Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Andalucía.
O himno de Andalucía é unha composición musical de José do Castelo Díaz con letra de Blas Infante. A música está inspirada no Santo Deus, un canto relixioso popular que os campesiños e xornaleiros dalgunhas comarcas andaluzas cantaban durante a sega.
Andaluces, levantádevos! Pedide terra e liberdade! Sexa por Andalucía libre, España e a Humanidade!
A bandeira branca e verde volve, tras séculos de guerra, a dicir paz e esperanza, baixo o sol da nosa terra.
Andaluces, levantádevos! Pedide terra e liberdade! Sexa por Andalucía libre, España e a Humanidade!
Os andaluces queremos volver ser o que fomos homes de luz, que aos homes, alma de homes démoslles.
Andaluces, levantádevos! Pedide terra e liberdade! Sexa por Andalucía libre, España e a Humanidade!
Chuvia de Meteoros: Leónidas: do 5 ao 30 de novembro, con máximo do 17 ao 18. A súa orixe está nos restos que deixa tras de si o cometa 55 P/ Tempel- Tuttle, que foi descuberto o 19 de decembro de 1865. O seu radiante é a constelación de Leo, de aí o seu nome.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Comunidade Valenciana.
O himno da Comunidade Valenciana ten música de José Serrano e dúas letras, unha en castelán e outra en valenciano, compostas ambas as por Maximiliano Thous Orts, sendo as dúas oficiais. Na súa composición inclúe o antigo himno da Cidade de Valencia do século XVI.
Per ofrenar noves glòries a Espanya Para ofrendar novas glorias a
España
tots a una veu, germans, vingau. a nosa Rexión soubo loitar;
Ja en el taller i en el camp remoregen xa no taller e no campo resoan
càntics d’amor, himnes de pau! cantos de amor, himnos de paz!!
Pas a la Regió Vede á Rexión
que avança en marxa triomfal! que avanza en marcha triunfal!
Per a Tu la Vega envia Vén de dar a miña horta
la riquesa que atresora a riqueza que atesoura,
i és la veu de l’aigua càntic d’alegría e é a voz da auga canto de alegría
acordat al ritme de guitarra mora... que naceu aos ritmos de guitarra
moura.
Paladins de l’art t’ofrenen Manda a arte paladíns,
ses victòries gegantines; que che ofrezan os seus loureiros
i als teus peus, Sultana, tons jardins extenen e aos teus pés, Sultana, tenden os
meus xardíns
un tapís de murta i de roses fines. un tapiz de rosas, nardos e
caraveis.
Brinden fruites daurades Brindan rico tesouro
els paradisos de les riberes; as laranxeiras das ribeiras;
pengen les arracades penden acios de ouro
baix les arcades de les palmeres... baixo os arcos das palmeiras...
Sona la veu amada Soa, a voz amada
i en potentíssim, vibrant ressò, e en vitorioso vibrante son,
notes de nostra albada notas da alborada
canten les glòries de la Regió. cantan o triunfo da Rexión.
Valencians: en peu alcem-se. Despertemos, valencianos!
Que nostra veu Que a nosa voz
la llum salude a luz saúde
d’un sol novell. dun novo Sol!
Per ofrenar noves glòries a Espanya, Para ofrendar novas glorias a
España
tots a una veu, germans, vingau. a nosa Rexión soubo loitar;
Ja en el taller i en el camp remoregen xa no taller e no campo resoan
càntics d’amor, himnes de pau! cantos de amor, himnos de paz!!
Para entender a carreira de Enric Sala (Girona, 1968), podería recorrerse á metafísica aristotélica (“O ser non só se toma no sentido de substancia, de calidade, de cantidade, senón que hai tamén o ser en potencia e o ser en acto, o ser relativamente á acción”). O que era o biólogo catalán en acto e o que podía ser en potencia. Porque en Sala había calidades suficientes para converterse no que é hoxe desde que era un neno namorado das aventuras de Jacques Yves Cousteau (“quería ser mergullador no Calypso” dixo nunha entrevista). Nese tempo xa había dentro del, en potencia, un explorador residente doNational Geographic, honra que conquistou no ano 2011 converténdose no primeiro español que accede á máxima categoría de investigación da prestixiosa sociedade estadounidense.
O do catalán cos océanos é un amor comprometido. Por iso, despois de varios anos exercendo como profesor en Estados Unidos na universidade de California, decidiu abandonar o seu traballo e cambiar o futuro… o seu e o de todos os que habitamos este planeta: “O meu traballo era dar clase, pero tamén investigar os efectos do home sobre o mar. E un día deime conta de que o que estaba a facer era simplemente reescribir o obituario do mar. Con máis precisión, con máis datos científicos. Sentíame como o doutor que che di como vas morrer, cun detalle extraordinario pero sen proporcionar unha cura”.
O que lle faltaba, recoñeceu nunha entrevista, era saber como eran os océanos hai 500 anos, antes de que a acción do home degradáseos ata os niveis que coñecemos na actualidade. Pero viaxar no tempo é imposible mesmo para alguén afeito atopar a forma de saírse sempre coa súa. Por iso a única forma de saber como se atopaban os mares medio milenio, atrás era viaxar ás paisaxes mariñas máis remotos do planeta para recoller datos, observar e comparar. A idea seduciu á National Geographic Society e así naceu Pristine Seas (Mares Prístinos), un proxecto dirixido por Salas, no que a través de expedicións, investigación científica, análise económica e divulgación (con produción de documentais e artigos) téntase convencer aos mandatarios dos países nos que se atopan esas escasas zonas virxes para crear espazos protexidos. Espazos que poden servir para recuperar especies en perigo de extinción e aos que hai que protexer, como ao resto dos océanos, dos estragos que causa a pesca ilegal, un dos cabalos de batalla contra os que pelexan Enric Salga e o seu equipo. Un labor na que contan coa inestimable axuda de Global Fishing Watch, unha organización que utilizando datos de satélite, big data e intelixencia artificial, pode seguir as actividades dos pesqueiros (e predicir incluso cando van realizar capturas ilegais). Unha vixilancia que ten que ser, si ou si, completada coa concienciación de políticos, grandes compañías e xente en xeral, posto que o futuro da humanidade depende de que sexamos capaces de salvar os océanos.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Cantabria.
Himno á Montaña ou Himno de Cantabria é o himno oficial da Comunidade Autónoma de Cantabria. Foi composto en 1926 por Juan Guerrero Urresti e con arranxos posteriores de José del Río Sainz.
Cantabria querida vou cantar a canción que o meu peito vai dedicar que é moi grande o meu amor á terra en que nacín.
Quero que os seus sons poidan traspasar as montañas máis altas e o inmenso mar, como ofrenda leal ao terruño no que vivín. E é o meu cántico amoroso cal arrolo maternal en que todos veneramos a Cantabria fraternal.
E un recordo cariñoso de pureza rexional, á Montaña dedico con vigor tradicional vigor tradicional, vigor tradicional.
A miña terriña sempre será bela aurora do corazón e a ela un bico puro de amor e cheo de emoción sempre ofrecerei, sempre ofrecerei.
Fillos da miña Cantabria nobres do meu querer, irmáns montañeses por sempre seremos.
Xuntos agrupémonos moi forte e moi leal que a nai Cantabria un abrazo dános.
A vida sen chocolate sería algo máis triste e insípida. Consumido a diario por millóns de persoas en todo o mundo polo seu sabor, os seus efectos beneficiosos para a saúde (ten recoñecidas propiedades antioxidantes e anti-inflamatorias) e as súas calidades vigorizantes, este doce gustou sempre tanto que no século XVII mesmo se discutía se tomalo era pecado. O botánico Linneo denominouno con acerto "a comida dos deuses", pero as súas orixes nunca estiveron do todo claros. Ata agora, críase que a planta do cacao, de onde procede o chocolate, foi cultivada por primeira vez hai uns 3.900 anos en América Central, como parecían indicar os restos arqueolóxicos atopados. Con todo, un equipo internacional de investigadores suxire que, en realidade, a domesticación do cacao ocorreu un milleiro e medio de anos antes e algo máis abaixo no mapa, no que agora é Ecuador.
Na actualidade, a diversidade máis alta da árbore do caco (Theobroma cacao) e outras especies relacionadas atópase na América do Sur ecuatorial, onde este alimento é importante para os grupos indíxenas que aínda habitan a zona. Isto levou aos científicos para buscar evidencias da orixe da planta no xacemento arqueolóxico de Santa Ana-A Florida, en Palanda, Ecuador, que se sitúa na cabeceira do río Chinchipe. Trátase do sitio máis antigo coñecido da cultura Maio-Chinchipe, ocupado desde polo menos 5.450 anos atrás.
Segundo explican os investigadores na revista Nature Ecology & Evolution, a presenza de grans de amidón específicos da árbore de cacao dentro dos recipientes de cerámica; o achado de residuos de teobromina, un alcaloide amargo que se atopa na árbore do cacao pero non nos seus parentes silvestres; e os fragmentos de ADN antigo con secuencias exclusivas da árbore do cacao, non deixaron lugar a dúbidas. «As xentes dos tramos superiores da conca do Amazonas, que se estenden ata as estribaciones de Ándelos no sueste de Ecuador, xa estaban a cultivar e consumindo cacao 1.500 anos antes do que se cría», aseguran os investigadores.
O cacao que cultivaban era un parente próximo do tipo que máis tarde se usaría en México. Consumíano como unha bebida, un costume que era moi popular e que probablemente se propagou máis tarde cara ao norte a través do comercio de bens, polo que agora é Colombia e finalmente Panamá e outras partes de América Central e o sur de México.
O cacao converteuse nun cultivo de gran importancia cultural na Mesoamérica precolombina, unha rexión histórica e área cultural en América do Norte que se estende desde o centro de México ata Belice, Guatemala, O Salvador, Honduras, Nicaragua e o norte de Costa Rica. Os grans de cacao utilizábanse como moeda e para facer as bebidas consumidas durante festas e rituais.
Din os historiadores que Cristóbal Colón xa viu unha améndoa de cacao durante a súa cuarta viaxe ao continente, pero non foi ata a conquista do imperio azteca, emprendida por Hernán Cortés, que o chocolate se deu a coñecer entre os europeos. Acompáñanos desde entón con gran éxito, a pesar de que as producións actuais están repletas de calorías.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Castela e León.
Esta Comunidade Autónoma non ten himno oficial propiamente dito. Sempre houbo unha grande rivalidade entre León e o resto da Comunidade, polo que puxen por un lado temos o himno a Castela e polo outro o himno de León.
Himno a Castela (composto polo compositor burgalés Antonio José Martínez palacios en 1929, a partir de outras dúas pezas precedentes):
Madre Castilla, guíanos tú!,
será éste siempre nuestro grito;
y tú has de ser la luz
que al mundo todo inunde de amor y paz.
En un abrazo inmenso
y con la frente erguida,
unidos cantaremos
la gloria de Castilla.
Flores, luz y espigas
la fecunda tierra con gozo dará;
y hasta el sol haremos llegar
la alegría del trabajo.
Vuelve a ser viva antorcha de luz,
aurora que ilumine al mundo;
y nuestro grito sea siempre:
¡Madre Castilla, guíanos tú!
Himo de León (compuesto por Odón Alonso González en 1934):
Sin León no hubiera España,
antes que Castilla leyes,concilios, fueros y reyes,
Atopado no Parque Nacional de Tam Dao (Vietnam), este insecto pau mide preto de 23 centímetros de lango / Th.Hubin/abc.es
Os fásmidos son uns artrópodos moi curiosos, que utilizan diferentes estratexias para evitar ser collidos polos seus depredadores. Neste grupo hai descritas unhas tres mil especies de insectos, entre os cales se atopan os insectos pau, os insectos folla e os insectos cortiza.
Todos eles, polo mero feito de ser artrópodos, teñen un corpo diferenciado en tres zonas: cabeza, tórax e abdome. Ademais posúen seis extremidades, que xorden do tórax, un corpo alongado e cilíndrico, dous ollos e antenas.
Os insectos pau son alongados e moi similares ás ramas, tanto pola súa forma como pola súa cor, o cal lles converte nun dos grandes especialistas na arte da camuflaxe (cripsis).
O seu coloración pode oscilar entre amarelo, avermellado ou pardo, e a variación da mesma pode producirse de forma rápida ou ben gradual. Esta camuflaxe adaptativo conségueno grazas á disposición dos gránulos de pigmento que presentan nas células cromatóforas da súa hipodermis.
En ocasións estes insectos realizan unha arriscada táctica defensiva chamada tanatosis, que consiste basicamente en «facerse o morto». Os seus depredadores refugan a presa porque non queren arriscarse a comer animais en descomposición.
Outra das técnicas que utilizan para pasar inadvertidos é a inmobilidade durante longos períodos de tempo (cataplexía), é máis se notan algunha pequena corrente de aire se balancean de lado a lado, imitando o movemento da rama.
Hai uns anos, un equipo de científicos canadenses descubriu que varias especies de insecto pau de Tinema, que habita na costa occidental de Estados Unidos, levan máis dun millón de anos sen sexo.
Ao parecer as femias son capaces reproducirse asexualmente e ter crías sen que os seus ovos sexan fertilizados polos machos, xerando clons xenéticos. Este achado contradí un dos axiomas da bioloxía que defende que a asexualidad é sinónimo de extinción, xa que a replicación continua impide que as especies sexan capaces de adaptarse aos novos medios.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno á Comunidade Foral de Navarra.
OHimno das Cortes é o himno da Comunidade Foral de Navarra. Debe a súa orixe á Marcha para a entrada do Reino, pasaclaustro barroco que se interpretaba no claustro da Catedral de Pamplona ao paso das Cortes de Navarra, con motivo da celebración das súas sesións. Esta marcha interpretábase desde o século XIX nas principais cerimonias oficiais de Navarra e considerábase, de feito, como o himno propio de Navarra, aínda que non tivo carácter de oficial ata 1986. En 1993 o Parlamento de Navarra aprobou a harmonización oficial do himno, así como a súa letra, baseada na composta en 1971 por Manuel Iribarren.
Licenciada en Psicoloxía pola Universidade Complutense de Madrid e Máster en Psicoloxía Pedagóxica, María Jesús Áraba Reyes dedicou máis de 30 anos á investigación da psicoloxía no ámbito clínico, educativo e do traballo. É profesora da Universidade Complutense de Madrid e a Universidade Internacional Menéndez Pelayo, e membro do Consello Asesor da Fundación Española para a Promoción e o Desenvolvemento Científico e Profesional da Psicoloxía. Na súa traxectoria, recoñecida co Premio ao Mellor labor de Divulgación da Psicoloxía 2017, especializouse en áreas como control de tensión e ansiedade, motivación e felicidade, desenvolvemento de habilidades e resolución de conflitos, entre outros temas. Conferenciante e colaboradora habitual en medios de comunicación, María Jesús Áraba é autora, ademais, de libros como ‘A Verdade da Mentira’, a enciclopedia ‘A Psicoloxía que nos axuda a vivir’, ‘A Boa Educación’ e ‘A inutilidade do sufrimento’, que é unha das obras de non ficción máis vendidas en España, Portugal e Arxentina, con máis de 500.000 exemplares vendidos. “Se nos coñecésemos máis, saberiamos relacionarnos mellor; saberiamos ser felices, que é o obxectivo final que todos buscariamos, e seriamos menos manipulables, que é, en definitiva, o gran obxectivo da educación. Fagamos nenos, adolescentes, novos, adultos que sexan auténticos, que sexan eles, que non sexan manipulables”, propón a psicóloga.
Na pasada madrugada, celebrouse no Bilbao Exhibition Center a cerimonia dos MTV EMA, os premios da cadea estadounidense MTV en Europa.
Karla Camila Cabelo Estrabao (Cuba, 1997) foi a gran triunfadora da noite. E é que a intérprete de Havana levouse os premios a mellor artista, mellor vídeo, mellor canción e mellor artista local de Estados Unidos.
Outros artistas gañadores foron:
Mellor artista pop: Dua Lipa
Mellor artista revelación: Cardi B
Mellor Look: Nicky Minaj
Mellor cantante hip-hop: Nicky Minaj
Mellor presentació en vivo: Shawn Mendes
Mellor banda de rock: 5 Seconds Of Summer
Mellor artista alternativo: Panic! At The Disco
Mellor artista de electrónica: Marshmello
Mellores fans: BTS
Mellor artista local España: Viva Suecia
Mellor escenario mundial: Alessia Cara MTV Spotlight – Hyperplay, Singapur 2018
Mellor astista emerxente: Grace VanderWaal (decembro 2017)
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Extremadura.
O himno de Estremadura é unha composición poética e musical cuxa letra pertence a José Rodríguez Pinilla, con música composta por Miguel do Barco Galego.
Nuestras voces se alzan, nuestros cielos se llenan de banderas, de banderas verde, blanca y negra.
Extremadura, patria de glorias. Extremadura, suelo de historias. Extremadura, tierra de encinas. Extremadura, libre camina.
Nuestras voces se alzan, nuestros cielos se llenan de banderas, de banderas verde, blanca y negra.
El aire limpio, las aguas puras, cantemos todos: ¡Extremadura!
Gritemos todos en libertad: ¡Extremadura tierra de paz!
Nuestras voces se alzan, nuestros cielos se llenan de banderas, de banderas verde, blanca y negra.
Extremadura, alma. Extremadura, tierra. Extremadura de vida llena.
Nuestras voces se alzan, nuestros cielos se llenan de banderas, de banderas verde, blanca y negra.
Un peixe blindado de hai 455 millóns de anos, nas aguas do que hoxe é Colorado (EE.UU.) / N. Tamura/abc.es
Probablemente tivemos esta experiencia nun día de praia: penetrarse un pouco na beira, coa auga máis ou menos á altura do xeonllo, e ver con curiosidade como uns pequenos peixes nadan ao redor. Se puidésemos remontarnos uns 420 millóns de anos atrás a outra paisaxe de litoral, a escena, loxicamente sen nós nela, sería parecida e, posiblemente, moito máis rica (e estraña). Aí mesmo, preto da costa, é onde xurdiron os primeiros peixes, os primeiros vertebrados, que logo foron diversificándose ata dar lugar ás numerosas especies con espiña dorsal, incluída a nosa, que hoxe poboan a Terra. Así o afirma un equipo internacional de investigadores nun interesante estudo publicado recentemente na revista Science.
Os científicos cren que os primeiros peixes apareceron hai uns 480 millóns de anos, pero non foi ata 60 millóns de anos despois que o rexistro fósil floreceu, cunha gran variedade de especies presentes en masa. Onde ocorreu ese salto fundamental na evolución é algo que sempre intrigou aos investigadores, quen apostaba comunmente polos fértiles e bulliciosos arrecifes de coral, tan importantes para a vida hoxe en día. Con todo, tras examinar 2.700 fósiles de peixes primitivos en todo o mundo, o equipo das universidades de Birmingham, Pensilvania, Michigan e Manchester identificou claramente o hábitat onde os peixes primitivos e sen mandíbulas fixeron a súa aparición temperá. Sen dúbida, todo empezou moi preto da praia.
Segundo os investigadores, as diferentes especies adaptáronse para sobrevivir nese hábitat compartido. Aqueles peixes que desenvolveron formas corporais máis flexibles desprazáronse despois dende a beira cara a augas máis profundas. Algúns grupos trasladáronse á auga doce, mentres que outros evolucionaron a vertebrados terrestres primitivos. Os peixes ríxidos con «blindaxes» máis pesadas terían unha capacidade de natación limitada e non poderían dispersarse a augas máis profundas.
Unha das razóns polas que estes fósiles foron difíciles de estudar é precisamente pola área na que se atopan, pola acción das ondas na área oceánica pouca profunda, converténdoos en pequenos fragmentos.
O traballo destaca a importancia destas áreas próximas á costa, cada vez máis vulnerables, para a evolución das especies. Neste sentido, os investigadores advirten de que as ameazas modernas como o cambio climático, a elevación do nivel do mar, a pesca excesiva e a contaminación poderían ter «efectos extremadamente daniños» no futuro desenvolvemento das especies. Na outra cara da moeda, sinalan que podería haber algún pequeno consolo ante as mortes masivas de arrecifes en todo o mundo. Talvez as augas pouco profundas continuarán sendo o berce da diversificación dos peixes, permitindo que a biodiversidade persista a pesar da escaseza dos arrecifes.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Castela-A Mancha.
No artigo 5º do Estatuto de Autonomía, "Lei Orgánica 9/1982, do 10 de agosto, de Estatuto de Autonomía de Castela-A Mancha", indica que a rexión terá un himno propio, na actualidade tras máis de 25 anos de aprobación do devandito estatuto non se chegou a un acordo sobre un himno apropiado para a rexión.
Presentáronse varias propostas entre as que cabe destacar a de usar a "Canción do Sementador" da zarzuela "A rosa do azafrán" de Jacinto Guerreiro, o "Canto á Mancha" de Tomás Barreira e algunha outra proposta como a presentada por un grupo de cidadáns de Villarrobledo co título de "Patria sen fin".
A que máis apoios ten, que é a que vos presento, é a "Canción do Sementador" da zarzuela "A rosa do azafrán" de Jacinto Guerreiro, interpretada por Plácido Domingo.
Cuando siembro voy cantando, porque pienso que al cantar, con el trigo voy sembrando mis amores al azar.
No hay empresa más gallarda que el afán del sembrador. ¡Por sembrar en tierra parda soy a gusto labrador!
Pisan mis abarcas la llanura, raya el firmamento mi montera, porque al sembrador se le figura que es el creador de la panera.
Y el grano arrojo con tanto brío, que me parece que el mundo es mío ...
¡Ah! Sembrador que has puesto en la besana tu amor: la espiga de mañana será tu recompensa mejor.
Dale al viento el trigo y el acento de tu primer lamento de amor ... Y aguarda el porvenir, sembrador.
No hay empresa más gallarda que el afán del sembrador. Por sembrar en tierra parda ¡quién no fuera labrador!
Vuela la simiente de mi puño, cae sobre la tierra removida, siente la caricia del terruño y abre sus entrañas a la vida. Y al sol de mayo, que es un tesoro, millares brillan de lanzas de oro.
Sembrador que has puesto en la besana tu amor: la espiga de mañana será tu recompensa mejor.
Dale al viento el trigo y el acento de tu primer lamento de amor ... ¡Y aguarda el porvenir, sembrador!
A beleza dos astros e das paisaxes en marco astronómico sempre foi motivo de inspiración para todo tipo de artistas, pintores, músicos, poetas,... e, por suposto, fotógrafos. De feito, a astrofotografía pasou a ser unha das especialidades máis espectaculares da fotografía e tamén una das máis esixentes, pois require dunha técnica moi especial. Ademais, trátase dun traballo duro pois os astrofotógrafos deben desenvolver o seu labor en noites frías de inverno, cando os ceos alcanzan a súa máxima transparencia.
O Real Observatorio Astronómico de Greenwich acaba de outorgar os premios 2018 ás mellores fotografías astronómicas do ano pasado. A selección final inclúe imaxes fascinantes de múltiples aspectos do universo. O español Jordi Delpeix volve ser galardoado neste prestixioso certame de alcance mundial.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno á Rioxa.
O himno da Comunidad Autónoma de A Rioxa é a composición musical denominada "A Rioxa". A partitura orixinal do himno pertence ao compositor Eliseo Pinedo López.
A compañía suíza SolarImpact presentou no pasado Salón de Cannes o primeiro multicasco privado que navega exclusivamente con luz solar.
Cun deseño de última vangarda e máximo confort a bordo, este multicasvo de 24 metros de eslora e 9 metros de manga, está enfundado en máis de 300 metros de placas solares. Tras máis de cinco anos de investigación no proxecto, o deseño final conflúe sobre tres alturas onde reinan os espazos acristalados. Ademais, fomenta a entrada da luz ao interior e unha zonas abertas como puntos de reunión dos invitados a bordo.
Os dous puntos craves da embarcación están na autonomía do barco e a súa velocidade de navegación. O multicasco SolarImpact emprega un conxunto de placas solares ao redor do casco que pode xerar nun día asollado desde unha batería de 800 KW ata 10 horas de autonomía. Con estas condicións, pode alcanzar unha velocidade de 20 nós.
Se a embarcación opta por unha navegación a cinco nós podería discorrer ao redor do mundo sen ningún tipo de reposición. Ademais, o barco dispón dun dobre motor diésel de 65 kW (87 hp) de emerxencia para transitar en días nubrados se o equipo de baterías non dispón de carga suficiente.
A bordo, as 12 persoas VIP gozarán en total de 340 metros cadrados habitables cun mobiliario interior de luxo e un deseño actual.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Madrid.
O himno da Comunidad de Madrid é un poema escrito por Agustín García Calvo, que cobrou simbolicamente unha peseta polo seu traballo, e con música do compositor Pablo Sorozábal Serrano. Foi adoptado como tal en 1983.
1
Yo estaba en el medio:giraban las otras en corroy yo era el centro.Ya el corro se rompe,ya se hacen Estado los pueblos,y aquí de vacío girandosola me quedo.Cada cual quiere ser cada una;no voy a ser menos:¡Madrid, uno, libre, redondo,autónomo, entero!Mire el sujetolas vueltas que da el mundopara estarse quieto.
2
Yo tengo mi cuerpo:un triángulo roto en el mapapor ley o decreto,entre Ávila y Guadalajara,Segovia y Toledo:provincia de toda provincia,flor del desierto.Somosierra me guarda del norte yGuadarrama con Gredos;Jarama y Henares al Tajose llevan el resto.Y a costa de esto,yo soy el ente autónomo último,el puro y sincero.¡Viva mi dueño,que solo por ser algosoy madrileño!
3
Y en medio del medio,capital de la esencia y potencia,garajes, museos,estadios, semáforos, bancos,y vivan los muertos:¡Madrid, metropol idealdel dios del progreso!Lo que pasa por ahí todo pasaen mí, y por esofuncionarios en mí y proletariosy números, almas y masascaen por su peso;y yo soy todos y nadie,político ensueño.Y ese es mi anhelo,que por algo se dice:«De Madrid al cielo».
Considerado como un dos psicólogos máis influentes dos últimos tempos, Daniel Goleman irrompeu no panorama internacional como autor do bestseller “Intelixencia Emocional”, traducido hoxe a case 40 idiomas e cunha ampla repercusión en campos como a psicoloxía educativa, a educación e o desenvolvemento persoal. Daniel Goleman foi profesor de psicoloxía na Universidade de Harvard e editor da revista Psychology Today. Na súa faceta como xornalista destacan o seu traballos especializados en ciencia do comportamento para The New York Times e dous nomeamentos ao Premio Pulitzer. Goleman sinala que deberiamos ensinar a todos os nenos e nenas a practicar e desenvolver a intelixencia emocional. Apoiado nas últimas investigacións neurocientíficas, o psicólogo destaca a importancia fundamental que xoga hoxe a capacidade de atención, xa sexa como unha forma de autocontrol, para mellorar a empatía cos demais ou a comprensión do mundo que nos rodea, así como os beneficios do seu adestramento: "A práctica da atención é como un músculo. Se non o utilizamos debilítase; se o exercitamos, fortalécese", afirma. “O control cognitivo e a concentración poden ser máis decisivos para a vida dun neno que o seu coeficiente intelectual”, conclúe.
O IEO de Vigo logra reproducir pulpos en catividade / IEO
Un equipo de investigadores do Instituto Oceanográfico de Vigo, xunto cos seus homólogos de Tenerife, lograron un fito histórico no mundo da bioloxía que promete revolucionar o sector pesqueiro e marítimo nos próximos anos. Tras máis de dúas décadas de investigacións sobre o cultivo larvario de polbo común (Octopus vulgaris) por parte de científicos de todo o mundo, foi o oceanográfico vigués o que conseguiu reproducir, ao fin, polbos en catividade. Tratábase dun dos principais retos para a explotación comercial desta especie.
Segundo o IEO, os investigadores acadaron este fito mediante o uso de novas técnicas de cultivo e alimentación que consisten no crecemento das larvas cunha metodoloxía máis rendible e replicable que as utilizadas ata o momento. En canto ao engorde dos polbos na súa fase xuvenil, é un problema xa resolvido pois leva realizando desde hai anos con exemplares capturados no mar.
Os investigadores conseguiron mellorar a supervivencia das larvas. As que están en cabo Estai teñen xa cen días e pesan entre un e dous gramos. Non transcendeu, con todo, o número de especímenes obtidos ata o momento a partir da reprodución dos polbos en catividade. Os esforzos irán agora destinados a obter xuvenís e a estudar a viabilidade económica da investigación. Os resultados permitirán nun futuro a medio prazo poder comercializar cefalópodos de piscifactoría. Os científicos conseguiron o asentamento das larvas en todos os tanques nos que probaron. "Agora que son polbos formados, será máis fácil que cheguen á súa etapa adulta", explican desde o IEO.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Aragón.
O himno de Aragón data de 1989. A letra é dos poetas aragoneses Ildefonso Manuel Gil López, Angel Guinda, Rosendo Tello e Manuel Vilas. A música foi composta polo maestro aragonés Antón García Abril.
Nos ha llevado el tiempo al confín de los sueños. Un nuevo día tiende sus alas desde el sol. Oh tambores del cierzo, descorred ya las nubes, y a las cumbres ascienda la voz.
El paso de los siglos trazó su destino que llama a la justicia y a la libertad. Germinarán los campos, abiertos a sus cielos, con la verde espiga, los racimos de oro y el inmarchitable olivo de la paz.
¡Luz de Aragón, torre al viento, campana de soledad! ¡Que tu afán propague, río sin frontera, tu razón, tu verdad! Vencedor de tanto olvido, memoria de eternidad, pueblo del tamaño de hombres y mujeres, ¡Aragón, vivirás!
Resplandece el tiempo; llega ya la edad, para que la piedra sea manantial, de enlazar nuestras vidas y entonar las voces.
Desde las blancas cimas donde duerme la nieve hasta los llanos rojos que mece el aire azul, un claro cielo enciende, con la frente en el agua, sus coronas radiantes de luz.
Abramos las ventanas, que cante la noche, y al ritmo de la vida, en rueda de amor, se estrecharán las almas, cogidas de la aurora. Brille la esperanza, se abran los caminos en la tierra grave como un corazón.
¡Luz de Aragón, torre al viento, campana de soledad! ¡Que tu afán propague, río sin frontera, tu razón, tu verdad! Vencedor de tanto olvido, memoria de eternidad, pueblo del tamaño de hombres y mujeres, ¡Aragón, vivirás!
¡Tierra abierta, pueblo grande, Aragón! ¡Patria mía, patria mía, Aragón!
Un estudo propón construir una baliza láser dez veces máis potente que o Sol e fácil de ver a enormes distancias / MIT
Se realmente existe algunha civilización intelixente na nosa galaxia, seralles moi difícil non ver o sinal que acaba de propoñer un equipo de científicos do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts ( MIT).
Nun artigo recentemente publicado naAstrophysical Journal, os investigadores afirman, en efecto, que coa tecnoloxía láser de hoxe en día sería perfectamente posible fabricar unha baliza luminosa o suficientemente potente como para chamar a atención a unha distancia de ata 20.000 anos luz. Noutras palabras, sería o equivalente galáctico a «ter acendida a luz do soportal».
No artigo, que aparece baixo a forma dun estudo de viabilidade, os investigadores suxiren que se un láser de entre 1 e 2 megawatts de potencia enfocásese a través dun telescopio de entre 30 e 45 metros e dirixísese ao espazo, a combinación produciría un feixe de radiación infravermella o suficientemente forte como para destacar mesmo por encima do Sol.
Un sinal así podería ser facilmente detectada por eventuais astrónomos alieníxenas que estivesen a observar o noso sector da galaxia, especialmente se o fixesen desde sistemas solares próximos, como o de Próxima Centauri, a só 4,3 anos luz de distancia, ou o de TRAPPIST-1, a 40 anos luz da Terra e que alberga sete exoplanetas, tres deles potencialmente habitables.
Segundo os investigadores, o sinal chamaría poderosamente a atención de calquera observador externo. E se alguén contestase poderíase, ademais, utilizar o mesmo feixe de luz láser para enviar breves mensaxes a base de pulsos, algo similar ao código Morse.
Para levalo a cabo, requiriría unha tecnoloxía de láser e telescopio que xa fose desenvolta ou que estea ao alcance no curto prazo. Por exemplo, a potencia de láser requirida de entre 1 e 2 megawatts é equivalente á do Láser Aerotransportado da Forza Aérea dos EE. UU. E resulta que actualmente se están construíndo en Chile dous telescopios xigantes que servirían perfectamente ao seu propósito: O Telescopio Xigante Magallanes (GMT), de 24 metros, e o Telescopio Europeo Extremadamente Grande (ELT), de 39 metros.
No estudo, indícase que sería necesario construír a baliza láser na cima dunha montaña, para minimizar a cantidade de atmosfera que o láser tería que atravesar antes de saír ao espazo.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno ás Illas Baleares.
A Comunidade Autónoma das Illas Baleares ten un himno pero non é o oficial da comunidade. Si hai un para Mallorca, cuxa orixe merece a pena resumir. Joan Alcover foi un político e escritor nado nesta illa para mediados do século XIX que sendo moi novo quedou viúvo. As desgrazas non viñeron soas, dado que os tres fillos que tivera coa súa defunta esposa tamén morreron nos anos seguintes e outro dos dous fillos froito do seu seguinte matrimonio tamén faleceu. Un sentimento de perda que quedou reflectido na súa obra literaria e máis concretamente nun poema titulado «La Balanguera».
La Balanguera(Mallorquín) La Balanguera misteriosa, com una aranya d’art subtil, buida que buida sa filosa, de nostra vida treu el fil.
Com una parca bé caviŀla teixint la tela per demà La Balanguera fila, fila, la Balanguera filarà.
La Balanguera (Español) La Balanguera misteriosa como una araña de arte sutil, vacía que vacía la rueca, de nuestra vida saca el hilo. Como una parca que bien cavila, tejiendo la tela para el mañana. La Balanguera hila, hila, la Balanguera hilará.
Girant l’ullada cap enrera guaita les ombres de l’avior, i de la nova primavera sap on s’amaga la llavor. Sap que la soca més s’enfila com més endins pot arrelar La Balanguera fila, fila, la Balanguera filarà.
Girando la vista hacia atrás vigila las sombras del abolengo, y de la nueva primavera sabe donde se esconde la semilla. Sabe que la cepa más trepa cuanto más profundo puede arraigar. La Balanguera hila, hila la Balanguera hilará.
De tradicions i d’esperances tix la senyera pel jovent com qui fa un vel de noviances amb cabelleres d’or i argent de la infantesa qui s’enfila de la vellura qui se’n va. La Balanguera fila, fila, la Balanguera filarà
De tradiciones y de esperanzas teje la bandera para la juventud como quien hace un velo de bodas con cabellos de oro y plata de la infancia que trepa de la vejez que se va La Balanguera hila, hila, la Balanguera hilará
O patrón internacional do quilogramo é un cilindro de iridio e platino que se garda na Oficina Internacional de Pesas e Medidas en Sèvres, preto de París / wikipedia
A Conferencia Xeral sobre Pesos e Medidas redefinirá esta semana catro unidades científicas básicas: o amperio, o quilogramo, o kelvin e o mol.
Precisamente, a Oficina Internacional de Pesos e Medidas xa revisou estes plans de modificación nunha reunión en outubro de 2017 preto de París.
As redefinicións destas unidades basearanse en relacións con constantes fundamentais, en lugar de constantes abstractas ou definicións arbitrarias, como sucede na actualidade. Isto permitirá aos científicos que traballan co máis alto nivel de precisión facelo de múltiples maneiras, en calquera lugar ou momento e en calquera escala. Ademais, estes cambios non afectarán as escalas convencionais. Novas unidades redefinidas por experimentos
Baixo este novo sistema SI, os investigadores poderán usar varios experimentos para relacionar constantes con cada unha das unidades de medida.
O quilogramo (unidade básica de masa) está actualmente definido pola masa que ten un cilindro de platino-iridio cunha altura e dimensión específicas. Isto presenta un problema. Os obxectos poden perder átomos facilmente ou absorber moléculas do aire, polo que, en comparación co prototipo, observouse que algunhas copias oficiais gañaron, polo menos, 50 microgramos nun século.
Así, o quilogramo redefinirase coa constante de Planck mediante a denominada ’balanza de Watt’, instrumento que compara a potencia mecánica coa potencia electromagnética utilizando dous experimentos separados.
En primeiro lugar, pásase unha corrente a través dunha bobina nun campo magnético para crear unha forza que contrapesa unha masa física coñecida. Logo, a bobina móvese a través do campo para crear unha voltaxe. Ao medir a velocidade e os valores experimentais que relacionan a voltaxe e a corrente coa constante de Planck, os científicos poden determinar con precisión o peso dunha masa en quilogramos.
En canto ao amperio (unidade de corrente eléctrica), que actualmente se define por un experimento imaxinario que xera unha forza entre dous cables infinitos, poderá redefinirse cunha bomba de electróns. Con esta técnica, ao atrapar electróns individuais cando viaxan rapidamente a través dun condutor, a bomba pode xerar unha corrente medible contando electróns individuais.
Con termometría acústica redefinirase o kelvin(unidade de temperatura), que actualmente se relaciona coa temperatura e presión á que coexisten auga, xeo e vapor de auga en equilibrio (proceso coñecido como o ’punto triplo da auga’). A técnica consiste en que a velocidade do son nunha esfera chea de gas (que é proporcional á velocidade media dos átomos nela) pódese determinar a unha temperatura fixa, analizando a frecuencia das ondas sonoras que resoan dentro e medindo o volume da esfera.
Finalmente, o mol, que é a cantidade de substancia que hai nun sistema con tantas entidades elementais como átomos hai en 0.012 quilogramos de carbono-12, redefinirase cun dispositivo que os científicos denominan a ’constante de Avogadro’, un instrumento que determinaría a cantidade precisa de átomos que hai nunha esfera perfecta de silicio puro-28. Os investigadores fan isto usando láseres para medir a lonxitude dunha unidade da rede cristalina da esfera e o seu diámetro medio.
Os cambios entrarán en vigor a partir do mes de abril do próximo ano. Trátase da maior revisión do Sistema Internacional (SI) desde a instauración deste sistema de referencia internacional en 1960.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Canarias.
O himno de Canarias nace, en 2003, da cuaportación dunha nova letra por parte do músico canario Benito Cabrera ao Arrorró (canción de cuna canaria) de Teobaldo Power.
Supermercados Gadis volve coa entrega anual 2018 da súa campaña "Vivamos como galegos".
Desta vez, o protagonista do anuncio é un neno que, como tantos hoxe, vive pegado á pantalla dun teléfono móbil e "ao que non lle interesa nada do noso. Un repunantiño". O seu avó sae ao seu rescate agasallándoo cun libro máxico: "A maxia do noso". Coa axuda de tres meigas, o mozo remata berrando: "Eu creo no noso! Vivamos como galegos!". E todo isto a ritmo de cumbia verbeneira.
Continúo coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Murcia.
A Comunidade Autónoma de Múrcia non ten himno ofial, propiamente dito. Moitos son os debates e propostas sobre este asunto, sen que aata agora chegase o consenso. Aquí propoño unha desas propostas de himno. A música é do maestro Emilio Ram e a letra do poeta e periodista Pedro Jara Carrillo.
¡Murcia!, la Patria bella de la Huerta sultana; novia rica y lozana siempre llena de azahar.
De tu cielo esplendente el dosel se despliega, desde el mar a la vega, desde la vega al mar.
Reina de la matronas, demuestras la hidalguía de tu blasón, pues llevas en tu escudo entre siete coronas un corazón.
Desde tu torre cristiana que baña su cruz de oro en la luz de la mañana, parece el sol un rey moro que requiebra a su sultana.
Y entre una senda de flores que va tejiendo el estío, murmurando sus amores perezoso cruza el río.
Cuna florida del sol joya del suelo español.
Vega, divino tesoro, entre tus verdes maizales vibra como arpa de oro el manto de tus trigales.
En tus naranjos se llena un incensario de azahar para la Virgen morena que hizo en la sierra su altar.
Parranda sonadora siempre henchida de gozo; copla madrugadora que suena retadora en los celos del mozo.
Oyendo la armonía que tu guitarra guarda toda la vida mía a la sombra estaría de tu torre gallarda.
De tu torre gigante que a los cielos asoma y en un tapiz fragante duerme como paloma Murcia joya del rico suelo español, soñado paraíso, cuna del sol.
¡Murcia!, la patria bella, de la Huerta sultana, novia rica y lozana siempre llena de azahar. Rico tesoro, bella ciudad Sagrario de la Santa fecundidad.
Soñamos con atopar extraterrestres noutros planetas, pero o certo é que só coñecemos unha pequena parte da diversidade dos seres vivos do noso planeta. Á parte do que aínda queda por catalogar aos científicos, probablemente moitos de nós non vimos máis que unha minúscula porción dos estraños seres que viven xunto a nós.
O fotógrafo e científico Andreas Kay ofrece unha impresionante colección de fotografías de insectos e plantas de Ecuador. Unha delas chamou a atención do público estes días. Un xornalista científico compartiu unha fotografía de Kay onde pode verse unha pequena cabeza de can, moito máis pequena que un pulgar, de cor negra e co que parecen ser dous ollos amarelos. Parece tratarse dunha araña que está a xogar cos límites da nosa percepción
O animal en cuestión ten o nome científico de Metagryne bicolumnata e coñécese como "opilión coello" Trátase dunha criatura descrita en 1959 polo científico Carl Friedrich Roewer. Como o seu nome indica, é un opilión (orde Opilións), un arácnido que forma parte dunha orde diferente ao das arañas (Aranae).
Os opilións caracterízanse por ter un corpo e un abdome redondeados e unhas patas que poden ser desmesuradamente longas. Ademais, carecen de glándulas venenosas, polo que son inofensivos para os humanos. Curiosamente, estes animais apareceron na Terra hai polo menos 400 millóns de anos, o que significa que son máis antigos que os dinosauros, que apareceron hai 243 a 233 millóns de anos.
Na actualidade, coñécense 6.650 especies de opilións, aínda que se pensa que debe de haber un total de 10.000. (Para facerse unha idea do que isto supón, só se coñecen 5.450 especies de mamíferos).
Francia xa aplicou o modelo Nutriscore hai seis meses / MSCBS/elmundo.es
O Ministerio de Sanidade, Consumo e Benestar Social, anunciou a implantación en alimentos e bebidas dun logotipo de cinco cores, para facilitar á cidadanía información precisa sobre a calidade nutricional do produto.
Este código, coñecido como Nutriscore e que segue as recomendacións das sociedades científicas, a Organización Mundial da Saúde (OMS) e outros países da Unión europea (UE), está a aplicarse xa en Francia desde hai seis meses e está pendente de introducirse en Bélxica e Portugal.
En España, tamén se empezará a ver nos supermercados en breve. A medida será obrigatoria dentro dun ano, o prazo en que estará aprobado o real decreto.
O código de cinco colorees consiste nun gráfico con coloración gradual do verde ao vermello en cinco niveles ao estilo dun semáforo. Cada produto destacará a cor que lle corresponda en función do seu azucre, graxas saturadas, sal, calorías, fibra e proteínas, de tal forma que os verdes identificarán os produtos máis saudables e os vermellos os de menor calidade nutricional.
A información da nova etiquetaxe permitirá á cidadanía comparar produtos semellantes de forma sinxela e tomar unha decisión informada e motivada para seguir unha dieta máis saudable.
O anuncio diste ano la Loteria Nacional do 22 de decembro próximo é unha curtametraxe titulada "22, outra vez", dirixida por Javier Ruiz Caldera. É unha homenaxe á película "Atrapado no tempo" (1993), dirixida por Harold Ramis.
O curto está protagonizado por Juan (Luís Bermejo), un home ao que sempre lle toca o Gordo e fártase de gañar ata que entende que o obxectivo da Lotería de Nadal é compartila.
Boa conclusión a aplicar noutros aspectos da vida!
Remato hoxe coa sección dos himnos das distintas comunidades e cidades autónomas.
Hoxe tócalle o turno a Melilla.
O himno da Cidade Autónoma de Melilla está formado pola letra, escrita por Ana Riaño López (profesora universitaria melillense especializada en historia, lingua e literatura sefardí) e a música de Aurelia Eulalia López Martín.
Álvaro Neil, coñecido como "Biciclown", foi avogado tempo atrás. Un día, decidiu cambiar a cadeira de brazos dunha notaría polo sillín dunha bicicleta. E fois percorrer o mundo sobre rodas. Durante trece anos, percorreu pedaleando máis de 200 mil quilómetros e 117 países. Saboreou a liberdade, aprendeu o valor do inmaterial e coñeceu a persoas que lle ensinaron a importancia da solidariedade. “Viaxar é o mellor antídoto contra o racismo”, afirma. ‘Pallaso de corazón’, así se define, decidiu ofrecer o seu espectáculo de ‘clown’ alí onde máis necesario era o humor: en centros de refuxiados, cárceres, hospicios. Afirma que a súa misión na vida é ensinar a outros a gozar máis do presente, porque para el “é o mellor país que existe”. Emotivo, inspirador e cheo de humor, agora volveu para lanzar unha mensaxe esencial: “Alguén sabe canto tempo vai vivir?”. E engade: “Todos temos data de caducidade, igual que os iogures”. Álvaro Neil produciu cinco documentais e é autor de seis libros. Cando emprendeu a súa viaxe, moitos pensaron que estaba tolo. El responde con seguridade: “Non creo que sexa unha tolemia perseguir os teus soños. A tolemia é que se che pase a vida sen vivilos”.
Hai unha extensa lista de inventos españois que marcaron un fito na innovación e o coñecemento en ámbitos como a ciencia, a medicina, a aviación ou resolvendo problemas da vida cotía.
Nesta serie que hoxe comezo, pretendo facer un pequeno repaso doa máis represantativos. Comezamos!
1. A FREGONA
Manuel Jalón Corominas (Logroño, 1925 - Zaragoza, 2011) inventouna en 1956. En 1953, na súa calidade de oficial enxeñeiro do Exército do Aire español, é enviado a Estados Unidos para aprender as técnicas de mantemento dos primeiros avións a reacción F-86 Sabre, adquiridos por España ao seu novo aliado, Estados Unidos. Durante o seu traballo na base aérea de Chanute, ao sur de Chicago, puido observar como os operarios limpaban o chan dos hangares utilizando unhas mopas ou mochos con tiras de algodón os cales escurrían en caldeiros metálicos grazas a un sistema de escurrido de rodetes. Ao seu regreso a España, iniciou en 1956 a fabricación das primeiras unidades inspiradas no modelo estadounidense (con caldeiro metálico e rodetes). As primeiras unidades do invento foron bautizados como aparellos lavasolos ata que Enrique Falcón Morellón decidiu escribir nas notas do primeiro pedido (xullo de 1957) a palabra fregonas.
Así ninguén tería que volver fregar o chan de xeonllos!
De neno nunca pensou en dedicarse á educación: “As nosas vidas son un proceso constante de decisións creativas e improvisación. Así que cando ía ao colexio, non tiña nin idea do que quería facer”. Hoxe, este educador, escritor e comunicador, é unha referencia pedagóxica mundial. Ken Robinson considera necesaria unha profunda transformación do actual sistema educativo e valora como decisivo o papel dos mestres. Asegura que “é difícil esaxerar a importancia dos profesores na túa vida” e engade: “é unha profesión con moitas dimensións, un dos traballos máis esixentes que unha persoa poida ter”. Contrario aos exames e á xerarquía das materias, defende a creatividade como unha das habilidades máis importantes que a escola debe fomentar nos nenos: “é a esencia do que significa ser humano”, afirma. Ken Robinson é profesor emérito da Universidade de Warwick, Reino Unido, na que durante doce anos impartiu educación artística. Liderou proxectos nacionais e internacionais sobre creatividade e cultura en Europa, Asia e Estados Unidos. A súa famosa conferencia “As escolas matan a creatividade?”, é a charla educativa máis vista na internet. As súas achegas á educación e as artes valéronlle multitude de premios e recoñecementos. Entre eles, o nomeamento como Caballero do Imperio Británico pola Raíña Isabel II. Sir Ken Robinson é autor de máis dunha decena de libros. O seu éxito de vendas “O Elemento”, é unha obra traducida a máis de vinte idiomas na que sostén: “É imposible adiviñar como viviremos no futuro. O único que sabemos é que fará falta moita imaxinación e creatividade para transformarnos e enfrontarnos aos novos retos”. No seu último libro, “Ti, o teu fillo e a escola”, reflexiona sobre como os pais poden apoiar aos seus fillos durante o percorrido escolar.
Na pasada madrugada, celebrouse a 19 edición dos Grammy Latino (ou Latin Grammy) no MGM Grand Garden Area en Las Vegas. O compositor uruguaio Jorge Drexler (Montevideo, 1964) coroouse como o maior triunfador desta edición. A súa canción, Telefonía, obtivo os máximos galardóns: canción e gravación do ano. E o seu disco, Salvavidas de xeo, gañou o premio ao mellor álbum de cantautor. O resto de galardoados foron:
Mellor álbum vocal pop tradicional: Faite sentir, de Laura Pausini
Mellor álbum de salsa: 25/7, de Víctor Manuelle
Mellor fusión/Interpretación urbana: Malamente, de Rosalía
Mellor novo artista: Karol Gmejor
Mellor álbum de música norteña: Grupo Pesado e Calibre 50
Mellor álbum do ano: México por sempre, de Luís Miguel
Mellor álbum pop contemporáneo: F.A. M.E, de Maluma
Mellor álbum de música urbana: Vibras, de J Balvin
Continuo coa serie adicada aos inventos españois que marcaron un fito na innovación e o coñecemento en ámbitos como a ciencia, a medicina, a aviación ou resolvendo problemas da vida cotía.
