vgomez

Chuvia de estrelas / Imaxe: taringa.net

Lúa Chea: 4 de maio

Cuarto minguante: 11 de maio

Lúa Nova: 18 de maio

Cuarto Crecente: 25 de maio

Chuvia de meteoros: Eta-Acuáridas, do 19 de abril ao 28 de maio, con máximo o día 6. Eta-Lyridas, do 3 ao 14 de maio, con máximo o día 8.

Hoxe celébrase o 1º de MAIO: O DÍA DO TRABALLO. O xenial Forges (Antonio Fraguas de Pablo), na súa viñeta diaria no xornal El País de hoxe, trata o tema de forma maxistral.

A bos entendedores, poucas palabras!

Pastor / Imaxe:elmundo.es

Dous pastores falaban:

- Por que non me dás unha das túas ovellas, así teremos igual cantidade?

Ao que o seu amigo respondelle:

- Mellor dáme unha das túas así eu terei o dobre de ovellas que ti.

Cantas ovellas teña cada un?

A solución, mañá!

FONTE:juegosdelogica.com

Pastor con ovellas / Imaxe:abc.es 

Un pastor tiña 5 ovellas e o outro 7.

Así: 5+1= 6  e  7-1=6 (os dous igual)

       5-1=4  e  7+1 = 8 (un o dobre do outro)

Unha forma sinxela de facer unha lanterna caseira coa tecnoloxía lumínica LED.

Seguide os pasos.

Moi sinxelo!

Lago Natron / BOREDPANDA

Existen no noso planeta Terra lugares sorprendentes que parecen quitados doutro planeta ou galaxia, facéndoos fascinantes e incribes.

É o caso do lago Natron, situado no Grande do Rift de Tanzania, preto da fronteira con Kenya, de auga salgada. A característica cor avermellada das súas augas débese ás algas que habitan nel. A alta cantidade de sal que contén, así como a súa alta temperatura fano inhabitable para a maioría dos animais, salvo para os peixes Alcolapia alcalica, que se poden adaptar ás súas duras condicións, e para os flamencos que poden filtrar as súas augas.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Reconstrución do "Archaeornithura meemannae", que viviu no cretácico temperán / ZONGDA ZHANG

Dous fósiles achados na China acaban de revelar que os paxaros propiamente ditos son seis millóns de anos máis antigos do que cría: remóntanse aos albores do cretácico, a era dos grandes dinosauros carnívoros.

Os dous fósiles definen a nova especie Archaeornithura meemannae, unha curiosa ave zancuda que, provisionalmente polo menos, debe considerarse o paxaro máis vello do mundo. Pertence á familia dos Ornithuromorpha, ou Euornithes (aves verdadeiras), que inclúe o máis recente antecesor común de todas as aves modernas. A presentación deste achado fíxose en Nature Communications.

Naquela época, non obstante, os Ornithuromorpha non eran as únicas aves. Compartían o ceo cretácico con outra gran familia, os Enantiornithes, ou "paxaros opostos", porque a súa escápula e outros ósos teñen a orientación invertida respecto aos Ornithuromorpha e a todas as aves actuais. Tamén debían ser máis agresivos, porque tiñan dentes no pico e poutas nas ás. Pero curiosamente, extinguíronse todos ao mesmo tempo que os dinosauros, hai 66 millóns de anos.

Esa grande extinción, asociada ao impacto dun meteorito xigantesco e unha orxía de erupcións volcánicas, marca o final do cretácico e a orixe dun novo mundo en que os mamíferos empezamos a dominar a terra firme. A extinción masiva non só varreu do mapa aos dinosauros e ás aves con dentes, senón tamén á metade das demais especies vivas da época, nun dos episodios Xeológicos máis violentos da historia do planeta.

Pero o recén descuberto Archaeornithura meemannae é moi anterior a todo iso, e puido datarse en 131 millóns de anos atrás, no Cretácico temperán. É unha época da que quedaron moi poucos espécimes de paxaros fósiles, e na que cada novo achado bota polo tanto unha luz fresca sobre os albores evolutivos das aves modernas. Todas as aves, actuais ou extintas, evolucionaron a partir dos dinosauros na era anterior, o xurásico.

Os dous fósiles foron desenterrados na conca de Sichaku, en Hebei, nordés de China. O seu excelente estado permite observar a plumaxe case completa, e as súas adaptacións aerodinámicas ao voo. Seguramente era unha ave acuática zancuda, segundo indican a lonxitude e a ausencia de plumas no segmento superior da pata (tibiotarso, na xerga). As plumas aí non dificultan o voo, pero si os longos paseos polas augas superficiais en busca do almorzo.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Unha nave de carga da serie Progress atracando na Estación Espacial Internacional / NASA

A nave rusa Progress 59, descontrolada no espazo dende o seu lanzamento falido o pasado 28 de abril, caerá á Terra hoxe, venres, aínda que os expertos definen aínda unha forquita ampla en canto á hora. Segundo o cálculo máis recente da web especialista en seguimento de obxectos espaciais Satflare.com, o artefacto non tripulado caerá ás 8.10 (hora peninsular española), cunha marxe de seis horas máis e seis horas menos. A axencia espacial rusa Roscosmos estimara o mércores pasado unha ventá temporal de 21 horas en torno ás 10.39 (hora peninsular). En calquera caso, sobre o momento da caída e, polo tanto, o lugar exacto, inflúen as condicións atmosféricas e solares.

O cargueiro espacial leva case tres toneladas de subministracións que ían dirixidas á Estación Espacial Internacional (ISS). O fallo na operación de lanzamento, probablemente debido a un problema na separación da terceira etapa do foguete Soyuz que o puxo en órbita, pero aínda sen confirmar polos expertos, impediu o despregamento correcto de varias antenas da nave, o que imposibilitou tanto a aproximación automática á ISS para engancharse alí como a debida comunicación co centro de control en Terra.

Horas despois do contratempo a nave, estaba indebidamente en rotación sobre si mesma (cumprindo un xiro completo cada cinco segundos) e, tras múltiples intentos dos expertos rusos para recobrar o control da nave, deuse por perdida. Os expertos en seguimento de artefactos e fragmentos espaciais identificaron ata 40 anacos de material (da propia nave e da última etapa do foguete) arredor do cargueiro.

Na reentrada na atmosfera terrestre, a Progress-59 queimarase, pero non se descarta que non se destrúan algunhas pezas, como o sistema de enganche á ISS. A franxa terrestre de caída está comprendido entre os 52 graos de latitude Norte e os 52 Sur. De calquera forma, os expertos afirman que o risco que pode supoñer para persoas 1 entre 10.000) é moi baixo xa que o máis probable é que se algún anaco da Progress-59 chega á superficie terrestre sexa sobre o mar ou nalgún territorio deshabitado.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Chemineas hidrotermais no fondo do Ártico próximas ao punto onde se atoparon as Loquiarkeas / R. B. PEDERSEN

Os humanos sabemos máis da superficie de Marte que das profundidades do océano, e hoxe un ser microscópico volveuno deixar meridiano. Un barco de exploración científica encontrou no fondo do Ártico uns microbios que permiten aclarar como, hai máis de 2.000 millóns de anos, unha célula solitaria e primitiva deu lugar á espectacular orxía de vida complexa que abrangue a humanos, animais, plantas e fungos.

Os novos organismos foron bautizados como lokiarqueas, un termo que probablemente abrangue a varias especies ata agora descoñecidas. O seu material xenético encontrouse a 3.283 metros de profundidade, preto dunhas chemineas hidrotermais entre Noruega e Groenlandia coñecidas como o Castelo de Loki, o misterioso deus nórdico. Os seus descubridores cren que son a ponte entre a vida celular máis sinxela, os procariotas, e o resto de seres vivos, os eucarióticas.

Todos os seres vivos que podemos ver ao noso arredor son membros do grande imperio eucariótica. Toda forma de vida cuxas células teñen un núcleo diferenciado para gardar o ADN, un citoesqueleto ben desenvolvido e orgánulos que as manteñen vivas é un eucariótica.

Arquéalas compoñen outro dominio fundamental da vida máis descoñecido. Non teñen núcleo celular, pero si trazos xenéticos que as achegan a nós e as afastan das bacterias e outros procariotas. Os primeiros fósiles de procariotas datan de hai uns 3.500 millóns de anos. Uns 1.500 millóns de anos despois, nunha Terra irrecoñecible, evolucionaron as primeiras células eucarióticas que sustentaron unha incomparable proliferación de novos seres vivos. Como sucedeu é un misterio que varias hipóteses científicas compiten por explicar. As lokiarqueas poden ser a resposta, xa que parecen descendentes directos do noso antecesor microbio.

Só o 1% de todos os microorganismos que habitan a Terra pódense criar no laboratorio e estas novas arqueas non son unha excepción. O equipo investigador puido identificalas e estudalas grazas a unha técnica, a metagenómica, que identifica o código de barras xenético de cada ser vivo de entre os sedimentos mariños e logo intenta recompoñer o resto do seu xenoma.

Segundo o traballo, publicado en Nature, arquéalas de Loki son os microbios sen núcleo máis parecidos ás nosas propias células eucarióticas, das que parecen "irmás" en termos filoxenéticos.

Talvez o máis frustrante deste descubrimento é que non sabemos que aspecto teñen arquéalas de Loki. O estudo non se basea no organismo en si, senón nos seus xenes e proteínas. O novo obxectivo de Ettema será sacar estes microbios do fondo do mar e estudalos baixo o microscopio, o que ofrece unha dobre dificultade. Primeiro, estas arqueas están tan esparexidas no tenebroso e xélido fondo mariño dada a escaseza de nutrientes que as mostras recollidas polos barcos conteñen moi poucas. Segundo, o seu ritmo de división celular é extremadamente lento, pode levar anos, e iso se hai sorte e os científicos adiviñan de que se alimentan. Por iso, ao mesmo tempo, van seguir secuenciando o metaxenoma das profundidades en busca de novas especies que aclaren como a unión entre os dous grandes imperios procariotas deron lugar a un terceiro, o noso.

FONTE : Xornal El País/Ciencia

Monte Roraima / LARESERVA

Outro deses lugares que parecen quitados doutro planeta é o Monte Roraima, coñecido tamén como Tepuy Roraima, que é o punto máis alto da cadea de mesetas tepuyes (montañas tabulares) da serra de Pacaraima. Os cumes das mesetas do parque considéranse algunhas das formacións xeolóxicas máis antigas da Terra, que se remontan a uns dous mil millóns de anos, no Precámbrico.

FONTE:Xornal abc/ciencia

Un software desenvolvido polo Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) da NASA, en Pasadena, California (EUA) descubriu que o terremoto de magnitude 7,9 na escala Richter que sorprendeu e asolou Nepal o pasado 25 de abril creou ondas de enerxía que penetraron na atmosfera superior da Terra, o que perturbou a distribución de electróns da ionosfera ou termosfera, a zona da atmosfera terrestre ionizada permanentemente debido á fotoionización da radiación solar.

As perturbacións foron controladas mediante os sinais transmitidos polo Sistema de Posicionamento Global (GPS) e recibidos por un receptor GPS situado nunha rexión veciña a Nepal. As medicións desta rexión da atmosfera que está situada entre 60 e 1.000 quilómetros sobre a superficie da Terra foron filtradas con este software de procesamento da NASA e mostraron a distribución -e perturbación- dos electróns da ionosfera.

Os datos revelan que tras a ruptura do terremoto inicial houbo un período duns 21 minutos ata que a perturbación ionosférica provocada polo terremoto chegase a unha estación de GPS situada a uns 640 quilómetros de distancia do epicentro no Tibet (China).

Grazas a este tipo de información os científicos poderán chegar a planificar futuros sistemas de alerta para poder responder con antelación a calquera perigo de carácter natural difícil de detectar como unha erupción volcánica ou un tsunami.

FONTE: revista Muy Interesante/Ciencia

Un novo sísmo é de magnitude 7,3 na escala Richter, con epicentro a 68 quilómetros ao oeste da cidade de Namche Bazar (noreste de Katmandú), cerca do campamento base do Everest, e a 15 quilómetros de profundidade, segundo informou o Servizo Xeolóxico de Estados Unidos (USGS). O sísmo, que sucedeu ás 12.35 hora local (catro horas menos en España), volveu a golpear a zona máis afectada polo terremoto do pasado 25 de abril, de magnitude 7,9.

Polo menos 57 persoas morreron en Nepal, segundo comunicou o Ministerio do Interior nepalí, e máis dun milleiro resultaron feridas, ademais de 17 falecidos en India e un en Tíbet. Ata o momento, rexistráronse seis novas réplicas, unha delas de magnitude 6,3, durante a primeira hora tralo terremoto.

FONTE: Xornal El Pais /El Mundo

Os países con maior risco de extinción de especies / Imaxe: Mark Urban

O cambio climático afecta a todo o planeta, pero non da mesma forma en todos os países e rexións. O estudo do científico Mark Urban, investigador de ecoloxía e bioloxía evolutiva da Universidade de Connecticut, e publicado na revista Science, sinala a América do Norte e Europa cos riscos máis baixos (5% e 6%, respectivamente), mentres que América do Sur (23%) e Australia e Nova Zelandia (14%) serían os lugares onde se concentran os maiores riscos de extinción de especies, debido ao aumento da temperatura.

En calquera caso, subliña Urban, mesmo especies non ameazadas directamente pola extinción poderían experimentar cambios substanciais no seu número e distribución, que á súa vez podería afectar aos ecosistemas e os seus servizos aos seres humanos.

Janneke Hille Ris, investigadora da Universidade de Washington en Seattle (EUA), quen publica tamén en Science un artigo de apoio ao traballo de Urban, explica que as rexións de maior risco teñen un número alto de especies endémicas. Ao estar adaptada a un sitio concreto teñen máis problemas se os hábitats nos que viven desaparecen ou se encontran barreiras xeográficas que lles impiden migrar a outros lugares. Neste sentido, se un hábitat axeitado desaparece por completo co cambio climático, a extinción parece inevitable, sentenza.

Os investigadores recordan que a maioría das predicións se centran en América do Norte e Europa. Polo tanto, os riscos poderían ser aínda maiores en rexións pouco estudadas, como en Asia, de maneira que reclaman máis traballos científicos.

FONTE: Revista Consumer/Medio Ambiente

Bandeira azul, ondeando ao fondo da imaxe, na praia da Area Grande anos atrás / Imaxe:ocio.farodevigo.es

A Asociación de Educación Ambiental e do Consumidor (ADEAC), a rama española da Federación Europea de Educación Ambiental (FEE) acaba de facer púbico a lista de bandeiras azuis para este verán 2015.

As bandeiras acreditan o cumprimento dalgúns estándares como a calidade da auga ou a axeitada ordenación ambiental, pero tamén a accesibilidade a eses espazos para persoas con mobilidade reducida e a existencia de servizos sanitarios e de salvamento.

Galicia, con 131 distincións a praias e a 40 municipios costeiros (8 máis que 2014), mantense á cabeza das Comunidades autónomas en número de bandeiras azuis, por diante da Comunidade Valenciana (120), Cataluña (89) e Andalucía (78)

Por provincias, Pontevedra acada 59 bendeiras, A Coruña 50 e Lugo 22. Como curiosidade en Ponte Caldelas (Pontevedra) logra unha insignia para a praia fluvial da Calzada, a primeira vez que un areal destas características lógrao en Galicia.

A nosa localidade mantén as 2 bandeiras do ano pasado: A praia do Muíño e a da Area Grande.

En canto aos portos galardoados, Galicia suma 19 bandeiras azuis.

En calquera caso, España segue á cabeza en número de praias galardoadas con esta distinción con 577. Por detrás séguenos Turquía, con 436 praias, Grecia con 395, Francia que conta con 379 e Portugal con 299 praias.

En canto aos portos, España sitúase en terceiro  lugar, con 101 bandeiras, detrás Holanda, con 112 portos con bandeira azul e Alemaña, que conta con 106.

FONTE: Xornais La Voz de Galicia e abc.

Cova, situada en Nova Zelandia / Imaxe: Waitomo.com

A Arachnocampa luminosa é unha especie de mosquito única en Nova Zelandia, e tanto a súa larva coma o imago son luminiscentes. Miles destas pequenas criaturas irradian a súa brillante luz dando a esta cova, situada no norte de Nova Zelandia, unha imaxe totalmente onírica.

FONTE: Xornal abc/ciencia

Filgueira Valverde / Imaxe: periodistadigital.com

Non hai dúbida de que o principal factor de identidade que posúe Galicia é a súa lingua. Son moitos os galegos que coidan que a lingua galega é un elemento esencial na conformación da nosa personalidade como pobo, e, segundo os datos do Mapa Sociolingüístico de Galicia, máis do 70 % da poboación considera que, se se deixase de falar galego, perderíase a cultura diferenciada e a identidade de Galicia. Pero na conformación da identidade dos pobos é tamén moi importante o recoñecemento exterior: existimos porque somos, pero tamén porque os demais recoñecen que existimos. De aí a importancia que ten para os galegos dar a coñecer a súa lingua e a súa cultura máis aló dos lindeiros administrativos da Comunidade Autónoma, tanto no resto do Estado español coma nos principais países do mundo.

O Día das Letras é unha data consagrada á exaltación e promoción da nosa literatura e da nosa lingua arredor da cal se celebran no noso país, e no estranxeiro, numerosas producións e eventos culturais de homenaxe á figura escollida.

Iste ano adícámolo a Xosé Filgeira Valverde (Pontevedra, 1906-1996). Historiador, escritor, erudito enha das figuras centrais na vida cultural galega do século XX.

Se queres profundizar na súa vida e obra preme AQUÍ.

 FONTE: RAE

"Opah" / Imaxe: NOAA FISHERIES WEST COAST

A diferenza das aves e os mamíferos, a maioría dos animais está á mesma temperatura que hai no exterior. Adóitase dicir deles que son de sangue frío, porque dan esa sensación ao tacto, pero sería máis correcto dicir que son poiquilotermos (de feito algúns poden estar bastante quentes se lles dá o sol). Caracterízanse en que, en vez de manter unha temperatura interna estable como os humanos, permanecen máis ou menos á mesma que hai no ambiente. Pero como a calor aumenta a velocidade das reaccións bioquímicas que acontecen nos animais, estes ás veces necesitan moverse para refrescarse ou quentarse. Nalgúns casos mesmo deben desenvolver compostos anticonxelantes para non morrer.

E aínda que o 99 % das especies de peixes recorren a esta estratexia, algúns deles (como o atún, a quenlla peregrina e o peixe espada), non son considerados como «animais de pura raza frío». O motivo é que son tan rápidos e musculosos que manteñen quentes algunhas partes do seu corpo, grazas tamén á existencia de radiadores internos que rescatan a calor do seu sangue. Agora, un grupo de investigadores do NOAA (Administración Nacional Oceánica e Atmosférica) descubriu que o peixe lúa real, (tamén coñecido como «xitana», Lampris guttatus ou "opah") é o primeiro peixe de sangue quente ao 100 por cento, ao igual que as aves e os mamíferos. Segundo o achado, publicado o pasado xoves na revista Science, o seu corpo está a uns 5 graos centígrados máis que a auga fría de arredor, aquilo que lle permite nadar máis rápido e ver mellor.

Para descubrir se os "opahs" eran ou non peixes de sangue quente, os investigadores recolleron datos das súas temperaturas nos animais que capturaron na Costa Oeste de Estados Unidos, e tamén seguiron as súas temperaturas cando se somerxían despois.

Pero o descubrimento produciuse cando o coautor do estudo, recolleu unha mostra das branquias dun "opah". Alí encontrou un novo tipo de «radiador» similar os que usan eses peixes que «non son de pura raza frío», como as quenllas, e que lles permiten manter quentes algunhas zonas do seu corpo.

En concreto, observaron que os vasos sanguíneos das branquias estaban deseñados para minimizar a perda de calor, seguindo un sistema de contracorrente, que consiste en poñer en contacto o sangue frío coa quente nalgunhas zonas para evitar que se perda enerxía a través da pel. Isto consegue manter todo o corpo máis quente que a auga do exterior.

Aínda nos quedan moitas cousas por aprender!

FONTE: Xornal abc/ciencia

A foxa das Marianas é a máis profunda foxa oceánica coñecida e o lugar máis profundo da codia terrestre. Ten a súa orixe nun proceso de subducción. A subducción é un proceso no que unha parte do leito mariño (neste caso a placa Pacífica) se afunde baixo outra (aquí, a placa Filipina). Aínda que as forzas tectónicas rematan por deformar a placa Pacífica provocando unha inmersión case vertical no interior da Terra, no fondo do mar a placa somérxese nun ángulo relativamente leve. Localízase no fondo do Pacífico noroccidental, o sueste das illas Marianas, preto de Guam.

A foxa ten unha lonxitude de 2.550 km e unha anchura media de 70 quilómetros. A presión no fondo da foxa é de 108.600 kPa (unhas 1072 atm). Paralela á foxa corre un cinto de illas que dá orixe ao arquipélago de illas Marianas, moitas desas illas son de orixe volcánica. O seu punto máis profundo é chamado abismo Challenger con 11.034 m de profundidade e unha presión de 110.000 kPa.

Na foxa encontrouse unha lura xigante do xénero Architeuthis, unha especie descoñecida de linguado e varias especies descoñecidas ata entón. A 11 km de profundidade encontráronse outros tipos de biodiversidade como minúsculos seres vivos unicelulares e unha forma de plancto por agora descoñecida, segundo se publicou na revista Science.

A foxa das Marianas é un dos lugares máis enigmáticos da Terra.

Cada ano para celebrar o aniversario do nacemento de Carlos Linneo (o botánico sueco do século XVIII considerado pai da taxonomía moderna), o 23 de maio, un comité internacional de investigadores dá a coñecer a selección da lista "Top 10" de novas especies máis destacadas, entre as preto de 18.000 que se descobren cada ano.

Hoxe falaremos da primeira, atopada en Marrocos, a Cebrennus rechenbergi  é unha araña moi áxil que foxe dos seus depredadores con acrobacias.

Ao detectar algún sinal de perigo adopta primeiro unha actitude ameazante pero, se esta estratexia non non funciona, sae correndo e dá pinchacarneiros para acelerar a súa fuxida.

Dado que vive no deserto, onde non hai lugar para esconderse, os investigadores consideran que esta estratexia é a última baza do arácnido para librarse dos seus depredadores.

FONTE: Xornal el Mundo/Ciencia

Non falo dun tubérculo, senón da reconstrución tridimensional da Terra mediante un novo modelo que representa as variacións de gravidade. A imaxe virtual, chamada Potsdam Gravity Potato (pataca gravitacional de Potsdam), foi desenvolvida por científicos do Centro Alemán de Investigación Xeofísica de Helmholtz. Pola súa gran precisión, non máis duns poucos centímetros de erro, pode servir de referencia universal para estudar o nivel do mar, a súa evolución e as variacións do campo gravitatorio terrestre.

A diferenza co xeoide, a representación teórica que une os puntos de igual gravidade, é que estes expertos non obtiveron unha figura sólida e estática, senón que a súa superficie varía co tempo. Isto acontece porque, aínda que tendamos a pensar que a forza de atracción é unha constante uniforme, o campo de gravidade do planeta cambia en boa medida debido a factores como a distribución desigual da masa entre os océanos, os continentes e as capas internas da codia.

Tamén inflúen parámetros relacionados co clima e o ciclo hidrolóxico, como a fusión dos glaciares e o balance de auga en depósitos e correntes superficiais. Para desenvolver o seu modelo, os científicos alemáns utilizaron 800 millóns de datos, procedentes tanto de medicións en terra firme coma dos satélites LAGEOS, GRACE e GOZO, da Axencia Espacial Europea (ESA). Os sensores deste último, dedicado a estudar o campo gravitatorio terrestre e as súas anomalías, son capaces de recoller parámetros dos fondos abisais e rexistrar os cambios no nivel do mar, o que se coñece como topografía oceánica dinámica.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

Recreación artística da nave ’LightSail’ / PLANETARY SOCIETY

A luz do Sol viaxa en pequenos paquetes chamados fotóns, que carecen de masa pero posúen enerxía e momento. Cando se reflicten nunha superficie reflectante, á par que rebotan transmítenlle unha parte dese momento de enerxía. Como un suave e practicamente inapreciable empuxón, que induce unha aceleración de apenas centésimas de milímetro por segundo.

O pasado mércores, 20 de maio, a Sociedade Planetaria lanzou ao espazo a nave LightSail (veleiro de luz), capaz de navegar co impulso dese sutil vento solar, mediante unhas velas reflectantes de 32 metros cadrados e apenas 4,5 microns de grosor, a cuarta parte do espesor dunha bolsa de lixo, feitas dun poliéster chamado mylar.

LightSail é unha nave formada por tres módulos do tipo cubesat, que son pequenos satélites de forma cúbica con 10 centímetros de lado. O seu tamaño total vén a ser o dun paquete familiar de pan de molde. O veleiro solar viaxará dende Cabo Canaval a bordo dun foguete Atlas V, e cuxa misión principal é poñer en órbita unha misión militar secreta do avión espacial X-37B da US Air Force. No compartimento de carga do foguete viaxan en total 10 cubesats de diversas organizacións.

A misión do LightSail ten moito de física experimental. O seu obxectivo é comprobar os sistemas de navegación, baseados nos campos magnéticos da Terra. Despois de catro semanas en órbita, cando se distancien os satélites, despregará a vela, formada por catro seccións triangulares aloxadas en cada un dos catro costados do vehículo.

Para soltala terá que queimar, literalmente, un cable do grosor dun fío de pesca, que suxeita os paneis de protección. A antena transmitirá continuamente datos de telemetría e unha batería de láseres, en terra, medirá o efecto que causa a luz solar sobre a vela. Un efecto que non será suficiente para a navegación "a espazo aberto".

Este vehículo, é un pioneiro que será situado en órbita baixa (menos de 200 quilómetros de altura, sen detallar con exactitude), demasiado inmerso na atmosfera, que frea e amortece o efecto dos fotones. O empuxón dos fotóns é case irrelevante, pero cun efecto incremental e continuado, a diferenza do impulso brusco e puntual que producen os clásicos foguetes, mediante breves arranques. Unha aceleración continua de cinco centésimas de milímetro por segundo supón alcanzar unha velocidade de máis de catro metros por segundo nun só día.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Seguindo co “Top 10" de 2015 das especies destacadas das 18.000 que se descubren cada ano e seleccionadas polo Instituto Internacional para a Exploración de Especies, tócalle hoxe a esta babosa mariña do arquipélago xaponés sorprende polas súas rechamantes cores azul, vermello e ouro.

Bautizada como Phyllodesmium acanthorhinum, é considerada considera como "o elo perdido" entre as babosas de mar que se alimentan de corais e as que dependen de hidroides, unha etapa da vida de varias especies mariñas.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Suecia: Måns Zelmerlöw canta 'Heroes'

O sueco Måns Zelmerlöw logrou onte á noite a vitoria no LX edición do Festival de Eurovisión con 365 puntos.  O seu incontestable triunfo no certame, non silenciou as acusacións de plaxio que dende o seu triunfo na preselección do seu país se foron sucedendo. E todo porque o seu tema, «Héroes», parécese moito ao hit de David Guetta «Lovers on the sun (Xuzgade vós).

Edurne, a representante española, rematou no posto 21, con 15 puntos,  co tema Amanecer.

Se queres repasar todas as canción deste festival só tes que premer AQUÍ.

O ano próximo a edición XLI deste festival celebrarse en Suecia. Esperemos que daquela os resultados para España sexan mellores.

Moitos dos glaciares antárticos están a ser socavados pola acción da auga máis cálida do mar / Imaxe:Alba Martin-Español

Dende que en 1979 os primeiros satélites artificiais puxesen os seus ollos nela, a Antártida nunca foi tan grande. Segundo a NASA, en decembro de 2013, o xeo mariño que rodea o continente antártico alcanzou a súa maior extensión. Non obstante, tamén nunca como agora, se está derretendo a un ritmo tan acelerado. Por primeira vez dende o fin da última glaciación, a Antártida perde máis xeo do que gaña. De novo, xa sexa en forma de cambio climático ou deterioración da capa de ozono, a acción humana está detrás.

A ciencia ten tan clara que o Ártico desxéase como que a Terra xira arredor do Sol. Coa Antártida non existe o mesmo consenso científico. Por cada estudo sobre un glaciar que se fende, hai outro que destaca a acumulación de nova neve na meseta antártica. E é que todo na Antártida é grande, tamén o debate científico. Cunha extensión case 28 veces a de España, a Antártida acumula entre o 80% e o 90% da auga doce que hai no planeta. A altura media da capa de xeo é duns 2.500 metros, aínda que hai zonas de case 5.000. Se se derretese de súpeto, o nivel do mar ascendería decenas de metros.

Pero a Antártida non é tan uniforme e inmutable como pode parecer na distancia. O cambio climático e a deterioración da capa de ozono están a afectar de forma diferente a unhas zonas e outras do continente. Mentres en lugares da costa oeste, os glaciares que morren no Mar de Amundsen están a adelgazar, no leste, o xeo avanza e elévase. A comezos de século, o balance neto entre perdas e ganancias tendía a ser cero, pero no último lustro o equilibrio está a romper a favor do desxeo en zonas ata agora estables.

Cos datos de altimetría ofrecidos por unha sucesión de satélites dende comezos de século, os investigadores puideron comprobar que a elevación dos xeos desta zona se mantivo estable ata 2009, pero dende entón non deixou de reducirse. Segundo publican en Science, a rexión perde uns 60 quilómetros cúbicos de xeo ao ano. En auga líquida, serían uns 60 billóns de litros. Hai glaciares que se retiraron ata 30 metros na última década.

A perda de xeo é enorme, uns 60.000 millóns de toneladas ao ano dende 2010. Pero aínda está lonxe dos 110.000 millóns anuais que perden os glaciares do Mar de Amundsen. Se se lles restan as ao redor de 70 gigatoneladas que gaña a zona occidental da Antártida, o balance é dunha perda neta de xeo. E iso que non hai datos globais de todo o continente.

As cifras aínda están lonxe do desxeo no Ártico onde, só Groenlandia está perdendo 243.000 millóns de toneladas. Pero o que máis preocupa aos científicos non é a cantidade, senón a tendencia acelerada dos últimos anos. É coma se se tivese alcanzado un punto crítico no que o sistema antártico non aguantara máis e se tivese desestabilizar.

O panorama aínda podería ser peor. Aínda que non está de todo claro porqué a parte occidental da Antártida, a maior das dúas, segue acumulando xeo novo. A mesma circulación oceánica que debilita os glaciares do oeste, parece protexer os do leste. Na súa circulación de oeste a leste, as augas cálidas arrefríanse e volven a estratos inferiores do océano.

Pero a súa situación pode ser temporal. En marzo pasado, expertos alemáns en modelos climáticos, mostraron como o quentamento global estaba a levar máis humidade ao interior do continente antártico. Isto fai que neve máis e a capa de xeo se eleve. Pero ten un efecto colateral: acelera o movemento dos glaciares cara a unhas augas cada vez máis cálidas. O resto da historia xa sábese: a máis desxeo, maior elevación do nivel do mar.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Xa están de volta o grupo de alumn@s de 1º ESO A do noso IES que participaron na Rally Matemático.

Formaban parte da selección galega composta polos grupos: IES A Sangriña (A Guarda),  IES Xermán Ancochea Quevedo ( A Pobra de Trives), IES María Casares (Oleiros), IES Os Rosais  2 (Vigo), IES Lauro Olmo (O Barco de Valdeorras), que  conseguiron a victoria nunha nova modalidade do Rally Matematico sen Fronteiras na súa fase internacional celebrada o día 22 de maio na Universidade Paul Sabatier  de Toulouse (Francia). Despois de resolver 4 problemas cunha puntuación de 10, recibiron as súas respectivas copas e a ilusión e as gañas de repetir a experiencia en próximas veces.

Parabéns campións!

"A árbore da galaxia" 25 de maio de 2015 / Imaxe: César Vega Toledano

Esta impresionante imaxe da Vía Láctea contoneándose ao compás da silueta das ramas dun carballo foi elixida como a  Imaxe Astronómica do Día  pola NASA.

O primeiro que chamou a atención do seu autor, o español César Vega Toledano, foi a bonita estampa que ofrecía un bosque de carballos recén podados en Salamanca.

A continuación apareceu a galaxia. Dende esta perspectiva, elixida coidadosamente polo seu autor, as liñas de po da galaxia da Vía Láctea parecen prolongacións naturais das ramas da árbore.

César Vega quedou esperto ata as 2 da madrugada esperando que a galaxia emerxese sobre este carballo de aparencia maxestosa. E este é o resultado.

Espectacular!

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

Seguindo co “Top 10" de 2015 das especies destacadas das 18.000 que se descubren cada ano e seleccionadas polo Instituto Internacional para a Exploración de Especies, tócalle hoxe a iste animal en forma de cogomelo: Dendrogramma enigmática.

Aparentemente relacionados coas augamares e as corais, son pequenos animais parecidos aos cogomelos, cunha boca no extremo do “talo” e o outro extremo coa forma dun disco aplanado. Encontráronse nos fondos mariños de Point Hicks (Australia) a máis de 1.000 metros de profundidade. Miden de 8 mm de longo e o disco superior apenas supera os 10 mm.

FONTE: Revista Muy Interesante

A Axencia Espacial Europea (ESA) difundíu hai uns días este vídeo que amosa a Peninsula ibérica e a Canarias iluminadas pola noite, con imaxes captadas da Estación Espacial Internacional (ISS). O vídeo componse de fotografías realizadas pola astronauta italiana Samantha Cristoforetti, que actualmente se encontra vivindo a bordo da ISS, unidas nunha soa secuencia mediante a técnica de estafe-lapse.

Espectacular!

Coral plumoso / Michael Janes (WWF)

Os científicos atoparon fronte ás costas de Tailandia esta nova especie de coral brando con tentáculos como plumas.

FONTE: Xornal El país/Ciencia