vgomez

Perseidas / Imaxe: aavbae.net

Perseidas ou bágoas de San Lourenzo: Cada ano por estas datas o noso planeta cruza a órbita do cometa Swift-Tuttle, que ten un período de 130 anos e que pasou preto do Sol por última vez en 1992. Esta órbita está chea de partículas pequenas, como grans de area ou menores, que foron liberadas polo cometa nos seus pasos anteriores. Cando unha destas partículas, que formaron no seu día a cola do cometa, entra na atmosfera terrestre, a fricción quéntaa ata vaporizala a grande altura (uns 100 km). Durante uns segundos, a partícula brilla coma se fose unha estrela, e por iso este fenómeno recibe o nome popular de estrela fugaz. Non se trata polo tanto dunha estrela senón dunha partícula de po incandescente.

Lúa Nova: 6 de agosto.

Cuarto Crecente: 14 de agosto.

Lúa Chea: 21 de agosto.

Cuarto Minguante: 28 de agosto.

Chuvia de meteoros: Perseidas, actividade dende o 17 de xullo ao 24 de agosto, con máximo o 12 de agosto. É unha das máis espectaculares, acadando por momentos unha frecuencia de 400 meteoros por hora. Kappa-Cygnidas, actividade dende o 3 ao 25 de agosto, con máximo o 17 de agosto. Alfa-Aurígidas, actividade dende o 28 de agosto ao 5 de setembro, con máximo o 31 de agosto.

Juracimbrophlebia ginkgofolia / Imaxe:Wang, Labandeira, Shih and Ren

O Juracimbrophlebia ginkgofolia é unha nova especie fósil descuberta en depósitos do Xurásico Medio da Formación Jiulongshan, na Mongolia Interior de China. Representa un raro exemplo dun insecto que imitaba ximnospermas (plantas vasculares produtoras de sementes), hai 165 millóns de anos.

FONTE: Revista Consumer

As latas de conservas recíclanse todas cun sinxelo xesto: depositalas no colector amarelo. A partir de aí comeza un complexo sistema que aproveita os seus materiais, aceiro e aluminio, de forma indefinida e sen perder as súas propiedades. Os beneficios ambientais, económicos e sociais de reciclar as latas son moi diversos.

En 2012 a porcentaxe de reciclaxe das latas de aceiro superou o 89%, segundo datos de Ecoacero : practicamente nove de cada dez latas postas no mercado recuperáronse e reciclaron o pasado ano.

A reciclaxe dunha lata de conserva evita o uso de novas materias primas e enerxía. Segundo datos da  European Metal Packaging (Empac) , o aceiro elaborado ao 100% a partir de ferralla precisa dun 75% menos de enerxía que o producido con materia prima virxe. No caso do aluminio, esta porcentaxe medra ata o 95%.

As emisións de gases de efecto invernadoiro, implicadas no cambio climático, tamén se reducen coa reciclaxe. Segundo datos de Ecoacero, cada lata reciclada evita emisións de CO₂ equivalentes a 1,5 veces o seu propio peso.

Cada lata que non se deposita no colector amarelo e que remata a súa vida tirada na contorna ou nun vertedoiro "evidencia unha carencia de compromiso cívico".

Recicla!

FONTE: Revista Consu mer.

Unha planta de desalinización da auga de mar serve para «alimentar» a plantación de Jatropha curcas que captura o CO₂ atmosférico e que produce, ademais, bioenerxía para «alimentar» á súa vez, os sistemas de desalinización e irrigación / UNIVERSIDADE DE HOHENHEIM

Mentres o planeta empeza a sentir os efectos do aumento do dióxido de carbono na atmosfera e o consecuente aumento global da temperatura, os investigadores están a buscar un «plan b» para mitigar os efectos do cambio climático.

Un grupo de científicos alemáns desenvolveron un método para que a captura de dióxido de carbono, se faga de forma natural, é dicir, a través das árbores. A técnica, "Carbon farming", consiste en plantar árbores en rexións áridas a grande escala para capturar CO₂. O estudo publicouse en Earth System Dynamics, da Unión Europea de Geociencias (EGU)  .

Cando se trata de capturar dióxido de carbono da atmosfera, o equipo de traballo mostrou que a planta « Jatropha curcas », é a máis idónea. É unha planta oleaxinosa de cuxas sementes se obtén aceite a partir do que pode producirse biódiesel. É orixinario de México e Centroamérica, pero que crece na maioría dos países tropicais. Cultívalla en América Central, Sudamérica, Asia, India e África.

É moi resistente á aridez polo que pode ser plantada en zonas calorosas e secas, en terras que non son apropiadas para obter alimentos. Esta planta, loxicamente tamén necesita auga, polo que as áreas costeiras onde se pode desalgar a auga de mar é ideal para esta plantación.

O estudo mostra que unha hectárea de Jatropha pode capturar ata 25 toneladas de dióxido de carbono atmosférico por ano, durante un período de 20 anos. Unha plantación que ocupase o 3% do do deserto árabe, podería, por exemplo, absorber nun par de décadas todo o CO₂ producido polos vehículos en Alemaña durante o mesmo período de tempo. Con mil millóns de hectáreas cultivadas, poderíase absorber unha porción significativa do CO₂ que está na atmosfera dende a revolución industrial.

Pero hai máis vantaxes: o prezo desta técnica vai dos 42 aos 63 euros por tonelada de CO₂, facéndoa competitiva con outras técnicas de captura e almacenamento. Ademais, despois duns anos, as plantas poderían producir bioenerxía que pode servir para «alimentar» os sistemas de irrigación e desalinización.

Prometedora idea!

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Cumpre este blog 6 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 e dende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 117.568

Visitas no último ano: 27.588                        

Promedio mensual: 2.299 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 360

Promedio mensual: 30 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

Recreación do sistema estelar descuberto /  NASA

Os astrónomos que usan o telescopio espacial Spitzer  da NASA descubriron un sistema estelar novo que "pestanexa" cada 93 días. Chamado 16 A YLW, o sistema está formado por tres estrelas en desenvolvemento, dúas das cales están rodeadas por un disco do material sobrante no proceso de formación estelar.

Os discos parecen non estar aliñado coas súas estrelas (que están no interior do sistema), probablemente debido á presenza gravitacional da terceira estrela que orbita na periferia.

Os movementos dos corpos interiores, que xiran un arredor do outro, provocan que o disco se mova como un hula-hoop. Os científicos sinalaron que este disco será o que acabe formando planetas e outros corpos celestes que, habitualmente, compoñen un sistema solar.

O telescopio "Spitzer" observou a luz infravermella de YLW 16 A, emitida polo gas quente e o po no disco. Trátase do último exemplo coñecido de sistema parpadeante e o segundo que se encontra nesa mesma rexión de formación estelar, coñecida como ’Rho Ophiuchus’. O achado suxire que estes sistemas poderían ser máis comúns do que se pensaba, segundo indicaron os expertos.

Os sistemas parpadeantes de estrelas con discos combados ofrecen aos científicos un xeito de estudar como se forman os planetas nestes ambientes.

Os planetas poden orbitar unha ou ambas as dúas das estrelas do sistema binario. O famoso planeta ficticio ’Tatooine’ da saga ’Star Wars’ xira ao redor de dúas estrelas, de aí os seus dobres atardeceres. Estes mundos denomínanse planetas circumbinarios. 

Así, grazas a este descubrimento, publicado en "Astronomy & Astrophysics  ", os astrónomos poden rexistrar como a luz é absorbida polos discos de formación planetaria durante as fases brillantes e débiles dos sistemas estelares parpadeantes e, á súa vez, revela información acerca dos materiais que compoñen o disco.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Viñeta "Tira y afloja" que publica hoxe o xornal Faro de Vigo. Penso que non precisa comentario ningún!

Hoxe fágovos a última proposta deste verán para ler, neste caso en castelán. O seu título é “FALANDO SOA” da escritora, deseñadora gráfica e pintora mexicana Daniela Rivera Zacarias.

É un libro sinxelo para pensar, medrar, rir e chorar. Nas súas 176 páxinas distribuídas en 25 capítulos trata temas concretos: amor, soidade, Deus, arte, beleza, tempo, dúbidas, amizade, soidade, medo…

RESUMO DO LIBRO: Falas soa algunha vez? Cuestionas a miúdo cales son as cousas importantes e as que non? As bágoas revélannos que sempre van ser parte de nós, pero as risas lémbrannos unha e outra vez que son a esencia da vida. Imos vivindo, imos medrando e pouco a pouco todo vaise aclarando, ou non...

Todo adolescente, coma vós, debería lelo. Boa lectura!

Banco de peixes / Imaxe: flickr.com 

Un equipo internacional con participación do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) recompilou os estudos dispoñibles sobre os efectos do cambio climático no océano global. Os resultados revelan que os organismos mariños se desprazan cara aos polos a un ritmo de 72 quilómetros por década en resposta ao quentamento do océano. O estudo publícase no último número da revista Nature Climate Change .

Os gases de efecto invernadoiro quentan os ecosistemas terrestres tres veces máis á présa que no océano. Non obstante, as plantas e os animais mariños necesitan moverse para adaptarse a esta situación e buscar as condicións térmicas que máis os favorecen. De feito, as especies mariñas cambiaron a súa distribución nos últimos 50 anos a un ritmo maior que os terrestres.

Os organismos coa media máis rápida nos seus desprazamentos son os que viven na zona peláxica: fitoplancto, que se move a uns 470 quilómetros por década, peixes, a un ritmo duns 280 quilómetros por década, e os invertebrados do plancto, que se desprazan a uns 143 quilómetros cada década.

A investigación conclúe que a emisión de gases de efecto invernadoiro quentou significativamente a superficie dos océanos e que a resposta global dos organismos mariños demostra "unha forte pegada" do impacto deste fenómeno de orixe antropoxénica.

As diferenzas dos cambios observados entre especies e poboacións suxiren que as interaccións entre estes organismos e as funcións que desembazan no ecosistema mariño poderían estar a reorganizarse a escala rexional, desencadeando unha variedade de "efectos en fervenza".

O 24% das especies analizadas non mostraron ningún tipo de resposta ao quentamento, o que podería deberse a diversas circunstancias, como a falta de resolución nas observacións ou de entendemento dos distintos procesos que interveñen e a outras razóns como a adaptación evolutiva.

Este traballo non só recompila as evidencias dos efectos estendidos do cambio climático sobre os océanos, senón que ademais predí a futura reconfiguración dos ecosistemas mariños e dos recursos que subministran.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Imaxe do Sol capatada en 2010 / NASA

Nos próximos tres a catro meses o campo magnético do Sol, no que se bañan a Terra e todos os planetas do Sistema Solar, completará un invertimento de polaridade, un proceso que acontece cada once anos.

O investimento de polaridade (no que o norte pasará ao sur e viceversa) acontece na culminación de cada ciclo solar, cando magnetismo interno do Sol se reorganiza. Durante esa fase, que os físicos denominan Máximo Solar, as erupcións de enerxía poden incrementar os raios cósmicos e ultravioletas que chegan á Terra, e isto pode interferir as comunicacións por raio e afectar á temperatura do planeta.

A influencia magnética solar, coñecida como heliosfera, esténdese a miles de millóns de quilómetros máis alá de Plutón, e aínda a captan as sondas Voyager, lanzadas en 1977 e que agora roldan o albor do espazo interestelar.

FONTE: Xornal ABC/Ciencia

Nena de Serra Nevada ( Polyommatus golgus ) / Imaxe: www.anythingbutcommon.nl 

As poboacións mundiais de bolboretas descenderon nos últimos anos, segundo diversas investigacións. Nun recente informe da Axencia Europea do Medio (AEMA)  afirma unha diminución de case un 50% das bolboretas das pradarías entre 1990 e 2011. Os responsables do estudo aseguran que este dato debería facer "soar as alarmas", xa que estes hábitats europeos en xeral están a diminuír, e se poderían perder "moitas especies para sempre".

O estudo destaca que este acusado descenso é en especial preocupante, porque as bolboretas son un indicativo da evolución da maioría dos insectos terrestres, que constitúen dous terzos das especies do mundo. Ademais, os seus responsables consideran que esta diminución podería ser un sinal máis recente dunha tendencia moito máis acusada a longo prazo.

A Lista Vermella de Especies Ameazadas da Unión Internacional para a Conservación da Natureza (IUCN ) tamén sinala o retroceso das bolboretas. Segundo este informe, un terzo das especies coñecidas diminuíu, algunhas delas endémicas, únicas no mundo. En España, especies endémicas como a bolboreta Apolo ( Parnassius apollo ) ou a Nena de Serra Nevada ( Polyommatus golgus ) sufriron un descenso da súa poboación nos últimos anos.

Varias ameazas explican a preocupante situación das bolboretas. O informe da AEMA apunta no caso das especies das pradarías europeas á intensificación da agricultura e as terras abandonadas nas rexións montañosas e húmidas, sobre todo no leste e sur de Europa. Segundo este informe a intensificación da agricultura conduce a pradarías uniformes "case estériles para a biodiversidade". Ademais, as bolboretas tamén son vulnerables aos pesticidas. Pola súa banda, as terras abandonadas, debido a que xa non producen beneficios aos agricultores, énchense de maleza. En definitiva, nalgunhas zonas de Europa as bolboretas das pradarías están case limitadas a marxes das estradas, vías mortas de ferrocarril, lugares rochosos ou húmidos, áreas urbanas e reservas naturais.

Os expertos da UICN tamén destacan entre os problemas das bolboretas a contaminación, os incendios, a expansión do turismo, a presión urbanística insostible, en especial nas zonas costeiras, ou o impacto de determinadas infraestruturas, como as estradas.

O cambio climático é outra das causas deste declive, segundo o Atlas de Risco Climático das Bolboretas Europeas. Os seus responsables aseguran que Europa perderá gran parte das súas especies se non se reducen as emisións de gases de efecto invernadoiro.

Lembremos a importancia das bolboretas e outros insectos, como as abellas, xa que a polinización que realizan é esencial para os ecosistemas naturais e a agricultura.

FONTE: Revista Consumer

Perseidas / Imaxe:www.elsistemasolar.info 

Como xa temos comentado neste blog, cada ano por estas datas (do 17 de xullo ao 24 de agosto) o noso planeta cruza a órbita do cometa Swift-Tuttle, que ten un período de 130 anos e que pasou preto do Sol por última vez en 1992. Esta órbita está chea de partículas pequenas, como grans de area ou menores, que foron liberadas polo cometa nos seus pasos anteriores. Cando unha destas partículas, que formaron no seu día a cola do cometa, entra na atmosfera terrestre, a fricción quéntaa ata vaporizala a grande altura (uns 100 km). Durante uns segundos, a partícula brilla coma se fose unha estrela, e por iso este fenómeno recibe o nome popular de estrela fugaz. Son as denominadas Perseidas ou Bágoa de San Lourenzo.

Pois ben, esta noite poderemos asistir a este espectáculo no seu máximo apoxeo. O lugar de observación pode ser calquera con tal de que proporcione un ceo escuro e mirando para calquera parte do ceo, aínda que mellor para o NE. É preferible un lugar que teña poucos obstáculos para a vista (como edificios, árbores ou montañas), e non utilizar instrumentos ópticos que nos limiten o campo de visión.

Iso si que a vista se acostume á escuridade e... paciencia! 

Semachrysa xade / Imaxe: Guek Hock Ping

O fotógrafo Hock Ping Guek obtivo a instantánea dunha fermosa crisopa (unha familia de insectos) verde con manchas escuras nas súas ás nun parque preto de Kuala Lumpur (Malaisia) e colgouna na web de imaxes Flickr. Shaun Winterton, entomólogo do Departamento de Alimentos e Agricultura de California, viuna por casualidade e pareceulle única. Guek mandou unha mostra a Stephen J. Brooks, do Museo de Historia Natural de Londres, quen confirmou que se trataba dunha nova especie: Semachrysa xade, en honor á filla de Winterton. Os tres prepararon a distancia unha descrición en Google Docs. É o denominado insecto das redes sociais.

FONTE: Revista Consumer

Mapas camiños / Imaxe: caminodesantiagotiempo.com 

Un ano máis son moitos os que neste verán percorren o Camiño de Santiago. Á hora de programar a ruta hai que facer unha procura axeitada de información para non levar sorpresas de última hora. Unha nova web da Voz de Galicia aporta  información útil e actualizada sobre as distintas rutas e localidades xacobeas, que complementa á web instituicional xacobeo.

Se a queres coñecer só tes que premer AQUÍ.

Bo camiño!

No concello de Tomiño, parroquia de Figueiró, no monte propiedade desa parroquia, atopamos unhas formacións rochosas, modeladas pola forza da auga e do vento, que forman un fermoso conxunto paisaxístico que non só merece a pena conservar senón admirar.  

Dende 2003 a asociación ecoloxista  ANABAM promoveu a creación nese lugar dun parque xeolóxico natural, que podería levar o nome de “Pedra Furada”. Nel incluiríanse tamén as antigas minas cunha ruta que podería chegar ata o lugar coñecido como Caldeirón, un rochedo granítico duns tres metros de altura polo que discorre o regueiro Fábrica.  No ano 2005,  esta asociación ofreceu o seu asesoramento e mesmo colaboración para solicitar subvencións e a declaración deste espazo como Monumento Natural.

Este vídeo, realizado pola citada asociación, amosa o citado lugar. Visitádeo, merece a pena!

FONTE: La Voz de Galicia e Anabam

Ilustración do púlsar PSR J1745-2900 situado preto do burato negro do centro da Vía Láctea / NRAO

No centro da nosa galaxia, a Vía Láctea, a 26.000 anos luz da Terra, debe haber un burato negro supermasivo tragando materia, sobre todo gas, que forma un disco en espiral ao seu arredor. O proceso xera uns potentes campos magnéticos, tamén formando un remuíño, e os científicos cren que eses campos fan que algo de materia se salve das poutas do voraz burato ao saír disparado cara a fóra en dous chorros superrápidos. Así que o campo magnético do centro galáctico é de suma importancia para coñecer a estrutura do fluxo de material do que se alimenta o burato coa súa potente atracción gravitatoria. Pero o centro galáctico está escurecido, para os telescopios ópticos, polo gas e o po, o que dificulta a súa observación. Deste burato negro coñécese a súa masa (é uns catro millóns de veces máis masivo que o Sol), pero o seu ámbito próximo tan extremo así como moitas das súas propiedades aínda non se comprenden, recalcan os astrónomos.

Na súa axuda chegou un púlsar, unha estrela de neutróns, supercompacta, en rotación, que emite radiación en pulsos periódicos e que debe estar a menos de medio ano luz do burato negro (o máis próximo do mesmo que se descubríu). Trátase dun tipo pouco común de púlsar, cun campo magnético extraordinariamente intenso. Foi achado a raíz dun fulgor de raios X que un telescopio da NASA, o Swift  , captou o pasado abril procedente do centro da Vía Láctea e as observacións posteriores con diferentes radiotelescopios en varios países permitiron determinar que se trataba dun púlsar, denominado PSR J1745-2900.

PSR J1745-2900 permitiu aos astrónomos medir a intensidade do campo magnético na zona inicial do fluxo de materia que cae no burato negro, indicando que, efectivamente, hai un potente campo magnético e grande escala. A análise das radioondas procedentes do púlsar mostraron que estaban a sufrir un retorcemento importante na súa viaxe ata a Terra, un fenómeno que se produce cando as ondas atravesan gas inmerso nun campo magnético, e ese gas está a uns 150 anos luz do burato negro, exactamente na liña de observación entre o púlsar e o noso planeta.

Os astrónomos calculan a forza do campo magnético medindo o xiro das radioondas ao pasar polo gas. As medidas que tomaron indican que o campo magnético alí é relativamente organizado, en lugar de ser turbulento.

Os investigadores seguen pendentes do oportuno púlsar esperando detectar cambios a medida que se despraza arredor do burato negro. Ao mesmo tempo buscan máis púlsares deste tipo para aplicar a mesma técnica de observación e poder facer un mapa detallado do campo magnético nas proximidades do burato negro. Pero o primeiro, PSR J1745-2900, tardou décadas en aparecer. E non está suficientemente preto do burato negro para para medir alí as propiedades do espazo/tempo da Relatividade Xeral de Einstein.

Esta investigación foi publicada, o pasado día 14, pola revista Nature.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Inicio con este artigo, un percorrido polas diferentes Comunidades Autónomas e Nacionalidades Históricas que compoñen España. E fágoo con EXTREMADURA, situada no mapa ao oeste, formada polas provincias de Cáceres e Badajoz  e cuxa capital é Mérida (Emerita Augusta).

No víseo superior podes coñecela en imaxes e para profundizar en texto, completando o visto na imaxe, só tes que premer AQUÍ.

Extremadura ten moito que ver e coñecer!

Intelixencia múltiples / Imaxe: intmultienargentina.com.ar

Non hai unha única intelixencia, senón oito. Segundo a denominada teoría das intelixencias múltiples (proposta por Howard Gardner en 1983), cada unha destas localízase nunha parte do cerebro, polo que uns exercicios axeitados servirían para estimulala e fomentar a aprendizaxe dos nenos. As intelixencias son: lóxico-matemática, lingüístico-verbal, intrapersonal, interpersoal, musical, visual-espacial, naturalista e corporal-cinestésica. Todas elas serían distintas e semi-independentes. De acordo a esta liña, os pequenos xenios seríano nun ámbito concreto, que se pode potenciar.

Como cada intelixencia destaca por unhas características, cada persoa que a desenvolve, tamén. Distintos recursos adáptanse para desenvolver ou potenciar as habilidades sen entorpecer as capacidades de cada un, senón todo o contrario.

Hoxe quero falarvos dunha web recapacita onde pais e profesores poden coñecer máis sobre iste tema e aceder a recursos didácticos. Para que coñezas algúns deles, aquí tes estes MINIXOGOS (pictomemory, quen é quen e sen barreiras).

A practicar!

O olinguito (Bassaricyon neblina)/ Imaxe: stormfront.org

Os científicos do Instituto Smithsonian identificaron ao olinguito como a primeira especie de carnívoro descuberta nas Américas nos últimos trinta e cinco anos, segundo un artigo que publica hoxe a revista ZooKeys.

O olinguito (Bassaricyon neblina) observouse na xungla, hai espécimes en museos e foron exhibidos en zoolóxicos de todo o mundo, pero por máis de cen anos foi vítima dunha identidade falsa, xa que ata agora se lle cría herbívoro.

O animal loce como unha mestura de gato doméstico e osiño de peluche, e segundo os científicos debe situarse na familia dos Proyonidae que comparte cos mapaches, coatíes Kinkajous e olingos.

O olinguito pesa ao redor dun quilogramo, ten ollos enormes e unha densa pelame de cor ocre, e é nativo das xunglas de Colombia e Ecuador envolvidas nas brumas, de onde lle provén o seu apelido «neblina».

Ademais de ser o último membro identificado na súa familia, o olinguito ten outra distinción: é a especie máis nova na orde dos carnívoros, sinala o artigo.

Iste descubrimento requiríu dez anos de traballo e nin sequera foi a meta orixinal do proxecto que buscaba completar o primeiro estudo integral dos olingos, un conxunto de especies de carnívoros que viven nas árbores e pertencen ao xénero Bassaricyon.

FONTE: Xornal La Voz de Galicia

Otolitos extraídos dun xurelo (Trachurus trachurus) / Imaxe: cobmedits2011.wordpress.com

Os otolitos son materiais sólidos que se encontran no sistema vestibular en moitos organismos. Permítenlle ao organismo notar as aceleracións e a dirección da gravidade (no noso caso coñécense coloquialmente como area do oído e cando a cabeza está inclinada, os otolitos cambian de posición e os pelos que se encontran debaixo responden ao cambio de presión); aos peixes sérvenlles para a audición.

A curiosidade de hoxe é o seu emprego como o método máis empregados para a determinación da idade dos peixes, facendo o reconto de marcas de crecemento neles. A maioría de especies posúen tres pares de otolitos (lapillus, asteriscus e sagita) que se atopan na cavidade cranial formando parte do sistema labiríntico dos teleósteos, no que actúan como estatolitos. Estas pezas están compostas de carbonato cálcico e unha matriz orgánica, cuxa variación cíclica na taxa de depósito de ambos os dous compoñentes dá lugar á formación de dous tipos de aneis concéntricos que se alternan: opacos e hialinos (translúcidos), os primeiros formados nunha época do ano favorable e con máis depósito de materia orgánica e os segundos formados nunha época máis desfavorable na que se deposita máis carbonato cálcico. Dous aneis consecutivos representan un ano de vida na vida do peixe e polo tanto o reconto de aneis permítenos estimar a idade do individuo.

A próxima vez que teñas un peixe diante, trata de localizar estas estruturas!

Grazas á tecnoloxía do telescopio ALMA (Atacama Large Millimiter/submillimeter Array) de Chile, un grupo internacional de astrónomos puido obter a primeira imaxe dunha cota de neve fóra do noso Sistema Solar, máis concretamente a 175 anos de luz, na estrela TW Hydrae  .

Neste vídeo, o experto en ciencia e tecnoloxía, José Manuel Nieves, analiza que significa este achado á hora de coñecer que tipo de planetas formaranse arredor das estrelas.

FONTE: Xornal abc/ciencia

A Volta a España 2013 disputarase dende mañá, sábado 24 de agosto, ao domingo 15 de setembro de 2013 e contará con 21 etapas, cun percorrido total de ao redor de 3.319,1 quilómetros.

Ata aquí, sería a información de calquera outra volta, pero esta ten algo especial, relacionado con Galicia, comeza en Galicia, concretamente en Vilanova de Arousa e das 21 etapas as 4 primeiras teñen percorrido completo no noso territorio e unha (a quinta) comezo en Galicia e remate xa fóra da nosa Comunidade.

Pero aínha hai máis, a segunda etapa, a do domingo, pasará pola nosa vila (Rúa Galicia e Puerto Rico, dirección Baiona), ao redor das 16:15 horas, cun sprint especial bonificado.

Se queres coñecer polo miúdo todos os datos sobre esta proba so te que premer AQUÍ.

Esta fin de semana chega aos cines a película "EL LLANERO SOLITARIO", adaptación das aventuras do heroe do serial radiofónico do mesmo título, que posteriormente tamén o foi na TV e que na miña nenez aparecía como banda deseñada. Esta é a súa ficha técnica: 

Título orixinal: The Lone Ranger

Ano: 2013

Produtora: Walt Disney Pictures / Jerry Bruckheimer Films

País: EEUU

Duración: 149 min.

Xénero: Aventuras. Western

Director: Gore Verbinski

Guión: Justin Haythe, Ted Elliott, Terry Rossio

Música: Hans Zimmer

Fotografía: Bojan Bazelli

Reparto: Armie Hammer, Johnny Depp, Tom Wilkinson, William Fichtner, Ruth Wilson, Helena Bonham Carter, James Badge Dale, Bryant Prince, Barry Pepper, Harry Treadaway, James Frain, Mason Elston Cook, Joaquín Cosío 

Sinopse: Un grupo de Rangers de Texas sofre o ataque dunha banda de foraxidos. Un indio nativo americano e guerreiro espiritual,  chamado Toro  atopa ao único supervivente, o Llanero Solitario. Ámbolos dous deben unir forzas para loitar contra a cobiza e a corrupción.

Un intento de voltar ao pasado cos seus heroes, tan faltos nestes tempos!

Romano testificando / Imaxe: 20minutos.es

Os antigos romanos, cando tiñan que declarar nun xuízo, facíano apertando os testículos coa man dereita. Desta  antiga costume provén a palabra "testificar". “Testiculus” = “testis” (testemuña) + “culus”  (diminutivo) = Pequenas testemuñas. 

Non coma hoxe que se fai diante o sobre a Constitución, Biblia...!

Ilustración do planeta extrasolar Kepler 78b, onde un ano dura só 8,5 horas / CRISTINA SANCHIS OJEDA

No tempo dunha xornada laboral, ou dunha boa noite de sono, un pequeno planeta extrasolar descuberto a 700 anos luz de aquí cumpre toda unha volta arredor da súa estrela, un ano completo, explican os astrónomos que o encontraron. É un planeta do tamaño da Terra, pero está tan preto da súa estrela (a súa órbita é só unhas tres veces o raio estelar) que a temperatura estimada na súa superficie debe roldar os 3.000 graos centígrados, así que estará fundida completamente formando todo un mar de lava.

O planeta, denominado Kepler 78b (un máis da boa colleita do telescopio espacial do mesmo nome cuxa misión a NASA  deu por concluída debido a unha avaría irreparable), está unhas 40 veces máis preto da súa estrela que Mercurio do Sol. A estrela debe ser nova porque xira moi á présa e Kepler 78B está tan preto dela (o seu período orbital é un dos máis curtos que se descubriron) que os investigadores cren que poderán medir a súa influencia gravitatoria nesta, co que poderían estimar a masa do planeta.

O grupo de investigadores deron con Kepler 78 b analizando os datos do Kepler de máis de 150.000 estrelas. Nas observacións, buscan a atenuación periódica da luz do astro debida ao paso dun planeta que se cruza por diante, na liña de visión da Terra, e este equipo está especializado precisamente en planetas similares ao noso pero en órbita moi estreita do seu astro.

Ao tempo que estes astrónomos presentas o Kepler 78b na revista The Astrophysical Journal, parte do equipo xunto con colegas doutras institucións anuncian un achado máis noutra publicación, Astrophysical Journal Letters, acerca dun planeta xa descuberto e cun período orbital aínda máis curto: 4.25 horas. Para poder soportar unha órbita tan estreita arredor do seu astro, segundo determinaron eles agora, o exoplaneta KOI1843.03 ten que der incriblemente denso, composto fundamentalmente de ferro, ou as forzas de marea da estrela o romperían.

A medida que avanza a investigación dos planetas extrasolares, os científicos estanse a encontrar un auténtico zoolóxico deses obxectos, moitos deles ben diferentes dos do Sistema Solar, ben sexa polo seu gran tamaño ou pola súa peculiar distancia á estrela... o Kepler mesmo encontrou un xirando en torno a dous soles, o Kepler 16b. Agora, co telescopio inutilizado para continuar a busca, os científicos afánanse na análise das observacións realizadas e, tal e como sinalou a NASA ao anunciar que os enxeñeiros non lograban devolver ao Kepler a precisión necesaria, seguirán facendo descubrimentos escarvando na información almacenada.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Como xa comentei o pasado venres, a VOLTA 2013 é algo máis que unha volta ciclista a España, pois para nós ten algo especial: dar a coñecer o noso PAÍS, e en concreto a bisbarra na que eu levo 30 anos vivindo.

Este vídeo aéreo, da etapa do pasado domingo, axuda a ilustrar con imaxes especiais ese percorrido, que seguro chamará a atención de moitos...

A min, coma sempre, xa ma chamou!

Paga de sal / Imaxe: observador.com.mx

A palabra "salario" evolucionou de salarium argentium ou diñeiro do sal, pagas que recibían os soldados romanos, que custodiaban a "Vía Salaria" entre Ostia e Roma,  para mercar as súas cousas.

O sal daquela era moeda de cambio!

Configuración electrónica do ununpentium / Imaxe:commons.wikimedia.org 

Con nome, provisional, ununpentium, o elemento 115 foi sintetizado de novo, unha década despois de que fose descuberto, e pode que agora cumpra os requisitos oficiais necesarios para entrar na táboa periódica dos elementos. De ser así, ocupará o posto 115, entre o flerovium(114) e o livermorium (116), recoñecidos hai un par de anos

O elemento 115 foi producido agora en laboratorio por un equipo da Universidade de Lund (Suecia), en colaboración con expertos alemáns. É superpesado (con número atómico superior a 112) e desintégrase inmediatamente. Xa fora descuberto en 2003 por científicos rusos e estadounidenses, que lograron crear uns poucos átomos de ununpentium (desintegrados en milésimas de segundo). Pero o achado non foi suficiente para que o comité conxunto da Unión Internacional de Física Pura e Aplicada (IUPAP) e a correspondente de Química (IUPAC) o aceptase na táboa periódica, esperando a que se reproduciseo experimento de síntese e se confirmase.

Agora Dirk Rudolph e os seus colegas explican na revista Physical Review Letters que sintetizaron o elemento 115 bombardeando átomos de americio-243 (que ten no núcleo 95 protóns) con ións de calcio-48 (con 20 protóns). O ununpentium, como nos experimentos anteriores, desintégrase case ao instante, pero os científicos puideron demostrar a formación do novo elemento medindo as características físicas precisas desa desintegración.

Outro elemento superpesado, o 113 fora sintetizado á vez que o 115 nos experimentos anteriores, nunha colaboración do Laboratorio Nacional Lawrence Livermore (EUA) co Laboratorio Flerov de Reacciones Nucleares (Dubna, Rusia). Eles lograron dous isótopos do elemento 115 que sobreviviron entre 30 e 80 milisegundos antes de desintegrarse en isótopos do elemento 113. Tamén este último está pendente de entrada oficial na táboa periódica dos elementos, malia que o ano pasado uns científicos xaponeses anunciaron a súa confirmación.

Agora o comité internacional terá que decidir sobre dous novos candidatos a entrar da famosa táboa periódica dos elementos, que Dmitri Mendeleiev presentou en 1869, e decidirase o nome definitivo. 

FONTE:Xornal El País/Ciencia

A NASA revelou, en forma de vídeos e bosquexos, parte dos plans nos que está a traballar para encontrar, capturar e enviar astronautas a un asteroide próximo á Terra en 2025, como paso previo a un futuro viaxe a Marte. O ambicioso proxecto inclúese no plan do presidente Barack Obama de gasto de 17.700 millóns de dólares para a axencia espacial de Estados Unidos durante o ano fiscal 2014.

Como parte deste proxecto, a NASA creou un plan preliminar que será desenvolvido durante o ano que vén. O plan, segundo os bosquexos e vídeo publicado pola NASA, consiste en enviar unha sonda espacial que capture un asteroide próximo á Terra, enganchándoselle e envolvéndoo nunha bolsa, para despois desviar a súa traxectoria ata situalo nunha órbita estable. 

 Unha vez completada esta primeira parte da misión, a nave espacial Orion que está a desenvolver a NASA sería lanzada dende a Terra con dous astronautas e iniciaría unha viaxe de ao redor de nove días ata chegar ao asteroide capturado, valéndose do impulso dado pola forza de gravidade da Lúa. Tras chegar ao seu destino, os astronautas adaptarían a súa nave á sonda espacial e iniciaría un paseo espacial, a través dunha pasarela especial, ata o asteroide co obxectivo de recoller mostras e estudar a súa superficie.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Esta fin de semana chega aos cines a película "Mud", na que se  dan as coincidencias da famosa obra literaria "Tom Sawyer" de Mark Twain: o río Misisipi e dous rapaces na súa infancia. Esta é a súa ficha técnica.

Título: Mud

Título Orixinal: Mud

Xénero: Drama

Nacionalidade: USA

Distribuidora: Ve

Ano: 2012

Guión e Director: Jeff Nichols

Produción: Lisa Maria Falcone, Sarah Green e Aaron Ryder

Música: David Wingo

Fotografía: Adam Stone

Duración: 130 minutos

Reparto: Matthew McConaughey, Reese Witherspoon, Michael Shannon, Sarah Paulson, Sam Shepard, Joe Don Baker, Ray McKinnon, Paul Sparks, Tye Sheridan, Jacob Lofland, Lauren Lee, Stuart Greer, Michael Abbott Jr., Bonnie Sturdivant, Douglas Ligon

Sinopse:Mud é a aventura de dous rapaces, Ellis e o seu amigo Neckbone, os cales encontran un home chamado Mud escondido nunha illa do Mississippi. Mud describe situacións fantásticas, conta que matou a un home en Texas e perségueno cazarrecompensas. Tamén di que planea encontrarse e escapar co amor da súa vida, Juniper, quen o espera na cidade. Excépticos pero intrigados, Ellis e Neckbonedeciden axudarlle. Pero non pasa moito tempo antes de que as visións de Mud se fagan realidade e no seu pequeno pobo aparezan unha bonita rapaza e un grupo de perigosos cazarrecompensas.

Recomendable!