Servandiño era un curiña moi novo, acabado de saír do seminario maior de Lugo, e coa cabeza chea de novos ideais, que chegou destinado a un pequeno lugar do oriente coruñés onde a vida era moi tranquila.
Ao cabo duns días de se incorporar á súa freguesía, vai visitar un colega seu, con varios anos de oficio, da parroquía veciña, sendo moi ben recibido por estoutro párroco que mesmo lle porfía para que quedara a cear.
Durante a cea decátase Servandiño de que o seu amigo ten como serventa unha rapaciña fermosa e boa moza, tratándose amo e criada con grande familiaridade e confianza sospeitosa.
Cando ámbolos dous quedan sós, pregúntalle o curiña:
- Y dígame, Don Domingo; esta muchacha y usted se comportan debidamente en su larga convivencia. Siguen las pautas de castidad absoluta ¿verdad?
- Pues claro, Servando. No lo dudes en ningún momento. Ella, como yo, es una excelente cristiana, devota, católica y practicante.
Coa explicación non quedou moi convencido Servandiño, pero tampouco dixo nada, e regresou á súa parroquia.
Ao pouco tempo, diríxese a atractiva rapaza ao seu amo crego para lle comentar unha nova.
- Dende que estivo por aquí, e ceou connosco o seu colega de San Lourenzo, non atopo o cullerón de prata co que servimos a sopa.
Por esa razón o curiña recibe aos dous días unha carta do seu colega que di o seguinte:
"Querido Servando: no quiero decir nada con esto, pero desde que has estado en nuestra tu abadía, nos ha desaparecido un cucharón de plata que utilizamos en las comidas relevantes".
Non tarda moito Servandiño en respostar con outra breve misiva na que di:
"Querido Don Domingo: tampoco yo queiro decir nada con esto, pero si la criada hubiese dormido una sóla noche en su cama, encontraría el cucharón de plata que dejé escondido debajo de la manta, cuando estuve de visita".
Fonte: Almanaque Agrícola ZZ 2006
