vgomez

Cores do outono / Imaxe:diariodelviajero.com

Lúa Nova: 5 de setembro.

Cuarto Crecente: 12 de setembro.

Lúa Chea: 18 de setembro.

Inicio do outono: 22 de setembro

Cuarto minguante: 27 de setembro.

Chuvia de meteoros: Perseidas Setembro, actividade dende o 5 ao 21, con máximo o día 9.

Marte / Imaxe: www.emol.com

Es un marciano! Non o tomes a insulto, porque en realidade todos somos marcianos. A teoría de que a vida puido chegar á Terra dun meteorito procedente de Marte, ou doutro lugar do espazo, non é nova en absoluto, só que agora se viu referendada cunha nova hipótese exposta hai uns días durante a conferencia Goldschmidt de Florencia.

A clave está nunha forma oxidada do elemento químico molibdeno, imprescindible para a vida primitiva e que nesta forma era imposible que existise na Terra fai tres mil millóns de anos, xa que apenas había osíxeno, pero que, por contra, si se atopa en Marte. "Esta forma de mineral só se atopa en Marte", explicou Steven Benner, director do Instituto para a Ciencia e a Tecnoloxía Westheimer. "A evidencia apunta a que todos somos marcianos, que a vida comezou en Marte e que chegou á Terra a bordo dunha rocha".

A cuestión é como se montaron os primeiros compoñentes moleculares necesarios para a vida (o ARN, o primeiro en aparecer, o ADN e as proteínas), en como se ensamblaron, nun proceso no que é necesario o boro, que axuda aos aneis de carbono a formar os produtos químicos prebióticos, e a forma oxidada de molibdeno, que leva esa forma intermedia e reorganízase para formar ribosa e, polo tanto, ARN. O boro tamén era un elemento moi escaso na cortiza terrestre primitiva, dominada pola auga, o que impediría que se concentrase o material nunha cantidade necesaria para que xurdise a vida. O medio acuoso tamén corroe o ARN, a molécula xenética máis antiga.

O científico Steven Benner sostén que todos os seres vivos están feitos de materia orgánica, pero se se agrega enerxía en forma de luz ou calor non se crearía vida, senón algo parecido ao alcatrán ou o asfalto. "Certos elementos, como o boro ou o molibdeno, parecen ser capaces de controlar a tendencia da materia orgánica a converterse en alcatrán, polo que cremos que ambos resultan fundamentais para que a vida poida dar os seus primeiros pasos. A recente análise dun meteorito marciano mostra claramente que hai boro en Marte. E cremos que tamén hai alí unha forma extremadamente oxidada de molibdeno". É máis, cre que en Marte aínda existen condicións para a vida.

A evidencia apunta a que todos somos marcianos, que a vida empezou alí!

FONTE: Xornal La Voz de Galicia

Atlas / Imaxe:servilibro.com 

Os primeiros libros de mapas tiñan na cuberta un gravado dun heroe mitolóxico chamado Atlas heroe mitolóxico chamado Atlas a quen Zeus lle impuxo como castigo soster eternamente sobre os seus ombros a bóveda celeste. O primeiro libro que recibiu o nome de Atlas foi unha colección de mapas de Mercator publicada en 1595.
Agora todos os libros de mapas se lles denominan atlas. 

Lúa Chea / Imaxe: abc.es

O noso satélite, a Lúa, fascinou á humanidade dende que foi distinguido no ceo. Imos ver algunhas curiosidades á luz dos últimos descubrimentos. Comezaremos pola primeira: HAI AUGA NAS PROFUNDIDADES DA LÚA. 

En efecto, é o achado sobre a Lúa máis recente, dado a coñecer fai tan só uns días pola NASA. Os científicos xa sabían con antelación que existen depósitos de auga xeada no fondo dos cráteres lunares e moléculas do líquido elemento nos seus minerais, pero agora encontraron na superficie lunar auga en forma de partículas cunha procedencia completamente distinta. Trátase de «auga magmática», que chega das profundidades do satélite e dunha fonte descoñecida.

O achado foi levado a cabo a partir dos datos do Instrumento M3 da cápsula india Chandravaan 1.

Por desgraza, e na procura de fontes de enerxía, estase a falar nos medios de comunicación dunha técnica coñecida como fracking. Pero que é, en que consiste e cales son os seus ricos?

O fracking é unha técnica para extraer gas natural de depósitos non convencionais. Trátase de explotar o gas acumulado nos poros e fisuras de certas rochas sedimentarias estratificadas de gran fino ou moi fino, xeralmente lousas ou margas, cuxa pouca permeabilidade impide o movemento do gas a zonas de máis doada extracción. Para iso é necesario realizar centos de pozos ocupando amplas áreas (a separación entre eles rolda entre 0,6 a 2 km) e inxectar neles millóns de litros de auga cargados cun cóctel químico e tóxico para extraelo. (Sábese que hai polo menos 260 substancias químicas presentes en ao redor de 197 produtos, e algúns deles sábese que son tóxicos, canceríxenos ou mutaxénicos).

Pero, cales son os riscos deste método?

. Riscos durante a perforación: Riscos de explosión, escapes de gas, escapes de ácido sulfhídrico (moi tóxico en baixas concentracións), e derrubas da formación sobre a canalización. Entre as substancias disoltas a partir da fracturación rochosa, onde está o gas e durante o proceso de fractura, se encontran metais pesados, hidrocarburos e elementos naturais radiactivos.

. Contaminación de acuíferos: Posibilidades de que unha das fracturas inducidas alcance un acuífero, contaminando a auga cos fluídos da fracturación e co propio gas da formación que se pretende extraer. Cada perforación, necesita uns 200.000 m³ de auga para a fracturación hidráulica. Tendo en conta que os aditivos químicos adoitan supoñer entorno a un 2% do total de auga introducida, isto supón que en cada pozo se inxectan 4.000 toneladas de produtos químicos altamente contaminantes, estes retornan á superficie (só un 15-80%-80 destes) tendo que ser depurados, se ben non se detallan técnicas reais de depuración e cantidade de fluído que puidesen ser retornados unha vez depurados.

. Contaminación do aire: Moitos destes aditivos son volátiles pasando á atmosfera directamente. Por outro lado para o acondicionamento e inxección na rede de subministración, unha cantidade deste gas, en maior ou menor grao dependendo da calidade da explotación, pasará á atmosfera por escapes e acondicionamento deste. O gas non convencional extraido está formado por metano na súa gran parte. Este é un gas de efecto invernadoiro moito máis potente na atmosfera, que o propio CO₂, en concreto, 23 veces máis potente que os gases que se xeran na súa combustión.

. Terremotos: Constatouse un aumento da sismicidade coincidindo cos períodos de fracturación hidráulica. De singular perigosidade nas proximidades de centrais hidroeléctricas, nucleares, centros loxísticos de almacenamento de combustibles, refinarías, oleodutos, etc.

. Ocupación do terreo: Adóitanse perforar de 1.5 a 3.5 plataformas por km², cunha ocupación de 2 hectáreas por cada unha, o que supón un grande impacto paisaxístico. O período de ocupación de cada un destes pozos é dependendo da riqueza enerxética interna do subsolo variable entre 5 e 7 anos.

. Especulación económica: Déixase entrever unha gran forza dos lobbys enerxéticos estadounidenses para vender o produto da súa experiencia e investigación tras anos de ensaios e erros. Pode entrar en xogo a especulación de que cada país faga crer aos demais os ricos potenciais deste gas que no seu interior albergan os seus subsolos. 

FONTE: partidoequo.es

Despois de coñecidos os resultados da convocatoria de setembro, toca matricularse para o próximo curso 2013/2014, ao alumnado que non o fixo en xuño. Este é o calendatio:

3º ESO: luns, 9 de setembro.

1º e 2º ESO: martes, 10 de setembro.

1º PCPI: ata o mércores, día 11 de setembro.

Documentación a presentar:

1º/2º ESO: Impreso de matrícula, impreso aulas bilingües (interesados), 2 fotos (co nome e apelidos polo reverso), fotocopia DNI (en caso de non telo: fotocopia do libro de familia) e impreso transporte subvencionado con 2 fotos (co nome e apelidos no reverso das fotos)

3º ESO: Impreso de matrícula, impreso aulas bilingües (interesados), recibo abono do seguro escolar (1,12€) no Banco Pastor na conta do Centro no que se fará constar o nome, apelidos e o curso no que se matricula, 2 fotos (co nome e apelidos polo reverso), 2 fotocopias DNI, impreso transporte subvencionado con 2 fotos (co nome e apelidos no reverso das fotos) e impreso (TA-1) de solicitude de asignación do número á Seguridade Social (N.U.S.S.)

O horario de Secretaría é de 9 a 13 horas.

Para o resto de cursos, a información tela premendo AQUÍ.

FONTE:IES A Sangriña

Ra Gardiner das Seychelles / Imaxe:directoriomascotas.com.es

Os científicos descubriron como unha diminuta especie de ra, que vive illada nas selvas das illas Seychelles no océano Índico, pode oír coa súa boca.

As ras Gardiner, unhas das máis pequenas do mundo, non posúen oídos nin tímpanos de resonancia pero son capaces de transmitir sinais de son ao seu cerebro, revelou un estudo publicado polo Centro Nacional para a Investigación Científica (CNRS) .

Xeralmente as ras non teñen un oído externo como os humanos, pero posúen un oído medio con tímpano que se encontra sobre a superficie da cabeza. As ondas de son entrantes fan vibrar o tímpano e este conduce a vibración través de cadea de osiños do oído interno, onde células sensitivas envían sinais eléctricos ao cerebro.

Ata agora non se consideraba posible oír sen un oído medio, porque o 99,9 % dunha onda de son que chega a un animal se reflicte na superficie da súa pel.

O experimento consistiu en instalar altofalantes no hábitat das Gardiner e reproducir sons de ras gravadas con anterioridade. Isto provocou que os machos presentes na selva tropical respondesen, demostrando que eran capaces de escoitar o son emitido.

O seguinte paso foi descubrir como oían. Dado que como estes animais son moi pequenos, de apenas un centímetro de longo, necesitaron imaxes de raios X do tecido brando e as pezas óseas con resolución micrométrica para determinar que partes do corpo contribúen á propagación do son.

Isto permitiulles examinar a anatomía da ra en detalle e traballar en que partes do seu corpo poden xogar o papel do oído medio, que transmite os sinais de ondas de son a través dos nervios ata o cerebro.

O equipo produciu simulacións de como a cabeza da ra respondeu ás ondas sonoras da mesma frecuencia que a chamada en ton alto doutra ra. Isto confirmou que a cavidade da boca das ras resoou como o corpo dunha guitarra.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia 

A viñeta de La Voz de Galicia, do pasado xoves, dos debuxantes Pinto & chinto (David Pintor e Carlos López) ilustran sen ningún tipo de comentario engadido este comezo de curso escolar, coas grandes dificultades económicas que as familias están a pasar.

Agora botamos de menos aquel sistema de préstamo de libros que funcionou moi ben nos centros escolares, e que o actual goberno da Xunta eliminou. Por iso, as familias, agora, imitan ese sistema con préstamos, trocos... entre os libros dos seus fillos.

Unha pena!

Á viñeta do xenial Gogue (O Grove, 1953) publicada no xornal Faro de Vigo, con motivo do fiasco das Olimpiadas Madrid 2020, só lle engadiría unha palabra: PENOSO!

A colisión entre os dous cuerpos pode explicar as diferenzas no relevo entre a cara visible da Lúa e a oculta / NASA

Continuamos con curiosidades sobre o noso satélite, a Lúa. Esta é a segunda: EXISTIRON DÚAS NO CEO?

Científicos da Universidade de California en Santa Cruz e a de Berna sosteñen que unha segunda lúa, máis pequena, formouse case ao mesmo tempo que o noso satélite. Ese mundo sobrevivíu apenas uns poucos  millóns de anos, para chocar finalmente contra a Lúa que coñecemos e esmagarse, literalmente, contra a súa superficie.

Como xa explicaron estes investigadores en 2011, nun artigo en Nature, a "colisión lenta" da Lúa con ese segundo satélite máis pequeno podería explicar por que as dúas caras da Lúa son tan diferentes. Segundo a súa teoría, ambos os dous satélites fusionáronse nun só hai millóns de anos tras un encontro que durou varias horas e que deu como resultado a única Lúa que podemos ver na actualidade.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Somniosus microcefalus / Imaxe:abc.es

A quenlla de Groenlandia (Somniosus microcefalus), vive no norte do Océano Atlántico e o Glaciar Ártico (arredor das costas de Groenlandia e Islandia). É unha das especies máis grandes desta familia, xa que acada ata sete metros de lonxitude, e pode nadar a profundidades abisais. Ten aspecto de rocha e pode vivir ata máis de 200 anos. Aliméntase principalmente de peixes, luras e mamíferos mariños como focas e morsas, mesmo de osos polares. Científicos que examinaron os estómagos dalgúns exemplares atoparon os seus ósos.

O home é a súa maior ameaza. Tradicionalmente foron pescados polos habitantes de Islandia e Groenlandia, que fabrican botas coa súa pel e converten os seus dentes en ferramentas de corte.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Representación artística doo tránsito do GJ 1214b arrededor da súa estrela / NAOJ

Un equipo de científicos xaponeses parece ter resolto o misterio da composición da atmosfera da "superterra" GJ 1214 b, un planeta descuberto en 2009 fóra do Sistema Solar nun proxecto que se centrou na busca de mundos habitables.

Dende que se descubríu a súa existencia, non se lograra definir se a súa atmosfera estaba composta por auga ou por hidróxeno. Pero os investigadores xaponeses lograron establecer a partir da observación do planeta e de resultados obtidos con anterioridade, que a súa atmosfera é rica en auga.

Como ferramenta, os científicos usaron o espello de 8.2 metros do telescopio Subaru , en Hawai. Os achados sinalan que GJ 1214 b non mostra unha forte dispersión de Rayleigh, que podería predicir unha atmosfera sen nubes e dominada por hidróxeno. A dispersión de Rayleigh é a difusión que sofre a luz cando atravesa sólidos ou líquidos transparentes pero que se ve con maior intensidade a través de gases.

As "superterras" son planetas similares ao noso que orbitan arredor de estrelas fóra do sistema solar, aínda non se lograron determinar as súas propiedades con detalle. Do GJ 1214b sábese que ten un raio superior ao da Terra e atópase a unha distancia de 40 anos luz ao noroeste da nosa galaxia, a Vía Láctea. O astro xira arredor da estrela GJ 1214 .

Ata agora os científicos só poden estudar un pequeno número de "superterras", pero a situación cambiará cando o Satélite de Sondaxe de Exoplanetas en Tránsito (TESS)  , busque planetas habitables co seu potente telescopio a partir de 2017.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Este é o calendario de inicio de curso que terá o noso IES:

16 de setembro, luns: Presentación ESO, co seguinte horario: 1º ESO (12:30), 2º ESO (13:00), 3º ESO (16:00) e 4º ESO (16:30).

17 de setembro, martes: Presentación Bacharelato diurno, co seguinte horario: 1º Bach. (12:30)  e 2º Bach. (13:00).

18 de setembro, mércores: Presentación Ciclos, ás 12:30 horas.

19 de setembro, xoves: Presentación 1º PCPI, ás 12:30 horas.

20 de setembro, venres: Presentación titorias e comezo clases en horario normal para ESO e Bacharelato diurno.

24 de setembro, martes: Presentación 2º PCPI, ás 17:00 horas, ESA I e ESA II, ás 18:00 e 1º e 2º de Bacharelato nocturno, ás 19:00 horas.

25 de stembro, mércores: Comezo clases en horario normal para 1º e 2º de PCPI, ESA I e II, Bachaeralato nocturno e Ciclos.

Por certo, o luns día 23 é festivo local, festa de Santa Trega.

Esta fin de semana chega aos cines unha película galega por todos os costados: director, temática e localización. Falo de “ARRAIANOS”. Esta é a súa ficha técnica:

Título orixinal: Arraianos

Ano: 2012

País: España

Duración: 70 minutos

Xénero: Drama. Cine experimental

Produtora: Artika Films / Zeitun Films

Director: Eloy Enciso

Guión: José Manuel Sande, Eloy Enciso

Fotografía: Mauro Herce

Reparto: Eulalia González, Aurora Salgado, Celsa Araujo, Antonio Ferreira

Sinopse: Arrainos é un retrato sobre un pequeno pobo perdido nos bosques entre Galicia e Portugal, momentos de ficción conviven co cotián dos seus habitantes, os arraianos, agora actores que representan a súa propia vida. Realidade, mitos e sonos fúndense neste filme libremente inspirado na obra “O bosque” do dramaturgo Jenaro Marinhas del Valle. Unha película sobre o tempo, a memoria e a musicalidade da palabra. En palabras do propio director:“A película quere falar da importancia que ten na construción da identidade o mundo das tradicións, o folclore e os mitos, que en Galicia é moi importante".

É moi difícil que unha película de autor, chegue aos circuítos comerciais, polo que dende aquí desexolle moita sorte!

Estados Unidos Mexicanos / Imaxe:elabueloeduca.com

México significa "no embigo da Lúa". Do náhuatl Metzthi (lúa) e xictli (embigo). Os aztecas pronunciábano "Meshico", os españois escribíano "México" xa que o "X" pronunciabase "sh" e non existía a pronunciación do "j". Cando cambiou a grafía do "x" á "j" empezóuselle a chamar "Méjico" pero seguíuse escribindo "México".

Imaxe achegada no artigo sobre o Macizo Tamu, un volcán submarino no Pacífico, no que se compara o seu tamaño co do Monte Olimpo, en Marte. 

Un equipo de xeólogos asegura ter descuberto o volcán máis grande do mundo no fondo do océano Pacífico. Macizo Tamu, de 310.000 quilómetros cadrados, podería competir en tamaño con outros do Sistema Solar, segundo un estadio publicado en  Nature Geoscience.

O volcán é parte de Shatsky, unha meseta profunda no chan do Pacífico situada a uns 1.600 quilómetros ao leste de Xapón e consta dunha soa e inmensa cúpula redondeada en forma de escudo, formado por lava endurecida procedente dunha erupción de hai aproximadamente 144 millóns de anos. Cobre ao redor de 310.000 quilómetros cadrados (unha área equivalente a Reino Unido e Irlanda) e alcanza en altura de 3,5 quilómetros baixo o nivel do mar. "Compite co Monte Olimpo, en Marte, o volcán máis grande do Sistema Solar", asegurasen os investigadores. E engaden: "A pesar de que o Monte Olimpo parece ser xigante, xa que ten máis de 20 quilómetros de altura, o seu volume é dun 25 por cento máis grande. O Monte Olímpo, ademais, ten raíces pouco profundas, mentres que Tamu se interna uns 30 quilómetros na codia terrestre".

Os investigadores creran ata agora que o Macizo Tamu era un vasto sistema de varios volcáns, do tipo que existe nunha ducia de lugares en todo o planeta.

A constatación de que se trataba dun só volcán de tamaño verdadeiramente xigantesco só saíu á luz cando o equipo da Universidade A & M de Texas, realizou unha revisión. Reuníronse datos de mostras de rochas, tomadas dun proxecto de perforación do chan oceánico, e un plano do fondo do mar proporcionado por escáneres sísmicos de alta profundidade a bordo dun barco de investigación.

FONTE:Xorbal El País/Ciencia

Adolescentes / Imaxe:espaciorientacion.es 

Irene ten 16 anos e, como todas as adolescentes, crese moi maior e moi autónoma. A lei autorízalle a facer moitas cousas. Pode ter relacións sexuais, casarse, facerse un piercing (de feito, practicouno ás agachadas sen que ninguén lle pedise acreditar a súa idade), e mesmo abortar sen permiso paterno. Non obstante, non pode votar nin conducir nin comprar tabaco nin alcohol nin ir á discoteca legalmente.

A súa amiga, Nora, ten 14 e quizais non saiba que xa podería facer testamento, disparar unha escopeta de caza acompañada dos seus pais e que, se delinquise, sería responsable penal dos seus actos, pero é moi consciente de que aínda non pode tradearse a pel para poñerse un aro no embigo.

O seu veciño, Nicolás, de 18 anos recén cumpridos, podería facer todo iso, menos abortar, obviamente, máis o que lle viñera en gana dada a súa maioría plena de idade. Non obstante, non lle é posible, de momento e por razóns económicas, nin irse de casa dos seus pais nin se sacar o carné de conducir, e, dende logo, non ten ningunha présa por exercer o seu flamante dereito ao voto.

Irene, Nora, Nico e os seus amigos Jorge, de 15 anos, e Laura, de 17, son, como todos os adolescentes españois, uns niñatos ou unhas persoas maduras segundo para que e para quen.

Repasemos as idades de estrea dos nosos adolescentes:

Voto: Aos 18 anos.

Sanidade: Os nenos de 12 anos teñen dereito a ser escoitados á hora de aceptar ou non un tratamento médico. A partir dos 16, poden prestar, ou non, o consentimento médico por eles mesmos sen permiso dos seus pais, menos en tres excepcións: aborto, cirurxía estética e tratamentos de reprodución asistida.

Piercings e tatuaxes: 16 e 18, respectivamente. Na práctica, non se cumpre.

Facer testamento: Aos 14 anos.

Responsabilidade penal: Dende os 14 anos, os adolescentes poden ser imputados e condenados. Ata os 14 anos, son inimputables.

Emancipación: Aos 16 anos, poden irse de casa e dispoñer dos seus bens, con permiso dos pais. A idade media real son 29.

Licenza de caza: Aos 16 anos. Antes, aos 14, poden portar armas con consentimento paterno.

Relacións sexuais: Agora, a idade de consentimento sexual está nos 13 anos. A reforma que se está a levar a cabo pretende atrasala ata os 16.

Traballo: Aos 16, despois do Ensino Secundario Obrigatorio.

Matrimonio: Agora, aos 14, con consentimento paterno. A reforma pretende atrasala aos 16.

Aborto: Agora, as menores de 16 e 17 anos, poden interromper o seu embarazo sen permiso paterno. A reforma que se está a tratar anulará este suposto ou limitará o dereito ás maiores de 18.

Alcohol e tabaco: Está prohibida a súa venda aos menores de 18. Na práctica, a idade de inicio no consumo é aos 13 anos.

Carné de conducir: Ciclomotores: aos 15. Turismos: 18.

Redes sociais: Tuenti, Facebook e Twitter establecen unha idade mínima de 14 anos. Na práctica, non se cumpre.

Divorcio: Os nenos de 12 anos teñen dereito a ser escoitados en caso de disputa pola súa custodia.

Discotecas e xogo: 18 anos.

Os expertos non se poñen de acordó nas idades apropiadas para cada estreo, polo que seguirán sendo uns niñatos ou unhas persoas maduras segundo para que e para quen!

FONTE: Xonal El País / Luz Sánchez-Mellado

A órbita do 3552 Don Quixote / JPL

Durante 30 anos, os astrónomos creron que un enorme obxecto próximo á Terra chamado 3552 Don Quixote, en honor ao famoso personaxe literario, era un asteroide. Non obstante, un equipo da Universidade de Tennessee en Knoxville (EUA) descubriu que esa non é a súa auténtica natureza. En realidade, segundo o novo estudo, trátase dun cometa e está activo. O achado, que podería ter implicacións para coñecer a orixe da auga na Terra, foi presentado no Congreso Europeo de Ciencia Planetaria que se celebra estes días en Londres.

3552 Don Quixote é o terceiro obxecto máis grande próximo á Terra (a maioría corpos rochosos ou asteroides) que orbitan o Sol na nosa veciñanza. Arredor do 5% destes obxectos son cometas "mortos" que derramaron todo a auga e o dióxido de carbono en forma de xeo que lles dan a súa coma, a nube que rodea o núcleo do cometa, e a súa cola.

Pero resulta que Don Quixote non é nin unha cousa nin outra. É, de feito, un cometa activo, polo que é probable que conteña auga xeada e non só rochas. "Don Quixote sempre foi recoñecido como un bicho raro.  A súa órbita achégao á Terra, pero tamén o leva por Xúpiter. Esa inmensa órbita é similar á dun cometa, e non á dun asteroide, que tende a ser máis circular, polo que pensábase que era un deses cometas que derramara todos o seu depósitos de xeo", maniestan os autores do estudo.

Utilizando o Telescopio Espacial Spitzer  operado polo Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) da NASA, o equipo volveu examinar as imaxes de Don Quixote a partir de 2009, cando se encontraba na parte da súa órbita máis próxima ao Sol, e descubriu que tiña unha coma e unha débil cola.

De igual forma, os investigadores volveron examinar as imaxes a partir de 2004, cando a rocha estaba na súa maior distancia ao Sol, e determinouse que a súa superficie componse de po de silicato, que é similar ao po de cometa. Tamén determinouse que Don Quixote non tiña coma nin cola a esa distancia, o cal é común para os cometas, xa que necesitan a radiación do Sol para formar a coma e as partículas solares cargadas para formar a cola. Os investigadores tamén confirmaron o tamaño de Don Quixote e a baixa reflectividade da súa superficie, parecida á dos cometas. 

Este achado pode ter implicacións sobre o que sabemos acerca da orixe da auga na Terra, na medida que os cometas poden ser a fonte de polo menos parte dela. A cantidade de Don Quixote representa ao redor de 100.000 millóns de toneladas de auga, máis ou menos a mesma cantidade que se poden encontrar en lago Tahoe, en California.

FONTE: Xornal abc/ciencia

A viñeta do pasado luns, do xenial El Roto (Andrés Rábago García, Madrid-1947), publicada no xornal El País, fai unha pregunta que eu levo moito tempo facéndome. Eu nunca vivín por riba das miñas posibilidades. Seguramente algún o fixo, pero coido que a maioría dos españois non o fixemos. Pero o peor deste asunto é que os que non o fixemos SI QUE TEMOS QUE PAGAR AS CONSECUENCIAS.

O máis triste é que os políticos actuais, unha casta en decadencia, seguen a sinalarnos co dedo, sendo eles os primeiros causantes, xunto coa banca deste país.

Cando daremos unha resposta contundente a esta pandilla de...?

Despois das presentacións dos pasados días, arranca a 1ª avaliación do curso que abrangue o que queda de setembro, outubro, novembro e ata o día 20 de decembro, día da entrega de notas e comezo das vacacións de Nadal. Quitando sábados e domingos, así coma os días festivos (1 de novembro-Todos os Santos e 6 de decembro-Día da Constitución), a festa local (23 de setembro-Santa Tegra), e o día non lectivo (31 de outubro-Día do Ensino), dan un total de 62 días lectivos.

Un bo plantexamento é comezar con bo pé, traballando dende o primeiro día, para evitar sorpresas de última hora.

Bo comezo de curso a tod@s!

Unha nova especie de quenlla que "camiña" foi descuberto fronte á costa da remota illa de Halmahera , en Indonesia. Bautizado como Hemiscyllium Halmahera, este estraño animal consegue avanzar en contacto co fondo mariño grazas ao movemento das súas aletas como remos.

Algúns investigadores cren que este animal pode dar unha idea de como os primeiros animais terrestres se arrastraron fóra dos mares prehistóricos, pero outros son máis escépticos ao respecto, segundo publica NewScientist. Outras moitas estrañas especies de peixes tamén parecen camiñar, como o peixe sapo.

O "paseo" da quenlla, que podedes ver no vídeo superior, podería ser unha adaptación á vida nos arrecifes de coral, para poder coarse entre as gretas en busca de refuxio ou de comida, como pequenos peixes e invertebrados que caza de noite.

O Hemiscyllium Halmahera pode supera os 68 cm de lonxitude cando chega á idade adulta e non supón ningún perigo para o home, segundo a organización Conservation International.

A investigación aparece publicada en Internacional Journal of Ichthyology   .

FONTE: Xornal abc/ciencia

Caída das follas / Imaxe:astrologosdelmundo.ning.com

O outono comeza hoxe, domingo, 22 de setembro ás 22 horas e 44 minutos, hora oficial peninsular. Esta estación durará 89 días e 20 horas, e rematará o 21 de decembro co comezo do inverno.

O inicio astronómico do outono vén dado, por convenio, como o instante no que o centro do Sol, visto dende a Terra, cruza o ecuador celeste no seu movemento aparente cara ao sur. Cando isto sucede, a duración do día e a noite practicamente coinciden, e por iso, a esta circunstancia chámaselle tamén equinoccio de outono. Neste instante no hemisferio sur iníciase a primavera.

Esta é a época do ano na que a lonxitude do día se acurta máis rapidamente. O Sol sae polas mañás cada día un pouco máis tarde que o día anterior e pola tarde ponse antes, sendo o acurtamento do día especialmente apreciable polas tardes. En definitiva, nestes días o tempo en que o Sol está por enriba do horizonte redúcese en case tres minutos cada día.

Tempo de cores variadas nos campos e montes, baixada de temperaturas, chuvia, recollida de froitos e da chegada dos cogomelos!

FONTE: fomento.es 

Cartel da bisbarra de Babia (León) / Imaxe:lacronicadeleon.es

“Estás en Babia!”

Seguramente, alguna vez che dirían esta expresión, cando non estás onde tes que estar, estás ausente, non atento e pensando noutra cousa. Pero cal é a súa orixe?

Babia existe e é unha bisbarra da provincia de León. Durante a Idade Media, ao parecer, abundaba a caza nese lugar e os reis de León elixírono como punto de repouso, particularmente para afastarse dos problemas da corte, complicada coas intrigas palacianas dos nobres. Estas ausencias do rei motivaban a miúdo a inquietude dos súbditos aos cales, cando preguntaban por el, repondianlle evasivamente que o rei estaba en Babia. Incluso algunas veces, estando na corte, cando non querían recibir a algún nobre ou persoa incómoda, comunicábanlle que estaba en Babia, e con isto daban a entender que a súa Alteza non quería saber nada de nada desa persoa.

A sonda automática  Voyager 1 partiu da Terra en 1977 e pasou preto de Xúpiter e Saturno. Logo tomou o rumbo de saída do Sistema Solar e afastouse xa da Terra ata unha distancia de seis veces a órbita de Neptuno, o planeta máis exterior, uns 19.000 millóns de quilómetros do Sol. Agora está "no abismo do espazo interestelar", como di Richard A. Kerr na revista  Science. E ao parecer leva xa un ano fóra da esfera de influencia do Sol, porque cruzou a fronteira en agosto do ano pasado. A noticia agora é que, despois de moitos debates sobre se efectivamente a Voyager 1 saíu ou non da denominada heliosfera hai un ano, os novos datos recibidos da sonda e as análises de rexistros anteriores da misión mostran que efectivamente, tal e como se anunciou, foi entón cando esta nave da NASA abandonou a burbulla de partículas cargadas, quentes, que rodea ao Sistema Solar e entrou no ámbito frío e escuro do espazo interestelar, explica Science. "É o primeiro obxecto construído polo home que saíu oficialmente ao espazo interestelar", anuncia a NASA.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Fragmentos do meteorito de Sutter Mill / NASA

En abril de 2012, unha bóla de lume cruzou o ceo de California. Tratábase dun meteorito de gran tamaño ao que se denominou de Sutter Mill, polo lugar onde caeu, famoso por estar relacionado coa febre do ouro en California. Unha gran cantidade de fragmentos foi recollida pouco despois e algúns foron examinados por científicos da Universidade Estatal de Arizona. No laboratorio, os investigadores decatáronse de que esta rocha era diferente. O meteoritos poden ser ricos en compostos orgánicos, incluídos algúns importantes para a vida na Terra, o que sustenta as teorías que defenden a orixe extraterrestre da vida. Pero este en particular contén uns ingredientes completamente inesperados, moléculas orgánicas nunca antes vistas nestas rochas chegadas do espazo.

A detección do meteoro polo radar meteorolóxico Doppler permitiu unha rápida recuperación do meteorito, de forma que os científicos puideron estudar por primeira vez un meteorito primitivo con pouca exposición aos elementos. Para coñecer a súa composición química, nun principio os investigadores utilizaron métodos tradicionais para a análise de rochas espaciais, nos que se empregan distintas solucións disolventes, pero os resultados foron moi ordinarios.

Entón, aos científicos ocorréuselles disolver os fragmentos en condicións que imitaban as da Terra primitiva, as circunstancias nas que supostamente puido xurdir a vida. E aquí é cando xurdiu a sorpresa. De súpeto, detectaron cunha técnica de espectrometría de masas que o meteorito contiña uns compostos orgánicos que nunca antes se encontraran nunha rocha espacial.

Este traballo, publicado na revista Proceedings da Academia Nacional de Ciencias (PNAS)  , reforza a teoría de que cometas e meteoritos puideron golpear a nova Terra axudando á evolución molecular que precedeu ás orixes da vida.

FONTE: Xornal abc/ciencia

 A Terra, o noso planeta / Imaxe: ecoosfera.com

As condicións de habitabilidade da Terra durarán polo menos outros 1.750 millóns de anos, segundo conclúen astrobiólogos da Universidade de East Anglia, en Reino Unido. Os resultados da súa investigación, publicados o pasado xoves na revista "Astrobiology" , revelan o tempo de habitabilidade no planeta Terra, sobre a base da nosa distancia do sol e temperaturas ás que é posible que o planeta teña auga líquida.

O equipo de investigación observou as estrelas en busca de inspiración e, mediante o uso de planetas recentemente descubertos fóra do noso sistema solar (exoplanetas), como exemplos, analizaron o potencial destes planetas para albergar vida.

O director do estudo, Andrew Rushby, da Escola de Ciencias Ambientais da Universidade de East Anglia, detallou que se utilizou o concepto de zona habitable para facer estimacións. "É a distancia da estrela dun planeta na que as temperaturas son propicias para ter auga líquida na superficie".

"Utilizamos os modelos de evolución estelar para considerar o final da vida útil habitable dun planeta pola determinación de cando deixará de estar na zona habitable. Estimamos que a Terra deixará de ser habitable nalgún lugar entre 1.750 e 3.250 millóns de anos. Despois deste punto, a Terra estará na zona quente do sol, con temperaturas tan altas, que os mares se evaporarán. Haberá un evento de extinción catastrófica e terminal para todas as vidas", indicou.

Por suposto, as condicións dos seres humanos e outras formas de vida complexas volveranse imposibles moito antes, algo que está a acelerar o cambio climático antropoxénico. Os humanos terían problemas con mesmo un pequeno aumento na temperatura e, preto do final, só os microbios nalgúns lugares serían capaces de soportar a calor", adiantou o experto.

«Se algunha vez necesitamos movernos a outro planeta, Marte é probablemente a nosa mellor aposta. Está moi preto e manterase na zona habitable ata o final da vida do Sol. 6.000 millóns anos a partir de agora», conclúe Andrew Rushby. 

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Portada do libro A Torre da derrota de Gonzalo Navada. Edicións Xerais

A palabra palíndromo procede do grego palíndromos, formada por palín (de novo) e dromos ( pista de carreira). Ou sexa carreira en círculos.

Palíndromo é un adxectivo [Palabra, verso etc.] que pode lerse indistintamente de dereita a esquerda e de esquerda a dereita sen que cambie o sentido.

Aquí temos un exemplo, un poema do libro “A torre da derrota” de Gonzalo Navaza. O mesmo título do libro, é un palíndomo. Fíádevos!

azar traza
a torre da derrota
e ti, o navío na noiva noite.

a rosa ve, evasora
a torre da derrota,
e acaso rosa cae
na man.

e ti, Onan na noite.

a terra trona e a nortar reta,
na man
o timón: o mito.

a lúa é aula.
adival a vida.

Intensa explosión solar / Imaxe:soho.nascom.nasa.gov

Esta imaxe coloreada móstranos unha "exección de masa coronal", unha poderosa labarada de plasma emitida polo Sol que recorda a un dragón cuspindo lume.

A atmosfera do Sol, a coroa, expulsa estas inmensas nubes de plasma magnetizado cara ao espazo interplanetario. As execcións de masa coronal están compostas por millóns de toneladas de gas, e afástanse do Sol a varios millóns de quilómetros por hora.

O satélite SOHO  tomou esta imaxe o 4 de xaneiro de 2002. As distintas cores representan a intensidade da exección: a cor branca sinala as rexións de maior intensidade, o vermello/alaranxado as que presentan un valor intermedio, e o azul as máis débiles.

No centro da imaxe superpúxose unha fotografía do Sol na banda do ultravioleta extremo para indicar o tamaño e a distribución das súas rexións activas aquel día.

O disco azul que rodea ao Sol serve para bloquear a súa luz directa e así poder estudar os detalles da coroa.

Cando estas nubes de plasma alcanzan o noso planeta poden desencadear impresionantes espectáculos de luz sobre os polos, as auroras. As máis intensas provocan tormentas xeomagnéticas, que causan apagamentos ou interrupcións nas telecomunicacións.

Esta imaxe foi publicada na colección " The Sun ás Art " de SOHO no ano 2002.

FONTE: esa.in

Campos de té co fondo do monte Fuji / Imaxe: fondos12.com

 Despois da auga o té é a segunda bebida máis consumida do mundo. Pero de que planta obtemos o té?

Pois dun arbusto da familia das teáceas (Camellia sinensis) orixinario de China de flores brancas e follas perennes, que despois de secas e torradas empréganse para facer a infusión.

 A especie é orixinaria de Cambodia, China, India, Laos, Myanmar, Thailandia e Vietnam onde medra nos bosques de latifolias ata os 2000 metros de altitude en zonas de clima tropical e subtropical húmido. India e China son os principais productores mundiales, seguidos por Brasil, Arxentina, Sri Lanka e Kenia. 

Das moitas variedades de té, destcamos os máis coñecidos:

• Té verde: Chamado así pola cor verde pálida da súa infusión. Non é un té fermentado, sen oxidación. As follas sécanse e son fragmentadas rapidamente despois de ser recollidas. É un poderoso antioxidante atrasando o proceso de envellecemento. É depurativo (axuda a eliminar líquidos) e moi dixestivo. Pode axudar a perder peso. É rico en minerais, sodio, fluor e vitaminas A, B e C. 
• Té negro: Realmente un té marrón, avermellado e escuro na infusión. É un dos máis populares en todo o mundo. Despois de escoller as follas, ferméntanse a sol aberto, oxidación substancial. Posúe propiedades antioxidantes, ser saciante, baixo en calorías e bo para o estómago, entre outras virtudes. 
• Té branco: En vez das follas enteiras, recóllense só os brotes máis tenros e máis novos, que non se oxidaron, que é onde se atopa toda a "enerxía" da planta. Estes brotes (aínda sen abrir) están cubertos dun lanuxe branco que recobre a folla nada máis nacer (o que lle dá o nome a esta variedade). As súas propiedades son: sabor e delicado aroma, antioxidantes máis potentes que nos ofrece a natureza e o seu alto contido en vitamina, E e C, e contén a metade de teína que o té verde, e ten un efecto suavemente diurético. 
• Té vermello: Sometido a un proceso de fermentación que pode durar de 2 a 60 anos en barricas de carballo, o que fai que as follas obteñan unha cor cobreada e, polo tanto, tamén a infusión. As súas propiedades: axuda a diminuír os niveis de colesterol e de graxa no sangue, propiedades diuréticas e é ideal para aliviar as dixestións pesadas.
• Té azul: Ten un grao de oxidación media, semifermentado, entre os tés negros e os tés verdes. As súas propiedades son similares ás do té verde.
• Té amárelo: Té semifermentado ou fermentado parcialmente comparable ao té azul. O seu sabor e propiedades similares ao do té branco e o verde.
• Té Turco: É unha forma de té negro, prodúcese principalmente ao leste da costa do Mar Negro. É común bebelo moi quente, adóitase verter algo de azucre de remolacha.
• Té verme: Prepárase coas sementes en lugar das follas. Usado como produto medicinal en China.

Moitas son as varidades para disfrutar dunha boa taza de té..

Unha ilustración do irónico mundo no que vivimos / Imaxe: taringa.net

Pawel Kuczynski é un ilustrador de 36 anos nacido en Szczecin, Polonia. Graduouse da Academia de Belas Artes de Poznan, cunha especialización en gráfica. Gañou 92 premios nacionais e internacionais en caricatura e ilustración. A obra deste artista polaco cuestiona a sociedade, os gobernos, os medios de comunicación, a economía, entre outros, e todo sen unha palabra.

A bos entendedores, non se precisan palabras!