vgomez

Chuvia de primavera / Imaxe: torange-es.com

"Marzo é enganador; un día malo e outro pior" (Refraneiro Popular)

1 de marzo: Lúa Nova

8 de marzo: Cuarto Crecente

16 de marzo: Lúa Chea

20 de marzo: Inicio da Primavera

24 de marzo: Cuarto Minguante

30 de marzo: Lúa Nova

Chuvia de meteoros: Gamma-Nórmidas, actividade dende o 25 de febreiro ao 22 de marzo, con máximo o día 14.

Prezos da auga doméstica en españa / Imaxe:iagua.es

Imos coa última das seis peculiaridades do consumo de auga en España, que debemos coñecer para facer un uso máis racional e sostible deste ben tan escaso:

Prezo da auga doméstica, diferente entre provincias

O prezo medio en España da auga para uso doméstico é de 1,59 euros por metro cúbico (euros/m³), segundo o estudo de AEAS-AGA 2013. Non obstante, hai importantes diferenzas entre provincias, que obedecen a diversos factores de dispoñibilidade, calidade, proximidade dos recursos hídricos, procesos, técnicas e custos necesarios para a potabilización e depuración da auga, ou a incorporación dos diferentes canons autonómicos.

Murcia é a provincia co prezo da auga máis cara de España (2,31) seguida de Barcelona (2,24), Alicante (1,94) ou Ceuta (1,93). As provincias que pagan menos pola auga son Palencia (0,72), Guadalajara (0,79), Melilla (0,8) ou Ávila (0,83). En contraste, as cidades europeas pagan uns prezos "considerablemente máis altos" pola auga urbana. Así, mentres en Bilbao se paga 1,22 euros/m³, en Glasgow ascende aos 5,28 euros/m³, Na Haia a 4,69 euros/m³ ou en Berlín aos 4,63 euros/m³. 

As catro provincias galegas teñen estes prezos, todos eles por baixo da media nacional: A Coruña (1,02 euros/m³), Lugo (1,14 euros/m³), Ourense (0,91 euros/m³) e Pontevedra (1,17 euros/m³).

FONTE: Revista Consumer

Microtúneles no meteorito Yamato de Marte / NASA

Un equipo de científicos do Centro Espacial Johnson en Houston, e do Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) en Pasadena, California, ambos os dous da NASA, encontraron evidencias de auga e marcas que puideron ser producidas por organismos biolóxicos no pasado ao longo dun meteorito marciano atopado na Antártida. 

 As análises do meteorito (de 13,7 kilos conocido como Yamato 000593 (Y000593) amosan que é unha rocha que se formou hai ao redor de 1.300 millóns de anos dun fluxo de lava en Marte. Hai uns 12 millóns de anos, produciuse un impacto no planeta que expulsou o meteorito da superficie. A rocha viaxou polo espazo ata que caeu na Antártida. 

O equipo encontrou dous conxuntos distintivos das características asociadas coa arxila derivada de Marte. O primeiro son gretas e microtúneles que se abren paso ao longo do meteorito. Os microtúneles observados mostran formas ondulantes curvas consistentes coas texturas alteradas polas bacterias observadas nos vidros basálticos terrestres. Ademais, acharon esférulas dun tamaño de nanómetros a un micrómetro que se intercalan entre as capas dentro da rocha e son distintas do carbonato e a capa de silicato subxacente.

O achado reavivou o debate na comunidade científica sobre a vida en Marte, pero os investigadores, cautos, non descartan que esas gretas e microtúneles fosen formadas por causas químicas non biolóxicas.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Coidado coas botellas de plástico que reutilizamos / Imaxe:vitonica.com  

Moita xente ten costume de gardar na neveira botellas de plástico das de auga mineral ou outro refresco para enchelas unha e outra vez con auga da billa ou de auga mineral que se atopa en bidóns de maior tamaño. O problema é que moitos plásticos conteñen toxinas (benceno, dioxinas, colorantes, bisfenois) que se transmiten ao líquido envasado.

É preferible usar botellas de plástico HDPE (recoñécense porque na base aparece un 2 dentro dun triángulo. Coidado pois hai moitas numeracións, que corresponden ao tipo de plástico de que esta feito), fabricadas cun material chamado poliestireno de alta densidade; en todo caso, hai que evitar que lles dea a luz e a calor e se amolezan, pois poderían liberar substancias ao líquido.

Dende logo o mellor é usar envases de vidro, que son impermeables aos aromas e á humidade.

FONTE:Revista Muy Interesante

Non se sabe para que lle serve a este curioso isecto o seu peculiar toucado. Probablemente para disuadir a prosibles predadores / Museo de Historia Natural de Berlín

Bocydium globulare é o nome deste curioso insecto, parente das cigarras. Esta reprodución, a grande escala, atópase no museo de Historia Natural de Berlín. Durante moito tempo pensouse que era froito da fantasía do seu autor, Alfred Keller (1902-1955). Non obstante existe e pertence a unha familia de auténticos "bichos raros" que se poden atopar nas copas das árbores das selvas brasileiras, aínda que hai que buscalos con atención porque non chegan a un centímetro. Para camuflarse os membros do xénero Bocydium desenvolveron incribles adaptacións, que imitan cornos, pelo...O resultado é realmente curioso.

FONTE: Xornal abc/ciencia

A supernova SN 2014 XULLOS fotografada polo telecopiar ’Hubble’ o pasado 31 de xaneiro e ampliado sobre a imaxe-mosaico da galaxia M82 que captou o mesmo observatorio espacial en 2006 / NASA/ESA/A.GOOBAR (STOCKHOLM UNIVERSITY)     

A explosión dunha estrela que descubriron, por pura casualidade, uns estudantes británicos fai pouco máis dun mes converteuse en punto de interese de astrónomos en todo o mundo, que mesmo apuntaron o telescopio espacial Hubble para vela. É a supernova máis brillante que se detectou dende hai 27 anos e aínda é visible no ceo con telescopios modestos de afeccionado. Ademais, é dun tipo especial (Ia) que utilizan os cosmólogos para medir grandes distancias no universo. Pero o ceo adoita dar sorpresas aos científicos e, neste caso, non só aos mozos da Universidade de Londres que foron os primeiros en vela. Un grupo de especialistas da Universidade de Berkeley (EUA) está estudando a supernova, que estalou o pasado 21 de xaneiro e que se denomina oficialmente SN 2014 XULLOS, e ten visto que é estraña porque incrementou o seu brillo máis rápido do esperado.

Unha supernova é unha colosal explosión que sofre unha estrela cando se desestabiliza. A descrición estándar destes fenómenos fala de astros inmensos, moito máis masivos que o Sol, que, cando as reaccións nucleares do seu interior consumiron todo o seu hidróxeno e se quedaron sen combustible colapsan desencadeando todo o proceso de explosión en forma de supernova. Pero as de tipo Ia son distintas: son estrelas ananas brancas, vellas e moi densas, tanto que nelas unha masa como a do Sol está comprimida nun tamaño equivalente ao da Terra; se rouban materia a un astro compañeiro ou se se fusionan dúas delas, poden superar certo albor de masa a partir do cal deixan de ser estables e se desencadea a colosal explosión.

É o que viron un grupo de alumnos da Universidade de Londres na noite do 21 de xaneiro pasado, durante unhas prácticas, nas imaxes que lograron captar da galaxia M82, entre as nubes daquela noite pouco axeitada para a astronomía observacional.

Unha vez que se confirmou oficialmente, astrónomos de todo o mundo apuntaron os seus telescopios cara a M82, situada a uns 11,5 millóns de anos luz da Terra. Tamén revisaron os seus arquivos dos días precedentes, e resultou que a SN 2014 XULLOS estaba en fotografías tomadas antes. En concreto, o telescopio automático Katzman, no observatorio Lick (California), captáraa o 14 de xaneiro, só unhas 37 horas despois de que fose visible dende a Terra. Mesmo un astrónomo afeccionado xaponés a tería captado unhas horas antes. Uns días despois, o 31 de xaneiro fotografouna o Hubble, cando estaba preto do seu máximo de brillo.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Aínda que sorprendente, non nos resultaría demasiado estraño que os físicos descubran un novo estado da materia nun grande acelerador como o LHC ou nalgún outro experimento de alta tecnoloxía, pero o que é difícil de imaxinar é que semellante achado se encontre nos ollos dun animal, concretamente nos dun polo común e corrente. Pero, polo visto, é posible. Polo menos, así afírmao un equipo de físicos da Universidade de Princeton e a de Washington en St. Louis (EUA), que observaron unha inusual disposición de células nos ollos destas aves, o que, segundo eles, constitúe a primeira aparición biolóxica dun potencialmente novo estado da materia chamado «hiperuniformidade desordenada».

Este tipo de materiais teñen propiedades únicas na transmisión e o control das ondas de luz, segundo explican os autores na revista Physical Review E  .

Esta disposición das partículas parece desorganizada a pequenas distancias, pero ten unha orde oculta que permite que o material se comporte tanto como un cristal como un líquido. Combinadas, estas características significan que os circuítos ópticos hiperuniformes, detectores de luz e outros materiais poden ser controlados para ser sensibles ou insensibles a certas ondas de luz.

O descubrimento produciuse cando os investigadores estudaban os conos (pequenas células sensibles á luz que permiten a percepción da cor) nos ollos dos polos. Para estas aves e outras que son máis activas durante o día, estes fotorreceptores veñen en catro variedades de cor diferentes (violeta, azul, verde e vermello) e un quinto tipo para detectar os niveis de luz, e cada tipo de cono ten un tamaño diferente.

Os investigadores crearon un modelo computacional para imitar a disposición dos conos do polo e descubriron unha configuración sorprendentemente ordenada. Arredor de cada cono hai unha rexión coñecida como «zona de exclusión» que prohibe que outros conos da mesma variedade se acheguen demasiado. Isto significa que cada tipo de cono ten o seu propio arranxo uniforme, e cada un deles descansa en capas diferentes unha enriba da outra dunha forma organizada pero desordenada. A distribución só recoñécese uniforme a gran distancia, iso é a «hiperuniformidade desordenada».

Os materiais nese estado son como cristais, xa que manteñen a densidade de partículas consistentes a través de grandes distancias espaciais. Pero tamén como os líquidos, xa que teñen as mesmas propiedades físicas en todas as direccións. Segundo os investigadores, o máis asombroso do asunto é que é a primeira vez que se observa esta orde nun sistema biolóxico. Anteriormente, só vírase en sistemas físicos como o helio líquido e plasmas simples.

Pero, que vantaxes ten isto para un polo? Os investigadores cren que este arranxo permite ás aves capturar de forma uniforme a luz entrante. Os investigadores cren que científicos e enxeñeiros poden aprender deles para crear circuítos ópticos e detectores de luz que sexan sensibles ou resistentes a certas lonxitudes de onda.

FONTE: Xornal abc/ciencia 

Viñeta de Davila no xornal Faro de Vigo do 8 de marzo de 2014

Drácula simia / Imaxe: Jardineriaon

Unha das orquídeas máis sorprendenes son as do xénero  Dracula. Algunhas, como a Drácula simia, teñen formas caprichosas, que asemellan a cara dun mono. Deulle nome o botánico Luer en 1978, cando a descubriu nos Andres (Ecuador). Florecen a 2.000 metros de altura.

O nome do xénero Drácula débese aos dous longos esporóns (sépalos), que recordan os cairos do famoso vampiro. E o da especie, simia, non cabe dúbida, ten que ver coa cara que aparece no seu interior.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Participantes na actividade / Imaxe: Marisa Guerra

Na tarde do pasado xoves, día 6, 26 alumnos (de 1º e 2º ESO)  e 4 profesores do noso IES, participaraon no programa de VOZ NATURA REFORESTEMOS.

En terreos da Comunidade de Montes de San Miguel, realizamos a plantación de castineiros e carballos, ampliando e rematando a plantación xa realizada en cursos pasados.

O noso agradecemento a Arsenio (mestre xubilado deste IES) e a dous operarios da citada Comunidade de Montes, ao garda de forestal da zona e ao programa Voz Natura de A Voz de Galicia.

Actividades coma esta sensibilizan ao noso alumnado co medio ambiente!

Viñeta publicada onte no xornal El País, do humorista gráfico El Roto (Andrés Rábago García, Madrid-1947).

A bos entendedores, poucas palabras!

Interior do centro de interpretación inagurado / Imaxe: farodevigo.es 

O castro de San Cibrao de Lás  localízase xusto na fronteira dos municipios de San Amaro (concello dos meus avós paternos) e de Punxín (concello onde eu nacín), nunha lomba de 472 m, onde se dividen os dous concellos , sendo un dos castros galaicos en proceso de escavación de maior tamaño de Galicia. Podemos consideralo como un poboado castrexo pero achegándose máis a unha gran cidade fortificada romana, razón pola que este castro era coñecido como "A Cidade". O seu período de ocupación debeu estar comprendido entre os séculos II a.c. e o II d.c. e alcanzaría o seu explendor cara a mediados do primeiro século da nosa era, coincidindo co comezo da romanización de Galicia.

A pasada fin de semana botou a andar o seu centro de interpretación e as visitas guiadas, polo que anímovos a vístalo. Quedaredes gratamente sorprensidos, xa que é distinto ao que temos na nosa localidade, o de Santa Trega.

Co apareitivo, no vídeo superior tedes imaxes aéreas do citado castro, onde se amosa a súa magnitude e a súa singularidade!

A estrela HR5171A, unha hiperxigante amarela cun diámetro de máis de 1300 veces o Sol, foi observada o conxunto de telescopios VLT, en Chile / ISO/DIGITALIZED SKY SURVEY 2 

A estrela HR5171A está a uns 12.000 anos luz da Terra, na constelación do Centauro, e é unha xigante amarela, tan enorme que, cun diámetro de 1.300 veces o Sol, resulta a maior que se coñece deste tipo. É aproximadamente un millón de veces máis brillante que a nosa estrela. Descubriuno un equipo internacional co conxunto de telescopios VLT (do Observatorio Europeo Austral, ESO) en Chile e cunha técnica avanzada de observación, pero combinando os seus resultados con datos doutros telescopios e de traballos de astrónomos afeccionados que os científicos profesionais cualifican de "excelentes". É unha das dez estrelas máis grandes, cun tamaño un 50% superior á famosa superxigante Betelgeuse.

As hiperxigantes amarelas son pouco correntes, só coñécese unha ducia delas na Vía Láctea, e están nunha fase da súa evolución na que son inestables e cambian rapidamente, expulsando e formando unha nebulosa extensa ao seu arredor. En concreto HR5171A, está a facerse máis grande nos últimos 40 anos, arrefriándose ao medrar.

HR5171A forma un sistema binario cunha compañeira de masa inferior e algo máis quente, cunha temperatura da primeira na súa superficie que rolda os 5.000 graos centígrados; a menor dá unha volta completa arredor da maior cada 1.304 días terrestres, cunha marxe de erro de seis días máis ou menos. Esta formación de sistema binario foi unha sorpresa para os astrónomos ao realizar as últimas observacións.

FONTE: Xornal El País/Ciencia 

Drácula saulii é unha especie de orquídea epífita de crecemento cespitoso que está estreitamente relacionado co xénero Masdevallia. É unha flor do máis peculiar.

De descubrimento recente, 2006, provén de Perú, tamén na cordilleira dos Andes. Pódense cultivar e parecen caras de mono colgando dunha maceta.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Imaxe gañadora dun implante cardiaco / Anders Persson/WELLCOME IMAGES

Os "Wellcome Image Awards 2014", organizado pola ONG sanitaria británica Wellcome, son premios, que como a institución británica "Wellcome Trust" o expresa, "celebran imaxes creativas e cativadoras, dando vida a unha grande cantidade de descubrimentos científicos e médicos. Dende detalles microscópicos, pasando por fotografías clínicas ata ilustracións, os premios son unha oportunidade para mostrar as imaxes que capturan a marabilla da ciencia".

Este ano a gañadora foi a impactante imaxe, en 3D e a cor, dun corazón artificial implantado no corpo dun enfermo. O seu autor foi Anders Persson, Director do Centro para a Visualización e as Imaxes Científicas da Universidade Linköping de Suecia.

Para visualizar o resto de fotografías do concurso preme AQUÍ. 

FONTE: wellcomeimageawards.org e xornal el mundo/ciencia

Ilustración do dinosaurio anano de Alaska “Nanuqsaurus hoglundi” / KAREN CARR

O Tiranosaurio Rex tiña un primo anano adaptado a vivir no Ártico. O seu cranio medía pouco máis de 60 centímetros de longo fronte ao metro e medio do carnívoro máis famoso entre os dinosauros e sería un animal adaptado a vivir nas condicións difíciles do extremo Norte. A esta conclusión chegan os paleontólogos que analizaron uns fósiles do cranio dun dinosauro de hai 70 millóns de anos achados no Norte de Alasca e que, dadas as súas características, inclúen na familia dos tiranosauros, aínda que se trate, afirman, dunha especie nova que bautizaron Nanuqsaurus hoglundi.

Os fósiles do novo tiranosauro foron recollidos no norte de Alasca en 2006 e estaban incrustados en bloques de rocha; leváronse ao Museo de Dallas e onde os especialistas os sacaron e limparon. Actualmente expóñense na devandita institución. Son tres pezas dun cranio incompleto: un fragmento do maxilar, outro da parte superior do cranio e o terceiro da cara.

Non cabe sospeitar que puidese ser unha cría, xa que polas características dentais, o novo exemplar era todo un animal adulto, explican os investigadores no seu artigo publicado na revista PlosOne.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Ringwoodita / Imaxe:americaeconomia.com

Ao parecer o escritor Julio Verne non ía moi descamiñado cando en 1864 visionou unha "Viaxe ao centro da Terra" na que os protagonistas se atopaban un auténtico océano nas profundidades do noso globo. O descubrimento dun diamante rico en auga ofrece novas probas sobre a existencia de grandes volumes de auga nas profundidades da Terra.

O achado deste mineral chamado ringwoodita, foi posible grazas a un equipo de investigadores da Universidade de Alberta (Canadá) , os cales encontraron a pedra en 2008 no leito dun río brasileiro mentres buscaban outros minerais. O mineral saíu á superficie dende as profundidades da Terra debido a que probablemente tería sido arrastrado á superficie por unha rocha volcánica coñecida como kimberlita.

A análise deste determinou que o 1,5 % do seu peso é auga, o que equivale a unha cantidade significativa, confirmando así as teorías acerca da existencia de gran cantidade de auga no profundo da Terra. Os investigadores aclaran que é posible que entre 410 e 660 quilómetros cara ao interior da terra haxa tanta auga coma se unísemos todo o líquido dos océanos do planeta.

A ringwoodita podería ser o mineral máis abundante desta zona do manto (entre os mantos superior e inferior), segundo afirman os investigadores no seu estudo publicado na revista Nature. 

FONTE: Revista MuyInteresante

Espectacular imaxe do oeste de Europa de noite tomada polo astronauta André Kuipers dende a Estación Espacial Internacional (ISS). Na parte dereita da imaxe podemos ver o oeste da península Ibérica, con Portugal en primeiro plano. Á esquerda da instantánea obsérvase claramente unha cidade máis iluminada que o resto: París.

FONTE: Revista MuyInteresante

As ondas gravitacionais xeran un leve pero claro patrón de xiro na polarización da radiación de fondo que captou o telescopio BICEP2 / BICEP2 COLLABORATION

O 17 de marzo de 2014 pasará a ser unha das datas clave en cosmoloxía pola detección das ondas gravitacionais xeradas instantes despois da orixe do universo e que supón a confirmación definitiva da teoría da inflación cosmolóxica. Simplemente saber que temos unha pegada de algo que aconteceu no universo nunha trillonésima de trillonésima de segundo despois da súa orixe xa é sobrecolledor, pero o importante é que estas ondas nos permiten corroborar aspectos esenciais sobre as nosas ideas de como se orixinou o universo.

O fondo de radiación de microondas, detectado hai 50 anos, resultou ser unha fonte extraordinaria de información, non só sobre o momento en que este fondo se xerou, cando se formaron os primeiros átomos e a radiación se desadaptou da materia, senón tamén sobre o universo primordial de ínfimas fraccións de segundo despois da súa orixe. As medidas que acaban de anunciar os científicos do telescopio BICEP2 no polo Sur ábrennos unha nova ventá á comprensión dos primeiros instantes do noso universo.

A teoría inflacionaria xurdiu pola necesidade de resolver os problemas de planitud e homoxeneidade da teoría do Big Bang e predí un período de expansión acelerada do universo fraccións infinitesimais de segundo despois da súa orixe cuántica, e é responsable de todo o que vemos a grande escala, de toda a materia e a radiación, así como da súa distribución no espazo. O devandito proceso inflacionario xera flutuacións cuánticas que son estiradas pola expansión do universo e determinan as perturbacións do espazo-tempo que observamos no fondo de radiación. Estas perturbacións son de dous tipos: ondas de densidade e ondas gravitacionais. As primeiras foron observadas inicialmente polo satélite COBE, en 1992, e máis tarde polos WMAP e Planck, e as súas propiedades estaban perfectamente de acordo coas predicións de inflación. As segundas non foran observadas ata agora e constituían unha das predicións máis buscadas da teoría.

Con este descubrimento a cosmoloxía entra nunha nova era, na que observacións e teoría terán que ir da man e poderán avanzar a grandes pasos. Vivimos un momento fascinante.

FONTE: Xornal El País/Ciencia/Juan García-Bellido

Maceira en flor / Imaxe:arteyjardineria.com 

Astronomicamente, hoxe xoves, comeza a primavera. Será ás 17 horas e  57 minutos (hora oficial peninsular).

Durará 92 días e 18 horas, e rematará o 21 de xuño co comezo do verán.

Esta é a época do ano en que a lonxitude do día se alonga máis rapidamente. Ás latitudes da península, o Sol sae polas mañás antes que o día anterior e pola tarde ponse despois. Como consecuencia, ao inicio da primavera o tempo en que o Sol está por enriba do horizonte aumenta case tres minutos cada día á latitude da península. 

  O "arco da vella" de Venus captado pola sonda europea / ESA

Un fenómeno similar a un arco da vella coñecido como gloria  foi captado pola sonda Venus Express de la Agencia Espacial Europea (ESA) na atmosfera do noso veciño máis próximo: Venus. É a primeira vez que un destes fenómenos foi plenamente observado noutro planeta.

Os arcos da vella e as glorias prodúcense cando a luz solar incide sobre as gotas dunha nube: partículas de auga no caso da Terra. Mentres que os arcos da vella arquean en amplas franxas do ceo, glorias as son moito máis pequenas e comprenden unha serie de aneis concéntricos de cores centradas nun núcleo brillante.

As glorias só se ven cando o observador está situado directamente entre o Sol e as partículas das nubes que están a reflectir a luz do Sol. Na Terra, a miúdo son vistas dende os avións, rodeando a sombra dos vehículos nas nubes por debaixo, ou arredor da sombra dos escaladores no cume dos picos das montañas neboentas.

Unha gloria require dúas características: as partículas das nubes deben ser esféricas, e polo tanto o máis probable é que sexan gotas de líquido e todas eles son dun tamaño similar.

Crese que a atmosfera de Venus conteñen gotas ricas en ácido sulfúrico. Mediante imaxes das nubes co Sol directamente deás da nave espacial Venus Express , os científicos esperaban detectar unha gloria co fin de determinar as importantes características das gotas das nubes.

Tiveron éxito. A gloria desta imaxe foi vista nos cumes das nubes de Venus, a 70 quilómetros por enriba da superficie do planeta, o 24 de xullo de 2011. Isto é 1.200 quilómetros de ancho como se ve dende a nave espacial, a 6.000 quilómetros.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

No interior desta flor escóndese unha pomba

Orixinaria de Ecuador, Colombia e Panamá, esta planta, da familia das orquídeas, denominada Peristeria elata, está en perigo de extinción. Coñécese tamén como flor do Espíritud Santo, pola forma do seu o seu labelo que parece unha pomba. O seu olor parécese moito ao da cervexa. O seu aspecto atractivo faina vulnerable.

FONTE:Xornal abc/ciencia

Viñeta publicada o 21/03/2014 polo xornal El País

El Roto (Andrés Rábago García, Madrid-1947), humorista gráfico do xornal El País, trata dun xeito exquisito o tema da inmigración seu sofre o noso país, cun razoamento do que eu tamén participo.

A bos entendedores, poucas palabras!

Reconstrucción de la apariencia en vida de Anzu /  Carnegie Museum / Blogsayrio-elmundo.es

Científicos atoparon os restos do que chaman o "polo do inferno", un dinosauro duns 225 quilogramos con poutas afiadas que vivíu en Norteamérica hai uns 66 millóns de anos, segundo un artigo publicado por  Public Library of Sciences (PLoS).

Bautizado como Anzu wilie ("anzu" polo demo parecido a un paxaro na mitoloxía de Mesopotamia, e "wiliei" por un neno chamado Wylie que é moi afeccionado aos dinosauros), este animal foi un dos oviraptosaurios máis novos coñecidos, é dicir, que viviu moi preto do período de extinción dos grandes dinosauros.

O seu aspecto sería o dunha "supergaliña" de entre 200 e 300 kg de masa corporal, 1,5 m de altura ao nivel das súas cadeiras e uns 3,5 m de lonxitude, tendo en conta que boa parte desta correspondería a unha cola da que carecen as nosas aves de curral. Tería poutas longas e afiadas, e era omnívoro, xa que comía vexetación, animais pequenos e os ovos doutros animais.

Os científicos atoparon  tres esqueletos parciais do dinosauro (que conforman case un esqueleto completo) durante unha escavación no nivel superior da formación rochosa Hell Creek, en Dakota del Norte e Dakota del Sur.

FONTE: lainformación.com/ciencia

Imaxe de Titán, a maior lúa de Saturno, tomada pola sonda "Cassini"/ EM

Nunca ata agora os científicos detectaran ondas sobre as augas doutro mundo fóra da Terra. A pesar de que se sabía que na superficie de Titán, a Lúa máis grande de Saturno, hai mares de hidrocarburos, non puideran comprobar que fenómenos naturais como as ondas, tan coñecidos na Terra, tamén parecen existir nesta rocha.

É no hemisferio norte deste satélite onde se encontran grandes mares formados a partir de hidrocarburos como o metano e o etano, substancias que se encontran en estado líquido a - 180ºC. Os indicios de ondas detectáronse no lago “Punga Mare”, o terceiro máis grande de Titán, cando a Cassini sobrevoou a súa superficie en xullo de 2012 e encontrou puntos brillantes sobre unha superficie que crían lisa e que se producían pola reflexión da luz solar. Ao igual que un espello redirixe a luz, o mesmo fenómeno sucedía na superficie dos lagos do satélite.

Os estraños puntos foron estudados nos laboratorios e, grazas ás observacións da Cassini, os científicos desta misión, un proxecto coordinado pola Axencia Espacial Europea (ESA) e a Axencia Espacial Estadounidense (NASA), chegaron á conclusión de que as características das imaxes obtidas poderían corresponder a ondas.

Estes indicios que non poderán verificarse ata que en 2017 a sonda espacial Cassini sobrevoe a superficie de Titán e comprobe que os puntos brillantes captados nas imaxes, durante os voos dos anos 2012 e 2013, corresponden realmente a ondas.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia 

Un parrulo ou unha flor? As orquídeas son expertas en imitar formas de animais / MacChristiansen

Parece un parrulo que acaba de comezar o voo, pero en realidade é unha orquídea que medra en Australia. Popularmente coñéceselle como parrulo voador, aínda que o seu nome científico é Caleana major. Mide apenas dous centímetros e aparece en ramalletes de 3 ou 4 sobre o mesmo talo. Poliniza a unha avespa, que intenta aparearse coa flor. Esta pseudocópula só beneficia á planta, que logra que o seu pole quede adherido ao insecto. Cando a avespa voa en busca doutra parella, fai de celestina e deixa o seu pole na seguinte planta.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Comezo este apartado adicado eses lugares incribles do mundo, que parecen quitados de películas de ciencia ficción, pero que son reais, sen ningún retoque fotográfico.

O primeiro lugar corresponde ás Montañas Tianzi (China)

Estas montañas son únicas. Son tan estrañas que se utilizaron na película "Avatar" de James Cameron. Formadas baixo a auga hai 380 millóns de anos. A terra elevouse como resultado da actividade volcánica. Algúns dos piares chegaron a máis de 4.000 metros sobre o nivel do mar.

Espectaculares!

FONTE:numaniaticos.com

O planeta anano en movemento, coloreado en vermello, azul e verde / Scott Sheppard and Chad Trujillo

Investigadores do Observatorio Gemini e Instituto Carnegie para a Ciencia en Washington (EUA) descubriron un afastado planeta anano, ao que chamaron 2012 VP113 e alcumaron provisionalmente Biden, que se atopa máis alá do bordo coñecido do Sistema Solar. Probablemente, é un de miles de obxectos distantes que cre que forman a rexión interna da chamada nube de Oort. Ademais, os investigadores creen posible a presenza dun enorme planeta, talvez de ata dez veces o tamaño da Terra, que non se ve, pero que pode influír na órbita da nova rocha e noutros obxectos nesa zona do espazo.

O sistema solar pódese dividir en tres partes: os planetas rochosos como a Terra, que están preto do Sol; os planetas gasosos xigantes, que están máis afastados, e os obxectos xeados do Cinto de Kuiper, que se encontran máis alá da órbita de Neptuno. Despois diso, só se coñecía a órbita dun obxecto, Sedna. Pero o recén descuberto 2012 VP113 ten unha órbita que se mantén mesmo despois da de Sedna, polo que é o máis afastado coñecido no Sistema Solar.

Esta investigación aparece publicada na revista Nature .

FONTE: Xornal abc/ciencia

A madrugada do sábado ao domingo adiantamos unha hora o reloxo / Imaxe:afines.com

Na madrugada de hoxe, sábado a domingo 30 de marzo, procederase ao cambio de hora, polo que teremos que adiantar o noso reloxo 1 hora, de forma que ás 2 serán as 3, tendo o día 23 horas.

Segundo estimacións do (IDAE), Entidade Pública Empresarial do Ministerio de Industria, Turismo e Comercio, no noso país, o aforro en iluminación no sector doméstico polo cambio de hora durante os meses que teñen efecto; é dicir, dende final de marzo ata final de outubro, pode representar un 5%. Se o consumo medio dunha familia española é de 3.200 kWh, o aforro sería de máis de 6 € por fogar e máis de 60 millóns de euros para o conxunto deles.

De obrigado cumprimento, a pregunta real é: merece tanto a pena?

Creación dun cromosoma artificia / Science/Herber Longás/El País

Científicos de varias universidades norteamericanas e europeas lograron "o monte Everest da bioloxía sintética", como din os editores de  Science, onde se presentou a investigación: o primeiro cromosoma eucariótico fabricado no laboratorio. Trátase dun cromosoma de fermento, o fungo que se usa para facer cervexa, pan, biocombustible e a metade da investigación sobre os organismos eucarióticas, como nós. A capacidade de introducirlle un cromosoma sintético a ese organismo permitirá mellorar todo o anterior, como facer biocombustibles máis sostibles para o ámbito ou deseñar novos antibióticos, ademais dun novo continente de investigación sobre a pregunta do millón: como construír o xenoma enteiro dun organismo superior. A reconstrución dun neandertal, por exemplo, sería imposible sen este paso esencial.

A bioloxía sintética é unha disciplina emerxente que trata non xa de modificar organismos, senón de deseñalos a partir de principios básicos. Nos últimos cinco anos logrou avances espectaculares, como a síntese artificial do xenoma completo dunha bacteria e varios virus. Pero esta é a primeira vez que consegue fabricar un cromosoma completo e funcional dun organismo superior, ou eucariótica (a que forma os humanos).

FONTE: Xornal El País/Ciencia 

Oito alumnos e alumnas de 2° ESO B do noso IES, acompañados pola súa profesora de matemáticas Carmen, gañaron o Rally Matemático de Galicia, quedando campións galegos e representarán á nosa Comunidade Autónoma na final de Toulouse (Francia) que terá lugar o 23 de maio de 2014.

Parabéns a todo o equipo! 

FONTE: Portal do IES A Sangriña