encapotada do día chuvioso.

O concurso, organizado polo Museo Nacional de Historia Natural de Londres, contou coa participación de case 50.000 entradas de profesionais e afeccionados de 92 países.

Se queres coñecer o resto das finalistas e facer o teu pronóstico, preme AQUÍ.

FONTE: theguardian.com

A capa de xeo da Illa Ellesmere, no Arquipélago Ártico Canadense, desintegrándose. DENIS SARRAZINREUTERS/CENTER FOR NORTHERN STUDIES

Aínda temos marxe para cumprir os obxectivos comprometidos no Acordo de París. Ese é a mensaxe que lanza un novo estudo que analiza o aumento de temperaturas ocorrido ata a data con diversos modelos de emisión de gases contaminantes.

As conclusións son contundentes: os seus resultados suxiren que, emitindo dióxido de carbono (CO₂) ao mesmo ritmo que na actualidade durante os próximos 20 anos, poderiamos alcanzar a meta de non superar os 1,5º C de aumento de temperaturas para finais de século.

O estudo, publicado na revista Nature Geoscience, sinala que o "orzamento" de emisións de carbono (a cantidade de emisións de CO2 compatible cun determinado nivel medio de quecemento) que aínda temos é máis elevado do que se cría previamente.

Ata agora, xa experimentamos un aumento de temperatura global de, aproximadamente, 1º C con respecto aos niveis preindustriales. Limitar o quecemento a 1,5º C implica, por tanto, non máis de 0,5º C de incremento.

Con todo, temos que empezar a reducir xa. Segundo explica a publicación, os actuais compromisos que os países adquiriron no Cume de París de 2015 levan un lixeiro aumento das emisións, ou polo menos mantelas como agora ata 2030.

Para chegar a estes resultados, os investigadores, da Universidade de Oxford, da Universidade de Exeter e da Universidade College de Londres, utilizaron información de diversos modelos, desde os máis sinxelos ata outros máis complexos e novos, e avaliaron as implicacións dos actuais rangos de incerteza nos sistemas climáticos. En todos os casos tivéronse en conta o nivel de emisións e o aumento de temperatura rexistrado ata a data.

A pesar de que estes resultados son un raio de esperanza na loita contra o cambio climático, aseguran que non se poden relaxar os ánimos.

FONTE: María Pérez Ávila/Xornal El Mundo/Ciencia

Wildpoldsried protagonizou unha revolución enerxética que enriqueceu aos seus veciños e admirado a medio mundo. Este pobo alemán próximo a Austria é famoso por producir sete veces máis enerxía da que consome investindo en renovables. Fixérono grazas a leis que favorecen as enerxías limpas e permiten aos pequenos produtores vender os seus excedentes á rede a bo prezo. Alemaña propúxose cortar a dependencia dos combustibles fósiles impulsando as renovables e converteuse nun referente mundial en políticas climáticas. A produción de enerxías limpas disparouse, pero logrou un limitado impacto na redución de emisións contaminantes.

A enerxía que desprenden os excrementos fermentados das súas queridas vacas xunto aos muíños de vento e as súas placas solares suman ata o 80% dos seus pingües ingresos. As súas 70 vacas producen cantidades industriais de excrementos que alimentan a maior planta de biogás do pobo. Algo máis da metade son restos das vacas, e logo herbas, mazás podrecidas, patacas e biomasa en xeral. Nun megadepósito, unha pasta 800 toneladas de residuos burbujea ao compás da fermentación.

O ano pasado, os veciños de Wildpoldsried aseguran que gañaron seis millóns de euros coa venda da enerxía que lles sobra.

Un exemplo a seguir no noso país!

FONTE: Ana Carbajosa/Xornal El País

Caída das follas no outono / Imaxe:artistasde1a.blogspot.com.es

Hoxe, 22 de setembro, concretamente ás 22:02 horas, comeza o outono. Durará ata o 21 de decembro, cando empece o inverno despois de 89 días e 20 horas.

O equinoccio de outono, que dá comezo á estación que lle dá o seu nome, é o momento do ano en que o día ten a mesma duración que a noite. A partir de hoxe os días serán cada vez máis curtos, e é que o outono é a época en que a lonxitude do día acúrtase máis rápido.

Bo outono a tod@s!

Consecuencias do último terremoto en México / Imaxe: lanación.com.ar

Desde o devastador terremoto de 1985, no que morreron polo menos 10.000 persoas, México sufriu unha decena de sismos dunha magnitude igual a superior á do sucedido o pasado martes. Salvo un desatado en Baixa California (no nordés do país) en 2010, todos producíronse na franxa suroeste e central, en estados como Michoacán, Guerreiro ou Oaxaca. A razón de tal concentración hai que buscala no movemento das placas nas que está cuarteada a cortiza terrestre.

A maior parte de México está sobre o extremo suroeste da placa norteamericana. Aquí, atópase coa placa de Cocos, sobre a que descansa o océano Pacífico que baña as costas occidentais de América Central. Esta placa está a meterse debaixo da norteamericana e é esta subducción a que xera a tensión que, cada certo tempo, libérase en forma de terremotos. Este encontrón entre placas é tamén a causa da gran concentración de volcáns na rexión coñecida como o Arco Volcánico Centroamericano.

A placa de subducción, ao meterse debaixo, atáscase acumulando tensión. Ao desatascarse, prodúcese o terremoto.

FONTE:Miguel A. Criado/Xornal El País/Ciencia

  O manuscrito indio de Bakhshali / Universidad de Oxford

A orixe do símbolo cero foi durante moito tempo uno dos maiores misterios matemáticos do mundo. Agora, científicos da Universidade de Oxford en Reino Unido cren descubrilo nun famoso texto indio, o manuscrito de Bakhshali. A través de estudos de datación por carbono, determinaron que o escrito, no que aparecen centos de ceros, é do século III ou IV, moito máis antigo do que se cría. O achado adianta así a aparición deste símbolo da nada, alicerce numérico fundamental, en 500 anos. 

O concepto do símbolo tal como coñecémolo hoxe en día comezou como un simple punto, que foi amplamente utilizado como un "marcador de posición" para representar ordes de magnitude no antigo sistema de números indio (e construír así números máis grandes). Ata agora, críase que o primeiro exemplo rexistrado do uso do cero era unha inscrición do século IX na parede dun templo en Gwalior, no estado indio de Madhya Pradesh. Pero o descubrimento de Bakhshali, conservado na biblioteca de Bodleian en Oxford desde 1902, parece cambialo todo.

Aínda que unha serie de culturas antigas, incluíndo os maias e babilonios, tamén utilizaron o marcador cero, o uso do punto no manuscrito Bakhshali é o que finalmente evolucionou no símbolo que utilizamos hoxe en día. India tamén foi o lugar onde o cero converteuse nun número por dereito propio. 

Hoxe damos por sentado que o concepto de cero utilízase en todo o mundo e é un elemento crave do mundo dixital. Pero a creación de cero como un número, que evolucionou a partir do símbolo de punto que se atopa no manuscrito de Bakhshali, foi un dos maiores avances na historia das matemáticas. 

O manuscrito de Bakhshali foi atopado en 1881, enterrado nun campo no que entón era un pobo indio do mesmo nome, agora en Paquistán. É amplamente recoñecido como o texto matemático indio máis antigo, aínda que a idade exacta do texto foi amplamente disputada. O estudo académico máis concluínte sobre o tema foi realizado polo académico xaponés Hayashi Takao e, sobre a base de factores como o estilo de escritura e o contido literario e matemático, afirmou que probablemente databa entre o século VIII e o século XII . A nova datación de carbono revela que a razón pola que fora tan difícil para os eruditos sinalar a data do manuscrito de Bakhshali é porque o escrito, que consiste en 70 follas fráxiles de cortiza de bidueiro, componse de material de polo menos tres períodos diferentes.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Cangrexo americano (Procambarus clarkii) / Imaxe: elguadarramista.com

As especies invasoras son unha ameaza importante para a biodiversidade e os ecosistemas naturais, debido a que poden competir coas especies nativas e alterar os hábitats. O seu impacto non se reduce ao medio ambiente senón que tamén ten fortes repercusións sobre a economía, a sociedade e a saúde pública. Os exemplos que poden poñerse son moi diversos: o mosquito tigre (Aedes albopictus), orixinario do sueste asiático, pode picar de día e de noite, está a expandir enfermidades, como o dengue e a febre amarela, en áreas onde non son endémicas e pon en risco as actividades ao aire libre; o caracol mazá (Pomacea spp), de orixe suramericana, constitúe un problema serio para a produción dos arrozales do Ebro; o xacinto de auga (Eichhornia Crassipes) obstrúe canles e dificulta a navegación no río Guadiana; a cotorra arxentina (Myiopsitta monachus) molesta polo ruído que fai e compite con outros animais nativos; etc.

"É custoso tanto o dano que poidan ocasionar como o manexo que hai que facer", asegura Montserrat Vilà, profesora investigadora da Estación Biolóxica de Doñana (EBD-CSIC) en Sevilla. Esta experta en invasións biolóxicas ofrece algúns datos sobre canto supoñen: a retirada de máis de 200.000 toneladas de jacinto da auga ao longo de 75 quilómetros do Guadiana ascende a máis de 14 millóns de euros e os importes de reparación debidos á invasión do mexillón cebra e as medidas de control no Ebro a máis de cinco millóns. Estímase que en Europa supuxeron 12 billóns de euros nos últimos 20 anos. "Ademais hai moitos custos difíciles de valorar monetariamente, por exemplo o efecto na perda de biodiversidade", apunta a investigadora.

E non son as únicas cifras que poden obterse. En Estados Unidos estímase que as perdas directas ocasionadas por especies invasoras xunto aos custos do seu control alcanzan os 137 billóns de dólares anuais, segundo citaba un estudo publicado na revísta Ecosistemas pola propia Vilà xunto a Xara Andreu, investigadora da Universidade Autónoma de Barcelona (UAB). Neste traballo, publicado en 2007, as científicas sinalaban que en España xestiónanse 109 especies vexetais exóticas en 14 comunidades autónomas, moitas delas en espazos protexidos, cun importe total de 50.487.637 euros, destinado na súa maioría á súa redución poboacional mediante métodos mecánicos.

FONTE: Revista Consumer/Medio Ambiente

É un ovni? Non, é unha nube.

O ceo de Santa Cruz de Tenerife amenceu o pasado mércores cun fenómeno estraño que sorprendeu a moita xente. Esta "nube ovni" é unha rareza meteorolóxica totalmente coñecido polos expertos. Trátase dunha nube lenticular, un fenomeno relativamente frecuente, que nas Canarias pódese ver a miúdo na cima do Teide.

Fórmase cando coincide unha forte corrente de vento, unha montaña e unha masa de aire quente. A humidade, ao ascender a corrente de vento pola montaña, condénsase. Ao atoparse cunha masa de aire quente, a condensación interrómpese e a nube aplánase, formando esta peculiar forma. Ao soprar o vento, o "prato voador" abandoou as montañas e sobrevoou varias localidades.

Curioso!

FONTE: elperiodico.com

Viñeta de Davila, no xornal Faro de Vigo do 26/09/2017

Lamentablemente é práctica común nos nosos fogares: hai que colocar ao rap@z como sexa, que non teña tempo perdido! E eu pregúntome, cando ten tempo para xogar? Si, xogar cos seus bonec@s, cos seus compañeiros, ir ao parque... Está moi ben que teña unha actividade que complemente a súa formación coma música ou calquera deporte, por exemplo, pero esto non pode condicionar todo o tempo que un rapaz ten.

O estudo é formación e calquera actividade complementaria axuda nesa formación  persoal, pero nunca pode saturala, do contrario aparecera o aburrimento e a desidia. As cousas non se fan por que si, fanse por algún motivo que vai máis alá do simple "están ocupados e eu máis tranquilo". E cando estamos os pais con eles? Cando falamos ou facemos unha actividade con eles? Contestación: os fins de semana.

Temos que procurar compartir máis momentos con eles!

Os expertos da NASA din que este exoplaneta é tan negro como o "asfalto fresco", ten a capacidade única de todo o Universo coñecido, de atrapar o 94 por cento da luz que chega a el.

O exoplaneta estraño, chámase WASP-12b, é da clase dos chamados "Xúpiter quentes", é dicir trátase dun planeta enorme e gaseoso, coma o noso Xúpiter; pero que orbita moi preto da súa estrela, que é similar ao Sol, faino a só 3,2 millóns de quilómetros tan preto que o seu ano dura só un día. En comparación lembremos que Mercurio, o planeta máis próximo ao Sol está case a 58 millóns de quilómetros, polo que WASP-12b está quentado a temperaturas extremas. Ao estar tan preto da súa estrela o planeta non rota; polo que sempre mostra a mesma cara á estrela. Na cara de día hai tanto calor que se chega aos 4.600 graos Fahrenheit ou 2.537 graos centígrados que a maioría das moléculas son incapaces de sobrevivir. Isto orixina nubes estrañas, a luz que emite a estrela penetra profundamente na atmosfera, pero queda absorbida polos átomos de hidróxeno que a transforman en enerxía calorífica.

FONTE: nasa.gov/feature/goddard/...

O humorista gráfico Davila de Faro de Vigo, trata na viñeta de hoxe un tema que parece máis un chiste, pero que é unha realidade, ao parecer: a visista de inspectores de traballo nas leiras para esixir contrato de traballo as persoas, que sen ser propietarios, están axudando a recoller patacas, uvas...

Na miña terra, sempre se fixeron traballos colaborativos: recollidase de froitos, malla... Na última vendima eu e a miña muller axudámoslle aos meus pais e aos meus sogros. Preciso un contrato? A quen se lle conte!

A onde imos!

Un recente estudo publicado pola revista Science e realizado pola universidade sueca de Uppsala alertaba de que algunhas especies mariñas estaban a comezar a incluír os plásticos na súa dieta. A larvas destas especies, engadía o estudo, cando medraban convertíanse en especímenes adultos "máis pequenos, máis lentos e máis estúpidos". Ata non fai moito, pensábase que os animais que inxerían estes plásticos presentes nos nosos mares e océanos facíano de forma accidental. Pero novas investigacións demostran que non é así, senón que estes restos exercen unha atracción irresistible para algúns peixes debido ao cheiro que desprenden os residuos. Ao parecer, ao entrar en contacto coa auga salgada, os plásticos comezan a cheirar de forma similar ao krill ou o plácton, o que leva ás especies mariñas a comelos. E, o que é peor, como demostraba o estudo da universidade de Uppsala, a engancharse literalmente á súa inxesta. Oona Lonnstedt, directora da investigación, asegurou que "o plástico ten propiedades químicas ou físicas que xeran unha necesidade particular de comida nestes peixes. Eles cren erroneamente que se trata de comida de alto valor enerxético e que necesitan comer moito. Pero é algo parecido ao que ocorre co comido lixo pouco saudable nos adolescentes: están simplemente enchéndose".

O problema, lonxe de solucionarse, increméntase cada ano coa vertedura de oito millóns de toneladas de plásticos. Hai investigadores que aseguran que no 2050 haberá máis plástico que peixes nos mares. Un desastre ambiental que pode converterse en irreversible se non actuamos a tempo. Algunhas destas accións sitúanse no terreo puramente reivindicativo, como a impulsada por unha organización que pretende converter a gran illa de lixo plástico que se atopa no océano Pacífico (e que ten unha superficie similar a Francia) nun estado independente. Xa contan coa súa propia bandeira, nome (Illa Lixo) e moeda. Pero existen moitas outras iniciativas científicas e tecnolóxicas que poden axudar a que os océanos continúen sendo, como ata agora, un alicerce indispensable para a vida no noso planeta.

Unha das máis enxeñosas é a que está a desenvolver Seabin, compañía fundada por Andrew Turton e Pete Ceglinski, dous namorados do mar capaces de arriscalo todo nun proxecto cuxa xenialidade reside na súa aparente sinxeleza, xa que se trata de instalar papeleiras no mar capaces de recoller os plásticos flotantes. Os inicios, conta Ceglinski, non foron sinxelos: "En 2015 deixei o meu traballo e con todo o diñeiro que aforrara aluguei a fábrica na que estamos agora. Gasteime todo o que tiña en acondicionala e estiven a vivir alí mesmo durante un ano e medio porque non podía permitirme unha casa". Dous anos despois, SeaBin conta cun equipo de especialistas e xa demostrou que os seus produtos funcionan. O reto a partir de agora, cando está a piques de comezar a súa comercialización, é conseguir que estas papeleiras sexan capaces de recoller nanoplásticos e microfibras, moito máis complexas de atrapar polo seu pequeno tamaño. A tecnoloxía de SeaBin pode axudar a paliar o problema da contaminación marítima, pero como recoñece Ceglinski, a única solución definitiva está en "ensinar aos nenos e mozos a non comprar plásticos dun só uso, a non arroxalos ao mar, a reciclar. Así non necesitaremos as nosas papeleiras porque o problema deixará de existir. A verdadeira solución non é a tecnoloxía, senón a educación".

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

O mañtrato físico non é a solución / Imaxe: xornal abc

O castigo físico na educación dos fillos pode traer consecuencias negativas na súa evolución e achegar alternativas saudables e positivas. Para axudar aos pais neste labor dunha educación sen violencia, a fundación ANAR recomendan tomar notas dos seguintes consellos:

1. Dedicade tempo a estar cos vosos fillos. O tempo que pasedes falando con eles ou compartindo os seus xogos, é un agasallo para todos e é importante facelo desde idades temperás. Convidádelles a que vos falen do seu día a día e facédeo tamén vós adaptando a linguaxe á súa idade. Desta maneira estarédeslles a ensinar que é normal ter problemas e a forma de buscar solucións, ademais de construír unha convivencia positiva.

2. Poñédevos de acordo entre vós, pais, nas normas, límites e consecuencias que ides establecer. Para que eles medren e evolucionen positivamente, necesitan saber que na súa familia hai unhas normas que cumprir, uns límites que respectar e unhas consecuencias (nunca malos tratos físicos nin psicolóxicos) en caso de non facelo. E é importante que vos mostredes unidos e firmes nesas decisións e no cumprimento das consecuencias para que eles non poidan manipular a situación.

3. Adaptade as normas e límites á súa idade. Sobre todo na adolescencia, é importante que impliquedes aos vosos fillos na elección das normas e límites que se van a establecer e así será máis fácil que as cumpran. Con todo, é recomendable que lles deixedes claro que, como pais, tedes a obrigación de protexerlles e buscar o seu benestar.

4. Escoitádeos. Se quebrantou algunha norma ou se saltou algún límite, antes de aplicar as consecuencias a ese comportamento, escoitade as súas razóns. Talvez sexa necesario que teñades que sancionarlle despois da súa explicación, pero sentirá escoitado e atendido emocionalmente.

5. Usar o castigo físico como método para educar é prexudicial en todos os niveis de desenvolvemento. Ademais, pode xerar a longo prazo dificultades nas relacións cos demais e alteracións na saúde mental. Hai alternativas que non danarán a súa integridade como, por exemplo, a retirada de privilexios.

6. Sede coherentes na aplicación de consecuencias. As consecuencias que apliquedes ao incumprimento das normas deben ser proporcionadas ao feito que se produciu e axustadas no tempo para conseguir o efecto desexado: a aprendizaxe.

7. Sodes exemplo para os vosos fillos. Se sodes violentos con eles á hora de educalos, estades a ensinarlles un modelo agresivo de resolver conflitos que lles traerá moitas dificultades na súa vida adulta, xa que poden reproducilo. Se, pola contra, mostrádesvos firmes pero próximos na vosa forma de educalos, estades a transmitirlles que poden contar convosco e non necesitarán buscar fóra de casa o afecto que necesitan para crecer e evolucionar positivamente. 

8. Antes de actuar por impulso, parádevos a pensar. É necesario saber identificar os sinais que vos avisan que vos estades alterando. Nese momento, é importante aprazar a conversación co voso fillo a outro momento en que poidades falar do ocorrido con tranquilidade. Lembrade que eles, igual que vós, non son perfectos e poden cometer erros. Desta maneira estadeslles a ensinar que o comportamento das persoas non debe estar manexado por impulsos e emocións negativas.

9. Levar unha vida sa, favorece a saúde emocional. Consumir calquera tipo de droga, incluso as aceptadas socialmente (alcol e tabaco), ou non descansar o suficiente, pode facer que esteamos máis sobrecargados de tensións. Nunha alta porcentaxe dos casos de malos tratos, o alcol está presente. Se vos alimentades adecuadamente, descansades o suficiente e descargades tensións a través da actividade física, estaredes máis tranquilos e relaxados na vosa convivencia familiar. 

10. Se tedes dificultades para establecer unha boa comunicación e convivencia cos vosos, buscade axuda profesional. É posible que as circunstancias e vivencias que tivésedes ao longo da vosa vida, inflúan na maneira de establecer relacións e dificúltenvos a convivencia familiar. Se isto é así, buscar axuda profesional axudaravos non só a vós, senón que os vosos fillos tamén se beneficiarán diso. 

Con todo, desde esta fundación convidan a todas as persoas que necesiten orientación sobre este asunto a que se poñan en contacto con eles. Os interesados poden facelo a través das liñas de axuda: Teléfono ANAR do Adulto e a Familia (600 50 51 52) ou Email ANAR, entrando na páxina web (www.anar.org). En calquera delas, un equipo de psicólogos apoiados por traballadores sociais e avogados, resolverán as dúbidas os 365 días do ano, as 24 horas do día.

Educar aos fillos nunca foi un traballo fácil!

FONTE: Laura Peralta/xornal abc