Facebook Twitter Google +1     Admin

Se muestran los artículos pertenecientes a Julio de 2017.

SALVAR COA TECNOLOXÍA O DELTA DO RÍO OKAVANGO

 

Catro meses de expedición ao longo do río Okavango, desde as terras altas ao sur de Angola ata o deserto do Kalahari no corazón de África dentro do territorio de Botswana, dan para moito. Dan, por exemplo, para enfrontarse a mosquitos portadores de enfermidades, formigas carnívoras, abellas, escaravellos velenosos, arañas, un frío terrible e un sol abrasador. Tamén ao tifus, o cólera, a malaria, ósos rotos, cortes, queimaduras, deshidratación e unhas estrañas bacterias que devoran a carne das feridas. É o prezo que ten atoparse nun dos últimos espazos inexplorados do noso planeta. Un lugar que permaneceu practicamente igual durante miles de anos e onde poden acharse colonias salvaxes de elefantes, hipopótamos, búfalos, leóns ou leopardos, entre outras especies. Catro meses de percorrido dan tamén, como no caso de Steve Aboies, para namorarse profundamente deste lugar tan especial e dos Bayei, os habitantes do delta do río, xentes capaces de sobrevivir nunhas condicións durísimas afastadas do que os occidentais consideramos civilización.

Aboies é un biólogo e explorador do National Geographic que, á súa maneira, segue a tradición dos grandes expedicionarios africanos do século XIX. Algo así como unha versión moderna dun Richard Burton ou un David Livingston. Do mesmo xeito que a eles guíalle un desexo febril de coñecer lugares nunca antes descubertos e a profunda convicción de que é necesario respectalos e preservalos para que non desaparezan. No caso de Aboies, o seu traballo axudou para que o delta do río Okavango fose declarado patrimonio da Humanidade pola UNESCO, e as súas viaxes permitiron coñecer mellor este estraño río que non desemboca no mar, posto que as súas augas desaparecen evaporadas pola calor do deserto do Kalahari, constituíndo por este motivo un ecosistema único no mundo.

O proxecto Okavango Wilderness, liderado por Aboies, ten o obxectivo de protexer de forma eficaz a riqueza dun lugar inigualable. Para iso é importante coñecer en profundidade as súas concas hidrográficas e a diversidade do seu ecosistema. Desde o 2011 realízanse expedicións anuais que recompilan datos sobre insectos, peces, aves, réptiles e mamíferos da zona, ademais de realizar avaliacións periódicas da calidade da auga e os cambios que se producen na paisaxe. Esta fabulosa base de datos compártese a través da web Into the Okavango, onde tamén se puido seguir en directo unha expedición de 18 días e 345 quilómetros, na que científicos e exploradores auspiciados polo National Geographic publicaron imaxes e audios, recolleron información dos movementos dos animais e mediron variables como a temperatura do lugar, o caudal ou os niveis de PH da auga. Todos os datos están postos, ademais, a disposición de calquera que desexe estudar o Okavango e sacar conclusións da información achegada polos expedicionarios.

A forma en que Steve Aboies entende a conservación das zonas salvaxes vai máis aló do puro interese científico. A súa é unha mirada humanista, que busca mellorar o planeta en que vivimos a través do respecto ao medio ambiente e a aprendizaxe mutua que se propicia grazas ao contacto con outros seres humanos: "a xente que vive alí é a máis fermosa que xamais me atopei. Viven nunha contorna salvaxe, sen vacinas nin coidados médicos. Así que teñen que decidir como sobrevivir e a forma que teñen de facelo é a de ser pacíficos, traballar en comunidade e amar aos seus veciños. Saben que se a miña colleita fracasa, non hai supermercados, entón é o meu veciño quen ten que coidar de min. Por iso temos que ser os mellores amigos. E iso foi o que nos transmitiron. Cando chegamos alí abríronse, nunca pediron nada, só tiñan cousas que ofrecer porque querían que fósemos amigos. Non se trata de temor, trátase de amor".
 
FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El país


CALENDARIO ESCOLAR CURSO 2017/2018

20170702130734-2017060611101892616.jpg

O noso Centro / Imaxe: Atlántico Diario

A ORDE do 12 de xuño de 2017 establece o calendario escolar para o curso 2017/18 nos centros docentes sostidos con fondos públicos na Comunidade Autónoma de Galicia.

Data de comezo do curso: 15 de setembro de 2017

Data de remate do curso: 21 de xuño de 2018

Períodos de vacacións:

Día do Ensino: 7 de decembro de 2017.

Vacacións Nadal: do 22 de decembro de 2017 ata o 7 de xaneiro de 2018, ambos inclusive.

Entroido: 12, 13 e 14 de febreiro de 2018

Semana Santa: do 24 de marzo ao 2 de abril de 2018, ambos inclusive.

Se queres consultar polo miudo a citada orde preme AQUÍ.

No hay comentarios. Comentar. Más...

54 ºC EN IRÁN, ESO SI É UNHA TEMPERATURA!

20170703073931-1498813164-129942-1498817261-miniatura-normal.jpg

Mapa da zona que acompañaba ao tuit / Etienne Kapikian

Segundo explica o blog do tempo Capital Weather Gang de The Washington Post, o pasado xoves, día 29 de xuño, Etienne Kapikian, un meteorólogo de MeteoFrance, publicou un tuit no que sostén que Ahvaz, capital de la provincia de Juzestán, no suroete de Irán, chegou aos 53,7 ºC (128,7 ºF) e que se trata dun "novo récord nacional absoluto" e a temperatura máis alta xamais rexistrada nun mes de xuño no continente asiático. O récord anterior de Irán era de 127,4 ºF.

Segundo Weather Underground, a temperatura publicada por Kapikian non foi en realidade o rexistro máis alto que se alcanzou o xoves en Ahvaz, que ten máis dun millón de habitantes. Na táboa por horas, esta web sostén que á 4.51 hora local chegáronse aos 129,2 ºF, é dicir, 54 ºC. A web precisa que, debido á humidade, o índice ou sensación de calor era moito máis sufocante: de 61,2 ºC.

Estes datos deben ser verificados pola Organización Meteorológica Mundial.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

ESTAMOS NO AFELIO

 

Pese á calor que hai e o que un podería pensar, estamos máis lonxe do Sol ca nunca. A órbita da Terra ao Sol non é moi excéntrica e non afecta tanto a distancia e eses 5 millóns de quilómetros de diferenza, como a inclinación do impacto dos raios do Sol. Por iso, no hemisferio Norte estamos con máis calor que nunca, pola verticalidad, pero non pola distancia.

FONTE:Protoon/Xornal El Mundo

No hay comentarios. Comentar. Más...

O SER VIVO MÁIS VELENOSO QUE SE COÑECE

La cubomedusa australiana posee una carga mortífera que liquidaría al equivalente a una habitación llena de gente.  
A cubomedusa australiana posúe unha carga mortífera que liquidaría ao equivalente a unha habitación chea de xente / Getty Images


De outubro a maio, ninguén se mete na auga nas praias de Queensland, ao nordés de Australia. E non porque a auga estea fría, senón porque as cubomedusas (Chironex fleckeri), tamén coñecidas como medusas cofre ou avesporón de mar, achéganse á costa para reproducirse.

A pesar do seu aspecto inofensivo, esta criatura de entre dez e vinte centímetros é o ser vivo máis letal da Terra. Os seus tentáculos, de ao redor dun metro de longo, teñen miles de cnidoblastos, células urticantes cun filamento arponado e retráctil (nematocisto) que se disparan inxectando un potente veleno neurotóxico, cardiotóxico e citotóxico, "unha carga mortífera que liquidaría ao equivalente a unha habitación chea de xente". O máis leve rozamento produce unha súbita e indescritible dor, tan intensa que pode inducir un shock e facer que a vítima se afogue, de non morre antes por fallo respiratorio ou colapso cardiovascular.

FONTE: Isidoro Merino/Xornal El País

No hay comentarios. Comentar. Más...

DISFRUTAR DA NATUREZA NO VERÁN

20170705115449-centro-de-turismo-as.jpg

Taramundi / Imaxe: TripAdvisor

España non é só turismo de sol e praia na época estival, senón que tamén propón gozar de toda clase de belas contornas naturais. Este artigo ofrece 10 plans de natureza para o verán: desde divertirse en parques naturais con praias e ver os mellores atardeceres, ata escoller os mellores sitios para ver as estrelas. Esta proposta parte da idea de que os lugares atópense preto de A Guarda.

1. Un parque natural que ademais ten praia

Monte ou praia? Nos parques naturais costeiros españois non fai falta enfrontarse a ese dilema, porque se pode gozar de ambas as contornas. Un par de exemplos: o complexo dunar de Corrubedo e lagoas de Carregal e Vixán (A Coruña) ou Lago de Sanabria (Zamora).

2. Un atardecer espectacular en plena natureza

Contemplar un atardecer nun belo espazo natural é unha das experiencias máis recomendables. Un exemplo: as Medulas, na zona do Bierzo (León).

3. Unha zona natural para ver ben as estrelas

Despois dun bonito atardecer, un final do día redondo pode ser gozar dun espazo natural baixo un ceo estrelado. Para conseguilo é necesario fuxir da contaminación lumínica dos núcleos urbanos e elixir algún sitio como Pena Trevinca (A Veiga, Ourense).

4. Unha excursión en barco para descubrir a natureza mariña

A escasas millas da costa de varias localidades do noso país pódense observar unha gran variedade de especies de cetáceos e de aves mariñas. Trátase dunha boa experiencia mentres se navega en barco e gózase do mar e a natureza do litoral. Diversas organizacións, institucións e empresas ofrecen excursións como O Grove (Pontevedra).

5. Unha zona rural para escaparse da cidade

Un plan estival alternativo aos clásicos poden ser as zonas rurais. Nelas pódense contemplar belas paisaxes sen aglomeracións de xente, probar todo tipo de actividades ao aire libre como o sendeirismo ou deleitarse con diversas propostas gastronómicas e culturais. Un par de exemplos: Ribadeo (Lugo) ou Tarmundi (Principado de Asturias).

6. Un baño nunha piscina natural

As piscinas naturais aproveitan as condicións da contorna como alternativa a destinos máis convencionais como as praias. España posúe unha gran variedade piscinas en plena natureza e nas que, como en calquera espazo natural, hai que comportarse de maneira ecolóxica para coidalas: A Chavasqueira (Ourense) é un bo exemplo.

7. Un paseo por unha Vía Verde

O Programa Vías Verdes transforma desde 1993 antigos trazados ferroviarios en percorridos cicloturistas e peonís. Na actualidade, hai 113 itinerarios e máis de 2.500 quilómetros dispoñibles en todo o país, con percorridos seguros e polo xeral por zonas chairas ou con suaves pendentes. Un exemplo: a Senda do Oso (Principado de Asturias).

8. Unha visita a unha reserva da biosfera

España é o país do mundo con máis reservas da biosfera recoñecidas pola Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (UNESCO), en concreto 48, incluídas tres transfronteirizas con Portugal e a única Reserva Intercontinental declarada ata a data, entre España e Marrocos. As posibilidades son por tanto moi variadas. Un par de exemplos: Geres-Xures (Portugal-Ourense) e Picos de Europa (Cantabria).

9. Un museo da natureza

Un plan de natureza sen saír da contorna urbana é visitar algún centro educativo ambiental. Segundo a cidade, as opcións son diversas: museos da ciencia e da natureza con exposicións, áreas recreativas, espazos lúdico-educativos, acuarios para descubrir a biodiversidade mariña; xardíns botánicos para coñecer as especies arbóreas e de flora, etc. Un exemplo: o Aquamuseu de Vilanova de Cerveira (Portugal)

10. Un hotel nunha árbore

A opción de hospedarse nun hotel de natureza pode ser aínda máis especial se se elixe unha cabana nunha árbore. Nelas pódese contemplar as vistas dunha contorna natural única, contan con todo tipo de servizos, tanto na propia habitación como no resto de instalacións, e intégranse no conxunto das árbores e os espazos naturais onde se sitúan. Un exemplo: Cabañitas del bosque (Outes-A Coruña).

Como vedes 10 posibilidades, preto de A Guarda, para escoller ou combinar durante este verán e disfrutar da natureza, sen olvidarnos da nosa localidade e a súa contorna que reune case todas as posbilidades citadas anteriormente.

Disfruta do verán na naturaza!

FONTE: Revista Consumer/Medio Ambiente

No hay comentarios. Comentar. Más...

A FÍSICA DO SPINNER

 

QuantumFracture a explicación doss estraños movementos que fai o spinner, a precesión e a nutación, e gran parte da maxia dos giroscopios... Disfrutade da Física!

No hay comentarios. Comentar. Más...

IMPRESIONANTES FOTOS TOMADAS DENDE DRONS

  •  Jerome Courtial , un francés de 39 años afincado en Londres, viajó a Valensole con la esperanza de capturar una imagen que no fuese la tradicional,   
  • Jcourtial / Dronestagram
     

National Geographic e a rede social Dronestagram elexiron as mellores fotografías do ano capturadas dende drons. Xa vai polla 4ª edición, e nela concursaron máis de 8.000 fotografías e 4.000 participantes.

Imos ver, ao longo de varios días, as 12 mellores fotografías. Hoxe PROVENZA, RECORTE DE VERÁN.

Jerome Courtial, un francés de 39 anos afincado en Londres, viaxou a Valensole coa esperanza de capturar unha imaxe que non fose a tradicional, "co atardecer de fondo", segundo contou a Dronestagram. Esperou pacientemente ao momento en que o tractor comezase a crear un patrón sobre a terra. Esa imaxe valeulle o primeiro premio na categoría Natureza.

Para coñecer outros traballos deste fotógrafo, preme AQUÍ.

FONTE: Xornal El País/Talento dixital

 

No hay comentarios. Comentar. Más...

WIKITRIBUNE E A POSVERDADE

 

Non está clara aínda cal será a definición da palabra "posverdade" cando dentro duns meses (concretamente en decembro) sexa incluída no dicionario da Real Academia Española (posverdad). Máis fácil parece situar a lista de sinónimos que se suxiren: mentira, bulo, falacia... mesmo trola ou enganabobos. O director da institución, Darío Villanueva, nunha recente conferencia, afirmaba que o termo, que entrará como substantivo no dicionario, fai referencia ás informacións que non buscan a obxectividade baseada nos feitos, senón que apelan aos desexos, ás emocións ou ás crenzas de quen as recibe. Ou, dito doutra forma, a posverdad é que o que todos observamos cada día no timeline do noso Twitter ou no muro de Facebook. Noticias que reforzan o que xa pensamos, opinións coas que estamos de acordo e puntos de vista que non poñen en dúbida as nosas conviccións. Unha burbulla na que todo é monocromo e que axuda ao non cuestionamiento, a soster unha mirada acrítica sobre o mundo. O termo, provén dunha tradución directa do inglés (post-truth), aínda que no noso idioma perderá o guion e convértese en substantivo, fronte ao adxectivo orixinal. O dicionario de Oxford elixiuno como palabra do ano en 2016 e os medios de comunicación abrazárona con urxencia para tentar explicar os acontecementos políticos que os seus sisudos analistas erraran. Hai quen asegura que detrás do triunfo de Donald Trump nas últimas eleccións estadounidenses estaba a posverdad (tamén puideron ter a culpa os rusos ao parecer), unha afirmación que esquece con demasiada facilidade os 63 millóns de votos do republicano.

Combater esa posverdade, devolver aos medios de comunicación o prestixio que eles mesmos dilapidaron poñéndose ao servizo de intereses que pouco ou nada tiñan que ver coa información, é unha tarefa necesaria. O é porque unha prensa veraz e honesta resulta esencial para calquera sociedade que aspire a ofrecer ás persoas a posibilidade de ter liberdade de opinión. A posverdade é filla do noso tempo, dun mundo dixitalizado no que os likes teñen máis valor que os feitos e calquera pode, desde o anonimato, lanzar un bulo que bote a rodar ata converterse en noticia. Jimmy Wales, fundador da Wikipedia, cre que a orixe do problema está, precisamente, nas fontes: "Algo que vimos nos dous ou tres últimos anos é un incremento continuo de fontes de información de moi baixa calidade. Isto provoca que fagan o que sexa por conseguir un clic, como titulares disparatados, historias escandalosas e cousas así". E continúa sinalando a precariedade dos xornalistas nas axencias de información, sen tempo para contrastar nin profundar no que publican, como unha das causas da perda de confianza que sofren os medios.

A achega que uno dos principais responsables da revolución dos contidos na internet decidiu facer chámase Wikitribune. Trátase dunha web de noticias que ten como base o modelo da Wikipedia: a información é elaborada por un equipo de xornalistas profesionais, que comparten as súas fontes para que calquera poida consultalas e comprobar se son fidedignas ou non. Os lectores convértense desta forma en fiscais do publicado e poden suxerir cambios achegando novas informacións. Wales, que mantén a ausencia de publicidade e o código aberto como acenos de identidade do proxecto, cre que esta fórmula pode axudar a terminar coas noticias falsas na internet. A misión antóllase difícil, case tan imposible como conseguir que as poboacións non se deixen seducir por gobernantes pouco amigos da verdade. Pero iso tampouco é culpa da internet.

FONTE: José L. Álvarez Cedena

No hay comentarios. Comentar. Más...

A PIQUES DE FORMARSE UN DOS MAIORES ICEBERGS XAMAIS REXISTRADOS

 

Un enorme bloque de xeo está a piques de separarse da barreira Larsen C, na Antártida occidental, ao sur do continente americano. O fragmento resultante, duns 6.000 quilómetros cadrados de superficie, como 10 veces a urbe de Madrid ou catro veces a Cidade de México, sería "un dos maiores icebergs xamais rexistrados", segundo a Axencia Espacial Europea (ESA).

"Será, con seguridade, un dos 10 maiores icebergs, aínda que só dispoñemos dunhas poucas décadas de observacións", explica o científico que lidera o proxecto Midas, unha misión británica para investigar os efectos do quecemento global en Larsen C.   

A greta en Larsen C mide xa 200 quilómetros de lonxitude e o seu final está a tan só cinco quilómetros do océano. Se finalmente se desprendera, o iceberg, de 190 metros de espesor e 1.155 quilómetros cúbicos de xeo, podería supoñer "un perigo para o tráfico marítimo", segundo a ESA. En decembro de 2015, o desprazamento dun iceberg dun tamaño similar ao redor da banquisa de Brunt xerou alarma na base científica Halley, do British Antarctic Survey de Reino Unido.

"En canto a este iceberg de Larsen C, non estamos seguros do que vai ocorrer. De feito, poderían desprenderse varios bloques ou dividirse pouco despois de desgajarse. Sexa enteiro ou en fragmentos, as correntes oceánicas poderían arrastralo cara ao norte, chegando mesmo ata as illas Malvinas. Así que podería poñer en risco o paso dos barcos pola Pasaxe de Drake", hipotetizase nun comunicado da ESA.

A axencia europea vixía a barreira coa misión Cryosat, un satélite capaz de detectar cambios de dous milímetros nas capas de xeo antárticas. O artefacto, lanzado en 2010, sobrevoa os polos a 720 quilómetros de altitude. Utiliza un instrumento de radar que detecta cambios ínfimos no grosor do xeo mediante sinais de radio que rebotan na superficie. Un atraso no eco significa que o espesor se ha reducido. A ESA estuda os xeos do Ártico e da Antártida para comprender os verdadeiros efectos do cambio climático nos polos. Nos últimos anos, o nivel do mar subiu uns tres milímetros ao ano polo derretimiento dos xeos, segundo científicos da Universidade de Harvard (EE UU).

  O récord osténtao B-15, un iceberg de máis de 11.000 quilómetros cadrados que no ano 2000 separouse da barreira de xeo de Ross, tamén na Antártida.

A relevancia deste fenómeno e que pode aumentar o nivel do mar se se derrite, alertan os científicos.

FONTE: Manuel Ansede/Xornal El País/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

IMPRESIONANTES FOTOS TOMADAS DENDE DRONS II

  • El segundo premio de la categoría Naturaleza ha sido para  Calin Stan , rumano de 30 años que se dedica profesionalmente a la fotografía desde hace más de una década. La imagen, subida a  Dronestagram , está hecha sobre la carretera a Transilvania:   
  •  Calin Stan / Dronestagram
  •  
  • Continuo coas 12 mellores imaxes do ano capturadas con drons e seleccionadas por National Geographic e a rede social Dronestagram. Hoxe ESTRADA INFINITA A TRANSILVANIA.

  • O segundo premio da categoría Natureza foi para Calin Stan, romanés de 30 anos que se dedica profesionalmente á fotografía desde hai máis dunha década. A imaxe, subida a Dronestagram, está feita sobre a estrada a Transilvania: "A Cheia DN1A, esa que, como di a lenda, é a que vía o Conde Drácula cando voaba". Stan explicou á rede social que esta era a primeira estrada que fotografaba co seu dron para o Proxecto Estradas de Transilvania.
  •  
  • Se queres coñecer outros traballos diste fotógrafo, preme AQUÍ. 
  •  
  •  FONTE: Xornal El País/Talento dixital
No hay comentarios. Comentar. Más...

PLANTAN 66 MILLÓNS DE ÁRBORES EN 12 HORAS

Voluntarios hindúes durante as tarefas de reforestación / SHIVRAJ SINGH CHOUHAN 

A India deu un paso adiante no seu compromiso co Acordo de París sobre o clima. Segundo informa ABC news, o país asiático ha batido un récord mundial, ao plantar 66 millóns de árbores en doce horas. Para acadar esta cifra, foron necesarios 1,5 millóns de voluntarios.

Especialistas do Record Guinness supervisaron esta nova fazaña e espérase que confirmen a marca nas próximas semanas. O pasado ano a rexión de Uttar Pradesh xa batera un récord ao plantar 50 millóns de árbores en 24 horas.

O goberno indio tenta así cumprir a súa promesa de sementar unha superficie forestal de cinco millóns de hectáreas, como anunciou na Conferencia polo Cambio Climático celebrada en de París en 2015. Ademais mellorará as condicións doutras cinco millóns de hectáreas de campo, segundo publicou o Ministerio de Medio Ambiente, Bosques e Cambio Climático do país. Esta acción equivalería a eliminar ata 100 millóns de toneladas de dióxido de carbono (CO2) ao ano.

Ao longo do río Narmada, no estado de Madhya Pradesh, plantáronse 20 variedades distintas de árbores. Os voluntarios, entre os que se atopaban tanto novos como anciáns, permaneceron desde as sete da mañá ata as sete da tarde para cumprir a xesta. O ministro en xefe do estado, declarou este día como "histórico" e afirmou nun tweet que "plantando árbores non só servimos a Madhya Pradesh, senón ao mundo enteiro".

A través deste xesto, India demostrou o seu compromiso coa loita contra a deforestación. O terceiro país máis contaminante do mundo aceptou no acordo de 2015 empregar 6.000 millóns de dólares en reforestar un 12% do seu territorio.

A día de hoxe, a India segue dependendo en gran medida dos combustibles fósiles, os cales supoñen un 66% do total de emisións. Respecto diso, pretende levar a cabo unha serie de medidas complementarias como substituír o uso do carbón polo de gas natural.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

DINOSAURO XIRAFA

 Europatitan eastwoodi, con su gigantesco cuello de unos 10 metros Europatitan eastwoodi, co seu xigantesco pescozo duns 10 metros / Davide Bonadonna / Colectivo Arqueolóxico-Paleontolóxico de Salas  

Un equipo internacional de científicos liderados desde o Museo de Dinosauros de Salas de los Infantes (Burgos) e a Universidade de Zaragoza presentou esta semana na revista Peer J unha nova especie de dinosauro: Europatitan eastwoodi. O nome fai alusión á súa orixe europea e ao seu gran tamaño (como os titáns da mitoloxía grega), así como ao actor e director de cinema Clint Eastwood, un dos protagonistas da película "O Bo, o Feo e o Malo", que se rodou na mesma comarca burgalesa da Serra da Demanda onde se descubriron os restos do enorme animal.

Os autores identificaron á nova especie como un dinosauro saurópodo, réptiles de grandes dimensións con pescozo e cola longos. Neste caso podería alcanzar 27 metros de lonxitude, e o seu peso chegaría ás 35 toneladas. A antigüidade da fósiles rolda os 125 millóns de anos, ao principio do período Cretáceo (era Mesozoica). 

Os restos fósiles extraéronse do xacemento Oterillo II, situado entre Salas de los Infantes e Barbadillo del Mercado (Burgos), durante tres campañas de escavacións (entre 2004 e 2006) financiadas pola Junta de Castela e León e a Fundación Dinosauros. Recuperouse un esqueleto semicompleto e parcialmente articulado, con moitos ósos dispostos tal como morreu o animal. A lista de elementos anatómicos recolleitos inclúe un dente, vértebras do pescozo, costas e cola, ombreiro, man e pelvis.

O novo dinosauro ten unha combinación única de caracteres anatómicos, nunca vistos noutras especies de dinosauros. Os ósos máis característicos son as costelas, escápula (equivalente ao noso omoplato), e as vértebras dorsais (das costas). O estudo revela que esta especie estaría situada na base da evolución dos chamados sonfospóndilos (con "vértebras esponxosas", nome que refire a posesión de ósos con grandes ocos internos).

O máis sorprendente para os investigadores foi comprobar as dimensións das vértebras do pescozo: ata 114 cm de lonxitude e 90 cm de alto. Estes animais tiñan ata 15 vértebras de pescozo, non todas do mesmo tamaño, e estímase que a lonxitude total do pescozo deste coloso estaría entre 10 e 11 metros. Era un pescozo extremadamente longo, que podería duplicar en lonxitude ao tronco e ser tan longo como a súa cola. De feito, este dinosauro forma parte dos coloquialmente coñecidos como "dinosauros xirafa", entre os que destaca unha especie norteamericana denominada Sauroposeidon, cuxas vértebras do pescozo son moi semellantes ás de Europatitan.

A pesar do seu formidable tamaño, o peso destes ósos non sería excesivo, pois presentaban un pronunciado aligeramiento a base do que os investigadores denominan neumaticidad (conxunto de ocos e escavacións nos ósos, mesmo con cavidades dentro da masa ósea). Segundo os expertos, "eran grandes ósos dunha fraxilidade asombrosa.

Os investigadores tamén sinalan que o pescozo destes dinosauros podería dispoñerse case vertical e tería bastante mobilidade. Iso permitíalles conseguir alimento de árbores de gran altura. No caso de Europatitan, a súa cabeza podería estar a 16 metros por encima do chan, polo que se considera como un dos dinosauros coñecidos máis altos de Europa.

FONTE: Xornal abc/ciencia
No hay comentarios. Comentar. Más...

UN VÍDEO NO ADN DUNHA BACTERIA

Imaxe orixinal (esquerda) e recuperada do ADN da bacteria (dereita) / SETH SHIPMANHARVARD  

Coma se dun USB se tratara, científicos da Universidade de Harvard introduciron un vídeo no ADN dunha bacteria viva e recuperárono despois. O método, que serve para almacenar información no material xenético e que está baseado na nova técnica de "copia e pega" CRISPR, publicouse onte na revista Nature.

O galope dun cabalo que fotografou en 1872 o británico Eadweard Muybridge, precursor do primeiro aparello de cinema, foi a serie escollida por Seth Shipman e os seus colegas para, pixel a pixel e fotograma a fotograma, transformala en información codificable que poida ser interpretada polo ADN.

Aínda que tecnicamente é moi complexo, o proceso vese resumido no seguinte gráfico:

 

Con esta técnica Shipman sintetizou, cortou o ADN dunha bacteria chamada Escherichia coli e introducido nel a secuencia do vídeo na orde exacta. O galope do cabalo (transformado en números e logo en letras codificadas en moléculas que seguen unha orde concreta) quedouse deste xeito insiro no material xenético da bacteria.

Recuperalo despois require realizar o proceso inverso: secuenciar o ADN da bacteria, atopar o fragmento que contén o vídeo, descodificarlo en números e reconvertelo en celas de imaxe. Isto devólvenos aos fotogramas de partida, co movemento do cabalo de Eadweard Muybridge.

Aínda que non se trata dun proceso perfecto, o interior dunha célula viva non é tan estable como a placa dun chip informático, os investigadores conseguiron unha precisión do 90% para o cabalo reobtenido da bacteria. Isto débese a que o ADN dentro dunha célula está sometido a un ambiente no que se producen reparacións e mutacións, o que, sumado á propia precisión da técnica CRISPR, produce certos erros.

O método, en todo caso, funciona e ofrece unha nova perspectiva para a almacenaxe de información nun organismo que se pode transportar e copiar, como facemos cunha simple memoria USB.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

O HOTEL INFINITO

 

David Hilbert (1862-1943) foi un excelente matemático. A súa fama é motivada tanto pola súa gran achega científica, como pola súa lista proposta en 1900 dos 23 problemas sen resolver máis importantes da súa época, que foron os que marcaron o rumbo da investigación matemática durante boa parte do S.XX.

Un dos seus resultados máis coñecidos é a súa metáfora sobre un Hotel Infinito, que tedes na parte supeior.

Lembrade, un número infinito é aquel que pode ser tan grande como queiramos. Se nun papel escribimos un número moi grande, por exemplo de mil cifras, ese número será finito porque, aínda que sexa moi grande, podémolo ler (iso si, con moita paciencia). En cambio, se nos puxésemos a escribir un número dunha cantidade indeterminada de cifras, no que non parariamos nunca de escribir, ese número si sería infinito.


No hay comentarios. Comentar. Más...

AS MATEMÁTICAS SON BENEFICIOSAS PARA A SAÚDE

La descomposición de fenómenos en modelos matemáticos permite una mejor comprensión de estos.
A descomposición de fenómenos en modelos matemáticos permite unha mellor comprensión destes / Pixabay

O tratamento contra a hepatite C converteuse o ano pasado no cabalo de batalla entre os gobernos (non moi contentos coa idea de gastar millóns no tratamento) e os enfermos, desesperados por recibir o medicamento que lles salvaría a vida. De súpeto, había esperanza. Iso si, acompañada dun negocio millonario.

Por iso, cando o pasado mes de maio na fermosa Santa Fe (EE UU), escoitei de boca de John McHutchison, un dos científicos detrás do fármaco, que unha ecuación diferencial foi clave para chegar a ese descubrimento, confeso que foi emocionante (si, un pódese emocionar cunha ecuación diferencial).

En realidade, non se debe só a unha ecuación diferencial, senón ao traballo de Alan Perelson, un científico do Laboratorio Nacional dos Álamos, en Novo México. Alan é un deses científicos que crean escola (non me resisto en contar que teño número de Perelson 1). Científico pioneiro, mentor e amigo de decenas de científicos que, como el, utilizan as matemáticas para entender as infeccións virales e que viaxaron a Santa F´r con motivo dos seus 70 aniversarios.

Durante dous días e medio, científicos dos cinco continentes, reunímonos para homenaxear a súa persoa e o seu traballo, que tivo unha gran influencia práctica, en especial na chamada guerra contra a sida (Alan Perelson forma parte da exclusiva lista dos 500 matemáticos máis influentes do mundo).

A xenialidade de Alan foi observar estudos clínicos sobre o tratamento de infeccións víricas e cambiar o enfoque. En lugar de analizar o resultado do tratamento (isto funciona e aquilo non), puxo a énfase naquilo que cambia. O cambio está detrás do que os físicos chamamos dinámica. Do mesmo xeito que Newton fai uns cuantos séculos, para entender o mundo hai que entender como se move, como cambia. Máis aló da infinidade de detalles que afectan a un tratamento contra a hepatite ou a sida, o físico aproxímase ao problema ao vello estilo: intervir no sistema e observar os seus cambios.

Xa nos primeiros traballos hai tres décadas, Alan e os seus colaboradores observaron que, cando se trataba a un paciente cun certo fármaco, esa infinitud de virus loitando para dobregar ao sistema inmune na carreira pola supervivencia, mostraba un comportamento dinámico universal. En particular, ao aplicar o tratamento a carga viral (que mide a cantidade de virus en sangue) diminuía, pero non dunha maneira regular e aburrida, senón que mostraba un decaimiento en dúas etapas. O recoñecemento desas dúas etapas levou a científicos como o mencionado John McHutchison, a identificar o efecto do medicamento. Por que dúas etapas? Que fenómenos había detrás delas? Débense á dinámica de infección do virus soamente, ou ao propio sistema inmune do paciente? Estas novas preguntas, deron pé a novos experimentos e, á súa vez, a novos modelos. O ruído deixou paso ao sinal, e a comprender o que funcionaba e o que non, o que o médico esperaba do tratamento e o que emerxía desa miríada de interaccións entre o fármaco, o virus e o paciente.

Esa nova forma de preguntarse foi a parte difícil, logo chegaron máis modelos matemáticos, coas súas ecuacións diferenciais, os seus axustes e os seus refinamientos. Desde o punto de vista teórico, o máis difícil xa estaba feito. Por suposto, este achado non trouxo debaixo do brazo unha cura. Para iso está a Bioloxía Molecular e o Medicamento. Con todo, grazas a esa maneira de pensar, onde o emerxente domina sobre o particular e o universal sobre o anecdótico, a ciencia da complexidade deu lugar a novas e mellores preguntas, a novas formas de experimentar e a novas formas de mirar á Natureza.

A palabra "complexidade" estaba moi de moda hai uns anos, hoxe diríase que era trending topic. Agora fálase máis de machine learning e de Big Data. Ambos os mundos non son incompatibles senón complementarios. Os datos non falan se non se lles interroga, e a sala de interrogatorios é o modelo matemático. Como en caso da hepatite C, as matemáticas afinan a pregunta, calibran a resposta e abren novas rutas que explorar. As matemáticas eliminan o accesorio, cuantifican as tendencias e cualifican as opinións. En definitiva, as matemáticas son beneficiosas para a saúde.

FONTE: Mario Castro/Tribuna/Xornal El país

No hay comentarios. Comentar. Más...

IMPRESIONANTES FOTOS TOMADAS DENDE DRONS III

  • El segundo premio de la categoría Gente del concurso organizado por   Dronestagram  y National Geographic fue para esta imagen de una mujer recolectando lirios de agua en el delta del río Mekong, en Vietnam.  
  •  Helios1412 / Dronestagram
  •  
  • Continuo coas 12 mellores imaxes do ano capturadas con drons e seleccionadas por National Geographic e a rede social Dronestagram. Hoxe LIRIOS DE AUGA.

  •     O segundo premio da categoría Xente do concurso foi para esta imaxe dunha muller colleitando lirios de auga no delta do río Mekong, en Vietnam.
  •  
  • Se queres coñecer algúns traballos máis de Helios 1412 preme  AQUÍ.

     
No hay comentarios. Comentar. Más...

MORTE NA SUPERFICIE DE MARTE

20170709120406-1513563.jpg

 Superficie de Marte / Imaxe: RTVE.es

Un novo estudo desenvolvido por científicos da Universidade de Edimburgo (Reino Unido) concluíu que os minerais de sal presentes na superficie de Marte matan as bacterias en cuestión de minutos.

Ata agora, os científicos tiñan as súas sospeitas acerca de se os microorganismos poderían realmente sobrevivir na superficie do planeta vermello. Agora, coas probas de laboratorio en man, a incontestable confirmación de que calquera pequena bacteria verde está condenada en contacto cos compostos do chan marciano, preséntanos a difícil realidade da posibilidade de cultivar (patacas, por exemplo) alí.

A "culpa", neste caso, téñena os compostos químicos marcianos, que conteñen percloratos (detectados por primeira vez en 2008). Estes compostos salgados considéranse tóxicos para as persoas, pero non representan necesariamente un problema para os microbios. Son importantes porque permiten manter a auga superficial en estado líquido (esencialmente salmuera) e, críase que tamén podería ser beneficioso para a vida.

Con todo, os investigadores comprobaron que cando se expoñen á luz ultravioleta intensa (replicando a que existe en Marte), todo vólvese moi escuro para calquera forma de vida: os percloratos mataban calquera rastro de bacteria. "O perclorato, aínda que estable a temperatura ambiente, é un potente oxidante cando se activa, por exemplo a altas temperaturas", escriben os autores.

A bacteria coa que realizaron os experimentos foi Bacillus subtilis, un microorganismo moi común das naves espaciais. Ningunha das bacterias sobreviviu a esta proba. De feito, morreron en 30 segundos. Sen a presenza de percloratos, as bacterias sucumbían en aproximadamente un minuto.

Este desafortunado descubrimento evidencia que se hai vida en Marte, é probable que se esconda moi moi lonxe baixo a superficie do planeta.

"As nosas observacións mostran que a superficie da actual Marte é moi prexudicial para as células, causado por un cóctel tóxico de oxidantes, óxidos de ferro, percloratos e radiación UV", conclúen os autores á revista Scientific Reports.

Pero aínda podemos sacar un lado positivo de todo isto. Se o chan marciano mata aos microbios terrestres nada máis entrar en contacto, significa que hai menos posibilidades de que as nosas misións a Marte poidan contaminar o planeta veciño.

FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

A TORRE SOLAR

 La torre solar, el invento de Isidoro Cabanyes que todavía inspira a los científicos 

A torre solar, o invento de Isidoro Cabanyes / XL Semanal

O coronel de Artillería Isidoro Cabanyes (Villanueva e Geltrú, 1843-San Lorenzo do Escorial, 1915) foi un xenio do século XIX. Patentou 250 inventos (fotóxeno, unha pila eléctrica, un tranvía de aire comprimido...) Pero como naceu en España... os seus prototipos tiveron unha vida efémera. Unha das súas ideas, a torre solar, foi rescatada e está a revolucionar a produción de enerxías renovables.

Os pormenores do seu invento foron publicados en 1903 na revista A enerxía eléctrica. En esencia, a base estrutural da cheminea é un invernadoiro que durante o día acumula calor. A continuación, o aire ascende a través da torre, segundo o fenómeno coñecido como convección, para mover unhas turbinas que finalmente xeran enerxía.

Funcionamiento básico de una chimenea solar


En teoría, o sistema funciona, pero a maior singularidade da torre do coronel Cabanyes, e seguramente tamén o maior impedimento á súa viabilidade, é que necesita alcanzar unha gran altura, ata dun quilómetro (coas dificultades que isto entraña desde o punto de vista arquitectónico) para que o sistema sexa eficiente e a xeración de enerxía eléctrica rendible.

A última cheminea solar de España levantouse en 1982, con capital alemán, na localidade de Manzanares (Cidade Real), 150 quilómetros ao sur de Madrid. Tiña unha altura de 195 metros e un diámetro de dez, pero unha tormeta levoulla por diante.

A patente para unha variación da torre solar concedeuse entre 1978 e 1981 en Estados Unidos, Canadá, Australia e Israel a outro enxeñeiro, pero desde entón non se tivo coñecemento dun proxecto real para construír unha cheminea similar, aínda que tamén existe unha patente española do ano 2006. Como tantos outros inventos da historia, a torre de Cabanyes estaba destinada a engrosar a lista negra das boas ideas que xamais ven a luz.

Con todo, máis dun século despois, dúas empresas, unha británica e outra australiana, fixeron xustiza ao esquecido enxeñeiro poñendo en marcha senllos proxectos para levantar dúas torres solares.

FONTE: Xornal El Confidencial/Tecnoloxía e Xornal abc/ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

MODIFICACIÓNS CALENDARIOS EXAMES SETEMBRO

20170719093756-exames.jpg

 

A Xefatura de Estudos do noso IES, fixo algunhas modificacións nas datas, horas e lugares de certas materias nos exames de setembro.

No referente ás miñas materias (F e Q 2º ESO, Bio-Xeo pendentes 1º ESO, Ciencias da Natureza pendentes 1º ESO e Bioloxía e Xeoloxía 1º ESO) só sufríu unha variación.

* F e Q de 2º ESO: mantén o día, luns día 4, pero pasa a ser no Salón de Actos, de 8:20 a 9:50 horas.

No referente á miña Titoría, 1º ESO A, a única materia con alumnos suspensos, Inglés, non sufríu variacións.

Para o resto de cursos e materias, consuslta as posibles variación premendo AQUÍ.

No hay comentarios. Comentar. Más...

OS CANS XURDIRON UNHA VEZ E DUN SÓ GRUPO DE LOBOS

Nombres de perros

Diferentes razas de cans / Imaxe: mundoperro.net

Houbo unha vez, cando os homes aínda se dedicaban a cazar e colleitar froitos, que os lobos achegáronselles quizais en busca de comida. A práctica converteuse en costume e desas primeiras bestas domesticadas xurdiron os cans. Agora ben, cando e onde sucedeu é algo no que os científicos non acaban de porse de acordo. O último estudo respecto diso, publicado na revista Nature Communications, cre que se produciu unha única vez, e sitúa a orixe dos nosos mellores amigos máis atrás, hai entre 20.000 e 40.000 anos. Nese mesmo grupo están os devanceiros de todos os cans modernos que hoxe nos acompañan, desde os chihuahuas aos San Bernardo.

Os resultados contradin un controvertido estudo anterior, dado a coñecer o pasado ano na revista Science, que suxería que os cans foron domesticados dúas veces, de forma independente, a partir de dúas poboacións de lobos separadas, probablemente agora extintas, que vivían en lados opostos do continente euroasiático.

Situar a orixe mesmo da domesticación do can é todo un reto debido a probas aparentemente contraditorias ou incompletas. Unha mandíbula de 14.700 anos de idade é o fósil máis antigo indiscutible dun can domesticado (Canis lupus familiaris), pero os restos dos cans remóntanse ata hai 35.000 anos. Os datos xenéticos mostran que os antepasados de todos os cans modernos dividíronse en dúas poboacións: unha que deu orixe ás razas de Asia Oriental e outra que se convertería nos modernos cans europeos, surasiáticos, asiáticos centrais e africanos. Con todo, os investigadores aínda non poden determinar cando ocorreu esta división. E non poden poñerse de acordo se os cans foron domesticados unha ou dúas veces.

Cráneo de un perro del Neolítico de hace 5.000 ñaos

Cranio dun can do Neolítico de hai 5.000 ñaos / Amelie Scheu

Os investigadores estiman que os cans e os lobos diverxeron xeneticamente entre 36.900 e 41.500 anos atrás, e que os cans orientais e occidentais dividíronse hai entre 17.500 e 23.900 anos. Debido a que a domesticación tivo que ocorrer entre eses eventos, situándoos nalgún lugar de 20.000 a 40.000 anos atrás.

Estas datas, segundo os autores, cuestionan a necesidade dunha explicación de domesticación de orixe dual suxerida no estudo de Science. Ese traballo comparou secuencias xenéticas de 59 cans antigos, así como un cairo neolítico de Irlanda, e fixou a división entre cans orientais e occidentais entre 6.400 e 14.000 anos atrás. O equipo de investigación suxeriu que debido a que a división se produciu miles de anos despois da primeira aparición coñecida dos cans en Europa e Asia Oriental, debían de producirse dous casos de domesticación que ocorreron ao redor da mesma época.

Os autores do último estudo recoñecen que o seu traballo non resolverá o debate sobre cando e onde se orixinou o mellor amigo do home, pero cren que analizar máis ADN antigo resolverá o problema.

FONTE:Xornal abc/ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

O INVENTO DA DINAMITA

famesa-gelatina-tecnovoladuras

Dinamita / (maxe: tecnovoladuras.com

En 1847, mentres estudaba en Turín a acción do ácido nítrico sobre distintos compostos orgánicos, o químico italiano Ascanio Sobrero (1812-1888) experimentou nas súas propias carnes os dolorosos efectos que podía ter sufrir un accidente co novo aceite explosivo co que traballaba. O composto esnaquizou o tubo de ensaio que o contiña, e iso que só axitábao, e deixoulle a cara sementada de cicatrices. Acababa de descubrir a nitroglicerina. Esta resultaba tan difícil e perigosa de manexar que Sobrero non pensou que puidese ter utilidade práctica, e de feito ata sentiu avergoñado do seu achado cando, poucos anos máis tarde, fixo balance de todas as vítimas que esta causara. Pero a súa curiosidade investigadora daría outros froitos. Sobrero quixera probar que impacto tiña unha pinga diminuta de nitroglicerina na súa lingua, e o resultado foi unha forte dor de cabeza.

Os estudos posteriores sobre os efectos farmacolóxicos daquela sustancia confirmaron que funcionaba como vasodilatador, e en 1876 utilizouse por primeira vez para tratar unha angina de peito. Hoxe continúa aplicándose con ese fin en forma de tabletas que se colocan baixo a lingua.

Pero o uso da nitroglicerina que tivo máis repercusión económica está vinculado ao mundo dos explosivos, onde, polo seu gran potencial, e a pesar dos grandes riscos que entrañaba a súa manipulación, comezou a usarse para substituír a pólvora. A solución viría con Alfred Nobel (1833-1896), un químico sueco que coñecera a Sobrero en París. Nobel aprendera do seu pai a importancia desta tecnoloxía para a construción, especialmente de pontes e estradas, e desde pequeno interesouse por esa especialidade, á que dedicaría a súa profesión. En 1864, unha explosión de nitroglicerina nunha fábrica de Estocolmo matou a cinco persoas, unha delas o irmán menor de Nobel; o feito supuxo un acicate para que este envorcásese no estudo dun modo de facer máis seguro o seu manexo.

Para desenvolver a dinamita, o sueco empregou terra de diatomeas, proveniente de fósiles mariños, coma se tratásese dunha esponxa, coa que podía absorber a nitroglicerina. Así, formábase unha pasta que podía envasarse en tubos de cartón.

O 14 de xullo de 1867 mostrou publicamente o seu invento nunha canteira de Surrey (Reino Unido). Deste xeito, puido observarse que a dinamita podíase golpear e queimar ao aire libre sen risco algún, pois para conseguir que explotase era necesario un detonador eléctrico ou químico. Aquilo non convenceu ás autoridades, pero en Alemaña e os países escandinavos comezou a fabricarse o explosivo recentemente inventado; os británicos autorizarían a produción dous anos despois. A patente, que pronto estendeu o seu uso na industria, a minería e o armamento de todo o mundo, fixo gañar a Nobel unha gran fortuna, que ao final cristalizou na dotación dos prestixiosos premios.


FONTE: Ramón Nuñez/Revista Muy Interesante

No hay comentarios. Comentar. Más...

CINE: "DUNKERQUE"

 

Esta fin de semana chega aos cines a película, basada en feitos reíais: “Dunkerque”, un relato do exercicio da supervivencia nun conflito bélico. Esta é a súa ficha técnica.

Título: Dunkerque

Título orixinal: Dunkirk

País: Francia, Reino Unido, EEUU

Ano: 2017

Duración: 107 min.

Xénero: Bélico

Dirección: Christopher Nolan

Distribuidora: Warner Bros. Pictures de España

Produtora: Studio Babelsberg, Syncopy, Marc Platt Productions, Cross Creek Pictures, RatPac-Dune Entertainment

Guión: Christopher Nolan

Música:  Hans Zimmer

Fotografía:Hoyte Van Hoytema

Reparto: Tom Hardy, Fionn Whitehead, Mark Rylance, Kenneth Branagh, Harry Styles, Cillian Murphy

Sinopse:  A película relata a Operación Dinamo, tamén coñecida como o milagre de Dunkerque, unha complicada operación de evacuación do destacamento aliado en territorio francés que tivo lugar a finais de maio de 1940, en plena Segunga Guerra Mundial. Esta operación permitiu o rescate de máis de 200.000 soldados británicos e máis de 100.000 franceses e belgas.

Suspense contido e moi boa música!


No hay comentarios. Comentar. Más...

SOBRE O REGGAETON

 

O matemático e divulgador Santi García, o debuxante Dani Gove, e o realizador Ike Leal animan semanalmente o mundo da ciencia con Protoon: partículas de ciencia animada.

Tras estudar a música rock nunha base harmónica, imos estudar a variedade musical no Reggaeton. Vexamos a través da Estatística se podemos sacar algunha conclusión contundente.

FONTE: Xornal El Mundo

No hay comentarios. Comentar. Más...

EBLM J0555-57Ab: UNHA ESTRELA DIMINUTA

A estrela EBLM J0555-057Ab comparada con outros astros / VON BOETTICHER ET AL

Buscando exoplanetas con SuperWAS-Sur (desde Sudáfrica), un grupo de astrónomos  localizou variacións de brillo na estrela EBLM J0555-57, que se atopa situada a uns 600 anos luz de distancia. A análise das observacións demostrou que as variacións de brillo nesta estrela son debidas a pequenas eclipses, pero que estas eclipses non están producidos por un exoplaneta. En lugar diso, os astrónomos conclúen que este é un sistema binario composto por unha estrela de tipo solar que é eclipsada por unha compañeira de moi baixa masa, as eclipses prodúcense segundo esta orbita cun período duns 7-8 días ao redor da primeira. Unha imaxe directa do sistema binario foi obtida ao pouco do seu descubrimento co telescopio suízo ’Euler’ de 1,2 metros emprazado no observatorio da Cadeira (ESO).

Pero a sorpresa veu cando, ao estimar o tamaño e a masa da estrela secundaria do sistema (denominada EBLM J0555-57Ab), resultou que esta estrela ten un tamaño comparable ao do planeta Saturno. Trátase pois da estrela máis pequena identificada ata a data. É aínda máis pequena (aínda que a súa masa é comparable) que a anana ultrafría TRAPPIST-1, a estrela que saltou á actualidade hai tan só unhas semanas cando se descubriu que estaba rodeada por sete planetas de tamaño similar ao da Terra.

Cunha masa 283 veces maior que a de Saturno, a estrela EBLM J0555-57Ab ten a masa mínima que é indispensable para permitir a fusión do hidróxeno no seu interior. A capacidade para desencadear as reaccións nucleares no seu núcleo é o que fai que unha bóla de gas poida ser considerada estrela. Calquera outro obxecto con masa lixeiramente inferior á de EBLM J0555-57Ab non sería capaz de queimar o hidróxeno e sería considerado como un obxecto subestelar das denominados "ananas marróns".

FONTE: Rafael Bachiller/Xornal El Mundo/Ciencia
No hay comentarios. Comentar. Más...

UN LIBRO PARA O VERÁN: "SWEET SIXTEEN"

20170723094853-novela-verano-2017.png

 

Durante o curso hai que recoñecer que ás veces é complicado gozar dun bo libro, salvo os de lectura obrigatoria que mandas os profes. Afortunadamente, no verán a situación é distinta, o reloxo detense e hai tempo para gozar de boa lectura.

Para iste verán propóñoche un libro da escritora francesa Annelise Heurtier (1979): "Sweet Sixteen" (Doces dezaseis).

Aínda que pareza mentira, non hai tanto diso. Unhas décadas atrás, as persoas de raza negra non podían acceder aos mesmos espazos que os brancos nin gozar das mesmas cousas que calquera outro ser humano. Ata a aprobación da sentenza Brown versus Board of Education of Topeka, en Estados Unidos non se permitiu o acceso igualitario ao ensino.

Neste contexto nace unha historia conmovedora, o relato de nove adolescentes que sobreviviron ao clima hostil dun dos institutos que, por mor da citada resolución, comezaron a aplicar unha nova política que cambiou aquel país para sempre.

Alternando ficción e a máis crúa e incrible, ante os ollos dun lector do XXI, realidade coñecemos as andanzas dun grupo de heroes (disfrazados aquí baixo outros nomes), honestos e valentes, mozos e mozas que se atreveron a romper as normas e loitar contra o despropósito. Unha certeira radiografía dunha época amarga, narrada con mestría ao son de cancións, programas de radio e televisión, que capta con gran veracidade todo o proceso e as relacións que se estableceron entre os distintos alumnos do Instituto Central de Little Rock (Arkansas)

Merece a pena lelo!

No hay comentarios. Comentar. Más...

MOLEY, UN CHEF ROBOT

 

Nun futuro moi próximo, cando nun restaurante cedamos a ese costume tan español de querer entrar na cociña para felicitar ao chef, é probable que sexamos incapaces de facelo a non ser que saibamos algunha linguaxe de programación. Porque tras os fogóns, en lugar de alguén con gorro de cociñeiro, atoparemos un robot. Talvez o da linguaxe de programación sexa un pouco esaxerado... porque o robot entenderanos de todos os xeitos. De feito ese prodixio xa existe e podes comunicarte con el a través dunha pantalla táctil ou unha aplicación móbil.

O que ata agora coñeciamos como robot de cociña non pasaba de ser un aparello capaz de triturar, cocer, bater e fritir alimentos. Unha máquina útil pero moi afastada da imaxe que temos dun robot. O de Moley é completamente distinto, xa que se trata dunha cociña con todo o necesario (forno microondas e vitrocerámica incluída) que desprega dous brazos robóticos de alta precisión capaces de facer o traballo completo... e limpar despois. O creador deste robot é Mark Oleynik, un matemático e programador que está convencido de que a súa idea será un éxito porque, grazas a Moley, calquera poderá ter acceso a comer pratos realizados polos mellores cociñeiros do mundo. Á fin e ao cabo, asegura Oleynik, o segredo dos chefs está na súa imaxinación: se fósemos capaces de ter exactamente a mesma materia prima, con idénticas cantidades, os mesmos procesos de cociñado e os movementos exactos para levar a cabo as receitas (incluído o emplatado), todos poderiamos realizalos. E iso é o que fai Moley, posto que primeiro captura os movementos dos cociñeiros para reproducilos despois; aínda que esa precisión mecánica nunca poderá substituír, segundo Oleynik, a creatividade dun verdadeiro mestre da cociña.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País


No hay comentarios. Comentar. Más...

AUGA NO MANTO DA LÚA

Lúa Chea fotografada pola misión Apolo XI / NASA

Unha nova análise de datos obtidos por satélite apunta á existencia de auga atrapada en numerosos depósitos volcánicos distribuídos na superficie da Lúa, segundo un estudo que se publicou este luns na revista Nature Geoscience.

Investigadores do Departamento de Ciencias Planetarias, da Terra e o Medio Ambiente da Universidade estadounidense de Brown, a cargo do informe, indicaron que a auga contida neses antigos depósitos apoia a idea de que o manto do satélite natural da Terra é sorprendentemente rico en auga.

Durante anos, os científicos asumiran que o interior da Lúa estaba baleiro de auga, pero esa idea empezou a cambiar en 2008 cando un grupo de xeólogos da Universidade de Brown detectou sinais da súa presenza nalgúns cristais volcánicos traídos á Terra polas misións Apolo XV e XVII.

O director da investigación, sinalou que os datos da órbita permitiron examinar os grandes depósitos piroclásticos (materiais emitidos por algún tipo de explosión volcánica) da Lúa. Para a detección de auga nestes depósitos utilizáronse espectrómetros orbitais, que axudan a medir a luz que rebota da superficie lunar a fin de coñecer compoñentes ou minerais que poida haber no satélite.

Os investigadores acharon evidencias de auga en case todos os depósitos piroclásticos observados e mapeados, mesmo dos que están preto do lugar de aterraxe das misións Apolo XV e XVII, onde se recolleron mostras de cristais.

A idea de que o interior da Lúa é rico en auga expón interrogantes interesantes sobre a formación do satélite, posto que os científicos estiman que se creou polos restos deixados cando un obxecto do tamaño de Marte chocou contra a Terra nas primeiras etapas da historia do Sistema Solar.

Unha das razóns pola que os expertos asumiran que o interior da Lúa era seco é que parece improbable que o hidróxeno necesario para a formación de auga puidese sobrevivir á calor do impacto, indica a investigación.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia


No hay comentarios. Comentar. Más...

IMPRESIONANTES FOTOS TOMADAS DENDE DRONS IV

Dawn on Mercury Tower 

Torre Mercury, en Moscú / ALEXEYGO

Continuo coas 12 mellores imaxes do ano capturadas con drons e seleccionadas por National Geographic e a rede social Dronestagram. Hoxe TORRE MÉRCURY.

O segundo premio na categoría de paisaxes urbanas de  Alexey Goncharov (Alexeygo). amosa o traballo dos escaladores profesionais na torre «Mercury» en Moscú.

se queres coñecer outros traballos deste fotógrafo preme AQUÍ.

 FONTE: Xornal El País/Talento dixital


No hay comentarios. Comentar. Más...

CORAXE

20170725112632-18812225-185554538637728-524385695473598464-n.jpg

Coraxe / Imaxe: imgrum.me

A coraxe é esa forza moral que leva a acometer calquera empresa, a enfrontarse a un perigo ou dificultade. Imos hoxe reflexionar sobre esta forza a través de 6 frases célebres:

A primeira é de Nelson Mandela (1918-2013): "Aprendín que a coraxe non era a ausencia de medo, senón o triunfo sobre el".

A segunda é de George S. Patton (1885-1945): "A coraxe é medo sostido un minuto máis".

A terceira é de Eddie Rickenbacker (1890-1973):  "A coraxe é facer o que tes medo de facer. Non pode haber coraxe a menos que teñas medo".

A cuarta é de Napoleon Bonaparte (1779-1821): "A coraxe non é ter a forza para seguir, é seguir cando non tes forzas".

E a última, a miña favorita, é de Walt Disney (1901-1966): "Todos os teus soños pódense facer realidade se tes a coraxe de perseguilos".

Teñamos coraxe no noso día a día!


No hay comentarios. Comentar. Más...

TARDIGRADO, UN BICHIÑO INDESTRUTIBLE

 

Pódelos ferver, conxelalos ata case o cero absoluto, deixalos sen comer durante décadas, arroxalos ao espazo ou desecarlos como uvas pasas que os osos de auga (tardígrados) seguirán vivos. Agora, un grupo de astrofísicos estimou que un deles, o Milnesium tardigradum, soportaría o impacto dun asteroide como o que acabou cos dinosauros, unha choiva de raios gamma ou a explosión dunha supernova. Só a morte do Sol acabaría con estes bichiños.

 Os tardígrados son un grupo dunhas 1.000 especies de animais microscópicos. Os máis grandes non miden máis de 0,5 mm de longo. Están alonxadamente emparentados cos artrópodos e atópalos en todos os ambientes da Terra onde haxa algo de humidade, como a película de auga sobre brións e liques. Pero algúns, como o M. tardigradum tamén poden vivir no máis profundo do mar. Non son organismos extremófilos xa que en condicións normais, a súa contorna non o é. Pero cando veñen mal dadas mostran un grao de resiliencia que aínda marabilla aos científicos.

 "Poden sobrevivir uns minutos a temperaturas tan baixas como -272º ou tan altas como 150º e a -20º durante décadas", indican os  astrofísicos. Tamén nos lembran que estes animais poden soportar unha presión de 1.200 atmosferas (o valor 0 equivale á presión atmosférica na Terra ao nivel do mar). Algunhas especies mesmo soportan a súa inmersión en disolventes. Ademais, varios estudos demostraron a súa capacidade para asimilar radiacións ionizantes de ata 6.000 grays (Gy). Para facernos unha idea, os tratamentos máis agresivos contra tumores de cando en cando pasan dos 100 Gy. "É unha radiación 1.000 veces máis elevada que a nós podería matarnos. Son realmente duros", engaden.

 É esa dureza a que suxeriu aos autores do estudo, publicado en Scientific Reports, usar ao M. tardigradum como punto de referencia para medir a resiliencia da vida e a posibilidade de que exista noutros planetas en condicións moi diferentes das da Terra.

FONTE: M. Angel Criado/Xornal El País/Ciencia

No hay comentarios. Comentar. Más...

IMPRESIONANTES FOTOS TOMADAS DENDE DRONS V

 Luis Saguar Domingo , un estudiante madrileño de 25 años a quien su hermana regaló un dron por Navidad, ha sido el tercero en la categoría Urbano con  Paz , una imagen que hizo por casualidad cuando intentaba buscar un buen sitio para volar el dron y subir una foto a su Instagram. El madrileño explicó a  Dronestagram  que fue una vez hecha cuando se dio cuenta de la simetría de la imagen.

Paz / Luckydron/Dronestagram

Continuo coas 12 mellores imaxes do ano capturadas con drons e seleccionadas por National Geographic e a rede social Dronestagram. Hoxe PAZ.

Luís Saguar Domingo, un estudante madrileño de 25 anos a quen a súa irmá regalou un dron por Nadal, foi o terceiro na categoría Urbano con iste traballo, unha imaxe que fixo por casualidade cando tentaba buscar un bo sitio para voar o dron e subir unha foto a Instagram. O madrileño explicou a Dronestagram que foi unha vez feita cando se deu conta da simetría da imaxe. 

Se queres coñecer máis traballos deste fotógrafo, preme AQUÍ.

 FONTE: Xornal El País/Talento dixital

No hay comentarios. Comentar. Más...